Plopsaland De Panne

Adinkerke, België

“Tomorrowland en Plopsa… een explosieve combinatie”

Plopsaland is voor kleine kinderen. Niet mijn woorden, wel de algemene opinie van een Belg. Als pretparkliefhebber weten we natuurlijk al langer dat dit clichébeeld niet helemaal strookt met de realiteit, maar het blijkt lastig om de mening van een doorsnee dagjesbezoeker te veranderen. Plopsaland De Panne lijkt daar stilaan genoeg van te hebben. De oplossing? Een samenwerking met een van de meest hippe en internationaal gekende Belgische merken. Het resultaat daarvan is sinds 1 juli 2021 geopend en de eerste reacties waren alvast oorverdovend. Welkom in het tijdperk van The Ride to Happiness by Tomorrowland.

Ik ben vandaag op stap met Frank, een Nederlander die voor een enkele rit naar Plopsaland drie uur in de wagen moet zitten. Dat is een geldig excuus om een overnachting aan ons tripje te koppelen, maar… dat doen we niet op Plopsa-terrein. Hoewel het gloednieuwe Plopsa Hotel pure grandeur en luxe uitstraalt, zijn de tarieven net iets te exuberant. We boeken onze overnachting dus in (het al even sprookjesachtige en toeristische) Brugge en rijden ‘s ochtends in een veertigtal minuten richting De Panne. Wanneer we daar arriveren, blijkt dat we lang niet alleen zullen zijn. Ondanks slechte weervoorspellingen reikt de Plopsa-file tot aan de autosnelweg en we moeten de eerste rondjes van Ride to Happiness dus noodgedwongen vanuit de wagen bewonderen.

Dankzij de toevoeging van het Plopsa Hotel heeft Plopsaland een reusachtig masterplan voltooid. Het resort biedt inmiddels verblijfsaccommodaties, een indoor zwembadcomplex, een gigantische evenementenlocatie en een themapark. Het hotel was bovendien de laatste ontbrekende schakel op het zogenaamde Dorpsplein. Dit is het hart van Plopsaland, maar jarenlang voelde het onaf aan. Rondom dit enorme plein spot ik de meest kleurrijke gevels, de ene nog komischer afgewerkt dan de andere. Het is een prachtig gezicht, zeker wanneer de zon (helaas kortstondig) komt piepen. In het report over Toverland bombardeerde ik Port Laguna tot de mooiste inkomzone van de Lage Landen, maar na de voltooiing van het Dorpsplein begin ik aan die keuze te twijfelen. Visueel kan Plopsa duidelijk mooie dingen creëren.

Lees je dit report enkel omwille van Ride to Happiness? Dan hou ik je nog even in spanning. We starten onze dag immers niet met de dancebeats van Tomorrowland, maar wel met de alpenhoorns van Heidi – The Ride. Deze houten achtbaan werd langs de zuidgrens van het park gebouwd en hij ligt er prachtig bij. Heidi is niet alleen een opvallende verschijning voor arriverende gasten (hij staat pal naast de parkeerplaats), maar ook vanuit het park is dit een pareltje. Er werd een oogstrelend Zwitsers straatje aangelegd en de slee-achtige voertuigen zien er goed uit. Toch moet ik toegeven dat de rit me niet helemaal weet te overtuigen. Ondanks een verrassende first drop en prima bochtenwerk, geeft Heidi me namelijk vooral een net-niet-gevoel. De snelheid ligt bijvoorbeeld niet hoog genoeg voor airtime en de lay-out voelt tamelijk kort aan. Heidi is dus opvallend braver dan de andere Europese GCI’s, al is dat in het kindvriendelijke Plopsaland nog enigszins begrijpelijk.

Wat hebben Zwitserse bergdorpen, dinosauriërs en middeleeuwse kastelen met elkaar gemeen? In mijn ogen helemaal niets. Toch lijkt Plopsa het een prima combinatie te vinden. Die drie thema’s lopen immers kriskras door elkaar in deze uithoek van het park. De dinosauriërs worden geleverd door Dino Splash, een recent opgeknapte log flume. Hoewel de attractie er al sinds 1989 staat, werd er twee jaar geleden zwaar geïnvesteerd in een nieuw thema. Het oude kasteel verdween en maakte plaats voor een stomende vulkaan, exotische vegetatie en een resem dino’s. Ondanks het feit dat deze enscenering behoorlijk clasht met de nabije omgeving, is het resultaat erg geslaagd. Bovendien blijft Dino Splash – net als voor de verbouwing – een uitstekende log flume, waarbij vooral de laatste afdaling veel fun oplevert. Het feit dat de wachttijd zelfs tijdens deze regenachtige dag aardig oploopt, bewijst dat de gewone bezoeker Dino Splash ten zeerste waardeert. En eerlijk is eerlijk: ook ik kan dit tripje naar dinoland smaken.

Drakenjagers onversaagd. Luister naar wat de koning vraagt. Oké oké, ik weet het… verkeerde park. Toch heeft Plopsaland, net zoals de Efteling, een achtbaan in drakenthema. En geloof het of niet, maar het stationsgebouw van die drakenachtbaan ziet er in De Panne opvallend beter uit dan in Kaatsheuvel. Langs de buitenkant, dan toch. Want hoewel de façade van het kasteel boordevol details zit, blijkt de binnenkant eerder een betonnen bunker. Helaas valt ook de rit een beetje tegen. De Draak maakte tijdens mijn recentste bezoekjes namelijk slechts één ronde, wat voor een dergelijke powered coaster simpelweg te weinig is. Het fijnste moment is doorgaans die snelle passage langs het perron, maar die viel dus helaas weg. Jammer.

De zogenaamde Ploptuin is er voor de allerkleinsten. We spotten hier een molen met kikkers, een molen met eendjes, een waterspeelplaats en een schattige konijntjesattractie. Cuteness overload, maar het voelt voor kinderloze dertigers toch enigszins ongemakkelijk om hier doorheen te wandelen. Het contrast met de volgende zone kan nauwelijks groter zijn; achter de Ploptuin vinden we namelijk de gloednieuwe Tomorrowland-zone. “Live Today, Love Tomorrow, Unite Forever” staat er op het wandelpad, dat omzoomd wordt door sprookjesachtige lantaarns. Hoewel ik voorlopig nog nooit op het Tomorrowland-festival kwam, kan ik me dankzij dit gebied wel inbeelden hoe de sfeer aanvoelt. En die sfeer bevalt me. We proeven hier van een Steampunk-achtig tafereel vol kleur en detail. De waterpartij en de bijhorende waterval kunnen nog wat verfijning gebruiken, maar al bij al ligt de The Ride to Happiness by Tomorrowland er erg bekoorlijk bij.

De blikvangers van de nieuwe minizone zijn het stationsgebouw en de remise van de sterattractie. Hun prominente façades werden met een kleurrijk Tomorrowland-sausje overgoten en ik kan het dromerige sfeertje wel smaken. Ook de wachtruimte (een mix van industriële elementen met fantasy) en het ruim opgevatte station maken indruk. Het grootste minpunt dat ik kan bedenken bij de inkleding van deze ride, is eigenlijk de naam. The Ride to Happiness klinkt gewoonweg niet lekker. Wanneer ik naar de Tomorrowland-edities van afgelopen jaren kijk, kan ik meteen een handvol namen opnoemen die fijner klinken. Ik denk maar aan Planaxis, Spectaculum, Melodia of iets dergelijks.

Wanneer een Belg topcoasters wilde doen, moest hij/zij vroeger naar het buitenland reizen. Er heerst bijvoorbeeld al lang een heuse achtbaancultuur in Duitsland, Spanje en Zweden. Tijdens het vorige decennium kwamen zelfs onze noorderburen op de proppen met een heleboel indrukwekkende apparaten. Maar België bleef achter… helaas. Het is daarom bizar dat ons kleine Belgenlandje in 2021 plots in het middelpunt van de belangstelling staat. Dat is te danken aan Kondaa in Walibi, maar zeker ook aan The Ride to Happiness. Plots wil elke coasterfan een vliegticket naar Zaventem boeken, om vervolgens onze twee nieuwe topbanen uit te proberen. Kondaa werd in mei en juni al uitgebreid getest en goedgekeurd, maar vandaag ontdekken we Europa’s eerste Xtreme Spinning Coaster. Deze innovatie van Mack Rides combineert heel wat elementen die je aanvankelijk niet verwacht. Lanceringen, meerdere inversies en draaiende karretjes in één achtbaan? Dat leek tien jaar geleden ondenkbaar, maar tegenwoordig kan je dit gekke apparaat dus gewoon aan de Belgische kust beleven. Hoe dat aanvoelt? We ontdekken het na een wachttijd van amper tien minuten.

Van zodra de beugels automatisch sluiten, begint er een Engelstalige spiel die veel Happiness belooft. Die beugels worden overigens al direct uitvoerig getest met een eerste inversie, die de meest ultieme hangtime oplevert. Vervolgens komt de trein kortstondig tot stilstand, waarna een krachtige lancering ons naar het hoogste punt van 33 meter katapulteert. Opvallend is het feit dat de karretjes een flinke draai krijgen tijdens deze acceleratie, waardoor ik eigenlijk al meteen de oriëntatie verlies. Dat gevoel wordt nog feller in de zogenaamde Banana Roll, waar het verschil tussen boven/onder en links/rechts helemaal vervaagt. Ook de overige inversies voelen bijzonder, vooral omdat je zelden recht vooruit kijkt. Eerlijk gezegd… ik was bang dat het omwille van deze onvoorspelbaarheid een kotsmisselijke bedoening zou worden. Toch valt dat allemaal reuze mee, wat wellicht aan de soepelheid van Happiness te danken is. Ik kan de ride niet op één onaangenaam rammeltje betrappen en dat maakt de ervaring fenomenaal. Na een tweede lancering wordt het trouwens nog beter: we suizen door een te gekke inversie en daarop volgen maar liefst drie (!) knallende airtime-momenten. Het gebeurt niet zelden dat inzittenden deze coaster met een luid applaus belonen wanneer ze de eindremmen bereiken… en dat is volledig terecht. Damn, wat een briljant apparaat.

Enkele maanden geleden leek het erop dat The Ride to Happiness hopeloos overschaduwd zou worden door Kondaa. Walibi kon z’n nieuwe topcoaster openen bij de start van het pretparkseizoen en leek daarmee het momentum van Plopsa af te snoepen. Nu ook Happiness officieel geopend is, weet ik echter beter. Want hetgeen Plopsa hier neergezet heeft, dat is wereldniveau. Ik heb m’n ervaringen even laten bezinken en kan alleen maar concluderen dat weinig rollercoasters zoveel fun opleveren als deze. Het is vernieuwend, het is intens en bovenal… het is plezierig. Het voelt niet aan alsof men geforceerde toeren uithaalt, gewoon om uniek te zijn. Neen, in mijn ogen hebben Mack en Plopsa een quasi-perfecte achtbaan uit hun mouw geschud. De bijzondere lay-out, het comfort, de geniale airtime en de dreunende soundtrack aan boord… het zijn allemaal elementen die Happiness onderscheiden van andere grote rollercoasters. Ik moet nog even nadenken of hij in m’n wereldwijde top tien belandt, maar op Europees niveau krijgt The Ride to Happiness sowieso een torenhoge notering. Mijn welgemeende complimenten aan Plopsaland De Panne.

Hé, waar is de chocolade? En waar is de limonade? Duur, duur, alles is pokkeduur. Horeca in pretparken is zelden goedkoop en dat wordt vandaag nogmaals benadrukt. De Plopsa Group hoort op dit vlak namelijk bij de duurste ketens die ik ken. Voor een flesje water tel je bijvoorbeeld ruim vier euro neer en ook het eten is allesbehalve goedkoop. Toch mag er ook positief nieuws gemeld worden, want de kwaliteit van onze maaltijd is uitstekend. We testen de taco’s van het Tomorrowland-kraampje en die zijn erg lekker. Ze hadden wat mij betreft gerust een formaatje groter mogen zijn, maar de smaak zit goed.

Het is half augustus en tijdens deze periode verwacht je stralend zomerweer. Helaas wanen we ons eerder in een herfstachtig Plopsaland, want het is een grijze dag met behoorlijk wat gemiezer. Gelukkig heeft Plopsaland enkele plekken waar je aan de regen kan ontsnappen. Een van die plekken is Mayaland Indoor. Dit speelparadijs grenst rechtstreeks aan het Dorpsplein en er is veel te beleven… voor de kids, althans. Op papier biedt deze overdekte zone maar liefst tien attracties, al is daar voor een volwassene niet veel boeiends bij. De enige uitzondering hierop is de zogenaamde Bloemenmolen. Deze attractie maakt niet alleen visueel een sterke indruk, maar ook de rit en de bijhorende song zijn tof. Interactiviteit op z’n best en het liedje blijft ongetwijfeld enkele uren in je hoofd hangen.

Een andere indoor-attractie is het Bos Van Plop… en dat bos is razend populair. De rij van deze bootvaart slingert tijdens een zoveelste regenbui tot ver buiten het gebouw, terwijl de app een wachttijd van 70 minuten voorspelt. Frank en ik zijn echter geduldige jongens, dus we wagen ons eraan. Gelukkig blijkt het merendeel van de enorme zigzag-wachtruimte afgesloten, waardoor we uiteindelijk amper 40 minuten moeten schuifelen. Dat is een meevaller, al blijkt die wachttijd alsnog te lang voor deze dark ride. Begrijp me niet verkeerd… het Bos Van Plop bevat schattige decors en de kabouters hebben een hoge aaibaarheidsfactor. Toch merk je tegelijkertijd dat deze attractie er al een hele tijd staat. De bootjes zien er afgeleefd uit en ze dobberen aan een slakkentempo vooruit. En de animatronics? Tja, die zijn eigenlijk te simpel voor de huidige standaarden van Plopsa. Laat ons hopen dat Bos Van Plop ergens in de nabije toekomst een grootschalige upgrade krijgt, want deze attractie verdient dat zeker.

Als je enigszins in pretparken geïnteresseerd bent (en die kans is reëel wanneer je dit report leest), ken je ongetwijfeld de Roller Coaster Database. Ik beschrijf het graag als een Bijbel voor achtbaanfanaten. Deze website bevat namelijk informatie over alle achtbanen die je in de wereld kan vinden. Toch is ‘achtbaan’ blijkbaar een rekbaar begrip. Volgens Coaster-Count (een andere online autoriteit in pretparkland) staan er namelijk acht rollercoasters in Plopsaland, terwijl Roller Coaster Database slechts zes exemplaren oplijst. En daar begint de wereld van eindeloze discussies tussen coaster junkies. Definieer je een Disk’O Coaster als een achtbaan? Dan bezorgt De Grote Golf in Wickieland je een extra credit. Ik wil deze Plopsaland complimenteren voor de integratie van deze attractie en ook de aangrenzende Splash Battle ligt er oogverblindend bij. Maar of ik deze veredelde kermisattractie als een achtbaan beschouw? Neen, dat niet.

De tweede discutabele credit is Supersplash. Wordt een waterattractie plots een achtbaan wanneer men een airtime-heuvel integreert? Het valt te betwisten. Roller Coaster Database vindt de grote broer in Europa-Park wèl een achtbaan, maar de versie van Plopsaland haalde de selectie niet. Eerlijk gezegd zou ik ze allebei niet als rollercoaster aanrekenen. In realiteit zijn het immers gemoderniseerde shoot-the-chutes zoals Niagara in Bellewaerde Park. Ondanks zijn beperkte omvang blijkt Supersplash trouwens een publieksfavoriet binnen het aanbod van Plopsa. Het weer kwakkelt, maar toch moet er vanmiddag ongeveer een halfuur aangeschoven worden. In ruil daarvoor trakteert deze attractie zijn inzittenden op een unieke lift, een fijne afdaling en een verrassend natmakende splash. Fijn, maar ik bewaar Supersplash graag voor een warmere dag.

Ik zei het al in de introductie: Plopsaland De Panne staat vooral bekend als een pretpark voor jonge kinderen. En hoewel dat cliché tegenwoordig niet meer helemaal klopt, heeft Plopsa inderdaad een enorm attractieaanbod voor kinderen. Vooral het hoofdstuk ‘molentjes’ is hier ontzettend lang. Zowat elke familievriendelijke draaimachine die je jezelf kan inbeelden, staat in Plopsaland De Panne. Je hebt molens met vliegmachines, met houten dieren, met brandweerwagens, met piratenscheepjes en nog zoveel meer. De jonge gezinnetjes smullen ervan, maar een doorsnee thrill seeker heeft er weinig aan. Ik maak echter graag een uitzondering voor de Nachtwacht-Flyer (een 70 meter hoge zweefmolen die al meer verschillende thema’s dan passagiers heeft gehad) en de Mega Mindy Jetski. Hoewel die laatstgenoemde geen buitengewone thrill genereert, leveren die jetski-molens altijd een tof ritverloop. Ik ben fan.

Ride to Happiness steelt anno 2021 de harten van achtbaanliefhebbers. Tijdens het Meli-tijdperk moesten de fans echter genoegen nemen met minder legendarische rollercoasters. Aan de achterzijde van het park ontdekken we namelijk Viktor’s Race en K3 Roller Skater, twee oudjes in het parkaanbod. Hoewel beide banen een gezegende leeftijd hebben, voelen ze fris en hedendaags aan. Viktor’s Race werd enkele jaren geleden grotendeels voorzien van nieuwe rails en Roller Skater kreeg onlangs nog een flinke decoratieve update. Natuurlijk blijven dit twee standaard familieachtbanen uit de catalogi van Zierer en Vekoma, maar al bij al liggen ze er prima bij. En als ik zie hoe populair die K3 Roller Skater is, komt er wellicht niet snel vervanging.

Wanneer Plopsaland een nieuwe attractie opent, wordt de decoratie tegenwoordig niet noodzakelijk gebaseerd op een figuurtje van Studio 100. Enerzijds is dat gek, anderzijds begrijp ik die werkwijze best. Sommige producties van deze entertainmentgigant hebben namelijk een beperkte levensduur, waardoor zulke thema’s na een tijdje gedateerd aanvoelen. Dat gebeurde onder andere met Het Huis Anubis, een reeks die tegenwoordig nog nauwelijks bekendheid geniet. Toch vormt de kenmerkende villa wel het stationsgebouw van Anubis – The Ride. Het is dankzij deze coaster dat Plopsaland in 2009 op de radar van een gemiddelde achtbaanfan verscheen. Een gelanceerde Gerstlauer met drie inversies was immers een heuse openbaring voor dat kinderparkje van weleer. Ook vandaag blijft Anubis een prima thrill-achtbaan, maar helaas is het ook gedeeltelijk een tril-achtbaan. Afhankelijk van je zitplaats kan Anubis namelijk best ruw uit de hoek komen. Vooral vanuit de achterste zitjes hoor ik regelmatig iemand auw roepen terwijl we door de lay-out razen. Desalniettemin vind ik Anubis een prima ding. Het station oogt prachtig, de acceleratie is fors en het snelheidsgevoel van deze baan ligt hoog.

Laat in de namiddag testen we of Heidi al meer airtime in de aanbieding heeft (het antwoord is nee) en we checken of Ride to Happiness even briljant is als vanochtend (het antwoord is ja). Terwijl we richting uitgang kuieren, kunnen we alleen maar concluderen dat Plopsaland De Panne lang niet meer dat kinderpretpark van weleer is. De eerste stappen richting volwassenheid werden al gezet toen men Anubis en Heidi presenteerde, maar dankzij de nieuwste aanwinst kunnen we er écht niet meer omheen: Plopsaland is een oerdegelijk themapark. Het attractieaanbod is uitgebreid en best gevarieerd, men levert sterke thema’s en de wachtrijen schuiven bij de rides vlot op. Natuurlijk heeft Plopsaland De Panne ook z’n minpuntjes, maar al bij al keer ik met een positief gevoel huiswaarts. Ik ben in 2021 een trotse bezitter van de Plopsa FunCard en ik hoop dit jaarabonnement nog vaak te mogen bovenhalen. Want een portie Happiness… wie wil dat niet in deze tijden?