Dorney Park

Allentown, Pennsylvania, USA

“Verzorgd, maar lang niet zo spectaculair als andere Cedar Fair-parken”

We staan in een hotellobby en er loopt een meisje voorbij. Ik staar vol verbazing naar haar T-shirt. ‘I love DP’ staat er in grote letters op gedrukt. Serieus? Ik kijk nogmaals om na te gaan of ik mezelf niet vergis. Maar nee hoor… er staat nog steeds ‘I love DP’. Ik vind dat bizar. Als je een dergelijke zoekterm op Google ingeeft, kom je misschien op een dikke vette 18+ waarschuwing terecht. Toch is dit jonge meisje zich wellicht van geen kwaad bewust. Het spreekt bovendien in haar voordeel dat we momenteel in Allentown zijn, een stadje dat Dorney Park als belangrijkste toeristische trekpleister heeft. Toch hoop ik uit de grond van m’n hart dat zij een ander T-shirt aantrekt wanneer ze uitgenodigd wordt voor een eerste date. Niet iedereen weet immers dat ‘I love DP’ gewoon wil zeggen dat ze van Dorney Park houdt.

De award voor meest dubbelzinnige merchandising is alvast binnen. Sterk gestart, Dorney Park! Maar hoe presteert dit pretpark verder eigenlijk? We zoeken het uit. We slapen komende nacht in het Holiday Inn Express dat tegenover de oprit van het park ligt. Bij het inchecken verneem ik zelfs dat we op een coaster-panorama getrakteerd worden. En inderdaad: wanneer ik de gordijnen van onze hotelkamer open, zie ik de staalconstructies van Dorney Park en de glijbanen van het aanpalende waterpark. Op zulke momenten kriebelt het, eens te meer omdat er nog steeds een Cedar Fair Platinum Pass in mijn portefeuille zit. Hoewel Dorney Park eigenlijk pas morgen op onze planning staat, beslissen we dus last-minute om nog snel effe de straat over te steken. Terwijl het gros van de dagjesmensen alvast richting uitgang slentert, beginnen wij nog aan een snelle (en erg productieve) sneak-preview.

Een eerste indruk is belangrijk. De toegangspoort ziet er netjes uit, het personeel is vriendelijk en we belanden in een verzorgde hoofdstraat. Dat zit allemaal wel goed. De luid weerklinkende popmuziek en de Coasters Drive-In herkennen we bovendien vanuit andere Cedar Fair parken. Dorney Park voelt dus meteen vertrouwd. Ook herkenbaar zijn de schreeuwerige betaalspelletjes en de nogal opvallende reclames voor Fast Lane en Fast Lane Plus, de dure upgrades waarmee je wachtrijen overslaat. Jammer genoeg voor Dorney Park (en gelukkig voor ons) is er echter geen enkele reden om in Fast Lane te investeren. Nu de zomervakantie in Pennsylvania afgelopen is, geldt er een direct-instappen-en-beugels-dicht-principe bij de meeste rides. Bijvoorbeeld ook bij Talon.

Neen neen neen, Talon is geen Chinese knock-off van Phantasialand z’n sterachtbaan. Talon is daarentegen een B&M Inverted Coaster die rechtstreeks aan de inkomzone van Dorney Park grenst. We konden de baan bewonderen vanuit onze hotelkamer en van dichtbij blijkt hij nog indrukwekkender. Talon is goeie 40 meter hoog, een kilometer lang en de treinen suizen tegen ruim 90 kilometer per uur door vier inversies. Wanneer we frontseat – in mijn ogen de enige correcte plaats om een inverted coaster voor ‘t eerst te beleven – plaatsnemen, stelt Talon niet teleur. Ik moet er natuurlijk eerlijk in zijn: na een week in de Noord-Amerikaanse pretparken voelt Talon eerder doorsnee en hij bevat minder power dan Raptor, die we twee dagen geleden in Cedar Point deden. Maar als ik het objectief bekijk, is dit een heel fijne coaster. In Europa mag men meteen enkele kopietjes van Talon bouwen. Graag zelfs.

Als het op capaciteit aan komt, herinnert Dorney Park me aan de meeste andere parken van Cedar Fair. Dat bedoel ik positief. Zelfs ondanks vele lege zitjes, blijft men bij Talon immers met twee treinen draaien. We maken dus meteen een tweede rondje, waarna we naar die andere B&M lopen: Hydra – The Revenge. Deze Floorless Coaster valt niet alleen op dankzij de gifgroene tracks, maar ook (en vooral) omwille van de ongebruikelijke lay-out. Hydra is een van de minst typische coasters die B&M ooit bouwde. Dat is te wijten aan de ontbrekende pre-drop en aan een misvormde cobra roll die wellicht na een dronken personeelsfeestje op de tekentafel belandde. Het allergekste element van deze achtbaan zit echter meteen aan het begin. Nog voor we de lifthill beklimmen, sleurt Hydra ons door een inline twist. Deze zogenaamde Jojo Roll is een vreemde ervaring omdat de trein er tergend traag doorheen rijdt. Of die inversie echt toegevoegde waarde levert, laat ik in het midden. Maar dat Hydra – The Revenge een verfrissende kijk geeft op B&M Floorless Coasters, daar valt niet over te twijfelen. Ik vind het een soepele, fijne baan met veel herhalingswaarde. Ook hier trekken we de beugel dus meteen een tweede keer naar beneden.

Toen we Dorney Park daarnet binnen wandelden, hadden we nog een klein uurtje voor sluitingstijd. Dubbele ritten op Talon en Hydra zijn sowieso een waardevolle invulling van die beperkte tijd, maar daar houdt het niet op. We slagen er zelfs in om nog twee extra credits te scoren. We focussen ons daarbij op de achtbanen waarvoor we morgenvroeg liever niet in de rij willen staan. Dat zijn Wild Mouse en Woodstock’s Express. Die eerste spreekt wellicht voor zich: het is een standaard wild mouse van Maurer zoals je die in veel te veel pretparken ziet. De versie van Dorney Park wordt helaas zo vaak afgeremd dat de uiteindelijke rit nog minder boeiend is dan bij de soortgenoten. Woodstock’s Express is dan weer een piepkleine achtbaan in de kinderzone. Er is helemaal niks fout aan, behalve dan het gevoel dat een volwassene krijgt wanneer hij in zo’n krap coastertreintje vol uitzinnige kleuters stapt.

Terwijl Dorney Park de poorten sluit, komen er dreigende onweerswolken tevoorschijn. Een probleem is dat niet: ons hotel ligt op vijf minuten wandelen en we moeten vanavond nergens heen. De enige verplaatsing die we maken, is het korte wandelingetje naar Carmel Kitchen & Wine Bar. Dit restaurant werd ons aangeraden door de hotelreceptionist en bij deze wil ik zijn tip doorgeven aan jullie. Als je ooit naar een gezellig restaurant in de directe omgeving van Dorney Park zoekt, dan is dit the place to be. Het interieur is cosy, de bediening superlief en ik eet er heerlijk. Tijdens een pretparkreis in Amerika ben je vaak aangewezen op fastfood van twijfelachtige kwaliteit, dus het is zalig om nog eens uitgebreid te dineren. Hongerige zielen die na een dagje Dorney Park geen nood hebben aan hamburgers, nuggets of taco’s, moeten dus gewoon even de straat oversteken naar Carmel. Doen!

Als je een restaurant-recensie wil lezen, open je TripAdvisor hè? Dit is nog steeds Roller Coaster Traveller, dus laat ons terugkeren naar de essentie van het verhaal: Dorney Park. We worden wakker met een gemengd gevoel. Enerzijds zijn we blij omdat we opnieuw credits gaan scoren, anderzijds is het een beetje triest dat we vanavond opnieuw huiswaarts vliegen. We moeten vanmiddag rond een uur of twee naar de luchthaven van Newark vertrekken. Dat betekent inderdaad een kort parkbezoek, maar het is vandaag weerom zo rustig dat er van wachttijden geen sprake is.

Bij houten achtbaan Thunderhawk blijkt het zelfs zo kalm dat we met z’n tweeën in de trein zitten. Ik definieer het als een soort quality time met een hoogbejaarde achtbaan. Thunderhawk hoort met 93 jaar immers bij de oudere operationele achtbanen van onze planeet. Toch merk je nauwelijks dat het ding zo’n gezegende leeftijd heeft. De crème-kleurige constructie ziet er netjes uit, de treinen staan strak in de verf en ik word aangenaam verrast door de rit. De voertuigen van Thunderhawk bollen aan een hoog tempo en er zit zelfs een lading airtime in deze klassieker. Natuurlijk krijgen we hier en daar een kleine tik, maar een woodie mag best wat turbulentie veroorzaken. Zo lang ik niet knock-out geslagen wordt, ben ik al lang tevreden.

Hoewel Thunderhawk een heel leuke houten achtbaan is, lijkt ie behoorlijk klein. Dat is te wijten aan het feit dat er een veel imposantere coaster naast staat. Buurman Steel Force is immers 60 meter hoog en hij is vanuit het hele park duidelijk zichtbaar. Deze hyper coaster pronkt naast de respectabele hoogte trouwens ook met een enorme tracklengte (1.700 meter om precies te zijn) en een topsnelheid van 120 kilometer per uur. Omdat Steel Force gebouwd werd door Morgan – wat voor ons Europeanen een quasi onbekende bouwer is – ben ik erg nieuwsgierig naar de uiteindelijk rit. Die valt honderd procent mee. Het verloopt allemaal een beetje minder gestroomlijnd dan de Mega Coasters van Intamin of B&M, maar ruw is deze kanjer niet. Het snelheidsgevoel ligt hoog en vooral het tweede gedeelte van de lay-out verrast. Terwijl we opnieuw richting station scheuren, knalt de trein namelijk aan hoge snelheid over vele kleine airtime-heuvels. Dankzij de niet nauw aansluitende beugels is dat een coole belevenis met de nodige kriebels. Steel Force doet me qua ervaring terugdenken aan Magnum XL-200 in Cedar Point, maar dan in een minder intense versie.

Flat rides? Meestal sla ik ze over. Toch staat er in Dorney Park een exemplaar dat mijn aandacht trekt. De naam die op de constructie staat, is Demon Drop. Het gaat hier over een free fall van de eerste generatie, net zoals je die in het Italiaanse Movieland terugvindt. De uitvinder van deze ride maakte het principe ‘vrije val’ eigenlijk onnodig gecompliceerd, maar het is een waanzinnig toffe belevenis. Jammer genoeg zit er momenteel geen beweging in Demon Drop, want hij blijft een hele dag dicht. Gelukkig is er nog Whip, een andere ouderwetse ride. We ontdekten dit grappige attractietype in Kennywood en deze versie blijkt minstens even plezierig.

Shuttle coasters… je houdt ervan of je haat het. Ik reken mezelf eerder bij die tweede groep. Achterwaartse inversies zijn niet mijn ding en als ik een Boomerang zie, loop ik er in een wijde boog omheen. Stinger, de helderblauwe Inverted-variant van Dorney Park, sla ik dus over. Maar het verhaal van de shuttle coasters houdt daar niet op, want vlak naast Stinger staat er nog zo’n halve baan: Possessed. Deze gele Intamin Impulse Coaster is gelijkaardig aan Wicked Twister die we enkele dagen geleden in Cedar Point bezochten. Dat vond ik een leuke attractie, dus er is geen enkele reden om Possessed over te slaan. En hoewel ik de dubbele spiraal van Cedar Points versie een beetje indrukwekkender vond, is het ook hier in Dorney Park een goeie thrill. In mijn ogen blijft het wel eerder een uitvergrote flat ride dan een achtbaan, maar dat heeft geen invloed op de kriebels die het ding genereert.

We eten een broodje Subway, we herontdekken het bizarre gevoel van die Jojo Roll en we maken nog een laatste rondje op Talon. De laatste uren van onze reis zijn ingegaan en dus moeten we afscheid nemen van Dorney Park. Hoewel we in totaal minder dan zes uur in dit park doorbrachten, hebben we elke topper meermaals kunnen doen en we moesten ons geeneens beperken tot de achtbanen. Ik heb een vrij compleet beeld van Dorney Park en moet toegeven dat ik me goed vermaakt heb. Ik begrijp echter wel dat sommige pretparkliefhebbers hier enigszins teleurgesteld buiten wandelen. Als je Dorney Park vergelijkt met andere vestigingen van Cedar Fair, mist er namelijk iets. Het park heeft geen iconische topachtbaan zoals je die in Carowinds en Kings Dominion vindt, het mist de familiale sfeer van Knott’s Berry Farm en het coasteraanbod is al helemaal niet zo hemels als in Cedar Point.

Ondanks twee prima B&M’s en de bijzondere Steel Force, is Dorney Park naar Amerikaanse normen erg simpel. Eigenlijk vind ik dat vreemd. New York City ligt achter de spreekwoordelijke hoek, dus dit lijkt een ideale locatie voor een megapretpark. Six Flags bouwde zijn vestiging nabij New York aardig uit tijdens de afgelopen decennia, dus misschien ziet Cedar Fair ook ooit het licht? Tot die tijd is Dorney Park een kleine omweg en een korte tussenstop waard, maar gooi je planning er alsjeblieft niet helemaal voor om. En please, koop bij het buitengaan niet zo’n T-shirt of sweater waar ‘I love DP’ of ‘DP Extreme Sensations’ op staat. Dorney Park is leuk, maar die tientallen scheve blikken is het ook weer niet waard. Tenzij je… ach, laat ook maar.