Carowinds

Charlotte, North Carolina, USA

“Fury 325 is een van ‘s werelds beste rollercoasters”

Er schuilt een creditjager in ieder van ons. Zelfs ik pleit schuldig. Ik durf wel ‘ns beweren dat dark rides en entertainment het belangrijkst zijn, maar mijn achtbaan- of parkteller omhoog zien klimmen… dat geeft toch ook een kick. Hoewel ik de laatste jaren behoorlijk wat mooie themaparken ontdekte, bleef het allergrootste coastergeweld helaas uit. In 2017 wil ik daar graag verandering in brengen. Ik schafte mezelf een Platinum Pass van Cedar Fair aan en ik plan twee Amerika-reizen die ons naar legendarische coasterparken brengen. Aanstaande zomer moeten Canada’s Wonderland en Cedar Point eraan geloven, maar in april ontdekken we alvast de oostkust van de Verenigde Staten. We rijden in twaalf dagen van Charlotte naar Washington DC en we pikken onderweg enkele rollercoasters van wereldformaat mee. Zelfs tijdens de eerste dag staan er al meerdere kleppers op het menu. Wanneer we onze huurwagen aan de ingang van Carowinds parkeren, worden we immers omsingeld door meer B&M-staal dan ik ooit in één oogopslag kon zien.

Fury 325 is een van de meest iconische achtbanen op deze planeet en het geeft kippenvel om die kanjer ‘s ochtends te zien testdraaien. Eigenlijk hadden we gehoopt om gisterenavond onze eerste ritjes al te maken, maar het lot besliste daar anders over. We reisden vanuit Californië naar Charlotte, maar wij kwamen terecht in een kluwen van geannuleerde Delta-vluchten en monstervertragingen. Uiteindelijk zouden we zes uur te laat arriveren en dat ritje Fury konden we wel vergeten. We hebben dus maar één dag om Carowinds te ontdekken en er is veel te doen. Gelukkig is het lot ons vandaag gunstiger gezind: de hemel is strakblauw, de zon schijnt op volle kracht en het merendeel van de Amerikanen lijkt deze zondagochtend in de kerk door te brengen. Het is voorlopig dus behoorlijk kalm in Carowinds… Praise the Lord.

Carowinds is zo’n park dat de Main Street al voor het officiële openingsuur toegankelijk maakt. Op die manier kunnen we meteen de verplichte Interstate-selfie maken. Als je op het midden van de hoofdboulevard staat, ben je immers in twee Amerikaanse staten tegelijkertijd. Met mijn linkervoet in South-Carolina en mijn rechtervoet in North-Carolina tel ik af naar openingstijd. Om klokslag tien uur weerklinkt vervolgens het volkslied door de inkomzone van Carowinds. De aanwezige Amerikanen leggen hun hand op de borst en zingen de tekst luidkeels mee. We staan er als Europaan een beetje verveeld bij, maar er is een lichtpunt: wanneer de laatste noot van het nummer uitdooft, gaan er plots dertien achtbanen open.

Oeps… die vorige zin mag je met een korrel zout nemen. Wanneer we bij flying coaster Nighthawk arriveren, waarschuwt het personeel ons dat er momenteel een technisch mankement is. Geen probleem, denk ik dan, want enkele tientallen meters verder lonkt de ingang van Mega Coaster Intimidator al. Er vormt zich een rij wachtenden voor de ingang, maar ook hier is men duidelijk nog niet klaar voor bezoekers. We besluiten dus om rechtsomkeert te maken en op dat moment zie ik de eerste Fury-passagiers naar een waanzinnige hoogte klimmen. Je kan dus misschien al raden waar we vervolgens heen wandelen.

Heeft Fury 325 eigenlijk nog introductie nodig? Neen hè? Als je ooit beeldmateriaal van deze oogstrelende B&M-gigant zag, heb je wellicht een trip naar Carowinds overwogen. Fury 325 is dan ook een superlatieven-coaster: hij is 99 meter hoog, een dikke twee kilometer lang en je haalt een snelheid van ruim 150 kilometer per uur. Indrukwekkende statistieken die zich moeiteloos vertalen naar een ervaring van buitenaards formaat. Ja serieus… dit is een goddelijke achtbaan. Tijdens de first drop ervaar ik volmaakte airtime en tijdens het daarop volgende bochtenwerk voel ik Fury’s ongekende souplesse. De turnaround is misschien wel het tofste moment van de rit. Dit element – dat als een gracieuze solsleutel gevormd werd – levert immers een vreemde soort zijwaartse airtime. Daarna geven twee kleine (de omvang is nog steeds vergelijkbaar met dat van een gemiddelde Europese achtbaan) heuvels nog aardig wat airtime weg. Wanneer we de remmen bereiken, concludeer ik dat ik elke dag op deze manier wakker wil worden. Fury 325 is B&M op z’n best en deze kanjer doet me elke andere Mega Coaster op slag vergeten.

Het team van Fury 325 werkt aan een verschroeiend tempo. De drie treinen worden aan zo’n hoge snelheid weggestuurd dat er zelfs nauwelijks wachtrijen kùnnen ontstaan. Langer dan een kwartier sta je vandaag niet in de rij en we zouden Fury dus nog meermaals bezoeken. Wanneer we vragen om frontseat te zitten, beleven we de meest intense drie minuten van de dag. Het voertuig raast aan zo’n onwaarschijnlijke snelheid dat het moeilijk is om mijn ogen wijd open te houden. De massamoord die we op datzelfde moment begaan (tientallen vliegjes worden als vlijmscherpe punaises in ons aangezicht gegooid), doet ons beseffen dat frontseat misschien niet de meest ideale plek is. Maar of het een kick is? Dat ab-so-luut.

Fury 325 is fantastisch, maar deze topper toont meteen waar Cedar Fair voor staat. Hun achtbanen krijgen doorgaans een hip naambord aan de ingang, maar daar stopt het ook. Stationsgebouwen worden bij Cedar Fair zelden gethematiseerd en aanschuiven doe je doorgaans in zigzagrijen op een kille betonplaat. Het stoort niet als je jezelf daarop instelt, maar soms gaat het gewoonweg te ver. Het meest frappante voorbeeld is Fury’s buurman Hurler. Deze woodie vertrekt letterlijk in een stalen fabrieksloods en je ziet tussen de tracks afval en verbleekte Halloween-decoratie liggen. De ritervaring overtuigt evenmin. Ik moet toegeven dat Hurler vlotter bolt dan verwacht, maar de lay-out is vaag en weinig verrassend.

Hurler is puur creditmateriaal. Net zoals vele andere coasters in Carowinds, eigenlijk. In de onmiddellijke nabijheid staat er genoeg vertier op stalen rails, maar geen enkel exemplaar verdient een eigen alinea. Daarom vat ik dit gebied met plezier samen als inspiratieloos en pijnlijk. Het inspiratieloze doelt voornamelijk op Wild Mouse Ricochet, terwijl pijnlijk dan weer van toepassing is op Carolina Cyclone. Die Carolina Cyclone is een Arrow-kopie van onze goeie oude Python. En hoewel ik geen fan ben van die Kaatsheuvelse klassieker, stap ik er in Nederland tenminste zonder blauwe plekken uit. Dat kunnen we hier in Carowinds helaas niet zeggen…

Oké, Carolina Cyclone is ruw en pijnlijk… dat staat genoteerd. Toch is alle pijn relatief wanneer we even later plaatsnemen in Vortex. En plaatsnemen, dat betekent in dit geval dat we ongemakkelijk moeten rechtstaan terwijl er een keihard zadel onze kroonjuwelen inklemt. Neen, die stand-up coasters zijn echt niet mijn ding. Mag ik daar trouwens nog aan toevoegen dat Vortex gebouwd werd door B&M en dat achtbanen van deze constructeur meestal heerlijk soepel over de rails glijden? Helaas is die regel niet van toepassing op Vortex, want dit is een regelrechte marteling. Ik wil zelfs besluiten dat dit de slechtste B&M ter wereld is. Ik ga liever een tweede keer in de nabijgelegen mijntreinachtbaan dan mijn leven nogmaals te wagen bij Vortex. Die bewuste mijntrein is Carolina Goldrusher, een klassieker uit 1973. Het is zo’n typisch Arrow-ding, inclusief gekke knikken en bochten die tien meter te vroeg gebankt worden. Geen topproduct, al vormt het een welgekomen familieattractie in een park dat verder erg thrill-minded is.

Nieuwigheden die bij de start van het pretparkseizoen openen… het is een uitstervend ras. Parken richten hun nieuwste rides tegenwoordig eerder op het zomerseizoen en in de Verenigde Staten wordt dat ingeluid door Memorial Day, eind mei. Carowinds is echter bij de uitzonderingen en het opende haar jongste zone bij de start van het lenteseizoen. Die zone is County Fair, die losjes de stijl van een lokale kermis kreeg. De verzameling van bonte kleuren en fladderende vlaggetjes is op deze zomerse dag best gezellig, maar van uitbundige thematisering is er uiteraard geen sprake. Carowinds pimpte haar oude Boomerang-coaster en plofte er vier flat rides naast. De Amerikanen lijken de County Fair overigens best te smaken, want ze staan een hele poos in de rij voor een klassieke Troika-molen en de Top Scan.

Waarom ga je in Amerika pretparken bezoeken als je net zo goed naar Bobbejaanland of de Efteling kan? Ik krijg de vraag regelmatig. Het antwoord is nochtans simpel: omdat je daar dingen ziet waar we in de Benelux alleen maar over mogen dromen. Fury 325 is daar een voorbeeld van, maar ook Nighthawk is vrij uniek. Dit is immers een zogenaamde Flying Dutchman, de flying coaster die door Vekoma ontwikkeld werd. Nighthawk was zelfs de allereerste Flying Dutchman, al stond ie toentertijd nabij San Francisco. Er zijn vandaag drie dergelijke banen operationeel in de Verenigde Staten en ze zijn voornamelijk gekend omwille van de lange dispatch-tijden. Het beugelsysteem is tamelijk gecompliceerd en de controles nemen veel tijd in beslag. Ik las op internet dat de wachttijd van Nighthawk daardoor gemakkelijk naar twee uur klimt. Kort voor het middaguur geeft de Carowinds-app gelukkig slechts 35 minuten aan, een indicatie die verrassend accuraat blijkt.

Kan Nighthawk tippen aan het comfort van een gemiddelde B&M flyer? Helemaal niet. Alleen al de manier waarop je achterover gekanteld wordt, voelt ongemakkelijk aan. In het station duurt dat gelukkig slechts enkele seconden, maar in de eindremmen blijven we drie à vier minuten in die positie stil staan. Zo lang plat liggen met je hoofd lager dan je lichaam en de zon die rechtstreeks in de ogen schijnt, dat is allesbehalve tof. Het vlieggevoel is daarentegen sterk, al maakt de lay-out er bitter weinig gebruik van. Zeker de afsluitende dubbele corkscrew voegt helemaal niks toe en soepel verloopt dat gedeelte al evenmin. Al bij al is Nighthawk geen slechte baan, maar mijn verwachtingen lagen hoger.

Ik betaal vandaag geen dollarcent aan Carowinds voor eten en drinken. Ervaringsdeskundige Krisse had me immers aangeraden om de Platinum Pass uit te breiden met een seasonal dining plan en de hervulbare souvenirbeker. Het kostte me weliswaar een aardige som in januari, maar deze opties zijn heel 2017 geldig in elk park van de Cedar Fair group. Ik mag dus lunchen, dineren en naar hartenlust drinken door gewoon mijn abonnement te tonen. Ik kies vandaag voor typisch Amerikaanse fastfood: een enorme turkey leg met coleslaw. Wie goed zoekt, kan met het dining plan echter ook gezondere menu’s en slaatjes vinden. Of je stapt gewoon de Panda Express binnen, want ook bij dat goddelijke etablissement krijg ik een gratis bordje aangeboden.

We lunchen bij Harmony Hall Marketplace, een enorme foodcourt die letterlijk in de schaduw van Intimidator ligt. Als ik Intimidator zeg, denk je misschien spontaan aan de iconische Giga Coaster Intimidator 305. Je weet wel, die baan waarbij Intamin-ingenieurs net iets te kwistig met g-krachten strooiden. Carowinds’ versie heeft op de naam en de kleur na echter weinig met die beruchte blackout-machine te maken. Intimidator is hier een B&M Mega Coaster die 70 meter hoog en ruim anderhalve kilometer lang is. Een beetje de Silver Star van South-Carolina dus, al heeft Intimidator beduidend meer kracht en hij rijdt soepeler. Vooral tijdens het eerste gedeelte genereert deze Mega Coaster een mooi snelheidsgevoel en ontiegelijk veel airtime. Alle ingrediënten voor een ijzersterke achtbaan zijn dus aanwezig, al voelt Intimidator redelijk braaf na onze ritjes op Fury 325. Noem het een luxeprobleem, maar je gaat automatisch vergelijken wanneer er twee achtbanen van hetzelfde type in één park staan. En in dit geval geldt overduidelijk dat bigger wel degelijk better is.

Bij Intimidator stonden we twintig minuten aan te schuiven en dat is voor een dergelijke rollercoaster geen slechte deal. Het is zelfs grappig dat de achtbanen van het nabijgelegen kindergebied ‘s namiddags langere rijen voor de deur hebben. In Planet Snoopy zijn er maar liefst drie credits te scoren. De kleinste van het trio laat ik aan me voorbij gaan. Steven en Nick willen daarentegen absoluut Lucy’s Crabbie Cabbie voor de counter en ze wringen zich daarvoor in een krap wagentje. Buurman Woodstock Express is een stuk boeiender: deze miniatuurwoodie doet qua lay-out terugdenken aan Pegasus – hij rust in vrede – uit de Efteling, maar hier heeft het ding gelukkig wel snelheid en rijdt hij best soepel. Ondanks het afschuwelijke kleurpalet vind ik dit oprecht een leuke familieachtbaan. Hetzelfde zou kunnen gelden voor Flying Ace Aerial Chase, een inverted family coaster die zijn looks mee heeft. Helaas baant het treintje zich met ruwe schokken door het parcours. Mij zegt het niks, maar Planet Snoopy is er duidelijk ook voor de kinky zielen die kicken op pijn.

Carowinds is er niet alleen voor de thrillseekers. Naast het sterke coaster-aanbod en enkele flat rides is er immers ook voor families voldoende te beleven. We vinden hier vandaag zelfs twee dark rides. Het grappige is dat deze alletwee interactief zijn en dat je in beide gevallen met een lasergun op monsters moet schieten. Boo Blasters slaan we wegens tijdsgebrek over, maar Plants vs. Zombies Garden Warfare 3Z Arena (inderdaad… wat een naam) bezoeken we wel. Het is een beetje zoals de Desperado-schietattractie in Bobbejaanland, maar dan op grotere schaal. Het leuke aan deze ride is dat de zaal in tweeën wordt opgedeeld en dat je tegen de andere ploeg moet strijden. Helaas winnen vandaag de planten van de zombies en moeten wij beteuterd de zaal verlaten… Ondanks ons verlies blijkt dit wel een ideaal tussendoortje tijdens zo’n intens dagje coasteren.

Coasteren? Juist, coasteren! In een ietwat verlaten uithoek van het park stuiten we plots op een B&M Inverted van formaat. Afterburn is met een hoogte van 34 meter en een topsnelheid van 100 kilometer per uur een maat groter dan vele Europese soortgenoten. Wanneer we ons eerste ritje frontseat beleven, worden we dan ook op intense inversies en krachtige bochten getrakteerd. Vooral de batwing, een relatief uniek element, tovert sterretjes voor mijn ogen. Wanneer we later backseat plaatsnemen, wordt het al helemaal een feestje vol stevige g-krachten. Ik weet niet of het aan de hitte van vandaag ligt, maar Afterburn lijkt soms te snel door de baan te racen. Erg vind ik dat niet, maar ik kan begrijpen dat deze Inverted Coaster voor vele dagjesbezoekers een tikkeltje te krachtig is. De wachttijd blijft dan ook een hele dag op nul minuten steken, al zien we dat niet als een ramp. Nog een keer? Yes please!

Tegen een uur of zeven marcheren we opnieuw naar de North-Carolina zijde van Carowinds. Het laatste uurtje wordt immers nuttig besteed aan re-rides op Fury 325. We zijn vandaag aanzienlijk verwend met korte wachttijden en dat is bij valavond niet anders. Tien minuutjes aanschuiven om deze topper nogmaals aan te vinken, dat is haast te mooi om waar te zijn. Toch is dat op deze zonovergoten zondag de realiteit en het doet me beseffen dat Carowinds vandaag honderd procent meegevallen is.

Naast het zomerse weer en de beperkte drukte, pronkt Carowinds met uitstekend personeel, knappe landscaping en een attractie-aanbod om U tegen te zeggen. Toegegeven: die attracties zijn kwalitatief niet altijd even sterk. Zowat de helft van de achtbanen is bijvoorbeeld puur counter-materiaal zonder toegevoegde waarde. Dit is zo’n typisch Amerikaans park waar veel het sleutelwoord is. Er zijn veel achtbanen, je vindt een enorm aantal kinderattracties en je kan de portefeuille legen bij tientallen betaalgames. Verwacht alsjeblieft geen thematische hoogstandjes, maar kom hierheen voor een dagje thrillseeken of familiaal plezier voor een redelijke prijs.

Carowinds is een prima pretpark. Ik mocht hier twee achtbanen van wereldniveau en eentje van surrealistische proporties ontdekken, maar ik werd ook aangenaam verrast door het familiale aanbod. Carowinds is dus de gedroomde start van ons tripje aan de Oostkust, maar het mooiste moet allemaal nog komen. Dat gebeurt trouwens misschien morgen al. Na onze nachtrust gaan we immers in westelijke richting, om via de Great Smoky Mountains het rustgevende Tennessee binnen te rijden. En wie Tennessee zegt, die zegt Dollywood. Het legendarische pretpark van countryzangeres Dolly Parton wordt wereldwijd op handen gedragen door fans. We bestelden onze tickets ruim op voorhand en we kijken met een gezonde portie spanning uit naar de drie dagen in Pigeon Forge. Wordt ongetwijfeld met veel superlatieven vervolgd.