Coaster Insider Tour

Busch Gardens Williamsburg

“Onvergetelijke VIP tour voor iedereen die van achtbanen houdt”

Een goedemorgen vanuit Williamsburg. Het is zaterdag 15 april 2017, de dag waarop ik plots een VIP ben. Helaas zit opstaan als VIP er vandaag niet in. Het is immers nog geen zeven uur wanneer de wekker afloopt en ik leg met een vermoeide kop m’n haar in de plooi. Daarna verlaat ik onze hotelkamer en werk ik een pover ontbijtje naar binnen. Is dat dan de ochtend die een VIP moet beleven? Nee toch? Gelukkig wordt het onmenselijke vroege wekkergeluid en dat matige ontbijt goedgemaakt dankzij leuke vooruitzichten. We gaan vandaag namelijk deelnemen aan de VIP Coaster Insider Tour van Busch Gardens Williamsburg. Zin in!

Als je mijn vorige reisverslag las, weet je dat we gisteren een volledige dag in Busch Gardens doorbrachten. We ontdekten kwalitatief hoogstaande themagebieden, sfeervolle pleintjes en natuurschoon om U tegen te zeggen. Bovendien namen we plaats in enkele rollercoasters met wereldwijde faam. En die rollercoasters, daar gaat het vandaag over. We gaan achter de schermen bij het klassieke Loch Ness Monster, we zetten een stapje in de garages van twee B&M-machines en we bekijken de unieke Verbolten vanuit een totaal nieuw perspectief.

Deelnemers van de tour worden uiterlijk om kwart over acht aan de ingang van de parking verwacht. Van daaruit begint de VIP-ervaring: er gaat een slagboom enkel voor ons open, waarna we over een verlaten parkeerplaats geëscorteerd worden. We achtervolgen een pick-up met oranje zwaailicht en zodoende komen we uit bij de preferred parking, waar we de huurwagen op het allereerste rijtje mogen zetten. Normaal betaal je aardig wat dollars voor die eersteklas parkeerplek nabij de inkompoort, maar bij de Coaster Tour is dit allemaal netjes inbegrepen. Even later arriveren ook onze collega-deelnemers en de twee gidsen die ons vandaag begeleiden. Savannah en Ben zijn twee jonge mensen met een passie voor hun park. Ze weten alles over de achterpoortjes die ons vandaag backstage brengen, maar ook over de achterpoortjes die vreselijk lange wachtrijen kunnen omzeilen. Die twee moeten we dus te vriend houden.

De dag begint met een fotosessie in de Brits gethematiseerde inkomlaan van Busch Gardens. Het is bijzonder om deze straat leeg te zien, terwijl we gisteren over de koppen moesten lopen. Savannah en Ben sleuren ons vervolgens mee naar het aanpalende Schotse themadeel, waar de oudste operationele achtbaan van het park staat. Deze Loch Ness Monster dateert uit het jaar 1978 en pronkt met aanzienlijke statistieken: de baan is een kilometer lang, 40 meter hoog en de groene Arrow-treinen racen tegen 100 kilometer per uur over de rails. Toch zijn het vooral de interlocking loopings die Loch Ness Monster zijn legendarische status bezorgen. Dit fotogenieke element is slechts enkele malen gebouwd, maar enkel in Williamsburg staat het ook vandaag nog overeind.

Moet je jezelf haasten om Loch Ness Monster te beleven voor ie naar de coasterhemel gestuurd wordt? Ik denk het niet. Wanneer we Nessie’s onderhoudsruimte binnen wandelen, voelen we immers dat deze baan veel liefde krijgt. In de kraaknette garage zien we coasterwieltjes, honderden schroeven en een stuk glimmende achtbaantrack. Savannah constateert (enigszins verrast) dat er eigenlijk een trein op die rail hoort te staan, maar dat die blijkbaar gewoon nog niet arriveerde. In dit lenteseizoen zijn er bij Loch Ness Monster twee treinen operationeel en pas tegen de zomer verwacht men een derde voertuig. Jammer dat we geen fanboy-foto’s kunnen maken bij die geparkeerde trein, maar het verklaart meteen ook de lange rijen die hier gisteren ontstonden.

Als je Busch Gardens iet of wat kent, weet je dat er een aardige wandeling tussen Loch Ness Monster en Griffon ligt. Toch zijn deze coasters buurmannen en via een zanderige backstage-weg doe je er slechts twee minuten over. Die route mag je als doorsnee parkgast niet gebruiken, maar dat is tijdens deze tour anders. We kunnen alvast enkele unieke foto’s maken; we komen plots op plekken waar we gisteren absoluut niet mochten zijn. Griffon trekt de aandacht, want alles aan deze blauwe thrillmachine is gigantisch. Dat gaat van de ruim 60 meter hoge lifthill en de enorme immelmann-loop tot aan de loodzware treinen. Dat laatste wordt trouwens op indrukwekkende wijze bevestigd in de garage van Griffon. In tegenstelling tot Loch Ness Monster, is er hier immers wel een voertuig aanwezig. Om eenvoudig onderhoud te bevorderen, staat die niet op klassieke track. De trein hangt aan twee smalle geleiderails aan de zijkant, waardoor de hele onderzijde van de trein perfect zichtbaar wordt. Ben wijst op de enorme omvang van de wielen (een stevig contrast met daarnet) en hij weet te zeggen dat één rij van Griffon zwaarder is dan de hele Arrow-trein van Loch Ness Monster.

Aan het gewicht van de treinen hangt trouwens een leuk weetje vast: Busch Gardens Williamsburg vroeg aanvankelijk niet aan B&M om van Griffon een Floorless Dive Machine te maken. Het park wilde vooral dat deze versie aan hogere capaciteit kon draaien dan SheiKra in het zusterpark in Tampa. Men opteerde zodoende voor tien zitplaatsen per rij in plaats van acht. B&M berekende echter dat de treinen op die manier te zwaar zouden worden, tenzij… men de vloer elimineerde. En zo stond Busch Gardens Williamsburg onbewust aan de basis van het Floorless Dive Machine-concept, dat tegenwoordig eerder regel dan uitzondering is.

Ben vertelt vervolgens over de drie verschillende soorten wielen en over hun functie. Dat is niet nieuw als je iets van achtbanen kent, maar het is wel boeiend om het van zo dichtbij te kunnen bewonderen. Ook niet nieuw: de begrippen chain dog en anti-rollback. Beide componenten vormen de basis van een klassieke lifthill. Enerzijds is er een haak die aan de ketting klikt, waardoor je omhoog getakeld wordt. Anderzijds is er een beveiligingssysteem dat de trein op z’n plaats houdt wanneer die ketting zou breken. Het is (in tegenstelling tot wat sommigen denken) niet die ketting die het bekende rakketakketak-geluid genereert, maar wel de anti-rollback.

Het interessantste weetje dat men ons vertelt, gaat specifiek over Dive Coasters. Bij dit achtbaantype is er een extra haakje aan de onderkant van de trein. Die bewuste haak zorgt ervoor dat het voertuig enkele seconden blijft hangen voor de grootste afdaling. Deze tweede chain dog haakt zich vast aan een afzonderlijke ketting, die erg traag voortbeweegt. Wanneer de trein het einde van de ketting bereikt, klikt die los en begint hij aan een verticale afdaling van 62 meter.

Als je de VIP Coaster Insider Tour reserveert, heb je twee mogelijkheden. Je kan voor de klassieke Observer-rondleiding gaan, maar je kan ook opteren voor de Participant-tour. Als Participant doe je exact hetzelfde als een Observer, maar je krijgt er een extraatje bij: een beklimming naar de top van Griffon. Dat leek ons een unieke ervaring en de luttele meerprijs betaalden we dus met een glimlach. Jammer maar helaas: een week geleden kregen we slecht nieuws uit Busch Gardens. Omdat de evacuatie-liftkooi (hiermee zouden we naar boven gebracht worden) van Griffon een mankement vertoonde, werd de hoogtewandeling namelijk geannuleerd. Dat is behoorlijk grote tegenvaller, maar dankzij de tijdige mail en een correcte terugbetaling valt het park niks te verwijten. Bovendien hebben we inmiddels een gelijkaardige rondleiding geboekt bij Cedar Point, inclusief liftwandeling bij Valravn. Laat ons dus hopen dat de liftkooi in Sandusky het niet begeeft.

Psssst… Er is nog een andere manier om aan de top van Griffon te geraken: een rit maken. En we hebben geluk, want bij deze Coaster Tour zijn twee ritjes op elke bezochte achtbaan inbegrepen. Savannah vraagt ons waar we willen plaatsnemen, waarop elke deelnemer enthousiast naar de eerste rij wijst. En zo belanden we met z’n achten op de front row van een wereldbaan voor de eerste rondjes van vandaag. Een toemaatje dat niemand verwachtte, is het feit dat Griffon al tijdens onze eerste rit in panne valt. We blokkeren onderaan de lifthill en dat is best grappig: Ben vertelde ons enkele minuten geleden immers nog hoe een evacuatie in zijn werk gaat. Toch zouden we het uiteindelijk niet zelf meemaken, want een dikke vijf minuten later begint de ketting opnieuw te draaien. We laten de laatste restjes vermoeidheid dus verjagen door indrukwekkende g-krachten en door de verfrissende nevel die na de splashdown in ons aangezicht waait. Twee keer na elkaar!

Het is inmiddels na tienen en Busch Gardens is open voor het grote publiek. Dat het vandaag al net zo’n topdag is als gisteren, wordt duidelijk wanneer we themazone New France tegemoet lopen. Hier staat de pas geopende wooden coaster InvadR en zowat elke Amerikaan lijkt ‘s ochtends vroeg een rit te willen scoren. Zelfs het personeelslid dat het bordje ‘End of Line’ vasthoudt, kijkt verward om zich heen. Savannah en Ben vertellen ons dat InvadR omwille van die gekte voorlopig niet inbegrepen is bij de Coaster Insider Tour. Omdat de baan in zijn openingsmaand ook geen Quick Queue-ingang heeft, is er dus slechts één manier om deze gloednieuwe GCI op je counter te plaatsen: de lange rij overwinnen. Gelukkig deden we dat gisterenmiddag al.

InvadR mochten we reeds aanvinken, maar achter de klinkende naam Alpengeist staat nog steeds een leeg vakje. We sloegen de baan op vrijdag over omdat de wachttijd veel te lang bleek. Aangezien we beseften dat de baan inbegrepen zou zijn bij onze tour, maakten we er gisteren echt geen prioriteit van. Mijn hart staat vandaag echter enkele seconden stil, want Alpengeist blijkt met een hardnekkige storing te kampen. Dat laat ons toe om enkele plaatjes van een uitgestorven station en het onbemande controlepaneel te schieten, maar toch overheerst er vooral een paniekerig gevoel. Enkele uren later zou Savannah gelukkig een verlossend telefoontje krijgen: de technische dienst had het mankement sneller dan verwacht verholpen. De wachttijd van Alpengeist schiet op dat moment pijlsnel omhoog, al worden we met onze VIP-lanyard gewoon langs de uitgang binnengelaten. Hoe het frontseat-ritje me beviel, dat lees je in het vorige verslag.

De backstage tour van Alpengeist is minder imposant dan bij de andere rollercoasters. Ook hier is de onderhoudsruimte piekfijn verzorgd, maar er valt weinig te zien. Net zoals bij Loch Ness Monster, is er tijdens het voorjaar geen sprake van een derde trein. Die trein is weliswaar in het park aanwezig, maar hij ligt nog verpakt in houten kisten naast de track. Ik vind dat jammer: Spring Break is topseizoen voor Amerikaanse pretparken en ook Busch Gardens wordt momenteel uitzonderlijk druk bezocht. Toch lijkt men het normaal te vinden dat er op halve kracht gedraaid wordt, terwijl wachttijden van anderhalf uur geen uitzondering zijn. Als tour-deelnemer merk je daar weinig van (dankjewel front-of-the-line access), maar gisteren ervoer ik die lage capaciteit als behoorlijk storend. Bij een bejubeld themapark als Busch Gardens Williamsburg had ik op andere operations gehoopt.

Wat het bezoek aan de garage van Alpengeist alsnog de moeite maakt, zijn twee testopstellingen. De eerste is een remvin die iedere deelnemer manueel door een magnetische remsectie mag trekken. Dat lijkt op het eerste zicht kinderspel, maar ik merk al vlug dat magnetische remmen ontzettend sterk zijn. Mijn spierkracht is natuurlijk peanuts tegenover de power van een loodzware trein die tegen 80 kilometer per uur aan komt rijden, maar het geeft een idee.

De tweede testopstelling is ietwat complexer: Busch Gardens heeft speciaal voor deze tour een testzitje van Alpengeist opengesneden. Zo kunnen we eindelijk eens ontdekken hoe een veiligheidsbeugel sluit. Er zit in de rugleuning een behoorlijk ingewikkeld systeem met stalen pennetjes, die het kenmerkende klikgeluid maken wanneer je een beugel dicht trekt. Het mechanisme is honderd procent veilig: zelfs wanneer één pennetje het begeeft, zou de beugel nog gesloten blijven. Een weetje dat Savannah vertelt, vind ik verrassend: de gordels die B&M op elke schouderbeugel installeert, zijn er in eerste instantie als visueel hulpmiddel voor het personeel. Wanneer die gordel gesloten kan worden, wil dat namelijk automatisch zeggen dat de beugel ver genoeg dicht is. Het extra veiligheidsgevoel dat de passagiers eventueel ervaren met een dergelijke gordel, is slechts bijzaak.

Alpengeist is niet de enige topcoaster van het Duitse themagebied; ook Verbolten is geniaal. De gemiddelde bezoeker lijkt dat te beseffen, want de wachtruimte van deze duistere ervaring puilt alweer uit. Twee uur aanschuiven om door het nachtelijke Zwarte Woud te suizen? Geen denken aan. Dankzij onze lanyard, Ben en Savannah kunnen we opnieuw langs de uitgang plaatsnemen. Ik hoef het wellicht niet te vertellen, maar het levert geen vriendelijke blikken van de wachtenden op. Het wordt trouwens nog erger wanneer we na een eerste ronde gewoon mogen blijven zitten. Een gefrustreerde Amerikaan roept verbouwereerd ‘what’s this?!’ door het stationsgebouw wanneer wij onze beugels voor een tweede keer naar beneden duwen. We kijken met z’n allen de andere kant op. Leedvermaak van de bovenste plank wanneer je op dat moment bij die lucky few hoort.

Verbolten is mijn favoriete achtbaan van Busch Gardens Williamsburg. Dat besloot ik gisteren al. Het is daarom mooi dat Verbolten ook tijdens de Coaster Insider Tour aan bod komt. Na twee waanzinnige rondjes worden we in de controlekamer verwacht. Het is bijzonder om over de schouders van erg geconcentreerde operators te mogen meekijken. De achtbaan is zelfs zo complex dat er voortdurend twee medewerkers aanwezig zijn in deze kamer. Daarenboven – en dit is een leuke – is er altijd rechtstreeks contact met de hoofdzetel van Zierer in Duitsland mogelijk. Verbolten verlegde namelijk niet alleen de grenzen van Busch Gardens, maar ook die van Zierer. Deze constructeur is nog niet lang actief op de markt van grootschalige achtbanen en Verbolten blijft tot vandaag hun meest complexe prestatie. Deze ride is helaas nogal vatbaar voor storingen, maar ik kan dat begrijpen met zoveel hoogtechnologische snufjes.

Het leukste en meest unieke moment van de Verbolten-rondleiding houdt men voor het laatst. Na ons bezoek aan de controlekamer nemen we een kijkje in het showgebouw van de baan. In deze groene hal speelt zich het indrukwekkende indoor-gedeelte van Verbolten af. Wanneer we het gebouw naderen, horen we het geluid van dreunende bassen, huilende wolven en ijzige wind steeds luider worden. Dat past niet bij de huidige weersomstandigheden (het is inmiddels dertig graden en de hemel is strakblauw) maar in het spookachtige sfeertje van Verbolten klopt het helemaal.

We herbeleven die donkere sfeer trouwens op een sensationele manier, want dankzij deze tour mogen we een kijkje nemen in het showgebouw. En dat allemaal terwijl de coaster draait! Zelfs het betreden van dat gebouw is al een avontuur op zich. Om de ritervaring van de inzittenden niet te verstoren, mag de deur namelijk niet open wanneer er zich een trein in het gebouw bevindt. We moeten dus in sneltempo binnenglippen tussen twee voertuigen, terwijl Savannah op haast militaire wijze ‘Go go go!’ roept.

Net wanneer de deur dicht valt, hoor ik een oorverdovende knal en beginnen er stroboscopen te flitsen. Hoewel mijn ogen nog aan de duisternis moeten wennen, zie ik een achtbaantrein aan hoge snelheid voorbij vliegen. Aangezien de scènes van Verbolten pas oplichten wanneer de trein nadert, kunnen we trouwens perfect het parcours en het intense bochtenwerk volgen. Het valt me op dat de decorstukken in dit indoor-gedeelte gewoon beschilderde doeken zijn, want je ziet ze wapperen wanneer er een voertuig passeert. Klinkt el cheapo, maar tijdens de rit merk je zoiets helemaal niet. Het freefall-element is vanuit ons standpunt niet zichtbaar, maar dat konden we daarnet al bewonderen dankzij nachtcamera’s in de controlekamer.

We zouden uiteindelijk een tiental minuten doorbrengen in de hal en we zien op die manier de verschillende showscènes die deze coaster zo formidabel maken. Ik kan het niet genoeg benadrukken: dit moment in de hal van Verbolten verantwoordt letterlijk elke dollarcent die ik voor deze tour betaalde.

Want tja… ehm, wat kost het eigenlijk om deel te nemen aan de Coaster Insider Tour? Eerlijk gezegd ben ik geschrokken van de prijs, in positieve zin weliswaar. Als Observant betaal je 60 dollar voor de rondleiding. Als je de lifthill-klim van Griffon erbij wil, kost dat 15 dollar extra. Je moet bij deze bedragen natuurlijk de toegangsprijs van Busch Gardens optellen, maar ik blijf het een betaalbare aangelegenheid vinden. Ter vergelijking: een Quick Queue Unlimited kost op een doorsnee zaterdag 80 dollar. De VIP-tour is dus zelfs goedkoper, terwijl je bergen weetjes, kijkjes achter de schermen en twee wachttijdloze ritten op de topachtbanen mag maken. En terwijl die duur betaalde Quick Queue-gasten alsnog een kwartier moeten aanschuiven voor een plekje op de middelste rijen, worden wij rechtstreeks geëscorteerd naar de zitplaats van onze keuze. We mogen zelfs blijven zitten voor een tweede rondje. Decadentie op pretparkniveau.

Wanneer we bij Apollo’s Chariot arriveren, vraagt Savannah waar we liefst zitten. Aangezien we de baan gisteren backseat testten, vragen we naar de pole position. Geen probleem, antwoordt ze. En voor we het goed beseffen, hebben we al twee heerlijke ritjes op deze B&M Megacoaster achter de kiezen. We gaan hier niet achter de schermen aangezien de onderhoudszone van Apollo’s Chariot blijkbaar heel gelijkaardig is aan de exemplaren van daarstraks. De toegevoegde waarde zou dus nihil zijn. Savannah en Ben gaan ook niet of nauwelijks in op Apollo’s buurjongen Tempesto, maar ze overhandigen me wel een eenmalige Quick Queue om dit capaciteitsarme gedrocht na de tour te bezoeken. Ten slotte resten er ons enkel nog twee rondes Loch Ness Monster. Toen we vanochtend vroeg bij deze baan passeerden, was men immers nog druk in de weer met inspecties. Rond het middaguur is deze legendarische Arrow echter volop in actie en we sluiten deze VIP-Tour dus af met een stuk achtbaangeschiedenis van de bovenste plank. De inbegrepen portie Arrow-knikken neem ik voor lief.

Het is al één uur wanneer de tour op z’n einde loopt. Voor ons betekent dat meteen ook dat we afscheid nemen van Busch Gardens. We hebben vanmiddag immers nog een autorit van een goeie 450 kilometer voor de boeg. We bedanken Savannah en Ben voor hun hartelijke ontvangst en we wandelen naar onze huurwagen. Wanneer we de lange rit naar het noorden aanvangen, besluit ik dat deze voormiddag absoluut voor herhaling vatbaar was. De Coaster Insider Tour bracht ons op plekken waar je normalerwijze niet binnen geraakt en we konden op nauwelijks enkele uren meer coasterritten maken dan tijdens die volledige pretparkdag gisteren.

Ook interessant: op het indoor-stuk van Verbolten en de originele blauwdrukken van Loch Ness Monster na, mag je overal naar hartelust fotograferen. Zelfs tijdens de liftwalk van Griffon zouden we onze eigen camera mogen bovenhalen. Het is uiteraard jammer dat exact dit gedeelte van de tour geannuleerd werd, al creëert het een goede reden om de Coaster Insider Tour ooit nog eens te reserveren. Ik zou het onmiddellijk opnieuw doen. Hoewel je als pretparkfan weinig écht nieuwe informatie te horen krijgt, vertellen de gidsen met veel liefde over hun thrillmachines. Vragen beantwoorden Savannah en Ben met plezier en sommige weetjes zijn verrassend. Bij Verbolten wist men bijvoorbeeld te zeggen dat het dakje bovenaan de grootste afdaling geplaatst is door een professionele dakdekker. Dat klinkt logisch, maar dat dak moest er wel stokoud en verwoest uit zien. Die bewuste dakdekker sprak ondanks de beperkte omvang dus over de moeilijkste dakconstructie die hij ooit afgeleverd had. Zulke weetjes houden de tour luchtig en boeiend, want het is heus niet enkel coastertalk voor de fans. Ten slotte kan je deze rondleiding ook beschouwen als een alternatieve Quick Queue, iets wat op zulke drukke zaterdagen een luxe is.

Kortom… Staat Busch Gardens Williamsburg op je planning en organiseert men deze tour tijdens jouw bezoek? Overweeg dan zeker om jezelf in te schrijven. Als het een stimulans mag zijn: we hebben zelfs ontdekt dat je de Coaster Insider Tour en een avondje coasteren in Hersheypark kunt combineren. Na een autorit van zes uur (en veel meer file dan Google Maps voorspelde) staan we immers in het beroemde chocoladestadje met z’n spectaculaire coasterpark. We zouden die avond uiteindelijk slechts een uurtje in Hershey Park doorbrengen, maar dat blijkt genoeg om vier nachtelijke achtbaanritten te scoren. De tien andere exemplaren komen een dag later uitgebreid aan bod. Dat lees je goed: veertien credits in dit ene park! We gaan morgen dus een intense zondag vol first drops, g-krachten en inversies tegemoet. En oh… ook iets met veiligheidsbeugels die niet zouden misstaan in een middeleeuwse folterkamer. Tot morgen!