Canada’s Wonderland

Vaughan, Ontario, Canada

“Wanneer je kwantiteit boven kwaliteit verkiest”

National Roller Coaster Day is de leukste feestdag van het hele jaar. Pasen en Kerstmis zijn natuurlijk fijn, maar een dag die volledig in het teken staat van achtbanen… dat is toch helemaal perfect? Die bewuste feestdag valt op 16 augustus en je viert Roller Coaster Day bij voorkeur in een pretpark. Het is trouwens een mooie bonus als dat pretpark veel achtbanen heeft en ik heb in 2017 een ideale bestemming gekozen: Canada’s Wonderland. Dat park biedt immers niet minder dan zestien (!) rollercoasters. Je mag opmerken dat Canada’s Wonderland niet bij de deur ligt. Dat is ook zo, want 6.000 kilometer is een heel eind. Maar als je om half vier ‘s ochtends opstaat en vervolgens effe op een vliegtuig kruipt, kan je al rond één uur ‘s middags ter plaatse zijn. En dat is exact wat Steven en ik doen op die zestiende augustus. Ja, National Roller Coaster Day… je moet er wat voor over hebben.

Van Antwerpen naar Brussel, van Brussel naar Frankfurt, van Frankfurt naar Toronto en van Toronto naar Vaughan. Het kostte ons in totaal bijna veertien uur, maar we staan inmiddels wel aan de poorten van Canada’s grootste pretpark. Hippe popmuziek weerklinkt door de speakers, B&M coastertreinen suizen rond m’n oren en ik zie voor het eerst een Canadees in z’n natuurlijke habitat. Een paar tienduizenden Canadezen, om precies te zijn. Het lijkt wel of de hele bevolking van Toronto op deze zonnige Roller Coaster Day naar Canada’s Wonderland kwam. Dat resulteert in een overvolle parking en zelfs tijdens de vroege namiddag staan er nog lange rijen voor de toegangspoorten. Nadat we onze Cedar Fair Platinum Pass scanden, haasten we ons dus naar het bureautje waar men Fast Lane Passes aanbiedt. Het goudkleurige armbandje dat we daar kopen, kost een aardige duit. Het zal ons vandaag echter uren wachttijd uitsparen. Vele uren.

Eerst en vooral… Canada’s Wonderland is geen themapark. Het is een typisch Cedar Fair-adres dat eerder op rides en thrills dan op sfeervol gedecoreerde themazones focust. Desalniettemin is het gebied rond de ingang best gezellig. Deze International Street bevat fijne geveltjes, stralende bloemperken en een reeks fonteinen om U tegen te zeggen. Het geheel wordt gedomineerd door een waterval die van de reusachtige Wonder Mountain rolt. Die rotsformatie is trouwens het centrale punt van Canada’s Wonderland en bevat meerdere attracties. Deze hoofdstraat levert uiteindelijk een goeie eerste indruk, maar toch blijven we er niet lang rondkuieren. Hoe zou je zelf zijn als er zo’n enorme lijst achtbanen bezocht moet worden?

Leviathan bijvoorbeeld. Zullen we dus maar meteen met de meest iconische achtbaan van dit Canadese coasterpark beginnen? We staarden van op de parkeerplaats al naar de helderblauwe rails van deze gigant, maar inmiddels staan we aan het stationsgebouw. Op het knappe logo na, is dat overigens een vrij kale bedoening. Dat gebrek aan thema gaat door in de wachtruimte, dus ik ben dolblij dat we de twee uur durende wachttijd mogen overslaan. Dankzij ons voorkruipbandje worden we namelijk een kwartier later al omhoog getakeld. Leviathan neemt ons naar een indrukwekkende hoogte van 93 meter en gooit ons daarna met een topsnelheid van bijna 150 kilometer per uur naar beneden. Dat zijn stevige statistieken en het vertaalt zich moeiteloos naar een fantastische ritervaring. Deze baan is immers niet alleen hoog en snel, maar ook bizar soepel. Het enige element dat ik mis, is lengte. Leviathan is met z’n 1.672 meter beslist geen korte baan, maar toch lijkt het alsof men op ‘t einde heel veel power onbenut laat. Je vliegt aan volle vaart en op een hoogte van zowat 30 meter de remmen in… en dat voelt gewoonweg niet juist. Op dat vlak scoort Fury 325 (het iets grotere zusje van Leviathan) opmerkelijk beter. Die baan wordt namelijk wel afgesloten met enkele lagere airtime-heuvels en krachtige bochten.

Vlakbij Leviathan staan er nog enkele andere coasters, al zijn die minder interessant dan hun beroemde buurman. Nummer één is Dragon Fire, een klassieke Arrow inversiecoaster. Deze baan is 25 meter hoog en bevat vier inversies. Het is een quasi identieke – doch gespiegelde – kopie van Big Loop in Heide-Park, inclusief die twee gekke horizontale passages. Verder is Dragon Fire vooral ehm, tja… oud. Het perron ziet er afgeleefd uit en voor de soepelheid moet je het zeker niet doen. Puur creditmateriaal en die blauwe plekken krijg je er gratis bij.

Boomerangs zijn m’n ding niet en Steven mag zijn credit op The Bat dus alleen scoren. De aanpalende woodie Wild Beast bezoek ik echter wel en die valt best mee. Zulke klassieke Amerikaanse woodies zijn vaak ruw, al doet deze Canadese versie het beter dan vele soortgenoten. De baan heeft een goeie snelheid, rammelt niet onaangenaam hard en hij genereert bovendien een fijne portie airtime. Verwacht er geen wonderen van (de lay-out is immers tamelijk simpel) maar Wild Beast is eigenlijk een uitstekende familieachtbaan.

Als je iet of wat met Coaster-Count bezig bent, herken je volgende situatie wellicht: dat ongemakkelijke moment waarop je het kindergebied binnenwandelt voor mini-achtbanen. Stapt iemand voor z’n in kiddie coasters? Neen toch? Als je ooit de bingo in Canada’s Wonderland wil scoren, wil ik alvast melden dat je beter een kind meebrengt. Taxi Jam, de kleinste coaster, kom je namelijk niet in zonder een kleuter in je gezelschap. Gelukkig zijn er daarnaast nog Silver Streak en Ghoster Coaster, respectievelijk een inverted coaster van Vekoma en een kleinschalige houten achtbaan. Die Vekoma is alles behalve legendarisch en zelfs een tikkeltje te ruw, maar de woodie blijkt verrassend tof. Hij doet qua lay-out terugdenken aan Pegasus in de Efteling, al is ie soepeler en vinniger. Het enige spijtige bij deze kindvriendelijke credit is de wachttijd. Er worden geen Fast Lanes geaccepteerd en het ding wordt met een afschuwelijke traagheid gedispatcht. Het gevolg is dat we hier 45 minuten moeten aanschuiven, meteen de langste wachttijd van ons hele bezoek.

Planet Snoopy en KidZville zijn voor ons oninteressant, maar het zijn paradijsjes voor de allerkleinsten. Deze beide zones vormen tezamen een groot kindergebied, inclusief kleurrijke decoratie en een overload aan schattige molentjes. We ontdekken hier ook Boo Blasters on Boo Hill, een heuse interactieve darkride. We rijden door een duistere omgeving en we knallen er op los wanneer akelige monsters verschijnen. Geen topper, maar alles is beter dan die andere darkride van Canada’s Wonderland: Wonder Mountain’s Guardian. Deze darkride met coaster-allures (of coaster met darkride-allures) werd in de centrale Wonder Mountain geïntegreerd, maar overtuigt op geen enkel vlak. Als achtbaan is ie te tam, als darkride is het themaniveau te laag en voor een 3D lasergun-attractie zijn de graphics te matig. Daarenboven moet je verplicht een betalende locker nemen om eventuele bagage achter te laten. Het enige leuke aan Wonder Mountain’s Guardian is eigenlijk de finale, waar men een uitzonderlijk leuk effect in verwerkte. Denk maar even aan Verbolten of Th13teen om te begrijpen wat ik bedoel. Mijn raad: doe deze ride bij voorkeur enkel als je meteen kan instappen, al is dat onwaarschijnlijk. De capaciteit is namelijk al minstens even belabberd als de aankleding.

We zijn inmiddels bij de Wonder Mountain, het icoon van Canada’s Wonderland. Deze artificiële berg is zo enorm dat er niet alleen die oninteressante Wonder Mountain’s Guardian, maar tevens een familiaal georiënteerde achtbaan in past. Mack mocht een powered coaster leveren en die rijdt grotendeels door de grotten van deze berg. Dankzij de bovenstaande beschrijving zou je kunnen vermoeden dat deze Thunder Run vergelijkbaar is met Alpenexpress in Europa-Park, al is dat veel te hoog gegrepen. Deze grot is immers niet gevuld met fonkelende kristallen of groene dwergjes. We moeten het daarentegen doen met gekleurde kerstlampjes, iets wat de ervaring een nogal goedkoop tintje geeft. Overbuur The Fly is evenmin legendarisch. Deze standaard wild mouse is tevens afkomstig uit de fabriek van Mack en ligt er kaal bij. Wat me wel positief opvalt, is de snelheid. Vaak worden de voertuigen van een wild mouse voortdurend afgeremd, maar in Canada’s Wonderland blijft de snelheid tot de laatste seconde hoog. Op die manier is deze coaster toch een beetje leuk.

Het is vandaag te druk voor woorden in Canada’s Wonderland. Zo ook bij Vortex, waar het aanwezige personeel extra paaltjes en touwen zoekt om de eigenlijke wachtruimte te verlengen. Zelfs ondanks onze Fast Lane moeten we twintig minuten aanschuiven… en dat voor een suspended coaster van 26 jaar oud! Toch begrijp ik de populariteit, want Vortex is een van de beste banen die Canada’s Wonderland in huis heeft. De eerste afdaling creëert een hoge snelheid en die wordt tijdens de hele rit aangehouden. Dat resulteert dankzij krap bochtenwerk en de schommelende voertuigen in een behoorlijk intense ervaring. Botersoepel rijdt deze klassieke Arrow niet, maar dat wil ik bij zo’n oldie met plezier door de vingers zien. Bescheiden topper.

Canada’s Wonderland is op vele vlakken goed geëquipeerd. Naast het kwantitatief sterke coasteraanbod, vind je hier immers ook een enorm aantal draaiende thrill rides. Dat gaat van een klassieke Enterprise, een Frisbee-achtige schommel en een Top Spin tot aan minder alledaagse attracties. In dit segment testen we twee exemplaren uit. Skyhawk is een molen waarbij ik in een eenpersoons vliegtuigje plaatsneem. Met behulp van bewegende vleugels kan ik vervolgens zelf de intensiteit bepalen. Hard schommelen en inversies draaien is mogelijk. Ik hou het daarentegen bij een brave panoramische vlucht boven het park en ik merk vooral dat een rit wel erg kort duurt. Bij de unieke Sledge Hammer is de ritduur gelukkig beter gebalanceerd, net zoals de fun. Sledge Hammer is een mastodont: deze molen bestaat uit zes reusachtige robotarmen die met een oorverdovend geluid naar een hoogte van 25 meter gestuwd worden. Het ziet er buitengewoon heftig uit, al valt dat uiteindelijk best mee. Sledge Hammer levert airtime en kriebels op, maar het is veel minder misselijkmakend dan je op het eerste zicht vermoedt. Leuk om zo’n ongewone ride te testen.

Net zoals de meeste Noord-Amerikaanse pretparken van enige omvang, heeft ook Canada’s Wonderland z’n eigen waterpark. Het zogenaamde Splash Works is inbegrepen in de toegangsprijs en op deze hete dag kan je er over de koppen lopen. Wij passen voor dat waterplezier, al komen we dankzij The Mighty Canadian Minebuster toch ontzettend dicht bij de zwemmers. Vraag me niet waarom, maar deze woodie sjeest rakelings langs de glijbanen van Splash Works. Het is verfrissend (letterlijk, want we vangen nevel op van de slide waar we onderdoor razen) en bovendien is deze Minebuster erg leuk. De baan heeft een klassieke out-and-back lay-out en hij is een tikkeltje ruw, maar dat stoort helemaal niet. De snelheid ligt namelijk hoog en het ding heeft hopen airtime.

Over naar Back Lot Stunt Coaster, een coaster die me jarenlang intrigeerde. The Italian Job is een coole film en die typische achtervolging met Mini Coopers was altijd het hoogtepunt. Toen ik hoorde dat er een achtbaan bestaat die deze scène nabootst, werd ik euforisch. Helaas is die mooie tijd inmiddels voorbij: nadat Paramount zich uit de pretparkbusiness terugtrok, nam het ook de filmrechten van deze attractie mee. En sindsdien straalt die bewuste achtbaan vooral vergane glorie uit. De meeste thema-elementen zijn nog aanwezig, maar de sfeer is doods. Halverwege de rit zie je bijvoorbeeld duidelijk de overblijfselen van een actiescène, terwijl er helemaal niets gebeurt. Het enige bijzondere dat ik tijdens een rit in deze Back Lot Stunt Coaster zie, zijn zwarte sterretjes. Die driedubbele opwaartse helix aan het begin is namelijk waanzinnig heftig.

Het zou bizar zijn als de Efteling een grotere Python opende zonder de oude af te breken. En het zou vreemd zijn als Phantasialand een extra B&M inverted coaster naast Black Mamba bouwde. Cedar Fair is echter niet vies van deze werkwijze: net zoals Carowinds, heeft ook Canada’s Wonderland immers twee B&M Mega Coasters in het aanbod. Dat is natuurlijk geen groot probleem – het zijn toffe machines – maar je gaat wel automatisch vergelijken. In Carowinds gaat de gouden medaille duidelijk naar de grootste van het duo: Fury 325 steekt er zowel letterlijk als figuurlijk bovenuit. Hier in Canada’s Wonderland ervaar ik het daarentegen andersom. De oudere en iets kleinere Behemoth scoort in mijn opinie beter dan z’n tegenhanger Leviathan. Leviathan voelt in zekere zin te kort en dus niet compleet, terwijl Behemoth een lange lay-out vol power te bieden heeft. We testen deze baan twee maal backseat en daar is ie fenomenaal. Airtime is er in overvloed en de helix op het einde geeft me telkens een black-out. Behemoth is wat mij betreft de topper van dit park en ons nachtelijke ritje zal dat later vanavond met glans bevestigen. Wow!

Ik wou dat ik de twee laatste credits even positief kon beoordelen. Jammer genoeg is die kans onbestaand, want Canada’s Wonderland heeft nog een Vekoma SLC en een Zamperla Volare in petto. En inderdaad: als er awards voor ruwe en onaangename coasters uitgedeeld worden, zijn deze beide rides kanshebbers. Flight Deck is misschien wel ‘s werelds pijnlijkste SLC en die Time Warp… tja, da’s gewoon pure foltering. Flying coasters zijn het terrein van B&M en Vekoma, niet van een Italiaans bedrijf dat doorgaans kindermolentjes bouwt. Toch wijs ik voornamelijk met een beschuldigende vinger naar de parken die zo’n onding als Time Warp aankopen. Want ehm… waarom?! Ik kan mezelf simpelweg niet voorstellen dat je als CEO trots bent op zo’n brute attractie. Laat jezelf dus niet misleiden door de blitse naamborden, want Flight Deck en Time Warp horen op de schroothoop thuis.

Eén positieve bedenking bij die twee afschuwelijke rotcoasters: dankzij onze Fast Lane moesten we er gelukkig geen 60 minuten voor aanschuiven, zoals vele andere bezoekers. Zulke legale voorkruipmethodes zijn vaak eerder een luxe dan een noodzaak, maar dat was vandaag anders. Canada’s Wonderland was zo overvol dat Fast Lane de enige oplossing leek om een aangename dag te hebben. Ondanks de vrij goede attractiecapaciteit en het enorme aanbod, moest je namelijk voor bijna elke achtbaan een uur aanschuiven. Bij toppers als Behemoth en Leviathan liep de wachttijd zelfs op tot twee uur. Nooit spendeerde ik met zoveel plezier 50 euro aan een armbandje.

Canada’s Wonderland is ‘t grootste en bekendste pretpark van het land. Dat lijkt op het eerste zicht terecht: met zestien operationele achtbanen moet dit park nauwelijks onderdoen voor grootmachten als Cedar Point en Six Flags Magic Mountain. Toch is er wel degelijk een verschil als het over de kwaliteit van het aanbod gaat. Canada’s Wonderland biedt namelijk slechts twee coasters van hoog niveau, aangevuld met een paar vermakelijke exemplaren. De andere helft van het aanbod zou daarentegen meteen afgebroken mogen worden. En dat is eigenlijk het grote probleem van dit park: kwantiteit en kwaliteit zijn totaal niet in verhouding. Het lijkt wel alsof Canada’s Wonderland in Roller Coaster Tycoon ontworpen werd door een iets te enthousiaste gamer. Hij ploft constant nieuwe standaardrides neer, maar van thema of bijzondere attracties kent hij niet veel. Ik wil daarmee niet zeggen dat Canada’s Wonderland een slecht park is: de B&M’s rijden heerlijk, het kindergedeelte is knap, de wandelpaden liggen er netjes bij en de algemene sfeer is prima. Maar verder scoort dit park op de meeste vlakken matig.

Als themapark schiet Canada’s Wonderland tekort en ook als achtbaanbestemming mist dit park enkele uitschieters. Je behaalt hier eerder credits dan topervaringen en da’s jammer. Gelukkig moet je vanuit Toronto niet eens zo ver reizen om een écht achtbaanpark te beleven. Na onze driedaagse in deze Canadese metropool reizen we dan ook naar Cleveland. Van daaruit is het nog een uurtje autorijden tot Sandusky, het stadje dat zichzelf America’s Roller Coast noemt. Terecht, zo blijkt. Want wanneer we ‘s avonds laat ons hotel bereiken, zie ik aan de horizon enkele wereldberoemde staalconstructies opdoemen. Ons verblijf in Cedar Point komt dus langzaam maar zeker dichterbij. Maar voor we dat pretparkmonument bezoeken, opteren we eerst voor een bezoek aan een monumentaal wonder der natuur: Niagara Falls.