Hersheypark

Hershey, Pennsylvania, USA

“Vreselijke chocolade, fantastisch pretpark”

Pasen in de Verenigde Staten. Je viert deze feestdag bij voorkeur met kilo’s chocolade en het toeval wil dat we ons vandaag behoorlijk dicht bij de bron bevinden. We brengen deze Paaszondag namelijk door in het stadje Hershey, wat voor vele Amerikanen het mekka van de chocolade is. Maak jezelf alsjeblieft geen illusies, want de fameuze repen en de druppelvormige Hershey Kisses zijn eigenlijk niet te vreten. Gelukkig heeft Hershey een troef in handen om die afschuwelijke chocolade goed te maken: een enorm pretpark met een achtbaancollectie om van te smelten (pun intended). Ik spoel de wrange smaak van die Hershey Kisses met plezier weg wanneer de imposante skyline van Hersheypark opdoemt. Hoewel dit park er al sinds 1907 is, glimmen er trouwens voornamelijk hypermoderne staalconstructies aan de horizon.

De parkeerplaats heeft een even indrukwekkende omvang als de geschiedenis van het park. Ik kan me niet voorstellen hoeveel duizenden wagens er hier staan wanneer het pretpark, de omliggende evenementenlocaties en sportstadia tegelijkertijd in gebruik zijn. Ook vandaag is er veel volk op de been en voor de toegangspoorten wacht er al een aanzienlijke menigte. Dankzij onze online gekochte entreekaarten mogen we daar onmiddellijk bij aansluiten.

Terwijl de klok richting tien uur neigt, voel ik de eerste zweetdruppels op m’n voorhoofd. Lokale media waarschuwden voor een uitzonderlijk hete voorjaarsdag en dat is voelbaar. Toch zullen er vandaag geen waterattracties openen en ook waterpretpark The Boardwalk blijft gesloten. Hersheypark viert momenteel namelijk Springtime in the Park, een relatief nieuw evenement dat tijdens twee weekends in april plaatsvindt. Het is een soort preview voor het nieuwe seizoen, dat officieel pas in mei begint. Vorige jaren ging Springtime in the Park vaak gepaard met kille weersomstandigheden en lage temperaturen. We mogen vandaag dus van geluk spreken, al moeten we ons tegelijkertijd verzoenen met beperkte openingsuren. Vanavond om zes uur gaan de poorten van Hersheypark namelijk drie weken lang onverbiddelijk op slot.

We nemen het zekere voor het onzekere: na binnenkomst spenderen we meteen een stevige smak geld aan een Fast Track. Dat pasje laat ons de wachtrijen van tien achtbanen overslaan. Het systeem is ietwat omslachtig met z’n tijdvakken en een vastgelegde ride-volgorde, maar we kunnen dankzij de Fast Track wel in alle rust Hersheypark ontdekken. We moeten ‘s ochtends bijvoorbeeld niet de longen uit ons lijf spurten om als een freak coastercredits te scoren. In plaats daarvan kunnen we rustig starten met de klassieke Arrow mijntrein waar onze Fast Track niet geldt. Trailblazer is met 42 levensjaren de op één na oudste achtbaan van Hersheypark en dat is merkbaar. Ondanks een prachtige groene omgeving en de strak in de verf gezette tracks, is dit namelijk een baan zonder glorie. De rit is kort en we rijden van de ene brute knik naar de andere.

Trailblazer is niet legendarisch en dat is jammer. Laat ons Hersheypark echter een tweede kans geven om een goede eerste indruk te maken. Wanneer ik de knalgele treinen van buurman Storm Runner over Intamin-rails zie scheuren, geloof ik trouwens dat het helemaal goed komt. Storm Runner is de rode Accelerator die sinds 2004 in het park staat. Hoewel men op dat moment al een paar mooie achtbanen had, plaatste deze coaster Hersheypark pas echt op de wereldkaart. De baan is vooral legendarisch omwille van de ongewone lay-out. Ooit gehoord van een cobra loop of een flying snake dive? Het zijn inversies waar Storm Runner veel van zijn faam aan dankt. Hoewel deze elementen er gek uit zien en de baan amper dertig seconden duurt, kan de ritervaring honderd procent overtuigen. Storm Runner is krachtig, lekker soepel en ook het onvoorspelbare verloop is een pluspunt. Wanneer we via een absurde kronkel de slotrem bereiken, concludeer ik dat dit een van Intamin’s allerbeste creaties is. Da’s goed nieuws, want we mogen dankzij onze Fast Track straks nog een keer.

Een coaster-bingo mogen we vandaag vergeten. Zowel de Boomerang-achtbaan als kiddiecoaster Cocoa Cruiser staan immers een hele dag stil. De veelbesproken Skyrush is gelukkig wel open en we worden er om elf uur verwacht. Dit felgekleurde Intamin-beest pronkt met grootse statistieken: de baan is ruim een kilometer lang, de topsnelheid ligt op 120 kilometer per uur en de eerste afdaling is met 85° ongewoon steil. De verwachtingen zijn dus hooggespannen wanneer ik de beugel naar beneden trek. Helaas verziekt die beugel de hele boel.

Skyrush zou een fantastische achtbaan kúnnen zijn: de g-krachten zijn intens, de soepelheid is bewonderenswaardig en het ding genereert airtime met hopen. Helaas kan ik enkel genieten van de pijlsnelle lifthill en de waanzinnige first drop, want nadien begint een langgerekte marteling. Van zodra de trein een eerste bocht aansnijdt, wordt de beugel namelijk bruut tegen mijn bovenbenen geperst. Vanaf dat moment voelt elk shotje airtime en elke bochtencombinatie als een onaangename pijnscheut. Hersheypark en Intamin lijken het probleem te erkennen, want in de remsectie worden de beugels al een klikje losser gezet. De collectieve zucht die op dat moment bij de inzittenden weerklinkt, bewijst dat ik niet het enige slachtoffer van de brute krachten was.

Weet je… ik vind het oprecht jammer dat ik Skyrush zo pijnlijk ervoer. De baan is qua opbouw immers vergelijkbaar met de ontzettend goeie Intimidator 305, die ik enkele dagen geleden deed. Qua intensiteit zijn deze beide coasters aan elkaar gewaagd, maar dat verdomde beugelsysteem van Skyrush slorpt elke vorm van plezier genadeloos weg. Ook wanneer ik mezelf tegen sluitingstijd aan een tweede rit waag (tevergeefs proberend om de beugel op zijn plaats te houden), kan ik het ding niet appreciëren. De dag waarop Intamin het beugelprobleem oplost, staat hier echter een achtbaan van wereldformaat.

Ongelooflijk maar waar: een zeventig jaar oude rakker scoort vele malen beter dan die piepjonge Mega Coaster van zonet. Vlak naast/onder de tracks van Skyrush staat de zogenaamde Comet, een stralend witte woodie uit 1946. Zowel het simpele stationsgebouw, de klassieke treinstellen als de knipperende kermislampjes roepen pure nostalgie op. Vergis je echter niet, want Comet is alles behalve een versleten familieachtbaan. De drops en het snelheidsgevoel zijn sterk, terwijl een overdaad aan negatieve g-kracht me voortdurend centimeters boven m’n zitje doet zweven. De beugels sluiten hier namelijk zo los aan dat ik het begrip airtime in een volledig nieuwe dimensie beleef. Tja Skyrush, neem daar eens een voorbeeld aan. Ik had voor vandaag nog nooit van Comet gehoord en dat blijkt onterecht. Dit is namelijk een van de tofste woodies die we tijdens onze roadtrip tegenkwamen. Het allerleukste exemplaar staat trouwens ook in Hersheypark, maar daarover lees je straks meer.

Skyrush en Comet zijn een onderdeel van The Hollow, een zone die Hersheypark volgens mij baseerde op Blackpool Pleasure Beach of Gröna Lund. Als er ooit een documentaire komt over optimaal ruimtegebruik in de pretparkwereld, dan moet dit gebied absoluut aan bod komen. Verschillende coasters lopen hier kriskras door elkaar, terwijl de log flume en een bejaarde kabelbaan het totaalbeeld nog wat chaotischer maken. Chaotisch staat gelukkig niet gelijk aan slecht, want deze drukke uithoek is al bijna net zo hip als het Zweedse stadspretpark dat ik daarnet noemde.

Een van de knapst geïntegreerde rides in The Hollow is Great Bear, een B&M Inverted Coaster. Enkele onconventionele supports en de ongebruikelijke lay-out bewijzen dat Hersheypark veel moeite deed om deze baan in te plannen. Visueel is het alvast een pareltje, want Great Bear is een prominente ride die veel dynamiek aan de nabije omgeving levert. De ritervaring overtuigt me evenzeer. Als we de krachtloze laatste meters wegdenken, is Great Bear namelijk een fijne en behoorlijk intense coaster. Zelfs die bizarre helix voor de first drop is veel plezieriger dan ik van op de begane grond inschatte. Bescheiden topper!

De nostalgische Schwarzkopf-creatie Sooperdooperlooper kampt tijdelijk met technische problemen. We laten The Hollow voorlopig dus voor wat het is en we maken tijd voor vermaak dat niet op achtbaanrails plaatsvindt. Flat rides en rustige familieattracties heeft Hersheypark trouwens in overvloed. We bezoeken ondermeer een typisch Amerikaanse vliegtuigmolen, het niet zo indrukwekkende reuzenrad en de zogenaamde Kissing Tower. Vanuit die 80 meter hoge panoramatoren krijgen we een prachtig uitzicht over Hersheypark, de aanpalende chocoladefabriek en de wijde omgeving. Het is een ideale gelegenheid om snel enkele luchtfoto’s te maken. Die foto’s worden voornamelijk gedomineerd door kilometers coastertrack en je vermoedt bijgevolg niet dat dit park ook dark rides in huis heeft. Maar wie zoekt, die vindt…

Reese’s Xtreme Cup Challenge, zo heet Hershey’s interactieve dark ride. Het ding werd gebouwd door Sally Corporation en dat bedrijf zette al een paar mooie dingen neer. In deze attractie nemen twee teams (de Chocolate Lovers en de Peanut Butter Lovers) het tegen elkaar op. Da’s een tof concept, maar helaas laat de uitwerking te wensen over. Ik zeg dat niet omdat we niet kunnen winnen – we maken onze Amerikaanse rivalen zelfs op grandioze wijze een kopje kleiner – maar voornamelijk omdat de decorstukken er spotgoedkoop uit zien.

Toch staat er ook een kwalitatieve dark ride in Hershey, al moet je daar vreemd genoeg het pretpark voor verlaten. Vlak naast het pretpark ligt Hershey’s Chocolate World, een reusachtige souvenirshop met enkele interactieve attractie-elementen. De betalende Chocolate Tasting Experience en het 4D Chocolate Mystery slaan we over, maar dark ride Hershey’s Chocolate Tour mag je eigenlijk niet missen. Het is een soort Omnimover die het productieproces van chocolade op interessante wijze verduidelijkt. De eerste scène bevat een hoop zingende koeien en daardoor steelt de Chocolate Tour al bij voorbaat mijn hart. Maar weet je wat het beste aspect van deze dark ride is? Dat je ‘m (hou je vast) helemaal gratis kan bezoeken! Als je ontzettende honger hebt, mag je zelfs een hele dag opnieuw instappen. Na afloop overhandigt een personeelslid je immers een gratis stukje chocolade. Aangezien die Hershey-troep nog steeds een aanslag op mijn smaakpapillen is, bedank ik er echter vriendelijk voor.

Hersheypark presenteerde vorige week haar nieuwe ride voor het seizoen 2017: Triple Tower. Dat zijn drie standaard torenattracties van S&S, variërend van piepklein tot redelijk hoog. Ik ben geen liefhebber van dergelijke rides en zoek mijn vrijevalplezier liever bij Fahrenheit. Deze Intamin staat sinds 2008 in het park en oogst op pretparkfora gemengde reacties. Men vergelijkt het soms met een Gerstlauer Eurofighter en ik las dat de rit behoorlijk oncomfortabel is. Een vaak gehoorde kritiek kan ik vandaag trouwens bevestigen: Fahrenheit loopt qua capaciteit ver achter op de meeste andere rides in Hersheypark. Via de gewone wachtrij moet je ruim een uur slalommen in de brandende zon. Ik ben blij dat we die kwelling mogen skippen en we stappen haast meteen in. Wat daarop volgt, is een coaster die me aangenaam verrast. Natuurlijk is die loodrechte lifthill onaangenaam, maar verder pronkt de baan met een stevige eerste afdaling, constante snelheid en soepele inversies. Ik begrijp ergens wel dat die verticale lifthill doet terugdenken aan het Eurofighter-model, maar Fahrenheit is zoveel meer dan dat. Als elke Gerstlauer zo plezierig was als deze coaster, zou de wereld een mooiere plek zijn.

We merkten tijdens de afgelopen twee weken dat Amerikaanse pretparken graag een gebied thematiseren naar ouderwetse kermissen. Dat klinkt goedkoop, maar onder een stralende lentezon kon ik de versies van Carowinds en Dollywood ten zeerste appreciëren. Ook Hersheypark heeft met Midway America een dergelijke zone en wederom is de sfeer opperbest. Midway America is de thuishaven van maar liefst vijf achtbanen, al is niet elk exemplaar even imposant. De lokale Wild Mouse is bijvoorbeeld puur creditmateriaal, want zeg nu zelf… wie doet zulke ondingen eigenlijk graag? En geloof het of niet: ook overbuurman Laff Trakk is een Wild Mouse uit de standaardcataloog. Gelukkig is dit het leuke spinning-model van Maurer en Hersheypark bouwde een reusachtige hal rond de constructie. Het circusachtige thema van Laff Trakk komt mooi uit de verf en de blacklight-decors geven een leuk effect. Prima familieachtbaan dus, maar een wachttijd van 60 minuten vind ik buiten proportie.

Wie van GCI-achtbanen houdt, die is in Midway America aan het juiste adres. Er staan hier maar liefst drie constructies van die legendarische bouwer. De minst bijzondere is de in 1996 geopende Wildcat. De baan heeft typische GCI-statistieken: er is een kilometer bochtige track, de hoogte bedraagt zowat 30 meter en de treinen bereiken een topsnelheid van 80 kilometer per uur. Dat staat doorgaans garant voor pure fun, maar Wildcat is helaas stukken ruwer dan een doorsnee GCI-coaster. Ondanks de goeie lay-out is dit dus geen topper. Wanneer ik op Wikipedia lees dat de baan aangenamer werd dankzij nieuwe treinstellen, wil ik me niet inbeelden wat voor marteling dit ooit was.

Over naar het betere werk, dan maar. En dat komt onmiddellijk in een dubbele portie bij Lightning Racer. Deze duellerende GCI markeert de noordelijke uithoek van Hersheypark en ligt een beetje afgelegen. Ik weet niet of het daaraan te wijten is, maar de baan blijft een hele dag walk-on. Als je weet dat de meeste topattracties vandaag aanzienlijke rijen hebben, is het gek om hier in een verlaten stationsgebouw te staan. Ik klaag echter niet, want Lightning Racer is zo ontzettend sterk dat ik gerust een paar rondes wil blijven zitten. Je denkt bij een duellerende GCI wellicht meteen aan Joris en de Draak. Leuke baan daar in de Efteling hè? Wel, de Hershey-variant is hoger, sneller, langer en heftiger. Het is een bijzonder krachtige coaster die tijdens het traject nauwelijks vaart verliest. Bovendien blijft ie ondanks het typerende woodie-gerammel over de gehele lijn aangenaam en voegt het race-aspect veel fun toe.

Lightning Racer wordt mijn favoriete attractie van Hersheypark. Ik heb een lichte voorkeur voor de Lightning-trein, maar ook de Thunder-zijde is Achterbahnspaß van de allerhoogste plank. Ten slotte wil ik de crew van deze attractie in de bloemetjes zetten: ondanks vele lege plekken blijft het personeel immers aan hoog tempo werken. De meeste andere parken zouden bij zo’n onbestaande wachtrij de capaciteit verminderen, maar dat is buiten Hersheypark gerekend. Lightning Racer blijft met twee treinen per baan rijden en dat verdient een pluim.

Mijn coasterhart gaat sneller slaan: wanneer ik een blik op coaster-count werp, merk ik namelijk dat de teller momenteel op 499 staat. Een feestelijke jubileumsachtbaan ligt dus binnen handbereik, maar Hersheypark laat me in spanning. Men sleutelde daarstraks immers nog naarstig aan de klassieke Schwarzkopf-looper. Gelukkig moet Murphy niet altijd roet in het eten gooien en merk ik ‘s namiddags dat Sooperdooperlooper opnieuw draait. We laten voor een laatste keer onze Fast Track afstempelen en we nemen plaats in een heerlijk antiek coastertreintje. Ondanks de rare naam en zijn veertig levensjaren blijkt Sooperdooperlooper trouwens een klassebak. De lay-out maakt handig gebruik van het heuvelachtige landschap en hij rijdt vlotter dan vele moderne achtbanen. Sooperdooperlooper is dus een toffe coaster en ik mag hem met plezier aanduiden als mijn 500ste credit. Yay!

Die 500… daar blijft het vandaag ook bij. We slagen erin om Comet, Lightning Racer en de pijnlijke Skyrush nogmaals te bezoeken, maar daarna is het over en uit. Ik vind het uiteraard jammer dat Hersheypark tijdens dit lente-evenement niet tot laat open blijft, al hebben we zonder haast alle topattracties kunnen aanvinken. En dat zijn er veel. In Hersheypark werd ik overvallen door een coasterfan-gevoel dat me relatief onbekend was. Ik merkte vandaag immers dat dit park zo’n groot aantal coole achtbanen heeft dat ik ze liefst allemaal drie of vier keer bezocht had.

Dat is tijdens Springtime in the Park helaas onmogelijk, maar ik heb alsnog op een bijzondere wijze van dit park genoten. Hersheypark is namelijk anders dan het gemiddelde Amerikaanse coasterpark. De sfeer is relaxter, de capaciteit ligt torenhoog en het personeel lijkt hier oprecht graag te werken. Ook qua horeca verdient dit park een compliment. Er zijn tientallen kraampjes met de meest uiteenlopende specialiteiten. Ik at deze middag bijvoorbeeld een heerlijk gezond slaatje, terwijl ik ‘s namiddags het van vet en suikers doordrenkte genot van een funnel cake ontdekte. Deze typisch Amerikaanse pretparksnack bevat calorieën voor een heel leger, maar oh wow… wat is het lekker.

Het is niet leuk om Hersheypark te verlaten. Dit wil immers zeggen dat we het laatste pretparkbezoek van onze East Coast-trip achter de rug hebben. En hoewel we nog een leuke dag in Washington DC en een bezoek aan het oogstrelende Great Falls National Park plannen, komt het einde van onze reis nu echt in het vizier. Gelukkig kon ik mezelf geen mooiere plek voorstellen om af te sluiten. Hersheypark presteerde ruim boven alle verwachtingen en ik ontdekte enkele achtbanen van topniveau. Wanneer ik twee dagen later opnieuw naar Zaventem vlieg, zou ik dus graag een verantwoordelijke van Hersheypark meenemen. Die persoon mag onze Belgische parken dan duidelijk maken hoe je een pretpark hoort te runnen. En als wederdienst kunnen de Belgen meneer Hershey vervolgens uitleggen hoe je lekkere chocolade fabriceert. Win-winsituatie, toch?