Blackpool Pleasure Beach

Blackpool, Verenigd Koninkrijk

“Ouderwets pretparkplezier aan de Britse kust”

Wat doe je tegenwoordig met 44 euro? Vierenveertig euro klonk vroeger behoorlijk indrukwekkend als 100 gulden of 1.700 Belgische frank, maar vandaag doe je er niet veel meer mee. Je kan voor dat bedrag met z’n tweeën een kleinigheidje eten, je kan een viertal cocktails bestellen of je koopt er een toegangskaart voor een gemiddeld Europees pretpark mee. Maar geloof je me wanneer ik zeg dat 44 euro ook genoeg is om een vliegticket te reserveren? Dat ontdekte ik twee maanden geleden, toen ik zocht naar een manier om in Manchester te geraken. Voor die prijs vliegen we weliswaar met budgetoptie Ryanair en we moeten dat vreselijke eind naar Charleroi rijden. Maar toch… ik stak nog nooit zo goedkoop de Noordzee over.

Vierenveertig euro voor een retourticket is spotgoedkoop, maar valt er ook iets te zien in Manchester? Geen idee. We zijn hier niet voor een citytrip en we hoeven ook geen wedstrijd van Manchester United bij te wonen. We komen daarentegen voor Britse achtbanen. Manchester is in dat geval een ideale uitvalsbasis, want de stad ligt centraal tussen de twee beroemdste coaster-adressen van het land. Zowat zeventig kilometer ten zuiden van Manchester ligt bijvoorbeeld het iconische Alton Towers. We brengen daar met plezier twee dagen door, eens te meer omdat het park recent z’n gloednieuwe woodie Wicker Man in gebruik nam.

Daarvoor moeten we echter nog een extra dag geduld oefenen, want vandaag rijden we eerst naar Blackpool. Je vind dit stadje aan de westkust en het vormt voor Britten een geliefd vakantieoord. Blackpool is een soort Saint-Tropez of Cannes, maar dan op het onderste trapje van de glamourladder. Winkeltjes op de zeedijk zijn vervallen, hotels stralen vergane glorie uit en de lokale kledingstijl is ehm… tja, smakeloos? Als er echter één goede reden is om dit oord vol marginaliteit te trotseren, is het wel de skyline. Het zuidelijke deel van de strandboulevard wordt immers gedomineerd door achtbanen. Dertien achtbanen om precies te zijn. Elf jaar geleden stond ik hier al eens met de Roller Coaster Friends, maar er veranderde sindsdien behoorlijk veel. Hoog tijd om die nieuwtjes met eigen ogen te ontdekken.

Ik probeer pretparktickets altijd op voorhand te kopen via internet. Vaak scheelt dat enkele euro’s en bovendien vermijd je eventuele rijen aan de kaartverkoop. Dat laatste is helaas niet van toepassing op dit park, want onze online bestelde kaartjes moeten opgehaald worden bij de kassa. Rond openingstijd staat daar helaas een monsterlijke wachtrij en we verliezen bijna een halfuur in de eindeloze meandering. Wanneer we eindelijk aan de andere kant van de toegangspoorten staan, blijkt gelukkig dat de drukte zich voornamelijk aan de kassa concentreert. Quasi elke attractie heeft vanochtend namelijk een wachttijd van nul minuten en dat zou de hele dag zo blijven. Zelfs bij de gloednieuwe Icon – het ding opende pas vorige week – kunnen we meteen instappen. Ideaal.

Flashback naar de tijd waarin ik negentig procent van mijn vrije tijd spendeerde aan Roller Coaster Tycoon. Het was fijn om mijn virtuele pretpark vol te stouwen met achtbanen die rakelings langs elkaar passeerden, net zoals men dat in Pleasure Beach doet. Nog een opvallende gelijkenis is de prijszetting. Wanneer je in Roller Coaster Tycoon een nieuwe topachtbaan in gebruik nam, kon je daar in principe fortuinen mee verdienen. Hoe hoog je de inkomprijs voor zo’n coaster ook maakte, je bezoekers sloten sowieso talrijk aan in de wachtrij. Hier in Blackpool moet je ook 15 pond dokken voor Icon als je met losse kaartjes zou betalen. Gekkenwerk natuurlijk, want onze all-in armband geeft voor amper 23 pond een hele dag onbeperkte toegang tot alle rides. Ik zie vandaag eigenlijk niemand met losse tickets betalen en dat is een goeie zaak. Of is een ritje Icon echt vijftien pond waard? Ik zoek het meteen uit.

Icon is een Mack multi-launch coaster die tussen een heleboel andere achtbaanconstructies gepropt werd. De airtime-heuvel past maar net onder de lifthill van Big One, een bochtencombinatie scheert rakelings langs Steeplechase en je zigzagt enkele keren boven Big Dipper. Die near-misses zijn de grootste visuele sterkte van Icon, want qua thematiek beperkt de ride zich tot een fraaie toegangspoort en een heroïsche soundtrack.

De eigenlijke rit weet me te overtuigen; dit is immers een heel degelijke creatie van Mack Rides. De twee lanceringen zijn niet buitengewoon intens, maar ze genereren toch een snelheid die hoger ligt dan je van op de begane grond zou inschatten. Daardoor voelen de vele bochtencombinaties verrassend intens aan. Met momenten doet Icon me zelfs terugdenken aan die legendarische richtingwissels van Taron, wat Blackpool en Mack als een groot compliment mogen beschouwen. Wat Icon echter mist in vergelijking met Taron, is variatie. Die sterachtbaan van Phantasialand is exact zo goed omdat er ook wijde curves en uitgestrekte gedeelten in verwerkt werden, terwijl Icon quasi enkel uit krappe bochtjes bestaat. Ook jammer: Icon’s ene inversie voegt helemaal niets toe aan de totaalervaring. Enkele extra inversies à la Helix zouden wat mij betreft pluspunten opleveren, maar ach… het zij zo. Laat me vooral duidelijk zijn over het feit dat Icon een heel fijne en ontzettend soepele coaster is. De beste van Blackpool Pleasure Beach, zonder enige twijfel.

Vijftien pond neertellen voor Icon? Ik denk er nog niet aan. Drieëntwintig pond betalen voor een hele resem nieuwe credits lijkt echter wel een goeie deal. Bij Steeplechase is het coaster-count-geluk zelfs helemaal aan mijn kant. Er zijn vandaag twee van de drie tracks in gebruik en dat zijn toevallig de twee banen die ik in 2007 nog niet had kunnen aanvinken. We maken dus meteen twee rondes op deze bizarre paardjesachtbaan die ik lange tijd enkel uit Roller Coaster Tycoon kende. ‘Zoiets kan toch nooit in het echt bestaan?’ dacht ik altijd terwijl ik een ride met dodelijke g-krachten ontwierp. Maar als iets in Roller Coaster Tycoon bestaat, is de kans reëel dat het ooit in Blackpool Pleasure Beach stone. Zo ook met deze Steeplechase, die even krakkemikkig aanvoelt als hij er uit ziet. De afdalingen zijn lomp, de bochten ruw en snel is het ding allerminst. Omwille van de nauwelijks beveiligde zitpositie voelt het wel behoorlijk sensationeel aan. Eentje voor in de rariteiten-lijst.

De meest in het oog springende coaster van Pleasure Beach is zonder twijfel de Big One. Zoals de naam al doet vermoeden, is dit een kanjer van formaat. Big One torent 65 meter boven het strand en dankzij de tracklengte van bijna 1.700 meter is dit een van Europa’s langste rollercoasters. De treinen van deze Arrow-constructie zouden normaal gezien met een snelheid van 120 kilometer per uur voorbij moeten razen, maar dat doen ze vandaag niet. Er wordt geen reden gecommuniceerd, maar een bordje met ‘closed all day’ blokkeert de ingang op duidelijke wijze. Steven loopt een credit mis, maar ik treur niet om deze sluiting. Big One staat namelijk in m’n geheugen gegrift als een oncomfortabele aaneenschakeling van pijnlijke knikken.

We moeten gelukkig slechts tien meter stappen om deze gesloten Arrow-coaster in te ruilen voor een geopende Arrow-coaster. Hoewel het om dezelfde bouwer gaat, is er een serieus verschil qua omvang: de zogenaamde Revolution is zeven keer korter en vier keer lager dan Big One. Bovendien is de rit van deze shuttle coaster in een oogwenk voorbij, maar dat is in dit geval een goeie zaak. Deze classic uit 1979 is immers ruw en de rit blijkt alles behalve boeiend. Twee makke lanceringen, een voorwaartse en een achterwaartse looping; meer stelt het niet voor. Doe deze Revolution dus om je conditie te trainen (je moet namelijk zelf de trappen naar het hoogste punt beklimmen) of bewonder de oogstrelende supports, maar verwacht heus geen topbelevenis.

Fastfood hoort bij pretparken zoals schaars geklede tienermoeders bij het stadje Blackpool. In Engeland lijken zompige frieten, gefrituurde vis en kleffe hamburgers sowieso de regel als het over pretparkmaaltijden gaat. In tegenstelling tot vele grote Europese parken, moet je in Pleasure Beach en Alton Towers dan ook hard zoeken naar een gezonder alternatief. Gelukkig hebben we effe geen nood aan quinoa of frisse slaatjes, dus de plaatselijke Burger King lijkt ons een goed idee. Zeker nu we al zowat tien uur wakker zijn – de wekker liep vanochtend om drie uur af – is zo’n delicieuze Double Steakhouse meer dan welkom.

Voor uitbundige theming moet je niet in Pleasure Beach zijn. Men investeert hier liever in thrills dan in decoratie. Toch zijn er uitzonderingen op die regel en Nickelodeon Land is er een van. Deze familiale zone is knus opgezet en de felle kleuren vormen een welgekomen contrast met het grijze wolkendek. Er staat onder meer een boomstammenbaan op kinderformaat en zo’n hippe Twist ‘n’ Splash van Mack, maar beide attracties blijken zo natmakend dat ik geen behoefte heb aan een ritje. We brengen daarentegen wel een bezoek aan Nickelodeon Streak en Blue Flyer, de twee credits die hier te rapen vallen. Je zou in een zone als Nickelodeon Land misschien verwachten dat dit moderne stalen kiddie coasters zijn, maar het tegendeel is waar. We spreken over houten achtbanen die in 1933 en 1934 openden. Omdat die woodies al ruim tachtig jaar in de zoute zeelucht staan, anticipeer ik op half verrotte en pijnlijke machines. Toch rijden beide banen nog verrassend vlot, waardoor Nickelodeon Streak en Blue Flyer prima familieattracties vormen. De onnatuurlijke kleuren voor dergelijk bejaarde coasters – ze zijn respectievelijk knaloranje en felblauw – zijn echter niet mijn ding.

Mack Rides werd lang aanzien als een constructeur die louter middelmatige familieattracties leverde. Af en toe kwam er natuurlijk wel een uitzondering tevoorschijn, maar uiteindelijk was het Zuid-Duitse bedrijf vroeger vooral bekend omwille van powered coasters, wild mouses en de bobsleebaan. Ook Blackpool Pleasure Beach kocht in 1988 een bobsled coaster en doopte hem Avalanche. Het ding werd netjes volgens het handboek-voor-bobsleebanen opgebouwd. Het station in Tirolerstijl en de daarbij horende muziek zijn immers aanwezig, net zoals het typische bochtenwerk. Die bochten worden hier in Blackpool wel opvallend sneller genomen dan bij de meeste soortgenoten, waardoor Avalanche een vrij intense coaster is.

Er zijn amper pretparkfans die enthousiast worden van een coaster die Wild Mouse heet. In Blackpool lag dat anders: de houten Wild Mouse die hier stond, werd zelfs beschouwd als de meest legendarische achtbaan van het hele park. Het ding was pijlsnel en de karretjes waren zo gammel dat het spanningsniveau absurd hoog lag. Ik moet de vorige zinnen inderdaad in de verleden tijd typen, want na het vorige pretparkseizoen werd Wild Mouse plots afgebroken. Blackpool kreeg veel kritiek op deze onverwachte move, maar het verandert helaas niks aan de situatie. Die unieke houten Wild Mouse is weg en komt wellicht nooit meer in zijn oorspronkelijke vorm terug. Tenzij de familie Knoebels nog eens gekke ideeën krijgt, misschien.

Wie Blackpool Pleasure Beach zegt, zegt achtbanen. Het feit dat dit park ook een uitgebreide collectie dark rides heeft, is minder bekend. We testen vandaag maar liefst vijf dark rides en starten doen we met de relatief nieuwe Wallace & Gromit’s Thrill-O-Matic. Deze attractie komt alvast verrassend uit de hoek: de rit duurt lang, hij bevat leuke snelheidsvariaties en qua thema is ie uitstekend. Natuurlijk is dit geen Disney-waardige ervaring en de verhaallijn blijft vaag, maar qua sfeerschepping valt het honderd procent mee.

De drie volgende dark rides passen echter volledig binnen het clichébeeld dat ik van Blackpool Pleasure Beach had. Zowel River Caves, Alice in Wonderland als Ghost Train zijn immers nogal oubollige attracties. Hun ritsystemen zijn gammel en de animatronics lijken bij een prehistorische AliExpress besteld. Toch is er ook positief nieuws: net zoals bij Thrill-O-Matic, is ook de ritduur van dit drietal vermeldenswaardig. Sla deze rides echter gerust over wanneer je in tijdsnood komt, want must-do’s zijn het absoluut niet.

Dark ride nummer vijf moet nog even wachten, want we hebben eerst nog enkele rollercoasters tegoed. Big Dipper bijvoorbeeld. Deze houten achtbaan zorgt al bijna een eeuw voor thrills aan de Britse kust. Een knappe prestatie, maar hoe rijdt een woodie uit de jaren ’20 eigenlijk? Helemaal niet slecht. Big Dipper slaagt er zelfs in om enkele keren goeie floater airtime te genereren, iets wat ik bij deze hoogbejaarde achtbaan helemaal niet verwachtte. De dubbele lifthill, het iconische naambord en de talrijke interacties met andere rides maken Big Dipper zo mogelijk nog toffer.

De woodie uit 1923 bolt met een verbazende souplesse, maar de stalen buurman uit 1999 schudt me bruut door elkaar. Klinkt misschien tegenstrijdig, maar het is de harde realiteit in Blackpool Pleasure Beach. Infusion – die z’n leven begon in het nabijgelegen Southport Pleasureland – is een SLC van Vekoma en dat verklaart natuurlijk veel. Toch lijkt deze Infusion nog waardelozer dan de meeste soortgenoten, want ik leed zelden zo veel pijn in een achtbaan. Da’s jammer, want Infusion ziet er op zich best goed uit. De baan bevindt zich boven een vijver, er werden watereffecten toegevoegd en opnieuw is er veel interactie met aanpalende rides.

Ik stap zo gedesoriënteerd en total loss uit Infusion dat mijn achtbaanhonger ineens over is. Het is zelfs zo erg dat ik moet passen voor Grand National. Spijtig, want ik herinner me deze möbius coaster als een pittige ervaring inclusief veel lompe airtime. Toch heb ik totaal geen nood aan nog meer coaster-ruwheid, iets wat Grand National ook met hopen bevat.

Er is een specifieke attractie die ik sowieso niet wil overslaan en dat is Valhalla. We hebben deze dark/flume ride niet zomaar tot het einde bewaard. Hij staat bekend als een van Europa’s natste waterattracties, dus we scoren die soppende schoenen liefst zo laat mogelijk op de dag. Britten redeneren gelijkaardig, want een halfuur voor parksluiting belanden we hier in een aanzienlijke wachtrij. Maar wat maakt Valhalla zo de moeite waard? Waarom wordt deze waterride als niet-te-missen beschouwd, terwijl het klimaat van Blackpool er zelden echt geschikt voor is? Het antwoord is… uniciteit. Valhalla is niet te vergelijken met andere bestaande attracties. De flume ride is op zichzelf al indrukwekkend dankzij twee grote afdalingen en het ruim 600 meter lange vaarkanaal. Toch haalt deze topper zijn voornaamste meerwaarde uit de thematische omkadering en ontelbare special effects. Er is een ijskamer, je vaart rakelings langs een vurige explosie en er worden constant volledige emmers water over de boten uitgekieperd.

Kortom… kosten noch moeite werden gespaard om de attractie zijn onbeschrijflijke eigenheid te schenken. Exact daarom wil ik Valhalla gerust twee pijnpunten vergeven. Dat zijn de decoratie – die ietwat rommelig oogt – en het feit dat dit eigenlijk een betaalattractie is. Want geloof me… dat kraampje met poncho’s staat niet voor niks in de wachtruimte. Tenzij je een uitzonderlijk zonnige dag met 30°C hebt, moedig ik de aankoop van een plastic regenjas alleen. You will need it.

Blackpool Pleasure Beach heeft tijdens het laagseizoen zeer beperkte openingsuren. Rides gaan om 11 uur open en zes uur later is de pret alweer voorbij. Dat lijkt ontoereikend voor een park met twaalf coasters, vijf dark rides en een heleboel andere attracties, maar dat viel nogal mee. We slaagden er zelfs in om nog een extra frontseat-rit op Icon mee te pikken. Helaas is er naast Icon eigenlijk geen enkele attractie waar ik noodzakelijk een tweede rondje wil maken.

Blackpool is zo’n typisch park waar kwantiteit hoger scoort dan kwaliteit. Ik weet dat ik hiermee tegen de schenen van sommige coasterfans trap, maar zulke oude woodies zijn in mijn ogen zelden plezierig. Ik bezoek ze louter omdat ze mooi op de coaster-counter staan. Icon en Valhalla zijn wat mij betreft de enige twee rides die beter presteren. Icon doet dat als uitstekende thrillcoaster, Valhalla is dan weer een klasse apart. Ik wil je met deze conclusie niet weerhouden van een bezoek aan Pleasure Beach. Het park is dankzij de aangename sfeer heus wel een toffe plek. Maar koester liefst geen torenhoge verwachtingen. Voor de ultieme coasterthrill of voor een thematische topervaring moet je hier immers niet zijn.

We sluiten onze dag af met een maaltijd en een cocktail in een taverne nabij Pleasure Beach. En zo is het cirkeltje rond: je kan voor 44 euro heen en terug naar Manchester vliegen, je geeft het bedrag uit in een plaatselijke pub, je kan er een paar cocktails mee bestellen of je koopt er een toegangskaart voor een pretpark mee. Vandaag was dat een pretpark van aanzienlijke proporties. Ik legde hier ruim 6,4 kilometer op achtbaanrails af, ik bezocht 281 jaar aan dark ride-geschiedenis en we kregen (ondanks droog weer) een kwart van de Engelse watervoorrraad over ons hoofd. Blackpool Pleasure Beach is een bijzondere plek waar nostalgie en hedendaags vermaak samen komen. Ik genoot ervan om rond te dwalen in dit oerwoud van coastersporen, maar het allerleukste gedeelte van onze trip moet nog komen. Morgen amuseren we ons immers met ‘s werelds beroemdste inverted coaster, draaien we veertien keer overkop in één enkele achtbaan en we herontdekken de legende van The Chained Oak. Alton Towers is onze volgende stop en dat is iets om naar uit te kijken.

FOTOGALERIJ

TERUG IN DE TIJD

Bedenkingen? Vragen? Commentaar? Laat gerust een berichtje achter via het invulveld onderaan deze pagina.