Dollywood

Pigeon Forge, Tennessee, USA

“Dolly Parton heeft best een goeie smaak als het over achtbanen gaat”

Groeten uit Pigeon Forge. Onbekend terrein voor een doorsnee Europeaan, maar Amerikanen beschouwen dit stadje als een geliefde reisbestemming. Bekijk het gerust als een soort Las Vegas in Tennessee. Als je de woestijn, het gokgebeuren en de zondes weglaat, zijn de gelijkenissen treffend. Pigeon Forge heeft bijvoorbeeld eveneens een hoofdboulevard – alias The Strip – met tientallen hotelresorts, souvenirshops en stevig geprijsde tourist traps. Het grote aantal karting tracks en de twee Alpine Coasters zijn opmerkelijk, maar verder ben ik ook geïntrigeerd door een Titanic-replica, de King Kong-pop die aan een wolkenkrabber hangt en de Jurassic Jungle Boat Ride. Allemaal best charmant, maar tegelijkertijd straalt deze straat een gevoel van vergane glorie en marginaliteit uit. Zou jij verwachten dat er drie kilometer verder een themapark van wereldniveau ligt? Neen, ik ook niet.

Maar toch is daar Dollywood, het pretpark van Dolly Parton. Countryzangers die hun eigen pretpark openen, ‘t is een business waar wij als Vlamingen ietwat wantrouwig tegenover staan. Dat park in Lichtaart heeft immers een vergelijkbare geschiedenis en kijk eens wat een trieste boel dat nu is… Weet je echter nog hoe Bobbejaanland er pakweg vijftien jaar geleden bij lag? Toen was het park toonaangevend en opende er haast constant iets nieuws. Wel, Dollywood zit nog steeds in die fase en bouwt in sneltempo aan haar toekomst. Sterker nog: vijf van de acht operationele rollercoasters openden tijdens het afgelopen decennium. Dollywood is dus een park in volle ontwikkeling en de laatste toevoeging – een enorme achtbaan van meesterbouwer RMC – maakte dit park zelfs tot een must-do voor coasterfans.

How y’all doin’, guys? Een schattig omaatje wisselt m’n voucher in voor een glimmend jaarabonnement. We zijn (helaas) niet van plan om in 2017 meermaals naar Tennessee af te reizen, maar voor de komende drie dagen is deze seizoenspas sowieso de voordeligste optie. Enkele meters verder wordt het gloednieuwe kaartje gescand door een andere dame die de zeventig al ver voorbij is. We staan op dat moment officieel met de beide voeten in Dollywood en dat geeft kippenvel. Het park overtuigt me meteen met een hoofdstraat die qua detailniveau niet hoeft onder te doen voor Disney’s alom bekende Main Street USA. Een blikvanger in deze inkomzone is het Showstreet Palace Theater. We maken de verplichte selfie met het Dollywood-logo dat vlak voor dit theater geplaatst werd, waarna we die jaloersmakende foto natuurlijk meteen op Facebook gooien. Vind ik leuk.

Tip voor de pro’s: loop ‘s ochtends naar links. De inkomlaan zuigt je haast automatisch naar rechts omdat deze hoofdstraat aan de linkerzijde lijkt dood te lopen. Niets is echter minder waar. Een bescheiden doorgang leid je rechtstreeks naar een zone waarin enkele goeie attracties bij elkaar staan. Omdat quasi niemand dit pad ontdekt, is het ‘s morgens vaak bijzonder kalm bij die attracties. Het eerste exemplaar dat we tegenkomen, is de houten achtbaan Thunderhead. Deze baan werd in 2004 geopend en is gebouwd door GCI, een constructeur die ook in Europa enkele pareltjes heeft neergezet. Wodan, Troy en Joris en de Draak… al deze banen worden bepaald door een constant hoge snelheid en onverwacht bochtenwerk. Thunderhead heeft dezelfde kenmerken en gebruikt bovendien z’n bergachtige locatie. Het resultaat is een baan die oogstrelend mooi en waanzinnig krachtig is. De first drop is sterk en daarna sleurt Thunderhead ons door krappe bochten en over subtiele airtime-heuvels. Je mag opmerken dat ie ruig is, maar die ruwheid stoort me bij Thunderhead geen enkele tel. Dankzij de magere opkomst kunnen we zowel front- als backseat rustig blijven zitten.

Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik geen coaster bingo meer in Dollywood. Dat is te wijten aan Whistle Punk Chaser, een miniatuurachtbaan die enkele weken na ons bezoek zou openen. Deze Zamperla kiddiecoaster werd netjes naast Thunderhead geplaatst en hij staat daar in de schaduw van de andere nieuwigheid voor het seizoen 2017: Drop Line. Ook deze zestig meter hoge freefall opent pas in mei, maar we zien nu reeds dat ie perfect in het plaatje van themazone Timber Canyon past. De mooiste attractie van dit gebied ligt echter nog een beetje verder en maakt het gemis van Drop Line meteen goed. Bij die bewuste ride kunnen we namelijk terecht voor niet één, maar twee verticale vrijeval-ervaringen.

Ja, Mystery Mine is een oogstrelend mooie attractie. Het lijkt alsof deze mijntoren al vele decennia tussen de beboste heuvels van Tennessee staat en je gelooft meteen dat er iets grondig fout is. En ik zal je meteen vertellen wat er exact mis is: de constructeur die Dollywood inhuurde om deze achtbaan te bouwen. Gerstlauer was de gelukkige en de Duitsers pootten hier een Eurofighter neer. We weten dus al wat we mogen verwachten: vreemde bochten, ongemakkelijke verticale lifthills en rare knikken. Vooral het eerste coaster-gedeelte is zo krap ontworpen dat er helemaal niks plezierigs aan is. Gelukkig is alles wat daaraan vooraf gaat en alles dat erop volgt stiekem wel tof. Mystery Mine start namelijk met een verrassend stukje dark ride en eindigt met een portie sensatie van hoog niveau. De tweede verticale lifthill lijkt dankzij z’n ijzersterke theming minder oncomfortabel en de afsluitende inversies zijn prima. Kortom… knip dat middenstuk uit Mystery Mine en je hebt een topper. Het thema en de opbouw zijn immers zo geloofwaardig dat deze ride niet zou misstaan in een gemiddeld Universal- of Disney-themapark.

Als we Lightning Rod even buiten beschouwing laten, liggen alle rollercoasters van Dollywood in dezelfde helft van het park. We moeten dus niet ver stappen om Firechaser Express te bereiken. Ook dit is een Gerstlauer, maar ik vind deze veel aangenamer dan Mystery Mine. Deze baan is namelijk comfortabel, snel en bijzonder soepel. Het verhaal achter Firechaser Express gaat over een brandweerkorps dat moet uitrukken voor een brandje bij een vuurwerkliefhebber. Wanneer de vlammen Big Bertha (de grootste vuurpijl) bereiken, wordt de achtbaantrein met een luide knal uit de opslagruimte gekatapulteerd. Achterwaarts! Net zoals Mystery Mine, vertelt ook deze coaster dus op doeltreffende wijze een verhaal. De prachtige locatie tegen een bergflank en het indrukwekkend gethematiseerde stationsgebouw werken het plaatje af. Fantastische familieachtbaan.

De wachttijd van Firechaser Express wordt niet hoger dan 20 minuten en bij overbuur Wild Eagle kunnen we zelfs meteen instappen. We hebben reuzeveel geluk met de drukte, maar toch blijft deze B&M Wing Rider met twee (soms halflege) treinen rijden. Dollywood is qua capaciteit dus het pretpark uit eenieders dromen, maar is Wild Eagle ook een droomachtbaan? Eerst en vooral wil ik deze ride overladen met complimenten voor het stijlvolle stationsgebouw en de ligging. De blauwe tracks staan namelijk hoog op de heuvel, middenin in het park. Het maakt van Wild Eagle een imponerende coaster die veel grootser lijkt dan ie in werkelijkheid is. Toch had ik op zo’n toplocatie een specialere achtbaan verwacht; deze is immers nogal standaard. De opeenvolging van inversies is klassiek, de afsluitende bochtencombinatie voegt niks toe en Wild Eagle bevat bovendien het kenmerkende getril van een Wing Rider. Wild Eagle is niet slecht, maar het is wel de eerste Dollywood-achtbaan die onder m’n verwachtingen presteert.

Alle voorgaande coasters werden sinds 2004 gebouwd en dat merk je: de banen zien er stuk voor stuk hedendaags uit. Het volgende exemplaar lijkt echter al sinds mensenheugenis in het park te staan. Deze zogenaamde Tennessee Tornado is immers roestbruin en werd geleverd door Arrow, een bouwer die ik automatisch link aan de jaren ’80. Vergis je echter niet, want Tennessee Tornado dateert uit 1999 en is naar achtbaannormen dus niet overdreven oud. Deze jeugdigheid maakt zich voelbaar in de flow van de baan. We zetten ons tijdens een eerste rit schrap voor pijnlijke knikken, maar de trein raast gracieus en soepel over de rails. Na een fijne first drop volgen er drie pijlsnelle inversies die kortstondig zwarte plekken voor m’n ogen toveren. Tennessee Tornado is dus niet alleen soepeler, maar ook krachtiger dan verwacht. Verborgen topper.

De oudste achtbaan van Dollywood is ook de meest eigenaardige. Nu ja… het woord achtbaan is misschien iets te groots voor Blazing Fury. Dit is namelijk eerder een dark ride waar je toevallig in een coastertrein doorheen rijdt. Het antieke uiterlijk van het perron doet ons vermoeden dat Blazing Fury een stokoude ride is. En inderdaad… hij staat er al veertig jaar. Wanneer een personeelslid fire in the hole roept, zet het voertuig zich in beweging en ontdekken we een dark ride die qua niveau aan het Phantasialand van twintig jaar geleden herinnert. Toch is Blazing Fury best plezierig en de finale (Aha, toch een stukje achtbaan!) verrast me tijdens het eerste ritje volkomen. Noem het cult, noem het antiek, noem het rommel of noem het gewoon een dark ride met een ziel. Het is zo’n attractie die je in vele parken zou vervloeken, maar in Dollywood ervaar ik het als uitermate charmant.

Blazing Fury is de tweede attractie die benadrukt dat brandweermannen regelrechte helden zijn. Dat is sowieso terecht, maar ik kan me voorstellen dat hun status in deze regio nog heroïscher is. Het is namelijk nog maar vier maanden geleden dat een enorme bosbrand grote delen van de nabije omgeving verwoestte en zelfs voor Dollywood zag het er even niet best uit. Gelukkig bleef het park uiteindelijk gespaard en kwamen zowel die stokoude dark ride als de hypermoderne achtbanen er met de schrik van af.

Dankzij Blazing Fury zijn we in Craftsmen’s Valley beland. We wandelen hier door een oergezellig straatje met fastfoodstandjes en ambachtelijke winkels. We kuieren rustig langs een kabbelend beekje en we spotten American Eagles in een reusachtige volière. Het is allemaal Amerikaanser dan Amerikaans (er staat zelfs een kerkje waar über-katholieke locals op zondagochtend terecht kunnen), maar net daarom is dit zo fijn. Het topadres van deze zone is overigens de Dollywood Grist Mill, waar men het legendarische cinnamon bread verkoopt. Zelfs op deze rustige dagen staat er een lange rij wachtenden bij deze molen. Laat je niet afschrikken en sluit sowieso aan, want dit moet je geprobeerd hebben. Deze delicatesse ziet eruit als een rommelig, plakkerig hoopje deeg, maar is in realiteit een hemelse lekkernij. Het is zelfs zo delicieus dat onze – beslist niet kleine – portie al op was voor ik er een fatsoenlijke foto van kon maken…

Het is hier begin april zomers zwoel met temperaturen van dertig graden. Afkoeling is in zulke gevallen gewenst en daar heeft Dollywood gelukkig een gepaste oplossing voor: een trio van waterattracties. Jammer genoeg blijft de meest unieke van het drietal nog gesloten in deze periode. De bochtige waterglijbaan Mountain Slidewinder ziet er op filmpjes erg plezant uit, maar over de ervaring in real-life kan ik niks vertellen. Het wel geopende alternatief is Daredevil Falls, een nogal bescheiden logflume met nauwelijks één drop. Die afdaling wordt weliswaar voorafgegaan door een kort vaartochtje, maar uitbundig is deze attractie zeker niet.

De verfrissende spetters die we bij de boomstammenbaan opvingen, zijn enkele minuten later al opgedroogd dankzij een rit op The Barnstormer. Deze Giant Swing is letterlijk de enige schommelattractie waar m’n maag niet van omdraait en ik ervaar dit type S&S-apparaten als pure fun. Bovendien werd deze versie met een knap thematisch sausje overgoten. Aan hoge snelheid door de stal van een boer zweven? Geloof het of niet… dat is reuzetof. Good job, Dollywood!

Themagebied The Village doet in geen geval denken aan de gelijknamige, nogal griezelige film. Wel integendeel: in Dollywood is dit een lieflijk dorpje met een imposante stoomcarrousel en sierlijke façades. ‘s Namiddags stappen we hier binnen bij Heartsong, een filmvoorstelling waarin Dolly herself de hoofdrol speelt. Locals zijn er weg van, ik stap er als nuchtere Europaan behoorlijk verveeld buiten. De beelden van het Smoky Mountain National Park zijn knap, maar de muziek van Dolly Parton en de nogal religieuze ondertoon doen me helemaal niks.

Ook voorstelling Enra die we aansluitend in het centrale Showstreet Palace Theater gaan bekijken, overtuigt niet. In deze show worden moderne dans en een enorme videowand gecombineerd. Dat geeft verbluffende resultaten, al heb je het na een kwartier eigenlijk wel gehad. De show duurt echter 45 minuten en er vindt dus een vroegtijdige leegloop plaats. Jammer voor het Japanse gezelschap dat de act brengt, maar dit is simpelweg niet de show die je in een familiepark hoopt te zien.

Oh, effe terug naar The Village. Een van de must-see attracties van dit park is de Dollywood Express en die treinreis begint hier. Je gebruikt deze trein niet om jezelf door het park te verplaatsen. Neen, Dollywood Express neemt je mee op een twintig minuten durende trip naar de natuur. Dat klinkt misschien niet bijzonder, maar het Tennessee-accent van de meerijdende gids en de authentieke stoomfluit bezorgen me toch enkele momentjes van kippenvel. Probeer deze rondrit dus zeker mee te pikken tijdens je dagje Dollywood. De roetdeeltjes op je T-shirt krijg je ‘r overigens gratis bij.

Ik vertelde je daarstraks dat Dollywood in totaal drie waterattracties telt. Tijdens de hete middaguren maken we een rit op het meest indrukwekkende exemplaar: Smoky Mountain River Rampage. Deze rapid river meandert prachtig door het groene landschap en we merken van op de oever dat de golven hóóg zijn. Met andere woorden: de kans op een doorweekte outfit is reëel. We kunnen meteen inschepen en de medepassagiers waarschuwen dat onze jeans wellicht niet de ideale kledij is voor deze ride. Ik begrijp al vlug waarom: vele golven slagen immers met een brute kracht over de rand van onze sloep en toeschouwers kunnen het met een venijnig waterpistool nog erger maken. Het grootste soak-moment ligt echter op het einde. Een mastodontale waterval klatert daar immers quasi rechtsreeks in de boten die wachten om het station binnen te varen. Y’all enjoyed that ride, didn’t ya? roept het opaatje op het perron ons toe. Ik glimlach en wijs naar het doorweekte T-shirt dat tegen m’n buik plakt. Ja hoor, dit was ge-wel-dig.

Wacht je al twintig minuten op m’n mening over Lightning Rod? Dan heb ik goed nieuws voor je, want eindelijk arriveren we in Jukebox Junction, het hippe themadeel waarin deze splinternieuwe rollercoaster staat. Het is een erg tof straatje in fifties-stijl. Het geheel straalt pure rock ‘n’ roll uit (dat wordt onsubtiel benadrukt door de achtergrondmuziek) en je stapt de ingang van de gloednieuwe topattractie dus vol rockende vrolijkheid tegemoet.

Of je binnen geraakt? Dat hangt af van de stemming waarin Lightning Rod op dat moment verkeert, want dit is een wispelturig zorgenkindje. Ook na z’n moeizame openingsjaar blijft deze achtbaan in 2017 voor constante problemen zorgen. Tijdens ons verblijf zijn storingen dagelijkse kost. De technische problemen zijn vaak snel opgelost, maar soms duurt het ook meerdere uren vooraleer de poorten opnieuw openzwaaien. De Lightning Rod-marathon waar ik me stiekem op verheugde, blijkt dus een onmogelijke zaak.

Wat ik wil zeggen met de vorige alinea: vraag niet onnodig naar frontseat-plekken als je daar aanzienlijk langer voor moet aanschuiven, want Lightning Rod kan letterlijk elk moment in storing gaan. Probeer gewoon zo snel mogelijk plaats te nemen. En geloof me wanneer ik zeg dat deze baan op elke zitplaats een immense kick genereert. Het begint al op de lifthill alias lanceerstrook: die launch ziet er op de begane grond best tam uit, maar dat is schijn. We worden namelijk met aanzienlijke power naar de vijftig meter hoge top gelanceerd, waarna we voor een eerste keer blindelings op onze veiligheidsbeugel moeten vertrouwen. De airtime die Lightning Rod produceert, grenst gewoonweg aan het absurde. Mijn bovenbenen worden constant met zo’n brute kracht in de veiligheidsbeugel geduwd dat het zelfs pijn begint te doen. Ik mocht al heel wat airtime-machines op m’n teller zetten, maar nergens nam het zo’n onvoorstelbare proporties aan als bij Lightning Rod. Tussen die heftige airtime door, sjeest de trein aan waanzinnige snelheden door ronduit geschift bochtenwerk. Vooral de bocht die zomaar even negentig graden in de verkeerde richting gebankt wordt, is legendarisch.

Lightning Rod is buitencategorie. Dit is zo’n achtbaan die zelfs de meest doorgewinterde coasterfan zal verbazen. Dollywood en Rocky Mountain Construction zochten de limieten op en ik ervoer het als de meest intense rollercoaster op m’n huidige teller. Maar is Lightning Rod daardoor ook automatisch de beste coaster van de planeet? In mijn ogen niet. De baan is op sommige punten namelijk een beetje te bruut en te heftig. Airtime is zalig, maar is het dat nog steeds wanneer die airtime pijnlijk wordt? Bovendien blijkt Lightning Rod minder soepel dan verwacht. Ik begrijp best dat deze topsnelheden en de gekke capriolen het uiterste van zo’n treinstel vragen, maar er zijn vlotter bollende RMC’s. Als ik Lightning Rod twee keer vlak na elkaar zou doen, zou ik wellicht hoofdpijn hebben. De enige zitplaats waar je nauwelijks iets merkt van de ruwheid, is frontseat. Ik wil dus graag corrigeren wat ik daarnet zei: probeer tijdens een eerste rondje gewoon zo vlug mogelijk in de trein te geraken, maar vraag voor een bisnummertje toch even naar de frontseat-rij. Die ervaring is immers het allerbest.

Ondanks z’n onbetrouwbare karakter, zouden we Lightning Rod uiteindelijk een keer of vijf bezoeken. Dat kan makkelijk, want de wachttijd wordt tijdens ons bezoek nooit langer dan een kwartier. Tussen die intense ritjes door, kunnen we overigens heerlijk uitblazen in een van de vele rustige hoekjes die Dollywood rijk is. Dit is niet louter een attractiepark, maar eveneens een plek waar locals heen komen voor een middagje plezier. Dat is merkbaar aan de countrybandjes die op een willekeurige straathoek de sfeer garanderen, maar net zozeer aan de kwalitatief sterke horeca. Naast het eerder vernoemde cinnamon bread, geniet ik in Dollywood van nog meer southern comfort food. Broodje pulled pork? Check. Een fried steak met een sappig maïskolfje? Laat maar komen. Een all-you-can-eat buffet naar Amerikaanse standaarden? Yes please. Bij dat buffet mogen we trouwens aan den lijve ondervinden dat Dollywood verder gaat dan de meeste andere pretparken: we stappen hier een kwartier voor sluitingstijd binnen en we worden hartelijk ontvangen. In vele andere parken zou je op dat tijdstip quasi letterlijk buitengegooid worden. Hier begrijpen ze echter dat ik beduidend meer dollars spendeer wanneer ik mezelf welkom voel. Dollywood, u bent goed bezig.

Hope y’all had a good day! roept het omaatje van de souvenirwinkel ons toe wanneer we richting uitgang slenteren. Ze moest eens weten wat voor een fantastische tijd we hier beleefden… Het is namelijk lang geleden dat ik nog zo instant verliefd werd op een themapark. Mijn initiële verwachtingen lagen hoog en Dollywood slaagde erin om die verwachtingen zelfs te overtreffen. Dit park biedt immers alles wat ik in een themapark hoop te vinden: een sterk en gevarieerd attractieaanbod, kwalitatieve F&B, knap uitgevoerde thema’s en een überschattig (nogal hoogbejaard) personeelsbestand. Wanneer je al die elementen samenvoegt, creëer je een plek die massa’s sfeer uitstraalt. Het is eigenlijk al van Tokyo DisneySea geleden dat ik nog eens zo’n wow-gevoel kreeg bij een themapark. Natuurlijk is Dollywood van een totaal ander kaliber, maar je voelt dat beide parken met een vergelijkbare ingesteldheid gerund worden.

Het is jammer om Tennessee, de Smoky Mountains en Dollywood achter ons te laten, maar ik ben er zeker van dat we hier ooit opnieuw komen. Bovendien gaan we ook tijdens de komende dagen nog enkele legendarische Oostkust-pretparken aanvinken. Morgen halen we bijvoorbeeld ons abonnement van Cedar Fair boven om de dertien credits van Kings Dominion te bedwingen. Daarna plannen we zelfs een bezoek aan de plek die zichzelf als ‘s werelds mooiste themapark beschrijft. Dus bye bye Tennessee en hello Virginia… We zijn onderweg.

FOTOGALERIJ

PIGEON FORGE

DOLLYWOOD

Bedenkingen? Vragen? Commentaar? Laat gerust een berichtje achter via het invulveld onderaan deze pagina.