Switch to English version

Dollywood

Pigeon Forge, Tennessee, USA

“Coastin’ Nine to Five”

Groeten uit Pigeon Forge. Onbekend terrein voor een doorsnee Europeaan, maar Amerikanen beschouwen dit stadje als een geliefde reisbestemming. Bekijk het gerust als een soort Las Vegas in Tennessee. Als je de woestijn, het gokgebeuren en de exclusieve clubs weglaat, zijn de gelijkenissen treffend. Pigeon Forge heeft bijvoorbeeld eveneens een hoofdboulevard – alias The Strip – met tientallen hotelresorts, souvenirshops en stevig geprijsde tourist traps. Het grote aantal kartbanen is opmerkelijk, en verder ben ik ook geïntrigeerd door een Titanic-replica, de King Kong-pop die aan een wolkenkrabber hangt en de Jurassic Jungle Boat Ride. Allemaal best charmant, maar tegelijkertijd straalt deze straat een gevoel van vergane glorie en marginaliteit uit. Zou jij verwachten dat er drie kilometer verder een themapark van wereldniveau ligt? Neen, ik ook niet.

Maar toch is daar Dollywood, het themapark van countryzangeres, singer-songwriter en actrice Dolly Parton. Je kent haar ongetwijfeld van 9 to 5 en Jolene, hits die tot ver over de Amerikaanse grenzen grijsgedraaid werden. De zangeres is sinds 1986 mede-eigenaar en naamgever van Dollywood, maar de geschiedenis van het park reikt verder dan dat. Voor het volledige verhaal verwijs ik jullie graag naar gespecialiseerde websites, maar het is vooral belangrijk om te weten dat Dollywood van 1977 tot 1985 gekend was onder de naam Silver Dollar City Tennessee. De familie Herschend, tevens verantwoordelijk voor het originele Silver Dollar City in Missouri, bouwde het park in die periode uit tot tot de grootschalige toeristenmagneet die we vandaag kennen. Ook nu is Dollywood nog voor de helft in handen van Herschend Family Entertainment en zorgt het bedrijf voor de dagdagelijkse operations van het park. Tezamen met Dolly Parton creëerden ze een plek die bij pretparkliefhebbers uit de hele wereld geliefd is. Met andere woorden: ondanks het feit dat Dollywood niet bepaald bij de deur ligt, moet je er ooit ‘ns heen.

How y’all doin’, guys? Een schattig omaatje scant onze toegangskaarten en vervolgens belanden we op Showstreet, een hoofdstraat die qua detailniveau niet onderdoet voor Disney’s alom bekende Main Street USA. De geveltjes zijn piekfijn onderhouden, er weerklinken instrumentale versies van Dolly’s bekendste hits en je kan met een koffietje plaatsnemen op een van de vele roze schommelstoelen. Het hoeft bovendien niet te verbazen dat je in Showstreet heel wat show terugvindt. De blikvangers van deze inkomzone zijn namelijk het Showstreet Palace Theater en het Celebrity Theater. Dat Celebrity Theater is de grootste arena van het hele park en het showaanbod wisselt er regelmatig. Wij kunnen er tijdens dit bezoek terecht voor From the Heart – The Life and Music of Dolly Parton. Die naam spreekt voor zich: de vijftig minuten durende voorstelling neemt ons op een muzikale reis door het leven van Dolly. Voor ons is niet ieder liedje herkenbaar en het is soms zelfs lastig om de narratie (met een zware Tennessee-tongval) te volgen, maar we merken wel dat Dollywood hoge kwaliteit op het podium wil brengen. Zowel de zang als de kostuums zijn namelijk Broadway-waardig.

Vijftig minuten in de wondere wereld van onze favoriete countryzangeres, voor ons is dat voldoende. Doorgewinterde fans kunnen hun idool echter nog veel beter leren kennen in de zogenaamde Dolly Parton Experience. Dit gebied bestaat uit interactieve tentoonstellingen met een heleboel memorabilia en achtergrondinformatie. Je vindt er bijvoorbeeld een museum met kostuums en Dolly’s Home-On-Wheels, de tourbus waarmee ze het hele land doorkruiste. Het is ongetwijfeld fijn om te zien, maar als gemiddelde pretparkliefhebber heb je in deze zone weinig verloren.

Ze hebben hier uiteraard niet alleen entertainment en musea, maar ook attracties. En als je vermoedde dat het pretpark van een tachtigjarige countryzangeres enkel antieke rides te bieden heeft, heb je het aardig mis. Een van de blikvangers van het park is immers een moderne hybrid coaster van Rocky Mountain Construction. Het ding heet Lightning Rod en hij werd in 2016 geopend. Toentertijd was de baan vooral legendarisch omwille van z’n opwaartse lancering, al leverde die regelmatig uren- of zelfs dagenlange storingen op. Het is dus begrijpelijk dat Dollywood in 2024 de beslissing nam om de acceleratie definitief te vervangen door een klassieke lifthill. De baan verloor hierdoor zijn meest unieke eigenschap en da’s jammer. Toch blijft de aantrekkingskracht van Lightning Rod groot. De baan is nog steeds pijlsnel, de lifthill oogt immens en de niet-alledaagse lay-out is perfect aangepast aan het heuvelachtige landschap. Passagiers worden bovendien omver geblazen door een hoeveelheid airtime die maar weinig andere rollercoasters kunnen evenaren. Kortom: Lightning Rod oogt sinds het verdwijnen van de lancering misschien minder bijzonder, maar het blijft een stevige thrill.

Ben je een autofreak? Dan is themagebied Jukebox Junction ongetwijfeld jouw ding. Het station van Lightning Rod werd vormgegeven als een werkplaats voor hot rods en de nabijgelegen Rockin’ Roadway simuleert een autorit in een ouderwetse Corvette of Cadillac. Het is opmerkelijk dat er bij die laatstgenoemde attractie doorgaans hogere wachttijden ontstaan dan bij de RMC hybrid coaster. Dollywood is een familiepark en daardoor zijn de bedaarde rides vaak populairder dan de thrills. Dat merken we eveneens tijdens een bezoekje aan Country Fair, een kermiszone met een ruime selectie familieattracties. Je vindt er een klassieke zweefmolen, kleine vrijevaltorens, zo’n ouderwetse ‘Draaien 1’ uit Roller Coaster Tycoon en nog veel meer. Voor een thrillseeker is er in Country Fair dus relatief weinig te beleven, maar het plein wordt ‘s middags wel overrompeld door gezinnen met jonge kinderen.

Trouwe lezers weten misschien dat ik hou van attracties die me een rustige blik op de omgeving gunnen. We spreken dan over monorails, kabelbanen, panoramatorens en treinen. Dollywood heeft met de Dollywood Express een prachtexemplaar in de aanbieding. De wagons worden voortgetrokken door de stokoude Cinderella, een stoomlocomotief die tijdens een vorig leven actief was op de beroemde White Pass in Alaska. Cinderella was dus al gewend aan bergachtig terrein en dat komt hier in Dollywood goed van pas. De acht kilometer lange route slingert immers door uitlopers van de Great Smoky Mountains en er worden behoorlijk wat hoogtemeters overbrugd. Als passagier kan je genieten van heel wat natuurschoon, maar ook de uitzichten op Dollywood zijn fenomenaal. Niet te missen rondrit, als je het mij vraagt.

Dollywood heeft tijdens het afgelopen decennium een mooi aantal nieuwe rollercoaster geopend. Het aantal waterattracties, daarentegen, werd gehalveerd. Mountain Slidewinder en River Battle sloten hun poorten, waardoor waterratten vandaag hun plezier moeten zoeken bij Smoky Mountain River Rampage en Daredevil Falls. Die laatstgenoemde is een bescheiden flumeride met één drop. Die ene afdaling wordt weliswaar voorafgegaan door een kort vaartochtje en de setting is prachtig, maar spectaculair is deze attractie allerminst. Dan beleven we meer plezier aan Smoky Mountain River Rampage, een klassieke rapid river die prachtig door het groene landschap meandert. Het parcours bevat een paar verraderlijke golven, er staan enkele waterbommen en toeschouwers kunnen passagiers nóg natter maken door middel van waterpistolen. Met andere woorden: je stapt hier wellicht niet droog uit, maar dat is tijdens de hete zomers van Tennessee eerder een voor- dan een nadeel.

Het gezelligste plekje van Dollywood, dat is misschien wel Craftsman’s Valley. Dit is een straatje met eetgelegenheden en ambachtelijke winkels. We wandelen langs een kabbelend beekje en we spotten Amerikaanse zeearenden in een reusachtige volière. Het is allemaal heel Amerikaans (er staat zelfs een kerkje waar katholieke locals op zondagochtend terecht kunnen), maar net daarom is dit zo fijn. Het topadres van deze zone is overigens de Dollywood Grist Mill, waar men het legendarische cinnamon bread bakt en verkoopt. Zelfs tijdens rustige dagen staat er een lange rij wachtenden bij deze molen. Laat je niet afschrikken en sluit sowieso aan, want dit moet je geprobeerd hebben. Deze delicatesse ziet eruit als een rommelig, plakkerig hoopje deeg, maar is in realiteit een hemelse lekkernij.

De kaneelbroodjes zijn niet alleen legendarisch in Dollywood, maar ook in Silver Dollar City. En dat is heus niet de enige gelijkenis die we bij deze parken kunnen ontdekken. Beide parken hebben bijvoorbeeld een spectaculaire achtbaancollectie, er wordt veel aandacht besteed aan seizoensgebonden events én je vindt in beide parken een darkride waarin de brandweer een hoofdrol speelt. In Silver Dollar City is dat Fire in the Hole en in Dollywood staat ie bekend als Blazing Fury. Het ritverloop van deze attracties is zeer vergelijkbaar, al is er één opmerkelijk verschil. Silver Dollar City’s versie onderging in 2024 namelijk een totaalrenovatie, waardoor de ride er opnieuw piekfijn bij ligt. In Dollywood beleef je echter nog steeds de antieke versie, die er ondertussen al bijna een halve eeuw staat. Blazing Fury is bijgevolg geen hippe darkride met buitengewone special effects, maar toch kan ik de attractie waarderen. De scènes zijn namelijk sfeervol en de finale blijkt best verrassend.

Hoewel Tennessee niet middenin Tornado Alley ligt, komt het natuurverschijnsel er wel voor. Deze wervelstormen leverden in 1999 inspiratie voor de eerste inversieachtbaan van Dollywood: Tennessee Tornado. Pretparkliefhebbers hebben vaak een haat-liefdeverhouding met Arrow Dynamics. Deze Amerikaanse constructeur leverde heel wat legendarische achtbanen, maar een aanzienlijk percentage daarvan is niet bijster comfortabel. Tennessee Tornado blijkt gelukkig een van de betere exemplaren in Arrows portfolio. Je wordt als passagier namelijk niet met storend gerammel geconfronteerd. Daarnaast weten ook de schitterende locatie, de steile first drop en de intense inversies te overtuigen. Als ik één minpunt van Tennessee Tornado mag aanhalen, is het de korte lay-out. Een extra bochtencombinatie of inversie had in mijn ogen welkom geweest, want nu voelt het einde nogal abrupt.

In de oostelijke hoek van Dollywood vinden we Wilderness Pass. Dit themagebied is de thuishaven van twee rollercoasters die ieder hun eigen doelpubliek aanspreken. Nummer één is FireChaser Express, die in het bijzonder op families met kinderen gericht is. Noem dit gerust een Amerikaans broertje van Pégase Express in Parc Astérix. Ook FireChaser Express heeft immers een zachte lancering vanuit het station, een bochtige lay-out en een achterwaartse lancering die het tweede gedeelte van de rit inzet. Toch ging er blijkbaar iets mis met het onderhoud van deze attractie, want hij is een stuk ruwer dan de Franse variant. Gerstlauer levert tegenwoordig uitstekende familieachtbanen af, maar deze FireChaser Express kan me helaas niet overtuigen. Gelukkig wordt het totaalplaatje nog enigszins gered door de setting. Het brandweerthema is namelijk origineel en de baan leunt prachtig tegen een steile rotswand.

Aan de overzijde van het wandelpad staat Wild Eagle, een visueel aantrekkelijke B&M wing coaster. Hoewel het ding niet met buitengewoon cijfermateriaal pronkt, oogt de baan erg imposant omwille van z’n locatie bovenop een heuvel. Daarnaast werden er een stijlvol stationsgebouw en een indrukwekkend sculptuur van een arend voorzien. Wild Eagle maakt dus een prima eerste indruk en de eigenlijke rit valt absoluut niet tegen. De baan bestaat uit een sterke first drop en een aantal inversies waarin het zweefgevoel van zo’n wing coaster perfect tot zijn recht komt. Bovendien voelt de baan krachtiger aan dan vele soortgenoten, want na de verticale looping wordt het even grijs voor onze ogen. Wild Eagle is misschien niet de ride waarvoor je naar Tennessee reist, maar persoonlijk ervaar ik het als een van de leukste rollercoasters van Dollywood. En er is nog meer goed nieuws, want de baan heeft zelfs tijdens drukke dagen zelden een lange rij.

De vlinder vormt sinds jaar en dag het icoon van dit park. Je vindt het delicate diertje terug in het Dollywood-logo en ook tijdens een wandeling doorheen het park kan je regelmatig z’n silhouet spotten. Alleen al in de opvallende Wildwood Tree zitten bijvoorbeeld honderden kleurrijke vlinders. Deze boom is de blikvanger van Wildwood Grove, een themaland dat sinds 2019 aan de noordkant van het domein te vinden is. Het gebied bestaat uit prachtige architectuur en mooie natuurlijke elementen, maar het is niet perfect. Wildwood Grove is namelijk een doodlopend parkgedeelte (dat is zelden ideaal) en het voelt allemaal nogal kaal aan. Dollywood staat bekend om z’n knusse themazones en bosrijke omgeving, maar Wildwood Grove is op dit moment nog een open vlakte met een nijpend tekort aan schaduwplekken. Daartegenover staat gelukkig een uitgebreid attractieaanbod, dat honderd procent familievriendelijk blijkt te zijn. We zien onder andere een schommelschip, een kikkermolen, een indoor speeltuin en een rondrit op de rug van schattige beertjes. Diezelfde beren spelen trouwens ook een hoofdrol bij de grootste achtbaan in dit parkgedeelte.

Dollywood heeft nooit echt deelgenomen aan de race naar hogere, snellere en heftigere achtbanen. Toch is de recentst geopende rollercoaster wel de langste van het park. We hebben het over Big Bear Mountain, een Family Launch Coaster van Vekoma. Het ding is ruim 1,2 kilometer lang, er zijn drie verschillende acceleraties en de topsnelheid bedraagt bijna 80 kilometer per uur. Voor een familieachtbaan is dat stevig te noemen. Zeker na de derde lancering zit er behoorlijk wat power in deze baan, wat voornamelijk aan het krappe bochtenwerk te danken is. Qua hardware en comfort scoort Big Bear Mountain meer dan prima, maar qua setting lijdt de baan aan hetzelfde kwaaltje als de rest van Wildwood Grove. Big Bear Mountain raast immers boven een redelijk nietszeggend grasveldje. Dat vormt een spijtig contrast ten opzichte van de meeste andere rollercoasters in dit park, die veel beter in hun omgeving geïntegreerd werden. Ik hoop dus dat er tijdens de komende jaren nog wat bomen rondom de baan aangeplant worden, want pas daarna zal Big Bear Mountain helemaal compleet aanvoelen.

Ook de tweede achtbaan van Wildwood Grove is een Vekoma-product. In 2019 bestelde Dollywood bij de Nederlanders namelijk een Suspended Family Coaster en het apparaat werd Dragonflier gedoopt. De lay-out van deze baan is verre van uniek, want je vindt tal van identieke rides over de hele planeet. Bij ons in Europa kennen we dit attractietype vooral als Orkanen (Fårup Sommerland) en Dragon Roller Coaster (Energylandia), wat ik prima familieattracties vind. Je ziet hier in Dollywood helaas wel dat de capaciteit eigenlijk te laag ligt voor zo’n populair park. Dragonflier kan slechts met één trein draaien en daardoor lopen de wachttijden snel op. Plan je bezoek aan Dragonflier dus bij voorkeur vroeg op de dag of kort voor sluitingstijd.

We vervolledigen ons rondje door Dollywood met een bezoek aan Timber Canyon, een lokale variant van het klassieke westerngebied dat je haast in elk themapark aantreft. De sterkst gethematiseerde ride van deze zone is Mystery Mine. Het lijkt alsof deze mijntoren al vele decennia tussen de beboste heuvels van Tennessee staat en je gelooft meteen dat er iets grondig fout is. En ik zal je meteen vertellen wat er exact mis is: de constructeur die Dollywood inhuurde om deze achtbaan te bouwen. Gerstlauer pootte hier namelijk een Eurofighter neer. En zulke Eurofighters bestaan uit vreemde bochten, ongemakkelijke verticale lifthills en rare knikken. Vooral het eerste coaster-gedeelte is zo krap ontworpen dat er helemaal niks plezierigs aan is. Gelukkig is niet alles slecht. Mystery Mine start namelijk met een verrassend stukje darkride en eindigt met een portie sensatie van hoog niveau. De tweede verticale lifthill lijkt dankzij z’n ijzersterke theming minder oncomfortabel en de afsluitende inversies zijn prima. Kortom… knip dat middenstuk uit Mystery Mine en je hebt een topper.

Was de 95° afdaling van Mystery Mine nog niet heftig genoeg? Dan kan je aan de overzijde van het wandelpad terecht bij Drop Line. Deze 60 meter hoge vrijevaltoren werd geleverd door het Oostenrijkse Funtime en het is de opvolger van de Huss Topple Tower die ooit op deze locatie te vinden was. Drop Line garandeert een fabuleus uitzicht op de Great Smoky Mountains en ook qua thrill kan ik er niks op aanmerken. De val voelt namelijk heftiger aan dan ik verwachtte. Toch is dit in mijn ogen niet de beste flatride van Dollywood. Die eer is weggelegd voor Barnstormer, een zogenaamde Screamin’ Swing. Dat is een van de weinige schommelattracties waar m’n maag niet van omdraait en ik ervaar dit type S&S-apparaten als pure fun. Bovendien werd deze versie met een knap thematisch sausje overgoten. Aan hoge snelheid door een boerenstal zweven? Geloof het of niet… dat is reuzetof. Good job, Dollywood!

We maken een verplicht rondje op Whistle Punk Chaser (een standaard Zamperla kinderachtbaan) en lopen vervolgens binnen bij Thunderhead. Deze wooden coaster werd in 2004 geopend en is gebouwd door GCI, een constructeur die ook in Europa enkele pareltjes heeft neergezet. Wodan, Troy en Joris en de Draak… al deze banen worden gekenmerkt door een constant hoge snelheid en onverwacht bochtenwerk. Thunderhead heeft dezelfde eigenschappen en benut bovendien z’n bergachtige locatie. Het resultaat is een baan die oogstrelend mooi en waanzinnig krachtig is. De first drop is sterk en daarna sleurt Thunderhead ons door een bochtige lay-out vol airtime en goeie laterale krachten. Je mag opmerken dat ie ruig is, maar die ruwheid stoort me bij Thunderhead geen enkele tel. Wel integendeel: dankzij zijn volmaakte out-of-control-gevoel durf ik Thunderhead zelfs uitroepen tot mijn favoriete achtbaan van Dollywood.

Via een kronkelend paadje arriveren we weer op Showstreet. Hier mogen we concluderen dat Dollywood ons een fantastisch dagje uit bezorgde. Het is namelijk een park dat zichzelf op heel wat vlakken bij de wereldtop mag rekenen. Wachtrijen blijven binnen de perken dankzij uitstekende operations, het (soms hoogbejaarde) personeel is doorgaans erg vriendelijk, er is verrassend veel live entertainment en qua attracties wordt er geen enkele doelgroep vergeten. Bovendien kan je genieten van kwalitatief sterke horeca. Naast het eerder vernoemde cinnamon bread, proef ik in Dollywood nog meer southern comfort food. Broodje pulled pork? Check. Een fried steak met gravy? Laat maar komen. Een all-you-can-eat buffet naar Amerikaanse standaarden? Yes please.

‘Hope y’all had a good day’ roept het omaatje van de souvenirwinkel ons toe wanneer we richting uitgang slenteren. Ze moest eens weten wat voor een fantastische tijd we hier beleefden. Het is in de Verenigde Staten eerder uitzonderlijk om zo’n complete totaalervaring voorgeschoteld te krijgen wanneer je niet voor een Disney- of Universal-park kiest. Maar Dollywood maakt de hoge verwachtingen weerom waar en presteert op hetzelfde hoge niveau als tijdens mijn vorige bezoek. Nu ik ook zusterpark Silver Dollar City met m’n eigen ogen gezien heb, wil ik overigens meedelen dat beide bestemmingen evenwaardig zijn. Het park in Missouri heeft weliswaar een iets completer aanbod wanneer we over waterattracties en darkrides praten, maar Dollywood doet het in mijn ogen beter als het op rollercoasters aankomt. Beide parken putten bovendien veel kracht uit hun groene, heuvelachtige locaties.

Om een lang verhaal kort te maken: Dollywood is een plek waar een pretparkliefhebber blij van wordt. Het park is niet alleen een lust voor het oog, maar je vindt er ook heel wat topattracties en charmante shows. Hoewel het aardig wat tijd vergt om vanuit België of Nederland naar Pigeon Forge te reizen, is het absoluut de moeite waard. En als je tijdens die vakantie ook een kijkje kan nemen in het nabijgelegen Great Smoky Mountains National Park, dan is je trip pas helemaal compleet. Veel plezier!