Knoebels Amusement Resort

Elysburg, Pennsylvania, USA

“Ouderwets achtbaanplezier in een supergezellig, familiaal uitgebaat attractiepark”

Soms merk je dat een kleine omweg je naar plekken kan brengen waar je ooit wel eens vaag van hoorde, maar waarvan je dacht er nooit te komen. En vandaag, dinsdag 22 augustus 2017, bezoek ik een adresje dat helemaal aan die voorwaarde voldoet: Elysburg. Als je nog nooit van Elysburg hoorde, is dat geen probleem. Ik leerde dit plaatsje immers ook pas vanochtend kennen, toen we het navigatiesysteem instelden. Eigenlijk was het überhaupt niet de bedoeling om hierheen te komen. In het oorspronkelijke plan zouden we deze dag namelijk in het 60 kilometer zuidelijker gelegen Hersheypark doorbrengen. Dankzij knip- en plakwerk hebben we dat schitterende park met z’n afschuwelijke chocolade (beter dat dan omgekeerd) echter al tijdens onze eerdere USA-trip van dit jaar kunnen inplannen. De vrijgekomen dag spenderen we dus hier, tussen de glooiende heuvels van Elysburg. Op het eerste zicht lijkt het hier doods en zelfs een tikkeltje creepy, maar dat valt best mee. Ergens middenin de dichte bossen vinden we zelfs een authentiek pretpark vol charme: Knoebels Amusement Resort.

Omdat ik het park nauwelijks ken, liggen de verwachtingen op een zeer bescheiden hoogte. Ik hoop hier gewoon een fijne middag te beleven en enkele achtbaan-credits te halen. Omdat we Knoebels eerder als een tussenstop dan als een bestemming zien, is het bovendien plezierig dat we geen zeventig dollar moeten neertellen om binnen te komen. Sterker nog: de toegang is gratis! Je betaalt in Knoebels pas van zodra je attracties bezoekt. Dat kan met een all-in wristband die een hele dag onbeperkt plezier geeft bij alle rides, maar je kan ook losse kaartjes kopen. Omdat we slechts enkele uurtjes zullen blijven, kopen we bij een ontzettend lieve oma een ouderwets boekje coupons ter waarde van twintig dollar. Dat is voldoende om elke achtbaan minstens één keer af te strepen.

Knoebels is bij Europese pretparkfans niet über-populair, al heeft een meerderheid wellicht ooit over dit park gelezen. Je vindt hier immers de legendarische Flying Turns. Dit is een reïncarnatie van de antieke houten bobsleebanen die lang geleden in Amerikaanse amusementsparken te vinden waren. Het is sowieso knap dat een pretpark tegenwoordig wil investeren in zulk klassiek vermaak, maar het wordt nog indrukwekkender als je weet dat men Flying Turns volledig in eigen beheer ontwikkelde. Men heeft daar uitgebreid de tijd voor genomen. De bouw begon in 2006 en pas tijdens het najaar van 2013 zou de attractie officieel openen. Die acht jaar vol tegenslagen en aanpassingen gaven Flying Turns reeds een cultstatus nog voor er één betalende bezoeker een rit gemaakt had. Ik stap vandaag dan ook met een bijzonder gevoel de wachtruimte in.

Zo indrukwekkend het achtergrondverhaal van Flying Turns is, zo belabberd is de capaciteit. Er rijden hooguit zes passagiers per keer mee en instappen duurt lang. We worden immers eerst gewogen (je gaat hier dus maar beter complexloos door het leven) en vervolgens stelt de operator een optimale gewichtsindeling per trein op. We belanden in het middelste wagentje – dat lijkt me noch een compliment, noch een verwijt – en zijn dan eindelijk klaar voor die iconische achtbaan. En wat blijkt? Flying Turns was dat halfuur aanschuiven meer dan waard. De baan is kort en niet overdreven snel, maar de krappe draaiingen leveren een verrassende thrill. Je zwiept soms aardig omhoog in de bochten en het is zelfs desoriënterend om door zo’n enorme hoop hout te razen. Hoewel ik er niet noodzakelijk opnieuw voor zou wachten, ben ik toch erg trots dat dit achtbaanmonument op mijn CV staat. Wat een onvergetelijk begin van de dag!

Over achtbaanmonumenten gesproken… om de hoek van Flying Turns staat de wooden coaster Phoenix. Ook aan deze baan hangt een zekere historie vast: hij opende in 1948 in Texas en werd tijdens de jaren ’80 naar Elysburg verhuisd. Het verplaatsen van woodies lijkt me een ingewikkelde bezigheid, maar men deed het goed. Phoenix is immers een pareltje van een achtbaan. De rit is verrassend soepel en het snelheidsgevoel ligt hoog, maar vooral de intense airtime valt me positief op. Het beugelsysteem van Phoenix geeft me een geschatte twintig centimeter speling; goed genoeg om het gevoel van vliegen akelig dicht te evenaren. Beoordeel deze coaster dus niet op zijn leeftijd of de beperkte hoogte, want dit is een van de geniaalste woodies in Noord-Amerika.

Je mag Knoebels geen themapark noemen. Vele attracties lijken gewoon van een kermis geplukt en ze werden vervolgens op een random stuk grond geplaatst. Gooi er willekeurig wat antieke souvenirshops en restaurants tussen om de opbouw van dit park in te schatten. Het ademt tonnen sfeer uit, maar oogstrelend is het allerminst. Onze lunch past helemaal in dat plaatje: we eten aan een lange rij houten banken die onder een golfplaat opgesteld werden. Aan het uitgiftepunt roept er op datzelfde moment een bejaarde kokkin door een krakende microfoon wanneer bestelling nummer zoveel klaar is. Wees er snel bij: indien je jezelf niet binnen de tien seconden aanmeldt, krijg je immers gegarandeerd een boze blik toegeworpen. Het auditieve vermaak (inclusief een geïrriteerde ‘last call for number 87’) tovert ons middagmaal om tot een vreselijk grappig tafereel. En eerlijk gezegd… we eten lekker, snel en verrassend goedkoop.

Ik beweerde zonet dat Knoebels geen themapark is, maar misschien concludeerde ik dat iets te vlug. We staan inmiddels namelijk voor Black Diamond, een heuse dark ride alias indoor coaster. Ook deze ride stond tijdens een vorig leven op een andere plek, dus ik vermoed stilaan dat Knoebels een soort reservaat voor antieke achtbanen is. Het park vervult zijn rol echter goed, want ook deze Black Diamond straalt veel liefde uit. De decors zijn kleinschalig, de effecten simpel en de poppen lijken elk moment uit elkaar te kunnen vallen. Maar oh wat hangt er een leuke sfeer in deze ride. Het doet me terugdenken aan Blazing Fury in Dollywood, maar dan in een nog goedkopere versie. Knap dat Knoebels hier enkele jaren geleden in durfde investeren.

Er is wel wat volk aanwezig in Knoebels, maar we kunnen (op Flying Turns na) overal meteen instappen. Bij Twister staan de personeelsleden ons zelfs letterlijk op te wachten. Die lage populariteit ligt grotendeels aan zijn afgelegen locatie, want de ritervaring is wederom schitterend. Twister heeft niet alleen een duizelingwekkend goeie first drop, maar ook de rest van de lay-out is origineel en pijlsnel. Zoals de naam van deze rollercoaster reeds doet vermoeden, is het een langgerekte opeenvolging van bochten en richtingswissels. Indien je hiervan wil genieten, moet je trouwens wel tegen een stootje kunnen. Twister is wild en soms zelfs een tikkeltje te ruw, al vind ik dat bij een dergelijk sterke woodie eigenlijk geen probleem. Twister maakt zijn naam trouwens niet alleen waar tijdens het kronkelende parcours. Zelfs het perron en de slotrem (!) verlopen namelijk in een bocht. Dat is een gekke gewaarwording, al maakt het mijn bewondering voor dit heftige achtbaangeweld alleen maar groter. Topper.

Het openluchtzwembad naast Twister wordt vandaag drukker bezocht dan die knallende coaster. Met 35°C is dit dan ook de warmste dag van ons weekje in Amerika. Wij laten het zwemplezier echter aan ons voorbij gaan en ook de twee waterattracties skippen we. De log flume ziet er niet boeiend uit en passagiers van splashboot The Sklooosh zijn zo doorweekt dat het niet leuk meer lijkt. Bovendien moeten we straks nog twee uur in de wagen zitten en dat doe ik liever niet met zompige schoenen en een klamme jeans.

Geen verfrissend waterballet voor the Belgian boys, maar de coaster-bingo lonkt. We staan inmiddels op twee credits van dat heuglijke moment. Gelukkig voor ons is Knoebels zo’n typisch familiepark waar heel veel kan en mag. In tegenstelling tot sommige andere Amerikaanse pretparken, doet men hier bijvoorbeeld niet moeilijk als een volwassene de kinderachtbaan wil doen. Als je jezelf in het zitje kan wringen, dan mag je gewoon mee. En zo zitten we al snel in het nogal lompe voertuig van Kozmo’s Kurves. Deze paarse kiddiecoaster ziet er stokoud uit, al blijkt het een bouwsel uit 2009 te zijn. Het ding bevat een aanzienlijk risico op blauwe plekken, maar ach… voor $1,75 mag je eigenlijk niet klagen.

Kabelbanen zijn leuk. In de Duitse bergen brengen kabelbanen je bovendien vaak naar het startpunt van een rodelbaan en in Ocean Park ligt er zelfs een groot deel van het pretpark aan het andere station. Kortom: als ik kabelbanen zie, ben ik geïntrigeerd en wil ik een ritje maken. Zo ook in Knoebels, waar ik verwacht dat de cable car me naar een uitzichtpunt bovenop een berg zal brengen. De verbazing is echter groot wanneer ik merk dat de zetellift daarboven gewoon omdraait. Je kan niet uitstappen en je gebruikt deze attractie dus louter om van het panorama te genieten. Bouw gewoon een panoramatoren, denk ik dan. Maar we weten intussen dat Knoebels een beetje anders is en dat wordt bevestigd deze attractie. Het uitzicht is trouwens best imposant.

We hebben na ons rondje op de kabelbaan nog $3,00 aan Knoebels-bonnen over. Exact genoeg om aan te sluiten in de rij van Impulse. Hij past met zijn blitse uiterlijk niet helemaal in het totaalplaatje. De typische Knoebels-attractie is kneuterig en ouderwets, terwijl deze in 2015 geopende coaster vooral in het oog springt met felle kleuren en een hip logo. Ook de ritervaring voelt hedendaags. Impulse is Zierers antwoord op de Eurofighters van Gerstlauer, weliswaar in een geüpdatet jasje. De zitjes zijn comfortabeler, de baan loopt vlotter en die schouderbeugels werden ingeruild voor fijnere heupbeugels. Al die elementen maken van Impulse een verbazend leuke coaster. Het is geen concurrentie voor een doorsnee looping coaster van de grote constructeurs, maar voor een middelgroot park als Knoebels is dit echt een ideale keuze. Dus indien Plopsa Coo of Hellendoorn ooit een passende thrillcoaster zoekt, geef dan gerust effe het telefoonnummer van Zierer.

Onze bonnetjes zijn opgebruikt, de coaster-bingo is binnen. We kunnen met een gerust geweten opnieuw naar de auto wandelen. Het was weliswaar een blitzbezoek, maar ik heb me reuze geamuseerd in Knoebels. Het voelt als een privilege om zelf die befaamde Flying Turns te mogen beleven, de klassieke woodies zijn steengoed en het park bevat ook een aantal attracties die je zelden ziet. Dit is een ontzettend fijne plek omdat het park een beetje… tja, anders is. Dat blijkt nog maar eens wanneer we ons GPS-systeem volgen om de parking te verlaten. Waze stuurt ons namelijk via een piepklein weggetje dat dwars door het eigenlijke pretpark snijdt. Bizar en ondenkbaar in Europa, maar hier in Elysburg kan het allemaal best. Niks mis mee natuurlijk: zo’n drive-through is zelfs de ideale manier om afscheid te nemen van Knoebels. Komen we hier ooit nog opnieuw? Ik acht de kans op dit moment klein, maar dat wil niet zeggen dat ik niet met volle teugen van dit bezoek genoot.

En zo zijn we opnieuw onderweg. We komen inmiddels aardig in de buurt van New York City, waar we morgenmiddag (helaas) op een vliegtuig richting Brussel zullen stappen. Maar voor we deze intense coastertrip afsluiten, willen we nog één keer genieten van onze Cedar Fair Platinum Pass. We rijden dus naar het stadje Allentown, waar we onze achtbaanteller met acht punten kunnen verhogen. Wordt vervolgd in Dorney Park.

Bedenkingen? Vragen? Commentaar? Laat gerust een berichtje achter via het invulveld onderaan deze pagina.