Kennywood

West Mifflin, Pennsylvania, USA

“Klassiek Amerikaans pretpark met een uniek attractieaanbod”

Ik heb nog nooit… een Mexicaans pretpark bezocht. Ik heb nog nooit de carrousel van Europa-Park gedaan. Ik zat ook nog nooit in een Soquet-achtbaan die geen pijn deed. En… ik heb nog nooit een zonsverduistering in een pretpark gezien. De eerste drie stellingen blijven vooralsnog de waarheid, maar stelling nummer vier is niet langer van toepassing. Het is 21 augustus 2017, een dag waar honderdduizenden Amerikanen al lang naar aftellen. Er is vandaag immers een zonsverduistering te zien vanuit grote delen van de Verenigde Staten. Deze gebeurtenis creëert een enorme gekte in het land en elke nieuwsuitzending gaat erover. Het is een mooi extraatje tijdens onze road trip door Ohio en Pennsylvania, maar of we er echt van wakker liggen? Neen, dat niet. In de regio’s die we bezoeken, vindt er slechts een gedeeltelijke eclips plaats en bovendien is ons reisschema behoorlijk strak. We hadden deze maandag dus al vol gepland lang voordat we überhaupt van die zonsverduistering hoorden.

Ik heb nog nooit… de grens tussen Ohio en Pennsylvania overgestoken. Tot vandaag dan toch. We hebben heel wat kilometers voor de boeg. We vertrokken vanochtend in Sandusky, we keken nog een laatste keer naar de schitterende skyline van Cedar Point en we reden naar Cuyahoga National Park. Na een blitzbezoek aan dat natuurpark reden we door naar West Mifflin, waar het volgende pretpark op onze route ligt: Kennywood. Het is een lange rit, eens te meer omdat het navigatiesysteem ons de drukke binnenstad van Pittsburgh in sleurt. Dat onverwachte moment van sightseeing veroorzaakt lichte paniek, maar we komen er gelukkig zonder kleerscheuren doorheen. En van zodra we de stadsdrukte verlaten, zien we Kennywood’s hoogste achtbaan al staan.

Ik heb nog nooit… een pretpark bezocht waarvan de ingang aan de overkant van de straat ligt. Maar Kennywood is anders. Je vindt dit park in een groezelige wijk nabij een industriezone. Het ziet er niet zo aantrekkelijk uit en de parkings zijn al evenmin een visueel hoogstandje. Toch vormt die rare omgeving niet noodzakelijk een slecht voorteken. De ingang is schattig, de bloemenperkjes zijn verzorgd en we worden met een glimlach ontvangen. Achter de toegangspoort lopen we een tunnel in, waarna we middenin een levendig amusementspark uitkomen. Zo creepy de eerste indruk van daarnet was, zo lieflijk ziet het er nu uit.

Ik ben nog nooit… de dag begonnen met een kinderachtbaan. Ach, het moet ooit eens de eerste keer zijn. Hier in Kennywood starten we namelijk met Lil’ Phantom, een krakkemikkige staalconstructie die er oud uit ziet. De sensatie van Lil’ Phantom is klein, maar het ding helpt ons wel een stap verder richting Kennywoods coaster-bingo. Hoewel dit park qua oppervlakte alles behalve imposant is, zijn er vanmiddag trouwens niet minder dan zeven credits te rapen.

Na de vier uur durende autorit schreeuwt mijn maag om een hapje eten. Omdat coasteren met een hongergevoel niet fijn is, zoeken we dus snel naar een lunch. Er zijn keuzemogelijkheden te over in Kennywood, al steekt het park zijn Amerikaanse identiteit niet weg. Als je op zoek bent naar hamburgers, hot dogs, frieten of een immense funnel cake, dan kan je hier op elke straathoek terecht. Minder calorierijke alternatieven zijn echter schaars, al vinden we bij het oogstrelende Parkside Café alsnog onze gading. Het contrast in dit zelfbedieningsrestaurant is hilarisch: de rij voor het nugget- en burgerstandje is niet te overzien, terwijl het personeel aan de wrap- en saladebar zich steendood verveelt. De kalkoenwrap die ik kies, is nochtans overheerlijk en correct geprijsd. Goeie punten voor Pittsburgh.

Ik heb nog nooit… drie coasters uit de twenties in één pretpark gezien. Tot vandaag. Kennywood opende in 1899 en bij zo’n oud pretpark horen natuurlijk klassieke houten achtbanen. Het park heeft drie exemplaren en die werden allemaal in de jaren ’20 van de vorige eeuw geopend. De oudste van het drietal is al 97 jaar operationeel en gaat door het leven als Jack Rabbit. Van zulke oldies verwacht je weinig bijzonders, maar qua statistieken doet deze het prima: hij is 650 meter lang en haalt een snelheid van zeventig kilometer per uur. Na een wachttijd van zowat dertig minuten nemen we plaats in een stokoud voertuig, waarna we opmerken dat Jack Rabbit een leuk ding is. De treinen wiebelen een beetje, maar onaangenaam ruw wordt het nergens. Wat deze baan nog beter maakt, is de ligging aan een kleine vallei. Aanvankelijk lijkt de hoogte van twaalf meter flauw, maar je duikt uiteindelijk heel wat dieper dan dat. Zeker de zogenaamde double down levert verrassende airtime. Ondanks zijn pensioengerechtigde leeftijd is Jack Rabbit dus een uitstekende familieachtbaan.

Ik had tot vandaag nog nooit een coaster gedaan die in 1927 geopend is. Dat verandert echter dankzij de nabijgelegen Racer. Net zoals Jack Rabbit werd deze ride gekroond tot een ACE Roller Coaster Landmark, wat in de pretparkwereld een mooie erkenning is. De baan valt voornamelijk op dankzij het schitterende toegangsportaal, waaronder zowel de wachtruimte als het perron te vinden zijn. Vanuit het station vertrekken twee treinen tegelijkertijd, om het vervolgens – zoals de naam Racer reeds doet vermoeden – tegen elkaar op te nemen. Net zoals dat bij de meeste andere duellerende coasters het geval is, voegt het race-aspect veel fun toe. Deze ride moet het niet hebben van zijn hoogte, snelheid of intensiteit, maar eerder van de plezierige rivaliteit die er tussen de inzittenden van beide treinen heerst. Net zoals Jack Rabbit is deze Racer trouwens soepeler dan je van een negentig jaar oude rakker verwacht. Ik ben fan.

Ik ben nog nooit bang geweest dat een krakkemikkig dark ride-bootje zou zinken. Tot vandaag. Dat is eigenlijk bijzonder, want ik had geen dark ride verwacht in Kennywood. Toch vinden we nabij de inkomzone het stationsgebouw van Garfield’s Nightmare. Ook deze boottocht dateert uit de twenties, al werd het hedendaagse thema rond Garfield er pas in 2004 op geplakt. Je kan duidelijk merken dat het ding een gezegende leeftijd heeft. De houten bootjes ogen aftands en het systeem waarmee men die sloepen in het station stil zet, is zo simpel dat het lachwekkend wordt. Dat geldt eveneens voor het interieur van deze darkride. Het is een nogal claustrofobische vaartocht door minuscule gangetjes, met hier en daar een tweedimensionale blacklight-scène. Het niveau ligt laag, al verwacht je van een dergelijk amusementspark eigenlijk niks anders.

Ik heb nog nooit… een coaster van Premier Rides in Pennsylvania gedaan. Tot vandaag. Van een bouwvallige dark ride uit 1922 naar een hypermoderne achtbaan uit 2010. Sky Rocket is de enige coaster die Kennywood tijdens het huidige millennium opende en dat zie je eraan. In negatieve zin, helaas. De baan is kaal en het station oogt minder charmant dan dat van de houten collega’s. Het lijkt wel alsof men Sky Rocket snel in elkaar flanste om een hedendaagse coaster te kunnen aanbieden. Deze launched coaster oogt dus misplaatst, al klaag ik niet over de rit. De lancering is krachtig, de treinen bollen soepel en de lay-out is verrassend origineel. Ik vind het bovendien altijd leuk om een inversie-achtbaan zonder lompe schouderbeugels te doen. Het blijkt dus lastig om een sluitende conclusie over Sky Rocket te schrijven: hij past niet in de algemene sfeer van Kennywood, maar de ervaring is uitstekend.

Ik heb nog nooit… een Enterprise gedaan. En dat blijft ook zo. Kennywood draait grotendeels om klassiekers. Men heeft een nostalgische Kangaroo-molen, een piratenschip, een Enterprise en zelfs een legendarische Bayern Kurve. Ze zien er allemaal tof uit dankzij hun overvloed aan knipperende lampjes. Mijn maag protesteert doorgaans wanneer ik zulke snel draaiende kermismolens zie, dus ik sla dit attractiesegment over. Het antieke spookhuis Ghostwood Estate had ik graag vanbinnen bekeken, maar hier schrikt de uitpuilende wachtruimte ons af. Het is in Pittsburgh de laatste dag van de zomervakantie en locals profiteren daar duidelijk van om nog een dagje zonnig (nuja, de zon schijnt letterlijk maar op halve kracht) plezier te beleven.

Ik heb nog nooit… een rollercoaster gedaan waarvoor je noodzakelijk met z’n tweeën moet zijn. En jammer genoeg blijft dat vandaag ook zo. Het bord aan de ingang van Thunderbolt schreeuwt uit dat je verplicht een partner moet hebben om plaats te nemen. Er staat echter nog een ander informatiebord aan de ingang. Eentje waarop slecht nieuws te lezen valt: iets over scheduled maintenance en will stay closed… De coaster-bingo kunnen we daardoor vergeten en ik vind het sowieso een kleine ramp dat we Thunderbolt missen. De baan ziet er met zijn nostalgische uiterlijk schitterend uit en hij duikt bovendien diep in de aanpalende vallei. Verdorie.

Gelukkig is er nog een andere manier om die vallei in te duiken. En daar hangt meteen ook een zoveelste first aan vast: ik deed nog nooit een achtbaan die ooit vier inversies had, maar inmiddels als hyper coaster door het leven gaat. Toch is dat het verhaal van Phantom’s Revenge, de meest in het oog springende attractie in Kennywood. Deze vijftig meter hoge coaster werd oorspronkelijk gebouwd als een inversion coaster van Arrow, maar Morgan paste hem in 2001 naar de huidige versie aan. Het resultaat is een hyper coaster met een unieke lay-out en een onverwacht pittig ritverloop.

Phantom’s Revenge wordt een van de meest onvergetelijke ervaringen tijdens deze reis. Het coolste element is de tweede afdaling, die veel steiler en dieper is dan de (tevens sterke) first drop. De rails reiken tot diep in de vallei en Phantom’s Revenge heeft daardoor meer power in zich heeft dan ik aanvankelijk vermoed. Ook na die ijzersterke afdaling blijft deze coaster trouwens overtuigen met krachtig bochtenwerk en een ontzettend soepel verloop. Ten slotte wil ik je waarschuwen voor een grote portie lompe airtime. Dankzij de niet nauw aansluitende heupbeugels ervaar ik die airtime immers als buitengewoon heftig. Wat een schitterende achtbaan!

Ik heb nog nooit… een waterattractie bezocht in de staat Pennsylvania. Tijdens ons bezoek aan Hersheypark bleven alle waterrides immers dicht en in Kennywood slaan we ze vandaag over. Het park telt drie klassiekers: een boomstammenbaan (al is die inmiddels ook voorgoed gesloten), een rapid river en een kletsnatte splashboot. Het wordt ‘s zomers venijnig heet in Pittsburgh en we zouden een verfrissing dus best kunnen gebruiken. Wanneer we echter zien hoe doorweekt bezoekers uit de boten van die attracties stappen, lijkt het verstandiger om te passen. We moeten vanavond namelijk een hele tijd autorijden naar ons volgende hotel en dat doen we nu eenmaal liever droog. Misschien volgende keer.

Ik ben nog nooit… nat geworden in de wachtruimte van een rollercoaster terwijl het niet regent. Ook daar komt vandaag verandering in: de wachtrij van indoor achtbaan The Exterminator slingert immers grotendeels onder de lokale splash, waardoor er regelmatig een stroompje water in mijn nek belandt. Een ramp vind ik dat niet, zeker omdat het aanschuiven hier vreselijk lang duurt. Onze vreugde is groot wanneer we na een halfuur naar binnen mogen lopen, al blijkt daar nog een aanzienlijke meandering te liggen. We zouden uiteindelijk ruim een uur aanschuiven, iets wat vooral aan de belabberde capaciteit te wijten is. De capaciteit van een… Reverchon spinning coaster. Ik kan mijn teleurstelling maar moeilijk verstoppen wanneer we het station bereiken, want ik had op iets spectaculairders gehoopt dan een goedkope kermisachtbaan. Helaas is The Exterminator gewoon een overdekte versie van de Wild Mouse die je op de Antwerpse Sinksenfoor kan doen, inclusief dezelfde oncomfortabele knikken. Kennywood verrast me nog enigszins met het leuk uitgevoerde rioolthema, maar een topper is het niet.

Ik heb nog nooit… een klassieke Amerikaanse flat ride als The Whip bezocht, maar daar breng ik vandaag verandering in. Het concept is even simpel als geniaal: zestien wankele karretjes worden door een kabel langs een ovalen parcours geleid. Dat lijkt een behoorlijk gemoedelijke ervaring, maar telkens je om de hoek getrokken wordt, levert het toch heel wat kriebels in de buik. We bezoeken vervolgens ook Noah’s Ark, een andere attractie die boordevol nostalgie zit. Dit ouderwetse fun house bevat de onvermijdelijke schuine trappen en scheefgetrokken kamers. Dat is op zich desoriënterend, maar Noah’s Ark maakt het nog grappiger. Deze doorloopattractie werd immers in een zacht schommelend schip geïntegreerd. Het lijkt daarom alsof je een cocktail teveel achterover geslagen hebt in een plastic dierentuin. Heel bijzonder.

Ik heb nog nooit… een Amerikaans pretpark bezocht dat zo’n authentieke sfeer creëert als Kennywood. Dit park weet het gevoel van een ouderwetse pier te combineren met de levendige sfeer van een Scandinavisch stadspretpark. Je vindt hier geen supersonische rides of thrills van wereldniveau, maar zulke oude wooden coasters zijn ook waanzinnig leuk. Jack Rabbit en Racer zijn erg fijne achtbanen waar ik gerust meer dan één rondje op wil maken. Toch is de blikvanger Phantom’s Revenge. Hoewel we gisteren nog ritjes op Millennium Force en Maverick maakten, was ik erg onder de indruk van deze topper. Hou Kennywood dus in gedachten als je ooit een sfeervolle tussenstop in de omgeving van Pittsburgh zoekt.

Het was een dag vol nieuwe ervaringen. Ik deed voor ‘t eerst een omgebouwde hyper coaster, ik was voor het eerst bang dat een bootje zou zinken, ik startte de dag bij een kinderachtbaan en ik bezocht voor het eerst een pretpark tijdens een zonsverduistering. Of we iets merkten van die halve eclips? Natuurlijk niet. Zonder zo’n speciaal brilletje kon ik hooguit opmerken dat de temperatuur enkele graden daalde. Mijn volgende doel is dus een volledige zonsverduistering meemaken in een pretpark. Tot op dat moment zal ik Kennywood wellicht altijd herinneren als mijn enige echte eclips-park. En fijn was het zeker.