Alton Towers

Alton, Verenigd Koninkrijk

“Prachtige collectie achtbanen, maar de gloriedagen van dit park zijn helaas voorbij”

Het Verenigd Koninkrijk. Zo dichtbij en toch zo veraf. Hoewel het dichtstbijzijnde punt slechts een goeie tweehonderd kilometer van m’n thuis ligt, voelt een reis naar de UK telkens weer bijzonder aan. We moeten Britse ponden afhalen, die reisadapter wordt van onder het stof gehaald, we passeren een douanecontrole en we moeten plots aan de linkerkant van de straat rijden. Dat laatste is geen probleem op snelwegen en zelfs rotondes blijken eenvoudiger dan gedacht, maar op de kleinste weggetjes van het platteland is dat links rijden een behoorlijk intense belevenis. Zulke smalle straatjes zijn echter niet te vermijden wanneer je ‘s lands beroemdste themapark wil bezoeken. Het fameuze Alton Towers ligt namelijk in the middle of nowhere, vele kilometers verwijderd van grootsteden en snelwegen. De fun van dit park zit dus niet louter in de rollercoasters en het totaal van twintig (!) inversies, maar zelfs de heenreis is al sensationeel.

Het kost wat tijd en moeite om er te geraken, maar het resultaat mag er zijn. Van zodra je in Alton Towers arriveert, sta je namelijk oog in oog met coasterlegendes. Constructies als Nemesis, Galactica en The Smiler bezorgden dit park zijn heldenstatus, terwijl de setting in een eeuwenoude kasteeltuin op z’n minst schilderachtig te noemen is. Het park heeft echter mindere periodes gekend: in 2015 vond er een zware crash plaats bij The Smiler, waarna het park in een crisistijd terecht kwam. Het drama met verschillende zwaargewonden leverde Alton Towers veel negatieve publiciteit op, waardoor bezoekersaantallen kelderden. Er werd vervolgens gesnoeid in openingstijden en verschillende attracties sloten – al dan niet tijdelijk – hun deuren. Kortom… het waren donkere jaren voor dit park.

Gelukkig is Merlin’s paradepaardje er inmiddels opnieuw beter aan toe. Enkele rides, waaronder The Smiler, heropenden en er komen opnieuw meer gasten dan pakweg twee jaar geleden. Dat wordt duidelijk wanneer we dinsdagochtend 5 juni inchecken bij het Alton Towers Hotel. Op deze doordeweekse dag buiten de Britse schoolvakantie had ik verwacht dat we het hotel quasi voor onszelf zouden hebben. Niets is echter minder waar, want er heerst een levendige drukte in de lobby. Waarom we voor dit officiële parkhotel kozen? Enerzijds konden we een voordelig arrangement scoren en de Early Access voor Alton Towers is mooi meegenomen. Anderzijds zijn de vier officiële hotels bijna de enige opties als je dicht bij het park wil slapen. Op enkele B&B’s na, zitten er bijna geen verblijfsaccommodaties op minder dan een halfuur rijden. Die moeite kan je jezelf dus uitsparen wanneer je binnen het resort blijft. Het Alton Towers Hotel is overigens een meevaller: hoewel dit het oudste van de vier resorthotels is, komt het niet gedateerd over. De avontuurlijke sfeer is leuk, de kamer is comfortabel ingericht en het ontbijt is prima in orde.

Het is iets na tienen wanneer we vanuit ons hotel naar het park gaan. Zowel hotelgasten als reguliere parkbezoekers moeten met een monorail naar de ingang vervoerd worden. De capaciteit van die monorail is helaas ondermaats, want we staan er zowat een halfuur in de rij. Dat is geen leuk begin van de dag en ik zou een alternatief dus toejuichen. Het zou bijvoorbeeld fantastisch zijn als hotelgasten met een shuttlebus naar de toegangspoort gebracht worden. Of in het meest ideale geval komt er een aparte ingang voor hotelgasten in Forbidden Valley, de themazone die aan het verblijfsresort grenst. De huidige situatie voldoet qua capaciteit simpelweg niet.

Het scannen van onze tickets gaat gelukkig vlotter dan de rit in de monorail. Kort voor elf uur staan we dus eindelijk opnieuw in Alton Towers. Het park heet ons welkom met Towers Street, een niet al te bijzonder themagebied. Deze hoofdstraat bestaat uit felgekleurde geveltjes en fonteinen, maar het geheel oogt oubollig. Toch heb ik nauwelijks oog voor de façades van Towers Street, want de ultieme blikvanger is het panorama. Achter deze boulevard liggen namelijk waterpartijen en het imposante kasteel waar Alton Towers zijn naam aan dankt. Het uitzicht is indrukwekkend en dit is dus zo’n typisch momentje van ‘Hoera, we zijn er!’

Alton Towers is een uitgestrekt themapark en de afstanden zijn gigantisch. Wanneer je met kleine kinderen komt, hoef je gelukkig niet ver te lopen. Vlak achter Towers Street ligt namelijk CBeebies Land, een kinderzone vol kleur en vrolijke muziek. Wanneer je ouder dan twaalf bent, heb je hier echter weinig te zoeken. Je beseft dan dat je heus geen halfuur wil aanschuiven voor een simpel boottochtje en die kinderliedjes blijken opeens bloedirritant. Bovendien scoorden we onze credit op Octonauts Rollercoaster Adventure in 2016 al, dus we kunnen CBeebies Land vandaag gerust overslaan. De vlakbij gelegen Spinball Whizzer bezoeken we daarentegen wel, al is dat louter omwille van de lege wachtruimte. Deze spinning coaster van Maurer Söhne is weliswaar snel en behoorlijk intens, maar het ziet er uit als een kermisattractie. Eigenlijk is het zelfs ongehoord dat Alton Towers – een park dat beroemd werd omwille van de origineel geïntegreerde rollercoasters – in 2004 zo’n kale constructie durfde te presenteren.

Het gaat er sensationeler aan toe in X-Sector, een futuristische hoek die twee iconische achtbanen huisvest. Nummer één is Oblivion. Dit was in 1998 ‘s werelds eerste B&M Dive Machine en dat is niet niks. Een enkele tel tot stilstand komen boven de afgrond en vervolgens verticaal naar beneden donderen… dat was in die tijd ongezien. Meer stelt het echter niet voor, want na die spectaculaire afdaling bereikt de trein meteen de eindremmen. Is Oblivion daardoor saai? In mijn ogen niet. Ik zou het eerder beschrijven als to the point en ook qua sfeerschepping scoort de ride nog steeds goed. Natuurlijk geven nieuwere Dive Machines als Griffon of Baron 1898 wat meer waar voor je geld (en wachttijd), maar Oblivion blijft wel zijn mannetje staan tussen dat moderne geweld.

Oblivion telt 372 meter aan track en gaat niet over de kop. Dat vormt een contrast met buurman The Smiler, waar de lay-out bijna 1.200 meter lang is en er veertien inversies te vinden zijn. Veertien inversies, dat lees je goed. Als we de Roller Coaster Database mogen geloven, bestaat deze recordbrekende achtbaan uit een heartline roll, vijf corkscrews, drie dive loops, een sidewinder, een sea serpent en een cobra roll. Tussen die inversies integreerde men bovendien twee lifthills en twee airtime-heuvels.

The Smiler bevat veel sensatie op een relatief kleine oppervlakte, al maakt dat zich voelbaar in een geforceerd baanverloop. De g-krachten en transities zijn heftig, terwijl de inversies elkaar zo snel opvolgen dat je hoofd ervan gaat tollen. Bovendien bevat deze coaster het typische gevoel van een Gerstlauer; honderd procent soepel is The Smiler dus niet. Ik concludeer dat dit geen plezierige achtbaan is, maar laat je daardoor vooral niet beïnvloeden. Steven vindt ‘m bijvoorbeeld geweldig dankzij de intensiteit.

Wanneer we dieper het park in trekken, wandelen we rakelings langs de gevels van het kasteel. Of preciezer: de ruïnes van het kasteel. Van dichtbij merk je dat The Towers niet in al te beste staat zijn. Gelukkig is er zoiets als Towers Loving Care, het renovatieproject waar men sinds 2015 mee bezig is. Dit programma moet themagedeelten en rides kwalitatief sterker maken, net zoals Disneyland Paris al enkele jaren aan modernisering werkt.

Een van de grootste reeds opgeleverde projecten is Hex – The Legend of the Towers, een attractie die in het kasteel geïntegreerd werd. Deze attractie bleef gesloten tijdens het zomerseizoen van 2016 en algemeen werd aangenomen dat dit een besparingsmaatregel was in de nasleep van het Smiler-ongeval. Alton Towers beweerde zelf echter dat het om een uitgebreide renovatie ging. De ware toedracht van het verhaal zullen we wellicht nooit kennen, maar het is sowieso fijn dat Hex terug geopend is. Deze Vekoma Mad House vormt namelijk een ijzersterk staaltje storytelling. De duistere verhaallijn wordt verteld in twee voorshows, waarvan vooral de laatste ronduit schitterend is. Sterker nog: eigenlijk vind ik de preshows en de soundtrack knapper dan de ride op zich. Mis deze topper in ieder geval absoluut niet, zelfs wanneer je zulke ronddraaiende huizen maar niks vindt.

Schuin tegenover Hex ligt nog een dark ride. Of beter gezegd: daar lag een andere dark ride. Net zoals zijn overbuurman, sloot Charlie and the Chocolate Factory na het seizoen van 2015. Aanvankelijk vermoedde men dat de sluiting deel uitmaakte van Towers Loving Care, maar inmiddels rept het park geen woord meer over deze boottocht. Komt Charlie en zijn chocoladefabriek ooit terug? Op dit moment zou ik zeggen van niet, maar de toekomst zal het uitwijzen.

In de aanpalende themazone Dark Forest is er meer leven en da’s grotendeels aan twee rollercoasters te danken. De dynamiek wordt namelijk geleverd door de griezelig vormgegeven Thirteen en Rita. Rita is op papier de interessantste van het duo: deze gelanceerde achtbaan haalt op minder dan drie seconden een topsnelheid van 100 kilometer per uur. Helaas is die acceleratie letterlijk het enige boeiende dat er over deze Intamin te zeggen valt. De rest van de lay-out is inspiratieloos en van decoratie is er amper sprake. Net zoals Spinball Whizzer, voelt ook Rita dus te simpel aan voor een park als Alton Towers. Zelfs met de geldende hoogtebeperkingen – men mag niet boven de boomgrens bouwen – had hier veel meer in gezeten. Hopelijk doet de buurman het beter.

Ik heb het over Thirteen (officieel eigenlijk TH13TEEN, als we Alton Towers’ website en promomateriaal mogen geloven) en deze coaster maakt het fiasco van Rita inderdaad meteen goed. Het begin is nochtans niet bijzonder: Thirteen lijkt aanvankelijk een nogal brave – weliswaar bizar soepele – familieachtbaan door het bos. Pas halverwege, wanneer we de zolderkamer van het stationsgebouw in rijden, verandert de belevenis drastisch. Vanaf dat moment wordt Thirteen een thematisch sterke ride in een grimmige setting. En hoewel het kenmerkende special-effect van deze coaster ondertussen niet meer uniek is, werd het nergens zo goed uitgevoerd als hier. Thirteen wordt zelden bij de knallers van Alton Towers gerekend, maar da’s in mijn ogen onterecht. Mis deze topper dus in geen geval, al moet je voor de ultieme Thirteen-ervaring eigenlijk tijdens een mistige avond komen. Ik had dat privilege in 2012 en dat gaf een waanzinnige boost aan de duistere sfeer.

Tenzij je in het late najaar komt, is het helaas is niet simpel om Thirteen (of andere attracties) in het donker te beleven. Alton Towers is immers belachelijk spaarzaam met openingsuren. Tijdens dit bezoek is het park bijvoorbeeld geopend van 10.00 tot 16.00 uur. Ik ken geen enkel ander themapark van dit formaat dat om vier uur ‘s middags al dicht gaat, zelfs niet gedurende het laagseizoen. Wij krijgen als hotelgasten ‘s ochtends weliswaar een halfuur extra parktijd aangeboden, al hangt ook daar een stevige maar aan vast: tussen 9.30 en 11.00 uur zijn Wicker Man, Spinball Whizzer en beide achtbanen in X-Sector de enige operationele toppers. Dat wil automatisch zeggen dat ruim de helft van Alton Towers’ attractieaanbod slechts vijf uren geopend is. Behoorlijk schandalig wanneer je de toegangsprijs van het park in rekening brengt, maar er valt helaas weinig aan te doen. Plannen is dus de boodschap wanneer je meerdere ritjes wil maken op de rollercoasters in Dark Forest en de exemplaren in Forbidden Valley.

Forbidden Valley is de meest legendarische uithoek van Alton Towers en daar is een goede reden voor. Er staat hier namelijk een achtbaanduo dat door God himself gecreëerd lijkt. We springen snel in de kabelbaan, die ons in no-time naar deze beroemde themazone transporteert. De meest bejubelde inwoner van Forbidden Valley is Nemesis, de inverted coaster die Alton Towers in 1994 definitief op de wereldkaart zette. Wat B&M hier verwezenlijkt heeft, is tot vandaag eigenlijk nergens geëvenaard. Ik praat niet over statistieken, want qua cijfertjes is Nemesis geen uitblinker. De baan is nauwelijks 700 meter lang en de topsnelheid ligt op 80 kilometer per uur. Klinkt doorsnee voor een B&M Inverted Coaster, maar dankzij de unieke locatie is het zoveel meer dan dat. Nemesis duikt namelijk enkele keren tot op de bodem van een ravijn, de trein scheurt door grotten en je raast rakelings langs de rotsen.

Er zit zoveel power in deze coaster dat ik meermaals sterretjes zie, een gevoel dat maar weinig achtbanen me tegenwoordig nog geven. Hier en daar deelt Nemesis een voelbare tik uit, maar storend wordt dat nooit. Neem trouwens achteraan plaats wanneer je de bochten en inversies in hun meest intense vorm wil beleven, al gaat onze voorkeur toch naar de eerste rij. Inverted Coasters zijn sowieso op z’n best wanneer je vooraan zit en Nemesis’ waanzinnige setting versterkt dat gevoel. Conclusie: als coasterperfectie bestaat, komt Nemesis aardig in de buurt. Dankzij de moordende snelheid waarmee de crew treinen dispatcht, kunnen we die perfectie zelfs opnieuw en opnieuw en opnieuw beleven.

Een van de beste rollercoasters aller tijden staat wachttijdloos ter onzer beschikking… kan het leven nog mooier worden? Dat kan zeker: op enkele stappen van Nemesis staat namelijk nog zo’n geniaal stuk B&M-staal. Galactica dateert uit 2002 en werd toendertijd geopend als Air. Die (veel leuker klinkende) naam dekte de lading aardig, want Air was ‘s werelds eerste B&M Flying Coaster. Het concept bestond reeds, maar de Zwitsers leverden een duidelijk comfortabeler resultaat dan het prototype van Vekoma.

Anyway… Air werd geopend, werd een instant hit en bleef dat ook. Toch vond Alton Towers het twee jaar geleden noodzakelijk om de ride te pimpen met VR-brillen. Een logische keuze was dat niet. Virtual Reality is een leuk hulpmiddel om matige achtbanen boeiender te maken, maar steengoede coasters hebben zulke toevoegingen helemaal niet nodig. Wel integendeel: een groot deel van de vliegervaring gaat verloren wanneer er zo’n enorme bril op je neus staat. We deden de VR-versie van Galactica één keer in 2016 en daar blijft het bij. Ook tijdens deze tweedaagse maken we onze ritten altijd zonder die multimediale stoorzender. Het is daardoor puur genieten van deze coaster. Galactica is niet extreem intens, maar haalt toch capriolen uit die je op geen enkel ander coastertype terugvindt. Vooral de bocht waar we op onze rug doorheen suizen, is zo’n onbeschrijfelijk sterk moment. Het zorgt ervoor dat ik Galactica als mijn favoriete ride in Alton Towers beschouw.

Van Forbidden Valley naar The Gloomy Wood, een piepklein themagebied middenin het bos. Deze zone telt slechts één attractie en dat is Duel – The Haunted House Strikes Back. Dit spookhuis was ooit de grootste van z’n soort in Europa, iets wat zich vertaalt naar een verrassend lange ritduur. Toch is niet alleen de eindeloze lay-out bewonderenswaardig; ook qua thematiek scoort deze darkride goed. De scènes zijn tof uitgewerkt en dankzij variabele snelheden blijft de rit tot op het einde interessant. Het interactieve aspect – Duel werd vijftien jaar geleden uitgerust met laserpistolen – vind ik daarentegen minder geslaagd. De doelen lijken willekeurig op het decor geplakt en zulke interactiviteit trekt je aandacht een beetje weg van de scènes.

We laten Gloomy Wood achter ons en betreden Katanga Canyon. Dit gebied staat garant voor een streepje exotiek en bestaat uit twee familieattracties. De eerste is Congo River Rapids. Britten lijken allemaal van waterplezier te houden en sinds de afbraak van The Flume komt er extra druk op deze rapid river. Er ontstaan tijdens deze mooie voorjaarsdagen dus behoorlijk lange wachttijden voor Congo River Rapids. Omdat we ons herinneren dat je er behoorlijk nat in wordt, slaan we deze attractie een keer over. Bij buurman Runaway Mine Train staat er echter niemand in de rij en dat is onterecht. Deze Mack powered coaster moet het weliswaar niet van de decoratie hebben, maar de rit maakt veel goed. Runaway Mine Train lijkt wat meer snelheid te bereiken dan de meeste soortgenoten, maar het blijft wel honderd procent familiaal gericht.

Themazone Mutiny Bay was tot 2017 een te vermijden plek in Alton Towers. Dit piratengebied had geen topattracties in de aanbieding en een overdosis aan schreeuwerige betaalspelletjes maakt het centrale plein vreselijk ongezellig. Toch is het sinds enkele maanden lastig om Mutiny Bay nog te ontlopen, want Alton Towers’ gloednieuwe achtbaan verrees hier. Die heeft vreemd genoeg niets met piraten te maken. In ruil daarvoor koos men een mysterieus, sekte-achtig thema en een vurig achtergrondverhaal. Het past allemaal perfect in dat typische plaatje van Merlin-attracties. Deze pretparkgroep haalt voor quasi elke nieuwigheid wel een donker, griezelig thema boven. Na het horrorbos van Thirteen en dat gekkenhuis van The Smiler, hebben we nu dus de vlammende reus van Wicker Man.

Je kan er niet omheen: wanneer we deze gloednieuwe coaster naderen, is vooral de reusachtige houten pop een opvallend element. Deze Wicker Man bevat projecties, rook- en geluidseffecten die de illusie trachten te wekken dat het geheel in lichterlaaie staat. Bovendien zouden er ook reële vuurexplosies moeten plaatsvinden wanneer een voertuig voorbij rijdt. Helaas is dat effect tijdens ons bezoek niet meer actief, iets wat ik doodjammer vind bij een drie maanden oude attractie.

Wachttijden voor nieuwe rides kunnen aardig oplopen, ook in Alton Towers. Want hoewel we op dag twee meteen kunnen instappen dankzij Early Access, moeten we tijdens de eerste dag zowat vijftig minuten aanschuiven voor Wicker Man. Vervolgens betreden we de voorshow, die naar de normen van Alton Towers heus de moeite waard is. Verwacht geen sprankelende preshow à la Symbolica, maar de sfeerschepping staat prima op punt. Daarna nemen we backseat plaats in de trein, om van typisch woodie-geweld te genieten. Als we de raar ogende lifthill (die knik!) en de trapsgewijze first drop buiten beschouwing laten, is Wicker Man een vrij klassieke GCI-creatie. Het out-of-control-gevoel is namelijk aanwezig en ook de snelheid ligt continu hoog. Helaas is Wicker Man met z’n 620 meter erg kort en ik mis een indrukwekkende finale. Er is weliswaar een simpel effectje voorzien in de afsluitende tunnel, maar hier zat duidelijk meer in. ‘s Werelds sterkste woodie is Wicker Man dus absoluut niet, maar het vormt wel een uitstekende uitbreiding op Alton Towers’ familiale coasteraanbod.

Beperkte openingstijden weerhouden ons er niet van om met volle teugen van het aanbod te profiteren. Drie rondjes Wicker Man, vier keer Nemesis, twee retourtjes naar het buitenaardse Galactica en een dubbel bezoek aan Thirteen. Mijn gezelschap slaagde er zelfs in om achtentwintig inversies te maken met amper twee achtbaanritten… only at Alton Towers. Dit Britse toppark heeft zijn legendarische status niet zomaar: er staan hier enkele rides van wereldniveau. Vooral wanneer ik door The Forbidden Valley loop, voel ik dat Alton Towers zijn naam en faam verdient. Maar toch… niet alles is rozengeur en maneschijn. Vooral het operationele aspect is een doorn in het oog. Zo hoort een themapark van dit kaliber alle topattracties vanaf parkopening beschikbaar te stellen. Ik zou er geen probleem mee hebben indien B-rides later openen, maar publieksfavorieten als Nemesis en Galactica moeten gewoon vanaf tien uur draaien. Bovendien is dat vroege sluitingsuur ronduit ridicuul. Kan je jezelf voorstellen dat Europa-Park, Efteling of PortAventura om vier uur ‘s middags alle wachtruimtes afsluiten? Ik mag hopen dat ze geen ideeën in die richting krijgen.

Laat ons gewoon besluiten dat Alton Towers een park met hoogtes en laagtes is. Die laagtes heb ik inmiddels luid genoeg gescandeerd, maar de hoogtes blijven gelukkig belangrijker. Een uniek attractieaanbod, buitengewoon vriendelijke personeelsleden en een duizelingwekkend mooi landschap staan nog steeds garant voor een heerlijk weekendje weg. Haal dus vlug die ponden af, zoek je suf naar die verloren reisadapter, overwin dat ongemakkelijke gevoel van linksrijden en leg tientallen kilometers in het Britse niemandsland af. Je eindbestemming zal de moeite waard zijn… beloofd.

FOTOGALERIJ

ALTON TOWERS HOTEL

TOWERS STREET

CBEEBIES LAND

ADVENTURE LAND

X-SECTOR

THE TOWERS

DARK FOREST

THE GARDENS

FORBIDDEN VALLEY

GLOOMY WOOD

KATANGA CANYON

MUTINY BAY

Bedenkingen? Vragen? Commentaar? Laat gerust een berichtje achter via het invulveld onderaan deze pagina.