Efteling

Kaatsheuvel, Nederland

“Veel meer dan zomaar een sprookjespark”

Vraag aan tien willekeurige Vlamingen wat ze associëren met het woord pretpark en je krijgt misschien tien verschillende antwoorden. De ene heeft het over Bobbejaanland, een andere denkt aan Walibi en nog iemand anders zegt Plopsaland. Vraag aan tien willekeurige Nederlanders waar ze aan denken bij het woord achtbaan en de antwoorden zullen waarschijnlijk even uiteenlopend zijn. Iemand zal herinnerd worden aan het ritje op Python, een ander denkt aan Taron en een derde persoon moet er niks van hebben. Eén simpel woord kan tientallen verschillende gedachtes oproepen. Toch is dat niet altijd het geval. Vraag diezelfde Vlamingen en Nederlanders bijvoorbeeld naar hun top-of-mind bij het woord Sprookjesbos. Er zullen maar weinigen het linken aan Sprookjesbos Valkenburg of aan het Märchenwald in Europa-Park. Neen, wanneer de term Sprookjesbos valt, dan gaat het over de Efteling. Weinig discussie mogelijk.

Dat is dus status. Prestige, mag je het zelfs noemen. Efteling bouwt al zeventig jaar aan de weg en het heeft intussen een nagenoeg onbreekbare reputatie. Wanneer je in de Lage Landen naar een familiepark wil gaan, hoort dit de eerste keuze te zijn. Dat geldt ook voor mij, want ik kom hier graag. Omwille van corona en de bijhorende maatregelen heb ik de Efteling tijdens de voorbije twee seizoenen een beetje gemeden, maar tegenwoordig lijkt het park ein-de-lijk terug in z’n normale doen. We profiteren dus van de voordelige Albert Heijn-kaartjes en plannen op zaterdag 18 juni 2022 weer een ouderwets uitje naar Kaatsheuvel. Aangezien het volgens de weersvoorspellingen wel ‘ns de warmste 18 juni ooit kan worden, doen we dat overigens in een licht T-shirtje en met een riante voorraad zonnebrandcrème.

We arriveren ruim voor de officiële openingstijd, maar er loopt al behoorlijk wat volk rondom het Huis van de Vijf Zintuigen, a.k.a. Eftelings iconische toegangspoort. We delen het park vandaag niet alleen met honderden gezinnetjes, maar ook met de deelnemers van een grootschalig bedrijfsevenement. De aankomst is vandaag overigens niet zo feeëriek als die hoort te zijn. Duizenden bezoekers moeten zich vanochtend door een soort halve werf persen. Een aanzienlijk gedeelte van de parkeerplaats staat vol bouwmateriaal en ook achter de parkingang wordt er druk gewerkt. Het heeft alles te maken met de bouw van het Efteling Grand Hotel, dat ergens in 2024 zou moeten openen. Anno 2022 moet je ‘t in de Efteling helaas met een bedenkelijke eerste indruk doen, maar de ontwerptekeningen beloven veel goeds voor de toekomst.

Het wordt wellicht druk, maar gelukkig leerden we tijdens de afgelopen jaren enkele handige truukjes om de mensenmassa te slim af te zijn. Bij die werkwijze hoort bijvoorbeeld een ochtendbezoek aan De Vliegende Hollander. Bij deze waterachtbaan ontstaan er ‘s middags vaak lange rijen, maar om tien uur ‘s morgens bedraagt onze wachttijd slechts een kwartier. Dat kwartier mogen we doorbrengen in een van de knapste wachtruimtes van de pretparkwereld. De zogenaamde Smokkelgang zet een duistere toon, de havenhuisjes zijn ontzettend sfeervol en de vormgeving van het opstapstation is ronduit fenomenaal. Daarnaast verdient ook de huiscomponist van de Efteling een pluim, want de muzikale begeleiding van deze ride is fantastisch. De eigenlijke attractie, daarentegen, is er eentje met plus- en minpunten. De dark ride-passage heeft bijvoorbeeld een zekere charme, maar is bij momenten te minimalistisch uitgevoerd. Zeker wanneer je bedenkt hoe de originele plannen eruit zagen, zie je een aantal gemiste kansen. Desalniettemin blijft De Vliegende Hollander een prima belevenis voor de hele familie. Het afsluitende achtbaangedeelte is fijn en de splash biedt een lichte, welgekomen verfrissing.

Een ander topattractie die vaak lange wachtrijen heeft, is Joris en de Draak. Eigenlijk is dat een beetje gek, want het ding heeft een theoretische capaciteit van maar liefst 1.700 bezoekers per uur. Toch wordt die zelden of nooit bereikt. Ik geef toe dat het tegenwoordig opmerkelijk vlotter gaat dan vijf jaar geleden, maar de doorsnee bezoeker heeft blijkbaar nog steeds moeite met zo’n banale klikgordel. Dat is jammer, want het zorgt vaak voor tergend trage dispatches. Joris en de Draak is daardoor een ride die we meestal slechts één keer op een dag bezoeken, terwijl ik deze duellerende houten achtbaan eigenlijk veel vaker zou willen doen. Het is en blijft immers een eersteklas rollercoaster met een enorm hoog fungehalte. Beide banen zijn perfect gesynchroniseerd en ze bevatten een aantal geslaagde confrontaties met de tegenpartij. Bovendien bieden beide tracks het typerende onstuimige woodie-gevoel, zonder ook maar één tel te ruw of onaangenaam te worden. Ondanks het feit dat de thematische omkadering tamelijk summier is, behoort Joris en de Draak tot mijn favoriete Nederlandse achtbanen.

Er is een tijd geweest waarin de Efteling me niet of nauwelijks interesseerde. Niet omdat ik toen nog niet met attractieparken bezig was, wel omdat dit sprookjespark stil leek te staan. Efteling verbloemde het met een duur woord als consolidatie, maar ’t was een feit dat pretparkliefhebbers weinig spectaculair nieuws te zien kregen in Kaatsheuvel. Die tijd, die niet eens zo ver in het verleden ligt, werd inmiddels gelukkig omgeruild voor een veel hoger investeringstempo. Men presenteert regelmatig nieuwe attracties, terwijl er ook miljoenen gespendeerd worden aan het oppoetsen van oude parels. Het meest frappante voorbeeld hiervan is zonder twijfel Python.

Deze Vekoma dateert uit 1981 en het is bijgevolg een ouwe knar. Jammer voor de nostalgici, maar zo’n machines geraken ooit eens op. Het merendeel van de parken beantwoordt dat met de staalschaar, waarna er vaak een veel modernere en coolere achtbaan verrijst. Maar Efteling doet de dingen graag anders. Na de afbraak van Python bouwde men namelijk… diezelfde Python opnieuw. De kleurcombinatie bleef gelijk en wijzigingen aan de lay-out zijn nauwelijks met het blote oog waarneembaar. Ook de wachtruimte en het station zien er vandaag even identiteitsloos uit als vijf jaar geleden. Waarom men hier 4,5 miljoen euro aan spendeerde? Het is me een raadsel. Ik weet het wel… Python rijdt beter dan ooit tevoren en het is opnieuw een rollercoaster waar je met een glimlach in stapt. Maar als er dan toch gebouwd wordt… dan wil je toch een knallender resultaat dan dit? Jammer dat nostalgische gevoelens de bovenhand kregen, want hier had tegenwoordig eigenlijk een stalen gigant van Mack, Intamin of B&M moeten staan.

Na onze ritjes op De Vliegende Hollander, Joris en de Draak en Python laten we het Ruigrijk (en de bijhorende drukte) tijdelijk achter ons. Via een schaduwrijk pad langs het water belanden we in het Reizenrijk, waar vanochtend nog volmaakte rust heerst. Hier maken we kennis met de Wereld van Sindbad, een minigebied dat in februari 2022 aan het publiek gepresenteerd werd. Deze zone verrees op de fundamenten van het oude Avonturen Doolhof en maakte een einde aan de aanhoudende controverse rond Monsieur Cannibale. Deze familiale draaimolen werd jarenlang bestempeld als racistisch en niet meer van deze tijd. Men pakte het probleem aan en het resultaat mag gezien worden. De huidige Sirocco is immers een juweeltje. Hoewel het in wezen een simpele theekopjesmolen blijft, overtuigt Sirocco met zijn prachtige vormgeving en een knappe soundtrack. De tweede nieuwigheid binnen Wereld van Sindbad is Archipel, een waterspeelplaats met een exotische vormgeving. We behoren uiteraard niet tot het doelpubliek van deze speelruimte, maar ik kan de visuele uitwerking van Archipel zeker smaken. Het ziet er alleszins een stuk volwassener en kwalitatiever uit dan Nest, het speelbos dat vorig jaar in Ruigrijk verscheen.

Wereld van Sindbad is er nog maar enkele maanden, maar oosterse sferen zijn niks nieuws in de Efteling. Fata Morgana is al decennialang een vaste waarde en ook Vogel Rok baseert zich op de verhalen van 1001 Nacht. Deze overdekte achtbaan verschuilt zich achter een adelaar met een spanwijdte van ruim twintig meter. De ingang van deze rollercoaster is legendarisch, maar geldt dat ook voor hetgeen er achter die reusachtige gevel ligt? Het valt te betwijfelen. Vogel Rok heeft het probleem dat ie al verscheidene renovaties onderging, maar nooit eentje met een overkoepelende visie. Daardoor moeten bezoekers zich vandaag door een krappe wachtruimte wringen en genoegen nemen met een kille stationshal, beiden totaal verschillend qua stijl. En hoewel de decoratie tijdens de rit al enkele malen geüpdatet werd, zijn er ook daar geen wonderen verricht. Jammer dat hier zo veel kansen onbenut blijven, want de coaster op zich vind ik heerlijk. Vogel Rok is soepel, relatief intens en lijkt veel sneller dan ie daadwerkelijk is. Prima tussendoortje dankzij de (bijna) immer korte wachttijd, maar that’s it.

Een vrolijke reis langs verschillende werelddelen, begeleid door een catchy melodietje. Het klinkt misschien alsof ik Disney’s It’s a Small World beschrijf, al heeft Carnaval Festival grotendeels dezelfde eigenschappen. De boten werden weliswaar ingeruild voor een OmniMover-ritsysteem en de vormgeving van Carnaval Festival is een beetje cartoonesker, maar in grote lijnen is het idee gelijkaardig. Sommige fans vinden deze dark ride een vreemde eend in de Efteling-bijt, maar ik kan een ritje op deze kleurrijke attractie eigenlijk niet missen wanneer ik in het park ben. Net zoals It’s a Small World dat doet, zorgt ook Carnaval Festival voor enkele minuten pure feel-good.

Ik ben zo’n pretparkfan die zijn fototoestel haast altijd in aanslag heeft. Het panoramische uitzicht van een attractie als Pagode is voor mij dus een zegen, maar helaas moeten we de zwevende Aziatische tempel tijdens dit bezoek missen. Pagode ondergaat een rigoureuze opknapbeurt en blijft meerdere maanden buiten strijd. Gelukkig kan je in de Efteling nog op een andere manier van het uitzicht genieten. Ook Gondoletta zorgt voor toffe views (onder andere van Baron 1898), maar dan wel van op het water. Deze bootvaart bestaat al sinds 1981 en de witte sloepen zijn herkenbaar, maar echt vaak deed ik de attractie nog niet. Met de loden hitte van vandaag zien we deze rustgevende break echter wel zitten. Heerlijke ride om twintig minuutjes uit te blazen.

Een groot deel van de huidige Eftelingbezoekers heeft waarschijnlijk niets met sprookjes. Dat hoeft ook niet. Het attractiesegment werd tijdens de afgelopen decennia zo groot dat de term sprookjespark niet langer de lading dekt. Toch blijft de ziel van de Efteling het best bewaard in het Sprookjesbos en het daarrond opgebouwde Marerijk. We wandelen hier langs het schilderachtige Anton Pieckplein, waar de ene antieke draaimolen naast de andere staat. Zulk draaiplezier is niet m’n meug en ook de nabijgelegen Monorail door het Lavendorp is geen must, al ligt dat vooral aan de traag vorderende rij. In dit parkgedeelte scoren we echter wel ons middagmaal. Restaurant Het Witte Paard groeide uit tot een van onze vaste lunchadresjes binnen de Efteling en ik vind het eten er uitstekend. Hoewel het park de afgelopen jaren in bijkomende (kwalitatief sterke) horeca investeerde, wil ik trouwens wel aanraden om de reguliere eettijden te vermijden. Als je tussen 12.30 uur en 14.00 uur tracht te eten, levert dat immers vaak een aanzienlijke wachttijd op.

Met een gesterkte maag gaat het naar Villa Volta, de ride waar klein Glenneke nooit genoeg van kreeg. Rechtstreeks van de uitgang terug naar de ingang hollen, dat was blijkbaar gebruikelijk toen ik acht jaar was. Achteraf bekeken klinkt dat vreemd, want je moet toch telkens weer door de zure appel van die langdradige voorshows bijten. Dat is voor een volwassene behoorlijk lastig, laat staan voor een achtjarig kind. Daarom nogmaals een oproep van mijn kant: zorg voor een samensmelting van die twee preshows, want de huidige samenstelling is gewoonweg niet evenwichtig. De hoofdshow, daarentegen, blijft een knaller van formaat. Ik besef dat mad houses hun houdbaarheidsdatum bereikt hebben, maar dit specifieke exemplaar geeft nog steeds een ervaring om U tegen te zeggen. Van het grootse interieur en de desoriënterende bewegingen tot aan de magistrale soundtrack… het plaatje klopt.

Naast Hugo’s vervloekte huis staan er twee poorten. De ene leidt naar een oogstrelend mooi theater (misschien wel het mooiste dat de pretparkwereld ooit gezien heeft), de andere naar een saaie zigzag-wachtruimte. De intuïtie zegt dat die eerste keuze de beste is, maar schijnt bedriegt. Die showtribune is namelijk onderdeel van Raveleijn, de grootste anticlimax die Efteling me ooit bezorgd heeft. Bram en Nick hebben – godzijdank – weinig interesse om dit middeleeuwse tafereel vandaag te bekijken, dus we laten Raveleijn netjes aan ons voorbij gaan. Buurman Droomvlucht willen we daarentegen niet missen. Deze dark ride werd al beschreven als het mooiste dat de Efteling ooit overkomen is. En hoewel ik zelf niet zo’n enorme interesse heb in deze trollen- en elfenwereld, begrijp ik best waar die commentaar vandaan komt. Droomvlucht is namelijk uniek in meerdere opzichten. Het thema is bijzonder, de scènes worden vanuit een vernieuwend perspectief bekeken en ook het ritsysteem voelt anders dan anders. De nogal saaie wachtrij en het sfeerloze station staan helaas in schril contrast met de uiteindelijke belevenis. Daardoor is Droomvlucht niet meteen een spetterend totaalpakket, maar goed… de dark ride op zich mag er zijn. Niet mijn favoriete Efteling-ride, maar de populariteit is verklaarbaar.

Over naar het Sprookjesbos. Zeeën van tijd breng ik er meestal niet door, maar het blijft een ideale plek om ’s middags wat rust te vinden. Zeker bij temperaturen van 33 graden is het fijn om er even de schaduw op te zoeken. Mijn favoriete adresjes zijn de Trollenkoning z’n trilsteen en de schitterende uitbeelding van Het Meisje Met De Zwavelstokjes. Ik zie vandaag bovendien voor het eerst De Zes Zwanen in levenden lijve. Dit eerder onbekende sprookje werd in 2019 toegevoegd aan het Sprookjesbos en ligt een beetje verscholen achter het Herautenplein. Wat De Zes Zwanen uniek maakt, is het feit dat er een ride aan verbonden is. Deze boottocht is weliswaar kleinschalig en je kan de bijhorende scènes ook van op de wandelpaden waarnemen, maar ik vind het bewonderenswaardig dat Efteling de dingen eens anders aangepakt heeft. Fijne toevoeging.

Wanneer we het Marerijk verlaten, komen we uit op het plein dat ooit Efteling Brink genoemd werd. Het park had een voorbeeld genomen aan de klassieke Disney-themaparken, waar een centrale rotonde de bezoekersstroom bevordert. Helaas was de Efteling vergeten dat zo’n plein een eye-catcher nodig heeft. De Brink bleef immers jarenlang een kale, levenloze plek. Gelukkig kwam daar recent verandering in dankzij de inhuldiging van het Fantasierijk. De Brink, die nu weliswaar niet meer zo genoemd wordt, kreeg horeca en de visuele blikvanger die het nodig had. Die blikvanger is Symbolica.

Symbolica werd geopend ter ere van de Efteling z’n 65-jarige bestaan. Met een kostprijs van 35 miljoen euro was dit de duurste ride die het park ooit had gepresenteerd. Als we Disney even buiten beschouwing laten, zijn er slechts weinig parken die zo veel geld in een attractie willen investeren. Laat staan in een klassieke dark ride, een attractietype dat tegenwoordig vaak geplaagd wordt door terugvallende populariteit. De verwachtingen voor Symbolica lagen dus hoog. Toen ik in 2017 mijn eerste rit maakte, werden die verwachtingen alvast ingelost. Ik was toen stevig onder de indruk, maar is dat vandaag nog altijd zo? Laat me daar gematigd positief op antwoorden. Het exterieur is mooi (alleen jammer dat het laatste deel van de wachtrij niet overdekt is) en tijdens de voorshow tovert Efteling een sterk special-effect tevoorschijn. De rit zelf heeft hoogtes en laagtes. Die hoogtes bestaan uit grootse scènes zoals het Observatorium, het speels aangepakte Fantasie Depot en de ijzersterke passage door een plantenkas. De laagtes worden dan weer voornamelijk gedirigeerd door een ingebouwde touch screen met interactieve functies. Het zorgt voor ongemakkelijke momenten waarop alle dynamiek en storytelling genadeloos weggesneden worden. Een schitterende scène als Botanicum zou echt niet misstaan in Mystic Manor – de attractie waar Efteling duidelijk inspiratie uit putte – maar die geforceerde interactiviteit brengt het puntentotaal weer naar beneden. Dus tja… hoogtes en laagtes.

Fabula en Spookslot zijn twee attracties die ik normalerwijze zou overslaan. Vandaag maken we echter een uitzondering, en daar is in beide gevallen een goede reden voor. Fabula is voor Nick namelijk nieuw. Deze 4D-voorstelling is sinds 2019 de vervanger van Pandadroom, een film die van de meeste fans weinig lof kreeg. Pandadroom had een belerend tintje en het verhaal had een eerder negatieve bijklank. Fabula werkte dat probleem weg. Hoewel men voor het merendeel van de scènes inspiratie haalde bij de voorganger, is de achterliggende gedachte een stuk positiever. De hoofdrolspelers in de show hebben bovendien een hoge aaibaarheidsfactor, dus ik zou Fabula wel degelijk als een vooruitgang definiëren. Het grootste pijnpunt blijft echter het lelijke gebouw waar dit 4D-theater in geïntegreerd werd. Vooral vanuit het nabijgelegen Anderrijk is het uitzicht op die groene loods ronduit vreselijk.

Het feit dat we het Spookslot nog eens binnenwandelen, heeft alles te maken met nostalgische gevoelens. Dit spookhuis opende 44 jaar geleden en het behoort daarmee tot de oudste elementen binnen de huidige Efteling. Maar we moeten er eerlijk in zijn… die gezegende leeftijd laat zich merken. De hoofdshow is weliswaar sfeervol en de muziek geeft een enorme meerwaarde, maar als attractie levert Spookslot een te passieve ervaring. De Efteling begon dat ook te beseffen en maakte een tijdje geleden bekend dat de macabere dans van het Spookslot aan z’n allerlaatste passen bezig is. Na het zomerseizoen van 2022 zullen de poorten van dit kasteel sluiten en begint het park te bouwen aan z’n Spookslot 2.0. Die vervanger gaat Danse Macabre heten en opent naar verwachting in het jaar 2024. Ik ben blij dat Spookslot een waardige opvolger krijgt en kijk alvast reikhalzend uit naar deze nieuwe ride. Wordt binnenkort ongetwijfeld vervolgd.

Als er ooit prijzen uitgereikt worden voor het meest zinloze themagebied, krijgt Anderrijk mijn nominatie. Europa-Park en Heide-Park deden met hun Luxemburger Platz en Land der Vergessenen goede pogingen, maar Anderrijk slaat werkelijk alles. Natuurlijk is het niet vanzelfsprekend om een verhaal te verzinnen waar Inca’s, oosterse harems, spookhuizen en Anton aus Tirol een rol in spelen, maar het blijft een lachwekkende naam. Toch verdient Anderrijk de nodige aandacht, want deze zone bevat enkele attracties die bij de grote publieksfavorieten gerekend mogen worden. We vinden hier zelfs de allerpopulairste ride van de dag. Het is omwille van de verschroeiende temperaturen niet lastig om te verklaren waarom Piraña steevast de langste wachttijden scoort. Wie vandaag een ritje op deze Zuid-Amerikaans geïnspireerde rapid river wil maken, moet daar gegarandeerd 40 à 50 minuten geduld voor oefenen. Gelukkig krijgen we daar een kwalitatief sterke ervaring voor terug. Piraña heeft niet alleen een prachtige setting, maar hij duurt ook verrassend lang en bevat enkele intense stroomversnellingen. Ik hou sowieso het meest van dit soort klassieke rapid rivers, waar veel interactie tussen de verschillende boten is. Ondanks het feit dat Piraña ‘s werelds op een na oudste rapid river is, blijft het een van de allerbeste exemplaren die ik ken.

Bijna even oud en minstens even briljant is Fata Morgana, de dark ride die wat verderop ligt. Alleen al de locatie van het paleis, aan de oevers van de Vonderplas, is schitterend. Wat mij betreft vormen enkel de overdekte meandering en het saai vormgegeven station een doorn in het oog, want verder is Fata Morgana een staaltje eye-candy. De rit bestaat namelijk uit een aantal scènes die allen de perfectie benaderen. Soms zijn die scènes volgestouwd met weelderige decoratie, andere passages putten dan weer power uit hun no-nonsense aanpak. Het is dansen op een slappe koord om daar een juist evenwicht in te vinden, maar Efteling is er op een unieke wijze in geslaagd. Ik wil nogmaals benadrukken dat het ding inmiddels al sinds 1986 mee draait, waardoor je het gerust een hoogbejaarde mag noemen. Andere dark rides uit die tijd zijn Silbermine (RIP) in Phantasialand, de originele Piraten in Batavia (RIP) van Europa-Park en El Paso Special in Bobbejaanland. Maak gerust de vergelijking om te beseffen dat Efteling een mirakel verrichte tijdens de jaren tachtig.

Efteling viert dit jaar zijn zeventigste verjaardag. Een grote nieuwigheid levert het platina jubileum niet op, maar de verjaardag gaat niet helemaal onopgemerkt voorbij. Rondom de oprijlaan van het park hangen er vrolijke banners, Langnek kreeg een tijdelijk feesthoedje en om klokslag 16.00 weerklinkt er een verjaardagssong door het hele park. We missen het feestmoment omdat we op dat ogenblik in een attractie zitten, maar een ramp vinden we het niet. De gemiste dosis foute hoempapa wordt bovendien ruimschoots ingehaald tijdens ons bezoek aan Max & Moritz.

Deze duellerende achtbaan van Mack Rides opende in 2020 en verving de legendarische bobsleebaan die tot 2019 op dezelfde locatie stond. Bob was themaloos, maar geliefd bij de meeste Efteling-liefhebbers. Bij Max & Moritz zie je het tegengestelde gebeuren: de attractie heeft beduidend meer decoratie, maar veel positieve reacties krijgt hij niet. En eerlijk is eerlijk… er zijn inderdaad een hoop kansen onbenut gelaten. Ten eerste is de wachtruimte veel te simpel en werd er geen beschutting tegen zon of regen voorzien. Wij moeten vanmiddag amper tien minuten aanschuiven, maar zelfs dat blijkt al quasi-onhoudbaar in deze hitte. Ten tweede slingeren de tracks over een relatief vlak terrein, terwijl een bergachtig Alpenlandschap (inclusief enkele tunnels) perfect bij deze ride zou passen. Ten derde is er nauwelijks interactie met de omgeving, wat jammer is voor de toeschouwers. Een bocht over het aangrenzende – ontzettend gezellige – plein zou een welgekomen dynamiek naar dit parkgedeelte brengen. Toch is er ook goed nieuws: het interieur van het station is tof en als familieachtbanen leveren Max & Moritz een uitstekende ritervaring. Ik wil dus niet beweren dat dit de slechtste investering is die Efteling ooit deed, maar of er veel meer potentieel in deze locatie zat? Ab-so-luut.

Trouwe lezers weten dat ik het woord ‘cocktail’ in zowat elk reisverslag gebruik. Zo’n drukke pretparkdag onderbreken om op een zomers terrasje aan een lekker drankje te nippen, óók dat is voor mij vakantie. Maar mag ik jullie raad even vragen? Weet er iemand of er in de Efteling überhaupt cocktails te vinden zijn? Wij gaan tevergeefs op zoek, maar stellen ons uiteindelijk tevreden met een glaasje rosé en een huisgemaakte ice tea bij Casa Caracol. Het terras van dit horecapunt biedt een onbetaalbaar uitzicht op de belangrijkste achtbanen van Ruigrijk en het behoort daardoor tot de mooiste plekjes van het hele park. Maar waar zijn die Mai Tai en de Aperol Spritz?!

De Efteling werd geruime tijd beschouwd als een plek waar achtbaanliefhebbers niks te zoeken hadden. En hoewel dat cliché nog steeds heerst in een bepaald deel van de community, valt er eigenlijk niets te klagen over het Eftelingse coasteraanbod. Het park biedt niet minder dan acht credits en bovendien was dit het eerste Beneluxpark dat ons een B&M schonk. Die heuglijke dag ligt al zeven jaar achter ons, al blijft het resultaat natuurlijk in al z’n glorie zichtbaar. Baron 1898 wordt door Nederlanders liefkozend de B’ron genoemd en hij heeft een mooie status opgebouwd. Het ding ziet er dan ook adembenemend uit. De iconische schachttoren is visueel zo knap dat ik er een hele dag dromerig naar zou kunnen staren. Daarnaast wordt de rit voorafgegaan door twee sfeerversterkende preshows, die het verhaal achter deze Kathedraal van Staal uit de doeken doen. Ook qua thrill stelt de B’ron niet teleur. Ik deed al beduidend grotere soortgenoten in Azië en Amerika, maar ik ervoer de vrije val niet noodzakelijk intenser dan in Kaatsheuvel. Mijn verdict over Baron 1898 is dus simpel: knap werk, Efteling! Zelden vielen de puzzelstukjes van decoratie, verhaal en een sensationele rollercoaster zo naadloos in elkaar. Het feit dat we ‘s namiddags amper 20 minuten moeten aanschuiven, is trouwens al helemaal top.

Een zonovergoten zaterdag in juni. Het lijken ideale omstandigheden om topdrukte in de Efteling te veroorzaken, maar eigenlijk is er geen reden tot klagen. Bij de meeste topattracties variëren de wachttijden tussen 20 en 30 minuten, wat ik tijdens zo’n zomerse weekenddag heus geen slechte deal vind. Het valt me op dat de Efteling in mei en juni ‘s weekends vaak rustiger blijkt dan doordeweeks, wat grotendeels aan het enorme aantal schoolreisjes toe te schrijven is. Ik wil hier heus geen garanties geven op korte rijen, maar zaterdagen en zondagen tijdens de pre-zomer blijken verrassend fijne momenten om de Efteling te bezoeken. Het is daarenboven een genot om te merken het park opnieuw in topconditie is. In 2020 en 2021 leed de totaalervaring hard onder de anderhalvemeterregel, maar die periode ligt (hopelijk voorgoed) achter ons. Tegenwoordig merk je weer dat Efteling een themapark met topcapaciteit en een vriendelijke, persoonlijke aanpak is. Het is opnieuw een plezier om hier te zijn, dus ik kom graag zo snel mogelijk terug.

Is de Efteling het meest volmaakte park van de planeet? Neen, dat zeker niet. Je vindt hier een aantal attracties van wereldniveau, maar er staan evenzeer rides die anno 2022 eigenlijk niet meer kunnen. Het themaniveau is vaak briljant, maar er zijn ook plekken die hoognodig een upgrade nodig hebben. En hoewel zulke contrasten er in een perfecte wereld uiteraard niet zouden zijn, maken ze van de Efteling wel een heel menselijke plek. Een bezoekje aan dit park voelt als thuiskomen, en dat mag je gerust als een reusachtig compliment beschouwen.