Hirakata Park

Hirakata, Osaka, Japan

“Verrassend fijn familiepark nabij Osaka”

Na onze dagen in Lotte World, Everland Resort en het cosmopolitische Seoul nemen we op zaterdag 11 april afscheid van Zuid-Korea. Asiana Airlines brengt ons vervolgens op nauwelijks anderhalf uur van het zonovergoten Incheon naar het onder grijze regenwolken toegestopte Kansai International Airport. Ik vergeet de wisselvallige weersvoorspellingen gelukkig vlug wanneer een poeslieve douanebeambte me van de nodige stempels voorziet en ik officieel met beide voeten op Japans grondgebied sta. Welkom in Osaka.

We ontdekken Osaka in het gezelschap van Carrie, een wereldreizigster die we in 2013 leerden kennen tijdens onze reis naar Hong Kong. Ze plande haar Japanse vakantie op hetzelfde tijdstip en zodoende kunnen we met z’n drieën concluderen dat het beroemde Osaka Castle ondanks het prachtige exterieur een gigantische toeristenval is. We ontdekken bovendien tezamen dat de slaperige buitenwijk Hirakata een eigen amusementspark heeft. En dat blijkt zeker niet de veredelde speeltuin waarop we anticiperen.

Het park belooft ons vijf achtbanen en pronkt met een knappe locatie op een bergflank. Om er te geraken, spoor je vanuit het centraal gelegen Kyobashi Station op minder dan een halfuur naar Hirakata-koen Station. Check op dat perron vervolgens of je bizarre reclameposters voor een pretpark ziet. Zijn die er? Proficiat, dan zit je goed. Wandel vervolgens dwars door een slaperige woonwijk, probeer te wennen aan het feit dat je hier als westerling vreemd bekeken wordt en arriveer vijf minuten later bij de ingang van Hirakata Park. Wanneer je ten slotte met enige gebarentaal duidelijk kan maken dat je een all-in wristband wil, ben je klaar voor een heerlijk middagje coasteren in een totaal onbekende wereld.

Hirakata Park is in Osaka min of meer wat Parc Astérix in Parijs is. Het park staat in de schaduw van een internationaal georiënteerde topketen, maar biedt voor locals een welgekomen toevluchtsoord in een lagere prijscategorie. Net zoals in Parc Astérix mag je de term lagere prijscategorie echter niet gelijkstellen aan goedkoop, want we tellen alsnog een aanzienlijke som neer aan de kassa. Maar ach… We zijn op vakantie en het aanbod van dit park ziet er allesbehalve slecht uit. Als coasterfan kunnen we credits scoren bij een standaard spinning Wild Mouse waar geen enkele draaiing aan te pas komt (originaliteit!) of bij de zogenaamde Red Falcon – Big Roller Coaster.

De subnaam is weliswaar een beetje lachwekkend, maar de baan mag er zijn. Red Falcon is 1.300 meter lang, haalt een snelheid van zeventig kilometer per uur en hij torent bovendien hoog boven de andere rides uit. ’t Zijn echter niet de statistieken, maar eerder de onmiskenbaar Japanse identiteit die deze Big Roller Coaster tot een bescheiden toppertje transformeren. Geconstrueerd door een onbekende plaatselijke achtbaanfabriek? Catwalks langsheen de gehele track? Lompe schouderbeugels op een relatief brave achtbaan zonder inversies? Trage operations omwille van vreemde veiligheidsmaatregelen? Red Falcon heeft het allemaal. En misschien vind ik het exact daardoor best een vermakelijk ding.

Als er één attractie in Hirakata Park het verdient om een topper genoemd te worden, is het in mijn ogen de wooden coaster Elf. Nochtans is het cijfermateriaal van deze Intamin allesbehalve indrukwekkend. Met nog geen 700 meter aan track, een hoogte van nauwelijks achttien meter en een snelheid van minder dan zestig kilometer per uur doet Elf immers terugdenken aan de Efteling z’n Pegasus. Dat lijkt aanvankelijk niet zo boeiend, al word ik alsnog aangenaam verrast door deze Japanse variant. Elf bevat immers een paar goeie drops en biedt het typische woodie-gevoel zonder overdreven ruw te worden. ’t Feit dat men de baan schilderachtig tegen een heuvel aan bouwde, zorgt bovendien voor visuele pluspunten. Verwacht alsjeblieft geen duizelingwekkende thrillride, maar in het familiale genre mag je Elf gerust als een topattractie aanvinken.

Is Fantastic Coaster Rowdy legendarisch? Ja, want wie droomt er niet van om in een roze krokodillentreintje over ronduit doelloze coastertrack te stuiteren? Is het spookhuis legendarisch? Ja, want ’t is best uniek om een koptelefoon te moeten opzetten en naar een creepy Japans gehijg te luisteren. Is de plaatselijke raftingbaan legendarisch? Ja, want ik kreeg in een rapid river nog nooit zo’n enorme vloedgolf over me heen gekieperd.

Maar ehm… is Hirakata Park legendarisch? Tja, dat ligt moeilijker. Want hoewel dit park in realiteit beduidend grootschaliger bleek dan ik verwachtte, is het uiteindelijk slechts een grote verzameling standaard-attracties op een nogal simpele betonplaat. We zien een selectie kale flatrides, herkennen een molen met vliegende olifanten uit andere Japanse pretparken en merken dat de achtbanen geen grammetje overbodige decoratie meekregen. De vrij stevige toegangsprijs wordt dus niet helemaal verantwoord, maar ik ben alsnog tevreden dat we Hirakata Park last-minute aan onze reisplanning toevoegden. Met Red Falcon en Elf scoorde ik immers twee fijne credits en bovendien is het een exotische ervaring om dit Japanse familiepark te bezoeken.

Hirakata Park was alvast een voorsmaakje op de themaparken van Osaka, maar morgen gaan we pas echt all the way. Onze bestemming op maandag is immers het legendarische Universal Studios Japan. En dat is iets waar ik stiekem heel erg naar uit kijk!