Dream World

Thanyaburi, Thailand

“Het Thaise alternatief voor Disneyland”

Als het over verre reizen gaat, is Thailand een van de populairste bestemmingen voor Europeanen. Hoe dat komt? Het immer zomerse weer en de wuivende palmbomen spelen ongetwijfeld een rol, maar vooral de diversiteit van het land lijkt voor velen een overtuigende factor. Die veelzijdigheid wordt trouwens al onderstreept wanneer je naar een verblijfsaccommodatie zoekt. Je vindt in Thailand namelijk alles: overnachten kan in een hangmat onder de sterren, in een stoffige hostel tussen tientallen backpackers of in een luxueus vijfsterrenresort. Van daaruit ga je vervolgens op verkenning in een al minstens even divers land. Luieren op een strand, hiken, jezelf volproppen met streetfood of tempels bezoeken tot je erbij neervalt… Het kan hier allemaal. En heb je een onweerstaanbare drang om Thaise credits aan je achtbaanteller toe te voegen? Ja, zelfs in dat geval biedt dit land exact wat je zoekt.

Misschien moeten we de verwachtingen al meteen temperen. Want wie zoekt naar Six Flags Pattaya, Universal Studios Chiang Mai of Siam Disney Resort komt helaas bedrogen uit. Themaparken van grote ketens vind je vooralsnog niet in Thailand. Met amper achttien operationele rollercoasters scoort het land sowieso eerder zwak. Toch wilden we de twee grootste Thaise pretparken graag een eerlijke kans gunnen tijdens een trip naar Bangkok. Onze eerste halte is Dream World, dat zowat 35 kilometer ten noorden van de hoofdstad ligt.

Hoewel de rit naar Dream World met behulp van openbaar vervoer afgelegd kan worden, lijkt het geen aanrader. Je moet in dat geval namelijk vertrouwen op reguliere lijnbussen en de reistijd is relatief lang. Met Grab (het plaatselijke alternatief voor Uber) geraak je in ieder geval sneller ter plaatse en de kosten zijn allesbehalve buitensporig. Want hoewel we ruim een uur in de wagen zitten, betalen we omgerekend amper 12 à 13 euro. Chauffeurs krijgen bovendien een bonus wanneer ze toegangskaarten voor Dream World verkopen, dus ze begeleiden je met plezier naar de kassa van het park. Vanuit ons Europese perspectief zijn de tickets trouwens relatief goedkoop. Een standaard kaartje kost tijdens ons bezoek 600 baht, ongeveer 16 euro. Er is ook een duurdere optie met toegang tot de bumper boats, de go-karts en een sneeuwpaleis, maar wij hebben daar weinig interesse in.

Hoewel Thailand geen eigen Disneyland heeft, deed Dream World duidelijk wel inspiratie op bij Mickey. Dat begint al bij de toegangspoort, die verdacht hard op de façade van It’s a Small World lijkt. Het centrale plein heeft met z’n wereldbol dan weer Universal-achtige trekjes. Verderop in het park gaat het feest der herkenning onverminderd voort. We spotten bijvoorbeeld een kopie van Parc Astérix’ beroemde middeleeuwse poort, een Eftelings aandoende Sprookjesboom en een budgetversie van Sleeping Beauty Castle. Deze decoratieve elementen maken deel uit van Photopia, een tuin vol fotogelegenheden. In dezelfde categorie zijn er ook de Dreamy Garden, de Love Garden, een kinderboerderij en een serie wereldwonderen in miniatuur. De zuidelijke helft van het park voelt bijgevolg aan als een soort Instagram-park, net zoals Sun World Ba Na Hills en Mystic Mountain. Echt legendarisch blijkt het allemaal niet, maar het straalt wel een zekere charme uit.

Het wordt stilaan tijd voor onze eerste Thaise achtbaan, toch? En hoewel die op ruim 9.200 kilometer van mijn voordeur staat, doet deze machine me instant terugdenken aan België. Sky Coaster is namelijk een exacte kopie van Dreamcatcher in Bobbejaanland. We spreken dus over een 600 meter lange suspended coaster van Vekoma die voornamelijk uit helix-bochten bestaat. Ontzettend spectaculair is Sky Coaster bijgevolg niet. De trage lifthill biedt weliswaar een leuk uitzicht over de nabije omgeving en de zitjes zijn comfortabel, maar de lay-out verrast niet. Als ik het gegil van onze medebezoekers hoor, lijkt het lokale pretparkpubliek deze baan echter al ruim intens genoeg te vinden.

Een goede dark ride is voor mij onmisbaar tijdens een dagje pretpark. Helaas biedt Dream World op dit vlak niet helemaal wat ik zoek. Een klassieke dark ride met karretjes of doom buggies, die vind je hier immers niet. Toch zijn er enkele troostprijzen, om het gemis draaglijker maken. We bewonderen bijvoorbeeld heel wat over-acting tijdens een 4D-film, waarvan ik vermoed dat die speciaal voor Dream World ontwikkeld werd. Daarnaast ontdekken we ook twee walk-throughs: Giant House en Haunted Mansion. De eerstgenoemde beeldt (zoals de naam doet vermoeden) de woonplaats van een reus uit, wat een paar fijne fotogelegenheden oplevert. Haunted Mansion is dan weer een behoorlijk duister doorloopspookhuis, al blijkt dit niet de meest angstaanjagende attractie van Dream World.

Die eer is weggelegd voor Alien, een voorstelling met special effects. De attractie start met een pre-show waarin de verhaallijn verduidelijkt wordt. In een notendop: wij zijn nieuwe onderzoekers en betreden zodadelijk een labo met eieren van gevaarlijke buitenaardse monsters. Men verzekert ons dat het allemaal veilig zal verlopen, maar (surprise surprise!) dat draait uiteraard anders uit. In de hoofdshow zien we namelijk hoe een alien z’n eierschaal breekt en alle veiligheidssystemen weet te omzeilen. Daarop volgt een horrorscenario waarin licht-, lucht- en geluidseffecten de aanwezigheid van het creatuur simuleren. Klinkt dit allemaal vaag bekend? Dan heb je misschien ooit Stitch’s Great Escape in Magic Kingdom bezocht. Deze show had gelijkaardige ingrediënten en zelfs de zitplaatsen (inclusief onhandige schouderbeugels) zijn identiek. Hoewel Dream World geen Disney-budget ter beschikking heeft, doorstaat Alien de vergelijking overigens met glans. De attractie bevat een aantal sterke effecten en levert een overtuigende totaalervaring. Omwille van de duistere sfeer is Alien echter niet voor bange zieltjes weggelegd, dus je bent gewaarschuwd.

De twee grootste rollercoasters van Dream World hebben opvallende gelijkenissen. Ze werden bijvoorbeeld allebei gebouwd door Vekoma én ze begonnen hun loopbaan Down Under. Beide banen waren namelijk onderdeel van de wereldtentoonstelling in Brisbane in 1988. Enkele jaren later verhuisden ze dan naar Thailand, waar ze in 1994 (tezamen met de rest van Dream World) openden. Sinds dat jaartal kan je hier dus niet alleen genieten van Sky Coaster, maar ook van Black Hole Coaster. Deze baan is een op maat gemaakte MK-900, net zoals Vogel Rok en Crazy Bats. Qua soepelheid en intensiteit is Black Hole Coaster trouwens goed vergelijkbaar met de Europese broertjes: het is zo’n typische familieachtbaan die het vooral van bochtenwerk moet hebben. Helaas blijf ik qua thema een beetje op mijn honger zitten. Het station heeft weliswaar een leuke retro-ruimtesfeer en de lifthill werd met simpele kerstlichtjes opgesmukt, maar veel verder gaat het niet. Tijdens de rit had er gerust wat meer decoratie mogen zijn, want Black Hole Coaster maakt zijn naam haast te letterlijk waar.

Transportattracties zijn een soort guilty pleasures van me. Treintjes, monorails of trammetjes die een rondje door het park rijden… ik hou ervan. En als het over zulke rides gaat, bedient Dream World me op m’n wenken. De voorste helft van het park biedt namelijk de zogenaamde Sightseeing Train en de Cable Car, terwijl we verderop de ouderwetse Monorail spotten. Toch hebben deze attracties hun eigenaardigheden. De monorail en de trein hebben bijvoorbeeld amper één halte, dus je kan ze helaas niet gebruiken om afstanden te overbruggen. De kabelbaan, daarentegen, heeft wel twee stations. Toch maakte men ook bij deze attractie een gekke operationele keuze. Passagiers mogen namelijk alleen in het zuidelijke station opstappen. In het noordelijke station krijgt men vervolgens de keuze om te blijven zitten of uit te stappen. Dream Worlds kabelbaan brengt je zodoende van punt A naar punt A of van A naar B, maar de optie B naar A lijkt taboe. Ziet iemand de logica?

We bezoeken Dream World tijdens het laagseizoen en dat wordt zowel in de positieve als negatieve zin merkbaar. Het goede nieuws: we belanden nergens in wachtrijen van betekenis. Bij de achtbanen staan de treintjes bijvoorbeeld vaak met geopende beugels klaar in het station. Het slechte nieuws: hier en daar moeten we iets missen. De groots aangekondigde stuntshow Hollywood Action speelt tijdens ons bezoek niet en ook Super Splash houdt z’n deuren dicht. Deze vijftien meter hoge shoot-the-chute van Hopkins Rides ondergaat een opknapbeurt, dus waterratten moeten hun plezier vandaag elders zoeken.

Mogelijke alternatieven zijn een kleinschalige waterspeelplaats en Grand Canyon, een klassieke rapid river. Hoewel de attractie zich een beetje verstopt in een uithoek van Dream World, stak het park verrassend veel moeite in de aankleding ervan. Het enorme naambord is fotogeniek en de Far West-decoratie oogt uitstekend. En de rit, die is – op z’n zachtst gezegd – verfrissend. Van op de oever lijkt Grand Canyon niet veel wilder dan een doorsnee Europese rapid river, maar ik werd nog maar zelden zo drijfnat in een waterattractie. Er landen immers een paar hoge golven in m’n schoot en we varen rechtstreeks onder een klaterende waterval door. Een strategisch geplaatste waterbom maakt het plaatje helemaal compleet, dus ik kan mijn kledij letterlijk uitwringen. In het Thaise klimaat is zoiets geen ramp, voor alle duidelijkheid.

Dream World is met z’n 25 hectare ongeveer even groot als Phantasialand. Dat is niet gigantisch, maar toch pronkt men met een mooi aantal attracties. Liefhebbers van flat rides kunnen bijvoorbeeld hun hartje ophalen bij Tornado (een inverterende Frisbee), Raptor (een Tagada), Viking (een schommelschip) of een Top Spin met de naam Hurricane. Creditjagers mogen hun lijstje dan weer vervolledigen nabij de ingang van het park. Aan de oevers van het centrale meer staat namelijk Speedy Mouse, een kinderachtbaan van constructeur Cavazza Diego. Banking lijken de ontwerpers van dit mysterieuze bedrijfje niet te kennen, dus het blijkt een rit vol hoge laterale g-krachten. En hoewel we er een schattig vormgegeven treintje bij krijgen, voelt het allemaal toch eerder gammel en onveilig aan. Maar ach… de coaster-bingo is officieel binnen.

Tijdens rustige periodes is Dream World niet meteen een dagvullend pretpark. Rond een uur of vier houden we het dus stilaan voor bekeken en treffen we onze Grab-chauffeur opnieuw aan de uitgang. Hij vraagt in z’n beste Engels of we een fijne dag beleefden, waarop we alleen maar positief kunnen antwoorden. Bram en ik stapten Dream World vanochtend niet met de grootste verwachtingen binnen, maar toch kregen we een prima ervaring voorgeschoteld. Het park heeft een ruim attractieaanbod, prima landscaping, een hoop geslaagde fotogelegenheden en het personeel blijkt bovendien oprecht vriendelijk. Toch moet je in het achterhoofd houden dat Thailand geen uitgesproken pretparkcultuur heeft. Hoewel de achtbanen van Dream World in een westers park allesbehalve sensationeel zouden zijn, ervaart het Thaise publiek dat wellicht anders. En oogt de thematisering in jouw ogen behoorlijk kitscherig? Weet dan dat men in Azië een totaal ander smaakpatroon heeft. Kortom… Ik waardeer Dream World, verlaat het park met een positief gevoel en hoop van ganser harte dat ons tweede Thaise pretparkbezoek even fijn wordt. Morgen gaan we immers naar een plek met een veelbelovende naam. Of Siam Amazing Park ook echt amazing is? Je leest het binnenkort op deze website.