Six Flags New England

Agawam, Massachusetts, USA

“Prachtig aangelegd themapark met mooie collectie rollercoasters”

Austell, San Antonio, Arlington, Jackson, Gurnee en Agawam. Het grote publiek beschouwt deze plaatsnamen wellicht niet als de toeristische hoogtepunten van de Verenigde Staten. Voor een pretparkliefhebber ligt dat anders. Wanneer hij/zij iets over deze steden hoort, gaan er misschien belletjes rinkelen en vlaggen wapperen. Zes vlaggen, om precies te zijn. Six Flags heeft namelijk op al deze plekken een pretpark en je bent er aan het juiste adres voor thrills van topniveau. Tijdens de afgelopen jaren mocht ik de Californische Six Flags-parken reeds ontdekken, maar de meeste andere vestigingen bleven onbekend terrein. Daar kwam in april 2022 echter verandering in. Ik schafte een jaarabonnement aan, boekte een resem vluchten en maakte me klaar voor een hele hoop nieuwe credits. En het eindpunt van onze 6×6 Flags Tour? Dat is Six Flags New England, waar we op zondag 17 april binnenwandelen.

Het lijkt voor Amerikanen niet gebruikelijk om een pretpark te bezoeken op Pasen. In het verleden benutte ik deze feestdag reeds voor bezoekjes aan Disneyland Anaheim en Hersheypark, waar het telkens relatief kalm was. Vandaag wordt bevestigd dat men ook ten noorden van New York paaseitjes boven achtbaanritten verkiest. Er komen immers maar een handvol medebezoekers opdagen. De meerderheid van die bezoekers zijn trouwens voorzien van dikke winterjassen, mutsen en sjaals, want het is hier in Massachusetts werkelijk ijskoud. De weerman voorspelde een graadje of drie en er staat bovendien een snijdende wind. Gelukkig lijkt dit voor de attracties niet echt een probleem. We zien ‘s ochtends namelijk testritten bij alle belangrijke achtbanen, dus het belooft een mooie dag te worden. Het feit dat we vanaf de namiddag ook van een stralend voorjaarszonnetje mogen genieten, is al helemaal top.

Het is in de pretparkwereld niet bijster origineel om een themagebied Main Street te noemen. Toch heeft Six Flags New England (naar mijn bescheiden mening) meer recht om deze naam te gebruiken dan andere parken. Het officiële postadres van dit park is namelijk 1623 Main Street, Agawam. En net zoals die échte Main Street omzoomd is door oogstrelende houten villaatjes, zo maakt ook de hoofdstraat van Six Flags een uitstekende eerste indruk. De toegangspoort werd prachtig vormgegeven, de geveltjes zijn mooi en ook de carrousel uit 1909 is een plaatje. Dit is een Main Street zoals een Main Street hoort te zijn.

In Six Flags Over Georgia begonnen we de dag met Twisted Cyclone, in Six Flags Over Texas haastten we ons ‘s ochtends naar New Texas Giant en ook vandaag starten we met een shotje RMC-power. Direct na rope drop (het officiële openingsuur van de attracties) zetten we immers koers naar Wicked Cyclone. Deze reïncarnatie van de klassieke Cyclone opende in 2015 en geldt sindsdien als een van de populairste attracties van het park. Terecht, zo blijkt. Hoewel de trein omwille van de lage temperaturen wellicht trager dan gebruikelijk rijdt, blaast Wicked Cyclone ons beiden omver. De eerste afdaling levert tonnen airtime op, terwijl we tijdens de rest van de rit het betere gooi- en smijtwerk ervaren. De lay-out zit bomvol verrassende richtingswissels en men integreerde bovendien drie hangtime-rijke inversies. Met zijn krappe bochten en plotse manoeuvres doet de baan me enigszins terugdenken aan Untamed in Walibi Holland, al blijkt Wicked Cyclone duidelijk de betere van het tweetal. Ook qua aankleding maakt hij trouwens een prima indruk, want de wachtrij zit bomvol verwijzingen naar superorkanen. Wicked Cyclone wordt op slag een van m’n favoriete Amerikaanse rollercoasters en we herbeleven dit stormachtige avontuur met plezier nog enkele keren.

Wicked Cyclone staat in de noordelijke uithoek van Six Flags, vlak naast een gigantische Star Flyer. De zogenaamde New England SkyScreamer behoort tot de allergrootste in z’n soort: hij is maar liefst 120 meter hoog en bereikt een topsnelheid van ruim 50 kilometer per uur. Je zou verwachten dat men een dergelijke machine bij deze temperaturen en relatief hoge windsnelheden aan de grond houdt, maar dat is buiten Six Flags New England gerekend. SkyScreamer draait vandaag braaf z’n rondjes, maar wij passen vriendelijk voor deze – ongetwijfeld ijskoude – ervaring. Over ijskoud gesproken… In deze helft van het park vinden we ook Blizzard River terug. Deze rapid river werd vormgegeven als een rivier door een sneeuw- en ijslandschap en ik kan zulke originele ideeën wel smaken. Jammer genoeg kunnen we alleen de ingang en het knappe stationsgebouw bewonderen, want de rest van deze ride ligt goed verborgen. En needless to say… Blizzard River blijft tijdens het voorjaar uiteraard dicht.

Achtbanen staan letterlijk op passagiers te wachten en bij vele familieattracties is er amper beweging. De enige noemenswaardige wachtrij die we vandaag aantreffen, is die van Pandemonium. Het feit dat we hier een kwartiertje moeten aanschuiven, is volledig aan de extreem trage operations te wijten. Spinning coasters van Gerstlauer zijn sowieso geen capaciteitsbeesten, maar Six Flags’ kenmerkende visual scans en de extra veiligheidsgordels trekken de doorstroming hier nog aanzienlijk omlaag. Gelukkig blijkt Pandemonium best een vermakelijke familieachtbaan, al merken we dat de voertuigen op bepaalde punten wel erg moeizaam over de baan kruipen. Het is bijgevolg niet eens verrassend dat er enkele uren later een stall plaatsvindt. Een trein komt tot stilstand tussen de first drop en de tweede heuvel, waarna de veiligheidsdienst van Six Flags enkele passagiers met behulp van een hoogtewerker moet bevrijden. Best spectaculair om te zien, maar het zorgt er natuurlijk wel voor dat Pandemonium de rest van de dag gesloten wordt.

Six Flags New England was tot 2019 de eigenaar van twee verschillende Boomerangs van Vekoma, die bovendien netjes naast elkaar gebouwd werden. Dat waren Flashback (het klassieke model) en Goliath, een Giant Inverted Boomerang. Die laatste was ongetwijfeld de meest interessante van het duo, maar helaas werd Goliath recent verwijderd. Sinds z’n ontmanteling is het themagebied Crackaxle Canyon trouwens een behoorlijk doodse boel. De façades in dit western-achtige zien er weliswaar fris uit, maar veel attracties staan er niet. We moeten ons tevredenstellen met een botsauto-piste, een Huss Frisbee en Houdini – The Great Escape (een mad house zoals in Bellewaerde en Six Flags Great Adventure).

Hoewel Six Flags-parken legendarisch zijn dankzij hun thrills en rollercoasters, worden de jongste bezoekers niet vergeten. Op de website van Six Flags New England lees ik bijvoorbeeld het volgende: “One day they’ll ride Wicked Cyclone, but in the meantime here’s a fun and friendly smaller-scale roller coaster for the little bunnies in your crew”. De coaster waar men over praat, dat is The Great Chase en we vinden ‘m terug in Looney Tunes Movie Town. We zijn Six Flags nogmaals dankbaar dat men geen volwassenen uit de kinderachtbanen weert, dus het is supersimpel om deze credit binnen te halen. Great Chase werd overigens geleverd door E&F Miler Industries en hij bevat een verrassend shotje airtime.

De geschiedenis van Six Flags New England gaat terug tot het jaar 1870. Het park ging achtereenvolgens door het leven als Gallup’s Grove, Riverside Grove en Riverside Amusement Park, tot het in 2000 de huidige naam kreeg. Bij een park met zo’n rijk verleden hoort uiteraard een hoogbejaarde achtbaan: Thunderbolt. De baan werd overgenomen van de World’s Fair, die van 1939 tot 1940 plaatsvond in New York. Sinds 1941 draait Thunderbolt zijn rondjes in Six Flags New England en dat doet hij nog steeds prima. We genieten van enkele leuke drops, verrassende laterale g-krachten en ook qua airtime doet de baan het niet slecht. Wat ik echter het allerleukste vind aan Thunderbolt, is z’n vormgeving. Het naambord en het stationsgebouw hebben bijvoorbeeld een heel tof vintage-gevoel, terwijl ook de spierwit geverfde supports een nostalgische sfeer uitademen. Het feit dat Thunderbolt door de American Coaster Enthusiasts uitgeroepen werd tot een ACE Roller Coaster Landmark, lijkt me dus honderd procent terecht.

In Six Flags Great America moesten we DC Universe helaas missen. Hier in New England is het superheldengebied echter up and running. De locatie is alvast interessant: DC Universe ligt aan de oevers van de Connecticut River, een stuk lager dan de rest van het park. We bereiken deze zone dus via een reeks trappen, die ons alvast een fijne blik gunnen op de eyecatcher van het gebied. Superman The Ride is met zijn hoogte van 63 meter en een tracklengte van bijna 1.650 meter een absolute gigant, maar Six Flags New England wist hem prachtig in het landschap te integreren. Een groot stuk van de baan staat parallel aan de Connecticut River, terwijl het bochtige tweede gedeelte rakelings langs een wandelpad loopt. Superman The Ride is dankzij deze locatie een ware schoonheid, maar bovenal zijn we benieuwd naar de ritervaring. De verwachtingen liggen trouwens hoog. Sinds het jaar 2001 scoorde Superman steevast een plaats in de top vijf van de Golden Ticket Awards voor ‘s werelds beste stalen achtbanen. Dat belooft veel goeds.

Op vele fansites krijgt Superman The Ride lof voor zijn snelheid, soepelheid en airtime. Die eerste twee factoren zijn in mijn ogen absoluut aanwezig. De trein raast namelijk aan een hoog tempo door de lay-out en er zijn een aantal geslaagde near-misses, die het snelheidsgevoel aanzienlijk verhogen. Bovendien levert de baan (ondanks zijn ietwat oncomfortabele beugels) een heel genietbare, schokvrije belevenis. De airtime waar zo vaak over gesproken wordt, is in mijn ogen dan weer overroepen. Hoewel we inderdaad enkele keren gewichtloosheid ervaren, zijn er tal van rollercoasters die het beter doen. De airtime van soortgelijke banen als Hyperion, Kondaa of de Nederlandse Goliath is bijvoorbeeld een stuk intenser. Ik moet dus eerlijk toegeven dat Superman The Ride niet in de hoogste regionen van m’n persoonlijke ranking verschijnt. Het is weliswaar een uitstekende Mega Coaster, maar wereldschokkend vind ik Superman helaas niet.

Dat thrill seekers hun gading vinden in DC Universe, is duidelijk. Ze kunnen uiteraard terecht bij Superman The Ride, maar ook bij een bijzondere indoor flat ride en een moderne versie van de klassieke Enterprise. Toch is er ook vermaak op een meer familiaal niveau. Achtbaanvermaak, zelfs. Je vindt hier bijvoorbeeld een wild mouse van Mack Rides, die gethematiseerd werd naar de rivalen van Batman. De lay-out bestaat, zoals gewoonlijk, uit een overdosis haarspeldbochten, enkele kleine drops en bruut afgestelde remmen. Niks bijzonders, maar de naam van deze wild mouse is wel opmerkelijk: Gotham City Gauntlet – Escape From Arkham Asylum. Dan kreeg de nabijgelegen Catwoman’s Whip toch een makkelijker uitspreekbare naam. Die laatstgenoemde is overigens een Zierer Tivoli Large die in het oog springt omwille van het kinky standbeeld in de wachtruimte. Catwoman’s Whip is vooral op de kids gericht, maar sommige papa’s maken er wellicht geen probleem van om hier een ritje te maken.

Het 1950’s gedeelte van Dollywood (met onder andere Lightning Rod) is een van mijn favoriete themagebieden in dat park. Ik was dus benieuwd naar Six Flags New Englands gelijkaardige Rockville, maar dat viel behoorlijk tegen. Ondanks de leuke architectuur is er hier namelijk nauwelijks wat te beleven. We wandelen bijgevolg meteen door naar Gotham City, dat in de zuidelijke uithoek van het domein ligt. Dat Gotham City de thuishaven van Batman en z’n grootste rivalen is, hoeft niet te verbazen. Dat de zone vooral uit thrills bestaat, is evenmin verrassend. Wat me daarentegen wel verbaast, is het feit dat we vandaag nog eens een S&S 4D Free Spin Coaster zien werken. We kwamen dit achtbaantype tijdens de reis al meerdere keren tegen, maar zowel in Six Flags Over Texas, Six Flags Great Adventure als Six Flags Great America bleef hij gesloten. Hier in New England is The Joker echter wel open, waardoor we deze gek uitziende ride nog eens kunnen beleven. De ervaring blijkt matig. Hoewel The Joker aangenamer rijdt dan een doorsnee ZacSpin van Intamin, voelt ook zo’n S&S-versie vrij geforceerd en onnatuurlijk aan. Bovendien is het moeilijk te zeggen of ik Jokers markante kleurcombinatie echt geslaagd vind.

The Joker maakt geen al te beste indruk en ook bij een andere slechterik stap ik met een bang hartje in. The Riddler Revenge is immers een standaard SLC van Vekoma. Dat zulke banen meestal geen toonbeeld van soepelheid zijn, is algemeen geweten. Toch maakt Riddler Revenge dankzij z’n recente verfbeurt en de moderne treinstellen best een goede indruk. Of het zich vertaalt naar een fijne rit? Ik moet er helaas negatief op antwoorden. Riddler doet namelijk alles wat je van zo’n Suspended Looping Coaster verwacht: rammelen. De trein beukt zich op ruwe wijze door vijf inversies en in de slotrem worden we met een harde knal tot stilstand gebracht. Ik heb veel respect voor Vekoma en ik vind dat ze tegenwoordig schitterende achtbanen afleveren, maar deze klassieker blijft helaas berucht omwille van de verkeerde redenen.

Liefhebbers van flat rides worden in dit uiteinde van het park niet vergeten. Ze kunnen terecht bij een zweefmolen met de naam Crime Wave (beste woordspeling van de dag), maar de echte blikvanger in dit segment is Harley Quinn Spinsanity. We praten over een zogenaamde Giant Discovery, een frisbee-achtige attractie uit het assortiment van Zamperla. Het ding is maar liefst 44 meter hoog en bereikt topsnelheden van ruim 110 kilometer per uur. Indien je dacht dat Zamperla alleen kindermolentjes levert, bewijst Spinsanity het tegendeel. Mijn zwakke maag smeekt me trouwens om niet plaats te nemen in dit indrukwekkende apparaat, dus ik laat Jonne de rit in z’n eentje maken. En weet je wat? Hij stapt laaiend enthousiast uit, want Harley Quinn Spinsanity blijkt een fantastische machine. Aangezien Six Flags daarnaast voor geslaagde aankleding zorgde, mogen we dus wel stellen dat dit een topattractie is.

Ik zeg nee tegen draaiende en zwaaiende flat rides. Met een floorless coaster heb ik echter helemaal geen problemen. Het is bijgevolg een plezier om Batman – The Dark Knight te zien opdoemen. Deze B&M valt op omwille van z’n stijlvolle kleurenschema en ook het stationsgebouw straalt een bepaalde flair uit. Toch is The Dark Knight – in vergelijking met andere floorless coasters – allesbehalve een gigant. De lay-out is nog geen 800 meter lang en het hoogste punt ligt op een bescheiden 36 meter. Desalniettemin weet Batman me positief te verrassen. Na een sterke first drop volgen vijf intense inversies en enkele krachtige bochten. Buitengewoon is het allemaal niet en de baan deelt op bepaalde punten zelfs een klein tikje uit, maar al bij al is Batman erg genietbaar. Zo’n fun-sized B&M zou trouwens een fantastische uitbreiding voor de Walibi-parken in de Benelux zijn, al blijft dat wellicht een droom.

Pretparken op Pasen? De Amerikanen zijn duidelijk nog niet enthousiast over dat idee. Six Flags New England ontvangt vandaag slechts een handvol gasten en achtbaantreinen rijden hun rondjes vaak halfleeg. Qua sfeer is zo’n verlaten pretpark misschien niet ideaal, maar als achtbaanliefhebber plukken we er de vruchten van. We kunnen naar hartelust ritjes maken op Batman en Superman, al is het vooral de crew van Wicked Cyclone die ons vaak over de vloer krijgt. Ik had het niet verwacht, maar deze blitse RMC wordt een van mijn favoriete coasters van de hele trip. Ook in z’n geheel scoort Six Flags New England overigens meer dan behoorlijk. Het park heeft een prachtige locatie langs de rivier, de achtbaancollectie is perfect gebalanceerd en qua aankleding levert men knap werk. Hoewel je het beste Six Flags-park van de Verenigde Staten nog steeds in San Antonio terugvindt, amuseer ik me hier in Massachusetts ook uitstekend. Een paar graadjes warmer mag trouwens wel, dus je komt hier wellicht beter vanaf mei.

Met Six Flags New England rondden we onze 6×6 Flags Tour af. Toch is de reis nog niet helemaal ten einde, want er is nog een klein extraatje. Vanuit Springfield sporen we gemakkelijk naar New York City, dus we mogen deze trip afsluiten met twee daagjes in The Big Apple. En weet je wat? New York is niet enkel de stad van wolkenkrabbers en musicals, maar je vindt er ook een legendarische achtbaan terug. Wordt dus vervolgd in Coney Island, waar we de legendarische Cyclone in levenden lijve mogen aanschouwen.