Walibi Holland

Biddinghuizen, Nederland

“Goed adresje voor achtbanen… maar weinig anders”

Vorige maand bracht ik een bezoekje aan Walibi Belgium. En misschien weet je het nog: dat viel reuze mee. Het personeel was er waanzinnig vriendelijk, het themaniveau ging de laatste jaren gestaag omhoog en het park wordt duidelijk opnieuw met een ambitieuze visie gerund. Als ik echter één minpuntje moet bedenken, is dat ‘t feit dat 2019 ons niet de meest spectaculaire achtbaan oplevert. De nieuwe Fun Pilot is weliswaar tof voor de jongste bezoekers, maar als twintiger word je er koud noch warm van. Het Nederlandse zusterpark maakt dat echter ruimschoots goed, want daar opende twee weken geleden een kanjer van een rollercoaster. Untamed is de naam en het ding werd gebouwd door de goden van Rocky Mountain Construction. Walibi Holland haalde Europa’s meest gehypete pretparknieuwigheid van het jaar binnen en Biddinghuizen wordt deze zomer ongetwijfeld een geliefde bestemming voor coasterfans. Hun (en mijn) verwachtingen zijn alvast hooggespannen.

Minstens drie van die coasterfans komen vandaag uit België. Want wanneer Roel en Kenneth van reis- en pretparkblog Bunnies Unleashed me uitnodigen om met hen mee te gaan, zeg ik niet nee. We rijden dus in alle vroegte naar Flevoland en ik constateer dat de route me bekend voor komt. Dat is niet toevallig, want afgelopen maandag was ik hier ook al. Maar ehm… twee keer Walibi Holland binnen één week, is dat niet een beetje overdreven? Nee hoor, moet kunnen. Ik zie het bovendien als een herkansing: op die maandag was het park gevuld met rumoerige schoolgroepen (niet meteen bevorderlijk voor de sfeer) en Untamed kampte ‘s namiddags met hardnekkige storingen. Dat moet vandaag beter kunnen.

Dat we die schoolreisjes op zondag kwijt zijn, wordt al gauw duidelijk. Er staan vandaag nauwelijks reisbussen op de parkeerplaats en dat is alvast een opluchting. Ook opvallend: we delen het park vandaag met een groot aantal coasterjunkies van over heel Europa. Je herkent deze groepen aan hun t-shirts met prints van Cedar Point, Six Flags of Busch Gardens en aan het feit dat er doorgaans geen enkele dame in ‘t gezelschap te bespeuren valt. Deze groepjes wandelen om tien uur ‘s ochtends massaal richting Untamed, maar wij starten onze dag elders. Bij Lost Gravity, om precies te zijn. Deze in 2016 geopende achtbaan is razend populair, maar heeft een tamelijk beperkte capaciteit. Later op de dag zou je hier dus 45 minuten moeten aanschuiven, maar vanochtend staat er een voertuig met geopende beugels op óns te wachten. Dat zien we graag.

Lost Gravity is geen standaard rollercoaster en dat geldt zowel voor de hardware als voor de thematische omkadering. De baan bevindt zich in een zone die ik zou definiëren als urban trashy. Het bestaat uit zeecontainers, felle kleurpatronen, graffiti en een occasionele steekvlam. Het resultaat is op z’n zachtst gezegd bijzonder, maar het werkt in een park als Walibi verbazend doeltreffend. Want waar een Efteling zich op nostalgie en ver doorgevoerde thema’s richt, focust Walibi zich nog steeds voornamelijk op de hippe hashtag-jeugd. Toch moeten die hashtaggers in ‘t geval van Lost Gravity genoegen nemen met een achtbaanrit die twee gezichten heeft. Enerzijds zijn er de ijzersterke first drop, het leuke airtime-heuveltje en een briljante near-miss met een waterbom, anderzijds is het laatste deel van de lay-out behoorlijk oninteressant en rammelen de treinen harder dan ik dacht. Vooral op de buitenste zitjes is Lost Gravity daardoor een stuk ruwer dan vele recente Mack-achtbanen. Slecht is ie daardoor niet, maar onvergetelijk zou ik Lost Gravity evenmin noemen.

In de onmiddellijke nabijheid van Lost Gravity vinden we kinderachtbaan Drako (een standaardversie van Zierer die zonder de minste inspiratie neergeploft is), een misselijkmakende kermismolen en een mysterieuze VR-belevenis met de naam NeuroGen. Vraag me niet wat er exact in dit gekke gebouw gebeurt, want ik heb er geen idee van. Virtual reality doet me hoegenaamd niks en de wachtrij is constant lang, dus ik sla NeuroGen met plezier over. Dan riskeer ik – ondanks het frisse weer – nog liever een nat pak bij Crazy River. Deze boomstammenbaan was ooit onderdeel van een Canadese themazone, maar daar is inmiddels geen sprake meer van. Bovendien lijkt het alsof de decoratie van deze attractie al vele jaren aan z’n lot overgelaten wordt. Crazy River ligt er zelfs nog treuriger bij dan z’n Belgische tegenhanger Flash Back en dat is geen goed teken. Jammer natuurlijk, want op zich is dit een prima ride. Er zijn drie afdalingen, waarvan vooral de laatste dubbele drop telkens weer kriebels oplevert. Dus Walibi, bezorgen jullie Crazy River binnenkort even z’n broodnodige update? Dat zou van harte welkom zijn.

De omgeving van Crazy River ziet er uit als een soort ongecontroleerde wildernis. Zou daaruit de inspiratie gekomen zijn voor Wilderness, de nieuwste themazone van het park? Wilderness is een breed begrip en Walibi heeft het ook als dusdanig aangepakt. Het is een soort verwilderde hippietuin met scheve huisjes, lampenkappen als straatlantaarns en een heleboel elementen die rechtstreeks uit een cocktailbar geplukt lijken. Kortom: een alternatief allegaartje. Maar net zoals dat bij Lost Gravity het geval is, komt Walibi Holland er prima mee weg. De sfeer is leuk en naar pretparknormen voelt die hele Wilderness best vernieuwend. Het enige misplaatste element is Merlin’s Magic Castle, het Vekoma mad house dat er sinds 2000 staat. Tijdens de Wilderness-rebranding werd het exterieur van deze attractie besmeurd met liters graffiti. En hoewel dat stuk voor stuk kunstwerkjes zijn, horen ze simpelweg niet thuis op zo’n indrukwekkend middeleeuws kasteel. De eigenlijke verhaallijn of rit werden bovendien niet aangepast aan het Wilderness-concept, waardoor Merlin’s Magic Castle vandaag de vreemde eend in de bijt is. Ik zou het doodzonde vinden als deze attractie verdween (het is namelijk de enige dark ride van Walibi Holland), maar in z’n huidige staat is de toegevoegde waarde nihil. En alsjeblieft, kan iemand die irritante uil eens afknallen? Dankjewel.

Ach, waarom zou ik eigenlijk over een mad house klagen terwijl er tien stappen verder een waanzinnige nieuwe achtbaan staat? Wilderness is immers de thuishaven van Untamed, Walibi’s nieuwste paradepaardje. Op de plaats waar ik vorig jaar nog een ritje Robin Hood maakte, staat ondertussen een hybrid coaster van Rocky Mountain Construction. Het station en de lay-out zijn nog enigszins herkenbaar, maar verder zijn er nauwelijks gelijkenissen met die voorganger. De decoratie heeft bijvoorbeeld niks meer met de middeleeuwen meer te maken. In de nabije omgeving en de wachtruimte weerklinken heerlijke lounge-beats en er staan (net iets te veel) oplichtende LOVE-letters. De wachtrij is overigens best aangenaam: we slingeren door weelderige bloemperken en we hebben haast voortdurend een prachtig uitzicht op de voorbijrazende treinen. Bovendien werd er een passend eerbetoon aan Robin Hood voorzien. Er ontstond een kunstig bos van Vekoma-rails en een oude wagon staat op een gerecycleerd stukje track. Robin Hood was zeker geen topachtbaan, maar ‘t is fijn dat hij niet vergeten wordt.

Rocky Mountain Construction werd op korte tijd een van ‘s werelds meest gerespecteerde achtbaanconstructeurs. Hun bouwsels zijn vaak heerlijk soepel, ze halen veel snelheid en ze bevatten elementen die geen enkele andere bouwer aandurft. Past Untamed in dat rijtje? Ik kan volmondig ja antwoorden. Na een wachttijd van circa dertig minuten beleven Kenneth, Roel en ik immers een knaller van een ride. Ik wil niet de hele rit minutieus beschrijven, maar kan je wel vertellen dat Untamed geen seconde verveelt. Het is een constant spel van gewichtloosheid, kracht en pittig bochtenwerk, zonder dat daar een adempauze aan te pas komt. Wat ik vooral briljant vind, is het feit dat RMC er in slaagt om het onnatuurlijke natuurlijk te doen aanvoelen. Wanneer ik die eerste twee inversies op foto bekeek, vroeg ik me af hoe zo’n element in godsnaam comfortabel zou kunnen zijn. Maar wanneer ik vandaag door die zogenaamde double inverted corner stall (ja, ze kunnen best exotische namen uitvinden) raas, is het puur genieten. Dat is ook grotendeels te danken aan de souplesse van Untamed; er zijn maar weinig coasters van dit kaliber die zo vlot over de rails bollen.

Untamed is een hype en de verwachtingen lagen daardoor hoog. Maar als er één ding is dat deze baan niet deed, dan is het tegenvallen. Hoewel dit de kleinste RMC is die ik voorlopig bezocht, moet hij beslist niet onderdoen voor z’n grote broers. Sterker nog: ik heb op dit moment stiekem een beter gevoel bij Untamed dan bij de alom bejubelde Wildfire in Kolmårdens Djurpark. Walibi Holland heeft dus een regelrechte topper in huis gehaald en ook de sfeervolle inkleding kan ik ten zeerste smaken. Dit is niet alleen de beste achtbaan van de Benelux, maar zelfs op Europees niveau scoort ie hoog.

Nederlanders mochten ook voor de komst van Untamed eigenlijk niet klagen over hun achtbanen. Toverland schonk het land kanjers als Troy en Fēnix, de Efteling presenteerde in 2015 ‘s werelds mooiste dive coaster en Walibi Holland is sinds 2002 de thuishaven van Goliath. Deze Mega Coaster van Intamin werd meermaals gelauwerd als de topachtbaan der Lage Landen en ik begrijp waarom. Met ruim 1,2 kilometer track, een hoogte van 46 meter en een topsnelheid van 105 kilometer per uur is dit namelijk geen peuterspeeltuin. Toch valt Goliath me vandaag enigszins tegen, al lijkt dat m’n eigen schuld. Wanneer je Goliath meteen na Untamed bezoekt, is dat immers vragen om een meh-gevoel. Begrijp me niet verkeerd: de first drop is steengoed, de airtime is heftig en die beruchte Stengel Dive blijft subliem, maar alles daarna voelt als uitbollen. Alwaar een coaster als Untamed letterlijk tot de laatste meter blijft doorknallen, is het momentum van Goliath veel vlugger voorbij. Ode aan de Goliath-crew die dankzij pijlsnelle operations de wachttijd kort houdt, maar een enkel ritje is in mijn ogen stiekem voldoende.

Bij Goliath heb ik genoeg aan één rit, maar bij de nabijgelegen El Condor is zelfs dat te veel gevraagd. Deze suspended looping coaster van Vekoma ziet er nochtans leuk uit. De baan past met z’n felle kleuren perfect in het Mexicaanse themagebied en het aangrenzende plein oogt fris. Toch staat El Condor al jaren bekend als een ware marteling. Dit was in 1994 het prototype van de SLC, een model dat Vekoma in de daarop volgende decennia behoorlijk vaak zou verkopen. Ik heb voorlopig nog geen enkele versie gedaan die echt plezierig was, maar ik herinner me deze Condor als een van de minst aangename exemplaren. Ik pas daarom zonder aarzeling voor een rit, maar Kenneth en Roel nemen wel plaats. Hun oordeel blijkt (verrassend genoeg) niet eens zo slecht, maar het kan me niet overtuigen om alsnog mee te gaan voor een tweede rondje.

Het weer is vandaag nogal kil. Er waait een frisse bries en de wolken zijn bij momenten dreigend. Niet meteen de ideale omstandigheden voor een uitgebreide test van de waterattracties, als je het mij vraagt. El Rio Grande, de plaatselijke rapid river, slaan we daarom over. Voor m’n mening over deze rapid river grijp ik dus even terug naar mijn ervaringen in 2018, toen het bloedheet was. Ik merkte toen dat El Rio Grande verrassend knap geïntegreerd werd in z’n groene omgeving, wat ik bij dit attractietype altijd als een reusachtig voordeel beschouw. Toch moet eveneens verteld worden dat deze rafting erg braaf is. De golven zijn laag, de stroomversnellingen tam en van grootse watervallen is er geen sprake. Toch nood aan een nat pak? Dan staat er aan de andere kant van ‘t park een Splash Battle ter beschikking. Het ding is leuk gethematiseerd in een cartooneske stijl en dit was bovendien de eerste van vele Europese versies. Dit is niet de attractie waarvoor je speciaal naar Walibi Holland moet reizen, maar afkoeling is wel gegarandeerd.

Ik vind het in m’n tripverslagen altijd belangrijk dat de verhouding tussen tekst en beeldmateriaal in orde is. Een lap tekst leest in mijn ogen vlotter weg wanneer er per paragraaf een paar begeleidende foto’s staan. Helaas is het soms lastig om die foto’s te maken. Een achtbaan als Xpress – Platform 13 is van op de wandelpaden immers bijna onzichtbaar. Foto’s maken vanuit Goliath zou een optie zijn, al is dat in strijd met het parkreglement. Dan maar de (minder originele) luchtfoto vanuit het reuzenrad, waarop je de zwarte hoop achtbaanrails ook prima ziet liggen. Wat je vanuit La Grande Roue echter niet ziet, zijn de schitterende wachtruimte en de heerlijke spanningsopbouw die aan dat achtbaanritje vooraf gaan. Platform 13 vertelt het verhaal van een griezelig, verlaten metrostation. Zo’n duister thema ligt Walibi wel, want het park staat bekend omwille van z’n fantastische Halloween-event. De walkthrough richting het perron is bijgevolg te gek en ook het station is leuk aangepakt. Alleen jammer dat er na zoveel positieve vibes een relatief gewone achtbaan volgt. Dit thema smeekt eigenlijk om een totale indoor-experience met muziek en dreigende effecten. In realiteit kom je echter in de buitenlucht terecht, waar een ietwat ruwere versie van Disney’s Rock ‘n’ Rollercoaster staat. Dat maakt Xpress niet barslecht, al ervaar ik het toch als een anticlimax.

Wanneer je het Walibi van 2019 vergelijkt met het Six Flags Holland uit 2000, hebben alle rollercoasters een gedaanteverwisseling ondergaan. Xpress was toen nog een Superman-achtbaan met bijpassend kleurenschema, maar ook Goliath en El Condor zien er tegenwoordig helemaal anders uit. Verder veranderde Drako van plaats en over de upgrade van Robin Hood hoef ik het niet meer te hebben. De laatste coaster die haast onherkenbaar veranderde, is Speed of Sound. Deze Boomerang van Vekoma opende ooit als La Via Volta en deed wat Boomerangs gewoonlijk doen: de doorsnee dagjestoerist plezieren met drie voorwaartse en drie achterwaartse inversies. Pretparkfans doen dit type doorgaans alleen voor de credit en lopen er vervolgens in een wijde boog omheen. Walibi Holland deed in 2011 echter een verwoede poging om het ding populairder te maken en slaagde daar wonder boven wonder prima in. Maak dus kennis met Speed of Sound, een Boomerang met onboard-soundtrack en een blitse lichtjestunnel. Niet genoeg om mij te overtuigen (ik beperk me voorlopig tot de grotere varianten) maar m’n gezelschap was er alvast gematigd positief over. De wachttijd van veertig minuten bewijst dat het grote publiek dit eveneens kan smaken.

Ook bij Lost Gravity staat men ‘s middags drie kwartier in de rij, maar daar vinden we wat op: de single ride queue. Wanneer we bereid zijn om de lege plaatsen op te vullen, mogen we bij deze coaster namelijk rechtstreeks instappen. Er zijn behoorlijk wat achtbanen in Walibi Holland met deze tweede wachtrij uitgerust, dus als je ‘t niet erg vindt om de groep te splitsen, kan ik ze ten zeerste aanraden. Een uitzondering is de single ride-rij van Untamed, waar tijdens de late namiddag maar weinig beweging in zit. Maar eigenlijk geldt dat tevens voor de gewone wachtruimte. Omwille van technische problemen rijdt Untamed tijdens de hele namiddag immers met één trein, wat de wachttijd substantieel verlengt. We hadden gehoopt om tegen sluitingstijd nog snel wat ritten mee te pikken, maar de teller blijft vandaag helaas op twee staan. Om toch met een positieve noot te eindigen, wil ik vermelden dat deze RMC later op de dag aanzienlijk intenser lijkt te worden. Probeer Untamed dus sowieso ook ‘ns te doen wanneer de wieltjes warm gedraaid zijn.

Walibi Holland maakte me sprakeloos. En dat bedoel ik letterlijk. Wat vanochtend een klein beetje keelpijn was, is tijdens de dag geëvolueerd tot een krakende fluisterstem waar weinig uit op te maken valt. Leuk voor Roel en Kenneth – zij gaan een lekker rustige autorit huiswaarts tegemoet – maar het symboliseert ook m’n mening over Untamed. Walibi’s nieuwste toevoeging is er eentje dat volop superlatieven verdient. Maar geldt dat eigenlijk ook voor het park waarin die briljante RMC in beland is? Heeft Walibi Holland inmiddels alles in huis om de ultieme daguitstap van Nederland te zijn? Helaas niet, als je het mij vraagt. En hoe vreemd het ook klinkt: Untamed is daar mede verantwoordelijk voor. Hoewel Walibi Holland zich sinds dit seizoen op de kaart wil zetten als een bestemming voor de hele familie, blijft het in eerste instantie een park voor thrill-liefhebbers. Vijf van de zeven rollercoasters gaan over de kop en de enige échte familieachtbaan is lachwekkend klein. Robin Hood was niet meteen de ultieme topachtbaan, maar het was wel eentje die als familiaal beschreven kon worden. Op het vlak van familieattracties heeft Walibi Holland dus een behoorlijk grote leegte op te vullen. Een achtbaan zoals Pégase Express (Parc Astérix) zou hier perfect passen, al blijft een dark ride het allergrootste gemis binnen dit park. Had die interactieve Popcorn Revenge van Walibi Belgium niet beter in Biddinghuizen gestaan? En zouden wij als Belgen niet gelukkiger geweest zijn met een Untamed-versie van Weerwolf? Twee keer zou mijn antwoord ja zijn. Maar ach, wie weet wat de toekomst nog brengt.

FOTOGALERIJ

MAIN STREET

FRANCE

W.A.B. PLAZA

ZERO ZONE

WILDERNESS

SPEED ZONE

EXOTIC

TERUG IN DE TIJD

Bedenkingen? Vragen? Commentaar? Laat gerust een berichtje achter via het invulveld onderaan deze pagina.