Walibi Holland

Biddinghuizen, Nederland

“Goed adresje voor achtbanen… maar weinig anders”

Dat het leven de laatste jaren flink duurder werd, hoef ik je niet te vertellen. Je voelt die prijsstijgingen niet alleen in de winkelkar of aan de benzinepomp, maar ook tijdens een pretparkbezoek. Gelukkig zijn er nog parken die aan onze portemonnee denken. Als je korting wil scoren, loont het bijvoorbeeld om de social media-accounts van Walibi Holland in de gaten te houden. Op 1 april jongstleden verkocht het park bijvoorbeeld tickets aan een absoluut bodemtarief, maar ook tijdens Valentijn en Black Friday zijn er vaak deals te rapen. Toen wij onze kaartjes tijdens Black Friday aankochten, scheelde dat immers veertig procent op het normale kassatarief. En een dagje Walibi Holland voor amper 23 euro per persoon? Dat zien we wel zitten.

Walibi Holland staat bekend als de thuishaven van enkele uitstekende rollercoasters. Toch komen we hier niet jaarlijks, wat vooral aan de afstand te wijten is. Vanuit Antwerpen duurt het immers minimaal twee uur om naar Biddinghuizen te rijden. De verkeersomstandigheden werken op maandag 1 mei alvast in ons voordeel en we bereiken de parkeerplaats (zoals gepland) rond half elf ‘s ochtends. Daar blijkt al gauw dat we allesbehalve alleen zullen zijn, al is dat niet verrassend. Nederlanders zijn bezig aan hun meivakantie en ook vele andere Europese landen genieten vandaag van een dagje vrij.

Hoewel het nog vroeg is, wordt er bij enkele achtbanen al een wachttijd van een uur voorspeld. Daarom starten we de dag alvast niet bij Xpress, Speed of Sound en Lost Gravity. Verderop in het park lijkt het gelukkig nog rustiger, dus we wandelen in rechte lijn naar themagebied Wilderness. Wilderness is een breed begrip en Walibi heeft het ook als dusdanig aangepakt. Het is een soort verwilderde hippietuin met scheve huisjes, lampenkappen als straatlantaarns en een heleboel elementen die rechtstreeks uit een cocktailbar geplukt lijken. Kortom: een alternatief allegaartje. Dat klinkt misschien goedkoop, maar eigenlijk komt Walibi Holland er prima mee weg. De sfeer is leuk en naar pretparknormen voelt die hele Wilderness best vernieuwend aan.

Untamed is ontegensprekelijk de hoofdattractie binnen Wilderness. We spreken over een hybrid coaster van Rocky Mountain Construction, die sinds 2019 de verouderde wooden coaster Robin Hood vervangt. Het station en de lay-out zijn nog enigszins herkenbaar, maar verder zijn er nauwelijks gelijkenissen met die voorganger. De decoratie heeft bijvoorbeeld niks meer met de middeleeuwen meer te maken. In de nabije omgeving en de wachtruimte weerklinken heerlijke lounge-beats en er staan (net iets te veel) oplichtende LOVE-letters. De wachtrij is overigens best aangenaam: we slingeren door weelderige bloemperken en we hebben haast voortdurend een prachtig uitzicht op de voorbijrazende treinen. Bovendien werd er een passend eerbetoon aan Robin Hood voorzien. Er ontstond een kunstig bos van Vekoma-rails en op een gerecycleerd stukje track zien we een oude achtbaanwagon. Robin Hood was zeker geen topper, maar ‘t is fijn dat hij niet vergeten wordt.

Rocky Mountain Construction werd op korte tijd een van ‘s werelds meest gerespecteerde achtbaanconstructeurs. Hun bouwsels zijn vaak heerlijk soepel, ze halen veel snelheid en ze bevatten elementen die geen enkele andere bouwer aandurft. Past Untamed in dat rijtje? Ik kan volmondig ja antwoorden. Na een wachttijd van circa 25 minuten beleven we immers een knaller van een ride. Ik wil niet de hele rit minutieus beschrijven, maar kan je wel vertellen dat Untamed geen seconde verveelt. Het is een constant spel van gewichtloosheid, kracht en pittig bochtenwerk, zonder dat daar een adempauze aan te pas komt. Hoewel dit de kleinste RMC is die ik voorlopig bezocht, moet hij beslist niet onderdoen voor z’n grote broers. Sterker nog: ik heb stiekem een beter gevoel bij Untamed dan bij de alom bejubelde Wildfire in Kolmården. Walibi Holland heeft dus een regelrechte topper in huis en ook de sfeervolle inkleding kan ik ten zeerste smaken. Binnen de Benelux verdient deze baan ongetwijfeld een top drie-notering. 

Nederlanders mochten ook voor de komst van Untamed eigenlijk niet klagen over hun achtbanen. Toverland schonk het land kanjers als Troy en Fēnix, Efteling presenteerde in 2015 ‘s werelds mooiste dive coaster en Walibi Holland is sinds 2002 de thuishaven van Goliath. Deze Mega Coaster van Intamin werd meermaals gelauwerd als dé topachtbaan der Lage Landen en ik begrijp waarom. Met ruim 1,2 kilometer track, een hoogte van 46 meter en een topsnelheid van 105 kilometer per uur is dit namelijk geen peuterspeeltuin. Toch valt Goliath me vandaag enigszins tegen, al lijkt dat onze eigen schuld. Wanneer je Goliath meteen na Untamed bezoekt, is dat immers vragen om een meh-gevoel. Begrijp me niet verkeerd: de first drop is steengoed, de airtime is heftig en die beruchte Stengel Dive blijft subliem, maar alles daarna voelt als uitbollen. Alwaar een coaster als Untamed letterlijk tot de laatste meter blijft doorknallen, is het momentum van Goliath veel vlugger voorbij. Ode aan de Goliath-crew die dankzij pijlsnelle operations de wachttijd kort houdt, maar één rit is in mijn ogen voldoende.

Goliath bracht ons naar de Speed Zone, waar motorsport centraal staat. In dit gebied lag de focus altijd op thrills en betaalspelletjes, maar in 2023 kwam er eindelijk een familievriendelijke uitbreiding. De nieuwe Speed Zone – Off Road biedt een horecapunt, een waterspeelplaats, een klimtoestel, een fietsmolen en een gloednieuwe achtbaan. De mechanische attracties werden allebei door Zamperla geleverd en uiteraard gaat onze aandacht vooral naar de rollercoaster. Ik wil je meteen waarschuwen: het is een kleinschalig ding. Eat My Dust heeft een tracklengte van 200 meter, een maximale hoogte van 12 meter en de topsnelheid bedraagt 40 kilometer per uur. Waanzinnige thrills levert deze baan dus niet, maar dat hoeft ook niet. Ik ben positief over de soepelheid en de leuke vormgeving van het treintje, al is de rest van de thematische omkadering vrij minimaal. Het hele Off Road-gebied geeft een kale indruk en de simpele zigzag-wachtruimte van Eat My Dust is te triest voor woorden. Gelukkig voor ons hoeven we amper tijd in die rij door te brengen, want de wachttijd bedraagt minder dan vijf minuten.

Het is een redelijk frisse dag en de zon verschuilt zich achter de wolken. De weersomstandigheden creëren dus geen zomergevoel, maar themazone Exotic maakt het gemis (deels) goed. Dit gebied werd in 2021 gepresenteerd en het was de vervanger van een Mexicaanse zone. De meeste gebouwen en attracties bleven gelijk, maar het geheel werd opgesmukt met felle kleurtjes. Véél felle kleurtjes. In sommige gevallen werkt dat prima, want het exterieur van de botsautopiste ziet er tegenwoordig erg leuk uit. In andere gevallen is het resultaat helaas minder succesvol. De verfspatten op het standbeeld en stationsgebouw van Condor kan ik bijvoorbeeld niet smaken… en ook de ritervaring is ronduit vreselijk. Het is volkomen begrijpelijk dat de oudste Vekoma SLC niet helemaal soepel rijdt, maar de ruwheid van deze baan is wel heel extreem. Zelfs de nieuwe treinen (die in 2021 geïntroduceerd werden) konden het gebonk en gerammel niet wegnemen. Pijnlijk ding.

Omwille van het weer wagen we ons niet aan een uitgebreide test van de waterattracties. Voor m’n mening over El Rio Grande grijp ik dus even terug naar mijn ervaringen op een bloedhete dag in 2018. Ik merkte toen dat deze rapid river verrassend knap geïntegreerd werd in z’n groene omgeving, wat ik bij dit attractietype altijd als een reusachtig voordeel beschouw. Toch moet eveneens verteld worden dat deze rafting erg braaf is. De golven zijn laag, de stroomversnellingen blijken tam en van grootse watervallen is er geen sprake.

Een andere populaire waterattractie gaat door het leven als Crazy River. Deze boomstammenbaan was ooit, net zoals negentig procent van z’n soortgenoten, gethematiseerd als houtzagerij. Toen deze hoek van het park overspoeld werd door een golf van Festivalisation, werd dat thema echter overboord gegooid. De ride is sinds een tijdje onderdeel van Zero Zone, die bestaat uit meer industriële invloeden. Het resultaat van de renovatie is allesbehalve duizelingwekkend, maar puur qua hardware blijft dit een uitstekende log flume. Crazy River is identiek aan Flash Back in Walibi Belgium, en dat vind ik positief. De lay-out is lekker lang en de laatste afdaling bevat behoorlijk wat airtime. Juich trouwens niet te vroeg wanneer je die final drop droog overleeft. Vlak voor het station staat er immers nog een reusachtige, natmakende geiser.

De hoofdaffiche van Zero Zone is de in 2016 geopende Lost Gravity. Dit is in geen enkel opzicht een standaard rollercoaster. De baan bevindt zich in een zone die ik zou definiëren als urban trashy. Het bestaat uit zeecontainers, felle kleurpatronen, graffiti en een occasionele steekvlam. Het resultaat is op z’n zachtst gezegd bijzonder, maar het werkt in een park als Walibi verbazend doeltreffend. Want waar een Efteling zich op nostalgie en ver doorgevoerde thema’s richt, focust Walibi zich nog steeds voornamelijk op de hippe hashtag-jeugd. Toch moeten die hashtaggers in ‘t geval van Lost Gravity genoegen nemen met een achtbaanrit die twee gezichten heeft. Enerzijds zijn er de ijzersterke first drop, het leuke airtime-heuveltje en een briljante near-miss met een waterbom, anderzijds is het laatste deel van de lay-out behoorlijk oninteressant en rammelen de treinen harder dan ik dacht. Vooral op de buitenste zitjes is Lost Gravity daardoor een stuk ruwer dan vele andere Mack-achtbanen. Slecht zou ik Lost Gravity niet noemen, maar onvergetelijk is hij evenmin.

Dat Walibi Holland een stevige line-up aan thrills heeft, spreekt voor zich. Toen het park nog Six Flags Holland heette, wilde het dan ook letterlijk de achtbaanhoofdstad van Europa worden. Nadat de kangoeroe terugkeerde, begon men echter opnieuw aan het familiale concept te timmeren. Sensationele achtbanen blijven weliswaar de highlights, maar het huidige management probeert een breder publiek aan te spreken. Een groot deel van de familieattracties bevindt zich in de noordoostelijke hoek van het park. In de onmiddellijke nabijheid van Lost Gravity staan bijvoorbeeld Drako (een simpele kinderachtbaan van Zierer), Splash Battle en een kindergebied met de naam Walibi Playland. Het familiale aanbod is er dus wel, al blijft er een bepaalde leegte. Walibi Holland heeft in mijn ogen namelijk nood aan een klassieke dark ride. Ik weet dat Merlin’s Magic Castle (het Vekoma madhouse in themazone Wilderness) officieel een dark ride is, maar zo’n draaiend huis heeft niet dezelfde impact als een rondrit met karretjes. Een interactief exemplaar zoals Popcorn Revenge in Walibi Belgium lijkt me alvast een perfecte match voor dit park.

Ik vind het in tripverslagen altijd belangrijk dat de verhouding tussen tekst en beeldmateriaal in orde is. Een lap tekst leest in mijn ogen vlotter weg wanneer er per paragraaf een begeleidende foto staat. Helaas is het soms lastig om zulke plaatjes te voorzien. Een achtbaan als Xpress – Platform 13 is van op de wandelpaden immers bijna onzichtbaar. Foto’s maken vanuit Goliath zou een optie zijn, al is dat in strijd met het parkreglement. Dan maar de (minder originele) luchtfoto vanuit het reuzenrad, waarop je deze hoop zwarte achtbaanrails ook prima ziet liggen. Wat je vanuit La Grande Roue echter niet ziet, zijn de schitterende wachtruimte en de heerlijke spanningsopbouw die aan dat achtbaanritje vooraf gaan. Platform 13 vertelt het verhaal van een griezelig, verlaten metrostation. Zo’n duister thema ligt Walibi wel, want het park staat bekend omwille van z’n fantastische Halloween-event. De walkthrough richting het perron is bijgevolg te gek en ook het station is leuk aangepakt. Alleen jammer dat er na zoveel positieve vibes een relatief gewone achtbaan volgt. Dit thema smeekt eigenlijk om een totale indoor-experience met muziek en dreigende effecten. In realiteit kom je echter in de buitenlucht terecht, waar een ietwat ruwere versie van Disney’s Rock ‘n’ Roller Coaster staat. Dat maakt Xpress niet barslecht, al ervaar ik het toch als een anticlimax.

Wanneer je het Walibi van 2023 vergelijkt met het Six Flags Holland van weleer, hebben alle rollercoasters een gedaanteverwisseling ondergaan. Xpress was toen nog een Superman-achtbaan met bijpassend kleurenschema, maar ook Goliath en El Condor zien er tegenwoordig helemaal anders uit. Verder veranderde Drako van plaats en over de upgrade van Robin Hood hoef ik het niet meer te hebben. De laatste coaster die haast onherkenbaar veranderde, is Speed of Sound. Deze Boomerang van Vekoma opende ooit als La Via Volta en deed wat Boomerangs gewoonlijk doen: de doorsnee dagjestoerist plezieren met drie voorwaartse en drie achterwaartse inversies. Pretparkfans doen dit type doorgaans alleen voor de credit en lopen er vervolgens in een wijde boog omheen. Walibi Holland probeerde in 2011 echter om het ding populairder te maken en slaagde daar wonder boven wonder in. Maak dus kennis met Speed of Sound, een Boomerang met onboard-soundtrack en een blitse lichtjestunnel. Niet genoeg om mij te overtuigen (ik werd er vorig jaar aan herinnerd waarom ik zulke machines nooit doe) maar Speed of Sound ligt er mooi bij. De wachttijd van 50 minuten bewijst overigens dat het grote publiek de baan kan smaken.

We sluiten onze dag af met een wandelingetje door de Main Street. Ook in deze laan werd er uitvoerig met graffiti en blitse prints geëxperimenteerd, dus we krijgen nogmaals de bevestiging dat Walibi Holland geen doorsnee themapark is. Ik ben doorgaans wel een fan van parken die anders durven zijn. Walibi Holland toont lef door niet het zoveelste cowboydorp of sprookjeskasteel te willen bouwen. Toch schuilt er meteen ook een nadeel in dit concept, want het huidige themaconcept is allesbehalve tijdloos. Walibi Holland wil hip zijn, maar dat wil zeggen dat men regelmatig updates moet doorvoeren die de jeugd Instagrammable vindt. Op dit moment wordt dat doel bereikt in Exotic, Wilderness en de Zero Zone, maar het Franse themaland en het gebied rondom Speed of Sound ogen best oubollig.

Qua attracties moet dit park het vooral van z’n rollercoasters hebben. Dankzij Untamed, Lost Gravity, Goliath en Xpress is Walibi een van de betere achtbaanbestemmingen in onze regio. Ook kleine kinderen komen aan hun trekken bij de (doorgaans wachttijdloze) attracties van Walibi Playland. Helaas vind je hier nauwelijks attracties waar alle doelgroepen tezamen van kunnen genieten. Ik typte hierboven al dat Walibi Holland nood heeft aan een klassieke dark ride, maar de bouw van een familieachtbaan zou ik evenzeer aanmoedigen. Op dit moment heeft het park zes thrill coasters en twee kinderachtbanen, maar een tussenformaatje is er niet. In mijn ogen zou een baan als Wakala of Pégase Express dit park echt naar een hoger niveau kunnen tillen. Als we de toekomstplannen van Walibi Holland onder de loep nemen, betwijfel ik echter of mijn wens snel zal uitkomen.

Achja… Walibi Holland. Ik wandel er absoluut niet met tegenzin rond, maar mijn voorkeur gaat naar het Belgische zusterpark. Walibi Belgium heeft kwalitatief sterkere thema’s en het attractieaanbod is meer all-round georiënteerd. Hoewel Walibi Belgium inmiddels een jaarlijks uitje is geworden, verschijnt Walibi Holland wellicht pas opnieuw op m’n planning wanneer er een grote nieuwigheid opent. We zien elkaar dus terug in 2025, wanneer het park een single rail coaster van RMC presenteert. Tot dan!

FOTOGALERIJ

MAIN STREET

FRANCE

W.A.B. PLAZA

ZERO ZONE

WILDERNESS

SPEED ZONE

EXOTIC

TERUG IN DE TIJD

Bedenkingen? Vragen? Commentaar? Laat gerust een berichtje achter via het invulveld onderaan deze pagina.