Cinecittà World

Castel Romano, Italië

“Hoewel dit park nog in z’n groeifase zit, ligt de kwaliteit hoog”

Een goedemorgen vanuit Rome. Wanneer ik die plaatsnaam vernoem, denk je waarschijnlijk meteen aan het Romeinse Rijk uit je geschiedenisles of aan het Colosseum. Je gedachten zijn misschien ook bij een fontein met een verdomd goed businessplan of bij het optrekje van de Paus. Rome is een plaats die vele verschillende indrukken kan oproepen. Maar een pretparkbestemming, dat zien de meeste bezoekers niet in deze stad. En ja, dat is begrijpelijk. Want hoewel er een heleboel credits te rapen vallen in deze omgeving, gaat het meestal om kermisachtbanen die vastgeroest zijn in groot uitgevallen speeltuintjes. Toch komt ook de moderne pretparkfan tegenwoordig aan z’n trekken rondom de Italiaanse hoofdstad. In 2011 opende MagicLand de deuren in het plaatsje Valmontone en drie jaar later zag Cinecittà World het levenslicht in Castel Romano. Die eerstgenoemde kon onze verwachtingen helaas niet inlossen, dus we hopen van ganser harte dat Cinecittà World vandaag beter presteert.

Wanneer je met de wagen komt, start ik graag met een belangrijke tip. Stel je navigatiesysteem niet blindelings in op Cinecittà, want de kans is reëel dat je dan 25 kilometer verder uit komt. Daar liggen immers de Cinecittà Studios, het epicentrum van de Italiaanse filmindustrie. Toen het bedrijf besloot om een eigen themapark te openen, week men uit naar een oud studiocomplex in Castel Romano.

Je vindt Cinecittà World in de schaduw van een reusachtig outlet-paradijs. Je kent ze wel: die shoppingcentra die om een vage reden altijd op Main Street uit een goedkope Disneyland-kopie lijken. We zijn hier natuurlijk niet voor de outlet – ik heb al ruim genoeg kleren uit de collectie van vorig jaar – maar wel voor het themapark. En we zijn vandaag niet alleen. De drukke dag in MagicLand zindert nog na, dus ik krijg alvast koude rillingen wanneer ik een honderd meter lange rij voor de toegangspoort zie. Een ongenadig hard brandende zon neemt die rilling weg en we sluiten meteen zelf aan. Eerlijk is eerlijk: deze eerste rij van de dag schuift vlot op. En hoewel pretparkbezoekend Italië zijn/haar mondmasker massaal onder de neus draagt, houdt men warempel zelfs rekening met de geldende afstandsregels.

Eerste indrukken zijn belangrijk en dat beseffen ze in Cinecittà World maar al te goed. De in 1914 uitgebrachte film Cabiria leverde de inspiratie voor een toegangspoort van monumentale proporties. Ik probeer nog steeds te achterhalen of dit een leeuw, een draak of een uitvergrote Baby Yoda voorstelt, maar één ding is zeker: als een binnenkomer kan het tellen.

Zo, het is tijd voor een achtbaan hè? Na binnenkomst zien we onze medebezoekers massaal naar waterattractie Aktium marcheren, dus wij trekken meteen dieper het park in. Zo arriveren we al snel in themazone Spaceland, waar Altair de blikvanger is. Deze rollercoaster heeft een verhaallijn waarin de mensheid na eeuwenlange afwezigheid opnieuw de Aarde bereikt. Heel boeiend is het allemaal niet, maar het verklaart de futuristische styling van het stationsgebouw. Helaas blijft het daar ook bij, want Altair staat gewoon op een dor stukje land aan de rand van het park.

Na de versies van Divo Ostrov en Thorpe Park is Altair de derde Intamin 10-Looper die ik doe. En voor de derde keer is m’n oordeel gematigd positief. Qua comfort is dit namelijk een prima baan. Altair kreeg de nieuwe generatie treinen en die zijn dankzij hun heupbeugels erg aangenaam. Daarnaast loopt de trein soepel over de rails en het eerste deel van de lay-out is fijn. De baan beschikt over een pijlsnelle lifthill, een intense drop, goeie inversies en zelfs een shotje onverwachte airtime. Helaas verspeelt Intamin tijdens de laatste helft veel krediet met die eindeloze reeks inline twists. Was de inspiratie of het budget op? Geen idee, maar ik had na de turnlessen in mijn lagere school gehoopt om nooit meer zulke achtereenvolgende koprollen te moeten maken. Voortreffelijk begin, jammerlijk einde.

De omgeving van Altair werd opgevuld met goedkoop aandoende kinderattracties. Leuk voor de jongsten, maar wij zoeken ons vertier liever elders. In het vlakbij gelegen westerndorp, bijvoorbeeld. We zijn net op tijd voor de Far West Show en die is klaarblijkelijk voorzien op papa’s die tegen hun zin meegesleurd werden naar het park. De cowgirls in deze voorstelling werden immers niet enkel gecast omwille van hun dansmoves, maar ook dankzij hun ehm… overige troeven. Gelukkig werd er eveneens aan bezoekers met andere voorkeuren gedacht, want Mr Cowboy mag zijn ranch ook gerust eens laten zien.

Terwijl de dansmoves van Cowgirl 1 & 2 nipt geen 18+ label krijgen, zien we in een ooghoek dat de toegangspoort van Volarium geopend wordt. Volarium is de nieuwste ride van Cinecittà World en z’n populariteit is dan ook navenant. We laten die Coyote Ugly-achtige show dus voor wat hij is en we glippen meteen mee naar binnen. Volarium scheelt slechts twee letters met Voletarium in Europa-Park en dat is lang niet de enige gelijkenis tussen beide attracties. Ook hier in Cinecittà World praten we over een Flying Theatre, al is het helaas niet de topper waar ik op hoopte. De voorshow bevat veel Italiaanse blabla en de wazige beelden van de hoofdshow hebben minder impact dan de haarscherpe projecties in Disney en Europa-Park. Volarium vertelt een verhaal over Leonardo da Vinci, maar een Flying Theatre is daar helaas niet het allerbeste medium voor. Neen, een simpele pleziervlucht over Italiaanse sights zou veel doeltreffender zijn.

Van Leonardo da Vinci naar Dante. En wie Dante zegt, die zegt Inferno. Inferno is daarnaast ook een boek van Dan Brown, een film van Ron Howard en… een overdekte rollercoaster van Intamin. Van buitenaf zie ik enkel een reusachtige hangar en een weinig indrukwekkend naambord, maar Nick (die Cinecittà World enkele jaren geleden reeds bezocht) verzekert me dat er een fantastische ride achter schuilt. Een overdrijving blijkt dat niet. Het cijfermateriaal is nochtans niet buitensporig: met een lengte van 455 meter en een topsnelheid van 70 kilometer per uur lijkt Inferno een relatief alledaagse familieachtbaan. Wanneer ik plaatsneem, merk ik echter vlug dat de designers van deze coaster een standbeeld verdienen. Ze propten achtereenvolgens een fantastische eerste afdaling, enkele heftige bochten en een fijne drop track in deze loods. De daarbij voorziene decoratie is simpel, maar effectief. Het duistere sfeertje van deze ride werkt alleszins beklijvend. Zo beklijvend zelfs dat we onmiddellijk een tweede en derde ritje maken… om daarna met een minstens even extatisch gevoel uit te stappen. Als dit de hel is, wil ik daar later gerust heen gestuurd worden.

Toen men Cinecittà World bouwde, geraakte ik geïntrigreerd door een vrijevaltoren die als een enorme olifant gethematiseerd werd. Het is een plezier om die olifree fall vandaag in levenden lijve te bewonderen, al trekt Indiana Adventure vooral aandacht door middel van z’n schaamteloze verwijzingen naar Indiana Jones. De naam levert daar het duidelijkste bewijs voor, maar ook het lettertype en de achtergrondmuziek laten niets aan de verbeelding over. Wij belanden trouwens in de kantelende, rechtstaande en vloerloze gondel, die een tamelijk heftige rit oplevert. Indiana Adventure is met zijn 60 meter geen gigant, maar de val is intenser dan die van vele gelijkaardige attracties.

Een schaamteloos kopietje meer of minder… Cinecittà World draait er zijn hand niet voor om. In de autostuntshow kan je bijvoorbeeld een imitator van Lightning McQueen spotten en bij Jurassic War staat er een wel erg herkenbare terreinwagen naast de toegangspoort. Jurassic War is overigens een Immersive Tunnel van bescheiden proporties. Je kent dit attractietype misschien vanuit Movie Park of Bobbejaanland en je was hoogstwaarschijnlijk nooit onder de indruk. De versie van Cinecittà World lijdt aan dezelfde kwaaltjes (onscherpe beelden en een storende bovenrand van het scherm), waardoor het ook hier een zwak totaalplaatje oplevert.

We schuiven kortstondig aan voor Aquila IV, maar de tergend traag vorderende rij jaagt ons vlug weer weg. Het feit dat onze voorgangers een haarnetje en een zware legerhelm moeten dragen, maakt het zo mogelijk nog oninteressanter bij 35°C. Ik vermoed overigens dat we niet veel missen. Dit is een walk-through in een duikboot, gebaseerd op de oorlogsfilm U-571. Kan best knap zijn, maar mij trekt het niet. Bovendien komen we volgende week nog een duikbootattractie tegen in een ander Italiaans pretpark en ik ben ervan overtuigd dat die ride spannender is. Wordt dus (op kletsnatte wijze) vervolgd in Movieland aan het Gardameer.

Het meest volledige tripverslag van Cinecittà World presenteer ik jullie niet. We moeten nog drie uur doorrijden naar onze volgende bestemming en we beperken ons bijgevolg tot de blikvangers van het park. De shows en het entertainment kan ik niet beoordelen en ook het indoor Snow Park slaan we over. Het is wellicht allemaal prima vermaak voor jonge bezoekers, maar als pretparkliefhebber is het helaas weinig nieuws. We springen ‘s middags trouwens wel even binnen bij de zogenaamde Ciné Tour. Dankzij die naam hoop ik enigszins op een dark ride of een rondrit door filmstudio’s, al blijkt dat te hoog gegrepen. In realiteit is dit immers een museum met filmsets en oude props. Tof om te zien en de airco voelt als een godsgeschenk, maar wereldschokkend is het absoluut niet.

We trotseerden vanochtend een immense rij om het park te betreden, maar we moeten voor geen enkele attractie aanschuiven. Euh… waar zijn al die mensen in godsnaam gebleven? Het antwoord komt wanneer we het Cinepiscina naderen. Dit zwemgedeelte ligt in een uithoek van Cinecittà World, maar het is vandaag met voorsprong de populairste plek van het hele park. De strandstoelen liggen vol en ook het zwembad is aardig gevuld. Dankzij vrolijk weerklinkende popmuziek is de sfeer opperbest, al mogen er gerust nog wat extra uitbreidingen plaatsvinden. Groot is het Cinepiscina en het daarbij horende Aqua World namelijk niet.

Bij het zwembad bleven we op de oever, maar in de Romeinse themazone van Cinecittà World wagen we ons wel in het water. Dit themagebied is namelijk de thuishaven van Aktium, een knap gedecoreerde SuperSplash van Mack Rides. Ik vrees enigszins voor een lange wachtrij, wat met deze weersomstandigheden perfect begrijpelijk zou zijn. Toch is mijn verbazing groot, want in het station staat er een boot met geopende beugels op óns te wachten. Ik klaag echter niet en maak me direct klaar voor een halve déjà-vu naar Europa-Park. Bij dit zusje van Atlantica werd het achterwaartse gedeelte geschrapt, maar in ruil kwam er wel een extra afdaling. Die bijkomende splash veroorzaakt helaas niet noodzakelijk meer verkoeling, want nat worden we vanmiddag niet. Tijdens een Italiaanse zomerdag zou Aktium dus gerust wat natter afgesteld mogen worden, maar ach… De echte waterratten kunnen natuurlijk altijd op een splash-platform naast de tweede drop plaatsnemen. Ook dat idee herkennen we uit Europa-Park, niet waar?

Mijn twee medereizigers maken nog een extra ritje op Altair en ze zetten een duister stapje in het Horror House, waar ze helaas amper één acteur in aantreffen. Daarna wordt het stilaan tijd om naar onze volgende bestemming in Toscane te vertrekken. We doen dat alledrie met een aangenaam gevoel, want Cinecittà World viel eigenlijk reuze mee. Dit park kreeg in de voorbije jaren veel vernietigende commentaren, maar daar kan ik me niet in vinden. De kwaliteit van de aanwezige rides ligt over het algemeen hoog. Altair en Aktium zijn in hun categorie fijne attracties en dankzij Inferno biedt Cinecittà World zelfs een van Europa’s strafste indoor coasters. Toch is het aanbod duidelijk nog niet compleet. Een dagvullende ervaring levert het park vooralsnog niet, zelfs wanneer je alle kinderattracties zou bezoeken. Een dark ride (eventueel met multimediale touches zoals Spider-Man of Ninjago) lijkt een perfecte uitbreiding en ook een nieuwe waterattractie zou ik toejuichen. Als men het huidige kwaliteitsniveau daarbij behoudt, zet ik Cinecittà over enkele jaren graag opnieuw op de planning.

Is Cinecittà World beter dan MagicLand, dat andere Romeinse park? Het antwoord op die vraag is niet eenvoudig. Hoewel ik vandaag een veel positiever gevoel ervaar dan gisteren, is de line-up van MagicLand ongetwijfeld interessanter voor een doorsnee pretparkbezoeker. Het park is groter, er is meer groen en bovendien betaalden we in MagicLand enkele euro’s minder voor een toegangskaart. Toch wil ik je aanraden om Cinecittà World niet te vergeten als je een trip naar Rome plant. Het park is nog in z’n groeifase, maar op termijn zie ik hier erg mooie dingen gebeuren.

Ik zei het al: we zijn inmiddels onderweg naar Toscane. Deze streek is in de Benelux vooral bekend omwille van z’n glooiende landschappen, de slaperige dorpjes en de overdosis aan hartstikke gesjellige campings. Wij reizen er echter heen omwille van andere bezienswaardigheden: de regionale hoofdstad Firenze en het grootste pretpark van Toscane. Wordt vervolgd onder de pijnbomen van Cavallino Matto.