Thorpe Park

Chertsey, Verenigd Koninkrijk

“Londens sensationeelste pretpark”

Londen is een ideale bestemming om twee vrije dagen door te brengen. Er is veel te zien, er valt meer dan genoeg te beleven en je kan ‘s avonds op aardig wat plekken een lekker drankje nuttigen. Tof. Toch is dit specifieke tripje niet meteen op het London Eye of de Big Ben gericht. Neen, ik steek deze keer het water over om enkele gloednieuwe achtbaan-credits aan m’n teller toe te voegen. Want Londen, dat is ook de ideale uitvalsbasis voor een pretparktrip. Ten zuidwesten van de stad ligt Chessington World of Adventures, in ‘t westen ligt Legoland Windsor en ergens daartussen (in de schaduw van London Heathrow Airport) vind je Thorpe Park. Dit thrillparadijs is op dinsdag 10 september trouwens m’n eerste bestemming.

Air Antwerp bracht me binnen vijftig minuten naar London City Airport en daarna vertrouw ik op het uitgebreide trein- en metronetwerk van de stad. Thorpe Park is ‘t makkelijkst te bereiken vanuit London Waterloo Station. Daar vertrekt immers een trein naar Staines, van waaruit je vervolgens een rechtstreekse shuttlebus kan nemen. Het werkt allemaal ontzettend makkelijk en zo sta ik om elf uur bij de ingang van ‘t park. Er is amper volk aan de bagagecontrole en ook aan de toegangspoort heerst er absolute rust. Het belooft een kalme dag te worden, net zoals je dat op een weekdag in september verwacht. Aangezien ook de zon van de partij is, kan m’n dag nauwelijks beter beginnen.

Lange rijen verwacht ik vandaag niet, maar mechanische storingen zijn minder voorspelbaar. Het lijkt daarom een goed idee om bij Stealth te beginnen. Dit is een gelanceerde achtbaan van Intamin en hij staat niet bekend om z’n betrouwbaarheid. Gelukkig katapulteert Stealth er vanochtend wel duchtig op los. Deze Accelerator haalt op minder dan twee seconden zijn topsnelheid van 130 kilometer per uur en duwt me vervolgens ruim zestig meter omhoog. Indrukwekkend is dat absoluut, maar veel meer stelt een rit niet voor. Na een seconde of tien staat de trein namelijk alweer in de eindremmen. Hoewel Stealth een kick levert, vind ik het jammer dat de lay-out zo ontzettend kort is. De bochtige finale van Xcelerator – een vergelijkbare ride in het Californische Knott’s Berry Farm – voelt net wat leuker dan die abrupte remmen hier. Anderzijds heeft Stealth omwille van z’n korte ritduur wel een enorme herhalingswaarde. Dankzij de wachttijd van vijf minuten is ‘t perfect mogelijk om de kick opnieuw en opnieuw en opnieuw te beleven.

Hoewel dit niet m’n eerste bezoek aan Thorpe Park is, vallen er vandaag maar liefst vier nieuwe credits te rapen. In 2007 was ik geen grote durver en de tien inversies van Colossus schrikten me toen behoorlijk af. Nemesis Inferno kampte daarnaast een hele dag lang met hardnekkige storingen, waardoor ook die Inverted Coaster niet op m’n teller verscheen. Bovendien bouwde Thorpe Park sindsdien twee nieuwe coasters, die (toevallig) allebei van een behoorlijk gruwelijk thema voorzien werden. De eerste van dat duo is The Swarm, een B&M Wing Coaster in een post-apocalyptische setting. De omgeving wordt gedomineerd door een neergestort vliegtuig, vernielde billboards, een gecrashte brandweerwagen en een gehavende kerk, die tevens dienst doet als opstapperron. De treinen werden vormgegeven als een soort vliegende aliens en die beestjes lijken verantwoordelijk voor deze ravage. Ik moet toegeven dat ik niet zo’n liefhebber ben van griezelige thema’s, maar bij The Swarm pakt het goed uit. Het feit dat de baan in een afgelegen uithoek van het park staat, versterkt de duistere sfeer aanzienlijk.

The Swarm is niet alleen oogstrelend om naar te kijken; het is ook een plezier om er in plaats te nemen. Wing Coasters hebben me eigenlijk nog nooit teleurgesteld. Ik verkies relaxte achtbanen sowieso boven heftige knallers en dit baantype past helemaal in dat plaatje. Het zijn meestal geen grote thrillmachines, maar fun leveren zulke Wing Coasters des te meer. Ook The Swarm is heerlijk soepel, bevat een aantal briljante near-misses en duurt net lang genoeg om te overtuigen. Een tweede en derde ritje zijn dus meer dan welkom, wat vandaag perfect mogelijk is. Ondanks de kalmte draaien alle achtbanen immers constant aan maximale capaciteit. Bij The Swarm staat er bijvoorbeeld nauwelijks volk op het perron, maar toch blijft het personeel aan een verschroeiend tempo treinen wegsturen. Duimen omhoog voor Thorpe Park, want hier kunnen vele parken iets van leren.

Britten hebben ondanks hun wisselvallige klimaat een bizarre voorliefde voor water rides. De parken weten dat en het Verenigd Koninkrijk is bijgevolg bezaaid met waterattracties. In Thorpe Park is het vooral Tidal Wave die de show steelt. Deze Shoot-the-Chutes is 26 meter hoog en creëert (zoals z’n naam doet vermoeden) een reusachtige vloedgolf. Je bent hier dus aan het juiste adres om kletsnatte leggings en doorweekte trainingsbroeken te spotten. Toch niet helemaal onder de indruk van deze vochtige Britse mode? Dan is er gelukkig nog het decor rondom de baan. Tidal Wave heeft een origineel, stormachtig thema dat verrassend leuk uitgewerkt is. Het kan me echter niet overtuigen om plaats te nemen. ‘t Is met 22 graden weliswaar aangenaam, maar zulke rides doe ik toch echt alleen maar op tropisch hete dagen. Om dezelfde reden laat ik ook Rumba Rapids en bootjesglijbaan Storm Surge aan me voorbij gaan.

Mijn vorige bezoek aan Thorpe Park is alweer twaalf jaar geleden en ik herinner me er niet veel van. Toch bleef één ding in m’n geheugen gegrift: de zinloosheid van X:\ No Way Out. Dit was een indoor coaster die me in 2007 op een achterwaartse rit door de totale duisternis trakteerde. De baan staat er nog steeds, maar gaat sinds vorig seizoen door het leven als The Walking Dead – The Ride. De lay-out bleef ongewijzigd, maar de treinen rijden opnieuw voorwaarts en er werd aanzienlijk wat thema toegevoegd. Het resultaat is best oké: de rit is plezierig en het griezelige zombie-sfeertje werkt goed. Verwacht er geen wonderen van (dit is in realiteit nog steeds een simpele familieachtbaan) maar The Walking Dead is een leuk tussendoortje indien de wachttijd kort is.

In Thorpe Park ligt de focus op thrills. Tegenwoordig lijkt het park die thrills vooral te creëren door middel van griezelige thema’s. Tijdens het vorige decennium, daarentegen, investeerde men stevig in fonkelend achtbaanstaal. In 2002 pakte Thorpe Park zelfs het record van meeste inversies in één rollercoaster dankzij de opening van Colossus. Dit was ‘s werelds eerste 10-Inversion Coaster van Intamin en dat is niet niks. Helaas is het baantype anno 2019 nog verre van uniek: je vindt ‘m tegenwoordig onder andere in Rusland, Italië en China. Het blijft een raadsel waarom de ontwerpers niet voor een meer afwisselende lay-out gekozen hebben. De tweede helft van Colossus bestaat namelijk uit vijf achtereenvolgende heartline rolls. Dat getuigt van weinig inspiratie en het is bovendien vreselijk desoriënterend. Ik vind dat jammer, vooral omdat het eerste gedeelte van de baan wel tof is. Colossus bolt trouwens soepeler dan ik verwachtte, al is de versie van Divo Ostrov dankzij de modernere beugels een stuk aangenamer.

Het is september en het Halloween-seizoen nadert snel. Sommige zones van het park worden al volop voorbereid voor de Fright Nights, maar eigenlijk zijn er hier sowieso veel horror-rides te vinden. Met The Swarm en The Walking Dead heb ik al twee dergelijke attracties gehad, maar ook filmfranchise Saw is goed vertegenwoordigd. Er is een walkthrough (al lijkt die uitsluitend voor de Halloween-periode bedoeld) en men heeft een rollercoaster met de originele naam Saw – The Ride.

We praten over een Gerstlauer Euro-Fighter, niet meteen m’n favoriete achtbaantype. Ik hou niet van de zware schouderbeugels en dergelijke banen zijn meestal erg bruut. Dat laatste is in ‘t geval van Saw overigens een understatement. Dit is immers de meest intense Euro-Fighter die ik ooit heb gedaan. Geen idee wat Thorpe Park ermee aangevangen heeft, maar het lijkt alsof deze achtbaan illegaal opgevoerd werd. We razen pijlsnel door de inversies en de remmen tijdens het traject zijn volledig uitgeschakeld. Dat resulteert in een waanzinnig heftige rit vol lompe g-krachten en knallende airtime. Niet voor herhaling vatbaar, maar ik wil Thorpe Park wel complimenteren voor het indoor-gedeelte van deze attractie. Dat is namelijk verrassend tof aangepakt, zowel qua baanverloop als qua effecten.De wachtruimte van Saw – The Ride bestaat uit stalen hekken met prikkeldraad. Anderhalf uur daartussen slalommen… da’s niet mijn eerste gedachte bij ‘een dagje pretpark’. Gelukkig is het vandaag zo rustig dat ik meteen kan instappen.

Ook bij de nabijgelegen flat rides hoeft er niet gewacht te worden, al is m’n interesse in deze intense draaimachines beperkt. Het vliegende tapijt, de Afterburner, de Enterprise en TopScan Samurai krijgen me dus niet over de vloer. Ik waag me daarentegen wel aan een ritje op Rush, een zogenaamde Screaming Swing. Zulke reuzenschommels vielen me in Dollywood, Liseberg en Cedar Point honderd procent mee en da’s hier niet anders. Ik haat klassieke schommelschepen, maar deze moderne variant is echt heel plezierig.

Hey psssst… zullen we nog maar eens een griezelige attractie doen? Een klassiek spookhuis heeft Thorpe Park niet, maar de in 2016 geopende Derren Brown’s Ghost Train is wel een moderne variant daarop. Het is de recentste grote nieuwigheid van Thorpe Park en dat vertaalt zich in aanzienlijke wachtrijen. Zelfs op een uitgestorven dag als vandaag wordt er ‘s middags een wachttijd van 45 minuten aangegeven. Dat creëert hoge verwachtingen en die worden grotendeels ingelost.

Ik wil niet de hele ervaring uitleggen, maar hier alvast een tipje van de sluier: Derren Brown’s Ghost Train is een gecombineerde walkthrough en VR-belevenis. Hoewel Virtual Reality me hoegenaamd niks doet, kan ik het in deze setting beter appreciëren dan op een achtbaan. Toch is het niet de Virtual Reality die punten scoort, maar vooral het visuele spektakel zónder de VR-bril verbaast me in positieve zin. Derren Brown’s Ghost Train is namelijk een creepy ervaring die enkele onbegrijpelijke special effects bevat. De totaalbelevenis – die zelfs verder gaat in het souvenirwinkeltje aan de uitgang – is er dus een om in te kaderen. Dit is niet mijn favoriete attractie van Thorpe Park, maar wel de meest verrassende. Zonder enige twijfel.

Derren Brown’s Ghost Train is een uitzondering, maar verder zijn de must-do’s van Thorpe Park toch voornamelijk achtbanen. En wanneer je een coaster-bingo ambieert, moet je maar liefst zeven exemplaren doen. De meest schaamtelijke credit van de reeks is Flying Fish, een kleinschalige Powered Coaster van Mack. Deze familieachtbaan staat gelukkig al op mijn teller, dus ik mag ‘m vandaag overslaan.

Nemesis Inferno ontbreekt daarentegen nog op het lijstje en ik haast me dus naar de Jungle-zone van het park. Daar is deze B&M Inverted Coaster een oogstrelende blikvanger: de bordeaux-rode rails kronkelen elegant langs tropische vegetatie en het station is geïntegreerd in een dreigende vulkaan. Toegegeven… verder dan dit gaat het thema niet. Nemesis Inferno werd niet half ondergronds gebouwd zoals zijn halve naamgenoot in Alton Towers. Toch mag een achtbaan soms gewoon een achtbaan zijn, zeker als het zo’n knallend apparaat als Nemesis Inferno is. Ja, ik ben fan van deze ride. Hij is niet uitzonderlijk hoog, snel of lang, maar hij bevat alles wat ik van een goede Inverted Coaster verwacht. De inversies zijn pittig, het bochtenwerk is ijzersterk en ik kan niet één onaangenaam rammeltje ontdekken. Je zou haast een moord begaan om zo’n volmaakte rollercoaster naar België te halen.

Thorpe Park is dé sensatiebestemming van Londen en het maakt die naam absoluut waar. Families met jonge kinderen hebben hier weinig te zoeken, want dit park draait rond inversies, snelheid en griezels. Doorgaans zijn zulke thrill-parken mijn ding niet. Ik hou van dark rides, ik kan een goed gethematiseerde familieachtbaan appreciëren en sfeerschepping is in mijn ogen belangrijker dan recordstatistieken. Toch heeft Thorpe Park me tijdens dit bezoek aangenaam verrast. Het park scoort namelijk tevens hoog op andere vlakken die ik belangrijk vind. Het personeel is erg vriendelijk, het park is brandschoon en men doet z’n uiterste best om een hoge doorstroom te genereren bij de rides. Vele andere parken zouden tijdens het laagseizoen de capaciteit verlagen, waardoor er alsnog wachttijden ontstaan. Hier in Thorpe Park draaide elke achtbaan daarentegen met het maximale aantal voertuigen. Er hangt een hele positieve vibe in dit park. En ik twijfel er niet aan dat ook een gemiddelde pretparkbezoeker zoiets aanvoelt.

Niet alleen de operations, maar ook de attracties van Thorpe Park verdienen een pluim. Stealth levert een shotje adrenaline van de bovenste plank, The Swarm is een kwalitatief hoogstaande Wing Coaster, Derren Brown’s Ghost Train is uniek en met Nemesis Inferno heeft het park een briljante Inverted Coaster in huis. Merlin Entertainments, de eigenaar van het park, creëerde een ijzersterk product en ik hoop van ganser harte dat deze pretparkgigant morgen op hetzelfde niveau presteert. Dag twee van dit Britse tripje brengt me immers naar Chessington World of Adventures, dat ook door Merlin uitgebaat wordt. De dag belooft er alvast helemaal anders uit te zien. Want net zoals Thorpe Park zich focust op sensatie en spektakel, zo is Chessington bijna uitsluitend gericht op familiaal vermaak. Benieuwd hoe dat uitpakt.