Heide Park

Soltau, Duitsland

“Sterk attractieaanbod, maar eerder zielloos pretpark”

De bekende Kalmthoutse Heide ligt in mijn spreekwoordelijke achtertuin. Als ik zanderige duinlandschappen met paarse bloemen zien wil, hoef ik dus heus geen honderden kilometers te reizen. Toch zaten we pas nog enkele uren in de wagen richting de Lüneburger Heide. Dit reusachtige natuurgebied bevindt zich in Noord-Duitsland, centraal tussen Hannover en Hamburg. Of Niek, Aäron en ik erheen reden om eindeloze natuurwandelingen te maken of om te picknicken tussen het groen? Neen, allesbehalve. Het navigatiesysteem bracht ons namelijk naar Soltau, niet toevallig de thuishaven van een van de grootste Duitse pretparken.

We gaan vandaag naar Heide Park, dat inmiddels al 45 seizoenen meedraait. Het park opende in 1978 met een eerder beperkt attractieaanbod, maar tegenwoordig staat Heide Park bekend als een van de grootste thrill-bestemmingen van het land. Dat is bijvoorbeeld te danken aan de aanwezigheid van maar liefst negen rollercoasters, waarvan er meerdere onder het bewind van de Britse Merlin Entertainments Group gebouwd werden. Deze pretparkketen staat bekend om z’n voorliefde voor spectaculaire rides en duistere thema’s, twee zaken die op het eerste zicht in schril contrast staan met het kneuterige, typisch Duitse familieparkje dat Heide Park ooit was. Hoe de situatie in real life aanvoelt? We ontdekken het aan de start van het nieuwe pretparkseizoen.

Het is dinsdag 4 april en de paasvakantie loopt in grote delen van Europa. Je zou daardoor verwachten dat Heide Park een drukke dag tegemoet gaat, maar dat blijkt niet het geval. Op de parkeerplaats en aan de kaartjescontrole heerst er weliswaar een gezellige bedrijvigheid, maar een overrompeling blijkt het niet. En er is nog meer goed nieuws, want onze vooraf aangekochte tickets kostten slechts 37 euro per persoon. Dat is opmerkelijk goedkoper dan de tarieven die je bij andere grote Duitse parken betaalt. Het feit dat we vanochtend ook van een voorzichtig piepend lentezonnetje kunnen genieten, maakt de eerste indruk zo mogelijk nog aangenamer.

Het is een behoorlijk frisse ochtend en daar ondervinden ook de attracties last van. Een meerderheid van de bezoekers wandelt bij parkopening rechtstreeks richting Colossos, maar komt daar voor een gesloten poort te staan. Wij mogen echter van geluk spreken: we wilden onze dag sowieso bij Flug Der Dämonen starten, en dit blijkt een van de weinige topattracties die bij een temperatuur van 4°C open kan. We betreden dus vlug de wachtruimte en amper tien minuten later duwen we al een comfortabele B&M-beugel in onze schoot. Deze Wing Coaster opende in het jaar 2014 en het werd een van de indrukwekkendste exemplaren in z’n soort. De baan is veertig meter hoog, bijna 800 meter lang en de treinen moeten vijf inversies bedwingen waarvan één unieke combinatie (de demonic knot) zelfs naar deze coaster vernoemd werd. Bovendien ben ik reeds op voorhand helemaal in de ban van IMAscore’s dreigende soundtrack, die door de wachtrij en het station weerklinkt.

We mogen vanochtend backseat ontdekken dat Flug der Dämonen een kwalitatief sterke achtbaan is. Ik hou van de unieke lay-out en het relaxte gevoel waarmee een wing rider door z’n inversies glijdt. Het gebeurt bovendien allemaal met zo’n heerlijke souplesse dat Flug der Dämonen heel re-rideable is. Toch is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn in demonenland. De thematische omkadering van deze baan is namelijk iets te minimaal. Men heeft het in de verhaallijn bijvoorbeeld over een dorp vol angstige inwoners, maar in realiteit zie ik enkel een mastodont van een stationsgebouw en enkele wachtrij-elementen die gerecycleerd werden uit het tijdperk van Wildwasserbahn II. Het Transsylvanische gevoel ontgaat me dus een beetje, al neemt dit niet weg dat Flug der Dämonen een goeie thrill voor een breed publiek is.

Trouwe lezers weten dat ik met een gezonde dosis wantrouwen naar torenattracties kijk. Zet me gerust een hele dag in Disney’s Tower of Terror, maar verder ben ik geen grote fan van free fall towers en soortgelijke attracties. Ook hier in Heide Park loop ik dus in een wijde boog rond Scream, een attractie die ruim honderd meter boven het heidegebied uittorent. Toch kan ik ook zonder rit m’n bewondering voor Heide Park uitspreken: Scream is dankzij haar prominente locatie namelijk een van de blikvangers van het park en qua enscenering is het een pareltje. De nabije omgeving werd in een knap middeleeuws jasje gestopt en de soundtrack versterkt het dreigende sfeertje op sublieme wijze.

Lage temperaturen hebben nog steeds een voelbare impact op de operations. Krake voltooit (met grote moeite) z’n eerste rondjes van de dag, maar bij de bobsleebaan en Colossos is er geen beweging te zien. De Vekoma SLC staat evenmin op het punt om te openen, al was dat vooraf aangekondigd. Deze baan staat er sinds 1999 en was de afgelopen 24 jaar gekend onder de naam Limit. Helaas werd de baan vooral berucht omwille van het beperkte comfort en een schrijnend gebrek aan decoratie. Limit verrees op een simpel grasveldje en het stationsgebouw was lelijker dan een doorsnee garagebox. In 2023 heeft Heide Park ein-de-lijk het licht gezien en momenteel ondergaat de ride een aanzienlijke transformatie. Later op het seizoen zal de baan heropenen als Toxic Garden. Bij de metamorfose hoort een nieuw kleurenschema en een opgefrist perron, al hoop ik vooral dat men het ruwe ritverloop wat aangenamer kan maken.

In de loop der jaren hebben er al meerdere renovatieprojecten plaatsgevonden in Heide Park. En ik moet toegeven dat het resultaat van die verbouwingen al enkele fijne resultaten opleverde. Herinner je jezelf nog hoe de hoek vol misselijkmakende Huss-molens eruit zag voor men een extreme makeover doorvoerde? Het was een collectie wit-groene flat rides in een sfeerloze, door beton gedomineerde omgeving. Een ombouw bracht gelukkig beterschap: het zogenaamde Maya-Tal ziet er opvallend frisser uit en je voelt jezelf niet meer op een gevaarlijke oostblok-kermis. Toch valt het op dat het aanbod van deze parkzone tijdens het afgelopen decennium aardig uitgedund is. Sinds m’n vorige bezoek in 2015 werden de plaatselijke Top Spin, Enterprise, Flipper en Round Up immers uit het park verwijderd, waardoor Maya-Tal tegenwoordig tamelijk leeg aanvoelt.

Maya-Tal bracht ons naar Land der Vergessenen, een themazone met een avontuurlijk karakter. Waarom Heide Park in deze hoek noodzakelijk zo’n expeditiethema wilde doorvoeren, is me trouwens een raadsel. Ze hadden jarenlang een mooie basis om hier een (veel originelere) zone rond de Verenigde Staten uit te bouwen. Er staat een mini-Capitole, er vaarde ooit een Mississippi-raderboot over de centrale waterpartij en in het midden daarvan vond je een imposant replica van Statue of Liberty. Het beeld was een van de meest herkenbare symbolen van Heide Park, maar het belandde inmiddels op de schroothoop. Had Colossos gethematiseerd naar een of ander Amerikaans nationaal park, maak van die nabijgelegen Intamin launched coaster een Nascar-race en je hebt al een aardig Amerikaanse zone. Maar helaas: dit werd het nietszeggende Land der Vergessenen, waar absoluut geen lijn in te vinden is.

De gelanceerde achtbaan waar ik het zonet over had, dat is Desert Race. Wanneer we de baan naderen, merken we dat Heide Park voor dit project geen themagenieën opgetrommeld heeft. Deze Intamin Accelerator vertrekt vanuit een heel kil station (alias afdak) en racet dwars door een kaal landschap. De baan zelf is een quasi exacte kopie van Rita uit Alton Towers en ook dat is jammer. In het Britse zusterpark werd er voor deze simpele lay-out gekozen omwille van de daar geldende hoogtebeperkingen. In Heide Park zou een iets hogere coaster met meer variatie en één of meerdere inversies een aanzienlijke meerwaarde geleverd hebben. Nu moeten we het helaas doen met een Desert Race die na z’n pittige lancering uitbolt via achtvormige bochtencombinaties. Een gemiste kans dus, en dat geldt ook voor de operations vandaag. Met amper één rijdende trein gaat het hier namelijk vrij traag, waardoor we zowat 35 minuten in de rij moeten staan.

Vandaag mogen we absoluut niet klagen over het weer, maar in 2015 belandde ik in Heide Park op een regenachtige herfstdag. Als ik toen één specifiek attractietype miste, was het ongetwijfeld een dark ride. Het is bijgevolg fijn om te zien dat Heide Park sindsdien Ghost Busters 5D aan het aanbod toegevoegd heeft. Helaas is de ride na vijf jaar niet in al te beste conditie. Er is bijvoorbeeld ruimte voor een preshow, maar die wordt tegenwoordig overgeslagen. Wanneer we vervolgens deze interactieve dark ride uittesten, merken we bovendien dat de schermen vaak haperen en de laserpistolen niet al te nauwkeurig schieten. Daarnaast is het themaniveau flauw te noemen, want tussen de verschillende schermpassages integreerde men nauwelijks reële decors. Neen, dit is geen topper.

Een andere nieuwigheid sinds m’n vorige bezoek is Drachenzähmen – Die Insel. Dit themagebied werd opgebouwd rondom het hyperpopulaire How To Train Your Dragon van DreamWorks. Ik ben een groot fan van deze animatiefilms en Motiongate Dubai bewees dat je fantastische attracties kan ontwikkelen met dit thema. Helaas mag je in Heide Park geen Dragon Gliders-achtige rollercoaster verwachten. De blikvangers van deze zone zijn namelijk twee familiale molens, een fotolocatie en een boottocht met de naam Drachengrotte. We verwachten van deze rondvaart met z’n indoor-passage aanvankelijk best veel, maar er blijkt geen reden tot euforie. Het dark ride-gedeelte is immers extreem kort en we varen enkel langs statische figuren. Kom op Heide Park… hier zat toch meer in?

Heide Park voerde enkele jaren geleden het gebruik van afgelijnde themagebieden in. En eerlijk: dat is een idee dat ik alleen maar kan toejuichen. Toch is het verdomd lastig om een pretpark succesvol te transformeren naar een themapark. Je moet namelijk niet louter nieuwe rides presenteren, maar je moet ook de bestaande attracties ombouwen. En exact daar wringt het schoentje in Heide Park. De gedateerde Floßfahrt en de klassieke monorail staan tegenwoordig bijvoorbeeld in de piratenzone, terwijl ze nog steeds hun ouderwetse, ietwat kneuterige uiterlijk dragen. Ook het in oer-Duitse bouwstijl uitgevoerde restaurant Wirtshaus des Admirals oogt nog steeds alsof het uit een Beiers bergdorpje geplukt werd. Heide Park plakte hier en daar weliswaar een piratenvlag tegenaan, maar het begrip ‘half werk’ is nog een understatement om mijn gevoel bij Bucht der Piraten uit te drukken. Wanneer we in dat piratenrestaurant een schnitzel bestellen, worden we er trouwens onsubtiel aan herinnerd dat Heide Park onderdeel van Merlin Entertainments is. Onze maaltijd is weliswaar lekker, maar we moeten er wel een klein fortuin voor neertellen.

Na de lunch merken we dat de wachttijd van de nabijgelegen Krake zich beperkt tot een vijftal minuten. We gooien ons na-het-eten-doen-we-eerst-een-rustige-attractie-principe dus vlug overboord en wandelen rechtstreeks door naar het station van deze B&M Dive Coaster. Noem dit achtbaantype gerust de one-trick-pony uit het stalletje van B&M. Laat je passagiers enkele seconden boven een afgrond bungelen en gooi ze vervolgens verticaal de diepte in. That’s it. Veel meer doet een Dive Machine over ‘t algemeen niet. Je mag dit als een belachelijk simpel concept kunnen definiëren, maar ik vind het persoonlijk alsnog een prima ervaring. Natuurlijk zijn de banen in kwestie vaak relatief kort en elimineert het logge voertuig elke kans op krappe bochten of intense inversies. Maar zijn die bochten en inversies datgene waar ik naar zoek? Helemaal niet. Niets evenaart immers de kick van zo’n verticale afdaling. Zo ook bij Krake: men deed geen overbodige moeite om de lay-out te rekken en daardoor voelt deze coaster erg to-the-point aan. Goede punten voor de ritervaring van Krake, maar Heide Park z’n poging om het ding te thematiseren draaide helaas minder succesvol uit. Het interieur van het stationsgebouw is kil en het scheepswrak onder de first drop oogt iets te carnavalesk om te overtuigen.

Big Loop viert dit jaar z’n veertigste verjaardag en daarmee is het de oudste rollercoaster van Heide Park. Toch is het niet de leeftijd, maar vooral de identiteitscrisis van deze baan die m’n aandacht trekt. Tijdens mijn vorige bezoek behoorde Big Loop bijvoorbeeld nog tot de zone Transsilvanien, al was een plastic Dracula-pop de enige verwijzing naar dat thema. Tegenwoordig is de ride daarentegen onderdeel van Bucht der Piraten, maar bijpassende decoratie werd er niet voorzien. Toch wil ik melden dat Big Loop dankzij z’n locatie best een fotogeniek ding is. En de ritervaring? Die valt eigenlijk beter mee dan verwacht. Deze klassieker rijdt verbazend vlot, hij is relatief intens en de twee lange rechte stukken track voelen zo doelloos dat het lachwekkend wordt.

Sponsort Heide Park een voetbalclub met wit-groene shirtjes? Het valt in ieder geval op dat ze die bewuste kleurcombinatie wel erg graag bovenhalen. Naast Limit en Big Loop doet ook Bobbahn namelijk gezellig mee. Deze coaster was tot 2013 bekend als Schweizer Bobbahn, maar kwam plots middenin Transsilvanien te liggen. Het is dus volkomen begrijpelijk dat men de verwijzing naar Zwitserland uit de naam filterde, maar er was nog een bijkomend probleem. In tegenstelling tot die twee aanpalende achtbanen was Bobbahn immers wel gethematiseerd. Je vond het station in een witgekalkte Alpenchalet en je racete in bobsleetreintjes met onder andere Canadese en Zweedse vlaggetjes. Wat Heide Park aanpaste om deze Schweizer Bobbahn om te toveren tot een huiveringwekkende Dracula-rollercoaster? Men hing enkele spooky kadertjes op, men kliederde wat bloedvlekken tegen de muren en er verscheen een schattig vleermuisje op het naambord. Et voilà, we zijn klaar. Het plaatje klopt voor geen meter, maar ik durf dat door de vingers te zien. Qua rit doet Bobbahn het immers lang niet slecht. De baan haalt een goeie snelheid, hij bevat een verrassend indoorgedeelte en de lay-out is langer dan verwacht. Uitstekende familieachtbaan.

Heide Park zette zichzelf internationaal op de kaart in 2001, toen het de gigantische houten achtbaan Colossos in gebruik nam. De baan werd beroemd omwille van z’n steile afdalingen en de stevige porties airtime, die fans van over de hele wereld naar Soltau lokten. Het was dan ook schrikken toen Heide Park in 2016 aankondigde dat z’n sterachtbaan voor onbepaalde tijd buiten dienst gesteld zou worden. Problemen met de rails zorgden ervoor dat Colossos uiteindelijk tweeënhalf jaar geen passagiers zou vervoeren. Na een uitgebreide modernisering heropende de baan in april 2019 onder de naam Colossos – Kampf der Giganten. Nieuwe treinen en een gerenoveerde track slokten het leeuwendeel van het renovatiebudget op, maar het meest opvallende nieuwe element is een reusachtig standbeeld van een vuurmonster. Het ding levert (in mijn ogen) geen enorme meerwaarde voor de ritervaring, maar voor toeschouwers is het een visueel plezierig extraatje.

Colossos blijft voor vele bezoekers de blikvanger van Heide Park en dit merk je aan de rijen. Ondanks vlotte operations met twee treinen bedraagt de wachttijd ‘s namiddags immers zowat 40 minuten. Voor een dergelijk legendarische baan is dat gelukkig geen slechte deal en tijdens de renovatie werd gelukkig ook Colossos’ wachtruimte aangenamer ingericht. De tijd vliegt dus in sneltempo voorbij en we belonen onszelf met een backseat-zitplaats. Want als er één plek is waar je een airtime-machine moet beleven, dan is het toch achterin de trein? Onze keuze blijkt te lonen: na een klim naar de 52 meter hoge top worden we inderdaad op fantastische gewichtloosheid getrakteerd. Terwijl de trein naar z’n topsnelheid van 110 kilometer per uur sprint, hangen we meerdere seconden met ons volle gewicht in de heupbeugel. Ook op de volgende heuvel is de airtime nog van een buitengewoon hoog niveau, maar daarna zwakt de ervaring helaas af. De lay-out van Colossos bevat weinig verrassende elementen en de bochten lijken veel snelheid op te slokken. Daarnaast voel ik nog steeds het ritmische geschok dat Colossos 1.0 kenmerkte. Ik vind het dus lastig om een sluitende conclusie over deze iconische achtbaan te schrijven. Enerzijds is de algemene belevenis te monotoon om deze coaster naar m’n top twintig te katapulteren, maar anderzijds geldt Colossos binnen de grenzen van Heide Park nog steeds als een regelrechte highlight.

Het wordt op deze lentedag een graad of acht. In combinatie met een voorjaarszonnetje is dat best aangenaam, maar het blijft me te fris om de waterattracties uit te testen. Aäron en Niek zien echter geen problemen en wagen zich wel aan Wildwasserbahn en Mountain Rafting. Dit zijn respectievelijk een stokoude boomstammenbaan en een verrassend uitgebreide, prachtig aangelegde rapid river. Mountain Rafting katapulteert je rechtstreeks naar de gloriedagen van Heide Park, toen haast elke attractie een typisch Duits thema droeg. Jammer genoeg moeten we constateren dat Merlin de oudere attracties weinig liefde gunt. De rotspartijen rondom het vaarkanaal worden inmiddels gestut door afschuwelijke staalconstructies en de aangrenzende gebouwen smeken om een laagje verf. Begrijp me niet verkeerd; Mountain Rafting schijnt nog steeds een uitstekende rapid river te zijn. Maar het lijkt er niet op dat men het oogstrelende landschap van weleer ooit in ere zal herstellen.

Grottenblitz is de laatste attractie op ons to-do-lijstje. Deze Mack lijkt qua lay-out een bijna letterlijke kopie van Alpenexpress in Europa-Park en doet er bovendien ook qua opbouw fel aan terugdenken. Een chalet-achtig stationnetje met houten bogen, een outdoor helix en een langgerekte bocht naar rechts binnenin een grot; je vindt het hier allemaal terug. Wie verwacht dat Heide Park een gelijkwaardige kopie van de knappe Zauberwelt der Diamanten in huis heeft, komt echter bedrogen uit. Je belandt hier in een doods halletje waarin plastieken planten en een steigerend statisch paard een nogal lachwekkend geheel creëren. Hopelijk grijpt Heide Park de kans om deze ride binnenkort nieuw leven in te blazen. Grottenblitz zou bijvoorbeeld een fijne uitbreiding vormen voor het aangrenzende How To Train Your Dragon-gebied.

We maken het verplichte bisnummertje op B&M-staal en we sluiten de dag af met twee rondjes op Colossos. Vervolgens merken we dat Heide Park z’n attracties maar liefst een uur voor de aangekondigde sluitingstijd dicht gooit, wat we een tamelijk klantonvriendelijk tafereel vinden. En het moet gezegd: dit is niet de eerste keer dat het park me vandaag de wenkbrauwen doet fronsen. Heide Park lijkt tegenwoordig een nogal onpersoonlijk pretpark zonder samenhang geworden. Ik weet wel dat die samenhang van vijftien jaar geleden voornamelijk te danken was aan Duitse kitsch, kneuterigheid en ouderwetse huisjes. Maar het vormde toen tenminste een consistent geheel waarbij je jezelf eerder een welgekomen gast dan een betalende bezoeker voelde. Sinds Merlin die bewuste themazones is beginnen inrichten, lijkt het of Heide Park in een identiteitscrisis belandde. Het themaniveau van pakweg Wildwasserbahn II of Mountain Rafting wordt nergens nog geëvenaard en de oudere rides worden nauwelijks meegetrokken in de nieuwe parkindeling. Het is een werkwijze die erg onaantrekkelijke contrasten oplevert.

Nog een feitje dat me opvalt sinds de vorige bezoeken: Heide Park maakt er geen probleem van om minder populaire rides simpelweg te verwijderen. Op zich is dat niet zo vreemd, want het park had vroeger de bizarre gewoonte om zowat elke invulattractie in tweevoud te presenteren. In zekere zin is het dus geen ramp dat de carrousel op een eenzaam eilandje, het tweede schommelschip en de Monza-autorit verdwenen. Heide Park doet echter weinig moeite om deze rides te vervangen en timmert de locatie in sommige gevallen gewoon dicht met houten panelen. Hetzelfde gebeurde met het voormalige Heide-Dorf, een dorpspleintje naast de hoofdingang. Wie op de tippen van z’n tenen over de omheining heen tuurt, kan met enige nostalgie terugblikken op betere tijden. Wat ooit een oergezellig hoekje met draaiende koffiekopjes was, is inmiddels overwoekerd en verlaten. Een flatterend gezicht is het niet.

Er is ook positief nieuws te melden. Ik word vandaag namelijk aangenaam verrast door de vlotte operations. Je hoort uit Gardaland en Alton Towers (tevens onderdeel van de Merlin-groep) soms horrorverhalen in verband met capaciteit. Het zou een lepe strategie kunnen zijn om de verkoop van peperdure voorkruippasjes omhoog te jagen. Ook in Heide Park kan je drukte omzeilen met een zogenaamde Express Butler, maar ik heb niet de indruk dat men daardoor kunstmatig lange wachtrijen creëert. Zelfs ondanks de geringe drukte rijden de meeste topachtbanen met hun maximale aantal treintjes en extreem lange rijen zien we nergens. Hetzelfde verhaal bij de horeca: bijna alle standjes zijn geopend en daardoor komen we vrijwel meteen aan de beurt. Dat positieve aspect veranderde in de loop der jaren gelukkig niet. Al bij al levert Heide Park ons dus nog best een plezierig uitje op.

Laat ik er een eind aan breien door een lang verhaal kort te maken. Neen, ik ben geen fan van de geforceerd ingevoerde themazones. En ja, sommige parkgedeelten leunen zelfs gevaarlijk dicht aan bij vergane glorie. Heide Park blijft dus ver achter op Phantasialand en Europa-Park, maar voor thrill-liefhebbers is het aanbod nog steeds excellent. Wanneer je hier met de juiste verwachtingen binnenstapt, ga ik er dus van uit dat Heide Park een prima dag kan opleveren.