Busch Gardens Tampa

Tampa, Florida, USA

“Indrukwekkende verzameling achtbanen, matige operations”

Haast iedere pretparkliefhebber boekt vroeg of laat een reis naar Orlando, en da’s logisch. Als je fantastische themaparken wil ontdekken, dan biedt die stad in Centraal-Florida namelijk alles wat je zoekt. Toch ligt hét achtbaanparadijs van the Sunshine State gek genoeg niet in deze pretparkhoofdstad. Ik zal nooit ontkennen dat Universal een aantal schitterende coasters heeft en ook SeaWorld profileert zich meer en meer als een thrill-bestemming, maar Florida’s grootste collectie achtbanen staat 120 kilometer zuidwestelijker. Busch Gardens Tampa biedt in totaal ruim acht kilometer plezier op achtbaanrails en creditjagers kunnen hun teller hier stevig omhoog jagen. Vooral de nieuwste aanwinst, een RMC-achtbaan van monsterlijke proporties, doet ons al bij voorbaat watertanden.

We verblijven tien nachten in Orlando, we beschikken niet over een huurwagen en we willen geen fortuin spenderen aan een rideshare richting Tampa. Mission Impossible om Busch Gardens te bezoeken, dus? Niet helemaal! Er is namelijk een shuttlebus die dagelijks tussen Orlando en het park rijdt. Bovendien is deze service gratis voor iedereen die een Busch Gardens-ticket in handen heeft. Je kan onder meer vertrekken nabij Universal en aan ICON Park, maar wij opteren voor de opstapplaats bij Old Town (een kleinschalig pretparkje op amper tien minuten rijden van ons hotel in Walt Disney World). Hou er rekening mee dat de shuttle doorgaans meerdere haltes aandoet, waardoor de rittijd naar Busch Gardens behoorlijk oploopt. Wij staan bijvoorbeeld pas rond 11.15 uur bij de toegangspoort, ruim een uur na de openingstijd van het park. Onze terugrit is dan weer drie kwartier vóór sluitingstijd gepland. De allergrootste coaster-freaks ervaren dit misschien als een probleem, maar voor ons is de resterende parktijd alsnog ruim voldoende.

De geschiedenis van Busch Gardens gaat terug tot in 1959 en het park onderging meerdere naamsveranderingen. Namen als The Dark Continent en Busch Gardens Africa passeerden de revue, beiden verwijzend naar het centrale thema van het park. En hoewel de huidige naam een wat neutraler karakter uitstraalt, bleef het achtergrondverhaal intact. Busch Gardens simuleert nog steeds een reis naar het Afrikaanse continent en die trip start in… Marokko. De inkomzone van het park werd van een Arabisch tintje voorzien, maar een hoogvlieger blijkt het niet. De façades bevatten weinig details en ook achter de gevels is een opfrisbeurt gewenst. Onze eerste indruk van het park is dus matig, al is dat misschien te wijten aan ‘t feit dat we gisteren nog door de perfecte Main Street USA van Magic Kingdom kuierden.

Verschil moet er zijn. Busch Gardens zal wellicht nooit een Main Street op Disney-niveau hebben, maar Disney zal evenmin een indrukwekkende hybrid coaster van Rocky Mountain Construction bestellen. We starten onze dag met een rit op de nieuwe blikvanger binnen het attractieaanbod van Busch Gardens: Iron Gwazi. De baan behoort tot het Marokkaanse themagebied, maar baadt gelukkig niet in dezelfde oubolligheid als de inkomzone. Iron Gwazi verwelkomt ons namelijk met een fris ogend stationsgebouw, dat omgeven wordt door exotisch groen. Een display aan de ingang voorspelt een wachttijd van circa 30 minuten, wat voor een gloednieuwe achtbaan natuurlijk geen slechte deal is. We stoppen onze rugzakken dus vlug in een – helaas betalende – locker en we wandelen door een grotendeels lege rij. In het station ontstaat er een bepaalde hilariteit/walging (schrappen wat niet past) wanneer een passagier z’n maaginhoud tegen een van Iron Gwazi’s treinstellen kliedert. Vervolgens komen er vier personeelsleden aandraven met een emmertje water, zichzelf duidelijk afvragend of dit wel echt hun droomjob is. Het tafereeltje zorgt voor de nodige vertraging, maar we zullen het definiëren als spanningsopbouw.

Iron Gwazi is niet bepaald een kleintje en dat merken we wanneer de kettinglift ons naar boven takelt. Het hoogste punt ligt immers op 63 meter, hoger dan eender welke andere rollercoaster in Florida. Wanneer we vervolgens met een hellingshoek van 91 graden naar beneden duiken, gaat ook het Floridiaanse snelheidsrecord aan flarden. Deze first drop is op zichzelf al een waar meesterwerk, maar de genialiteit stopt daar niet. Ook de rest van de lay-out zit boordevol krachtig bochtenwerk en verrassende airtime. Het lijkt alsof de elementen van Iron Gwazi bedoeld zijn als een soort best of RMC, want de baan bevat alles wat deze Amerikaanse constructeur zo legendarisch maakt. Vooral de eerste afdaling en de neerwaartse barrel roll zijn vermeldenswaardig, maar eigenlijk is elke centimeter van deze baan fabuleus. Iron Gwazi verdient overigens nog een extra sterretje achter z’n naam wanneer de treinen warmgedraaid zijn. Hoewel het ochtendritje reeds fantastisch was, wordt de brute kracht van deze machine ‘s avonds pas echt voelbaar. Ons rondje Iron Gwazi bij schemering, dat is oprecht een van de allerbeste achtbaanervaringen ooit. Ik meen het dus wanneer ik zeg dat deze rollercoaster op wereldniveau presteert.

Als ik één minpunt van Iron Gwazi moet bedenken, dan is het de locatie. Ondanks het feit dat hij centraal in het park gebouwd werd, zijn er namelijk amper wandelpaden die dichtbij de track komen. Een groot deel van de baan is bijgevolg nagenoeg onzichtbaar, wat ik (vooral vanuit fotografisch standpunt) jammer vind. De meeste andere coasters in dit park zijn duidelijk een stuk fotogenieker. Kijk bijvoorbeeld eens Cheetah Hunt, die op schilderachtige wijze door Busch Gardens’ eigen savanne raast. Ook qua rit weet deze groen-gele Intamin me te overtuigen. Cheetah Hunt dateert uit 2011 en was in die tijd relatief vernieuwend. Achtbanen met meerdere lanceringen waren immers nog niet zo vanzelfsprekend en de lay-out van deze baan is (zelfs naar de huidige standaarden) bijzonder te noemen. Het opvallendste element is de merkwaardige torenconstructie na acceleratie nummer twee, al blijkt dit voor passagiers een van de minst boeiende momenten. Interessanter is het daarop volgende baangedeelte, dat – net zoals een jachtluipaard – laag bij de grond door de savanne slingert. Houd daarbij in gedachten dat Cheetah Hunt geen uitgesproken thrill is. Deze coaster bevat weliswaar een inversie en hij behaalt een tamelijk hoge snelheid, maar in eerste instantie moet je het beschouwen als een gevorderde familieachtbaan. Dat concept lijkt alvast een succes, want men afficheert vanochtend een wachttijd van 70 minuten bij Cheetah Hunt. Gelukkig kochten we tijdens Black Friday een spotgoedkope Quick Queue-pas, die ons in staat stelt om daar 65 minuten af te trekken.

Ook bij Montu halen we onze Quick Queue tevoorschijn. Toch blijkt het voordeel daar minder spectaculair. We mogen dankzij ons voorsteekpasje weliswaar rechtstreeks naar het perron wandelen, maar komen daar in een tamelijk chaotische situatie terecht. Het hele station wordt immers volgepropt met mensen, terwijl er slechts één trein in roulatie is. Met één vertrekkend voertuig per vijf à zes minuten gaat het hier bijgevolg traag. Frustrerend traag, als ik eerlijk ben. De teleurstellende operations hebben godzijdank geen invloed op de uiteindelijke belevenis, want die is nog steeds uitstekend. Montu verwent ons met een goeie first drop, gevolgd door een sterke lay-out vol intense elementen. Bovendien is B&M’s kenmerkende soepelheid aanwezig en ziet de baan er sinds een recente verfbeurt weer stralend uit. Ik had de baan dus graag meer dan één ritje gegund, maar de trage dispatches doen ons besluiten om het plezier elders te zoeken.

Aangezien mijn vorige bezoek aan Busch Gardens Tampa in 2014 plaatsvond, spot ik tijdens dit bezoek maar liefst drie nieuwe credits. Helaas lukt het niet om m’n coaster-bingo te heroveren, want bij Cobra’s Curse heerst doodse stilte. Deze attractiesluiting werd niet aangegeven in de onderhoudskalender van het park, dus het voelt een beetje zuur. Ik had deze spinning coaster van Mack Rides alleszins graag aan mijn teller toegevoegd, want hij heeft een custom baanverloop met unieke treintjes. Daarnaast lijkt Cobra’s Curse ook de sterkst gethematiseerde achtbaan van Busch Gardens Tampa. De eyecatcher is een goudkleurig standbeeld met een hoogte van ruim twintig meter, maar ook de wachtruimte en het station zien er best knap uit.

Een liefhebber van transportattracties wordt in Florida verwend. Walt Disney World biedt stoomtreinen, overzetboten, kabelbanen en monorails, terwijl je in Universal een zitje op de befaamde Hogwarts Express kan bemachtigen. Ook Busch Gardens Tampa heeft met Serengeti Express een pareltje in de aanbieding. We starten aan deze treinrondrit in het station van Nairobi. In het echte leven vormt deze Keniaanse hoofdstad de gateway naar verschillende wildlife-parken, maar ook in Busch Gardens kunnen we van hieruit op safari vertrekken. De Serengeti Express doorkruist immers de savanne, die haast het volledige oostelijke parkdeel beslaat. Qua oppervlakte is het gebied bijna even imposant als de savanne van Kilimanjaro Safaris (Disney’s Animal Kingdom) en ook de achterliggende gedachte is gelijkaardig. Vanuit de wagons worden we immers getrakteerd op een close-up bij de giraffen, neushoorns, struisvogels en heel wat andere dieren. Ook zonder treinrit kan je in Busch Gardens Tampa trouwens beestjes spotten. Verspreid doorheen het park spotten we knap vormgegeven habitats met alligators, leeuwen, gorilla’s, orang-oetans en nog veel meer.

De dieren zijn mooi meegenomen, maar we reisden voornamelijk naar Busch Gardens voor de thrills. En we mogen van geluk spreken: wanneer we de trein verlaten bij het station van Stanleyville, zijn er immers alweer twee spectaculaire rollercoasters binnen handbereik. Het eerste lid van dit duo is Tigris, de op een na jongste rollercoaster van het park. Aangezien hij in 2019 opende, is het de eerste keer dat ik Tigris zie. Toch oogt de baan in zekere zin vertrouwd, want het is een standaardmodel. Ik deed deze zogenaamde Sky Rocket II reeds in Holiday Park en Busch Gardens Williamsburg, en krijg vandaag een identieke ervaring voorgeschoteld. Tigris bestaat uit drie intense acceleraties, een 45 meter hoge inversie (waarbij je honderd procent op de beugel moet vertrouwen) en een non-inverting loop. Ondanks het feit dat dit een behoorlijk stevige kick oplevert, kan Tigris me helaas matig bekoren. Het is zo’n coaster die voor een middelgroot pretpark prima is, maar hier in Busch Gardens valt hij toch een beetje te licht uit.

We laten onze rugzakken nog even in het kluisje zitten, zodat we meteen een ritje op buurman SheiKra kunnen meepikken. Deze Dive Coaster opende in 2005 en hij was de eerste van z’n soort in de Verenigde Staten. Bovendien pakte SheiKra uit met een inversie en een tweede verticale afdaling, iets wat toentertijd vernieuwend was. Het moet gezegd: bijna twintig jaar later blijft SheiKra een bijzonder imposante machine. De tracks en de voertuigen zijn ronduit gigantisch en ook qua rit blijkt het een overtuigende ervaring. Onze backseat-plekken garanderen briljante airtime en SheiKra is na al die jaren nog extreem soepel. Het feit dat de treinen voorzien zijn van B&M’s oude beugelsysteem beschouw ik overigens als een pluspunt. De nieuwe generatie beugels (die je bijvoorbeeld op Valravn terugvindt) geeft opvallend minder bewegingsvrijheid, waardoor de airtime minder krachtig aanvoelt. Ik ben dus verliefd op SheiKra en ik vind het een van de allerbeste coasters in Florida. Het is daarenboven tof om te zien dat men niet enkel bij Montu recentelijk de verfborstel bovenhaalde. Ook SheiKra werd tijdens de afgelopen maanden van een opgefrist kleurschema voorzien, dus het is opnieuw een pareltje om naar te kijken.

Hoewel de zon aan volle kracht schijnt, beleven we vandaag de koudste dag van onze hele vakantie. Een graad of achttien, warmer wordt het niet in Tampa. Nat worden is bijgevolg geen must, al blijkt het aantal geopende waterattracties sowieso laag. Ik merk bijvoorbeeld dat Tidal Wave (een klassieke shoot-the-chutes) het veld moest ruimen voor Tigris en de nabijgelegen Stanley Falls Flume wordt tijdens ons bezoek gerenoveerd. De enige overblijver in het segment van de water rides is Congo River Rapids, een van de oudste raftingbanen van de planeet. Vanaf de oever staren we met plezier naar de durvers die zich vanmiddag aan de woeste rivier wagen, maar wij passen vriendelijk voor deze ervaring. Amerikaanse rapid rivers hebben doorgaans hogere golven dan hun Europese soortgenoten en bovendien varen de vlotten dwars doorheen enkele watervallen. Neen bedankt.

Wie verfrissing zoekt, die is in het Congolese themagebied aan het goede adres. Maar ook wanneer je een voorspelbare achtbaanfoto wil maken, hoor je hier een kijkje te nemen. Het is in Busch Gardens Tampa immers verplichte kost om de lichtblauwe corkscrews van Kumba te fotograferen, bij voorkeur wanneer er een gele trein doorheen raast. Deze achtbaan opende in 1993 en was het prototype van B&M’s Sitting Coaster. Naar de huidige standaarden lijkt Kumba niet heel speciaal, maar dertig jaar geleden was dit ongetwijfeld anders. Bovendien merk ik vanmiddag dat Kumba nog steeds een kwalitatief hoogstaande baan is. Dat is niet alleen te danken aan de fotogenieke kurkentrekkers of aan de looping die met een sierlijke krul rondom de lifthill draait, maar ook aan de intensiteit. Kumba heeft namelijk een hoeveelheid power waar vele moderne achtbanen alleen maar van kunnen dromen. Ook qua soepelheid scoort deze machine nog steeds meer dan behoorlijk, dus dit is zo’n oldskool B&M waar je als achtbaanliefhebber gewoonweg blij van wordt. En het obligatoire plaatje? Dat werd uiteraard gemaakt.

Wist je dat Busch Gardens Tampa ooit een themazone Timbuktu had? Het gebied werd gedomineerd door de typische bouwstijl van deze Malinese stad, die je bijvoorbeeld ook in het Afrikaanse themagebied van Phantasialand terugziet. In 2014 nam het parkmanagement echter, om onduidelijke redenen, afscheid van Timbuktu. Tegenwoordig heet deze hoek van het park namelijk Pantopia. Hoewel de meeste architectuur relatief intact bleef, koos Busch Gardens voor een opvallend kleurschema met felle tinten. Mijn mening over deze make-over is tweeledig. Enerzijds is het jammer dat Pantopia niet helemaal in het Afrikaanse idee past. Anderzijds moet ik toegeven dat het geheel best blits aandoet. Eigenlijk lijkt het alsof Busch Gardens aan Festivalisation deed, net zoals Walibi Holland dat de laatste jaren doet. Je moet ervoor zijn, maar onder de strakblauwe hemel werkt het in mijn ogen verbazend goed.

We moeten het vandaag zonder de topattractie van Pantopia stellen, want Falcon’s Fury houdt de deuren dicht. Deze 94 meter hoge vrijevaltoren staat volgens Busch Gardens’ website al meerdere maanden stil en er wordt voorlopig geen heropening verwacht. Jammer, al ben ik als coasterfan natuurlijk vooral geïnteresseerd in de lokale credits. Dat zijn SandSerpent (een weinig memorabele wild mouse van Mack Rides) en Scorpion. Deze loopingachtbaan van Schwarzkopf is er sinds 1980, waardoor het als de oudste operationele coaster van Busch Gardens geldt. Tijdens een ritje krijgen we dan ook dat heerlijke vintage gevoel dat alleen zo’n Schwarzkopf-machine kan geven. Die rit doet enigszins terugdenken aan Looping Star die ooit in Bobbejaanland stond, al is Scorpion nog een beetje compacter. Voor een ritje op deze klassieker komt onze Quick Queue trouwens goed van pas. Er is amper één trein in werking en de operations gaan behoorlijk moeizaam, dus de reguliere rij loopt aardig op.

Dankzij diezelfde Quick Queue kunnen we vervolgens bisnummertjes maken bij Cheetah Hunt en Iron Gwazi, maar we bouwen ook een rustpauze in. Tussen al het coastergeweld vinden we namelijk de Bird Gardens, een prachtig stukje van het park dat meer aandacht verdient dan het krijgt. De naam doet reeds vermoeden dat je hier enkele exotische vogelsoorten kan spotten, maar toch is het vooral de tropische vegetatie die me bijblijft. Ook het aanpalende Sesame Street – Safari of Fun is een stuk mooier dan verwacht. Dit kindergebied bevat een aantal (voor de hand liggende) familieattracties en blijft qua uitwerking trouw aan het Afrikaanse thema van Busch Gardens Tampa. Wij brengen er niet veel tijd door, maar met jonge kinderen is het hier ongetwijfeld genieten.

Rond een uur of zeven wandelen we richting parkuitgang, om even later de terugrit naar Orlando aan te vangen. En toegegeven: ik ben blij dat we een dagje buiten de bubbel van Florida’s pretparkhoofdstad doorbrachten. Hoewel Universal en Walt Disney World superieure ervaringen bieden, zijn die parken ongelooflijk druk en vergt het vaak een gepaste strategie om ze te bezoeken. Een dag in Busch Gardens Tampa voelt in zekere zin relaxter, omdat de bezoekersstroom hier heel wat kleiner is. Tijdens een weekdag buiten de schoolvakantie tref je hier bijgevolg weinig noemenswaardige wachtrijen, terwijl je voor de topattracties in Orlando alsnog rekening moet houden met wachttijden van 60 minuten of meer. Dat nieuws wordt nog mooier wanneer je weet dat Busch Gardens een buitengewoon kwalitatieve serie achtbanen aanbiedt. Iron Gwazi is natuurlijk het nieuwe kroonjuweel, maar ook Cheetah Hunt, Montu, SheiKra en Kumba blijven rollercoasters van wereldklasse. Met de vele dierenverblijven en het Sesamstraat-gedeelte heeft Busch Gardens ook voor de jonge gezinnen voldoende in de aanbieding, al blijft dit in eerste instantie een thrillpark.

Is het dan alleen maar rozengeur en maneschijn? Neen, dat wil ik niet beweren. Vooral als het over personeel gaat, laat Busch Gardens steken vallen. We komen tijdens ons bezoek regelmatig in contact met ronduit ongemotiveerde crewleden. Er wordt vaak traag gewerkt en niet iedereen toont zich van zijn/haar vriendelijkste kant. Het contrast met de teams van Universal en Walt Disney World is uiteraard enorm, maar ook in het gemiddelde Six Flags-park zie ik meer professionaliteit. Je kan die vriendelijkheid als een detail beschouwen (en ik geef toe dat de attracties uiteindelijk belangrijker zijn), maar het zijn zulke finishing touches die een uitmuntend pretpark onderscheiden van de goede pretparken. Verwacht van Busch Gardens Tampa dus liefst geen totaalervaring op topniveau, maar onthoud ook dat je hier een aantal geniale thrills kan beleven.