Phantasialand

Brühl, Duitsland

“Sensationele achtbanen, sensationele thema’s”

Tijdens de afgelopen jaren mocht ik al heel wat toffe reizen maken. Toch blijft de wishlist lang. Ik zette bijvoorbeeld nog nooit voet op Mexicaanse grond en een trip naar Berlijn kwam er nog niet van. Toch hoef ik niet te klagen, want er is een plek waar dit gemis gecompenseerd kan worden. Het feit dat die plek tevens een uitstapje naar de middeleeuwen en een opleiding tot aeronaut aanbiedt, maakt het alleen maar interessanter. Ook geïnteresseerd in deze wereld-, tijd- en luchtreis? Dan is Phantasialand jouw place to be.

Phantasialand behoort sinds jaar en dag tot de populairste themaparken van onze regio. Bovendien bouwt men hier in Brühl naarstig aan de toekomst. Want als er één Europees pretpark begrijpt dat stilstand gelijkstaat aan achteruitgang, dan is het Phantasialand wel. Men pakt regelmatig uit met grootschalige nieuwigheden, die al dan niet op de plaats van verouderde attracties verschijnen. Dankzij deze werkwijze is Phantasialand tijdens de afgelopen twee decennia onherkenbaar veranderd. Ik bezocht het park voor ‘t eerst in 1999 en eigenlijk kan je stellen dat er sindsdien een volledige metamorfose plaatsvond. Het feit dat men vorig jaar alweer met een gloednieuwe, wereldwijd geroemde themazone op de proppen kwam, bewijst dat Phantasia’s race naar perfectie nog lang niet ten einde is. Tezamen met Bram en Nils ontdek ik graag hoe het park in 2021 presteert. Auf nach Deutschland!

Phantasialand heeft al tientallen miljoenen geïnvesteerd in fabelachtig mooie themazones, spectaculaire rollercoasters en unieke waterbanen. Toch lijkt het bij aankomst alsof je in een soort Tsjernobyl belandt. De eerste indruk van dit park is namelijk – hoe zal ik het subtiel uitdrukken? – belabberd. De toegangsweg straalt geen vreugde uit, we bereiken de parkeerplaats via een industrieel ogende tunnel en de backstages van Black Mamba en Taron zijn niet bepaald oogstrelend. Nog meer matige indrukken bij de Mystery-ingang, die uit een serie tuinhuisjes lijkt te bestaan. Het heeft ongetwijfeld iets te maken met de bijzondere parking-situatie van Phantasialand (de parkeerplaatsen worden door een extern bedrijf uitgebaat), maar het tafereel stoort me wel. Phantasialand trekt in normale tijden zowat twee miljoen gasten per jaar, en die bezoekers verdienen in mijn ogen een fijnere entree.

Na tig bezoekjes aan Phantasialand creëert een mens bepaalde routines. Een van die gewoontes is om de dag te starten ter hoogte van Wuze Town. Terwijl de meeste bezoekers zich ‘s ochtends naar F.L.Y. of Taron begeven, blijft het hier namelijk behoorlijk kalm. Ritjes op Winja’s Fear en Winja’s Force kunnen bijgevolg zonder lange wachtrij gemaakt worden. Deze spinning coasters zijn inmiddels al twintig jaar een onderdeel van het park, maar ze blijven een sterke indruk maken. Men integreerde een heleboel speciale elementjes en sommige daarvan zijn zelfs wereldwijd uniek. Bovendien zijn de lay-outs verrassend lang en ligt de intensiteit net op het goede niveau. Qua rit ben ik dus een fan van Winja’s Fear en Force, maar het thema strookt niet meer helemaal met de huidige standaarden van het park. Hoewel dat overdekte Wuze Town op het eerste zicht sprookjesachtig mooi is, heeft het gebied ook gebreken. Het station van beide achtbanen is bijvoorbeeld claustrofobisch en sommige backstage-zones zijn te duidelijk zichtbaar. Een update zou deze zone dus ten goede komen, al verwacht ik eigenlijk niet dat die er snel komt.

Wuze Town heeft nood aan een update, maar blijft charmant. Bij de buurman, daarentegen, kan enkel een sloopkogel nog redding bieden. Het voormalige Space Center straalt tegenwoordig immers pure armoede uit. Dit gebouw is al jarenlang een doorn in het oog en ook de inhoud ervan heeft z’n houdbaarheidsdatum overschreden. Gelukkig lijkt Phantasialand dit te beseffen. Hollywood Tour werd in 2020 gesloten en ook dit seizoen blijft de ingang verzegeld. Gaat deze dertig jaar oude dark ride ooit nog open in zijn originele vorm? Het zou me ten zeerste verbazen. De bijhorende indoor-achtbaan Crazy Bats is nog wel toegankelijk, maar de kwaliteit is minstens even rampzalig. Het ingangsbord oogt goedkoop, de wachtruimte is lelijk en het thema vindt geen aansluiting bij het Fantasy-gedeelte. Zeker nu de VR-brillen (omwille van corona) op non-actief staan, besef ik weer hoe saai deze achtbaan eigenlijk is. Het klinkt indrukwekkend dat Crazy Bats drie lifthills en 1.200 meter aan track bevat, maar in de totale duisternis heb je daar uiteindelijk weinig aan. Ik zou er geen traan om laten als dit gebouw morgen tegen de vlakte ging.

Phantasialand heeft een heleboel rides van wereldniveau, maar die staan duidelijk niet in de themawereld Fantasy. We zoeken dus verder in het aangrenzende Berlijn, dat gedomineerd wordt door de imposante Kaiserplatz. Dit plein fungeert als het hart van Phantasialand en doet dat met verve. Een wondermooie zweefmolen vormt het centrale punt, daarrond vinden we prachtige bloemperken en fonteinen. ‘s Namiddags genieten we hier van een ijsje op een strandstoel, maar vanochtend focussen we ons op de plaatselijke attracties. Een van de blikvangers is Maus au Chocolat, een dark ride uit het jaar 2011. Het ritsysteem is letterlijk gebaseerd op Toy Story Mania in de Disney-parken, maar het thema verschilt uiteraard drastisch. In deze attractie ontdekken we een taartenbakkerij die aangevallen wordt door een muizenkolonie. Met behulp van spuitzakken vol chocolade moeten bezoekers deze muizen liquideren. Da’s best tof… tijdens de eerste drie scènes, althans. Hoewel Maus au Chocolat veel lof verdient voor het originele thema en de kwalitatief sterke tussenscènes, vind ik de attractie namelijk te lang. Toy Story Mania blijft boeien dankzij z’n wisselende games, maar hier in Phantasialand speel je zeven keer hetzelfde spelletje. Het is daardoor heus geen slechte attractie, maar de herhalingswaarde ligt tamelijk laag.

Het Berlijnse themagebied schetst een geromantiseerd beeld van de Duitse hoofdstad. Dat weerspiegelt zich in de vrolijke soundtrack, maar ook Das Verrückte Hotel Tartüff toont Berlijn van z’n schattigste kant. Dit funhouse werd vormgegeven als een hotel met hangende toiletpotten, omgekeerde slaapkamers en scheve trappen. Doorgaans zijn zulke walk-throughs enkel leuk als tussendoortje, maar Phantasialand stak er zoveel werk in dat ik Tartüff als een volwaardige attractie beschouw. Hoewel het misschien geen regelrechte must-do is, zal ik dit ding dus niet snel overslaan.

Van het komieke Hotel Tartüff naar de mysterieuze wereld van Rookburgh; het kost slechts enkele stappen. Het nieuwste paradepaardje van Phantasialand is tijdens ons bezoek exact een jaar open en oogstte in die periode grandioze reviews. Sommige pretparkfans bombardeerden Rookburgh zelfs tot ‘s werelds meest perfecte themazone. Hoewel ik persoonlijk vind dat Disney meestal nog een stapje verder gaat, kan ik het enthousiasme wel plaatsen. Het moment waarop je Rookburgh voor het eerst betreedt, is immers ongelooflijk. Elk hoekje van deze zone is door en door gethematiseerd. Het gebied is bovendien volledig afgescheiden van de overige parkgedeelten, waardoor het effectief aanvoelt alsof je een totaal nieuwe wereld betreedt. We belanden in een Steampunk-achtig tafereel waarin transportmiddelen een hoofdrol spelen: ik spot niet alleen oldtimers en een gekke vrachtwagen, maar ook een stroomtrein en een zeppelin. Wanneer je de website van Phantasialand erbij neemt, merk je trouwens vlug dat luchtvaart hier centraal staat. Men belooft je online immers visionaire mechanica, een compleet nieuwe vliegpositie en ongeëvenaarde pilotenstoelen. Je vindt het allemaal in een wereldwijd unieke attractie die speciaal voor Phantasialand ontwikkeld werd. Mooie marketingpraat natuurlijk, maar is de ervaring even mooi?

Er wordt een wachttijd van 45 minuten aangegeven wanneer we de wachtruimte van F.L.Y. betreden, maar dat blijkt een overschatting. Na amper een halfuur staan we namelijk al in het station, dat zich ergens in de kelders van Rookburgh bevindt. Phantasialand is altijd een meester geweest in het optimaal benutten van ruimte, en dat is in deze zone niet anders. Ondanks de compacte bouwstijl heerst hier echter niet het claustrofobische sfeertje dat in enkele andere parkgedeelten hangt. Het station (inclusief bagageruimte en een luchthaven-achtige veiligheidscontrole) is ruim opgezet en straalt een zekere grootsheid uit. Ook de inleidende dark ride van F.L.Y. is veel imposanter dan ik had durven verwachten: de aanzwellende muziek en de mysterieuze decors doen me vermoeden dat er een fantastische achtbaanervaring op me wacht. En weet je wat? Dat is ook zo. Nadat F.L.Y. ons op bijzondere wijze in de vliegpositie gebracht heeft, starten we namelijk aan een briljante rit. De souplesse is ongeëvenaard, het vlieggevoel wordt ultiem uitgespeeld en de tweede lancering komt als een verrassing. Als je mijn report van 2020 las, herinner je jezelf misschien dat ik vorig jaar minder enthousiast was. De reden daarvoor is wellicht de toegewezen plek in de trein. Vorig jaar werden we achteraan ingedeeld, terwijl we vandaag twee keer in de voorste helft van de trein plaatsnemen. Op een of andere manier voelt F.L.Y. dus een stuk beter aan wanneer je vooraan zit/hangt/vliegt. De snelheden zijn beter gebalanceerd en bovendien zijn er bescheiden porties airtime inbegrepen. Je kan bij deze ride helaas niet zelf je rij kiezen, maar de zitplaats heeft dus een enorme invloed op de totaalervaring.

Briljante achtbanen maken me blij. Lekker eten en bijhorende drankjes hebben hetzelfde effect. Ook daarvoor ben ik in Rookburgh aan het juiste adres, want ‘s middags schuiven we aan bij Uhrwerk. Ik testte dit restaurant vorig jaar al uit en werd toen aangenaam verrast, maar ook vandaag presteert de crew van Uhrwerk prima. We worden vriendelijk geholpen, de wachttijd is kort en een foutje in de bestelling wordt zonder morren rechtgezet. Toch moet ik toegeven dat de signature rundstartaar me niet omver blaast en nogal aan de dure kant is. De Golden Fritz die Bram voor z’n neus krijgt, lijken qua prijs/kwaliteit dan een stuk beter in orde. Uhrwerk is trouwens onderdeel van het gloednieuwe Hotel Charles Lindbergh, dat zich tussen de rails van F.L.Y. bevindt. De verblijfsarrangementen pasten deze keer niet binnen onze plannen, maar de bijzondere Aeronautensuites van dit hotel spreken me wel aan. Staat dus sowieso op mijn verlanglijst voor binnenkort.

De weg van Berlijn naar Afrika is kort… in Phantasialand, dan toch. We steken een houten wandelbrug over en belanden in een totaal andere wereld. Themagebied Deep in Africa bestaat uit tropische vegetatie, exotisch houtsnijwerk en (net iets te) luid weerklinkende dierengeluiden. Het wondermooie Hotel Matamba vormt dan weer de ultieme backdrop voor Black Mamba. Ik heb de indruk dat deze B&M inverted coaster tegenwoordig een beetje ondergewaardeerd wordt. Iedereen heeft het over F.L.Y. en Taron, maar Black Mamba krijgt veel minder aandacht. Dat is jammer. Deze schoonheid werd immers perfect in het landschap geïntegreerd en de rit staat nog steeds garant voor een stevige portie thrill. Hoewel er in de loop der jaren een zeker gerammel ontstaan is, vind ik Black Mamba een dijk van een achtbaan. Het blijft briljant om met die opzwepende drums het station uit te rijden en vervolgens vier pijlsnelle inversies te beleven. En oh… wil je jezelf eens oud voelen? Weet dan dat Black Mamba dit jaar al vijftien kaarsjes uitblaast!

Phantasialand heeft wellicht geen last van complexen. Ondanks de beperkte oppervlakte van het park, heeft men immers behoorlijk lang… ehm… gereedschap in de aanbieding. Dat geldt voor de dark rides, maar zeker ook voor de achtbanen. Vier van Phantasia’s acht rollercoasters zijn ruim een kilometer lang. Een van die superlange achtbanen is Colorado Adventure, die langs de zuidelijke flank van het park gebouwd werd. Die locatie is overigens meteen het grootste nadeel van de baan. Colorado Adventure bevindt zich in het meest claustrofobische gedeelte van Phantasialand en de wachtruimte lijkt gedeeltelijk door backstage-gebied te lopen. Het zorgt voor een visueel rommelig plaatje en dat verdient deze mijntreinachtbaan eigenlijk niet. Vekoma leverde namelijk uitstekende hardware: de lay-out is verrassend en het tempo zit er goed in. Daarnaast behaalt de baan een torenhoge capaciteit (er staat vandaag dan ook helemaal geen wachtrij) en blijft de ervaring verrassend soepel. Puur qua rit hoort Colorado Adventure dus bij de toppers in zijn soort, maar de inkleding ligt niet op hetzelfde hoge niveau. Jammer.

Phantasialand profileert zich als een themapark voor de hele familie. En hoewel dat niet onterecht is, ervaar ik het persoonlijk eerder als een bestemming voor sensatiezoekers. In Wuze Town en Berlijn vind je een mooie selectie kinderattracties, maar de rest van het park is toch vooral op thrills gericht. De meeste achtbanen zijn behoorlijk spectaculair en ook de waterattracties zijn intenser dan soortgenoten in andere parken. Phantasialand bewijst trouwens dat thrill-parken niet noodzakelijk een kale beton-uitstraling moeten hebben. Ook sensationele attracties kunnen door en door gethematiseerd worden. Het beste voorbeeld hiervan is Talocan, de mooiste top spin van de planeet. Zelfs wanneer je zulke (maagom)draaiende machines steevast overslaat, loont het de moeite om het panoramaterras van Talocan op te zoeken. Dankzij z’n steengoede soundtrack en de indrukwekkende vuur- en watereffecten is Talocan immers ook voor toeschouwers een topattractie.

Water en muziek spelen een belangrijke rol bij Talocan. Bij de aanpalende boomstammenbaan zijn deze beide elementen echter nog nadrukkelijker aanwezig. Chiapas – DIE Wasserbahn behoort tot mijn favoriete waterattracties aller tijden en dat valt grotendeels te danken aan z’n sfeerschepping. Het voorplein van deze attractie is reuzegezellig, de uitbundig klaterende watervallen geven het gebied een bijzondere dynamiek… en dan is er nog die muziek. Het Duitse IMAscore weet de Mexicaanse vibes van Chiapas namelijk perfect te vertalen naar een ijzersterke soundtrack. Het resultaat? Tijdens deze warme nazomerdag voel ik me effectief eerder in Mexico dan in Brühl. Tien op tien voor sfeer en gezelligheid, maar het stopt daar niet. Ook de rit scoort goede punten. De lay-out is lang, er werden enkele verrassende elementen geïntegreerd en de laatste afdaling is behoorlijk kicken (en nat!). Om de goed-nieuws-show toch met een kleine valse noot af te sluiten, wil ik wel zeggen dat de boten nogal oncomfortabel ontworpen werden. De beugels zitten ongemakkelijk en de beenruimte is te beperkt. Het voelt dus een beetje alsof je met een lowcost-maatschappij naar Mexico reist, maar goed…

Chiapas is fantastisch, maar het is niet mijn nummer één in Phantasialand. Die eer is weggelegd voor Taron, een gitzwarte achtbaan die doorheen het middeleeuwse dorp Klugheim slingert. Toch leverde Taron me tijdens dit bezoek ook een zekere portie stress op. Tijdens de voormiddag heerste er namelijk een akelige stilte rondom de baan. Zelfs na onze lunch in Uhrwerk bleef Taron gesloten en dan gaat een mens toch vrezen voor het ergste. Na ons rondje Chiapas merken we echter dat er plots testritjes plaatsvinden. Tezamen met honderden andere aandachtige bezoekers wandelen we dus naar de ingang van Taron, die exact op dat moment geopend wordt.

We maken een vreugdesprongetje en amper een kwartier later staan we reeds in het station, waar Bram en Nils het geluk hebben om op de eerste rij ingedeeld te worden. Ik neem genoegen met een plekje vlak achter hen, maar dat stoort me geen seconde. Taron blaast namelijk elke inzittende omver, los van de zitplaats die je toegewezen krijgt. Wat deze coaster zo briljant maakt, is zijn optimale opbouw. De eerste lancering is fijn en het daarop volgende achtbaangedeelte is cool, maar echt wereldschokkende dingen gebeuren er niet. Pas wanneer onze trein in de catacomben van Klugheim een tweede maal accelereert, wordt Taron een ervaring van wereldniveau. Wanneer je het gillende geluid van die tweede launch hoort, weet je dat er pure thrill komt. De zigzaggende afdaling is heerlijk, er volgt een intense overbanked turn en ook de aansluitende richtingswissels zijn geniaal. Wanneer we even later de eindremmen bereiken, kan ik maar één ding concluderen: ik wil dit nog eens doen. En nog eens. En nog eens.

Bram wordt langzaam maar zeker ingewijd in de wereld van Coaster-Count. En wanneer je Klugheim in het gezelschap van een kersverse creditjager ontdekt, dan moet je eigenlijk ook halt houden bij Raik. Deze Junior Boomerang opende op dezelfde dag als Taron, maar kreeg slechts een fractie van de aandacht. Da’s begrijpelijk, als je het mij vraagt. Dit achtbaantype van Vekoma maakt zelden een onvergetelijke indruk en dat is hier in Phantasialand niet anders. Ondanks het feit dat de wachtruimte, het station en de trein knap aangekleed werden, is de totaalervaring matig. We zien dit trouwens ook terug in de lengte van de rij. Terwijl er bij Taron een hele middag wachttijden van circa 40 minuten geafficheerd worden, staat Raik ons vandaag met geopende beugels op te wachten.

Klugheim is een onderdeel van het parkgedeelte Mystery, waar ook River Quest en Mystery Castle toe behoren. Ik moet toegeven dat onze interesse in beide attracties klein is. We slaan ze vandaag dus, om uiteenlopende redenen, over. Bij River Quest is vooral de natheid een domper op de feestvreugde. Ik heb er tijdens zo’n warme dag heus geen probleem mee om een beetje nat te worden. Toch weet ik uit ondervinding dat je bij River Quest soms hele emmers water in je schoot gekieperd krijgt. Nein danke, zeg ik dan. Mystery Castle schrappen we dan weer van de planning omdat we torenattracties niet bepaald als must-do’s beschouwen (indien ze niet door Disney gebouwd werden, althans). Tijdens vorige bezoekjes ervoer ik de duistere sfeer in de wachtruimte als erg geslaagd, maar puur qua rit doet Mystery Castle me niet veel.

Save the best for last, zegt men soms. Helaas heb ik daar bij het schrijven van dit verslag geen oren naar, want we eindigen niet bepaald met een knaller. Als er één themagebied van Phantasialand om een topattractie smeekt, is het China wel. De architectuur en landscaping in deze zone zijn fantastisch, maar er is gewoonweg heel weinig te beleven. Feng Ju Palace is een zeer matig uitgevoerd Mad House met een vage verhaallijn, terwijl Geister Rikscha ons terugkatapulteert naar het Phantasialand uit de jaren tachtig. Dit is alweer een enorm lange dark ride waarin de decors variëren van wel oké tot absolute wansmaak. We slaan Geister Rikscha zelden over omdat er nooit een rij staat, maar ik zou er niet om treuren indien hij afgebroken werd. Het Chinese themadeel verdient meer pracht en praal, als je het mij vraagt.

In het verleden was ik rond een uur of drie telkens wel klaar in Phantasialand. En hoewel ik het park nog steeds niet als een meerdaagse bestemming beschouw, kan ik me hier tegenwoordig wel een volle dag bezighouden. Hoewel de meeste rijen kort (of zelfs onbestaand) zijn, is het na onze bisnummertjes op F.L.Y. en Taron dus al tijd om huiswaarts te keren. En het mag gezegd worden: we beleefden een fijne, leerrijke dag. We ontdekten dat een vliegreis door Rookburgh leuker is wanneer je vooraan in de trein zit en dat een Berlijnse vloer hard genoeg is om een iPhone-scherm om zeep te helpen. Maar bovenal leerden we dat Phantasialand een solide totaalervaring biedt. Dit is niet alleen het park van IMAscore-muziek, het park van lange achtbanen en het park van (te) lange dark rides, maar ook het park van perfectie. Met Chiapas en Klugheim had Phantasialand reeds bewezen dat men voor grootschaligheid en uniciteit gaat, maar de meest recente highlight doet dit op een nog hoger niveau. Rookburgh is namelijk een van de knapste themagebieden in het Europese pretparklandschap. Met F.L.Y. heeft het park bovendien weerom een feilloze attractie afgeleverd. Nog meer goed nieuws? Jazeker. Ondanks de beperkte drukte draaiden de attracties aan een hoge capaciteit, met minimale rijen tot gevolg. En bij deze ook een welgemeend compliment aan het personeel, dat tegenwoordig opvallend vriendelijker is dan de Phantasia-crew van pakweg vijf jaar geleden. We stappen hier vandaag dus met een aangenaam gevoel buiten. Phantasialand stond alweer garant voor een topdag.

We maakten een reisje naar Afrika, voeren voorbij een Mexicaanse tempel en we ontdekten Berlijn van z’n vrolijkste kant. We raasden verder ook aan 120 kilometer per uur door de middeleeuwen en we voltooiden onze opleiding tot aeronaut… twee keer. Het gebeurde allemaal binnen een paar uur, op amper 75 kilometer van de Belgische grens. Phantasialand is fantastisch en blijft fantastisch. We mogen oprecht trots zijn dat dit unieke themapark zo dicht bij onze voordeur ligt. Dus… wanneer gaan we terug?