Europa-Park

Rust, Duitsland

“Het meest complete themapark van Europa”

De A12 naar Antwerpen, de E19 naar Brussel, de E411 naar Luxemburg, de A31 naar Metz, de A4 naar Straatsburg en de L98 naar Offenburg. Vervolgens neem je de A5 richting Basel tot aan uitrit 57B. Zo simpel is het om in het Duitse plaatsje Rust te geraken. Vanaf m’n voordeur duurt het weliswaar vijfenhalf uur om deze route af te leggen, maar ik deed het nog nooit met tegenzin. Daar in Rust ligt namelijk Europa-Park, een van ‘s werelds meest bejubelde themaparken. Europa-Park opende in 1975 als een regionaal vrijetijdspark, maar groeide in 47 jaar uit tot een bestemming van monumentale proporties. Het huidige resort telt zes statige hotels, een kampeerplaats, een sterk gethematiseerd waterpretpark en een pretpark met dertien achtbanen. Bezoekers reizen inmiddels uit alle uithoeken van Europa naar Zuid-Duitsland om er dit park te ontdekken… en op 22 juni 2022 is het eindelijk nog eens mijn beurt.

De gemeente Rust is ondertussen haast volledig omsloten door het Europa-Park Resort. Aan de oostkant verrees waterpark Rulantica, aan de zuidkant liggen de officiële parkhotels en ten westen van Rust vind je Europa-Park. Het is dus niet verwonderlijk dat de economie van het dorp grotendeels rond Europa-Park draait. Het aantal pensions en hotels is er nauwelijks te tellen en de kwaliteit daarvan is best oké. De meeste Gästehauser (zoals ze dat hier noemen) bieden prima kamers en een smakelijk ontbijt tegen een schappelijke prijs. Toch mag het soms een beetje meer zijn. En dan kan je terecht bij het Europa-Park Resort, dat zich voornamelijk op het luxesegment richt. In 1995 opende El Andaluz als Europa-Parks eerste on-site accommodatie, maar in de daaropvolgende decennia zou er een haast Vegas-achtig hotelcomplex ontstaan. Verblijven kan tegenwoordig onder andere in een Spaans ridderkasteel, een replica van het Colosseum of een Scandinavisch museumgebouw. Tijdens dit verblijf opteer ik tezamen met Nils en Aäron trouwens voor een kamer in het prachtige Bell Rock. Dit hotel met z’n iconische vuurtoren verwijst weliswaar niet naar een Europese bestemming, maar het geldt al sinds 2012 als een van de meest stijlvolle accommodaties.

Goedkoop zijn de officiële hotels van Europa-Park niet. Toch bieden ze een uitstekende prijs-kwaliteitsverhouding én een voordeel waar vroege vogels ongetwijfeld gelukkig van worden. Tijdens het zomerseizoen zijn er vanaf half negen namelijk meerdere attracties exclusief voor hotelgasten geopend. Vandaag zijn daar toppers als Piraten in Batavia en Blue Fire bij, dus het loont absoluut de moeite om op tijd te arriveren. Na ons vroege ontbijt haasten we ons naar het IJslandse themagebied, waar we ons shotje sensatie trachten te vinden. De toevoeging van IJsland was in 2009 overigens een gebeurtenis met veel impact. Voor deze nieuwe zone werd de toegangsweg van Europa-Park verlegd en bovendien zorgde IJsland voor de allereerste inversies van Europa-Park. De eigenaars hadden hadden zich lang verscholen achter het gegeven dat loopings niet nodig waren in een familiepark, maar daar kwam men gelukkig op terug.

Het resultaat van die mentaliteitswijziging is Blue Fire Megacoaster en ik geef het graag toe: ik ben fan. Deze machine is extreem fotogeniek en in mijn fotoalbum zitten er inmiddels dus ontelbaar veel foto’s van de felblauwe lanceerachtbaan. Daarnaast weet de rit dertien seizoenen later nog steeds te overtuigen. Blue Fire pronkt met extreem comfortabele treinen, de lay-out bevat voldoende variatie en de afsluitende in-line twist blijft ook na honderd ritten ronduit heftig. Het rotsachtige landschap creëert ten slotte een mooie meerwaarde en ik gun Blue Fire dus zijn sterrenstatus. Toch blijft er een pijnpunt aan deze rollercoaster verbonden en dat is de lelijke fabriekshal die ernaast staat. Een groot deel van de wachtruimte slingert door een koele ruimte die enorm clasht met het schattige IJslandse dorpje. Het feit dat er volgens de originele concepten een reusachtige rotspartij met klaterende watervallen op deze locatie moest verschijnen, maakt de situatie nog zuurder.

Sponsorcontracten zijn in Europa-Park helaas niet uitzonderlijk. Blue Fire werd tot 2021 door een Russisch gasbedrijf gesponsord en ook bij topachtbanen als Silver Star en Wodan Timburcoaster is er sprake van externe steun. In het geval van Wodan gaat het om Mustang, al is de invloed van dit jeansmerk gelukkig vrij beperkt. Ik spot wel enkele vlaggen en het personeel loopt rond in een (veel te casual uitziende) jeans, maar verder is het mythologische thema waanzinnig knap uitgevoerd. De toegangspoort lijkt uit een epische film weggeplukt, de wachtruimte oogt fantastisch en blijkbaar kan je ook zonder IMAscore een indrukwekkende soundtrack creëren. De eerste indruk is bijgevolg subliem en het goede nieuws houdt daar niet op. Sterker nog… wanneer je (met enig geluk) naar rij twaalf wordt verwezen, sta je zomaar klaar voor een van Europa’s allerbeste achtbaanervaringen. De eerste afdaling sleurt je met brute kracht naar een diepte van 35 meter, waarna je aan een hoog tempo verder blijft razen. Adempauzes? Die zijn er tijdens deze rit nauwelijks. Houten achtbanen van GCI hebben allemaal een zeker out-of-control-gevoel, maar bij Wodan gaat het nog een stap verder. Omwille van zijn ruige karakter beschouw ik Wodan als de meest intense achtbaan van Europa-Park, al blijft het allemaal zeer genietbaar. Dit is hoe een houten achtbaan hoort te zijn en dit is hoe een houten achtbaan hoort aangekleed te worden. Hier werd uitstekend werk geleverd door Great Coasters International en Europa-Park.

Blue Fire heeft tijdens het eerste openingsuur zelden wachttijden van langer dan 20 minuten. Voor Wodan geldt dit niet, maar we maken een paar keer handig gebruik van VirtualLine. Dit is een recent geïmplementeerde service van Europa-Park, die ons toelaat om virtueel aan te schuiven voor zes populaire attracties. Het systeem werkt via de Europa-Park app en je kan het best vergelijken met Disney’s oude FastPass. Het is dus gratis, voor iedereen toegankelijk en je kan er veel tijd mee winnen. Bij de grote achtbanen wordt de wachtrij zelfs totaal omzeild, waardoor je vaak al met de eerstvolgende trein mee kan. Hiertegenover staat een beperkte beschikbaarheid van VirtualLine-reserveringen en bovendien moet je regelmatig checken of er al nieuwe tijdsloten vrijgegeven werden. Helemaal transparant werkt het systeem dus niet, maar de voordelen wegen ruimschoots op tegen de nadelen. De meest waardevolle VirtualLine-reserveringen zijn in mijn ogen die voor Wodan en CanCan Coaster, gevolgd door Blue Fire, Arthur en Euro-Mir.

Ook Piraten in Batavia heeft een VirtualLine, al is de reguliere rij van deze attractie eigenlijk nooit lang. Zelfs tijdens drukke dagen zie ik bij deze gloednieuwe attractie zelden een wachttijd van meer dan 25 minuten. Is deze twee jaar oude dark ride dan zo slecht dat mensen er niet voor willen aanschuiven? Neen, non, nein! Want geloof me… Piraten in Batavia 2.0 is een pareltje in de pretparkwereld. Europa-Park heeft nochtans lange tijd moeite gehad met het ontwerpen van dark rides. Men nam genoegen met simpele decorstukken en goedkoop ogende toevoegingen die het oorspronkelijke verhaal totaal onderuithaalden. Het is dan ook een groot genoegen om te merken dat Europa-Park sinds 2020 eindelijk een dark ride van topniveau aan z’n publiek presenteert. Qua sfeerschepping hebben de ontwerpers tien stappen voorwaarts gezet en deze attractie transporteert haar bezoekers letterlijk naar andere werelden. Ik hou van de exotiek in de jungle-scène, het Aziatische paaldorp werd oogstrelend uitgewerkt en de sterrenhemel boven Batavia creëert een dromerig tafereel. Ik geef toe dat er hier en daar een pijnpuntje te ontdekken valt en dat de audio-animatronics niet van topniveau zijn, maar in z’n geheel is Piraten in Batavia een steengoede attractie. Ik hoop van ganser harte dat Europa-Park nooit meer een attractie in vlammen op ziet gaan, zoals dat gebeurde bij de originele Piraten in Batavia. Maar laat ons eerlijk zijn: zonder die verwoestende brand had er vandaag wellicht geen Disney-waardige dark ride in Rust gestaan. Die ramp heeft uiteindelijk dus best een positief gevolg, als je het mij vraagt.

De noodlottige brand van 26 mei 2018 legde niet alleen Piraten in Batavia in de as. Ook het aangrenzende Scandinavische straatje moest eraan geloven, maar nogmaals bracht Europa-Park er een betere versie voor terug. De geveltjes zijn nog schattiger dan voorheen en bovendien integreerde men een nieuwe attractie in de kelders van het gebied. Snorri Touren is een kleinschalige dark ride die zich afspeelt in de wereld van Rulantica, het waterpark van Europa-Park. Je kan het dus beschouwen als een dure reclamestunt, al kan ik Snorri Touren best appreciëren. De scènes zijn simpel, maar hun kleurrijke vormgeving werkt wellicht prima voor kinderen. Bovendien heeft octopusje Snorri zo’n enorme aaibaarheidsfactor dat je zijn persoonlijke attractie eigenlijk moeilijk kan haten. Hou je ogen trouwens wijd open in de wachtruimte. Daar werden immers enkele hilarische details in verstopt.

Nog meer hilariteit in het Scandinavische themagebied nodig? Claim dan een plaatsje aan de oevers van Fjord Rafting, ter hoogte van de waterbommen. Voor 50 eurocent mag iedere passant hier namelijk schaamteloos de inzittenden van de raftingbaan plagen. Als je op het correcte moment drukt terwijl er een boot op de juiste plek ligt, dan zorg je ervoor dat er alweer zes (on)gelukkigen hun dag doorweekt verderzetten. Het is visueel topvermaak en tijdens hete zomerdagen is Fjord Rafting natuurlijk sowieso een heuse publieksmagneet. Deze rapid river slingert oogstrelend door het Scandinavische themagebied, hij biedt een lange rit en de kans op een nat pak is reëel. Dat geldt trouwens zowel met als zonder voltreffer bij de waterbommen.

Nog meer waterplezier in Portugal, dat rechtstreeks aan Scandinavië grenst. Een aardrijkskundige fronst z’n wenkbrauwen bij die uitspraak, terwijl een pretparkfan nu wellicht automatisch aan Atlantica SuperSplash denkt. Ondanks het feit dat het Portugese themagebied nooit werd uitgebouwd tot een volwaardige zone, is de hoofdattractie wel een vaste waarde geworden in het aanbod van Europa-Park. Atlantica kwam er in 2005 en werd door de fan community aanvankelijk lauw onthaald. De ride was te simpel, te kort en bracht bovendien weinig meerwaarde ten opzichte van Poseidon. Tegenwoordig lijkt die kritiek weggeëbd en ‘s zomers heeft Atlantica vaak een volle wachtrij. Terecht, als je het mij vraagt. Ondanks zijn voorspelbare lay-out ziet Atlantica er namelijk indrukwekkend uit, wat mede aan het imposante stationsgebouw en de prachtige Santa Marian te danken is. Heel fijn ding.

De meeste waterattracties van Europa-Park liggen bij elkaar in de zuidelijke parkhelft. Naast Fjord Rafting en Atlantica SuperSplash staan hier namelijk ook een fraaie Splash Battle en Tiroler Wildwasserbahn. Wat deze boomstammenbaan vooral speciaal maakt, is zijn ouderdom. Het ding opende immers in 1978 en hij blies recent dus 44 kaarsjes uit. Ondanks die gezegende leeftijd blijft Tiroler Wildwasserbahn een prima familieattractie. Europa-Park heeft de ride al regelmatig gerenoveerd, waardoor hij er tegenwoordig nog steeds tiptop bij ligt. Vooral de passage door de schattige Zauberwelt der Diamanten is het vermelden waard. Deze diamantengrot is tevens te voet toegankelijk of je kan er met Alpenexpress Enzian doorheen razen. Ook deze achtbaan is een oude knar, maar nogmaals deed Europa-Park zijn uiterste best om de attractie up-to-date te houden. Vorig jaar verscheen er zelfs nog een leuk extra lichteffect in het indoor-gedeelte.

In tegenstelling tot wat de naam Europa-Park doet vermoeden, is niet elk onderdeel van dit resort op een Europees land gebaseerd. Het kampeergedeelte heeft een cowboydecor, Hotel Bell Rock transporteert je naar New England en ook binnen de parkgrenzen zijn er enkele vreemde eendjes. Het meest scherpe kantje was wellicht Abenteuerland, dat een koloniaal thema droeg. Het gebied was niet alleen ouderwets, maar toonde het Afrikaanse continent ook van z’n meest stereotiepe kant. In de Efteling ontstonden er al relletjes omwille van de stigmatiserende elementen in Carnaval Festival en Monsieur Cannibale, maar ook Europa-Park ontsnapte er niet langer aan. De familie Mack besefte dit en gooide Abenteuerland afgelopen winterseizoen op de schop. De grootste attractie van het gebied (de voormalige Dschungel-Floßfahrt) gaat tegenwoordig door het leven als Josefinas Kaiserliche Zauberreise. Helaas is de attractie net zo fout als de naam doet vermoeden. Deze bootvaart werd opgekalefaterd met Sissi-achtige decors, neppe buxushagen en een overdosis fonteinen, maar een overkoepelende visie lijkt te ontbreken. Ik geef toe dat de renovatie pas in 2023 volledig afgerond zal zijn, al verwacht ik geen wonderen.

Na onze keizerlijke – doch ietwat infantiele – rondvaart wandelen we richting Königreich der Minimoys. Deze minizone bevindt zich middenin het sprookjesbos van Europa-Park, dat in het begin duidelijk wat punch miste. Die punch werd in 2014 echter geleverd door Arthur, een van de duurste attracties die het park ooit bouwde. Deze attractie was toentertijd een prototype dat de fun van een achtbaan combineert met de thematische belevenis van een dark ride. De bouwfase van Arthur verliep helaas niet geheel volgens plan, met een maandenlange vertraging tot gevolg. Of Arthur het wachten waard was? In mijn ogen wel. Hoewel deze attractie de typische B-animatronics van Europa-Park bevat, is de sfeerschepping namelijk optimaal. De scène-opbouw is leuk, de onboard audio is fantastisch en ik krijg telkens kippenvel wanneer we boven de centrale hal zweven. Mack Rides toont met Arthur bovendien dat het inmiddels bij de beste attractiebouwers van deze planeet hoort. De voertuigen zitten extreem comfortabel en de draaibewegingen zijn ongelooflijk soepel. Wat mij betreft mag je Arthur dus bij de blikvangers van Europa-Park rekenen.

De muziek die Eric Serra voor Arthur schreef, is briljant. Maar als we het over legendarische soundtracks in Europa-Park hebben, mag vooral deze niet ontbreken: Tudum tum-tum. Tudum tum-tum. Iedereen die ooit een ritje op Euro-Mir maakte, weet ongetwijfeld waar het over gaat. Deze iconische achtbaan werd deels beroemd dankzij een foute housebeat uit de jaren negentig en ik zou die muziek niet meer kunnen missen. Toch moet ik vandaag concluderen dat niet elk onderdeel van Euro-Mir de tand des tijds zo goed doorstaan heeft. De wachtruimte is lelijk, het station kan een opfrisbeurt gebruiken en ook qua ritervaring is er ruimte voor verbetering. Het lijkt wel alsof de baan elk jaar bruter wordt en vooral tijdens de achterwaartse passages ervaar ik dat als storend. Het is onmogelijk om te beweren dat Euro-Mir een slechte attractie is: hij genereert nog steeds lange wachttijden en bovendien vormen de spiegeltorens een onmisbare eyecatcher in de skyline van het park. Maar als ik zie wat een fantastisch werk Europa-Park leverde bij de renovatie van Eurosat, dan geloof ik dat ook Euro-Mir een dergelijke ingreep verdient.

Ik zei het reeds in de alinea over Piraten in Batavia: tot 2020 leverde Europa-Park tamelijk matige dark rides af. Het absolute dieptepunt in dit segment is Schlittenfahrt, een kinderattractie in het Russische themagebied. Toen ik als zevenjarig kind probeerde om zelf attracties na te bouwen, leverde ik ongetwijfeld betere kwaliteit af dan hetgeen je hier voorgeschoteld krijgt. Het lijkt wel alsof men 250 euro reserveerde voor de decoratie van deze attractie en daarmee de lokale Blokker binnenstapte. In het Italiaanse themagebied krijg ik een gelijkaardig gevoel bij Piccolo Mondo en ook bij de overige dark rides zoek ik tevergeefs naar topkaliber. Spookhuis Geisterschloß oogt te kleinschalig en chaotisch, Abenteuer Atlantis is een goedkope schietattractie zonder hoogtepunt en bij Fluch der Kassandra blijft enkel de geniale muziek me positief bij. Om toch met een positieve noot te eindigen, vermeld ik dat de wachttijden bij deze rides zelfs tijdens de drukste zomerdagen nihil zijn. De kwaliteit die je ervoor in de plaats krijgt, is uiteraard navenant.

Ik bezocht Europa-Park voor het eerst in augustus van het jaar 2000. Tezamen met mijn ouders reed ik toen in één dag heen en weer naar Rust. Eigenlijk was dat gekkenwerk. We vertrokken om drie uur ‘s ochtends, slenterden bijna twaalf uur door Europa-Park en arriveerden uiteindelijk rond drie uur ‘s nachts weer thuis. Mijn vader herinnert zich vooral de twee autoritten van zes uur, maar ik onthoud eerder het feit dat ik instant verliefd werd op de nieuwigheid van dat seizoen. Tijdens dat eerste bezoek ontdekte ik namelijk Poseidon, een attractie die slechts enkele weken voordien in première gegaan was. Poseidon was het cadeautje dat Europa-Park zichzelf schonk ter ere van het vijfentwintigste jubileum en men spaarde daarbij kosten noch moeite. De wachtruimte was imposant en het stationsgebouw hoorde bij de mooiste van Europa. Nu we ruim twintig jaar verder zijn, heeft Poseidon nog maar nauwelijks glans verloren. Hoewel het achtbaanstuk een rake klap uitdeelt, blijft dit een familieattractie om van te smullen. Het thema staat perfect op punt, de rit is relatief lang en Poseidon pleziert een breed publiek. Zelfs tijdens dagen met matige weersomstandigheden zal ik deze waterachtbaan zelden overslaan.

Met dertien operationele credits is Europa-Park op papier een paradijs voor achtbaanfanaten. Toch wil ik een kleine kanttekening maken, want niet elk exemplaar is even legendarisch. De familiaal georiënteerde Pegasus is bijvoorbeeld vermakelijk, maar een onvergetelijke indruk maakt hij niet. De baan is ietwat ongemakkelijk tussen de palen van Poseidon gewrongen en ook qua decoratie maakte Europa-Park zich er nogal gemakkelijk van af. In het net-niet-rijtje staan daarnaast ook Schweizer Bobbahn en Matterhorn Blitz. Zoals hun naam doet vermoeden, zijn ze allebei onderdeel van het Zwitserse themagebied. Eerlijk is eerlijk: qua aankleding valt er heel weinig op deze coasters aan te merken. Het bergdorp van de bobbaan is fabelachtig mooi en het boerderij-thema van Matterhorn Blitz is zeker geslaagd. Toch maakt Schweizer Bobbahn geen indruk omdat hij veel te kort is. En hoewel Matterhorn Blitz het tempo er goed in houdt, blijft het een standaard wild mouse die de kenmerkende haarspeldbochten tot in den treure herhaalt. Een kwartiertje aanschuiven voor deze banen is oké, maar bij een langere wachttijd kan je ze eigenlijk gerust skippen.

De minst boeiende rollercoaster van Europa-Park is (met grote voorsprong) Ba-a-a Express. Met een tracklengte van 67 meter en een maximale hoogte van 3 meter lijkt dit zelfs voor jonge kleuters een saai ding. Tenzij je op een volledige coaster-bingo aast, mag je deze miniatuurachtbaan gerust overslaan. Stap liever binnen bij The O’Mackay’s Café and Pub, dat aan de overkant van het wandelpad ligt. Hoewel deze Ierse pub er al sinds 2016 staat, had ik er nog nooit een voet binnengezet. Onterecht, zo bleek. Het interieur is reuzegezellig en m’n zalmsandwich smaakt werkelijk heerlijk. Europa-Park staat al jaren bekend voor z’n kwalitatief sterke horeca en dat wordt hier nogmaals bevestigd. Andere topadres om in Europa-Park te lunchen zijn Seehaus (Duitse klassiekers), Fjord Restaurant (Scandinavische keuken) en Bamboe Baai, waar men Aziatische bowls serveert. Eten is en blijft een plezier in Europa-Park, al moet ik toegeven dat de prijzen tijdens de laatste jaren gevoelig stegen.

Als ik elke attractie van Europa-Park wil beschrijven met een volle alinea, dan wordt dit ongetwijfeld het langste tripverslag dat ooit op Roller Coaster Traveller verscheen. Met een honderdtal attracties en tien theatershows is het aanbod enorm, dus ik wil je absoluut niet vervelen met info over elk molentje. Toch mag vermeld worden dat Europa-Park een heel attractieve line-up voor de jongste bezoekers heeft. Het epicentrum van de kind-/familievriendelijke actie is de Ierse zone, maar ook in de nabije omgeving zijn er een heleboel toffe rides te vinden. Vermeldenswaardige exemplaren zijn Crazy Taxi in het Britse themagebied en Kolumbusjolle in Spanje. En wanneer we plaatsnemen in de recent gepresenteerde Jim Knopf – Reise durch Lummerland geraak zelfs ik gecharmeerd door de schattige scènes en dito locomotiefjes.

Enkele uren geleden verzekerden we onszelf van een VirtualLine voor CanCan Coaster, en die mag ondertussen verzilverd worden. We wandelen dus naar het Franse themagebied, dat in 2018 een aanzienlijke make-over onderging. Dat kwam, eerlijk gezegd, geen moment te vroeg. De originele Eurosat kon me nog steeds bekoren, maar z’n uiterlijk was ergens in de jaren tachtig blijven hangen. Wanneer we de zilveren bol vandaag naderen, belanden we daarentegen in een stijlvol tafereel uit Parijs. De façades zijn erg geslaagd en geven Eurosat een veel imposantere entree dan vroeger. Ook de wachtruimte en het station werden op geslaagde wijze naar het Moulin Rouge-thema aangepast. En de ritervaring? Die wordt elke keer een beetje beter. Hoewel ik tijdens het openingsjaar niet bijzonder onder de indruk was, heeft CanCan Coaster inmiddels een plaats bij m’n top vijf van Europa-Park geclaimd. De treinen bollen soepel, de lay-out bevat twee onverwachte momenten van airtime en tijdens de rit is de decoratie simpel, doch doeltreffend. De Macks zijn erin geslaagd om een hedendaagse rollercoaster te creëren, maar toch te knipogen naar de brute Eurosat van vroeger. Het feit dat men de oude soundtrack (in een magistraal georchestreerde versie) hergebruikt op de lifthill, getuigt bijvoorbeeld van grote klasse. Het betere werk, die CanCan Coaster.

Wat dino’s in het Franse themagebied te zoeken hebben? Het is me een raadsel. Een rondrit bij Madame Freudenreich Curiosités maakt het antwoord niet duidelijker, maar deze schattig vormgegeven dark ride is desniettemin een leuk, wachttijdloos tussendoortje. Net zoals de dino’s, lijken ook de racewagens van Silver Star misplaatst in Frankrijk. Ik heb die gigantische Mercedes-Benz Hall altijd een gedrocht gevonden en dat is anno 2022 nog steeds zo. Gelukkig heeft Silver Star zo’n megacapaciteit dat we aan sneltempo door deze sponsortempel heen lopen. De vroege namiddag is doorgaans het ideale tijdstip om Silver Star te bezoeken en dat wordt vandaag weerom bevestigd: na een tiental minuten duwen we al een B&M-beugel in onze schoot. Wat daarop volgt, is een rit die gemengde gevoelens oproept. Enerzijds blijft de hoogte indrukwekkend en creëert Silver Star een stevige dosis airtime. Anderzijds heeft de baan een minder intens verloop dan je van een dergelijke gigant verwacht. Ondanks zijn hoogte van 73 meter en een topsnelheid van bijna 130 km/h haalt Silver Star namelijk geen bizarre capriolen uit. Dan levert zijn soortgenoot in Salou een opvallend sterkere ervaring…

In Silver Star zweef je over de parkeerplaats, maar Europa-Park biedt nog meer manieren om vliegervaring op te doen. Volo da Vinci in het Italiaanse themagebied kan je daarbij helpen, maar de ultieme vliegattractie is Voletarium. Dit Flying Theatre werd in 2017 gepresenteerd en er werd een stevig budget tegenaan gegooid. Europa-Park thematiseerde het reusachtige showbuilding langs alle kanten en rondom de ingang van Voletarium ontstond zelfs een heuse mini-themazone. Een ellenlange wachtruimte werd aangelegd, tot in de puntjes gethematiseerd en men schakelde IMAscore in voor de muzikale touch. De vele inspanningen loonden, want Voletarium maakt indruk. Vooral bij first timers zijn de reacties vaak dolenthousiast. Kan Europa-Park de strijd met Disney’s Soarin’ aangaan? Ja en nee. Langs de ene kant heeft Voletarium duidelijk een knappere aankleding en de beeldkwaliteit is ongeëvenaard. Langs de andere kant pronkt Disney met een leuker ritsysteem, mooiere bestemmingen en superieure muziek.

Een rondje op de monorail, een extra vaartocht naar Batavia, een Spritz op het terras van Chez Marianne en een afsluitende rit op Wodan, net voor Europa-Park zijn poorten dicht zwaait. Het is geen straf om tien uren onafgebroken door dit park te dwalen. Het is bovendien ook geen straf om dat twee dagen na elkaar te doen, want Europa-Park blijft topkwaliteit afleveren. Heeft men hier de beste achtbanen van Europa? De allersterkste dark rides? Het meest vriendelijke personeel? Drie keer is het antwoord neen. Toch scoort Europa-Park op al die vlakken wel een ruime voldoende, waardoor men aan de eindmeet alsnog meedingt naar de medailles. Wanneer je ook het solide restaurantaanbod en de razend knappe hotels in rekening brengt, besef je dat dit resort een vakantiegevoel van de bovenste plank garandeert. Het park blinkt bovendien uit op het vlak van efficiëntie en men verbetert zichzelf jaar na jaar. Ik kan alleen maar besluiten dat ik hier elke keer ontzettend geniet en het zou me verbazen als dat ooit verandert. Ik zeg dus tschüss, Europa-Park, en graag tot snel. Het was alweer fan-tas-tisch.