Erlebnispark Tripsdrill

Cleebronn, Duitsland

“Duitser dan Duits, schattiger dan schattig”

Er zitten dit jaar twee pretparkabonnementen in mijn portefeuille. Nummer één is een Walibi Pass. Het is uiteraard niet verrassend dat een Belgische pretparkfan een Walibi-abonnement aanschaft in 2021. Dit is het jaar van Kondaa en deze nieuwigheid verantwoordt in z’n eentje de kostprijs van die jaarpas. Het tweede abonnement is er eentje van Erlebnispark Tripsdrill. Dat klinkt wellicht verrassender. Tripsdrill ligt namelijk op dik vijf uur rijden van Antwerpen en het park heeft niet de iconische status van pakweg Disneyland Paris of Europa-Park. Toch kocht ik vorige zomer m’n Tripsdrill-pas omdat ik het park in 2020 twee keer zou bezoeken. Bovendien geeft dat abonnement tevens gratis toegang bij parken als Efteling en Nigloland. Ik zag dus voldoende voordelen. En als je dan toch 365 dagen toegang hebt tot Tripsdrill… dan organiseer je toch gewoon een extra tripje in 2021? Tezamen met Jonne ga ik een verlengd weekend achtbanen rijden in Zuid-Duitsland. En de eerste halte op onze route is het meest tolle, gemütliche en über-Deutsche aller themaparken.

Welkom in Cleebronn. Dit plaatsje ligt tussen eindeloze wijngaarden en licht glooiende akkers, op een kleine veertig kilometer van de metropool Stuttgart. Het leven lijkt hier kalm, maar toch heeft Cleebronn ook een spectaculaire karaktertrek. Aan de voet van de Michaelsberg ligt namelijk een pretpark met maar liefst zes achtbanen. Mag ik jullie meteen aanraden om die Michaelsberg eens te beklimmen? Bovenop deze heuvel staat niet alleen een prachtige jeugdherberg, maar je hebt er ook een imposant uitzicht over Tripsdrill. Er staat aan het uitkijkpunt een paneel dat je het Schönste Weinsicht belooft, maar onze ogen worden toch vooral naar die fotogenieke achtbanen getrokken. Een mooiere opwarmer voor een dagje Tripsdrill bestaat niet.

Fast forward naar de volgende ochtend. Na een overnachting in het nabijgelegen Ochsenbach rijden we opnieuw richting Cleebronn. Deze keer is de parkeerplaats van Erlebnispark Tripsdrill onze bestemming. Het is enkele minuten over negen wanneer we daar arriveren. Hoewel het park zonet de deuren opende, is er van een overrompeling niet de minste sprake. Wel integendeel: Jonne parkeert zijn bolide op het eerste rijtje van de parking en aan de toegangspoort worden onze tickets meteen gescand. De rust valt enerzijds te verklaren door de periode van ons bezoek (de eerste helft van juli is er in deze regio nog geen schoolvakantie), anderzijds speelt ook het weer een rol. Het is namelijk een grijze, regenachtige ochtend in Cleebronn. We zetten de eerste stappen van de dag dus noodgedwongen onder onze paraplu.

In Tripsdrill is alles Duitser dan Duits. Ik kom bijvoorbeeld niet binnen met mijn abonnement, maar wel met mijn Jahrekarte. En achter de ingang ligt geen Main Street, maar een Dorfstraße. Aan het uiteinde van die Dorfstraße ligt dan weer geen château, maar een Maibaum. Het is allemaal zo leuk, zo gedetailleerd en zo koddig dat je dit park al na vijf stappen voor eeuwig in je hart sluit. Toch merk ik dat de aandacht van mijn compagnon duidelijk ergens anders zit. Jonne is Mister Vekoma en hij maakt vandaag voor het eerst in levenden lijve kennis met Tripsdrills nieuwe paradepaardjes. Hij trekt me dus subtiel (doch overtuigd) naar de zuidelijke uithoek van het park… en hij is klaar om halsoverkop verliefd te worden.

Het verhaal van Tripsdrill startte in 1929 met de Altweibermühle. Ruim negentig jaar later zijn we in het tijdperk van Hals-über-Kopf beland. Deze gloednieuwe inverted coaster van Vekoma opende een jaar geleden en hij zorgde ervoor dat achtbaanliefhebbend Europa in 2020 massaal naar Cleebronn reisde. Toch kwamen al die fans in feite een jaar te vroeg. De totaalervaring van deze nieuwe achtbaan is namelijk pas in 2021 klaar. Het is in Tripsdrill de gewoonte om grote rides in etappes op te leveren. Mammut z’n houtzagerij-decoratie kwam pas later en bij Karacho was het perron aanvankelijk een grijze bunker. Ook Hals-über-Kopf leek vorig jaar nog Baustelle The Ride, en zelfs nu zijn de werkzaamheden nog niet volledig afgerond. Toch kan ik het project al met een applausje belonen. Hoewel er vandaag nog aan de definitieve wachtruimte getimmerd wordt, is het exterieur van het stationsgebouw reeds prachtig. Het instappen gebeurt in een Duitse herberg vol typische Tripsdrill-humor. Het meest opvallende element is ongetwijfeld de track van buurman Volldampf, die zich met een sierlijke krul door het dak boort. Heel tof om de interactie tussen beide banen te zien.

Het is vanochtend zo kalm dat we zelfs voor de pole position slechts één rondje moeten aanschuiven. En wanneer we frontseat plaatsnemen, valt ons meteen het comfort van een heupbeugel op. Wordt het nog beter? Reken maar van yes. Hals-über-Kopf verwent ons met een onvoorspelbaar verloop en een verbazingwekkende souplesse. Het voelt alsof Vekoma’s allerbeste designer in één vloeiende lijn een lay-out ontwierp, als een soort volmaakte handtekening. De trein verliest nergens snelheid en het bochtenwerk trekt goeie g-krachten. Enige bedenking van mijn kant: de drie inversies voelen allemaal gelijkaardig aan. Heel storend is dat niet, maar je gaat nu eenmaal op details letten wanneer de perfectie nabij is. Een verticale looping had die perfectie misschien nog een klein stapje dichter gebracht.

Tripsdrill presenteerde in 2020 niet enkel een nieuwigheid voor de fans van Nervelkitzel, maar men bouwde ook een neue Familienachterbahn. Volldampf is z’n naam en hij kronkelt dwars door de lay-out van Hals-über-Kopf. Deze Family Boomerang van Vekoma voelt aan zoals de meeste van zijn soortgenoten. Ik loop niet warm voor deze banen, maar het beoogde doelpubliek kan ze doorgaans wel smaken. Ik gun Volldampf trouwens wel lof voor z’n briljante near-misses met Hals-über-Kopf en de decoratie. Het treintje ziet er geweldig uit, het station is schitterend vormgegeven en het bijpassende liedje evenaart moeiteloos de catchiness van It’s a Small World en Carnaval Festival.

Drie keer raden wat de heftigste thrill van Tripsdrill is? Bij antwoorden als Karacho en Hals-über-Kopf moet ik je alleszins teleurstellen. Neen, de grootste kick beleef ik persoonlijk op Donnerbalken. Deze schattig gethematiseerde vrijevaltoren leek altijd goed verscholen, maar dankzij de nieuwe rollercoasters staat hij plots in het middelpunt van de belangstelling. Extreem hoog of snel is Donnerbalken niet, maar de rit eindigt met zo’n lomp effect dat je haast letterlijk voor je leven begint te vrezen. Hilarisch en zorgwekkend tegelijkertijd.

Als je alle attracties van Tripsdrill wil aanvinken, heb je tijd nodig. Veel tijd. Het totale aantal attracties in dit park is immers bijzonder groot. Vooral in het rijtje ‘rondritten’ (ze noemen dat hier doorgaans Rundfahrten) is het aanbod enorm. Je hebt bijvoorbeeld koetsjes, oldtimers en monorails die haast uit de oertijd lijken te komen. Er zijn daarnaast ook zeepkistenraces, je mag draaierig worden in de Suppenschüsselfahrt of je wordt duizelig in een tollende wijnton. Verder biedt dit park een collectie molens met al even uiteenlopende thema’s. Pantoffels, wasmanden en cakevormen… je kan het zo gek niet bedenken, of Tripsdrill heeft er een attractie van.

Een specifieke klassieker in het attractieaanbod mag je zeker niet missen: de Altweibermühle. Deze nostalgische windmolen staat nabij de Dorfstraße en mogelijks vermoed je dat dit louter een thema-object is. Toch vind je binnenin een stevige glijbaan met juten matjes. Mag ik aanraden om je schrap te zetten voor de eerste bocht? Ik hield er vorig jaar namelijk een pijnlijke schaafwonde aan over. Vlakbij deze oudewijvenmolen vind je trouwens ook de Altmännermühle, een hindernissenparcours dat zich deels indoor en deels in openlucht bevindt. De Altweibermühle en de Altmännermühle zijn uiteraard niet de attracties waarvoor we vijf uur in de wagen kropen, maar ze maken ons dagje Tripsdrill wel completer.

Heb je al eens een attractie gezien waarbij de ene inzittende twintig keer over de kop gaat en zijn buurman een doodsaaie rit beleeft? Het antwoord op deze vraag is ja wanneer je ooit een Sky Fly van Gerstlauer tegengekomen bent. En de kans dat je zo’n Sky Fly kent, is groot. Deze doe-het-zelf-molen is immers populair bij middelgrote Europese attractieparken. Tripsdrill kon niet achterblijven en opende in 2017 zijn Höhenflug. En zoals we het van dit Duitse park gewend zijn, werd er een overtuigend themasausje voorzien. Hoewel Höhenflug middenin het park geploft werd, lijkt het alsof het nooit anders bedoeld was. Bovendien werd deze attractie uitgerust met een ongelooflijk knappe wachtruimte, dus ik ben een groot fan van Höhenflug. De mooiste Sky Fly blijft weliswaar die van het Oostenrijkse Familypark, maar Tripsdrill verdient de zilveren medaille.

Ik ben hier vandaag met een Tripsdrill-maagd. Om Jonne’s Coaster Bingo te verzekeren, moeten we dus elke achtbaan bezoeken… ook het minst boeiende exemplaar. Dat is Rasender Tausendfüßler, een Tivoli Large-model van Zierer. Het is een dertien-in-een-dozijn-achtbaan, al levert zijn wondermooie natuurlijke omgeving enkele pluspunten. Deze razende duizendpoot rijdt daarenboven een pak vloeiender over de rails dan zijn broertje in Bellewaerde Park. Ondanks het feit dat de hardware allesbehalve bijzonder is, maakte dit park er dus een prima familieachtbaan van.

Het merendeel van Tripsdrills topattracties staat achterin het park. En hoewel ik je in bijna elk pretpark aanraad om zo vlug mogelijk naar de achterzijde van het park te lopen, geldt dat in Tripsdrill niet. Of toch niet meteen. De waterattracties en rollercoasters in deze uithoek openen namelijk altijd een uur later dan het park. Vroeger dan 10.00 uur hoef je hier dus niet aan te komen, tenzij je in een soort pre-wachtrij wil staan. Nog een praktische tip: als het je eerste bezoek aan Tripsdrill is, is het nuttig om een (online) parkmap in de hand te hebben. Het park is compact, maar de paden verlopen soms met onlogische krullen en gekke omwegen. Een beetje navigatietalent is dus noodzakelijk als je Burg Rauhe Klinge wil bereiken.

Burg Rauhe Klinge is misschien wel het bekendste beeld van Tripsdrill. Dit witgekalkte kasteel met middeleeuwse trekjes is de thuishaven van twee populaire attracties. Dat zijn G’Sengte Sau en Badewannen-Fahrt zum Jungbrunnen. Vorig jaar stond deze attractie nog garant voor een wachttijd van 75 minuten, maar vandaag staan de badkuipen van deze waterattractie eerder op óns te wachten. En hoewel het geen al te warme dag is, zou ik deze ride voor geen geld van de wereld willen missen. We spreken immers over een van Europa’s meest kwalitatieve log flumes, inclusief drie afdalingen en een verrassend origineel thema. Waarschuwing voor de gevoelige kijkers: je vaart in deze attractie naar de bron van de eeuwige jeugd en daar hoort blijkbaar een portie vrouwelijk naakt bij.

Je kan Burg Rauhe Klinge niet enkel vanuit een badkuip bewonderen; ook de sleetjes van G’Sengte Sau razen langs de kasteelwanden. Wist je dat dit de eerste Gerstlauer-achtbaan ter wereld was? En wist je dat het na 23 jaar een heerlijke familieattractie blijft? G’sengte Sau – een lokaal dialect voor snelle rit – was het prototype van de zogenaamde Bobsled Coaster. Een nogal dubbelzinnige naamgeving, want het type heeft in de verste verte niks met bobsleeën te maken. Het is in realiteit eerder een uitgebreide, gevarieerde Wild Mouse. De monotone haarspeldbochtjes werden daarbij gelukkig tot een minimum herleid. Ze maakten plaats voor vrij intense helixbochten en enkele fijne bunny hops. Tripsdrill werkte G’Sengte Sau af met prachtig groen en ook Burg Rauhe Klinge blijft na al die jaren een plaatje. Fantastisch ding.

Over naar Mammut. De Michaelsberg trakteerde ons gisteren op een fantastisch uitzicht over deze houten achtbaan, maar ook van op de begane grond is het een prachtig ding. Helaas heb ik minder prachtige herinneringen aan de ritervaring. In 2020 klopte deze Mammut me namelijk nét niet knock-out met zijn brute ritverloop. Ik betreed de wachtruimte vandaag bijgevolg met een zekere argwaan, maar wat blijkt? Een jaar later presteert Mammut opmerkelijk beter. Hoewel de baan nog steeds het typerende gerammel van een woodie heeft, ervaar ik het nergens als storend. Kreeg deze coaster een hoognodige onderhoudsbeurt? Werd mijn pijndrempel naar boven bijgesteld? Of namen we vorig jaar gewoon in een verkeerd voertuig plaats? Geen idee, maar Mammut stijgt weer enkele plaatsen in mijn ranking. Daarnaast wil ik graag de aandacht vestigen op de aangename wachtruimte en het oogstrelend mooie stukje dark ride dat vlak voor de lifthill zit. Uitstekende familieachtbaan.

Erlebnispark Tripsdrill is korpulente Freunde (dikke vriendjes) met Gerstlauer. Deze Beierse constructeur leverde niet alleen Höhenflug en G’Sengte Sau, maar in 2013 werd het bedrijf ook ingeschakeld voor Karacho. Karacho was vanaf dat moment de meest sensationele achtbaan van Tripsdrill: een pijlsnelle lancering en vier inversies verwachtte je nu eenmaal niet in dit kneuterige familiepark. Toch is er duidelijk vraag naar, want Karacho is vandaag de enige achtbaan waar een wachttijd ontstaat. We schuiven ongeveer een kwartier aan en nemen front seat plaats… om vervolgens aangenaam verrast te worden. Inversiebanen van Gerstlauer hebben soms rare knikken en een onnatuurlijk aanvoelende flow, maar dat is bij Karacho niet het geval. De lancering is krachtig, de lay-out onvoorspelbaar en de trein bolt met een heerlijke souplesse over de rails. Wanneer je als park daarbij een sfeervol stationsgebouw en een kotsende animatronic voorziet, heb je mij helemaal overtuigd. Karacho… goed zo!

Als die kotsende animatronic toevallig zijn maaginhoud over jouw stralend witte T-shirt gooit, is er slechts één oplossing: de wasserij opzoeken. Die wasserij ligt gelukkig achter de hoek. Volg gewoon de pijltjes richting Waschzuber-Rafting en je komt terecht in de wondere wereld van wasmachines en zeepbellen. Dit is het zoveelste briljante decoratie-idee van Tripsdrill en men gebruikte het bij de rapid river. Ik kan het originele wasserette-thema alleen maar toejuichen en de wachtruimte is (net zoals bij de andere topattracties van Tripsdrill) wederom wondermooi. Helaas zijn de excellente landscaping en het ongewone thema meteen ook de grootste blikvangers van Waschzuber-Rafting. Qua rit maakt deze rapid river namelijk een eerder matige indruk. Ik wil niet beweren dat het een traag kabbelend beekje is, maar de rit kon gerust wat extra sensatie gebruiken.

Even samenvatten. We waanden onszelf vandaag een stuntpiloot, we bezochten een houtzagerij en we leerden het catchy ‘trulla trulla‘-liedje van Volldampf. We ontdekten daarnaast een goddelijk Vekoma-product, we stonden doodsangsten uit in een boomhut en we stapten als herboren uit een waterattractie. Ten slotte stonden we vol verbazing te kijken naar al die foute poppentheaters die over het domein verspreid werden. Kortom… Tripsdrill levert ontzettend veel verschillende indrukken en het is geweldig. Het is zelfs bijna onmogelijk om niet Hals-über-Kopf verliefd te worden op deze plek. Het attractieaanbod is uitstekend, thema’s werden origineel uitgewerkt en je voelt gewoonweg dat er hier een positieve vibe hangt. Dankzij de recentste uitbreiding claimt Erlebnispark Tripsdrill definitief een plaats in mijn Europese top tien. Ik zeg dus vielen Dank, tschüss en ik kom hier binnenkort gerne zurück. Mit oder ohne Jahreskarte, dat maakt me eigenlijk niet uit.