PortAventura Park

Salou, Spanje

“Spaanse zon, Spaanse flair, Spaanse attracties en… Spaanse operations”

Een goedemorgen vanuit Catalonië. We zijn nog steeds in Salou, een beroemde vakantiebestemming aan de Middellandse Zee. Ik zou mezelf geen zonneklopper noemen en een partyganger ben ik al helemaal niet. Op het eerste zicht heb ik hier dus weinig te zoeken. Wanneer je bedenkt dat Salou de thuishaven van PortAventura World is, wordt het echter interessant. PortAventura World is immers een van de meest indrukwekkende entertainment-resorts van het continent: de skyline is gevuld met spectaculaire rollercoasters, men heeft meerdere hotels en je ontdekt hier niet één, maar twee themaparken. Helaas merkten we gisteren dat een van die beide parken weinig indruk maakt. Hoewel Ferrari Land met Europa’s snelste en hoogste achtbaan pronkt, voelt het park incompleet aan. Gelukkig herinner ik me dat het aangrenzende PortAventura Park tijdens vorige bezoekjes veel hoger scoorde. Maakt PortAventura in 2021 een even goede indruk? Je leest het hieronder.

De meeste gasten betreden PortAventura Park via het Mediterraanse themagebied. Deze prachtige zone verwelkomt je met schattige façades, een schilderachtige waterpartij en een behoorlijk pijnlijke achtbaan. Aangezien wij in PortAventura’s Gold River verblijven, ziet de ochtend er een beetje anders uit. Vanuit dit parkhotel belanden we immers rechtstreeks in The Far West. De sfeer is hier wat ruwer dan in de officiële ingangszone, maar er is één opvallende gelijkenis: de aanwezigheid van een ruwe rollercoaster. Ik heb het over Stampida, een achtbaan die vanuit de fan community doorgaans weinig positieve commentaren krijgt. Ooit was dit een van Europa’s meest bejubelde woodies, maar in de loop der tijd geraakte de baan in verval. Zelfs de vervanging van de oude treinstellen door nieuwe exemplaren kon op weinig bijval rekenen. M’n verwachtingen bij Stampida waren dus laag, maar net daardoor maakt de baan vandaag best een goede indruk. Recente re-trackings maakten de ruwste passages aangenamer en bovendien levert het race-element nog steeds een dikke plus. In zijn huidige staat is Stampida dus best te pruimen, al vind je in Europa natuurlijk een heleboel betere houten achtbanen.

Het Far West-gedeelte straalt een eersteklas Amerikaanse sfeer uit… en dat is ook van toepassing op de omvang ervan. De zone is enorm uitgestrekt en je vindt hier een mooie collectie attracties. Fans van ronddraaiende machines kunnen zich uitleven op Volpaiute (een zogenaamde Flipper van Huss), op de Break Dance of in de beeldschone draaimolen. Beginnende coasterfans en creditjagers moeten dan weer een rondje maken op Tomahawk, het kleine broertje van Stampida. Deze familiaal georiënteerde achtbaan doet het met beperkte statistieken en een simpele lay-out, maar hij creëert wel een verrassend authentieke woodie-ervaring. Uiteindelijk is Tomahawk dus best oké, al zou ik er niet langer dan tien minuten voor aanschuiven.

Far West is niet enkel de moeite waard voor liefhebbers van houten achtbanen; ook waterratten komen aan hun trekken. Je vindt hier twee van PortAventura’s vier waterattracties en die komen in het Spaanse klimaat goed van pas. Ze zijn dus populair en zeker bij Silver River Flume ontstaan er op warme dagen ontiegelijk lange rijen. Wie de moed vindt om de eindeloze zigzag-wachtruimte te trotseren, wordt uiteindelijk beloond met een lange rit op de boomstammenbaan. Silver River Flume heeft drie natmakende afdalingen, maar op decoratief vlak is het een tegenvallende ervaring. Het stationsgebouw is summier aangekleed en de rest van de attractie staat in een soort thematisch niemandsland. Hoewel de ride zijn doel bereikt (verfrissing bieden op hete zomerdagen), moet ik dus besluiten dat Silver River Flume veel potentieel onbenut laat. Jammer.

De tweede waterattractie in de Far West scoort qua aankleding gelukkig beter. Grand Canyon Rapids bevindt zich in een replica van het gelijknamige natuurwonder en het resultaat daarvan mag gezien worden. Deze rapid river is een lust voor het oog en bovendien kan de eigenlijke ride me bekoren. Ondanks z’n relatief korte ritduur heeft Grand Canyon Rapids namelijk alles wat je van een goede raftingbaan verwacht. Het thema staat op punt, er zijn genoeg watereffecten en de golven zijn krachtig. Ook fijn: je hebt een goede kans om drijfnat uit Grand Canyon Rapids te stappen, maar je kan het vlot evenzeer kurkdroog verlaten. Dát is de sterkte van een goede waterattractie, naar mijn bescheiden mening.

Volgende stop: Mediterrània. De hoofdingrediënten van deze zone zijn een zacht golvend meer, witgekalkte gevels en een flinke portie zuiderse flair. ‘s Ochtends en ‘s avonds heerst hier een gezellige bedrijvigheid, maar overdag is dit havendorpje een ideale plek om de rust op te zoeken. We lunchen bijvoorbeeld heerlijk (en betaalbaar) op het terras van Racó de Mar en we maken een verplichte foto bij de display van 25 jaar PortAventura. In normale omstandigheden kan je hier eveneens inschepen voor een rustgevende bootvaart bij Port de la Drassana, maar die attractie blijft in coronatijden helaas dicht. Jammer, want deze vaartocht richting het Chinese themagedeelte is erg genietbaar.

Port de la Drassana blijft op slot, maar de blikvanger van Mediterrània ontvangt vandaag wel bezoekers. Ik heb het over een gelanceerde Intamin-achtbaan met de naam Furius Baco. Met z’n topsnelheid van 135 kilometer per uur was dit jarenlang de snelste rollercoaster van Europa. Dat record is Furius Baco anno 2021 weliswaar verloren (nota bene aan een achtbaan in hetzelfde resort), maar de lancering blijft buitengewoon imposant. In een dikke drie seconden katapulteert Furius Baco z’n inzittenden naar de topsnelheid, waarna een neerwaarts heuveltje meteen uitstekende airtime oplevert. Helaas is het fijnste stuk van Furius Baco op dat moment reeds achter de rug. De rest van de lay-out bestaat uit bochtenwerk laag bij de grond, maar het is zodanig ruw dat ik er niet van kan genieten. Intamin gebruikte het bijzondere treintype van Furius Baco slechts eenmalig en na een rit op deze baan begrijp je waarom. Ik wil PortAventura graag complimenteren voor het originele wijnbouwthema van Furius Baco, maar helaas blijkt het in dit geval om een Château Migraine te gaan. Auw.

Elk pretpark wil een vakantiegevoel creëren, al slaagt het ene park daar beter in dan het andere. PortAventura levert op dit vlak excellent werk; de sfeer is hier ronduit fantastisch. Dat is deels te danken aan het Spaanse zomerweer, maar ook de themagebieden spelen een rol. In dit klimaat komen de Far West en een zuiders havendorp natuurlijk perfect tot zijn recht, maar ook Polynesia lijkt rechtstreeks uit een reisbrochure geplukt. Exotische vegetatie en grillige rotsen creëren een jungle-achtige setting om bij weg te dromen. Toch blijven we qua attracties wel enigszins op onze honger zitten. De enige grote ride die tegenwoordig in Polynesia te vinden is, blijkt namelijk Tutuki Splash. Zulke splashboten lijken een onmisbaar element in ieder Spaans themapark van enig niveau, dus PortAventura kon onmogelijk achterblijven. Het resultaat is een vaartocht met twee drops en de kans om nat, natter of druipnat te worden. De hardware is prima, maar helaas begint Tutuki Splash z’n leeftijd te tonen. De boten kunnen een likje verf gebruiken en tijdens de rustige gedeelten is er nauwelijks iets te zien. Een thematische upgrade zou de attractie goed doen.

In het jaar 2000 opende Sea Odyssey als de tweede grote attractie van Polynesia. In deze simulator ging je tezamen met dolfijn Sami op een duikbootexpeditie. Ik herinner me er niet veel van, maar toentertijd maakte Sea Odyssey best een sterke indruk. Vanaf 2010 begon PortAventura echter te experimenteren met nieuwe films, die helemaal niks meer met de thematische omkadering van de attractie te maken hadden. Daardoor werd Sea Odyssey een vreemde eend in de bijt en de totaalervaring verzwakte fel. Ik vind het bijgevolg geen ramp dat de attractie tegenwoordig dichtgetimmerd is, maar ik hoop van ganser harte dat PortAventura binnenkort op de proppen komt met een kwalitatieve vervanger. Dat oogstrelende Polynesia verdient een extra blikvanger, als je het mij vraagt.

Vele Europese pretparken gebruiken het coronavirus als een geldige reden om entertainment af te gelasten. Ere wie ere toekomt: PortAventura heeft zelfs in deze moeilijke tijden een aardig showprogramma. De figuurtjes van Sesamstraat zijn regelmatig te zien en we moeten een paar keer hardop lachen met de slapstick-comedy van Bang Bang West. Hier in het Polynesische gebied nemen we dan weer plaats voor Aves Del Paraíso, een show vol exotische vogels. Ode aan PortAventura voor de kwalitatief sterke shows én voor het feit dat gezelschappen netjes gescheiden worden met lege plaatsen. Die vreselijke toestanden van Mirabilandia’s autostuntshow maak je hier gelukkig niet mee.

Polynesia was ooit een stuk groter. Toen het park in 2011 uitpakte met het themagebied SésamoAventura, werd daarvoor een deel van de Polynesische tropen opgeofferd. Visueel is dat misschien geen vooruitgang, maar vanuit commercieel standpunt is deze actie natuurlijk best te begrijpen. De kleurrijke zone is een magneet voor families met jonge kinderen en bovendien genereren de figuurtjes van Sesamstraat eindeloze mogelijkheden qua merchandising. Kassa kassa! En terwijl de euro’s binnenstromen, moet ik toegeven dat SésamoAventura een fantastisch kindergebied is. Familieachtbaan Tami-Tami ziet er schitterend uit, de monorail garandeert fijne uitzichten en zo’n jetski-molen is altijd plezierig. De cartooneske invalshoek staat weliswaar in schril contrast met de overige themagebieden van PortAventura, maar het stoort me niet.

Liefhebbers van dark rides komen in Spanje maar moeilijk aan hun trekken. Terra-Mítica is een uitzondering, maar andere grote parken investeren nauwelijks in kwalitatief hoogstaande dark rides. Dit was tot voor kort ook van toepassing op PortAventura Park: met een gesloten Sea Odyssey en een zelden operationele Templo del Fuego had het park een nijpend tekort aan overdekte attracties. Gelukkig werd het aanbod in 2019 een beetje evenwichtiger dankzij Street Mission, de eerste klassieke dark ride van het resort. Men opteerde voor een interactieve attractie met een Sesamstraat-thema. Laat ons met het slechte nieuws beginnen: het ding is razend populair en van een torenhoge capaciteit kunnen we helaas niet spreken. Tijdens drukke dagen zijn wachttijden van 90 à 120 minuten dus niet uitzonderlijk. Gelukkig is er ook goed nieuws, want wij moeten tijdens deze rustige periode amper vijf minuten aanschuiven. Daarna ontdekken we een amusante ride waarin schermen en reële scènes zich op geslaagde wijze afwisselen. De interactieve game is misschien niet uitdagend, maar dat wil ik een Sesamstraat-attractie gerust vergeven. Ik reken mezelf dus bij de fans van Street Mission, zelfs ondanks het feit dat je tegenwoordig ongemakkelijke plastic handschoenen moet dragen om de attractie te betreden.

Ik leerde de term woke nog maar pas kennen. Toch begrijp ik dat het volgende themagebied van PortAventura eigenlijk helemaal niet woke is. PortAventura noemde haar Aziatische themazone namelijk China, maar in realiteit is het gebied lang niet alleen Chinees geïnspireerd. De Splash Battle werd bijvoorbeeld gethematiseerd naar Angkor Wat in Cambodja, terwijl de sterachtbaan van deze zone een Tibetaans decor heeft. En het is uiteraard geen geheim dat Tibet en China niet altijd in één zin genoemd mogen worden. Na deze betweterige inleiding – ik kon het niet laten – mag ik melden dat de Aziatische zone er al even oogverblindend bij ligt als de rest van PortAventura Park. Toch weerhoudt corona ons ervan om daar ten volle van te genieten. Het Angkor-gedeelte blijft dicht en even verderop sloot men zelfs een volledig plein (met onder andere de theekopjesmolen) volledig af. Het geeft een ietwat desolate indruk, maar regelrechte topattracties missen we gelukkig niet omwille van deze besparingsmaatregel.

De onbetwiste topattractie van dit gedeelte is Shambhala. Een expeditie naar de Himalaya, dat is wat deze B&M Hyper Coaster je belooft. En hoewel de Spaanse hitte misschien niet heel gepast aanvoelt, is het een schitterend zicht. Vanuit elke mogelijke hoek van PortAventura (en bijna elke hoek van Salou) is de witte staalconstructie duidelijk zichtbaar. Shambhala is bijgevolg het hoofdpunt op eenieders agenda, met lange rijen tot gevolg. Zeker wanneer PortAventura besluit om slechts één treinstel in te schakelen, klimt de wachttijd pijlsnel omhoog. Het park is bijna leeg, maar ‘s middags moet er alsnog 45 minuten aangeschoven worden voor deze gigant. Gelukkig krijgen we daarna een steengoede rit in de plaats.

Shambhala takelt ons naar een hoogte van 76 meter en het uitzicht van bovenuit is ronduit fabuleus. Na die imposante lifthill volgt een al minstens even indrukwekkende first drop die me secondenlang op het beugelsysteem doet vertrouwen. De airtime is subliem en beperkt zich bovendien niet tot de eerste afdaling. Shambhala wisselt de positieve en negatieve g-krachten aan sneltempo af, maar nergens wordt hij vreselijk intens. In dat opzicht is hij dus goed te vergelijken met Silver Star. Zelfs als Europa-Park fanboy durf ik echter gerust toegeven dat Shambhala je verwent met een soepeler verloop, een gevarieerdere lay-out, een fotogenieke splashdown en een hoge bocht die bij de mooiste coaster-momenten van Europa geklasseerd mag worden. Kortom… dit is een rollercoaster uit de boekskes en je vindt in onze streken maar weinig rides die hieraan kunnen tippen. Fan-tas-tisch!

Shambhala eist in het Aziatische themadeel een groot deel van de aandacht op. Toch was dat ooit anders. Voordat deze Hyper Coaster zijn deuren opende, stond Dragon Khan namelijk op het hoogste schavotje. Hij is er al sinds de opening van het park en het was in z’n beginjaren de koning der Europese achtbanen. Dragon Khan torent hoog boven de omgeving uit, en hij trakteert je op zowat elk inversie-element dat B&M anno 1995 in de catalogus had. Vijfentwintig jaar later treffen we hier trouwens nog steeds aanzienlijke wachttijden aan. Dragon Khan blijft populair en dat is honderd procent terecht. Zelfs ondanks de trilling (die op een dergelijke leeftijd overigens volledig geoorloofd is) blijft de aaneenschakeling van acht krachtige inversies en desoriënterend bochtenwerk gewoonweg ontzettend indrukwekkend. Ik hou niet van de brute zero-G-roll en ik vind het gedeelte na de tussenrem misschien ietwat te heftig qua g-krachten, maar voor de rest is het genieten van B&M in z’n meest zuivere vorm. Vergeet heel even begrippen als Wing Rider, Floorless en Stand-Up, want Dragon Khan is een conventionele sit-down coaster zonder overbodige poespas.

Van China naar Mexico. Het kost je in PortAventura geen urenlange vliegreis. In plaats daarvan stap je gewoonweg van de ene monumentale themazone naar de andere. De achtbanen, daarentegen, zijn in Mexico duidelijk van minder majestueuze proporties. De enige rollercoaster in dit gebied is namelijk El Diablo – Tren de la Mina. En voor een ride die zichzelf als de duivel beschouwt, gaat het er tamelijk braafjes aan toe. Wanneer men drie lifthills in een kilometer track perst, voelt het alsof je driekwart van de tijd omhoog gehesen wordt. Pas na de derde lift lijkt het duivelse treintje eindelijk wat snelheid te halen, maar zelfs dan wordt het feest nogal abrupt beëindigd door de remmen. El Diablo werd trouwens geleverd door Arrow, een achtbaanbouwer die niet bekend staat om z’n comfort. Hoe erg het hier gesteld is? Wel, dat valt gelukkig verrassend goed mee. Helemaal vrij van vage knikken is het ding weliswaar niet, maar naar de normen van deze Amerikaanse constructeur bolt ’t eigenlijk verrassend vlotjes. Bovendien beschikt El Diablo over een passend gethematiseerde omgeving, inclusief schitterend stationsgebouw. Het ding heeft een slechte reputatie, maar al bij al vind ik het een prima familieattractie.

Wil je de beste attractie van het Mexicaanse themagebied bezoeken? Dan is de timing van je reisje naar PortAventura cruciaal. Templo del Fuego draait doorgaans alleen tijdens de drukke zomermaanden en zelfs dan is hij meestal maar enkele uren per dag operationeel. Corona gooit bovendien nog meer roet in het eten, want in 2020 en 2021 is deze show helemaal niet te zien. Ik kan alleen maar hopen dat deze briljante voorstellingen snel kunnen hervatten, want ik beschouw Templo del Fuego eigenlijk als de ultieme topattractie van PortAventura. Overbuurman Hurakan Condor doet me minder, al ligt dat vooral aan m’n beperkte affectie voor torenattracties. Ik heb dit geflipte floorless-tilting-whatever gedoe in 2007 met knikkende knieën overwonnen, maar een bisnummertje is wat mij betreft geen must. Ik bewonder de gigantische proporties van Hurakan Condor dus wel van op de begane grond. En ik ben blij dat ook Nick er in een wijde boog omheen wandelt.

Hurakan Condor slaan we zonder schroom over. Shambhala, Street Mission en El Diablo verdienen echter wel een bisnummertje en daar krijgen we tijdens deze kalme dagen ruim voldoende tijd voor. En dat bevestigt nogmaals mijn algemene opinie over PortAventura: dit is een fantastisch themapark indien je erin slaagt om de drukte te omzeilen. Dat kan je doen met een bezoek in het laagseizoen of door stevig te investeren in een Express Pass. Hang je vast aan schoolvakanties of weekends? Dan is zo’n voorkruippas in mijn ogen een onmisbaar item om je PortAventura-bezoek aangenaam te maken. De theoretische capaciteit van het park en zijn attracties ligt hoog, maar in realiteit wordt er vaak aan een beschamend laag tempo gewerkt. Exact daardoor moesten we zelfs tijdens deze doodstille periode rekening houden met aanzienlijke wachttijden voor Dragon Khan en Shambhala. Vandaag was dat 30 tot 45 minuten, maar op drukke dagen zijn rijen van twee à drie uur eerder regel dan uitzondering. Je kan jezelf dus veel frustratie besparen door de kost van zo’n Express Pass gewoon in te calculeren.

Is PortAventura een bezoekje waard? Ik kan alleen maar positief antwoorden. Dit is een van de meest complete themaparken in Europa en daar kunnen de matige operations weinig aan veranderen. Wanneer je de Spaanse mentaliteit wegdenkt, zie je immers een beeldschoon themapark met enkele uitstekende attracties. Ik moet toegeven dat het park niet in mijn Europese top vijf verschijnt, maar het ultieme vakantiegevoel van PortAventura vind ik nergens anders. Vind je goedkope vliegtickets naar Reus of El Prat? Heb je nood aan een kwalitatief shotje sensatie tijdens een citytrip naar Barcelona? Of wil je eens aan een sangria slurpen in de bijpassende omgeving? Dan is dit zonder meer the place to be. Dus adíos, PortAventura… hopelijk tot snel!