Särkänniemi

Tampere, Finland

“Stadspretpark met fabelachtige locatie”

Mijn weekendje Finland brengt me niet alleen in hoofdstad Helsinki, maar op maandag reis ik ook een dagje naar Tampere. Met een sneltrein duurt dat een kleine twee uur en dankzij m’n online aangekochte zomerdeal kost een retourtje nauwelijks zestien euro. De trip brengt me letterlijk door the middle of nowhere. Aan de andere zijde van het vensterglas schuiven een lappendeken aan velden, uitgestrekte bossen en wondermooie meren voorbij. Het oogstrelende plaatje stopt gelukkig niet wanneer de eindbestemming nadert. Net zoals dat bij quasi elke belangrijke stad in deze regio het geval is, speelt water namelijk een belangrijke rol in Tampere. Je zit hier weliswaar in het binnenland, maar de stad wordt omlijnd door een aantal grootse meren. Aan de oever van zo’n watermassa tref ik trouwens de hoofdreden van mijn bezoek: Särkänniemi.

Net zoals gisteren in Helsinki, laat ik het openbare vervoersnetwerk voor wat het is. Een pijl die vlak voor het stationsgebouw staat, leert me immers dat Särkänniemi nog geen tweeënhalve kilometer verder ligt. Bovendien blijkt de wandeltocht een heerlijk ongedwongen ontdekking van Tampere, een plaatsje waar ik nauwelijks een week voordien nog nooit over gehoord had. Ik volg de hoofdboulevard vol winkels en horeca, steek een schilderachtige waterloop over en kom zo op het levendige centrale plein waar de inwoners vanmiddag hun streepje zon meepikken. Vervolgens leidt een schaduwrijke wandelroute me via rustige woonwijken naar de waterkant. Wanneer ik daar arriveer, zie ik plezierjachten dobberen in een klein haventje terwijl er op de achtergrond een knaloranje Intamin-trein door een looping raast. Olemme täällä!

Zo, Särkänniemi dus. Veel schilderachtiger dan dit wordt het niet. Bouw een handvol rides op een groene heuvel langs een meer, laat wat water tegen de rotsachtige oever klotsen en plots is daar de ideale omgeving om een vrijetijdspark uit te baten. Je werkt het plaatje (alweer) af met gratis toegang voor iedereen om een succesformule te verzekeren die jaarlijks honderdduizenden Finnen aantrekt. Ik ben alvast benieuwd en haal bij de kassadame m’n 41 euro kostende wristband. Best prijzig dus, maar ik vind het allemaal best aangezien je hier voor een enkele achtbaanrit maar liefst tien euro moet neertellen.

Bovendien laat de groene armband me toe om meer verschillende facetten van Särkänniemi te ontdekken. Naast een attractiepark, vind je hier immers ook een dolfinarium, een klein dierenpark, een aquarium, een planetarium en de Näsinneula-toren. Deze bijna 170 meter hoge observatietoren is al van ver herkenbaar. Je kan als parkgast naar het 120 meter hoge panoramaplatform sjezen of – als het wat meer mag zijn – kan je lunchen in het één verdieping hoger gelegen ronddraaiende restaurant. Ik hou het bij de budgetoptie en geniet van het prachtige uitzicht op deze heldere middag. Het wordt daarboven niet enkel duidelijk dat Tampere zich middenin een eindeloze massa van natuurpracht nestelde, maar ook dat Särkänniemi locatiegewijs niet moet onderdoen voor pakweg Tivoli Gröna Lund.

De setting klopt alvast voor de volle honderd procent. Scoort het eigenlijke attractiepark even hoog? Ik ga het vlug ontdekken en Tornado lijkt me de uitgelezen manier om daaraan te beginnen. Deze inverted coaster van Intamin nestelde zich middenin het park en werd niet op de meest alledaagse wijze in het landschap verwerkt. Ik vind het aanvankelijk een tamelijk kale bedoening. De ingang van de attractie ligt immers op een groot betonnen plein dat op ‘t eerste zicht helemaal niet nuttig lijkt. Pas wanneer ik via trappen op het perron van de achtbaan arriveer, besef ik dat die troosteloze vlakte het dak van het stationsgebouw is. Grijs is duidelijk de overheersende kleur en men deed geen moeite om de techniek van de ride en het station ook maar enigszins weg te werken. Gelukkig camoufleerde men ook de rotswanden waartussen Tornado opgetrokken werd niet en zo ontstaat een minimalistisch industry meets nature sfeertje. Je houdt ervan of je haat het, maar je hart gaat sowieso sneller kloppen wanneer je tijdens het instappen wordt opgeschrikt door een voorbijrazende trein. Die wurmt zich op dat moment door een wel erg speciaal gepositioneerde inversie. M’n eerste indruk is een goeie.

Het grijs is niet louter in de wachtruimte en het stationscomplex opvallend, maar komt tevens in de tracks en de ondersteuningen terug. Wordt het op die manier niet erg kil? Valt best mee: Särkänniemi voorzag deze coaster immers van de meest flashy voertuigen die coasterland ooit zag. Het is once again een kwestie van smaak of je die kleurcombinatie weet te appreciëren, maar we vragen ons vooral af of de ritervaring kan overtuigen. En dat doet hij verbazend goed! Na een stevige first drop waagt deze coaster zich aan vijf inversies, waarvan vooral nummer vier eentje om in te lijsten is. De trein lijkt in een donkere tunnel te verdwijnen, waarna je met een rotvaart door de inline twist boven het opstapperron gesleurd wordt. Na een tweede dergelijke twist kom je opnieuw tot stilstand. Mijn verdict: Tornado is een topper! Geheel turbulentieloos verloopt de rit misschien niet, maar verder blijft de baan van de eerste tot de laatste seconde boeiend.

Ligt het aan het feit dat Särkänniemi heerlijk rustig is of voel ik me intussen gewoonweg op m’n gemak tussen de Finse bevolking? Vandaag slaag ik er alleszins wel in om m’n schaamte opzij te zetten en een piepkleine Zierer louter uit creditoriale overwegingen te doen. Deze Vauhtimato brengt me trouwens in Angry Birds Land, een recente uitbreiding in het parkaanbod. Deze kinderzone ligt er ondanks haar goedkope thematische invalshoek gezellig bij en grenst prachtig aan het meer.

Hetzelfde geldt voor het aanpalende plein waarop Särkänniemi een autoscooter en een Zamperla Motocoaster in een racethema verwerkte. Het park bespaarde zichzelf gelukkig de moeite om Schumacher door de speakers te laten knallen, al klopt het plaatje verder zoals de torenhoge clichés dat voorschrijven. Blikvanger MotoGee moet het echter zonder noemenswaardig thema stellen en doet z’n job bijgevolg op een ietwat te eenvoudige wijze. Na de (verrassend leuke) lancering is het dan ook puur uitrijden op een inspiratieloze coaster. De lay-out lijkt rechtstreeks van een kermis geplukt en het eindeloze bochtenwerk verliest al vlug mijn aandacht.

Maak een ranking van je tien favoriete rollercoasters. Staat er een Zamperla in die lijst? Ik acht de kans klein. Toch blijven de Italianen het proberen op de achtbaanmarkt en dat doen ze met beperkt succes. Want als Vekoma en B&M erin slagen om een flying coaster op de tekentafel te gooien, dan wil dat niet automatisch zeggen dat Zamperla dat ook kan. Bizar genoeg verkocht men het Volare-model enkele keren en eentje daarvan is Trombi. De rit gaat van start met zo’n blitse spiraal-lifthill en daarmee heb ik meteen het aangenaamste element van de hele ervaring beschreven. Daarna smijt Trombi haar passagiers in te krap ontworpen bochten, fout uitgelijnde overgangen en inversies die je pijngrens tarten. De voertuigen (in de volksmond ook wel wafelijzers of broodroosters genoemd) blokkeren de passagiers bovendien nauwelijks en mede door mijn weinig robuuste lichaamsbouw word ik dus voortdurend wild van links naar rechts gesmeten. Neen echt, ik mocht in m’n leven al veel rollercoasters beleven en daar waren heel wat slechte exemplaren bij. Als ik er echter één moet bekronen tot de absolute miskleun, gaat Trombi met de hoofdprijs naar huis. Schoenmaker, blijf bij je leest. En Zamperla, blijf bij het ontwikkelen van dertien-in-een-dozijn-kindermolentjes. De coasterliefhebbende mensheid dankt u.

De zon straalt heerlijk boven Tampere, maar net zoals gisteren haalt een ijzige wind de gevoelstemperatuur aardig naar beneden. De boomstammenbaan en de rapid river – die in Särkänniemi’s typerende betonthema uitgevoerd zijn – worden dus zonder morren geskipt. Ook de vele flatrides in hun goedkope kermisthema blijven opvallend afwezig op m’n curriculum, net zoals de semi-achtbaan Half Pipe. Het ding ziet er misselijkmakend uit en ik zou dus met serieuze twijfels aan m’n ritje beginnen. Maar twijfelen is niet nodig, want het veredelde schommelschip blijft vandaag hardnekkig aan de grond. Buitengewoon teleurstellend vind ik het hoegenaamd niet.

Ik hou van pretparken die net dat beetje anders zijn. Plaatsen waar je een betonnen stationsbunker als trendy beschouwt, waar een rondgang langs een planetarium alledaags lijkt en waar je er niet vreemd van opkijkt dat men aardbeien en kersen verkoopt in geïmproviseerde marktkraampjes. Särkänniemi is zo’n plek en ik wandel met een uiterst positief gevoel opnieuw richting treinstation. Het attractieaanbod is hier mooi uitgebalanceerd en de fabelachtige locatie levert dit stadspark welverdiende pluspunten op. Voor duizelingwekkende thematische ervaringen hoef je niet naar Tampere te reizen en de sensationeelste ride van je leven vind je hier evenmin. Maar al bij al bezorgt Särkänniemi me niets minder dan een gezellige middag in de Finse zomerzon.

De vraag brandt op ieders lippen: moeten we massaal Finnair overrompelen en een reisje naar Helsinki boeken? Is dit het Europese Orlando? Zal mijn pretparkhobby een ongekend hoogtepunt bereiken in Finland? Haha, you wish. Het is immers niet onterecht dat je Linnanmäki en Särkänniemi eerder zelden ziet verschijnen op pretparkwebsites en -fora, terwijl Noord-Europa op dit moment nochtans ultrahip is. Beide parken hebben weliswaar een coasteraanbod dat qua cijfers behoorlijk scoort, al blijft het wachten op een absolute topper of een achtbaan die (in positieve zin) legendarisch wordt. Bovendien mis ik de onbeschrijflijke sfeer en de opbouw waar beroemde stadspretparken hun sterkte uit putten. De prachtige landscaping van Tivoli Gardens, de grootsheid van Liseberg en het geniale millimeterwerk van Gröna Lund komen hier in Finland gewoonweg veel minder sterk uit de verf. Vind ik dat een ramp? Allesbehalve. ‘t Is fijn om twee nieuwe Europese pretparken en het bijzonder gezellige Helsinki ontdekt te hebben. En wanneer ik die avond aan een cocktail nip en opmerk dat de Finse hemel in juni eigenlijk nooit echt duister wordt, ben ik zelfs al lang vergeten hoe slecht Trombi was. Het leven is mooi, zeker in een zomers Finland.