Parque de Atracciones de Madrid

Madrid, Spanje

“Prima pretpark zonder overbodige poespas”

Rustig flaneren op de Gran Vía, een potje mensen kijken in Parque El Retiro of sangria slurpen op een zonnig pleintje… Een bezoekje aan Madrid is eigenlijk altijd een goed idee. Er heerst een heerlijk klimaat, er is genoeg te beleven en Madrid lijkt bovendien net iets minder platgelopen door toeristen dan die andere Spaanse grootstad aan de Catalaanse kust. Ik kom hier dus graag, eens te meer omdat Madrid een behoorlijk interessante pretparkbestemming vormt. Sinds 2002 vind je ten zuidoosten van de stad het indrukwekkende Parque Warner, maar ook dichter bij het centrum vind je kicks op achtbaanrails. ¡Vamos al Parque de Atracciones!

Parque de Atracciones is een onderdeel van Casa de Campo, een reusachtig natuurdomein op een boogscheut van Madrid. Ik vertelde in de reisverslagen over Stockholm en Singapore reeds dat ik Djurgården en Sentosa fantastische plekken vind, dus het is fijn om te zien dat ook de Madrilenen zo’n uitgestrekt vrijetijdspark kregen. Coaster junkies schenken hun aandacht natuurlijk vooral aan het plaatselijke pretpark, maar je vindt hier ook een meer, verschillende restaurants, een grote dierentuin en kilometerslange wandel- en fietsroutes. Casa de Campo is eenvoudig bereikbaar met de metro of een taxi, maar het fijnste vervoersmiddel is ongetwijfeld de Teleférico de Madrid. Deze kabelbaan is zowat tweeënhalve kilometer lang en hij verbindt de rozentuin van het stadscentrum met het station van Casa de Campo. En uiteraard krijgen we vanuit de gondels al een leuk uitzicht op het achtbaangeweld dat vanmiddag op het programma staat.

We bezoeken Parque de Atracciones op een vrijdag buiten de schoolvakantie, dus we verwachten geen al te grote drukte. Toch had collega-pretparkfan Jan me gewaarschuwd voor behoorlijk oplopende wachttijden, grotendeels te wijten aan de huidige coronamaatregelen. Jan raadde ons aan om prioriteit te geven aan de Wild Mouse, en we volgen braaf zijn aanbeveling. En beste Jan, we zijn je dankbaar. Kort na parkopening staat er bij deze Vértigo nauwelijks volk, maar onbegrijpelijke operations zorgen ervoor dat we alsnog 20 minuten aanschuiven. Wanneer ik later die middag een blik op de rij werp, schat ik dat de wachttijd al gauw anderhalf uur bedraagt. Of Vértigo dat waard is? Absoluut niet. Dit is een standaard Wild Mouse van Mack die op zowat elke remsectie tot stilstand gebracht wordt. Als je de baan en z’n kleurenschema herkent, is dat overigens geen toeval: dit is inderdaad de verdwenen tweede helft van Speedy Bob in Bobbejaanland.

Qua capaciteit is Vértigo niet het enige probleemgeval van Parque de Atracciones. Ook bij TNT Tren de la Mina gaat het allemaal afschuwelijk traag. Ik herinner me nog goed dat we hier twee jaar geleden zowat 75 minuten aanschoven, ondanks een relatief korte rij. De operatoren werkten met een ongelooflijke traagheid en de tweede achtbaantrein stond stof te vergaren op de transfertrack. Niet verrassend: die laag stof is anno 2021 nog dikker geworden. Ook vandaag draait Tren de la Mina met één trein en ongeïnteresseerde operatrices, maar het tafereel werd nog frustrerender omwille van de procedures rond corona. Het voertuig wordt na iedere rit volledig ontsmet en tussen elk gezelschap blijft er een rij leeg. Geen slecht woord over zulke maatregelen, maar je kan je inbeelden dat de totale capaciteit daardoor naar een dramatisch minimum herleid wordt. Hoewel er hooguit honderd man voor ons staat, moeten we dus al gauw 40 minuten aanschuiven. Auwtsj.

Vértigo gaf geen waar voor ons geld (lees: wachttijd), TNT doet dat gelukkig wel. Verwacht vooral geen wonderen van deze mijntrein, maar het is niks minder dan een prima familieachtbaan van Gerstlauer. De lay-out bevat enkele verrassend pittige bochten en de trein raast er relatief soepel doorheen. Parque de Atracciones werkte de baan af met wat simpele rotsen en dat is voor dit park eigenlijk al meer dan ik verwachtte. Zeker niet slecht.

Is er nog meer goed nieuws te melden? Jazeker! Met Vértigo en TNT hebben we de sloomst bewegende wachtrijen immers achter de rug. En nu de bezoekers zich over het park verspreiden, merken we dat het vandaag helemaal niet zo druk is. Nicks ontbrekende credits in het kindergebied kunnen dus in no time binnengehaald worden. Ik heb het over Padrinos Voladores (een grappige vliegtuigattractie die de benaming achtbaan nauwelijks verdient) en Paw Patrol (een kleinschalige Zamperla-baan). Mag ik trouwens een complimentje geven aan Parque de Atracciones voor deze kinderzone? Het naar Nickelodeon gethematiseerde gebied heeft een mooie selectie attracties, de decoratie oogt fris en er is ruim voldoende schaduw gecreëerd. Fijn!

Spanjaarden eten gemiddeld een stuk later dan wij en daar kan je als Belg dus aardig van profiteren. Hoewel het al half twee is, zijn we zowat de eerste bezoekers van de zogenaamde Mercado de San Isidro. Mag ik dit tafelbedieningsrestaurant meteen aanbevelen aan toekomstige parkbezoekers? We worden snel verder geholpen, de prijzen zijn – net zoals overal in Spanje – correct en er is een ruime menukaart. Ik opteer vanmiddag voor de Caesar Salad en die smaakt uitstekend. Aanrader.

Of het nu over PortAventura, Terra Mítica, Isla Mágica of Parque Warner gaat… ieder Spaans themapark van enige omvang pronkt met een stevige collectie waterattracties. Het aanbod bestaat doorgaans uit the big three: een rapid river, een boomstammenbaan en een shoot-the-chutes. Parque de Atracciones wijkt niet van dit principe af en biedt dus ruim voldoende manieren om af te koelen. De eyecatcher in dit segment is Los Fiordos, een spillwater die vooral opvalt dankzij het prachtige kasteel aan de ingang. De rij lijkt traag op te schuiven (boten worden omwille van de coronaregels namelijk minimaal gevuld) en de natheid lijkt ons iets te extreem, dus we besluiten om deze ride te skippen. Toch werpen we van op de oever met plezier een blik op deze geïmproviseerde wet T-shirt contest, maar we worden al vlug gewaar dat de deelnemers ons ideaalbeeld niet benaderen. Bummer.

Los Rapidos krijgt ons wel over de vloer, ondanks het feit dat de coronamaatregelen ook hier voor een verhoogde wachttijd zorgen. Er mag immers slechts één gezelschap per vlot plaatsnemen. De ogenschijnlijk korte rij neemt daardoor ongeveer een half uur in beslag, maar voor zo’n privéboot hebben we dat graag over. De uiteindelijke rit heeft twee gezichten. Enerzijds ben ik positief over de knappe integratie in het landschap en ik vind het fijn dat de lifthill aan de start van de rit zit (dit lijkt bij rapid rivers helaas eerder uitzonderlijk). Anderzijds mist Los Rapidos helaas de power die je in dit hete klimaat verwacht. Van hoge golven is er amper sprake en er is bijgevolg een reële kans dat je kurkdroog uitstapt. Ik herinner me dat ik deze attractie tijdens een vorig bezoek met drijfnatte kledij verliet, dus ik vermoed dat de makke ervaring van vandaag een momentopname is. Misschien een pomp die buiten bedrijf was?

De boomstammenbaan, ten slotte, gaat door het leven als El Aserradero. Dat mag vrij vertaald worden naar de zagerij en het thema is dus gelijkaardig aan dat van soortgelijke attracties in andere pretparken. Met het decor verdient Parque de Atracciones overigens geen punten: El Aserradero is oud en dat zie je eraan. Toch doet de ride wat hij hoort te doen, want droog uitstappen is hier geen optie. De beide splashes zijn behoorlijk nat en een slecht afgesteld watervaleffect kan je zelfs letterlijk een koude douche opleveren.

Parque de Atracciones is opgedeeld in vier grote gebieden. Nickelodeon Land is er voor de kleintjes, terwijl de groene Zona de la Naturaleza en Zona Tranquilidad een familiaal karakter hebben. Dankzij de boomstammetjes staan we op dit moment echter in Zona del Maquinismo, waar zowat elke thrill van het park te vinden is. Het aanbod bestaat uit een heleboel draaiende/zwaaiende flat rides, maar de echte blikvangers zijn natuurlijk de achtbanen. Het meest opvallende exemplaar van Parque de Atracciones is ongetwijfeld Abismo, een SkyLoop van het Duitse Maurer Rides. Het gaat hier gelukkig om een verlengde versie, waardoor Abismo automatisch boeiender oogt dan zijn soortgenoten in Skyline Park en Dreamworld. Toch moet ik concluderen dat Abismo me niet overtuigt om meer dan één ritje te maken. Ik ben geen fan van de verticale lifthill, ik ben nog minder fan van de trage eerste inversie en de beugel begint gaandeweg onaangenaam strak op m’n middel te drukken. Ik geef toe dat Abismo best soepel is en dat hij veel thrill in een beperkte baanlengte propt, maar het ritverloop is zo onnatuurlijk dat ik er helemaal niet van kan genieten.

Abismo is, om het zacht uit te drukken, geen capaciteitsmonster. Het feit dat Parque de Atracciones momenteel elk voertuig volledig ontsmet tussen twee ritten, maakt het natuurlijk nog erger. Ik had dus enigszins gevreesd voor een lange rij, maar die was in de verste verte niet te bekennen. We roepen dus een welgemeende ‘hoera!’ en merken bij de volgende coaster exact hetzelfde tafereel op. Sterker nog: het personeel van Tornado staat vandaag letterlijk op bezoekers te wachten. We nemen dus snel plaats, om vervolgens te voelen dat Intamin eigenlijk best goeie inverted coasters aflevert. Akkoord… deze gitzwarte coaster levert geen topervaring à la Black Mamba of Nemesis, maar hij laat wel haast elke SLC van Vekoma achter zich. Helaas moet ik daarbij vermelden dat de algemene staat van de baan tamelijk belabberd is. De treinen hebben hun beste tijd gehad, het station ziet er triest uit en Tornado ligt sowieso in een ietwat schraal achterhoekje van het park.

Voorlopig vertelde ik jullie over een aantal rollercoasters die best oké waren, maar een fantastische achtbaan kwam ik nog niet tegen. Gelukkig weet één specifieke achtbaan wel te excelleren en dat is Tarántula. Op het eerste zicht lijkt dit nochtans een standaard spinning coaster van Maurer. Het thema werd summier uitgewerkt en je ziet geen unieke elementen, zoals die bijvoorbeeld bij Phantasialand z’n Winja’s aanwezig zijn. Pas wanneer we plaatsnemen, merken we dat Tarántula een hele stap verder gaat dan de meeste soortgenoten. De baan heeft een mooie tracklengte van 630 meter en de topsnelheid ligt op bijna 70 kilometer per uur. Verder bevat de lay-out een paar verrassend diepe drops en het bochtenwerk brengt ons in een intense spin. Ik moet dus even op m’n positieven komen na deze heftige rit. Als het op spinning coasters van Maurer aan komt, lijkt Tarántula me persoonlijk de heftigste variant in heel Europa.

De vrijevaltoren, de Frisbee en de Disk’o, die laten we voor wat ze zijn. En aangezien de interactieve dark ride onder Tarántula al meerdere jaren standing but not operating is, houden we het dus stilaan voor bekeken in de Zona del Maquinismo. Onze laatste stop is de Zona Tranquilidad, die er oogstrelend bij ligt. Vooral de gigantische boulevard met fonteinen en watervallen maakt visueel een sterke indruk. Aan het uiteinde van deze avenue (die min of meer fungeert als de Main Street van Parque de Atracciones) ligt dan weer een plein met meerdere rides. Blikvangers zijn een 80 meter hoge Star Flyer en een iconische monorail met zeppelins. Die monorail leverde tijdens mijn vorige bezoeken telkens een heerlijk rustig momentje tussendoor, maar vandaag zien we jammer genoeg dat de attractie in technisch onderhoud is.

Geen ritjes in zeppelins voor Nick en Glenn… helaas. Gelukkig zijn we geen moeilijke mensen, want je kan ons ook tevreden maken met een rustige boottocht. Er zijn in Europa meerdere pretparken die probeerden om het succes van Disney’s legendarische Jungle Cruise te evenaren, al is het aantal geslaagde pogingen op de vingers van één hand te tellen. Ook La Jungla in Parque de Atracciones valt helaas buiten de boot (pun intended). De audio-animatronics bewegen houterig en de scènes werden soms iets te letterlijk gekopieerd uit Disneyland. Als er één attractie in dit park genomineerd mag worden voor een dringende makeover, dan gaat mijn stem naar La Jungla. Wanneer vindt de Eilandraad plaats?

Vlak naast La Jungla ligt een walkthrough in het thema van The Walking Dead. Het ding is gesloten en dat vind ik geen ramp. Wanneer we toch een kijkje nemen, merk ik echter dat er op de buitengevel een persoonlijke boodschap voor mij genoteerd werd. Maggie, Bob en Sasha manen me aan om naar de Terminus te gaan. Ze bedoelen wellicht dat ik me onmiddellijk naar het station van de Teleférico moet begeven… en dat komt goed uit. Onze dag in Parque de Atracciones loopt immers op zijn einde en we gaan met plezier terug naar de binnenstad voor een aperitiefje. Met een Aperol in de hand besluiten we dat het een uitstekende middag was. Parque de Atracciones is een stadspretpark zonder overbodige franjes, net zoals je dat verwacht van een plek die zichzelf attractiepark noemt. Het park toont zichzelf in coronatijden niet in z’n allerbeste vorm, maar dat geldt uiteindelijk voor zowat elk pretpark in de wereld. Het dragen van een mondmasker stoort mij persoonlijk geen seconde, maar daarnaast heb je natuurlijk last van de tragere operations en de lelijke wegmarkeringen die overal (tijdelijk) aangebracht werden. Is dat een reden om Parque de Atracciones momenteel te ontlopen? Ik zou zeggen van niet, al lijkt het me wel de moeite om weekends en schoolvakanties te vermijden.

We laten Casa de Campo en Parque de Atracciones achter ons. Een dag later zeggen we trouwens ook adiós tegen het stadscentrum. Op zaterdag reizen we namelijk naar San Martín de la Vega, een plaatsje op ongeveer 25 kilometer van Madrid. Een gemiddelde citytripper heeft hier weinig te zoeken, maar een doorsnee pretparkliefhebber beleeft hier het hoogtepunt van zijn/haar trip naar de Spaanse hoofdstad. Of Parque Warner de verwachtingen inlost? Je leest het in m’n volgende report.