Tusenfryd

Vinterbro, Noorwegen

“Prachtige locatie en sterk attractieaanbod, maar ondermaatse operations”

Wat had je gedacht van een Lithuanian Lifthill, een Dutch Drop of een Belgian Brakesection? Een achtbaanelement als nationaal symbool, er kunnen maar weinig naties mee uitpakken. Men is in TusenFryd echter zo ongelooflijk trots op z’n Norwegian Loop dat het deze prominent boven de ingang plaatste en dat je met een roltrap door dit staaltje Intamin-goodness kan glijden. Klinkt leuk, hè? Hou wel in je achterhoofd dat een kilometerslange wachtrij voor de kassa’s je op dat moment al vragen doet stellen bij de efficiëntie van het park. En zonder al te veel in detail te willen treden: we zouden ons vandaag nog regelmatig bedenkingen maken bij de operations in TusenFryd. Negeer dat voorlopig nog even, want met m’n zonnebril op de neus heb ik goeie hoop op een ideaal dagje coasteren in het hoge noorden. La oss gå! Of moet ik ‘¡Vamos!’ zeggen om de weersomstandigheden en de hier heersende investeringsgroep eer aan te doen?

We worden over minder dan een uur verwacht voor het middagmaal op een zonnig terrasje, dus ontzettend veel tijd is er niet. Gelukkig is er Tømmerstupet, een boomstammenbaan die vlakbij de ingang van het park te vinden is. We zigzaggen ons een weg door de wachtruimte, ondervinden dat een dubbel laadstation niet noodzakelijk garanties geeft op een topcapaciteit en beleven een log flume die nauwelijks boeiender is dan een zondagsbezoek aan oma en opa. Tømmerstupet begint met z’n lange lifthill langs een rotsachtige heuvel nochtans veelbelovend, maar doet met die opgebouwde hoogte weinig meer dan een ererondje door boomkruin. Standaardmateriaal dus. Het aansluitende pizzafestijn, waar we al dat niet met een nat pak plaatsnemen, is gelukkig interessanter.

Je vindt de klimmetjes in PortAventura best heftig en je ervaart Phantasialand pittiger dan de Mont Blanc? Dan heet ik je graag welkom in de Mount Everest der Europese pretparken. TusenFryd leunt tegen een bergflank – is dat eigenlijk mode in Scandinavië? – en gaat geen hoogteverschil uit de weg. Om bij een blauw stukje Mack-staal te arriveren, hebben we bijgevolg een fikse daling langs een kronkelend pad voor de boeg. Dalen is echter reuzefijn en wanneer we bij de fotogenieke SuperSplash arriveren, staat er een wachtrij van hooguit enkele tientallen meters. Maar juich niet te vroeg, want ook hier haalt een schildpad beduidend meer snelheid dan de rij wachtenden. Als regelmatige bezoeker van capaciteitsmonster Atlantica vind ik het sowieso teleurstellend dat z’n Noorse broertje het met nauwelijks twee boten moet klaren. Het spelletje gok-de-wachttijd zorgt voor spannend entertainment in de rij en ik zit met m’n vijftig minuten verrassend dicht bij het juiste antwoord, maar euforisch word ik er niet van. Van de rit worden we dat overigens evenmin. What you see is what you get bij SuperSplash. Meer dan een afdaling en een niet al te natmakende plons levert het ding ons dus niet op. Hoewel het een plezierig ding is, blijft de nasmaak alleszins een beetje wrang.

TusenFryd pakt in 2014 groots uit met een 3D-dark ride waarin de Scandinavische mythologie centraal staat. Fantastisch, denk je dan. Het thema spreekt tot de verbeelding en met Spider-Man heeft het attractieconcept haar verpletterende indruk reeds bewezen. De verwachtingen worden bovendien nog aangesterkt dankzij de perfecte integratie in een duistere grot. Helaas is TusenFryd geen Universal en stopt het goede nieuws hier. Thors Hammer pakt niet uit met grootse decors en de 3D-passages ogen ronduit zwak. Beelden haperen en in de laatste scène is de timing zelfs zo rampzalig dat je het scherm droogweg ziet resetten voor de volgende gondel. Een welgemeende ‘Ctrl Alt Del’ is het enige dat ik nog mis in deze dark ride. Want dat is exact wat ie verdient: gedaan ermee, afsluiten, de stekker eruit. Dat ik de verhaallijn als nietszeggend ervoer, kan ik nog wijten aan mijn onbestaande kennis van de taal. Maar de verdere schertsvertoning moeten ook de Noren (die nauwelijks pretparken gewend zijn) wellicht bedroevend vinden.

We klimmen opnieuw naar boven en horen een donderend geluid dat als muziek in de oren klinkt. Achter de naaldbomen raast namelijk een treintje van Thunder Coaster voorbij, hoewel we deze ochtend nog vernamen dat hij een hele dag dicht zou blijven. Goed nieuws voor de ERT die we vanavond aangeboden krijgen, maar onder leiding van de tweekoppige Intamin-fanclub (die zich voor de gelegenheid even omdopen tot de Vekoma-boys) nemen we toch het zekere voor het onzekere. Wat gedaan is, kunnen ze ons immers niet meer afpakken. De wachtrij zou in Europa-Park ongeveer tien minuten in beslag nemen en Walibi zou er met één trein zowat drie kwartier over doen. TusenFryd wint het echter met gemak van die concurrenten. Met twee operationele voertuigen slagen ze er namelijk in om de wachttijd op te voeren naar een vreselijke 75 minuten. De operations zijn weerom afschuwelijk.

Wie de ergernis van de wachtrij en het station kan vergeten, ziet gelukkig in dat Thunder Coaster alles behalve een slechte coaster is. Het is beuk- en gooiwerk van de hoogste orde, maar leuk is het wel. Vekoma zette een verrassende lay-out neer die het grillige terrein perfect benut. Het mooiste resultaat daarvan is de tweede afdaling, die veel steiler en dieper uitkomt dan de first drop doet. Ook de subtiele airtime is fijn, al komen de eindremmen geen moment te vroeg. Thunder Coaster is namelijk buitengewoon ruw. Dat vormt geen probleem wanneer je één ritje maakt, maar na het halfuur ERT’en van die avond ben ik toch echt helemaal voldaan. De algemeen slechte quotering die Rollercoaster Friends aan Thunder Coaster toekent, deel ik echter niet.

TusenFryd lijkt op sommige vlakken rechtstreeks uit een doe-het-zelf-zaak te komen. Zo lijkt de kleinste achtbaan ter wereld niet meer dan een simpele knutseldoos en heeft het plaatselijke waterpark een al even bedenkelijk uiterlijk. Men installeerde enkele glijbanen op een aflopende helling en klaar. De familycoaster Western-Expressen scoort helaas nauwelijks beter: de baan rust op een stalen frame in een door onkruid overwoekerde grindvlakte en extra decor is er niet. Net zoals bij Thunder Coaster draait men netjes met twee treinen, maar het praktische nut daarvan is al minstens even discutabel. Het vlot allemaal bijzonder moeizaam, maar je kan het de charmante operatrices van Western-Expressen gewoonweg niet kwalijk nemen. De dames zijn de vriendelijkheid zelve en de wachttijd is sowieso verwaarloosbaar. Bovendien blijft dit standaardtype van Vekoma uiterst amusant, zelfs als je beter gewend bent.

Van een Vekoma op staalbalken naar het gezelligste stukje TusenFryd in minder dan een halve minuut. Western-Expressen is onderdeel van het cowboystraatje en dat ziet er een stuk beter uit dan je van een dergelijk park zou verwachten. De bourgondische porties vlees die men hier op een barbecue gooit, ronden het plaatje op overtuigende wijze af. Een gepast attractieaanbod ontbreekt helaas volledig. Zelfs op het nabijgelegen kermispleintje vinden we maar moeilijk onze gading. De centrale octopus trekt aanvankelijk positief de aandacht, maar het blijkt nogal een armzalig ding te zijn. Gaat ie omhoog? Ooit waarschijnlijk wel. Draaien de gondels op zichzelf? Dat was vroeger de bedoeling, maar nu euhm… Oké fijn, dan ruilen we ons ritje Polyp met plezier in voor een ijsje onder de Noorse zon.

Een van de meest recente nieuwigheden in TusenFryd is flatride SpinSpider. Enkele groepsleden proberen het, maar mijn maag draait al om wanneer er zo’n misselijkmakend apparaat in het vizier komt. Ik stond erbij, keek ernaar en concludeerde dat het een indrukwekkend ding is. Niet zo imposant als Huss z’n befaamde Giant Frisbee, maar een mooi (en wellicht beter betaalbaar) Italiaans alternatief. Voor mij geen Zamperla uit 2009, maar wel een Vekoma uit 1988. Je vindt de klassieker in de gezellige rechterhoek van het park, waar hij tegen een bergwand leunt. Stokoude, doch fris in de verf gezette Arrow-treintjes en het onder een tentzeil verstopte station doen je terugblikken naar het coasterwereldje van weleer. Het is passé, het levert geen kick en een enkele venijnige tik is niet uitgesloten, maar we sluiten Loopen collectief in ons hart. Less is more, weet je nog?

Vergissen is menselijk. Ik verwar de spookachtig gethematiseerde barak van Nightmare met een doorloopspookhuis en mis zo een interactieve 3D-shooter. Uniek en best de moeite, zo blijkt even later uit de reacties van diegenen die er zonder argwaan aan begonnen. Ik vertrouw er echter op dat ik het gemis ruimschoots kan compenseren met enkele fijne ritjes op SpeedMonster, want onze ERT staat inmiddels voor de deur. Of althans… dat denken we. Wanneer de Rollercoaster Friends een kwartier op voorhand beginnen te arriveren, ligt de blauw-zilveren Intamin immers in storing. Geen Norwegian Loop voor Glenn dan? De groepsleden die eerder vandaag reeds hun credit veilig stelden, gooien nog een kilootje zout in de wonde door te benadrukken hoe heerlijk ze SpeedMonster vonden. Zelfs de technici hebben medelijden met me en ze slagen erin om het ding net op tijd opnieuw gebruiksklaar te maken. Murphy hoeft dus niet àltijd de pret te bederven.

SpeedMonster – alias Zoom Zoom – opende in 2006 en wordt sindsdien bij de betere achtbanen van Europa gerekend. Dat heeft hij niet te danken aan z’n tenenkrommende naam of aan de onbestaande thematische omlijning, maar wel aan de niet-alledaagse lay-out. Na z’n lancering raast SpeedMonster immers eerst door de kenmerkende nationale inversie om vervolgens de groene afgrond te trotseren met een combinatie van bochten en een corkscrew. Ik bereid me voor op een matige ervaring: Intamin is vanwege z’n kenmerkende brute richtingswissels en de heftige elementen namelijk niet m’n ding.

Maar net omdat SpeedMonster niet als een typische Intamin aanvoelt, vind ik ‘m helemaal perfect. Passagiers worden niet overdreven heen en weer gesmeten, krijgen geen absurde krachten te verwerken en ook de typische Intamin-trilling blijft achterwege. Het resultaat is een honderd procent genietbare coaster die heerlijk soepel en vlot door de Scandinavische schemering racet. Dat de acceleratie misschien zelfs een tikje té soft aanvoelt, neem ik daar met plezier bij. Jep, dit is zo’n achtbaan die je kan blijven doen. Helaas denkt een technisch mankement daar anders over, zodat de pret na drie rondjes definitief over is. Dan maar richting Thunder Coaster, die een halfuur lang voor beduidend intensere lichamelijke belasting zorgt. De operations verlopen opvallend vlotter dan daarstraks, dus we kunnen een heleboel ritjes maken. Tezamen met m’n moedige buurman Bert zit ik hier het volledige halfuur uit zonder ook maar één keer te moeten passen. Maar wanneer het laatste applaus luid door het station weergalmt, zijn ik en m’n ruggengraat er geen moment rouwig om dat het laatste achtbaanritje van de trip voorbij is. Damn, wat is Thunder Coaster heftig!

Het is al negen uur ‘s avonds wanneer we ons vergapen aan een prachtig schouwspel van heuvels en water om even later de zonovergoten binnenstad van Oslo bereiken. Daar blikken we, gewapend met een tortilla en een lekker drankje, terug op onze dag in het enige betekenisvolle pretpark van Noorwegen. TusenFryd stond garant voor een zomers dagje plezier, maar onze verwachtingen lagen hoog. Te hoog. Leg de schuld daarvoor gerust bij Gröna Lund en Liseberg, de quasi perfecte pretparken die tijdens de voorgaande dagen op onze planning stonden. TusenFryd is een eerder conventioneel attractiepark en mist logischerwijs de typische sfeer die dergelijke stadsparken in overvloed hebben.

Toch loopt het park sowieso niet helemaal op rolletjes. Qua operations stap je hier bijvoorbeeld van de ene teleurstelling naar de andere. Het personeel is vriendelijk, doch opvallend minder hartelijk dan in Zweden. Bovendien ligt het werktempo aan de rides bedroevend laag. Is dat te wijten aan de Noren of aan de Spanjaarden van Parques Reunidos en hun nietszeggende regeltjes? Ik heb zo m’n vermoedens, maar mag uiteraard niet luidop zeggen dat ik de op geld beluste Zuid-Europeanen verdenk (oeps, was dat tòch luidop?). Hoewel men op papier weliswaar met een mooi aanbod en een schitterende locatie kan pronken, wordt TusenFryd helaas gedegradeerd tot een tweederangs pretpark waar toevallig twee mooie achtbanen staan. De twee knap georganiseerde ERT’s geven leuke pluspunten en ik was gecharmeerd door het hard werkende horecapersoneel, maar als pretparkliefhebber besef je gewoonweg dat er hier iets schort. Noem TusenFryd dus gerust een park van duizend vreugden – want dat is waar de naam uiteindelijk voor staat – maar hoe definieer je eigenlijk een park van duizend ergernissen?