Yomiuriland

Inagi, Tokyo, Japan

“De thuishaven van het triest kijkende, doch vrolijk gekleurde hondje”

Ik verlaat het treinstation en voel mezelf in the middle of nowhere. Ik sta in een doodse woonwijk met gesloten winkels en lege straten. De wegrijdende trein vormt het enige teken van leven. Of wacht: een spandoek maant me aan de trappen op te wandelen om daarboven te arriveren bij een al even verlaten, doch draaiende kabelbaan. Het creepy sfeertje wordt vervolledigd door een stokoud Japans mannetje (natuurlijk inclusief de witte sik en de kastanjebruine wandelstok, die het cliché voorschrijven) als enige levende ziel. Zonder zijn hulpvaardigheid – zo creepy was ie uiteindelijk toch niet – had ik echter nooit begrepen hoe de ticketautomaat werkt en had ik bijgevolg nooit de kabelbaan kunnen nemen. Waar die kabelbaan heen gaat? Naar Yomiuriland, een behoorlijk groots pretpark in een buitenwijk van Tokyo!

Woef! Noem dit gerust het Plopsaland van Japan, want ‘t begon hier allemaal met ‘n hondje. En nee hoor, geen gewoon hondje. Mijn park is immers de thuishaven van het enige echte triest kijkende, doch vrolijk gekleurde hondje. Werkelijk òveral kom je het beestje tegen en je kan er voor honderd yen zelfs een ritje op maken. Voor wie het net iets minder braaf mag zijn: je zal al vlug merken dat onze favoriete hond zich op zaterdagavond zelfs als vrouw durft te verkleden. Ja ja, Japanse parken zijn heus niet zo preuts als de onze.

Net zoals dat in vele Japanse parken het geval is, kan je hier ook voor 100 yen op de rug van een enorm pluchen beest rondrijden. Het stoort hier niet zo fel als in Asakusa Hanayashiki (Yomiuriland is twintig keer groter en er loopt vandaag twintig keer minder volk rond dan in Hanayashiki) en bovendien is deze versie beter gethematiseerd. Yomiurland gebruikt namelijk z’n triest kijkende, doch vrolijk gekleurde hondje voor deze typisch Japanse betaalattractie.

Oké oké, we zijn hier natuurlijk niet voor de betaalspelletjes… geef ons maar achtbanen! Het park heeft drie rollercoasters en die hebben allemaal een ander doelpubliek. De baan met de leukste naam is Wan Wan Coaster Wandit, die (niet toevallig) gethematiseerd werd naar de hipste pretparkmascotte van de 21ste eeuw. Je raadt het al… ons fameuze triest kijkende, doch vrolijk gekleurde hondje. Het ziet er schattig uit, maar de baan op zich is natuurlijk niet wereldschokkend.

Natuurlijk is er ook een achtbaan voor thrill seekers en dat is zelfs een voormalige recordhouder. Bandit was ooit ‘s werelds snelste rollercoaster en ook vandaag blijft dit best een stevige baan. Z’n hoogte van 51 meter is behoorlijk, hij haalt 110 kilometer per uur en de tracklengte van bijna 1,6 kilometer is ronduit imposant. Probeer dus effe te negeren dat het bochtenwerk niet honderd procent soepel is en dat je als westerling zowat met de knieën in de nek moet plaatsnemen. Op de vele rechte stukken is dit namelijk een heerlijke coaster met subtiele airtime, geslaagd snelheidsgevoel en een panoramisch zicht op Downtown Tokyo. Een bescheiden toppertje!

En dan is er nog een achtbaan voor twijfelgevallen. Ben jij zo’n wispelturig figuur? Iemand die nooit weet wat hij of zij wil? Dan is Momonga Standing & Loop Coaster iets voor jou. Deze unieke baan levert immers twee aparte ervaringen op een enkele track. Het geheim: een ingenieus station waarin een sit-down en een rechtstaande achtbaantrein elkaar afwisselen. Terwijl de ene trein z’n rondje maakt, wordt de andere geladen (of wordt er gewacht op een levende ziel). Vervolgens verschuift men de track, waarna de treinen elkaars job overnemen. De korte lay-out en de oncomfortabele stand-up variant vergeet je dus al vlug dankzij de doeltreffendheid van dit best unieke concept.

Hoewel Yomiuriland de afgelopen twee jaar helaas twee credits naar de schroothoop bracht, is dit alsnog een erg compleet park met enkele toffe rides. Dit park moet ‘t niet hebben van de thema’s en komt op sommige punten zelfs verloederd over, maar er hangt best een leuk sfeertje en de attracties zijn prima. Over de geslaagde Bandit had ik het al, maar verder is dit park ook de thuishaven van een inverterend schommelschip, een groots reuzenrad, een fantastische raftride à la Oxygénarium en een bijzondere interactieve darkride waarin zowel goede als slechte doelen zitten. Onze strategie ‘We schieten op alles wat beweegt!’ leverde dus bedroevend weinig punten op. Ook ode aan de heerlijke crew van deze darkride, die twee Belgische bezoekers duidelijk als een erg exotisch tafereel beschouwen.

Het vriendelijke personeel en het door de wolken piepende lentezonnetje leverde ons alleszins enkele fijne uurtjes op in dit quasi uitgestorven pretpark, waar je vanuit Tokyo Station in iets meer dan een uur heen reist. Een reis die zichzelf meteen de moeite waard maakt wanneer je oog in oog staat met het schattige triest kijkende, doch vrolijk gekleurde hondje! Bye bye hondje, ik kom ooit terug! Beloofd.