SeaWorld Orlando

Orlando, Florida, USA

“Spectaculaire achtbanen en controversiële shows”

Goedemorgen vanuit Orlando, the theme park capital of the world. Het spreekt voor zich dat een pretparkliefhebber hier een ongelooflijke reis kan beleven. Je zweeft hoog boven Pandora, je ontdekt de planeet Batuu en je beleeft Jurassic World op een behoorlijk spectaculaire manier. Toch kan ik me inbeelden dat bepaalde fans behoorlijk teleurgesteld reageren wanneer ze hun coaster counter updaten. Hoewel de pretparken hier letterlijk voor het oprapen liggen, geeft Orlando namelijk geen extreme boost aan je teller. De vier parken van Walt Disney World bieden (in januari 2022) tezamen slechts acht operationele achtbanen, terwijl er bij de concurrentie van Universal elf credits staan. Wanneer je jezelf niet beperkt tot de twee topspelers, vallen er gelukkig nog leuke extra’s te scoren. Op een dik uur rijden ligt bijvoorbeeld Busch Gardens Tampa (ontegensprekelijk hét achtbaanpark van Florida), maar ook de skyline van SeaWorld Orlando wordt gedomineerd door imposante staalconstructies. En aangezien mijn laatste bezoek aan SeaWorld alweer uit 2010 dateert, vond ik het hoog tijd om daar nog eens binnen te springen.

Walt Disney World, Universal Orlando Resort en SeaWorld; ze vormen de heilige drievuldigheid van Centraal-Florida. En hoewel SeaWorld het kleinste lid van dit trio is, heeft het een rijke geschiedenis. Het park opende de poorten in 1973, amper twee jaar na de première van Walt Disney World. SeaWorld bouwde een trouw cliënteel op en stond jarenlang in de top twintig van ‘s werelds drukst bezochte themaparken. Sinds 2014 is SeaWorld echter uit deze lijst verdwenen en dat lijkt geen toeval. Een jaar voordien verscheen namelijk Blackfish, een documentaire over orka’s in gevangenschap. SeaWorld speelde in deze film een belangrijke rol, maar helaas wel de rol van de slechterik. Hoewel ik het in dit report niet over de boodschap van Blackfish ga hebben, had de film duidelijke gevolgen voor de Amerikaanse SeaWorld-parken. Vanuit het standpunt van een pretparkfan zijn die gevolgen trouwens niet noodzakelijk slecht. Terwijl SeaWorld vóór Blackfish zich vooral op shows en entertainment richtte, merk je bij SeaWorld ná Blackfish dat de focus verlegd wordt naar attractieparken met een maritiem thema. De vestiging in Orlando opent dit jaar bijvoorbeeld een gelanceerde achtbaan en er circuleren zelfs al geruchten voor een andere nieuwe coaster.

De bezoekersaantallen mogen dan wel gedaald zijn ten opzichte van tien jaar geleden, maar SeaWorld trekt nog steeds meer bezoekers dan vele Europese topparken. Er is op deze zaterdagochtend dan ook veel volk op de been. We staan aan het begin van het verlengde weekend van Martin Luther King Day, voor Amerikanen een populaire periode om eropuit te trekken. Rondom de sfeervolle inkomzone heerst er dus een drukte van belang, en ook de nabijgelegen achtbaan Manta heeft al meteen een rij van 55 minuten. Je zou denken dat ook de occasionele pretparkbezoeker inmiddels beseft dat hij ‘s ochtends naar de achterzijde van het park moet trekken, maar niets is minder waar. Vele mensen storten zich nog steeds op de eerste attractie die ze tegenkomen, en een slimme keuze is dat meestal niet. Ik ga hier echter niet over klagen, want een meer ervaren bezoeker kan hier natuurlijk heel wat voordeel uit halen.

Onze rit op Manta stellen we uit naar een later tijdstip, maar we beginnen de dag alsnog met B&M-staal. We wandelen richting Kraken, een floorless coaster uit het jaar 2000. Het eerste wat me opvalt, is het feit dat ik moet betalen om mijn rugzak op te bergen. Met een voordelige dagpas kunnen we de lockers van elke grote attractie benutten, maar het blijft jammer dat zulke kluisjes niet gratis ter beschikking staan. Het tweede wat me opvalt, is de nieuwe kleurcombinatie van deze baan. Kraken werd bekend dankzij zijn turquoise rails en de zandkleurige supports, maar die werden eind 2021 overschilderd. Tegenwoordig is de track groen en wordt die ondersteund door blauwgroene palen. Hoewel de oude kleurschakeringen me beter bevielen, is het fijn om Kraken opnieuw te zien glimmen in de ochtendzon. Er zijn bovendien nog meer redenen om positief te zijn. De wachtruimte is op dit vroege tijdstip namelijk leeg en de ritervaring blijft ronduit fantastisch. Kraken bevat alle elementen die je van een B&M floorless coaster verwacht en rijgt die in één soepele beweging aan elkaar. Ik ben vooral fan van de verticale looping en de dive loop, maar ook de overige inversies leveren B&M’s typerende klasse. Dit is een elite coaster.

Hoewel SeaWorld zich meer en meer op attracties richt, vormen dierenhabitats en -voorstellingen nog steeds een belangrijk onderdeel van het aanbod. De dolfijnenshow is bijvoorbeeld in trek en we spotten Californische zeeleeuwen op Pacific Point. Een van de populairste bezienswaardigheden in dit segment is Antarctica – Empire of the Penguin. Dit ijzige themagebied staat er sinds 2013 en het vervangt de oude Penguin Encounter. In essentie is het een gelijkaardige ervaring; ook de huidige versie werd opgebouwd rondom het pinguïnverblijf. Toch gaat Antarctica verder dan zijn voorganger, want er is tegenwoordig een trackless dark ride aan gekoppeld. Na een wachttijd van ongeveer een kwartier bereiken we de voorshow, waarin we kennismaken met babypinguïn Puck. Ik vermoed dat de eigenlijke dark ride ook over Puck gaat, maar kan het helaas niet met zekerheid zeggen. Na de voorshow worden we immers rechtstreeks naar de pinguïnhabitat begeleid. En ehm… die dark ride dan?! Die staat al sinds 2020 op non-actief, zo blijkt. Volgens bepaalde bronnen linkt SeaWorld de sluiting aan coronamaatregelen, terwijl sommige buitenstaanders beweren dat het park gewoon slinkse besparingen doorvoert. Geen idee wie ik moet geloven, maar ik vind het wel zonde dat SeaWorld er nauwelijks over communiceert. Aan de ingang wordt immers niet aangegeven dat de dark ride gesloten is. De bezoekers die hier ‘s namiddags ruim een uur aanschuiven, zijn wellicht nog harder teleurgesteld.

Van schattige pinguïns naar een indrukwekkende reeks vlijmscherpe tanden… Welkom bij Shark Encounter. In het dagelijkse leven zou ik aanraden om zo ver mogelijk uit de buurt van haaien te blijven, maar in SeaWorld hoeft dat niet per se. Het haaienverblijf is namelijk een van de meest sfeervolle walk-throughs van het hele park. Het hoogtepunt is, net zoals dat bij de meeste vestigingen van Sea-Life het geval is, een lange glazen tunnel doorheen het enorme bassin. Aangezien SeaWorld drukker bezocht wordt dan het gemiddelde Sea-Life Center, werd er bovendien aan de capaciteit gedacht. Je doorkruist deze tunnel immers op een lopende band, zodat er geen onnodige opstoppingen ontstaan.

We blijven nog even in het gezelschap van Jaws en zijn soortgenoten. We naderen het territorium van Mako, een B&M Hyper Coaster die vernoemd werd naar de makohaai. Mako opende in 2016 en ik zag ‘m tijdens een vorige Florida-reis wel eens vanuit de verte. Op een rit moest ik echter wachten tot vandaag. De verwachtingen liggen op een eerder bescheiden niveau. Hoewel Mako momenteel de hoogste en snelste achtbaan van Orlando is, blijkt dit immers geen gigant van monsterlijke proporties. Hij is net geen anderhalve kilometer lang, het hoogste punt ligt op 61 meter en de topsnelheid bedraagt een kleine 120 kilometer per uur. Als je puur naar de statistieken kijkt, blijft Mako dus achter op Silver Star, zijn broer in Europa-Park. Qua ritervaring liggen de kaarten totaal anders. Terwijl Silver Star hier en daar een rammeltje bevat, is de souplesse van Mako nauwelijks in woorden te beschrijven. Bovendien is de airtime van deze baan fantastisch en de laatste bochtencombinatie blijkt erg vermakelijk. Je zou kunnen opmerken dat Mako’s lay-out niet bepaald vernieuwend is, maar dat deert me niet. Wel integendeel: ik ontdek hier een van de meest genietbare rollercoasters van Noord-Amerika. We testen overigens zowel de eerste als de laatste rij, en beiden hebben hun eigen charmes.

Wanneer ik de website van SeaWorld Orlando onder de loep neem, zie ik op de FAQ-pagina volgende vraag: does SeaWorld still have orcas? Ondanks alle commotie rond Blackfish is het antwoord daarop ja. En aangezien SeaWorld voor vele bezoekers nog altijd onlosmakelijk verbonden is met orka’s, zit de gigantische tribune van Orca Encounter vandaag meerdere keren stampvol. Vroeger waren Shamu en Tilikum de sterren van dit theater, maar inmiddels hebben enkele (verre) familieleden het van hen overgenomen. Ook die huidige crew orka’s doet alles wat je tijdens zulke shows verwacht te zien. Ze springen een paar keer in de lucht, ze komen kortstondig op het droge en ten slotte voorzien ze een kletsnatte douche voor de toeschouwers op de voorste rijen. Het is allemaal voorspelbaar en het wordt met een typisch Amerikaans sausje overgoten. Te Amerikaans, eigenlijk. Voor aanvang van de voorstelling worden we verzocht om de Amerikaanse militairen te eren, waarna men ons door middel van videobeelden wil wijsmaken dat de orka’s van SeaWorld een droombestaan leven. De doorsnee Amerikaan lijkt er geen graten in te zien, maar op ons komt het allemaal best geforceerd en fake over.

Dat Orca Encounter geen eeuwig leven beschoren is, lijkt me duidelijk. De woke-generatie pikt dit soort toestanden niet langer, dus vroeg of laat zal er een einde aan komen. Zoals ik daarstraks al vermeldde, werkt SeaWorld daarom aan een plan B. Het plan van de thrills, zeg maar. Orlando heeft op dit moment nog geen achtbaanpark à la Six Flags, maar het zou me niet verbazen als SeaWorld zich op termijn als dusdanig gaat profileren. De nieuwste telg in het aanbod van dit park is trouwens Ice Breaker, een compacte lanceerachtbaan van Premier Rides. De attractie wordt tijdens ons bezoek volop gereed gemaakt voor previews, maar een vroegtijdige soft-opening wordt ons niet gegund. We missen Ice Breaker dus op een haar na, maar het deert me niet. Naast het brute B&M-geweld van Kraken en Mako lijkt deze baan namelijk wat magertjes. De lay-out is tamelijk kort en bovendien beperkte men de thematisering tot het absolute minimum. Ik hoop uiteraard dat de ritervaring positief verrast, maar op het eerste gezicht ziet Ice Breaker er allesbehalve bijzonder uit.

Voorlopig konden we de drukte haast volledig omzeilen. Rond het middaguur geraken we die voordelige positie helaas kwijt. De wandelpaden zijn overbevolkt en zowat elke attractie afficheert een wachttijd van 60 minuten of meer. Omdat m’n reisgezelschap vooral op zoek is naar een coaster-bingo, focussen we ons vanaf dat moment op de credits. En als er één credit ons verkoeling kan bieden tijdens de warmste uren van de dag, is het Journey to Atlantis wel. Dit is een waterachtbaan van Mack Rides. Deze Duitse constructeur test nieuwe attractieconcepten vaak in z’n eigen Europa-Park, maar in dit geval kreeg SeaWorld de première. Ik mag het park overigens complimenteren, want Journey to Atlantis is een fantastische familieattractie. Men integreerde de ride in een monumentaal paleis en het achtbaangedeelte komt als een totale verrassing. Daarnaast bevat Journey to Atlantis twee mooie dark ride-gedeelten en de splashes bieden net voldoende verfrissing. Een hilarisch, maar niet onbelangrijk detail: vermijd de eerste rij indien je niet kletsnat wil worden. Halverwege de rit is er namelijk een minusucuul dropje van twee meter, maar de passagiers van rij één worden hier op een reusachtige vloedgolf getrakteerd.

De wachttijd van Journey to Atlantis bedroeg bijna anderhalf uur, grotendeels te wijten aan bezoekers met betalende voorkruippasjes. Daarna moeten we ook voor de lunch aanschuiven… 50 minuten, om precies te zijn. De rij voor Lakeside Grill is niet eens zo overdreven lang, maar we krijgen hier te maken met het toonbeeld van inefficiëntie. Van de drie counters is er slechts eentje geopend en het aanwezige personeel lijkt totaal onvoorbereid. Ik leg de schuld daarvoor niet bij hen, en ik kan me voorstellen dat ook SeaWorld de situatie liefst anders ziet. Personeelstekorten en gebrek aan opleiding zijn sinds corona een groot probleem in Europese pretparken, maar ook in de Verenigde Staten ontsnapt men er duidelijk niet aan. Geduld is en blijft een mooie zaak wanneer je naar een pretpark gaat, zeker vandaag de dag.

Wanneer de ingang van Manta naderen, bereiden we ons opnieuw voor op een stevige rij. Het klokje voorspelt een wachttijd van 50 minuten, al is dat bij deze coaster niet noodzakelijk een ramp. Manta heeft namelijk de mooiste wachtruimte van het hele park: het pad slingert doorheen een prachtig grottenstelsel en we passeren zelfs enkele aquaria. Het is hier dus aangenaam schuifelen, en tot onze verbazing bereiken we het station al na een kwartier. Na die korte wachttijd volgt een achtbaan der superlatieven. Ten eerste is dit de mooiste B&M Flying Coaster van de planeet: het splash-effect is superfotogeniek en een fris laagje verf doet de rails opnieuw stralen als vanouds. Ten tweede bevat Manta het meest intense achtbaanelement ter wereld. De fameuze pretzel loop trakteert ons op een onbeschrijfelijke portie g-krachten. We moeten na deze inversie bijgevolg letterlijk even naar adem happen. Ten derde behoort Manta tot de beste rollercoasters van Florida. De baan is buitengewoon soepel, behoorlijk lang en hij simuleert een nagenoeg perfect vlieggevoel. Mocht je er nog aan twijfelen… De drie B&M’s van SeaWorld presteren allen op een torenhoog niveau.

Als je ooit in januari naar Orlando reist, kan je maar beter enkele truien inpakken. Hoewel de dagtemperaturen vaak heerlijk zijn, koelt het ‘s avonds gauw af. Een ritje Infinity Falls in de schemering, daar passen we dus voor. Deze rapid river opende in 2018 en het was een welgekomen toevoeging voor het park. Zo’n rafting is namelijk de ultieme attractie om Florida’s hete zomerdagen draaglijker te maken. Het is geen verrassing dat zowel Disney World, Universal als SeaWorld ondertussen hun eigen variant hebben. Wanneer we even aan de oever van de attractie postvatten, lijkt het er trouwens op dat Infinity Falls qua natheid niet moet onderdoen voor zijn collega’s. We zien golven met brute kracht inbeuken op de boten en de twaalf meter hoge afdaling is erg imposant. Daarenboven ben ik een fan van het exotische, doch moderne uiterlijk dat men de attractie gaf. En de rit? Die test ik graag uit wanneer we SeaWorld tijdens een warmere periode bezoeken.

Je merkt misschien dat de meeste attracties van SeaWorld een aanzienlijk thrill-niveau hebben. Toch werden de kleintjes niet vergeten. Zij kunnen immers terecht in de zuidelijke uithoek van het park, waar Sesame Street Land ligt. Het gebied bevat een waterspeelplaats, enkele simpele kinderattracties en Super Grover’s Box Car Derby. Deze familieachtbaan van Zierer heeft een simpele lay-out en van thema is er amper sprake, maar de ritervaring is soepel. Een nieuwe credit levert Super Grover me helaas niet op. Hoewel de Sesamstraat-zone pas drie jaar geleden opende, staat deze familieachtbaan er al sinds 2006. Hij was toen bekend als Shamu Express en de trein was vormgegeven als een schattige orka.

Ik dacht dat we zeeën van tijd (pun intended) hadden om SeaWorld te ontdekken, maar het is al snel avond. De drukte en de daarbij horende wachttijden spelen hierin een rol, al moet ik ook toegeven dat ik SeaWorld onderschatte. Op papier lijkt dit namelijk een pretpark waar je snel enkele achtbaanritjes maakt, om daarna weer te vertrekken. In realiteit is het park echter een stuk attractiever. De dierenverblijven zijn verzorgd, de landscaping blijkt tiptop in orde en men pakt bovendien uit met een uitgebreid showaanbod. Voor mij zijn het echter de attracties die de doorslag geven. Manta, Kraken en Mako zijn stuk voor stuk rollercoasters van wereldniveau, terwijl ook de beide waterattracties hoog aangeschreven staan. Of SeaWorld nog iets mist? Ik zou daarop meteen een dark ride antwoorden. Nu Empire of the Penguin voor onbepaalde tijd dicht is, veroorzaakt dit een leegte in het aanbod. Een middelgrote dark ride zoals PortAventura‘s Street Mission zou mijns inziens bijvoorbeeld een perfecte aanvulling voor de Sesamstraat-zone zijn.

SeaWorld Orlando speelt niet op hetzelfde niveau als zijn directe concurrenten, maar een ramp is dat niet. Ik ben blij dat ik hier nog eens mocht rondlopen en ik wens het park veel succes met de koers die het momenteel vaart. Wordt dit een soort coasterwalhalla? Of blijft SeaWorld in de eerste plaats toch een maritiem dierenpark? We zullen het tijdens de komende jaren ontdekken.