SeaWorld San Antonio

San Antonio, Texas, USA

“Maritiem dierenpark met een verrassend kwalitatieve achtbaancollectie”

Ik at nog nooit pannenkoeken in de vorm van Nederland, broodjes met de contouren van België of croissants gevormd als Luxemburg. Toch klinkt het idee best cool. En dankzij mijn verblijf aan Texas weet ik dat zulke dingen mogelijk zijn. In de ontbijtruimte van ons plaatselijke hotel staan namelijk drie wafelijzers die perfecte Texas-shaped waffles produceren. We starten onze dagen in de Lone Star State dus steevast met zoetigheden en dat vind ik prima. Wat ik nog beter vind, is het feit dat Texas behoorlijk wat interessante rollercoasters telt. We bezoeken drie verschillende pretparken en we spotten tijdens die bezoekjes ruim dertig verschillende achtbanen. Het startpunt van onze minitour door Texas: het zomerse San Antonio.

De plaatsnaam verklapt het al een beetje, maar San Antonio heeft behoorlijk wat Latijns-Amerikaanse trekjes. De bevolking bestaat voor een groot deel uit hispanics en de stad straalt een zuiderse flair uit. Hoewel een heleboel Europeanen San Antonio hoogstwaarschijnlijk niet kennen, is de stad voor Amerikanen een geliefde vakantiebestemming. Ze komen voor de Alamo (een historisch missiegebouw in het centrum), de zoo of de befaamde Riverwalk, waar het vooral ‘s avonds aangenaam vertoeven is. Wij belanden hier toevallig tijdens een lokale festivalweek met de toepasselijke naam La Fiesta. Het zorgt voor een ongelooflijke drukte, maar ik kan jullie wel melden dat het feestgedruis San Antonio nog meer temperament bezorgt. Zet deze stad zeker op de agenda als je ooit naar Texas reist.

San Antonio is niet alleen de moeite waard voor cultuurliefhebbers; ook als pretparkfan kom je hier aan je trekken. Ten noorden van het centrum bezoeken we morgen bijvoorbeeld Six Flags Fiesta Texas. Vandaag bevinden we ons dan weer ten westen van de stad, in SeaWorld San Antonio. Dit park opende in het jaar 1988 en het is met zijn 100 hectare het grootste van de drie Amerikaanse SeaWorld-vestigingen. Het opzet is gelijkaardig aan dat van de parken in Orlando en San Diego: men biedt een combinatie van dierenshows, aquaria en mechanische attracties. Net zoals we dat in Florida en Californië zien gebeuren, ligt de focus tegenwoordig vooral op de rides. De SeaWorld-groep heeft hard geleden onder de negatieve publiciteit die Blackfish (een documentaire over orka’s in gevangenschap) veroorzaakte, dus sindsdien is men duidelijk een andere weg ingeslagen. Aangezien ik een achtbaan doorgaans vermakelijker vind dan een dolfijn die kunstjes uitvoert, ervaar ik de nieuwe koers van SeaWorld overigens als een vooruitgang.

Everything is bigger in Texas… en dat geldt ook voor SeaWorld. Het park heeft een gigantische oppervlakte, de parkeerplaats is enorm en we betreden het domein via een monumentale toegangspoort. Om klokslag elf uur richten honderden Amerikanen hun blik bovendien naar een 160 meter hoge vlaggenmast, waaraan de Stars & Stripes trots wapperen. SeaWorld is een van die pretparken waar het Amerikaanse volkslied vlak voor openingstijd weerklinkt, en zo’n vaderlandslievend momentje wordt in Texas duidelijk gesmaakt. Vervolgens is het tijd om op ontdekking te gaan, maar een spectaculaire start van de dag komt er niet. Steel Eel kampt met opstartproblemen en het gebied met de andere grote achtbanen opent sowieso pas een half uur later. We moeten dus nog even geduld oefenen.

Half twaalf. Ein-de-lijk is het hele park geopend, dus we haasten ons naar de achtbanen. Onze dag start bij Wave Breaker – The Rescue Coaster, omdat we denken dat hier best lange rijen kunnen ontstaan. Dat vermoeden blijkt correct, want later vanmiddag wordt hier een geschatte wachttijd van 75 minuten geafficheerd. Zelfs vanochtend moeten we al een half uur aanschuiven, terwijl er slechts een handvol andere gasten voor ons staan. Er is slechts één trein in gebruik en het personeel werkt tergend traag, dus de capaciteit ligt op het absolute minimum. De baan is overigens leuk, zonder meer. Intamin leverde twee lanceringen en comfortabele treinen, maar een spannende lay-out heeft het ding niet. Wave Breaker is zo uitgestrekt dat er van thrill nauwelijks sprake is. Bovendien werd ook het thema eerder summier uitgevoerd. Na ons ritje besef ik dat Wave Breaker mijn 800ste credit was, maar da’s de enige reden waarom deze achtbaan in mijn geheugen zal blijven.

SeaWorld heeft zes rollercoasters en die werden allemaal door een verschillende constructeur gebouwd. Naast Intamin worden ook Zierer, Mack Rides, Morgan, Great Coasters International en B&M vertegenwoordigd. De B&M is een bekend model, want men koos voor een inverted coaster met de lay-out van een klassieke Batman-baan. Het ding heet Great White, net zoals de gelijknamige haaiensoort. Toch is het naambord helaas het enige stukje haaienthema dat we hier kunnen spotten. De baan staat op een simpel grasveldje en het station bevindt zich gewoon in de open lucht. Het ziet er bijgevolg allemaal vrij goedkoop uit, al blijft zo’n B&M inverted coaster uiteraard een uitstekende thrill. Frontseat worden we getrakteerd op een soepele rit en de kenmerkende intensiteit is (zoals verwacht) aanwezig.

Bij Great White mochten we direct plaatsnemen en ook onze volgende coaster is instapklaar. Ik heb het over de nieuwste telg in de achtbaancollectie van SeaWorld: een twee jaar jonge hybrid coaster met de naam Texas Stingray. Nogmaals is het thema vrij beperkt. Het eerste karretje van de trein werd vormgegeven als een pijlstaartrog en men bouwde een schattig stationsgebouw, maar verder gaat het niet. Toch weet de baan me te overtuigen. Zijn voornaamste kenmerken zijn een heerlijke first drop, krachtig bochtenwerk en een mooi snelheidsgevoel. Airtime is er helaas nauwelijks en ook GCI’s typerende out-of-control-gevoel ontbreekt een beetje, maar ik mis deze elementen niet. Als familieachtbaan presteert Texas Stingray namelijk prima en z’n herhalingswaarde ligt hoog. Fijne rollercoasters uitkiezen, dat kan de SeaWorld-groep duidelijk wel.

Shows organiseren, dat is een andere sterkte van SeaWorld. En of je er nu van houdt of het haat; de orka-voorstelling is een essentieel onderdeel van deze parken. We zagen Orca Encounter in januari nog in SeaWorld Orlando, en vandaag staat er een gelijknamig spektakel op de planning in San Antonio. Opvallend genoeg is niet alleen de naam identiek, maar ook het verloop van de show werd letterlijk gekopieerd. We zien dezelfde kunstjes, de muziekkeuze is gelijk en ook de filmfragmenten zagen we eerder. Bovendien worden we hier nogmaals aangemaand om een staande ovatie te geven aan de Amerikaanse militairen. Los van dit misplaatste stukje patriottisme is Orca Encounter eigenlijk heus geen slechte show. Het is allemaal wat voorspelbaar en spectaculair zou ik het niet noemen, maar het kan me wel 25 minuutjes vermaken.

Ik maakte er nooit een geheim van dat draaiende en/of zwaaiende flat rides niet mijn ding zijn. Niet elke SeaWorld-attractie is bijgevolg even interessant voor mij. De Troika en de miniatuur-Frisbee sla ik bijvoorbeeld meteen over, maar ook de nieuwste ride van het park krijgt me niet over de vloer. Tidal Surge is ‘s werelds snelste en hoogste S&S Screaming Swing, een attractietype dat je ook in Liseberg en Thorpe Park terugvindt. Het ding opende een maand voor ons bezoek en hij ruikt dus nog naar de fris aangebrachte verf. Over verf gesproken: dankzij z’n levendige kleurcombinatie is Tidal Surge een lust voor het oog, maar de wachtruimte is helaas een saaie zigzag op een betonplaat. Ik geef dus gemiddelde punten voor de aankleding, maar Jonne vindt de eigenlijke rit duidelijk geweldig. Hij vertelt me dat de attractie krachtiger aanvoelt dan soortgelijke rides, en de rit lijkt bovendien best lang te duren.

Het is vandaag zonnig en het wordt ongeveer 28°C in San Antonio. Voor een Belg voelt dat als hoogzomer, maar locals lijken deze temperatuur als behoorlijk fris te bestempelen. Een rapid river met de naam Rio Loco blijft bijgevolg gesloten en ook de waterspeelplaats is dicht. De enige waterattractie die vandaag – weliswaar voor een beperkt publiek – open gaat, is Journey to Atlantis. In tegenstelling tot zijn naamgenoten in Orlando en San Diego, is dit geen klassieke waterachtbaan van Mack. SeaWorld San Antonio koos voor een SuperSplash, die vooral gekenmerkt wordt door grotere boten. Van op een afstandje zou je zeggen dat Journey to Atlantis een exacte kopie van Atlantica in Europa-Park is. Wanneer je dichterbij komt, merk je echter dat deze Amerikaanse versie er opvallend simpeler uit ziet. Qua thema verrichtte SeaWorld geen wonderen, de wachtruimte is saai en het kenmerkende airtime-heuveltje na de grote afdaling ontbreekt. Het resultaat: Journey to Atlantis levert de verfrissing die we nodig hadden, maar maakt verder weinig indruk. Geef mij dat imposante paleis uit SeaWorld Orlando maar.

Net zoals vele andere pretparken is SeaWorld San Antonio rondom een meer opgebouwd. Aan de oevers van die waterpartij vinden we alle grote achtbanen en de belangrijkste thrills. Tussen het meer en de parkingang ligt dan weer Sesame Street Bay of Play, een grootschalige kinderzone. De blikvanger van dit gebied is een kleurrijke waterspeelplaats, al vind je er ook een theater, een miniatuur-reuzenrad, een draaimolen en Super Grover’s Box Car Derby. Deze kinderachtbaan is 4 meter hoog, 70 meter lang en hij bereikt een topsnelheid van 24 kilometer per uur. Geen topstatistieken, maar creditjagers willen deze Zierer ongetwijfeld op hun teller plaatsen. Dat kan in SeaWorld San Antonio trouwens zonder gedoe. In meerdere Amerikaanse pretparken kan je een kiddie coaster enkel bezoeken indien je in het gezelschap van een kind bent, maar die vereiste bestaat hier niet.

We zijn niet in het gezelschap van een kind, maar we kunnen wel dierenvrienden maken. Vanmiddag zien we bijvoorbeeld otters en een kolonie zeeleeuwen in Pacific Point. Het verblijf werd vormgegeven als een zomers havenstadje en ziet er piekfijn uit. In de directe nabijheid ligt ook het Sea Lion & Otter Theater, waar enkele keren per dag Sea Lion High plaatsvindt. Beschouw deze show gerust als een soort High School Musical voor zeeleeuwen, maar dan met een fameus slapstick-element. De humor is voorspelbaar en het voelt wel érg Amerikaans aan, maar al bij al blijkt Sea Lion High best vermakelijk. Fijn entertainment voor de hele familie.

Vanmorgen bleef het angstvallig stil bij Steel Eel, maar inmiddels is deze hyper coaster wel operationeel. Dankzij zijn frisse kleurcombinatie is het een opvallende verschijning, en dat bedoel ik positief. De geel-blauwe constructie vormt een prachtige eyecatcher aan de oevers van het water, terwijl ook de trein er stralend uit ziet. Het station, daarentegen, heeft een behoorlijk Spartaanse uitstraling. Het is niks meer dan een houten constructie en het eigenlijke opstapperron bevindt zich zelfs in openlucht. Het personeel vindt het blijkbaar niet leuk om in de volle zon te moeten werken, want het gaat hier ronduit traag. Hoewel we amper drie treinen moeten wachten, duurt het namelijk al gauw 25 minuten. Gelukkig krijgen we daar een unieke achtbaanervaring voor terug. Steel Eel takelt ons naar een hoogte van 46 meter en biedt vervolgens op een rit vol snelheid en diepe drops. De meest opvallende eigenschap van Steel Eel is echter z’n lompe airtime. Op bepaalde momenten lijkt het alsof de trein in z’n geheel los geraakt van de rails, om later met een knal opnieuw te landen. Pijnlijk is het niet, maar het geeft Steel Eel wel een turbulentie die ik niet verwachtte. Bijzonder baantje, zoveel is zeker.

We waren vandaag zeker niet alleen, maar het aantal thrill seekers was beperkt. Bij de meeste achtbanen bleef het bijgevolg lekker rustig, waardoor wij waardevolle bisnummertjes op Steel Eel en Texas Stingray konden maken. Aan coasterkriebels dus geen gebrek, maar veel zee(zoog)dieren zagen we niet. Het pinguïnverblijf bleef op slot en ook het grote aquariumcomplex bleek in onderhoud. Een groot probleem vind ik dat echter niet; we kwamen sowieso eerder voor de attracties. En die attracties vielen reuze mee. SeaWorld San Antonio’s coaster-aanbod is namelijk uitstekend en gevarieerd. Voor de sensatie waren we bij Steel Eel en Great White aan het goede adres, terwijl Texas Stingray en Wavebreaker voortreffelijke familieachtbanen zijn. Ik wil dit park dus warm aanbevelen, maar het lijkt aangeraden om weekends te vermijden. Qua operations maakte SeaWorld immers geen al te sterke indruk. Het attractiepersoneel werkte niet overal even snel en bij meerdere achtbanen ontbrak de mogelijkheid om een tweede trein in te schakelen. Lange wachttijden lijken dus gegarandeerd op drukke momenten.

We verlaten SeaWorld met een fijn gevoel en Lyft’en terug richting ons hotel. Wanneer we daar aankomen, kunnen we trouwens meteen beginnen aftellen naar ons volgende pretparkbezoek. We gaan morgen namelijk naar dat befaamde Six Flags-park in een voormalige steengroeve. Wordt vervolgd in Six Flags Fiesta Texas.