Europa-Park

Rust, Duitsland

“Het meest complete themapark van Europa”

Als ik je vraag om onmiddellijk drie beroemde Duitsers op te sommen, welke namen noem je dan? Ik zelf zou waarschijnlijk gaan voor: Angela Merkel, Helene Fischer en Roland Mack. De eerste leidde het land, de tweede deed ons luidkeels Atemlos meezingen en de derde is de drijvende kracht achter Duitslands grootste vrijetijdsbestemming. Hoewel Roland Mack in de Lage Landen geen grote bekendheid geniet, is het curriculum van deze man ronduit impressionant. In de jaren zeventig creëerde hij samen met z’n vader en broer namelijk Europa-Park in het dorpje Rust. Aanvankelijk was dit een regionaal pretpark met relatief eenvoudige attracties, maar in de daaropvolgende decennia zou Europa-Park uitgroeien tot een toeristenmagneet van ongekende proporties. Nu het gouden jubileum nadert, bestaat het resort uit zes indrukwekkende hotels, een gigantisch waterparadijs en een themapark met maar liefst veertien rollercoasters. Wetende dat er tegenwoordig zo’n zes miljoen bezoekers per jaar door de toegangspoort lopen, moet ik zeggen: ‘beste meneer Mack, dat heb je goed gedaan.’

Europa-Park ligt in het zuidwesten van Duitsland, niet ver van het drielandenpunt met Frankrijk en Zwitserland. Voor een gemiddelde Vlaming of Nederlander is dat niet bepaald bij de deur. In het meest optimistische, filevrije scenario duurt de autorit vanuit Antwerpen immers vijfenhalf uur. Een hele tocht dus, maar de wagen lijkt anno 2024 nog steeds de beste vervoersmethode. Want hoewel je eveneens ter plaatse geraakt met vliegtuigen, treinen of (Flix)bussen, leveren die opties doorgaans geen tijdwinst of extra gemak op. Neem dus bij voorkeur de auto én neem je tijd. Want Europa-Park als eendagstrip inplannen? Dat is verre van ideaal. Los van de verre reisafstand is het attractiepark sowieso eerder geschikt voor een tweedaagse. Als er ook een zwempartijtje in waterpark Rulantica op je verlanglijst staat, kan het Europa-Park Resort je zelfs moeiteloos drie dagen entertainen. 

Slapen nabij de actie is handig en dat beseffen de buren van Europa-Park maar al te goed. Het aantal pensions in Rust is bijgevolg nauwelijks te tellen en ze bieden meestal een gelijkaardig product: een simpele kamer (al dan niet versierd met een flinke brok Duitse kitsch) en een goed ontbijt. Voor de meeste gezinnetjes zijn deze B&B’s ongetwijfeld prima. Toch mag het soms een beetje meer zijn. En dan kan je terecht bij het Europa-Park Resort, dat zich voornamelijk op het luxesegment richt. In 1995 opende El Andaluz als de eerste on-site accommodatie en in de daaropvolgende decennia zou er een haast Vegas-achtig hotelcomplex ontstaan ten zuiden van het themapark. Verblijven kan tegenwoordig onder andere in een Spaans ridderkasteel, een Portugees klooster of een Scandinavisch museumgebouw. De mooiste verblijfplaatsen zijn in mijn ogen het naar New England gethematiseerde Bell Rock en Hotel Colosseo, dat het oude Rome opnieuw tot leven wekt. Bij Colosseo is vooral het gezellige binnenplein een eyecatcher, want tijdens een zwoele zomeravond waan je jezelf hier werkelijk in Italië. Je hoeft uiteraard niet in deze hotels te verblijven om van hun restaurants en bars te genieten. Kom hier na sluitingstijd van Europa-Park dus zeker eens de sfeer opsnuiven.

Dagjesbezoekers betreden Europa-Park langs de Deutsche Allee, een hoofdstraat in Duitse sferen. Verblijfsgasten van de zes on-site hotels starten hun dag dan weer in de Spaanse zone. De parkingang voor hotelgasten is niet bijzonder en van een waanzinnige eerste indruk is er bijgevolg geen sprake. Spectaculaire attracties vind je in Spanje evenmin, maar de nabijgelegen themalanden bieden meer moois. In het Oostenrijkse themagebied beleven we zelfs een blij weerzien met twee oude bekenden: Tiroler Wildwasserbahn en Alpenexpress Enzian. Allebei zijn het klassiekers in het attractieaanbod van Europa-Park, maar in juni 2023 raakten ze zwaar beschadigd door een felle brand. De familie Mack bleef echter niet bij de pakken zitten en begon razendsnel aan de wederopbouw. De diamantgrot van weleer werd daarbij ingeruild voor Zauberschlucht der Diamanten. Dit nieuwe Alpenlandschap bevindt zich grotendeels in de openlucht en wordt gekenmerkt door steile rotswanden en watervallen. Dankzij een netwerk van kronkelende paadjes, touwbruggen en glijbanen kan je het overigens vanuit heel wat verschillende perspectieven bekijken, en da’s erg tof.

Qua setting werden er grote wijzigingen doorgevoerd, maar qua hardware keerden beide attracties in nagenoeg identieke vorm terug. Tiroler Wildwasserbahn is dus nog steeds een eenvoudige boomstammenbaan met twee drops. Ik had enigszins gehoopt dat Europa-Park de gelegenheid zou aangrijpen om deze logflume wat spectaculairder te maken, maar er is helaas geen spoor van een invertor of derde afdaling. Ook bij Alpenexpress Enzian bleef het baanverloop gelijk. Toch voelt de rit korter en minder intens aan dan vroeger, wat wellicht aan het ontbreken van die donkere tunnelpassage te wijten is. Ik wil hiermee niet beweren dat Alpenexpress 1.0 een grote thrill was, maar de duisternis van de diamantgrot zorgde wel voor wat extra spanning. Nu de baan volledig in het daglicht te zien is, valt het harder op dat de lay-out slechts uit twee grote helix-bochten bestaat. Helaas moet ik dus bekennen dat de oude Alpenexpress m’n voorkeur heeft…

Hoewel Alpenexpress en de wildwaterbaan de blikvangers van het Oostenrijkse themagebied zijn, is er meer te beleven. Je vindt hier onder andere een klassieke zweefmolen, het gigantische Seehaus Restaurant en Josefinas Kaiserliche Zauberreise. Deze rondvaart ging tot 2022 door het leven als de Afrikaans gethematiseerde Dschungel-Floßfahrt, maar de stereotiepe uitbeeldingen stonden de laatste jaren (terecht) ter discussie. Daarom werd het Afrikaanse thema ingeruild voor Sissi-achtige decors, buxushagen, een overdosis fonteinen en gloednieuwe bootjes. Een topattractie werd Josefinas Kaiserliche Zauberreise daardoor niet. Toch is de ombouw, op z’n minst, een verbetering te noemen. Volgens de oorspronkelijke concepten zou er overigens een paleisachtig stationsgebouw moeten verrijzen, al is het voorlopig onduidelijk of dat plan ooit uitgevoerd zal worden.

Na onze keizerlijke rondvaart wandelen we richting Königreich der Minimoys. Deze minizone bevindt zich middenin het sprookjesbos van Europa-Park, dat in het begin duidelijk wat punch miste. Die punch werd in 2014 echter geleverd door Arthur, een van de duurste attracties die het park ooit bouwde. Of Arthur z’n prijskaartje waard was? In mijn ogen wel. Hoewel deze attractie de typische B-animatronics van Europa-Park bevat, is de sfeerschepping namelijk uitstekend. De scène-opbouw is leuk, de onboard audio is fantastisch en ik krijg telkens kippenvel wanneer we boven de centrale hal zweven. Mack Rides toont met Arthur bovendien dat het inmiddels bij de beste attractiebouwers van deze planeet hoort. De voertuigen zitten comfortabel en de draaibewegingen zijn ongelooflijk soepel. Wat mij betreft mag je Arthur dus bij de blikvangers van Europa-Park rekenen.

De westelijke helft van Europa-Park grenst rechtstreeks aan de achtertuintjes van dorpsbewoners. Om de inwoners van Rust hun… tja… rust te gunnen, staan er hier logischerwijs geen luide of sensationele attracties. Je merkt dit bijvoorbeeld in de Engelse, Ierse en Duitse themagebieden, die vooral op gezinnen met jonge kinderen gefocust zijn. Ik ga er in dit report tamelijk snel aan voorbij, maar dat wil niet zeggen dat deze zones niks te betekenen hebben. De leukste familieattracties in deze parkgedeeltes zijn de Londense Crazy Taxi (een Demolition Derby van Zamperla), Ba-a-a Express (veruit de kleinste achtbaan van Europa-Park) en een prachtig aangelegde oldtimerbaan. In het Duitse themagebied kan je trouwens ook een kijkje nemen bij Schloss Balthasar. Dit historische kasteel en de bijhorende siertuinen liggen een beetje afgelegen aan de rand van het domein, waardoor slechts een minderheid van de parkbezoekers ze ontdekt. Toch is dit een charmant en fotogeniek stukje Europa-Park, dat zelfs tijdens de allerdrukste zomerdagen een welgekomen relax-moment biedt. 

Zowat iedereen droomde er wel ‘ns van om te kunnen vliegen. Het is dus niet verwonderlijk dat er heel wat pretparkattracties op dat thema gebaseerd zijn. Wanneer we specifiek in Europa-Park zoeken, vinden we bijvoorbeeld een tweetal vliegtuigmolens, de Liechtensteiner Ballonfahrt en de Italiaanse Volo da Vinci. De attractie die het vlieggevoel het dichtst benadert, is echter Voletarium. Toen Europa-Park dit Flying Theatre presenteerde, werd meteen duidelijk dat er een flink budget uitgetrokken was. Men thematiseerde het reusachtige gebouw namelijk langs alle kanten en aan de attractie-ingang ontstond een gezellig Duits pleintje. Bovendien pronkt Voletarium met de knapste gethematiseerde wachtruimte van het hele park en IMAscore werd ingeschakeld voor de muzikale begeleiding. De vele inspanningen loonden, want Voletarium maakt indruk. Vooral bij first timers zijn de reacties vaak dolenthousiast. Kan Europa-Park de strijd met Disney’s soortgelijke Soarin’ aangaan? Ja en nee. Langs de ene kant heeft Voletarium duidelijk een knappere aankleding en de beeldkwaliteit is ongeëvenaard. Langs de andere kant pronkt Disney met een hipper ritsysteem, mooiere bestemmingen en een superieure soundtrack.

Ik vind Europa-Park een fantastische plek en je zal in dit report dus heel wat lovende woorden lezen. Toch heeft het park ook z’n mindere kanten. Een van die pijnpunten is de veelvuldige aanwezigheid en grote zichtbaarheid van sponsors. Bij Voletarium worden we bijvoorbeeld net iets te vaak met het logo van luchtvaartmaatschappij Eurowings geconfronteerd. En als we een ritje op Silver Star willen maken, kan dat niet zonder eerst een bezoek aan de kille Mercedes-Benz Hall te brengen. Het hele motorsportthema rondom deze Hyper Coaster kan me dus gestolen worden, maar dat neemt niet weg dat ‘t een indrukwekkende achtbaan blijft. Silver Star is met z’n 1.620 meter de langste rollercoaster van het Europese vasteland, terwijl de hoogte van 73 meter genoeg is voor een vierde plaats in het Europese klassement. Het hoeft niet te verbazen dat een achtbaan met zulk cijfermateriaal behoorlijk wat sensatie oplevert. Ik weet dat Silver Star door sommige fans als tam en saai bestempeld wordt, maar ik kan mezelf daar helemaal niet in vinden. De eerste afdaling is immers heerlijk en iedere daaropvolgende heuvel levert een flinke dosis airtime.

Dankzij Silver Star belanden we in het Franse themagebied. Fun fact: deze zone is ook gewoon vanuit het echte Frankrijk zichtbaar, want drie attracties in dit parkgedeelte claimen een prominente plek in de skyline van Europa-Park. Naast Silver Star zijn dat de 75 meter hoge Euro-Tower en de zilveren bol van Eurosat CanCan Coaster. Deze overdekte achtbaan staat er al sinds 1989, maar kreeg vijf jaar geleden een welverdiende opknapbeurt. Het nogal brute baanverloop werd daarbij ingeruild voor een heerlijk soepele ervaring, inclusief twee verrassende momenten van airtime. Ook qua setting ging de baan er trouwens aanzienlijk op vooruit. De wachtruimte en het station brengen je tegenwoordig in de sferen van Moulin Rouge, terwijl de eigenlijke rollercoaster een wilde rit door het nachtelijke Parijs simuleert. Hoewel je van CanCan Coaster geen al te grote thrill mag verwachten, zou ik ‘m bij de beste indoor coasters van Europa durven rekenen. Onder CanCan Coaster verstopte Europa-Park trouwens een darkride, al spreekt die minder tot de verbeelding dan z’n bovenbuur. Madame Freudenreich Curiosités is een nietszeggende rondrit zonder echt hoogtepunt. En een schattig oud vrouwtje met dino-huisdieren? Ik ga zelfs geen moeite doen om die verhaallijn te begrijpen…

In Europa-Park worden tegenwoordig zeventien Europese landen uitgebeeld. Toch wil ik je afraden om je kind hier een lesje aardrijkskunde te geven. Hij/zij zou immers ten onrechte leren dat Portugal vlak naast IJsland ligt en dat je vanuit Kroatië rechtstreeks Rusland binnenwandelt. Toch is de geografische indeling van het park niet overal verkeerd. Naast het Franse themagebied vinden we namelijk Zwitserland. Deze zone is relatief klein, maar bevat wel twee populaire familieachtbanen. Nummer één is Schweizer Bobbahn, die met z’n 39 levensjaren de oudste operationele coaster van het park is. De ride heeft z’n looks mee, want hij werd prachtig verweven met het Zwitserse bergdorpje. Toch is het een van m’n minst geliefde achtbanen in Europa-Park, wat voornamelijk aan de korte rit te wijten is. Vanaf de top van de lift duurt het amper veertig seconden om de eindrem te bereiken, waardoor Schweizer Bobbahn zeker geen blijvende indruk nalaat. De langere versies van Parc Astérix en Heide Park zijn in mijn ogen veel interessanter.

Schweizer Achterbahn nummer zwei ist Matterhorn Blitz, een Wild Mouse van Mack Rides. Dit attractietype vind je letterlijk overal ter wereld, maar Europa-Park deed z’n best om zijn versie te doen uitblinken. Ten eerste gaan de operations hier erg vlot, waardoor de capaciteit opmerkelijk hoger ligt dan bij soortgelijke installaties. Ten tweede zorgde men voor een sterk uitgewerkt boerderijthema, inclusief een soundtrack die moeilijk uit je hoofd te krijgen is. Ten slotte levert Matterhorn Blitz dankzij de verticale lift en diepe first drop heel wat fun, waardoor ik ‘m bij de betere installaties in z’n soort reken. Als je na die ritten op Schweizer Bobbahn en Matterhorn Blitz nog niet genoeg familiaal coastervermaak beleefde, kan je even verderop trouwens nog terecht bij Pegasus. Deze Youngstar Coaster werd een beetje verstopt in een uithoek van het park, waardoor de rijen er haast altijd kort zijn. Dat is mooi meegenomen, zeker wanneer je weet dat Pegasus een soepele rit met enkele verrassende airtime-momentjes oplevert.

Pegasus is tof, maar het is de B-artiest op het Griekse podium. De hoofdrol in dit themagedeelte wordt namelijk gespeeld door waterachtbaan Poseidon. Vanuit visueel standpunt is dit misschien wel m’n favoriete attractie van Europa-Park. Dat is niet alleen te danken aan het imposante stationsgebouw en de prachtig aangelegde wachtruimte, maar ook de fijne dynamiek die Poseidon naar het Griekse themagebied brengt. Je mag me dus gerust een hele namiddag op een zonnig terrasje met uitzicht op deze attractie zetten; kijken naar Poseidon gaat niet vervelen. Ook qua rit kan ik Poseidon wel appreciëren. Hoewel het eerste achtbaangedeelte een tamelijk rammelend verloop kent, heeft deze ride namelijk een ontzettend hoog fungehalte. De ritduur is best lang en de splash-momenten zijn net verfrissend genoeg voor een zonnige lentedag.

Aan de oevers van het Poseidon-meer ligt het Griekse dorp Mykonos. Dit is the place to be om een portie gyros te bestellen, maar achter de witte gevels bevinden zich ook twee attracties. Dat zijn het draaiende huis Fluch der Kassandra (dat ondanks z’n briljante soundtrack zeer matig presteert) en Abenteuer Atlantis. Deze interactieve darkride opende in 2007 en was Europa-Parks antwoord op de Buzz Lightyear-attracties in de Disney-parken. Je ziet bijgevolg duidelijke gelijkenissen in de voertuigen en de laserpistolen, maar Abenteuer Atlantis blijkt wel een stuk simpeler. Omwille van de kleinschalige scènes en de zeer middelmatige animatronics beschouw ik deze attractie hooguit als een leuk tussendoortje. Als ik erover nadenk, geldt dat verdict eigenlijk voor zowat iedere darkride van Europa-Park. Gelukkig is er één exemplaar dat de middelmaat aanzienlijk overstijgt, maar daarover vertel ik je straks meer.

Griekenland vloeit naadloos over in een ander zuiders themagebied: Kroatië. De zone werd in april 2024 aan het publiek gepresenteerd, al zijn de werken duidelijk nog niet helemaal afgerond. Stellingen en bouwkranen staan nog in het volle zicht, terwijl we ook toiletcontainers en tijdelijk geplaatste foodtrucks spotten. Bovendien merken we een gebrek aan schaduw op, waardoor het Kroatische plein me tijdens hete zomerdagen niet erg aangenaam lijkt. Europa-Park heeft dus nog een heleboel puntjes op de i te zetten, maar de twee attracties zijn gewoon toegankelijk. Nummer één is Nikola Tesla’s Beautiful Croatia, een 360°-film in de Traumzeit-Dome. Men speelt hier een negen minuten durende filmcompilatie waarin Nikola Tesla de meest schilderachtige plekjes van zijn geboorteland in de schijnwerpers zet. Ik moet echter toegeven dat ik stukken van de voorstelling gemist heb. Je bekijkt deze film namelijk terwijl je op een reusachtig kussen ligt, dus ‘t is eenvoudig om hier wat verloren nachtrust in te halen. Gelukkig zien we Nikola Tesla ook bij attractie nummer twee terug. En die attractie is, op z’n zachtst gezegd, minder slaapverwekkend.

Het is tijd voor Voltron Nevera, de langverwachte multi-launch coaster van Mack Rides. Er circuleerden al vele jaren geruchten over een sensationele nieuwe achtbaan en in 2024 is het eindelijk zover. Opmerkelijk feitje: Voltron is al de tweede thrill coaster van Europa-Park die door een automerk gesponsord werd. Nadat Mercedes z’n naam aan Silver Star koppelde, werd er hier namelijk een deal gemaakt met het Kroatische Rimac, dat elektrische sportwagens produceert. Hoewel het bedrijf een prominente plaats in de naam van de achtbaan kreeg (voluit heet die immers Voltron Nevera powered by Rimac), moet ik zeggen dat de verdere verwijzingen me niet storen. Er wordt weliswaar zo’n Rimac-bolide tentoongesteld in het Kroatische themagebied, maar daar blijft het bij. 

Het station van Voltron blijkt geen veredelde autoshowroom, zoals dat bij Silver Star het geval is. Wel integendeel: de wachtrij en het perron van Voltron zijn buitengewoon sfeervol en zorgen voor een heerlijke spanningsopbouw. De outdoor-wachtruimte bevat bijvoorbeeld een paar indrukwekkende thematische elementen en geeft een leuk uitzicht op de eerste inversie. Vervolgens belanden we in een donkere en nogal mysterieuze stationshal, waar we letterlijk ogen tekortkomen. Er staat een audio-animatronic van Nikola Tesla en vertrekkende voertuigen worden op een heel toffe manier in de spotlights gezet. Het leukste effect is ergens ter hoogte van het plafond te zien, maar ontdek dat vooral zelf. We bewonderen het allemaal tijdens onze 50 minuten durende wachttijd en nemen vervolgens (met best hoge verwachtingen) plaats in een van de comfortabele treinstellen.

Europa-Parks thrill-trio bestond tijdens het afgelopen decennium uit Silver Star, Blue Fire en Wodan. Dit trio werd in 2024 een kwartet en qua spanning klimt Voltron meteen naar de koppositie. Dit is namelijk veruit de meest intense rollercoaster van het hele park. Met vier lanceringen, zeven inversies en een tracklengte van bijna 1.400 meter is Voltron sowieso een machtig apparaat. Ook integreerde Mack Rides een aantal elementen die nog nergens anders (of alleszins niet op deze schaal) te zien waren. Bovendien valt het meteen op dat de acceleraties krachtiger aanvoelen dan die van een doorsnee Mack lanceerachtbaan. Is het dan alleen maar rozengeur en maneschijn? Neen, helaas niet. Want hoewel de lay-out vol verrassingen en spectaculaire inversies zit, worden onze ritten enigszins overschaduwd door gerammel. Deze ruwheid blijkt afhankelijk van de trein en je specifieke zitplaats, dus het is heus niet overal even merkbaar. Toch vinden we dat ‘n gloednieuwe achtbaan van een gerenommeerde constructeur gewoonweg op iedere plek soepel hoort te zijn. Ik hoop van ganser harte dat Mack het probleem kan oplossen, want dan zal ik Voltron Nevera beslist bij ‘s werelds beste rollercoasters indelen. Tot die tijd houd ik het bij: heel heftig en spectaculair, maar niet perfect.

Als er één ding is dat de rollercoasters van Europa-Park met elkaar gemeen hebben, is het wel de torenhoge capaciteit. Silver Star en Blue Fire kunnen in theorie ruim 1.700 passagiers per uur verwerken, terwijl Voltron ieder uur ongeveer 1.600 personen vervoert. Even verderop vinden we nog zo’n achtbaan waarbij de rij aan een extreem vlot tempo blijft doorschuiven: Euro-Mir. Toch is niet de capaciteit, maar wel de soundtrack het meest legendarische onderdeel van deze attractie. Iedereen die ooit een ritje op deze spinning coaster maakte, weet ongetwijfeld waar het over gaat. Ik zou die beat uit de jaren ’90 niet meer kunnen missen, maar ik moet toegeven dat niet elk onderdeel van Euro-Mir de tand des tijds zo goed doorstaan heeft. De wachtruimte is lelijk, het station kan een opfrisbeurt gebruiken en ook qua ritervaring is er ruimte voor verbetering. Het lijkt wel alsof de baan elk jaar bruter wordt en vooral tijdens de achterwaartse passages ervaar ik dat als storend. Als ik zie wat een fantastisch werk Europa-Park leverde bij de renovatie van Eurosat, dan geloof ik dat Euro-Mir een gelijkaardige ingreep verdient.

Niet alleen Euro-Mir verdient een opknapbeurt. Als het van mij afhangt, mag de hele omgeving van deze rollercoaster herzien worden. Je kan jezelf immers afvragen of Rusland anno 2024 nog vertegenwoordigd moet zijn in een West-Europees pretpark. Bovendien zie ik geen enkele meerwaarde in het aangrenzende Luxemburg-plein, de amper gethematiseerde Silverstone-piste en het rare kegelvormige gebouw van FoodLoop. Gelukkig werkt Europa-Park op het moment van publicatie alvast aan een nieuwe invulling voor die laatstgenoemde locatie. Het hyperpopulaire FoodLoop-restaurant blijft weliswaar bestaan, maar op de begane grond bouwt men momenteel een interactieve attractie. De verwachte opening daarvan vindt plaats in 2025, wanneer het resort z’n vijftigste verjaardag viert.

Wij Belgen wachten al een hele poos op een themagebied dat ons land vertegenwoordigt in Europa-Park. Tevergeefs. Hoewel men de laatste jaren zelfs zones wijdde aan Luxemburg en Liechtenstein (of all places…), blijft ons Belgenlandje schitteren in afwezigheid. Onze noorderburen, daarentegen, zijn al sinds 1987 present in Rust. De Nederlanders kregen onder andere een koffiekopjesmolen in Delfts blauw en een poffertjeskraam, maar de hoofdattractie is een darkride. Ik heb het natuurlijk over Piraten in Batavia, die achter een Hollandse gevelrij verscholen ligt. Ik schreef eerder dat de darkrides van Europa-Park doorgaans geen schoonheidsprijzen in de wacht slepen, maar dit is de uitzondering. Ik hou van de exotiek in de jungle-scène, het Aziatische paaldorp werd oogstrelend uitgewerkt en de sterrenhemel boven Batavia creëert een dromerig tafereel. Ik geef toe dat de audio-animatronics niet van topniveau zijn, maar in z’n geheel is Piraten in Batavia een steengoede attractie. Ik hoop van ganser harte dat Europa-Park nooit meer een attractie in vlammen op ziet gaan, zoals dat gebeurde bij de originele Piraten in Batavia. Maar laat ons eerlijk zijn: zonder die verwoestende brand had er vandaag wellicht geen hoogwaardige darkride in Rust gestaan. Die ramp heeft uiteindelijk dus best een positief gevolg, als je het mij vraagt.

De noodlottige brand van 26 mei 2018 legde niet alleen Piraten in Batavia in de as. Ook het aangrenzende Scandinavische straatje moest eraan geloven, maar nogmaals bracht Europa-Park er een verbeterde versie voor terug. De geveltjes zijn gedetailleerder dan voorheen en bovendien integreerde men een nieuwe attractie in de kelders van het gebied. Snorri Touren is een kleinschalige darkride die zich afspeelt in de wereld van Rulantica, het waterpark van Europa-Park. Je kan het dus beschouwen als een dure reclamestunt, al kan ik Snorri Touren best appreciëren. De scènes zijn simpel, maar hun kleurrijke vormgeving werkt wellicht prima voor kinderen. Bovendien heeft octopusje Snorri zo’n enorme aaibaarheidsfactor dat je zijn persoonlijke attractie eigenlijk moeilijk kan haten.

Snorri Touren is schattig, maar de blikvanger van de Scandinavische zone is Fjord Rafting. Omwille van z’n onvoorspelbare natheid is dit een attractie die ik zelden doe. Als mijn reisgezelschap zich wel aan deze rapid river wil wagen, stoort me dat echter niet. Terwijl zij in de wachtrij staan, geniet ik namelijk van het visuele entertainment dat de befaamde waterbommen opleveren. Voor 50 eurocent mag iedere passant hier schaamteloos de inzittenden van de raftingbaan plagen. Als je op het correcte moment drukt, dan zorg je ervoor dat er alweer zes (on)gelukkigen hun dag kletsnat verderzetten. Het is topvermaak en tijdens hete zomerdagen is Fjord Rafting natuurlijk sowieso een heuse publieksmagneet. Deze rapid river slingert oogstrelend door het Scandinavische themagebied, hij biedt een lange rit en de kans op verkoeling is reëel. Dat geldt trouwens zowel met als zonder voltreffer bij de waterbommen.

De Franse en Kroatische themagebieden vormen geduchte concurrentie, maar het epicentrum van Europa-Parks thrill-segment blijft in mijn ogen IJsland. Dit is namelijk de thuishaven van een ijzersterk achtbaanduo. Het eerste lid van dit tweetal is Blue Fire Megacoaster. Toen Blue Fire in 2009 opende, bracht hij voor ‘t eerst een lancering en inversies naar Europa-Park. Vijftien jaar later leven we in het tijdperk van Voltron, die heftiger accelereert en meer inversies telt. Toch vind ik niet dat Blue Fire daardoor overbodig werd. De treinen bollen nog steeds heerlijk soepel, de lay-out bevat voldoende variatie en de afsluitende in-line twist blijft ook na honderd ritten ronduit heftig. Het rotsachtige landschap creëert ten slotte een mooie meerwaarde en ik vind Blue Fire dus nog steeds een juweel van een achtbaan. Toch blijft er een pijnpunt aan deze ride verbonden en dat is de lelijke fabriekshal die ernaast staat. Het uiterlijk van deze Blue Fire Dome clasht enorm met de vormgeving van het IJslandse dorpje, dus ik zie dit gedrocht liefst in z’n geheel verdwijnen. 

Vanaf de uitgang van Blue Fire hoef je slechts dertig seconden te wandelen om de volgende coaster te bereiken. Dat is Wodan – Timburcoaster, een kolossale houten achtbaan. Het valt meteen op dat Europa-Park bij deze attractie niet bespaarde op thema. De toegangspoort lijkt uit een epische film weggeplukt, de wachtruimte oogt fantastisch en blijkbaar kan je ook zonder IMAscore een indrukwekkende soundtrack creëren. De eerste indruk is bijgevolg subliem en het goede nieuws houdt daar niet op. Sterker nog… wanneer je (met enig geluk) naar rij twaalf wordt verwezen, sta je zomaar klaar voor een van Europa’s allerbeste achtbaanervaringen. De eerste afdaling sleurt je met brute kracht naar beneden, waarna je aan een hoog tempo verder blijft razen. Adempauzes? Die zijn er tijdens deze rit nauwelijks. Houten achtbanen van GCI hebben allemaal een zeker out-of-control-gevoel, maar bij Wodan gaat het nog een stap verder. Ik beschouw dit ruige karakter echter niet als een minpunt, want dit is hoe een houten achtbaan hoort te zijn. Hier werd uitstekend werk geleverd door Great Coasters International en Europa-Park.

Blue Fire en Wodan hebben doorgaans behoorlijk lange rijen, maar er is ook een IJslandse attractie waar je meestal gewoon kan instappen: Whale Adventures. Qua setting is dit een beeldig ding, maar het merendeel van de bezoekers lijkt niet geïnteresseerd in zo’n splash battle. Zij (en wij) zoeken het waterplezier liever in Portugal, dat rechtstreeks aan IJsland grenst. Een aardrijkskundige fronst z’n wenkbrauwen bij die uitspraak, terwijl een pretparkfan nu automatisch aan Atlantica SuperSplash denkt. Het Portugese themagebied werd helaas nooit uitgebouwd tot een volwaardige zone, maar de hoofdattractie is wel een vaste waarde geworden in het aanbod van Europa-Park. Ondanks zijn voorspelbare lay-out ziet Atlantica er indrukwekkend uit, wat mede aan het imposante stationsgebouw en de prachtige Santa Marian te danken is. Bovenop dat schip vind je trouwens de Magellan Lounge. Deze zomerse bar schenkt verfrissende cocktails en biedt een excellent uitzicht op de splashende boten van Atlantica.

Er werden in dit report 35 attracties vernoemd, maar dat is slechts een derde van het totale assortiment. Want als we de website van Europa-Park mogen geloven, zijn er in totaal ruim honderd attracties en shows te beleven. En hoewel heus niet elke schakel in dat aanbod even fantastisch is, beschouw ik deze overdaad wel als een sterkte. Hier vloeit namelijk uit voort dat je zelfs tijdens de allerdrukste dagen altijd wel een darkride, bootvaart of molen zonder wachttijd vindt. Hetzelfde principe geldt overigens bij de horeca. Bij de populaire restaurants zal er rond het middaguur ongetwijfeld veel volk opdagen, maar er zijn zoveel (vaak goed verscholen) plekken waar je op datzelfde moment veel sneller aan een hapje geraakt. Kwalitatief levert het F&B-segment van Europa-Park bovendien een prima prestatie, al gingen de prijzen tijdens de afgelopen jaren wel voelbaar de hoogte in.

Een rondje op de monorail, een Aperol op het terras van Chez Marianne en twee extra ritjes Voltron. Het is geen straf om tien uren onafgebroken in dit park door te brengen. Het is evenmin een straf om dat twee dagen na elkaar te doen, want Europa-Park blijft een themapark naar mijn hart. Dat is niet alleen te danken aan het enorme aantal rollercoasters en de sterke waterattracties, maar ook aan ‘t feit dat ik mezelf in Europa-Park oprecht welkom voel. Men doet hier bijvoorbeeld z’n uiterste best om wachttijden voor attracties en horeca tot een minimum te beperken. Daarnaast worden de openingstijden van het park (zelfs bij geringe drukte) vaak verlengd, wat de mogelijkheid creëert om enkele extra achtbaanritjes te maken. 

Ik moet toegeven dat Europa-Park op weinig vlakken de allerbeste leerling van de klas is. Er zijn immers Europese pretparken met betere achtbanen, knappere thema’s en vriendelijker personeel. Toch scoort Europa-Park op al die vlakken wel een ruime voldoende, waardoor men aan de eindmeet alsnog meedingt naar de medailles. Wanneer je ook het solide restaurantaanbod en de razend knappe hotels in rekening brengt, besef je dat dit resort een vakantiegevoel van de bovenste plank garandeert. Het park blinkt bovendien uit op het vlak van efficiëntie en men verbetert zichzelf jaar na jaar. Ik kan alleen maar besluiten dat ik hier elke keer ontzettend geniet en het zou me verbazen als dat ooit verandert. Ik zeg dus tschüss, Europa-Park, en graag tot snel. Het was alweer fan-tas-tisch.