Switch to English version

Thorpe Park

Chertsey, Verenigd Koninkrijk

“Londens sensationeelste pretpark”

Het is vrijdag 16 augustus 2024 en we zitten op een vliegtuig richting Londen. We worden omringd door opvallend veel jongedames die zichzelf als Swiftie identificeren. Taylor Swift palmt met haar Eras Tour vijf dagen lang het Wembley Stadium in en dat trekt blijkbaar ook heel wat Belgische fans aan. Bram en ikzelf reizen echter naar de Britse hoofdstad met een heel ander doel. We boekten kaartjes voor een paar beroemde West End-musicals en we hopen tevens enkele nieuwe rollercoasters aan onze teller toe te voegen. De spectaculairste achtbaancollectie van de regio lonkt zelfs al aan de horizon van zodra we de landingsbaan van Heathrow aanraken. Amper tien kilometer zuidwestelijker ligt namelijk een van Europa’s beroemdste thrill-bestemmingen: Thorpe Park.

Thorpe Park is onderdeel van Merlin Entertainments, een gigantisch bedrijf dat in ruim twintig landen op vier continenten actief is. Merlin is de uitbater van Sea Life en de Lego Discovery Centres, maar ook in de pretparkwereld is het een grote naam. Alle Legoland-parken vallen bijvoorbeeld onder Merlin, terwijl ze op het Europese vasteland verantwoordelijk zijn voor Gardaland en Heide Park. In het Verenigd Koninkrijk mag de groep zich zelfs tot de absolute entertainmentkoning kronen, want men is er op een vijftiental plekken actief. De vlaggenschepen van de Britse tak zijn het iconische Alton Towers Resort en drie themaparken in de directe omgeving van Londen: Legoland Windsor, Chessington World of Adventures en Thorpe Park. In dit Londense monopolie is het duidelijk dat de parken niet ontworpen zijn om elkaar te beconcurreren, maar wel om elkaar aan te vullen. Legoland en Chessington focussen zich namelijk op een ruim familiaal publiek, terwijl Thorpe Park een nichemarkt van thrillseekers bedient.

Wanneer je onderweg bent met jonge kinderen of mensen die niks met achtbanen hebben, dan is Thorpe Park geen ideale bestemming. Als je, daarentegen, in het gezelschap van sensatiezoekers verkeert, is Thorpe Park ongetwijfeld the place to be. Dat blijkt al meteen wanneer we het park betreden en de skyline zich vult met allerlei indrukwekkende staalconstructies. En het stalen gevaarte dat momenteel de meeste aandacht naar zich toe trekt, dat is Hyperia. Ook voor ons is een ritje op deze gloednieuwe rollercoaster vandaag de hoogste prioriteit. We besluiten dus om ons in de drukke ochtendrush te mengen. Ik besef dat dit eigenlijk niet slim is, aangezien wachttijden bij nieuwe rides haast altijd ‘s ochtends pieken. Toch gaan we bij Hyperia ‘bewust’ in de fout omdat de baan tijdens de afgelopen maanden behoorlijk storingsgevoelig bleek. We zouden het onszelf niet vergeven dat we Hyperia ‘s ochtends links laten liggen, maar ‘s namiddags voor een gesloten poort komen te staan wegens technische problemen. 

Ere wie ere toekomt: Hyperia werkt vanochtend vlekkeloos en de treinen rollen aan een hoog tempo het station uit. Hoewel het bordje aan de ingang een wachttijd van 110 minuten voorspelde, is het na een dik uur dus reeds onze beurt. We nemen plaats in een comfortabele Mack-trein, hangen een beetje ongemakkelijk in een verkeerd gebankte bocht en worden vervolgens naar de maximale hoogte van 72 meter getakeld. Hyperia mag zich daarmee de hoogste achtbaan van Groot-Brittanië noemen, maar onder coaster-fans wordt er eigenlijk nauwelijks over dat record gesproken. Wat wèl over de tongen gaat, is Hyperia’s unieke lay-out en de ongewone elementen. De eerste afdaling, bijvoorbeeld, is dankzij z’n 180° twist een doorontwikkelde versie van Expedition GeForce‘s legendarische drop. De beugels ondergaan hier een ultieme test, want we beleven erg krachtige airtime. Even verderop belanden we dan weer in een outward banked hill, die onmiddellijk gevolgd wordt door een neerwaartse twist. Het doet allemaal heel fel aan RMC’s niet-alledaagse manoeuvres denken, maar ook Mack slaagt erin om deze elementen perfect uit te voeren. Ondanks het feit dat de trein hier en daar een beetje trilt, is Hyperia dus een topmachine. Maar… wat is hij vreselijk kort! Vanaf de top van de lift duurt het nog geen veertig seconden om de slotrem te bereiken. En hoewel er tijdens die beperkte rittijd heel wat spectaculaire dingen gebeuren, kan ik mezelf niet van de indruk ontdoen dat er meer mogelijkheden in deze coaster zaten. Dit is trouwens ook van toepassing op de theming: Thorpe Park zorgde voor een fotogeniek naambord, een epische soundtrack en een prachtige goud-witte kleurcombinatie, maar daar houdt het op. De wachtruimte biedt vooralsnog geen bescherming tegen zon of regen, en de baan staat op een kaal lapje grond. Hier zat meer in.

Dat Thorpe Park zichzelf eerder een attractiepark dan een themapark mag noemen, spreekt voor zich. Toch is niet iedere ride even kaal als Hyperia. Bij buurman Saw – The Ride werd er bijvoorbeeld opvallend meer in decoratie geïnvesteerd, al is waarschijnlijk niet iedereen even enthousiast over het gekozen thema. Deze achtbaan neemt ons namelijk mee naar de gruwelijke wereld van de Saw-films. De horror-ervaring start in een wachtruimte die omgeven wordt door hoge stalen hekken en prikkeldraad. Anderhalf uur daartussen slalommen… da’s niet mijn idee van ‘een gezellig dagje pretpark’. We investeerden daarom in een Fastrack, die ons 75 minuten wachttijd bespaart. Gelukkig maar, want de eigenlijke rit blijkt helemaal niet m’n ding. We praten over een Gerstlauer Euro-Fighter, gelijkaardig aan Typhoon in Bobbejaanland. Ik hou niet van de zware schouderbeugels en dergelijke banen zijn meestal erg bruut. Dat laatste is in ‘t geval van Saw zelfs een understatement. Geen idee wat Thorpe Park ermee aangevangen heeft, maar het lijkt alsof deze achtbaan illegaal opgevoerd werd. We razen pijlsnel door de inversies en de remmen tijdens het traject zijn volledig uitgeschakeld. Dat resulteert in een ervaring vol heftige g-krachten, lompe richtingsveranderingen en knallende airtime. We hebben na de rit een pijnstiller nodig en Saw – The Ride blijkt dus niet voor herhaling vatbaar. Toch wil ik Thorpe Park complimenteren voor het indoor-gedeelte van deze attractie. Dat is namelijk verrassend tof aangepakt, zowel qua baanverloop als qua effecten.

Thorpe Park bestaat al sinds 1979, maar de uitgesproken focus op thrills kwam er pas tijdens de jaren na de millenniumwisseling. Men investeerde toen namelijk vele miljoenen in fonkelend achtbaanstaal. Met Colossus greep Thorpe Park in 2002 zelfs het record van meeste inversies in één rollercoaster. Dit was ‘s werelds eerste 10-Inversion Coaster van Intamin en dat is niet niks. Helaas is het baantype tegenwoordig nog verre van uniek: je vindt ‘m tegenwoordig onder andere in Rusland, Italië en China. Het blijft een raadsel waarom de ontwerpers niet voor een meer afwisselende lay-out gekozen hebben. De tweede helft van Colossus bestaat namelijk uit vijf achtereenvolgende heartline rolls. Dat getuigt van weinig inspiratie en het is bovendien vreselijk desoriënterend. Ik vind dat jammer, vooral omdat het eerste gedeelte van de baan wel prima is. Colossus heeft sinds m’n vorige bezoek overigens wat soepelheid verloren, waardoor ik de baan vandaag niet meer als een must-do zou bestempelen.

Nog niet dolgedraaid na die tien inversies van Colossus? Dan kan je in de nabije omgeving terecht bij een vijftal draaiende en zwaaiende flatrides. Deze attracties zijn bekend onder klinkende namen als Samurai, Quantum, Vortex, Zodiac en Rush. Dat zijn respectievelijk een Top Scan, een vliegend tapijt, een Afterburner, een klassieke Enterprise en een reuzenschommel. Ik ben geen liefhebber van zulke misselijkmakende machines, maar ik geef graag toe dat Thorpe Park ze best leuk integreerde. De vier laatstgenoemde exemplaren behoren bijvoorbeeld tot een Atlantis-achtig gebied en ze worden omgeven door exotisch groen. Ook voor toeschouwers en niet-durvers leveren deze rides dus een meerwaarde.

Mijn eerste bezoek aan Thorpe Park dateert van het jaar 2007 en ik herinner me er niet veel van. Toch bleef één ding in m’n geheugen gegrift: de zinloosheid van X:\ No Way Out. Dit was een indoor coaster die me toentertijd op een achterwaartse rit door de totale duisternis trakteerde. De baan staat er nog steeds, maar gaat sinds 2018 door het leven als The Walking Dead – The Ride. De lay-out bleef ongewijzigd, maar de treinen rijden opnieuw voorwaarts en er werd aanzienlijk wat thema toegevoegd. Het resultaat is best oké: de rit is plezierig en het griezelige zombie-sfeertje werkt goed. Verwacht er geen wonderen van (dit is in realiteit nog steeds een simpele familieachtbaan) maar The Walking Dead is een leuk tussendoortje indien de wachttijd kort is.

Na ritjes op Saw en The Walking Dead verbaast het me helemaal niet dat ook de volgende achtbaan een duister thema kreeg. Creepy coaster nummer drie is The Swarm, een B&M Wing Coaster in een post-apocalyptische setting. De omgeving wordt gedomineerd door een neergestort vliegtuig, vernielde billboards, een gecrashte brandweerwagen en een gehavende kerk, die tevens dienst doet als opstapperron. De treinen werden vormgegeven als een soort vliegende aliens en die beestjes lijken verantwoordelijk voor deze ravage. Ik moet toegeven dat ik niet zo’n liefhebber ben van griezelige thema’s, maar bij The Swarm pakt het goed uit. Het feit dat de baan in een afgelegen uithoek van het park staat, versterkt de dreigende sfeer aanzienlijk. The Swarm is bovendien niet alleen oogstrelend om naar te kijken; het is ook een plezier om de coaster uit te testen. Wing Coasters zijn meestal geen grote thrillmachines, maar fun leveren ze des te meer. The Swarm is heerlijk soepel, bevat een aantal briljante near-misses en hij duurt net lang genoeg om te overtuigen.

Britten hebben ondanks hun wisselvallige klimaat een bizarre voorliefde voor water. De lokale pretparken weten dat en het Verenigd Koninkrijk is bijgevolg bezaaid met waterattracties. In Thorpe Park is het vooral Tidal Wave die de show steelt. Deze shoot-the-chutes is 26 meter hoog en creëert (zoals z’n naam doet vermoeden) een reusachtige vloedgolf. Je bent hier dus aan het juiste adres om kletsnatte leggings en doorweekte trainingsbroeken te spotten. Toch niet helemaal onder de indruk van deze vochtige Britse mode? Dan is er gelukkig nog het decor rondom de baan. Tidal Wave heeft een origineel, stormachtig thema dat verrassend leuk uitgewerkt is. Het kan me echter niet overtuigen om plaats te nemen. ‘t Is met 23 graden weliswaar aangenaam, maar ik hou er echt niet van om met drijfnatte kleren door een pretpark te lopen. 

Zijn er eigenlijk ook attracties in Thorpe Park die voor de hele familie geschikt zijn? Ja, al is het aantal erg beperkt. Nabij de parkingang vinden we bijvoorbeeld bootjesglijbaan Depth Charge en een tamme, nauwelijks gethematiseerde powered coaster met de naam Flying Fish. Even verderop staat dan weer Storm Surge, een spinning rapids ride zoals l’Oxygénarium in Parc Astérix. De baan is kort en het lijkt erop dat je driekwart van de ritduur doorbrengt op de lifthill. Toch blijkt Storm Surge extreem populair. Wachttijden voor deze attractie schommelen vanmiddag tussen de 60 en 75 minuten, wat in mijn ogen echt veel te veel is. Bij de klassieke raftingbaan Rumba Rapids (die in het westelijke hoekje van Thorpe Park verscholen ligt) kan er sneller ingestapt worden, maar een legendarische ervaring levert het niet op. Qua baanverloop en decoratie is dit immers een van Europa’s minst boeiende rapid rivers.

Hey psssst… zullen we nog maar eens een griezelige attractie doen? Een klassiek spookhuis heeft Thorpe Park niet, maar dankzij Ghost Train is er wel een hedendaags alternatief. Deze attractie had z’n grote première in 2016 als Derren Brown’s Ghost Train, een gecombineerde walk-through en VR-belevenis. Ik kon de ride in 2019 uittesten en werd (zelfs ondanks m’n beperkte liefde voor virtual reality) aangenaam verrast. Toen men in 2023 een grote vernieuwing uitvoerde, werden de VR-brillen echter onherroepelijk buiten gegooid. Tegenwoordig wordt de aandacht vooral opgeëist door live acteurs en dat maakt de totaalervaring opmerkelijk anders. Enerzijds is ‘t fijn dat er niet meer met die ongemakkelijke VR-headsets gewerkt wordt, anderzijds merk je dat deze acteurs net niet goed genoeg waren om op West End aan de slag te gaan. Een groot deel van de tijd schreeuwen ze wat heen en weer, of halen ze hun beste wandelen-als-een-zombie-capaciteiten boven. Al bij al moet je Ghost Train beschouwen als een permanente Halloween-maze, maar helaas maakt het absoluut geen blijvende indruk.

We stappen van de spooktrein en belanden in een jungle-achtig tafereel. Daar is Nemesis Inferno een oogstrelende blikvanger: de bordeaux-rode rails van deze B&M inverted coaster kronkelen elegant langs tropische vegetatie en het station is geïntegreerd in een dreigende vulkaan. Toegegeven… verder dan dit gaat het thema niet. Nemesis Inferno werd niet half ondergronds gebouwd zoals zijn halve naamgenoot in Alton Towers. Toch mag een achtbaan soms gewoon een achtbaan zijn, zeker als het zo’n knallend apparaat als Nemesis Inferno is. Ja, ik ben fan van deze ride. Hij is niet uitzonderlijk hoog, snel of lang, maar hij bevat alles wat ik van een goede Inverted Coaster verwacht. De inversies zijn pittig, het bochtenwerk is ijzersterk en ik kan niet één onaangenaam rammeltje ontdekken. Dus Walibi… wanneer gaan jullie die ruwe Vampire eindelijk vervangen door een kopie van Nemesis Inferno?

Hyperia haalde in 2024 een paar Britse records naar Thorpe Park. Aan de andere kant van het park staat echter een achtbaan die met een wereldrecord kan pronken. Stealth mag zichzelf op dit moment namelijk de snelst accelererende rollercoaster van de planeet noemen. Deze Intamin behaalt zijn topsnelheid van 130 kilometer per uur in minder dan twee seconden en dat is een ongelooflijke prestatie. Na die lancering racen de treinen van Stealth naar de top van een zestig meter hoge heuvel, om vervolgens verticaal opnieuw naar beneden te donderen. Indrukwekkend is dat absoluut, maar veel meer stelt een rit niet voor. Na een seconde of tien staat het voertuig immers alweer in de eindremmen. Hoewel Stealth een immense kick genereert, vind ik het jammer dat de lay-out zo ontzettend kort is. De bochtige finale van Xcelerator (een vergelijkbare ride in het Californische Knott’s Berry Farm) voelt net wat leuker dan die abrupte remmen hier. Desalniettemin heeft Stealth omwille van z’n korte ritduur en excellente launch wel een enorme herhalingswaarde.

Thorpe Park is dé sensatiebestemming van Londen en het maakt die naam absoluut waar. Dit park draait rond inversies, snelheid en griezels. Doorgaans zijn zulke thrill-parken mijn ding niet. Ik hou van darkrides, ik kan een goed gethematiseerde familieachtbaan appreciëren en sfeerschepping is in mijn ogen belangrijker dan recordstatistieken. Toch heeft Thorpe Park me aangenaam verrast. Het park scoort namelijk ook hoog op vlakken die ik belangrijk vind. Het personeel is erg vriendelijk, het park is brandschoon en men doet z’n uiterste best om een hoge doorstroom te genereren bij de rides. In het verleden werd soms gezegd dat Merlin-parken bewust de capaciteit van attracties laag zouden houden, om zodoende meer Fastracks te verkopen. Hier in Thorpe Park is daar echter niets van te merken. Achtbanen draaiden met hun maximale aantal voertuigen en ondanks de drukte waren de meeste rijen niet extreem lang. Er hangt dus een hele positieve vibe in dit park. En ik twijfel er niet aan dat ook een gemiddelde pretparkbezoeker zoiets aanvoelt.

Niet alleen de operations, maar ook de rides van Thorpe Park verdienen een pluim. Stealth levert een shotje adrenaline van de bovenste plank, The Swarm is een kwalitatief hoogstaande Wing Coaster en Hyperia blijkt een mooie nieuwe blikvanger in het indrukwekkende attractieaanbod. Merlin Entertainments creëerde dus een ijzersterk product en het park hoort op de bucket list van iedere achtbaanfan te verschijnen.