Wiener Prater

Wenen, Oostenrijk

“Enkel interessant wanneer je kwantiteit boven kwaliteit verkiest”

Groeten uit Wenen. De Oostenrijkse hoofdstad is een pareltje als het op stralende gebouwen en fotogenieke tuintjes aan komt. Toch wist ik tot 21 mei 2019 maar weinig over deze plaats. Ik hoorde wel ‘ns van vrienden dat het stadscentrum prachtig is, maar ik wist nooit hoe de blikvangers van Wenen er exact uit zagen. De enige sight die ik meteen zou herkennen, is het beroemde reuzenrad van de stad. Het Wiener Riesenrad komt vaak terug in toeristenfoto’s en op reisgidsen. Het is, net zoals de Singapore Flyer en het London Eye, immers meer dan alleen een middel om de omgeving vanuit de hoogte te bewonderen. Het is een symbool. Wie in Wenen verblijft, hoort daarom gewoonweg een foto van dit gevaarte te maken. En weet je wat het extra leuk maakt? Aan de voet van het Wiener Riesenrad ligt een pretpark met even veel credits als Europa-Park. Daar kunnen ze in Singapore en Londen nog een puntje aan zuigen, hè?

Zij die dachten dat pretparken middenin de stadskern een louter Scandinavische aangelegenheid waren, mogen inpakken. Het fenomeen bestaat namelijk ook in Parijs, in Tokyo en hier in de hoofdstad van Oostenrijk. Het zogenaamde Wurstelprater bestaat al sinds 1766 en groeide uit tot een monument in de Europese pretparkwereld. In de loop der jaren werd er trouwens een erg indrukwekkend attractieaanbod opgebouwd: ik spot vandaag een zestal spookhuizen, een evenwaardig aantal Autoscooter-pistes en er vallen maar liefst dertien credits te rapen. Als Prater in ‘t verleden nooit een coaster verwijderd had, zouden er vandaag maar liefst 36 exemplaren staan. Daar mogen Six Flags Magic Mountain en Cedar Point dan weer een puntje aan zuigen.

Wanneer ik het terrein langs westelijke zijde betreed, sta ik meteen oog in oog met de Super 8er Bahn. De naam van deze ride belooft me een superieure topervaring, maar ik durf dat te betwijfelen. Super 8er Bahn werd namelijk opgetrokken door Pinfari en deze Italiaanse constructeur werd niet bekend omwille van z’n soepele achtbanen. Mijn twijfels blijken terecht, want het worden twee pijnlijke minuten. Super 8er Bahn haalt veel snelheid, wat in combinatie met de lomp ontworpen voertuigen geen aangename rit oplevert. De lay-out en de intensiteit zijn prima, maar voor het comfort hoef je deze coaster niet te doen.

De aanpalende Dizzy Mouse heeft nog weinig commentaar nodig. Wanneer je al een Belgische of Nederlandse kermis van enig formaat bezocht hebt, weet je immers hoe een draaiende Wild Mouse van Reverchon er uit ziet. Je weet misschien ook dat de rit alles behalve legendarisch is. De lay-out vertoont een overvloed aan haarspeldbochten en je kan hier makkelijk met blauwe plekken uit stappen. Niemand met gezond verstand zou daar ooit vier euro aan spenderen, tenzij… je op achtbaancredits jaagt.

Super 8er Bahn kostte me 4,50 euro en Dizzy Mouse haalde 4,00 euro uit mijn portefeuille. Voor twee slechte achtbanen betaalde ik dus het equivalent van een heerlijke cocktail. Schandalig, maar het is de harde realiteit in Wiener Prater. Dit is namelijk geen pretpark zoals wij dat kennen; het is eerder een permanente kermis waarop tientallen uitbaters hun eigen kraam of ride draaiende houden. Er zijn combitickets verkrijgbaar, maar een all-in optie voor de coasters is er helaas niet. Ik betaal dus letterlijk voor elke credit die ik wil, waardoor een bezoek aan Prater best prijzig is. Ik kom hier echter niet wekelijks en tel enkele minuten later alweer vijf euro neer voor de volgende achtbaan.

Dat is Insider, een indoor coaster in een blits vormgegeven hal. Ik krijg hier gelukkig meer waar voor mijn geld dan bij de vorige achtbanen. De wachtruimte is een soort walk-through met een duister spiegeldoolhof en een lasergame, waarna ik met een vette technobeat de beugel naar beneden trek. Daarna volgt een klassieke Spinning Wild Mouse van Maurer Rides, maar dankzij de pompende muziek en de hippe lasereffecten is de totaalervaring van Insider stiekem fantastisch.

Ik denk dat er maar weinig pretparken de attractiedichtheid van Prater evenaren. Het barst hier niet alleen van de coasters, maar er staan ook een enorme hoop flat rides. In dit segment pakt het kermisachtige karakter van Prater trouwens positief uit. Omdat de operatoren in Prater voor hun eigen inkomsten werken, wordt er bij die thrill rides soms een behoorlijk toffe show gemaakt. Omwille van het best wel dure pay-per-ride principe sla ik ze allemaal over, maar als sensatiezoeker komt je hier ongetwijfeld aan je trekken. Het aanbod bestaat onder andere uit een klassieke Break Dance, de bizarre Air Maxx, een Tagada (een van de weinige kermisattracties waarbij het aangemoedigd wordt om recht te staan) en een 117 meter hoge Star Flyer.

De meest sensationeel ogende thrill is misschien wel Black Mamba. De naam doet je misschien denken aan een hemelse B&M Inverted Coaster met Afrikaans thema, maar dat is in dit geval (helaas) niet correct. Deze attractie, die net zoals de Star Flyer door het Oostenrijkse bedrijf Funtime geleverd werd, wordt daarentegen een Chaos Pendle genoemd. Het is niet veel meer dan een doorontwikkelde Booster, maar het ziet er wel imposant uit. Zal ik hier ooit in stappen? Mijn God, nee. Maar geniet ik ervan om anderen kotsmisselijk te zien worden? Oh ja.

Ik zei het al… er hangt vandaag een dik wolkenpak en er staat een frisse bries in Wenen. Dat weer nodigt niet uit voor een ritje op een waterattractie, maar tijdens de warme dagen heeft Prater wel wat opties beschikbaar. En hoewel de twee belangrijkste exemplaren een kermisachtig uiterlijk hebben, zijn ze wel een stuk uitgebreider dan ik verwachtte. Boomstammenbaan Aquagaudi heeft maar liefst drie afdalingen, een kleine airtime-heuvel en werd van een summier Mexicaans thema (inclusief de gewillige zus van The Little Mermaid) voorzien. Bij waterattractie nummer twee is het thema al minstens even bedenkelijk (wat doet die zwaardvis-achtige dolfijn in een Alpentafereel?), al is ook deze ride behoorlijk imposant. Wildalpenbahn is namelijk een dertig meter hoge waterglijbaan met verticale lift. Beide attracties kosten overigens 4,50 euro per persoon.

Bij Dizzy Mouse definieerde ik mezelf nog als een creditjager. Maar ehm… blijkbaar ben ik dat toch niet. Wanneer ik de geel-rode Volare zie opdoemen, weigert letterlijk elke hersencel om hier vijf euro aan te spenderen. Ik hou nochtans van Flying Coasters. Ik geniet met volle teugen van een ritje op Manta in SeaWorld Orlando en ik bekijk Galactica als de allerbeste achtbaan die Alton Towers te bieden heeft. Maar dit model van Zamperla is echt een pure marteling. Ik onderging de pijn reeds in het Finse Särkänniemi en organiseerde een herkansing in Canada’s Wonderland, maar beide keren moest ik besluiten dat Volare het meest afschuwelijke coastermodel aller tijden is. Ik sla deze horror vandaag dus zonder spijt over.

Je hebt het ondertussen waarschijnlijk gemerkt: Wiener Prater maakt er geen probleem van wanneer bepaalde attractietypes meer dan één keer vertegenwoordigd zijn. Dat is zo bij de spookhuizen, dat is zo bij de Autoscooters en dat is ook zo bij de Wild Mouse-achtbanen. Er staan in totaal maar liefst vier dergelijke coasters. Dankzij Dizzy Mouse en Insider zijn we al halfweg, maar Die Wilde Maus en Maskerade staan nog op het programma. Die eerstgenoemde is logischerwijs de meest standaardversie. Deze Wild Mouse heeft de klassieke lay-out, het klassieke thema en geeft dezelfde voorspelbare rit als al zijn soortgenoten. Maskerade is wat unieker. Deze draaiende achtbaan van Gerstlauer werd grotendeels indoor geplaatst en baadt in een origineel cabaret-achtig thema. Het is daardoor de meest LGBT-vriendelijke rollercoaster van het park, al blijft de uiteindelijke ervaring zwak. Met een tracklengte van amper 240 meter en een hoogte van 10 meter is er simpelweg weinig ruimte voor sensatie. Insider was een uitstekende poging om een Wild Mouse boeiender te maken, maar Maskerade is een minder geslaagd experiment.

Mijn koppige beslissing om Volare over te slaan, kostte me logischerwijs een coaster-bingo. Toch zou die vreselijke Zamperla-brol niet de enige gemiste credit worden, want een heleboel attracties zijn tijdens deze doordeweekse dag helaas dicht. Vooral in de zuidelijke helft van het park heerst een doodse stilte. Zowel de Vekoma Boomerang als de twee kindvriendelijke achtbanen blijven hier gesloten, maar ook bij Hochschaubahn valt er geen levende ziel te bekennen. Dat is jammer, want ik had me eigenlijk wel verheugd op deze houten klassieker. Hij werd geopend in 1950 en het is een van de weinige overblijvende side friction coasters op onze planeet. Het is zo’n heerlijk ouderwetse rollercoaster waarbij een brakeman je in de trein vergezelt en het Alpenlandschap ziet er erg schattig uit. Jammer genoeg blijft het daarbij, want zowel tijdens mijn middag- als tijdens mijn avondbezoek blijft het station op slot.

Om het gemis van Hochschaubahn te verzachten, maak dan maar een extra rondje op Megablitz. Deze achtbaan lijkt op het eerste zicht gelijkaardig aan Super 8er Bahn, maar Vekoma kan zulke compacte lay-outs duidelijk beter aan dan Pinfari. Ik word hier positief verrast door de soepelheid, de hoge g-krachten en het intense bochtenwerk. Ik wil niet beweren dat Megablitz me een blackout geeft, maar tijdens de lage helix-bochten verschijnen er wel enkele sterretjes voor de ogen. De treintjes zijn trouwens identiek aan die van Revolution in Bobbejaanland, al zijn ze letterlijk tien keer korter.

Men heeft hier de fijne gewoonte om regelmatig gastattracties in te huren. Prater is een grote kermis, dus die tijdelijk geplaatste kermisattracties vallen niet eens uit de toon. In 2016 en 2018 draaide de legendarische Olympia Looping het hele zomerseizoen mee en in 2017 was de reusachtige Höllenblitz zes maanden te gast. Ook dit jaar plukte men een bekende rollercoaster van de Duitse kermis: Teststrecke. Deze baan heeft al heel wat afgereisd. Hij stond in de jaren tachtig in Brazilië, verhuisde vervolgens naar de Verenigde Staten en is sinds een jaar of tien op Europese kermissen beland. De rit is wat minder speciaal dan die van Olympia Looping of Höllenblitz, maar Teststrecke is niets minder dan een prima achtbaan. Ondanks de gezegende leeftijd rijdt ie soepel en de loopings zijn intenser dan verwacht. Geen nieuwe credit voor mij – ik kwam Teststrecke ooit al tegen op de Sommerdom in Hamburg – maar het is een plezier om opnieuw een ritje gemaakt te hebben.

Wat in Amerika de normaalste zaak van de wereld lijkt, is bij ons eerder uitzonderlijk. Pretparken met minstens tien achtbanen zijn immers schaars op het Europese vasteland. Daarom is het enigszins bizar dat ik Wiener Prater – een van de weinige plaatsen met zo’n uitgebreid coasteraanbod – pas in 2019 voor het eerst bezoek. Toch heeft dit park me nooit aangesproken zoals Europa-Park of Alton Towers dat doen. Terecht, weet ik nu. Want hoewel het Prater wereldberoemd is, mist dit park veel dingen die ik noodzakelijk vind tijdens een pretparkbezoek. Er is weinig decoratie, de sfeer is soms triest en de lay-out is rommelig. Verder springt geen enkele achtbaan er echt uit; het zijn bijna allemaal standaardmodellen die een allesbehalve onvergetelijke rit bezorgen. Insider en Megablitz waren weliswaar vermakelijk, maar of ze de reis naar Wenen verantwoorden? Neen, helemaal niet.

Ik had het tijdens dit verslag voortdurend over coaster-credits en een eventuele coaster-bingo. Toch moet ik tijdens de terugvlucht naar België besluiten dat mijn teller geen onmetelijke impuls kreeg. Van de dertien achtbanen in Prater heb ik er slechts zeven kunnen (of willen) aanvinken. Dat wil niet zeggen dat ik teleurgesteld huiswaarts keer. Ik ben blij dat Wiener Prater tegenwoordig eindelijk op m’n CV staat en de Oostenrijkse hoofdstad was inderdaad het pareltje dat men beloofd had. Ook wanneer je niet in spookhuizen, botsauto’s of achtbanen geïnteresseerd bent, is het tripje naar Wenen dus de moeite waard. Tschüss!