Gardaland

Peschiera del Garda, Italië

“Je kan dat hele coronavirus ook langs de positieve kant bekijken”

Wanneer je een pretparktrip naar Italië onderneemt, zou het verkeerd zijn om ‘s lands grootste themapark over te slaan. Ik heb het over Gardaland, dat ondertussen al vele jaren een notering in de top tien van Europa’s best bezochte parken behaalt. Op maandag 24 augustus parkeren we onze Alfa Giulietta dus bij dat beroemde pretpark aan het Gardameer. We hadden de afgelopen dagen uitstekende ervaringen in onder meer Cavallino Matto en Mirabilandia, dus we hopen vandaag op een gelijkaardig gevoel. En het mag gezegd: de eerste indruk is meer dan uitstekend. Zelfs voor de officiële openingstijd levert Gardaland namelijk al een onverwachte meevaller op. Wanneer we om half tien aan de toegangspoort arriveren, blijkt het park al grotendeels operationeel te zijn. De website van Gardaland afficheerde een parkopening om tien uur, maar een half uur daarvoor zijn alle grote attracties in de noordelijke en oostelijke parkhelft reeds voor bezoekers aan het draaien. Dankzij deze werkwijze ontstaan er geen rijen aan de toegangspoort en we kunnen bovendien in sneltempo enkele populaire achtbanen afvinken.

Een van de publieksfavorieten in Gardaland is Mammut. Dat wordt dus onze eerste bestemming tijdens het half uurtje ‘gratis’ parktijd. De goed-nieuws-show gaat hier aanvankelijk onverminderd voort, want ondanks de rust draait Mammut reeds aan volle capaciteit. Drie treinen rijden af en aan, vaak met een minimum aan passagiers. Helaas houdt mijn positieve ervaring met Mammut op wanneer we het station verlaten. Deze Mine Train is namelijk ruwer dan hij zou mogen zijn. Leverde Vekoma per ongeluk vierkante wielen of is het onderhoudsteam van Gardaland hier al jaren niet langsgekomen? Ik weet het niet, maar Mammut is in ieder geval een rammelbak. De decoratie maakt trouwens weinig goed. Hoewel ik het poolexpeditie-thema erg origineel vind, blijkt het onderhoud nogmaals ondermaats. De rotsen zijn afgebleekt en de confrontatie met de mammoet (nota bene het hoogtepunt van de rit) is teleurstellend. Een tweede ritje mam-moet voor mij niet, dankjewel.

Van de ene onaangename Vekoma-achtbaan naar de andere. Het verschil is echter dat we deze keer niets anders verwachten. We nemen namelijk plaats in Blue Tornado, een Suspended Looping Coaster. Ik had voorlopig alleen een positieve SLC-ervaring in het Poolse Energylandia en deze rit op Blue Tornado verandert niets aan die mening. De versie van Gardaland heeft nochtans een extra troef in handen: de rit wordt afgesloten met een helix. Leuk voor de statistieken, maar in mijn optiek is dit eerder een ongewenste verlenging van de kwelling. Wil je toch een goed nieuwsje over Blue Tornado horen? Dan vertel ik graag dat de baan er schitterend bij ligt en dat de capaciteit weerom bizar hoog ligt. Het is nog vroeg en uiterst rustig, maar het personeel werkt zich nu reeds in het zweet om treinen presto presto presto te dispatchen.

Over zweet gesproken… Net zoals de vorige dagen wordt het vandaag zomers warm. In Gardaland kan je gelukkig verfrissing scoren bij meerdere rides en Jungle Rapids is er eentje van. Dit is een uitstekende rapid river met een behoorlijk lang parcours en enkele dreigende golven, maar toch is het vooral de thematiek die m’n aandacht trekt. Jungle Rapids is namelijk een van de mooiste waterattracties van Europa. We raften door een exotische setting met een dreigende vulkaan, indrukwekkende tempels en mysterieuze hindoebeelden, terwijl er in de achtergrond een opzwepende soundtrack weerklinkt. In mijn ogen mag je Jungle Rapids absoluut bij de blikvangers van Gardaland rekenen.

Ook Fuga da Atlantide is verfrissend én wondermooi om te zien. Deze schoonheid staat er ondertussen al een hele tijd, maar het blijft een van de populairste attracties van het ganse park. Zulke splashboten zijn altijd sfeervolle rides en Gardaland ging voor de decoratie echt wel tot het uiterste. De ride wordt gedomineerd door indrukwekkende rotspartijen en er staat zelfs een achttien meter hoog standbeeld van de god Neptunus. Kosten noch moeite werden gespaard en je vergeeft Fuga da Atlantide dus meteen dat de rit allesbehalve spectaculair of natmakend is. Mag ik trouwens ook een welgemeend compliment geven aan het onderhoudsteam van Gardaland? Tijdens mijn vorige bezoek werd Fuga da Atlantide overwoekerd door onkruid en schilferden de standbeelden af, maar die onvolmaaktheden zijn tegenwoordig helemaal weggewerkt. En er is nog meer goed nieuws, want je mag tegenwoordig je rugzak meenemen in de attractie. Vroeger moest je bij Fuga da Atlantide verplicht een locker betalen óf je bagage op een rommelige, dief-vriendelijke hoop gooien, maar die vreselijke tijd is voorbij. Yay!

Gardaland is een van ‘s werelds meest versnipperde parken als het over theming gaat. We reisden vanmorgen al via de Noordpool en een luchtmachtbasis naar India en de verzonken stad Atlantis. Ik kijk er dus niet gek van op wanneer er plotseling een soort UFO voorbij vliegt. Dit zogenaamde Flying Island is het Italiaanse antwoord op Pagode uit de Efteling. Het strakke uiterlijk kan ik wel smaken, maar de rit is helaas veel te kort om ten volle van het panorama te genieten.

Flying Island is onderdeel van de zone der witte producten. In dit gedeelte van het park staan namelijk drie attracties waarbij wit de overheersende kleur is. Liefhebbers van verticale drops komen hier trouwens aan hun trekken, want het aanbod wordt afgerond met vrijevaltoren Space Vertigo en Oblivion – The Black Hole. B&M Dive Machines zijn hot in Europa. Gardalands zusterparken Alton Towers en Heide Park bezitten al een tijdje zo’n ride, en Merlin vond dat ook Italië er in 2015 klaar voor was. Het resultaat is een opvallende rollercoaster die het klassieke verhaal van een Dive Machine (lees: een lifthill, een bocht, een hangmoment boven de afgrond, een vrije val en een tweetal inversies) vertelt. Dat concept is allesbehalve nieuw. Toch is Oblivion dankzij de respectabele hoogte, de soepelheid en z’n verrassende airtime een fantastische coaster. Ook het thematische plaatje is vermeldenswaardig, want de optische illusie rondom het zwarte gat is waanzinnig cool uitgevoerd.

Gardaland bestaat sinds 1975 en is bijgevolg exact even oud als Europa-Park en Walibi Belgium. En net zoals je in die beide parken soms een clash tussen oude en moderne parkgedeelten aantreft, bestaat dat contrast in Gardaland ook. Vooral in de zone rondom Shaman komt dit gevoel naar boven. Deze klassieke Vekoma-achtbaan opende in 1985 als Magic Mountain, maar onderging sindsdien al behoorlijk wat oplapwerk. In 2005 werd de afzichtelijke Sequoia Adventure tussen de rails gepropt, later volgden er nieuwe treinen en uiteindelijk kwam er een indianenthema. Nostalgisch als ik ben, verkies ik de Magic Mountain van vroeger. Ondanks de nieuwe treinen is Shaman namelijk een ruwe ervaring en dat indianenthema (of moet ik het tegenwoordig Native American noemen?) werkt gewoonweg niet. Mijn mening is echter niet gelijk aan de mening van een doorsnee Italiaan. De wachttijden van Shaman blijken vandaag immers langer dan die van de B&M-achtbanen.

Niet alleen bij Shaman, maar ook bij Kung Fu Panda Master moet je lang aanschuiven. De langste wachttijden van het hele park ontstaan gegarandeerd bij deze achtbaan en dat is – op z’n zachtst gezegd – onbegrijpelijk. Kung Fu Panda Master is namelijk een kermisachtige Wild Mouse met een minimum aan decoratie. Hij behaalt niet de kwaliteit die je van Gardaland mag verwachten en de capaciteit is bedroevend. Dit is de jongste achtbaan van het park, maar ook de minst interessante.

Gebruik ik het woord ‘cocktail’ te vaak in mijn reisverslagen? Ik kreeg tot dusver geen klachten van de Liga Tegen Alcohol, dus ik ga er rustig mee door. Wanneer we ‘s namiddags een rustpauze willen inlassen, komt cocktailbar Oasi namelijk als een geschenk uit de hemel. Deze tijdelijke horecagelegenheid werd opgesteld tegenover Ramses Il Risveglio, een darkride met een indrukwekkende Egyptische façade. Besparingsmaatregelen dwongen het park om Ramses in 2020 gesloten te houden, maar ik vind die Oasi cocktailbar een uitstekend alternatief. We slurpen aan betaalbare en verfrissende godendrankjes, terwijl we even kunnen bekomen in een heerlijke strandstoel. En er is nóg een voordeel: dankzij de alcohol worden zelfs suffe kinderachtbanen getransformeerd tot fantastische ervaringen. Een Wacky Worm is bijvoorbeeld geen legendarische rollercoaster… tenzij hij in Gardaland staat en je net een Sea Breeze achterover geslagen hebt. Ortobruco Tour bevat maar liefst zeven lifthills. Zeven lifthills! Mamma Mia! Het levert geen thrill en theming is er evenmin, maar mijn god… wat een hilarisch ding. Als je met jonge kinderen naar Gardaland komt, is Ortobruco Tour overigens niet de enige must-do. Het merendeel van de kinderattracties werd verderop in het park gegroepeerd in het kleurrijke Fantasy Kingdom.

Ik zei het al: interactieve darkride Ramses blijft dicht. Buurman I Corsari – la Vendetta del Fantasma is gelukkig wel geopend en bij deze rondvaart vallen er zowaar nieuwigheden te ontdekken. Deze klassieke piratenattractie met bootjes staat er al sinds 1991, maar twee jaar geleden werd er een grondige opknapbeurt uitgevoerd. Jammer genoeg werden de grootste pijnpunten van de attractie niet aangepakt. De onafgewerkte plafonds en de afschuwelijke passage richting uitgang zijn er vandaag nog steeds. Gardaland investeerde daarentegen wel in een hoop schermen en projecties, terwijl de indeling van de scènes helemaal intact bleef. Het is een goedkope oplossing om deze darkride als ‘nieuw’ te bestempelen, maar de toegevoegde waarde is nul. Dat is spijtig, want op zich heeft I Corsari een beklijvend ritverloop. De scènes zijn immers sfeervol en buitengewoon origineel.

Je kan tegenwoordig met hypermoderne projection mapping of peperdure VR-sets pronken, maar een doorsnee pretparkbezoeker houdt blijkbaar ook nog steeds van de goeie, ouwe klassiekers. Gardaland z’n Python-kloon is geliefd en bij boomstammenbaan Colorado Boat moet je eveneens rekening houden met aanzienlijke rijen. Het is een doodgewone attractie in een doodgewone uitvoering: er zijn twee afdalingen, geen bijzondere elementen en ook het thema is minimaal. De lay-out is identiek aan de log flume van Europa-Park, weliswaar met een stuk minder decoratie. Indien de wachttijd te lang is, mag je Colorado Boat (wat mij betreft) met een gerust geweten overslaan.

Gardaland is onderdeel van Merlin Entertainments en bij die pretparkgroep is klantvriendelijkheid niet altijd prioritair. Gardaland leek de laatste jaren bijvoorbeeld vaak (bewust) zijn attracties op lage capaciteit te laten draaien. Deze werkwijze bevorderde ongetwijfeld de verkoop van Fast Lane-tickets, wat de portemonnee van Merlin dan weer ten goede kwam. Vandaag merken we daar echter helemaal niks van, want Gardaland pronkt opeens met meer dan behoorlijke operations. Het is natuurlijk nog geen astronomische snelheid zoals die van Europa-Park, maar wachtrijen schuiven toch verrassend vlot op. Zo ook bij Raptor, waar we na een kwartiertje al mogen boarden.

Net zoals Dive Machines geliefd zijn bij Merlin Entertainments, zo heeft de groep ook een voorliefde voor B&M Wing Coasters. En als je Merlin kent, weet je dat ze die rollercoasters bij voorkeur in een duister thema hullen. In Thorpe Park staat de Wing Coaster in een post-apocalyptisch stadsdeel, in Heide-Park raas je door een duivels dorp en hier in Gardaland ontsnap je aan de klauwen van een bloeddorstig roofdier. Gemoedelijk is het allerminst, maar de industriële setting werkt verbazend goed. De wachtruimte is afgezet met tientallen meters prikkeldraad en het ondergrondse station straalt een ijzingwekkende sfeer uit. De eigenlijke rit is een beetje hit or miss, afhankelijk van je persoonlijke voorkeuren. Ikzelf hou wel van relaxte achtbanen met een zweefgevoel, dus voor mij is Raptor perfect. De baan is soepel, de elementen werden vlot aaneengeschakeld en de rit bevat een aantal geslaagde near-misses. Wanneer je daarentegen de kick van je leven verwacht, kom je wellicht bedrogen uit. Een extreme thrill levert Raptor namelijk niet.

Gezapig rondzweven met Raptor, veertig meter verticaal naar beneden donderen, het Indische oerwoud verkennen of met een UFO boven een besneeuwd bergmassief vliegen… Het klinkt allemaal bijzonder, maar in Gardaland lijkt het dagelijkse kost. En geloof me wanneer ik zeg dat ik genóót van deze dag. Gardaland is heus niet het beste themapark van de wereld of Europa. Er zijn mankementen en sommige daarvan zijn niet op 1-2-3 weggewerkt. Ik denk maar aan het ouderwetse parkgedeelte rondom Shaman, dat om een renovatie en een overkoepelende visie smeekt. Daarnaast kan ook Mammut wat liefde gebruiken en het zou geen kwaad kunnen als het personeel een extra woordje Engels sprak. Toch zijn dat uiteindelijk maar kleine problemen die je in quasi elk pretpark aantreft. Ik stoorde me er bijgevolg nauwelijks aan en zag Gardaland op z’n best. Ja, dat meen ik: ik bezocht dit park ondertussen een keer of vijf, maar nooit was de totaalervaring zo fijn als vandaag. Het was naar zomerse begrippen niet overdreven druk, er werd overal pijlsnel gewerkt en dankzij die Oasi cocktailbar haalde men nog een pluspunt binnen.

Het populairste Italiaanse pretpark presteerde goed. Maar wat met een kleinschalig themapark dat haast letterlijk in de schaduw van Gardaland ligt? Enkele kilometers ten noorden van de populaire toeristenmagneet ligt namelijk het CanevaWorld Resort, dat de thuishaven van Movieland vormt. Heb je ooit in je eentje langs een hoop dino’s willen rijden? Dromen gehad over een zinkende onderzeeër? Of zie je Europa’s gammelste vrijevaltoren wel zitten? Lees dan vooral hier verder.