Parque Nacional do Iguaçu

“Een dagtrip naar Brazilië met héél véél water”

Als er iemand beweert alle antieke wereldwonderen gezien te hebben, is die persoon heel oud of een leugenaar. De Grote Piramide van Gizeh is al geruime tijd de enige overblijver uit dat lijstje van zeven. Leuk is dat niet. Iedereen wil immers kunnen vertellen dat hij/zij de zeven wereldwonderen gezien heeft. Gelukkig heeft men daar recent iets op gevonden. In 2007 werden namelijk de zogenaamde New7Wonders of the World bekend gemaakt. En kort daarna begon dezelfde organisatie een campagne rond natuurwonderen: de New7Wonders of Nature. Aan de authenticiteit van dergelijke lijstjes valt te twijfelen – iedereen kan immers zo’n poll opstellen – maar het zijn sowieso plekken waar je ooit geweest wil zijn. Als we de New7Wonders of the World en New7Wonders of Nature combineren, geeft dat dus veertien must-do reisbestemmingen. Veertien plaatsen die torenhoog op ieders bucket list horen te staan. En mijn huidige score is… 1.

PUERTO IGUAZÚ

Dat lees je goed. Ik heb tijdens de afgelopen jaren behoorlijk wat mooie reizen gemaakt, maar verder dan één van die veertien nieuwe wereldwonderen kwam ik niet. Het Colosseum in Rome, daar bleef het voorlopig bij. Daar moest en zou dit jaar verandering in komen. Dinsdag 26 februari 2019 was uiteindelijk de magische dag waarop ik een nieuw streepje op m’n muur mocht kerven. Na ons verblijf in het wondermooie Patagonië reisden we toen immers naar het uiterste noorden van Argentinië. Het was een verplaatsing van ruim 3.000 kilometer en dat liet zich merken. De uitgestrekte steppegronden werden ingeruild voor een exotische jungle en de kille Patagonische wind maakte plaats voor een tropische 33 graden. Onze bestemming: Puerto Iguazú.

Dat Puerto Iguazú is niet de meest spannende plek ter wereld is, mag je een understatement noemen. Het is een typisch toeristenstadje met een kleinschalige luchthaven, een overvloed aan restaurants en tientallen bedenkelijke reisbureaus. De belangrijkste trekpleister binnen de stadskern is het drielandenpunt van Argentinië, Paraguay en Brazilië. Er is een viewpoint, er staan wat souvenirkraampjes en ‘s avonds organiseert men er een soort World of Color van den Aldi. Leuk om even te passeren, maar na tien minuten heb je het wel weer gezien. Als je me vraagt of dit kan fungeren als een wereldwonder, antwoord ik dus resoluut nee.

Ook Hotel Amayal is niet dat wereldwonder waarover ik sprak. Zoals dat hoort in een toeristisch oord, is Puerto Iguazú volgebouwd met hotels. Die variëren van poepchique tot belabberd en onze verblijfplaats bevindt zich helaas aan de onderste helft van de ladder. Amayal wordt gerund door een Aziatische familie die nauwelijks weet waar men mee bezig is. Het gebouw heeft een bizarre indeling, Engels spreekt men niet en het ontbijt wordt aan een slakkentempo bijgevuld. De locatie tegenover het busstation is een dikke plus, maar toch zou ik dit hotel niet aanraden. We zijn dus blij dat privéchauffeur Omar ons op woensdagmiddag komt ophalen, om vervolgens naar het enige juiste wereldwonder te rijden: Iguazú Falls.

CIJFERTJES

Toen voormalige first lady Eleanor Roosevelt de watervallen van Iguazú voor het eerst zag, was ‘Poor Niagara!’ blijkbaar de reactie die in haar op kwam. Dat belooft goede dingen, want tijdens mijn bezoek aan Niagara Falls was ik al aardig onder de indruk. Toch spreekt het cijfermateriaal inderdaad ruimschoots in het voordeel van Iguazú. De hoogste watervallen zijn ruim 80 meter hoog (versus 53 meter bij Niagara) en met een totale breedte van 2,7 kilometer scoort Iguazú ruim het dubbele van de Amerikaans-Canadese concurrent. Het debiet is hier verrassend genoeg kleiner dan bij Niagara, al valt er weinig te klagen: er stort per anderhalve seconde een volledig olympisch zwembad naar beneden. Iguazú is dus een natuurfenomeen van fenomenale proporties. Het is zelfs zo indrukwekkend dat er niet één, maar twee nationale parken rond opgebouwd werden. Dat is Parque Nacional Iguazú in Argentinië en het Parque Nacional Do Iguaçu in Brazilië.

BOM DIA BRASIL

Over het algemeen krijgt het Argentijnse park de meest positieve commentaren. Het park is beduidend groter en schijnt qua indeling beter in elkaar te zitten. Of althans, dat is wat het internet me wil laten geloven. Exact daarom bewaren we het Argentijnse Parque Nacional Iguazú voor morgen. Vandaag rijden we dus richting Brazilië. Omar staat netjes op tijd aan ons hotel en van daaruit geraken we op minder dan tien minuten aan het douanegebouw. Omdat er daar verbazend efficiënt gewerkt wordt (dat hebben we in Zuid-Amerika wel eens anders gezien) sta ik na amper vijf minuten officieel op Braziliaanse bodem. Van aan de grens is het vervolgens nog een kwartiertje rijden tot aan de ingang van het nationale park, dat er op het eerste zicht relatief modern en verzorgd uit ziet. Aan de kassa betaalt een Braziliaan 41 real, een inwoner van de omringende landen mag voor 55 real naar binnen en alle andere toeristen dokken 70 Braziliaanse real. Omgerekend is dat een dikke 16 euro per persoon. Geen slechte deal voor een wereldwonder, lijkt me.

Zowel Parque Nacional Iguazú als Parque Nacional Do Iguaçu zijn qua omvang enorm. Aan de Braziliaanse kant moet je na aankomst bijvoorbeeld nog een kwartier op een tourbus zitten voor je überhaupt een waterval ziet. Die bussen rijden af en aan vanuit het toegangscomplex en brengen ons naar het zalmroze Belmond Hotel. Daar start de officiële wandeling langs de Braziliaanse oever van de rivier. Het merendeel van de bezoekers stapt opnieuw op ter hoogte van het horecacomplex, tevens het eindpunt van die wandelroute. Het werkt allemaal vlot, de bussen zijn ruim en je geraakt in no time op de bestemming.

TRAILS

Zij die aan hydrofobie lijden, kunnen vanaf hier maar beter terugdraaien. Er komt immers heel veel klaterend water aan. Een bezoek aan het Braziliaanse park is eenvoudig, want er is eigenlijk maar één trail. Die begint, zoals gezegd, aan het Belmond Hotel en slingert van daaruit stroomopwaarts langs de rivier verder. We gaan de jungle tegemoet.

Een jungle met onbetaalbare uitzichten, mag je zelfs zeggen.

Iguazú is voor alle duidelijkheid niet één waterval, maar wel een schijnbaar eindeloze serie watervallen.

Het Braziliaanse wandelpad leidt eigenlijk van het ene interessante viewpoint…

… naar de volgende fotomogelijkheid, waar functioneel naakt blijkbaar niet geschuwd wordt. Hoeft ook niet.

Qua uitzichten valt er dus niet te klagen. Het is bovendien fijn dat er een perfecte opbouw in de wandeling zit. Aanvankelijk genieten we vooral van imposante vergezichten, maar gaandeweg komen we steeds een beetje dichter bij de actie. Het hoogtepunt bewaren de Brazilianen voor het laatst: op het einde van de trail staan we letterlijk naast het neervallende water of genieten we van een duizelingwekkend panorama op een verhoogd platform. Het is allemaal prachtig, maar je hoeft er beslist geen hele dag voor uit te trekken. Zelfs met veelvuldige fotostops kan ik me immers niet voorstellen dat iemand langer dan twee uur nodig heeft om deze trail te vervolledigen.

COATI

Hou je van nieuwsgierige dieren? Dan heeft Iguazú een extraatje voor jou in petto. Er loopt hier namelijk een enorme populatie coati rond. Dit beestje ziet er schattig uit, maar maakt zichzelf berucht door zijn constante zoektocht naar eten. En als er jaarlijks miljoenen toeristen voorbij lopen, valt er altijd wel ergens een snack te scoren. Dat weten de coati. Wanneer je een rugzak vijf seconden op de grond durft te zetten, komen ze dan ook vliegensvlug op inspectie. En dan sprak ik nog niet eens over de domme Duitse toeriste die een zak chips open trok terwijl ze over de trail wandelde. Kortom: een coati gebruikt niet de meest subtiele methode om z’n maaltijd te verzekeren. Ze zijn aan beide oevers van de rivier actief, al lijken ze in Brazilië talrijker en een tikkeltje agressiever. Het is iets waar je als bezoeker rekening mee moet houden, maar op zich vallen de beestjes je niet lastig als er geen eten op het spel staat. Bang hoef je er dus niet voor te zijn. Het waarschuwingsbord over overstekende jachtluipaarden baart me daarentegen wel zorgen.

GARGANTA DEL DIABLO

De blikvanger van het Argentijnse park is de zogenaamde Garganta del Diablo. Deze hoefijzervormige serie watervallen straalt pure kracht uit. Helaas is het hoefijzer vanuit Brazilië enkel vanuit de verte te zien en de sterke nevelontwikkeling vormt een extra belemmering. Toch heeft ook het Braziliaanse park een wandelroute die de naam Garganta del Diablo draagt. Dat is een stalen wandelbrug die je heel dicht bij alle actie van de watervallen brengt. Er zijn zelfs twee grote voordelen ten opzichte van de Argentijnse kant. Ten eerste moet je in Brazilië geen halve marathon lopen vooraleer er iets te zien valt en ten tweede is de drukte opvallend beter houdbaar. Laat ons dus vlug een kijkje nemen.

In Argentinië worden we voornamelijk omsingeld door kakelende toeristen. In Brazilië zijn we daarentegen omsingeld door natuurpracht van ’t hoogste niveau.

Pretparken zouden deze trail beschrijven als een 4D experience. Je krijgt een 360° uitzicht rondom, je hoort het oorverdovende geluid van kolkend water en je voelt de verkoelende nevel op je huid. Heel krachtige ervaring.

De hierboven beschreven wandelbrug is mijn favoriete stukje van de beide parken samen. Het pad is ruim en breed genoeg, terwijl je jezelf letterlijk middenin de actie bevindt. Je wordt hier doorweekt omwille van het opspattende water (geen ramp bij ruim dertig graden, echt niet) en je voelt ook de luchtverplaatsing die zo’n waterval teweegbrengt. Heel toffe plek.

POOR NIAGARA

Iguazú hoort bij de mooiste dingen die ik ooit gezien heb. We bezochten tijdens deze reis reeds een bruisende hoofdstad, een bedenkelijk pretparkduo, ‘s werelds meest zuidelijke stad, een eiland vol pinguïns, een ijzig natuurfenomeen en kilometerslange wandelroutes, maar deze watervallen waren misschien de meest indrukwekkende halte. Omdat onze terugvlucht naar Europa snel dichterbij komt, mag ik het dus officieel zeggen: we eindigden in schoonheid. Argentinië heeft alle verwachtingen overtroffen en deze watervallen zijn daar mede verantwoordelijk voor. Poor Niagara, poor Coo en poor Schaffhausen… voor het echte werk moet je in Iguazú zijn. En omdat het zo goed meeviel, gaan we morgen trouwens opnieuw het park in, weliswaar aan de andere kant van de grens.