Parque Nacional Iguazú

“De Argentijnse ervaring bij de indrukwekkende watervallen van Iguazú”

Goedemorgen vanuit Puerto Iguazú, een stadje in het uiterste noorden van Argentinië. Dit is de ideale uitvalsbasis voor iedereen die van klaterend water en overdonderende natuurpracht houdt. Puerto Iguazú ligt namelijk op een boogscheut van de Iguazú-watervallen, een van de grootste toeristische trekpleisters van Zuid-Amerika. De Iguazú-rivier (en bijgevolg dus ook de waterval) vormt hier de grens tussen Argentinië en Brazilië. Het feit dat beide landen hun eigen National Park uitbaten, wil zeggen dat bezoekers automatisch gaan vergelijken.

De ene vindt de Argentijnse kant mooier, een andere zegt daarentegen dat Brazilië het allerbeste overzicht geeft. Het zorgt ervoor dat je gaat twijfelen… welke zijde moet ik in godsnaam bezoeken?! Sommige toeristen zijn maar een dag in de regio en dan moeten ze wellicht keuzes maken. Wij zijn tijdens deze vakantie gelukkig in een luxueuze positie: we blijven drie nachten en kunnen daardoor twee volledige dagen aan Iguazú Falls spenderen. En dat doen we dus vanuit twee verschillende landen. Gisteren bezochten we Parque Nacional do Iguaçu in Brazilië, vandaag gaan we naar de Argentijnse tegenhanger.

PRETPARKKRIEBELS

Een eerste impressie is belangrijk en dat weet men hier verdomd goed. Net zoals dat in Brazilië het geval was, pronkt ook dit park met een grootse ingang. Het lijkt zelfs alsof ik voor de poort van een waanzinnig themapark sta. Noem me gerust een freak, maar dankzij de ellenlange zigzagwachtrijen, de tientallen kassahokjes en een gelijkaardig aantal draaipoortjes voel ik me hier meteen thuis. Het doet allemaal fel terugdenken aan Disney’s Animal Kingdom, wat men als een compliment mag beschouwen. In Argentinië ligt er achter de ingang zelfs een heuse Main Street met een restaurant, een amfitheater en (je leest het goed) een treinstation. Aan de Braziliaanse kant zat er weliswaar een souvenirshop en horeca in het entreegebouw, maar het was daar opmerkelijk kleinschaliger.

MET DE TREIN

In Brazilië werd het vervoer binnen de parkgrenzen met bussen geregeld. Aan de Argentijnse kant pakt men de dingen nogmaals wat pretparkachtiger aan. Daar neemt een antiek ogend treintje de taak van die bussen immers over. De trein heeft een station aan de ingang van het park en rijdt van daaruit naar Estación Cataratas en Estación Garganta del Diablo. Je moet vooraf een gratis ticketje afhalen om een reservering te maken, dus er is geen geduw of getrek in de wachtruimte noodzakelijk. Bovendien is het best idyllisch om met zo’n trein door de jungle te rijden.

Toch is er ook een nadeel aan dit treintje verbonden. Hij rijdt namelijk eens per halfuur en geraakt tijdens ons bezoek elke keer tjokvol. Als je moet wachten op de volgende trein, is dat dus een tijdrovende aangelegenheid. Bovendien worden de wagons zo volgepropt dat er heel weinig plezier over blijft. Mijn raad aan bezoekers van het Argentijnse park: skip ’s ochtends de trein richting Estación Cataratas, want te voet geraak je daar makkelijker en sneller. Neem halverwege de dag echter wel de trein naar Garganta del Diablo, want die halte ligt een stevig eind verder en het wandelpad erheen is erg saai.

TRAILS

Let’s talk about trails, baby. Want als je watervallen wil zien, dan moet je bereid zijn om stevige wandelingen te ondernemen. Ook op dit vlak lijkt het Parque Nacional Iguazú verbazend hard op een themapark. Er loopt namelijk één hoofdweg over het terrein en daaraan grenzen alle attracties die het park rijk is. Die attracties zijn in dit geval geen achtbanen of draaimolens, maar wel wandeltrails of instapdokken voor bootexcursies. In totaal bezoeken we vandaag drie van zulke trails: Circuito Inferior, Circuito Superior en de befaamde Paseo Garganta del Diablo. Er is nog een vierde route naar de kleinschalige Arrechea Falls en een vijfde trail op Isla San Martín. Helaas is die laatste trail – die zich letterlijk middenin het brute watergeweld bevindt – tijdens ons bezoek niet bereikbaar omdat de (gratis) ferryboten niet varen. Jammer, maar dat houden we dus tegoed voor een volgende keer.

CIRCUITO INFERIOR

Laat ons beginnen bij het Circuito Inferior, de trail waar wij tevens onze dag mee starten. Deze route brengt ons eerst heel diep in het oerwoud en kronkelt vervolgens langs de westelijke rivieroever. Imposant waterspektakel is gegarandeerd bij de Salto Alvar Núñez…

… en om de hoek, waar we met enig leedvermaak naar het toeristenbootje kijken. Spoiler alert: de opvarenden gaan hun dag in doorweekte kledij verderzetten.

Geef toe… voor een wandelpad dat zichzelf het inferieure circuit noemt, zijn de uitzichten lang niet zo slecht. Het Circuito Inferior heeft een lengte van ongeveer 1.400 meter en brengt ons vaak erg dicht bij het klaterende water. De watervallen langs deze trail zijn heus niet altijd even imposant, maar de natuurlijke schoonheid van het oerwoud levert ook aanzienlijk wat pluspunten.

CIRCUITO SUPERIOR

Niet veel verder vinden we de ingang van het Circuito Superior. Je hoeft geen Spaans te spreken om te begrijpen dat deze route zich op de bovenzijde van Iguazú Falls focust. Terwijl we met Circuito Inferior de vallei in doken, levert deze trail vooral bovenaanzichten. Ik moet eerlijk toegeven dat deze route daardoor een beetje minder boeiend is dan de vorige. Dat bovenste punt van een waterval is weliswaar cool om te bewonderen, maar de echte kracht ervaar je pas wanneer je onderaan staat.

Circuito Superior geeft wel een boost aan onze wildlife-teller. We spotten een kleine krokodil in de rivier en niet veel verder zit deze schattigaard ons op te wachten.

De highlight van het bovencircuit zijn – nog maar eens – de schitterende panorama’s. Naast zo’n drie kilometer breed watervalgordijn ga ik mezelf ontzettend klein voelen. Het is onmogelijk om de omvang van Iguazú in een foto te vervatten. Hoe ver je ook kijkt… overal zie je kolkend water.

Net zoals het vorige circuit, is ook Paseo Superior prima toegankelijk voor zowat elke mogelijke bezoeker.

Mag ik Circuito Superior bestempelen als het meest open-minded wandelpad van Parque Nacional Iguazú? De foto’s die je op deze trail maakt, worden meestal gesierd door een stralende regenboog. Mooi!

De eerste helft van Circuito Superior is met voorsprong het interessantste stuk. Op de terugweg moeten we namelijk zowat 700 meter terug lopen zonder dat er ook maar een waterval te bespeuren valt. De weidse uitzichten op de Rio Iguazú mogen echter gezien worden.

GARGANTA DEL DIABLO

De derde route die we aan de Argentijnse oever bezoeken, is de beruchte Garganta del Diablo. Garganta del Diablo mag vertaald worden als Duivelskeel. Zo’n term roep je natuurlijk niet in het leven voor een kabbelend stroompje met wat spatwater. Neen, de Garganta del Diablo is het gedeelte waar de watervallen van Iguazú het heftigst tekeer gaan. De rivier stort hier in een hoefijzervorm naar beneden en dat is niets minder dan een bruut spektakelstuk. Devil’s Throat – zoals het in de Engelstalige brochure genoemd wordt – is daardoor uitgegroeid tot het hoogtepunt van ’t Argentijnse park. Je kan Parque Nacional Iguazú eigenlijk niet bezoeken zonder hier een kijkje te nemen. Toch kost het enige moeite om er te geraken: Garganta del Diablo ligt helemaal achteraan in het domein, ver van alle andere trails. Zelfs met de toeristentrein ben je een poosje onderweg, maar goed… qua spanningsopbouw kan het wel tellen.

Wanneer we uiteindelijk in het Estación Garganta del Diablo arriveren, denken we aanvankelijk dat het Duivelse keelgat achter de hoek ligt. Maar dat blijkt niet het geval: vanuit het station moeten we nog ruim één kilometer over een stalen brug wandelen om er te geraken. Het uitzicht op die andere brug is alvast hoopgevend voor het onderhoud binnen het park… of niet.

Wanneer het geluid van kolkend water luider wordt, weten we dat de Garganta del Diablo nabij is. En bij dat beroemde waterwonder hoort…

… een krioelende hoop toeristen waar je stapelgek van wordt.

Omwille van die enorme bezoekersmassa vergt het enige tijd om jezelf naar voren te wringen. Wanneer dat gelukt is, ben je klaar voor visueel entertainment van de allerhoogste plank. Het is werkelijk on-voor-stel-baar hoeveel water er hier op elk moment over het randje glijdt. Het geluid en de plaatselijke mistbank die het gebeuren voortbrengen, zijn dan ook gigantisch. Foto’s en woorden doen Garganta del Diablo echter weinig eer aan. Dit is zo’n typische plek waar je zelf moet staan om te begrijpen wat het met een mens doet.

Kijk, Garganta del Diablo is sowieso het meest fascinerende onderdeel van het Argentijnse Parque Nacional. Toch is er één storend element en dat merk je wanneer ik uitzoom met m’n fototoestel. Dus tadaaaam, maak nogmaals kennis met…

… deze mensenmassa. Ik ben natuurlijk niet in de positie om toeristen te beledigen (ik ben dat tenslotte zelf ook) maar aan de Devil’s Throat grenst de hysterie echt aan het afschuwelijke. Het is moeilijk om ten volle van het uitzicht te genieten wanneer er voortdurend selfie sticks, rugzakken en boertige vakantiegangers tegen je aan botsen. Je kan de drukte enigszins omzeilen door meteen na parkopening hierheen te komen, maar dan blijkt de zon verkeerd te staan voor leuke foto’s. Moeilijke keuze dus. Aangezien de bezoekersmassa ons beiden behoorlijk stoort, houden we het na een minuut of tien alweer voor bekeken aan de het panoramapunt. Een beetje verder ziet de Duivelskeel er weliswaar minder verbluffend uit, maar hier worden we gelukkig niet constant opzij geduwd door agressieve bezoekers.

Omdat het Argentijnse park gerund wordt zoals Disneyland, pas ik m’n klederdracht met veel plezier aan: Ladies and Gentlemen, I present to you… The backside of water!

Dat de Garganta del Diablo indrukwekkend is, lijkt me duidelijk. Dat er een drukte van jewelste heerst, is zo mogelijk nog duidelijker. Parque Nacional Iguazú in Argentinië is echter de enige optie wanneer je het schouwspel van dichtbij wil bekijken. Het hoefijzer is vanuit Brazilië immers enkel vanuit de verte te zien en de sterke nevelontwikkeling belemmert het uitzicht.

NEYMAR VS. MESSI

De onvermijdelijk vraag na een bezoek aan de Iguazú-watervallen: moet ik naar Brazilië of gaat Argentinië met de hoofdprijs aan de haal? Mijn voorkeur ligt eigenlijk aan de Portugees sprekende kant van de grens. Daarmee ga ik trouwens in tegen de algemene opinie. Hoewel velen de grootsheid van het Argentijnse park verkiezen, was ik net gecharmeerd door de compacte Braziliaanse kant. Garganta del Diablo blijft weliswaar nagenoeg onzichtbaar vanuit Brazilië, maar de overige uitzichten zijn net wat sensationeler en die stalen wandelbrug is helemaal de max. Als je me vandaag een vliegticket naar Iguazú en 15 euro zou geven, zouden die centjes dus aan het Parque Nacional Do Iguaçu gespendeerd worden.

Wil ik je hiermee afraden om het park in Argentinië te bezoeken? Ab-so-luut niet. Ik heb dan wel een voorkeur, maar de ervaring aan de westelijke oever moet daar nauwelijks voor onder doen. De wandelingen zijn er opmerkelijk langer en de sights liggen wat verder uit elkaar. Je kan daardoor gerust een hele dag aan de Argentijnse oever doorbrengen, terwijl je in Brazilië na een drietal uurtjes wel klaar bent. De beste manier om Iguazú te beleven, blijft hoe dan ook het dubbele bezoek. Kom hier dus liefst niet voor één dag, maar neem de tijd om beide kanten van de grens te ontdekken. Je ziet ten slotte niet dagelijks een wereldwonder.