Nagashima Spa Land

Kuwana, Mie, Japan

“Het gevoel van een Six Flags-park in de jaren ’80”

De toerist uithangen in Japan zonder daarbij een bezoek te brengen aan Tokyo, het is zoals een dagje Walibi zonder hangjongeren. Of zoals Disneyland Paris zonder geïrriteerde personeelsleden. Kortom: het voelt niet volledig. Daarom sporen we na ons verlengde weekend Osaka in de richting van de machtige hoofdstad. Maar vooraleer we ons acht dagen lang onderdompelen in de exotiek en de onmetelijkheid van Tokyo, houden we even halt in Nagoya. Jezelf ooit afgevraagd hoe grauw een zakendistrict kan aanvoelen? Dan levert de stationsbuurt van Nagoya het antwoord.

We zijn hier echter niet voor een city trip Nagoya, dus we vergeten het grauwe karakter van het stadscentrum zo vlug mogelijk. We zigzaggen door de hectiek van Nagoya Station naar het Meitetsu Bus Center. Daar kopen we op de eerste etage een 1.900 yen kostend heen-en-terugticket voor Nagashima Onsen. De bus in kwestie vertrekt nog een verdieping hoger aan halte 22 en rijdt ongeveer elke twintig minuten. De rit naar het Nagashima Spa Resort duurt iets minder dan een uur. Op die tijdspanne ruilen we de ochtendspits en de binnenstad in voor uitgestrekte rijstvelden, slaperige dorpjes en coasterstaal. Veel coasterstaal.

Welkom in Nagashima Spa Land, een plek die anno 2015 bij de twintig drukst bezochte themaparken van de wereld hoort. Bijna zes miljoen mensen komen er jaarlijks in dit resort, dat naast het amusementspark tevens een waterpark en een verrassend tof vormgegeven outlet-winkelcentrum huisvest. We doen het vandaag met een fractie van dat aantal, want ik schat dat er hooguit 200 gasten zijn. We zullen onze coastercounter dus in sneltempo de hoogte kunnen injagen. Niet minder dan elf credits wachten op ons.

Zet me zo snel mogelijk in een achtbaan. Kom erin, roept het personeel van Shuttle Loop ons toe. Of althans, dat denken we te verstaan. We merken echter vlug dat ze ons eigenlijk aanmanen om de rugzakken in een locker te stoppen. We nemen vervolgens plaats in een klassiek Schwarzkopf-treintje en trekken met luid geratel de heupbeugel naar beneden. Nooit de legendarische Sirocco in zijn oorspronkelijke versie gedaan? Dan is Nagashima Spa Land jouw place to be. We kennen het principe van een dergelijke achtbaan en ik hoef je dus niet uit te leggen dat dit type even eenvoudig als geniaal is. Minimaal plaatsgebruik ten opzichte van maximaal genot. Dat de Japanners niet aan overbodige poespas doen, wordt in de verf gezet door de inspiratieloze fabrieksnaam en het doodsimpele stationsgebouwtje.

Het is bizar dat Anton Schwarzkopf nog geen zaligverklaring op zijn naam heeft, want de man wordt zelfs jaren na z’n laatste verwezenlijking nog steeds op handen gedragen. Nagashima Spa Land is een must-do voor Schwarzkopf-bewonderaars, want er staan hier twee standaardmodellen van de bouwer. Na een ritje Shuttle Loop, hossen we naar de buurman die (lekker origineel) Looping Star gedoopt werd. We blikken vol weemoed terug op de traag takelende ketting, de bizarre banking op rechte stukken track en het feit dat we onze knieën tegen een schuimrubberen stootkussen duwen. Ja, dit is Looping Star zoals ik ‘m altijd kende. Eenvoudige klasse en er valt weinig op aan te merken. Of toch… Ehm, waar is dat iconische naambord op de looping heen?

Het nostalgische gevoel wordt in Nagashima Spa Land niet enkel door dubbel Schwarzkopf-achtbaanplezier verzekerd. Wel integendeel: driekwart van het aanbod voelt aan alsof het er al 30 jaar staat. Het park bestaat grotendeels uit vage kermismolentjes, rollercoasters zonder een grammetje overbodig thema en oubollige horecapunten inclusief typerend gietijzeren tuinmeubilair. De topper in dit gedateerde segment is echter nogmaals een ride die qua naamgeving niks aan de verbeelding over laat: Free Fall.

Het concept van een vrijevaltoren is allesbehalve uniek en zowat elk pretpark ter wereld heeft wel een eigen versie. De befaamde first generation-exemplaren werden echter een zeldzaamheid. We zijn dus laaiend enthousiast wanneer we het stalen gevaarte zien opdoemen. Zo’n oude Free Fall bewijst dat je simpele dingen hopeloos complex kan maken. Enkele tientallen jaren geleden dacht men immers dat je voor de ultieme vrijeval-ervaring nood had aan oncomfortabele gondels die zowel rechtstaand als liggend, voor- en achterwaarts over de track kunnen rijden. Helemaal to-the-point is dat niet, maar het gaf dit attractietype wel een cultstatus van jewelste. De voertuigen bewegen zich met het nodige geknal door de baan en we voelen een soort g-krachten waarvan we het bestaan niet kenden. Wees dus voorbereid op lichamelijk lijden en een streng overheersend waarom-gevoel, maar het is ook een voorrecht om in een dergelijke machine plaats te nemen.

Nagashima’s liefde voor standaardachtbanen uit vervlogen tijden kent geen grenzen. Men bestelde niet enkel uit de cataloog van Schwarzkopf en Intamin, maar men sprak tevens Arrow aan voor de klassieke Corkscrew en Mack mocht een dubbele Wild Mouse neerpoten. Het draait in beide gevallen om doodsimpel creditmateriaal dat met weinig zin voor innovatie neergepoot werd. De muisachtbaan doet letterlijk denken aan het Faller-modelbouwpakket dat in mijn hobbykamer staat. Van het kenmerkende naambord en de kitscherige lichtmasten tot aan de geel-groene kleurstelling en het (hier totaal overbodige) kassahokje; Wild Mouse lijkt rechtstreeks van een Duitse kermis geplukt. Corkscrew kreeg nog net een afdakje boven het station, daarmee hebben we alles gezegd.

Koel staal tussen kale betonvlaktes, het lijkt de trend waar Nagashima Spa Land op teert. Geen probleem wanneer dat gecompenseerd wordt door fijne achtbaanervaringen, maar zelfs daar schieten de laatstgenoemde exemplaren te kort. Corkscrew test onze pijngrens met een hoop foute knikken en Wild Mouse is… tja… een Wild Mouse. De rechterzijde blijft vandaag overigens gesloten. We mogen dus niet genieten van het duellerende effect en ook de credit is verloren. Bye bye coaster-bingo.

Eerlijk is eerlijk: zelfs als de rechtse Wild Mouse geopend was, hadden we geen bingo gescoord. Omwille van de strakke wind houdt Nagashima Spa Land vandaag immers haar sterachtbaan Steel Dragon 2000 aan de grond. Correct als de Japanners zijn, had men ons hierover reeds aan de kassa geïnformeerd. Dat is netjes, maar toch blijf je stiekem hoop koesteren. Wanneer de windsterkte enkele seconden schijnt te verzwakken, hoop ik een testritje te zien. Tevergeefs overigens. Verder dan een foto van de levenloze constructie kom ik niet. ‘s Werelds langste rollercoaster is vandaag tevens ‘s werelds meest gesloten rollercoaster. Ik kan je bijgevolg niet vertellen hoe het voelt om met een gekke B&M-tweezitter over Morgan-spoor te sjezen of hoe indrukwekkend het uitzicht van op een 100 meter hoge lifthill is. Maar dat Steel Dragon er zelfs zonder rijdende treintjes imposant uit ziet, daar bestaat geen twijfel over.

Op een schaal van 1 tot 10… hoe spijtig is het dat we een wereldberoemde baan als Steel Dragon missen? Dat wordt dan ongeveer een 8. Op dezelfde schaal: hoe totaal crazy is het idee achter Ultra Twister? Minstens 12! Dit is een achtbaantype waarvan je denkt dat het enkel in Roller Coaster Tycoon kan. Zulke dingen bestaan toch niet in het echt?! Maar kijk… plots staat er zo’n bizarre constructie voor je neus en stap je in een voertuig dat rechtstreeks uit een sciencefictionfilm geplukt lijkt. Vervolgens worden we verticaal omhoog gekanteld en starten we aan een duik in het onbekende. Het onbekende, dat bestaat hier uit een pittige first drop, voorwaartse en achterwaartse inline twists en ingenieuze kantelsystemen waar dat Robocop-achtige treintje met de nodige slagen doorheen manoeuvreert. Onvergetelijk is Ultra Twister alleszins, maar is het een ramp dat dit model met uitsterven bedreigd wordt? Niet meteen. Als ik opnieuw een score moet geven, verdient de ritervaring van deze pipeline coaster namelijk een 6/10. De naastgelegen Bobkart valt onder dezelfde noemer en ziet er helaas spectaculairder uit dan ie in realiteit is.

Een beetje verder bouwen de Japanners volop aan de nieuwste aanwinst in het coasteraanbod. Acrobat wordt de eerste B&M van het park en men opteerde voor een alom geprezen Flying-model. Ze houden hier duidelijk niet van diepgaand teken- en rekenwerk, waardoor Nagashima Spa Land alweer voor een bestaand ontwerp kiest. De expertise van SeaWorld Orlando lijkt een betrouwbare bron en men gaat bijgevolg voor een kopie van Manta. Dat zou in Florida zelfs zonder de waanzinnige aquaria een steengoeie baan zijn en dit lijkt dus de ideale uitbreiding voor het thrillparadijs van Nagashima. We wisten al maanden op voorhand dat Acrobat tijdens ons bezoek nog onder constructie zou zijn en we ervaren dus geen teleurstelling. Maar wanneer ik zo’n hoop glimmend B&M-staal aan de horizon zie, kriebelt het logischerwijs altijd wel een beetje.

Het is duidelijk dat Nagashima Spa Land geen topper is op vlak van decoratie. Het park bestaat voornamelijk uit grote betonvlaktes waarop standaardattracties gedropt werden. Niks om over naar huis te schrijven. Toch moet ik toegeven dat het aanbod kwantitatief sterk scoort, dat het park kraaknet is en dat het onderhoudsteam (gezien de respectabele leeftijd van sommige rides) grondig werk levert. Het mooiste bewijs wordt wellicht geleverd door Jet Coaster, een stokoude familieachtbaan die gemoedelijk door een klein stukje bos rijdt. Autogordels vervangen bij deze ouwe rakker de klassieke veiligheidsbeugel en dat vinden we best cool. Nog meer coasterplezier voor de jonge generatie in de rechterhelft van het park, waar we een uitgebreide kinderzone ontdekken. Het werd typisch op z’n Nagashima’s aangepakt: beton en koel staal domineren, terwijl minuscule pogingen tot inkleding eerder fout ogen. Er is vandaag werkelijk niemand, maar de operatoren van de Zierer Keverbaan en een schattige powered coaster vinden het wel tof dat wij op creditjacht komen.

Je kan in Nagashima Spa Land ontzettend veel kilometers afleggen op achtbaanrails. Steel Dragon 2000 evenaart in z’n eentje de hoeveelheid coastertrack van een gemiddeld pretpark en ook de gigantische White Cyclone heeft een indrukwekkende lengte van 1,7 kilometer. Op drukke dagen mag je trouwens eerst een equivalent aan zigzagwachtrijen doorkruisen, maar wij wachten vandaag letterlijk op een handvol medepassagiers. En je kent ongetwijfeld dat gevoel: wanneer je wacht, begin je na te denken. Over het feit dat je zo dadelijk een twintig jaar oude houten achtbaan gaat doen, bijvoorbeeld. En dat het gevaarte door Intamin gebouwd werd. Goede voortekenen lijken dat niet en ik check alvast of zware rug- en nekblessures gedekt worden door mijn reispolis. Het antwoord is positief – pfiew! – al is de ritervaring dat verrassend genoeg ook.

White Cyclone levert geen gebroken botten, doch een bijzonder authentiek woodie-gevoel op. Een heerlijk diepe first drop, heuvels met subtiele airtime en langgerekte bochten met de nodige punch; dat zijn de hoofdelementen van dit monster. Daar hoort op een goeie wooden coaster uiteraard een typerende ruwheid bij en die is er ook. Toch neigt White Cyclone nooit naar het agressieve smijtwerk dat een baan met dergelijke statistieken meestal aflevert. Zonder twijfel de beste rollercoaster van de dag en dat geldt trouwens ook voor de visuele prestaties. White Cyclone is een lust voor het oog en vanuit het nabijgelegen reuzenrad staren we met veel bewondering naar die prachtige berg wit hout.

Nagashima Spa Land is beslist geen klein park. Toch hebben we dankzij de onbestaande wachttijden niet veel langer dan drie uur nodig om alle must-do’s af te strepen. De vraag die dan opborrelt: is dit park de moeite waard? Hebben we er geen spijt van dat we een hele reisdag spendeerden aan een dergelijk beperkt pretparkbezoek? Neen, helemaal niet. Ik zou het zelfs veel teleurstellender vinden om onze reis te beëindigen zonder een volwaardig bezoek aan Nagashima Spa Land. Als liefhebber van beklijvende thematische ervaringen doet een dergelijk coasterpark me niet veel, maar ik ervoer het alsnog als een fijne plek. De sfeer was prima en het personeel ontving ons hartelijk, zelfs ondanks de enorme taalbarrière. Gebarentaal en achtbaanstaal, daar bestond ons bezoek uit. Het park, dat overigens prachtig gelegen is op een schiereilandje in havengebied, trakteerde ons op rollercoasters in de meest uiteenlopende categorieën. Van geniale witte woodies en meedogenloze Arrow-misbaksels tot nostalgische Duitse bouwsels en excentriekelingen die je doen inline twisten in een stalen buis. We vermaakten ons prima en ik kan me inbeelden dat Steel Dragon 2000 en de gloednieuwe Acrobat de ervaring nog completer maken. Nagashima Spa Land verdient dus een bezoekje van elke pretparkliefhebber en het park zal je achtbaanteller danig de hoogte in jagen. Geen slechte deal toch?