Tokyo Disneyland

Urayasu, Chiba, Japan

“Visueel niet het aantrekkelijkste Disneyland, maar het attractieaanbod is ijzersterk”

Konnichiwa en goedemorgen vanuit Japan. Nadat we gisteren de glitter and glamour van het iconische Tokyo DisneySea beleefden, gaan we vandaag naar het aangrenzende Disneyland. De ochtend ziet er in beide gevallen vergelijkbaar uit: we staan vroeg op, we springen op de monorail en we sluiten aan in een lange rij voor de toegangspoorten van het park. Ook de gekte vlak na het openingsuur is identiek aan die van DisneySea. Net zoals we gisteren een rush op de Fastpass-automaten van Toy Story Mania zagen, zo is er in Tokyo Disneyland een heuse stormloop voor de dark rides van Winnie The Pooh en Monsters Inc.

We laten ons leiden door de massa, we stellen ons voorkruipkaartje voor Monsters Inc veilig en we belanden zo in Tomorrowland. Wie logisch redeneert, zou verwachten dat dit gedeelte futuristisch en hypermodern is. Maar ehm… think again. Zelden was een themazone immers zo ongelooflijk gedateerd als deze. Het geheel wordt gedomineerd door pastelkleurige bloembakken, een sfeerloze betonvloer en façades die me rechtstreeks naar de jaren ’80 katapulteren. Gelukkig zijn de daarachter verstopte attracties niet noodzakelijk even oubollig.

Wakker worden is… met een achtbaantrein door een sterrenhemel flitsen. Space Mountain kan ons hierbij helpen. Deze achtbaan is goed te vergelijken met de broertjes in Anaheim en Hong Kong. Dat wil zeggen dat we genieten van een soepele rit vol snelheidsgevoel, plotse bochten en ietwat gekke heuveltjes. Net zoals de andere versies, is ook deze Space Mountain dus erg plezierig. Toch is er een belangrijk punt van kritiek, want de Japanners moeten het helaas zonder muziek stellen. Dat kan misschien een detail lijken, maar ik vind die geniale score van Michael Giacchino toch een bijzondere meerwaarde in Hong Kong en Californië. Stiekem hoop ik dus dat Tokyo Disneyland in de nabije toekomst een audio-systeem inbouwt. Daarin ligt namelijk het verschil tussen een goeie achtbaan en een ijzersterke totaalervaring.

Star Wars is tegenwoordig hot. In Amerika wordt er zelfs aan enorme themazones gebouwd. Zo’n vaart loopt het in Tokyo niet. Hier is en blijft Star Wars – The Adventures Continue de enige attractie voor liefhebbers van The Force. Het valt op dat dit een van de minst populaire E-tickets van het gehele resort is. En eerlijk gezegd begrijp ik best waarom. Ondanks de geslaagde 3D-techniek is het tijdperk van simulatoren immers stilaan voorbij. Het pizza-restaurant aan de overkant lijkt zelfs langere wachtrijen (en meer tevreden bezoekers) te hebben.

Buzz Lightyear’s Astro Blasters is in onderhoud en voor de Japanse hysterie van Stitch Encounter passen we. Toch komen we ‘s namiddags terug naar Tomorrowland met onze Fastpass voor Monsters Inc, Ride & Go Seek. Deze dark ride is met voorsprong de populairste attractie van de zone en misschien zelfs van het hele park. Maar waarom eigenlijk? Zo ontzettend speciaal is deze ride toch ook weer niet? Toch lijken de Japanners erg onder de indruk van het interactieve element; je moet hier met zaklampen verstopte monsters tevoorschijn toveren. Da’s leuk en bovendien werd het decor boordevol coole details en special-effects gestopt. Maar beloof me alsjeblieft dat je hier nooit drie uur voor aanschuift. Dat is vandaag namelijk de gemiddelde wachttijd voor Monsters Inc… auw.

Tokyo Disneyland bouwt aan de toekomst. Een gedateerde uithoek van Fantasyland wordt binnenkort namelijk opgeofferd ten voordele van een Fantasyland-uitbreiding. Beauty and the Beast krijgt een eigen minizone met een dark ride, een restaurant en een theatershow. Ik vind het goed nieuws dat Tokyo Disneyland eindelijk de eerste stappen naar een New Fantasyland zet, want ook dit gebied ligt er tegenwoordig zielig bij. De dark rides van Peter Pan, Snow White en Pinocchio zitten achter kartonachtige geveltjes en ook het overige vermaak oogt erg passé. Kijk maar ‘ns naar klassieker It’s A Small World, die in Tokyo absoluut geen glamour uitstraalt. In een Disney-park mag je meer kwaliteit verwachten.

Twee Fantasyland-attracties vormen een belangrijke uitzondering op het ouderwetse totaalplaatje. Nummer één is Pooh’s Hunny Hunt, de dark ride die achter een enorm opengeslagen boek verscholen ligt. Je vindt ook Pooh-attracties in Anaheim, Orlando, Hong Kong en Shanghai, maar geen enkel exemplaar behaalt dezelfde genialiteit als deze. Da’s voornamelijk aan een trackless ritsysteem te danken. Dat zorgt immers voor een unieke dynamiek, die vooral in de voorlaatste scène prachtig tot uiting komt. Negen voertuigen zigzaggen daar schijnbaar willekeurig door een enorme ruimte vol special effects en kleurrijke belichting. Alleen al die passage maakt Pooh’s Hunny Hunt een van de vrolijkste dark rides ter wereld. De herhalingswaarde ligt dus hoog, maar het blijft voorlopig helaas bij die ene rit. Wij moesten op dit vroege uur 80 minuten aanschuiven en wanneer we uitstappen, is de rij tot een waanzinnige 150 minuten opgelopen. Alle beschikbare Fastpasses vliegen hier trouwens vliegensvlug de deur uit.

Het tweede Fantasyland-buitenbeentje is The Haunted Mansion, die van september tot december omgetoverd wordt tot The Haunted Mansion Holiday Nightmare. Een kwalitatief sterke overlay, zoveel is zeker. De thematisatie rond Tim Burton’s The Nightmare Before Christmas gaat zelfs zo ver dat je het oorspronkelijke Haunted Mansion nauwelijks herkent. Zelfs ondanks m’n beperkte affiniteit met de film, vind ik Holiday Nightmare een verfrissende ervaring met grootse scènes en catchy muziek. Je zou de attractie kunnen verwijten dat ie ietwat misplaatst oogt (een bespookte villa in Fantasyland… serieus?) maar dat is een detail.

Direct naast Fantasyland ligt Toontown, een zone die we herkennen uit Disneyland Anaheim. Sterker nog: hoewel het gebied in Tokyo geheel gespiegeld werd, is het een quasi exacte kopie. Dat wil zeggen dat je op de foto kan met enkele Disney-figuren, dat je een kleinschalige credit kan scoren en dat er ons een hysterische dark ride te wachten staat. Roger Rabbit’s Car Toon Spin is zeer bizarre materie. We nemen plaats in een draaiend autootje en we tollen doorheen cartooneske, chaotische scènes. Het is vreemd, het is luid en het is nauwelijks te volgen. Maar het werkt wel. Hoewel ik de verhalen van Roger Rabbit niet ken, vind ik dit zelfs een ondergewaardeerde dark ride. Terwijl de wachttijden bij alle topattracties boven het uur uitstijgen, staan we hier op minder dan dertig minuten opnieuw buiten. Da’s een meevaller.

De weergoden zijn ons in november gunstig gezind. Er schijnt doorgaans een heerlijk najaarszonnetje en de temperaturen klimmen tot een graad of twintig. Ondanks het feit dat de winter nadert, ontstaan er dus zelfs bij Splash Mountain lange rijen. Kort na de middag geeft de display zelfs een wachttijd van 120 minuten aan. Twee uur aanschuiven lijkt ons wat te gek. Wanneer we het na zonsondergang opnieuw proberen, kost een retourtje naar The Laughing Place ons nog steeds 45 minuten. Maar goed… da’s haalbaar. En Splash Mountain is dat waard. Dit is immers een eersteklas dark ride en een briljante waterattractie in één. We vergapen ons tien minuten aan schattige animatronics en we overwinnen maar liefst vier drops. Splash Mountain is een attractie die altijd een glimlach op m’n gezicht tovert en dat geldt ook vandaag.

Ook bij de immer populaire Big Thunder Mountain vormen zich lange rijen, maar gelukkig kunnen we daar een Fastpass bemachtigen. Vijf minuten wachten ten opzichte van 75 minuten, dat lijkt me een prima deal. We maken dus in no-time kennis met the wildest ride in the wilderness, al is hij opvallend minder wild dan de Europese en Amerikaanse versies. De Japanners moeten zich tevreden stellen met een bedeesde achtbaan die weinig sensatie oplevert. Dat komt onverwacht, maar het is niet noodzakelijk slecht. Als je niet anticipeert op een thrill ride, valt deze Big Thunder Mountain best mee. Het thema is (zoals dat in een Disney-themapark hoort) bovendien honderd procent goedgekeurd.

Hee pssst, ik heb een guilty pleasure. Vraag me niet waarom, maar ik kan zo ontzettend genieten van Disney-parades. Wuivende tekenfilmfiguren, tientallen dansers en muziekjes die een hele dag in je hoofd blijven hangen… I love it! Vraag me niet hoe ik die fascinatie ontwikkelde, maar ik weet wel dat Tokyo Disney Resort me steeds op m’n wenken bedient. De parades die hier door het park rijden, zijn doorgaans immers grootser en langer dan in de andere Disney-resorts. Japanners lijken dat te appreciëren, want twee uur voor aanvang zijn de beste plaatsen langs de paraderoute al ingenomen. Momenteel draait Happiness Is Here, een optocht die sinds de dertigste verjaardag van Tokyo Disneyland uitrijdt. Ik had in april 2013 het voorrecht om de avant-première bij te wonen en genoot toen van het kleurrijke spektakel. Ook vandaag bewonder ik Happiness Is Here met fonkelende ogen, al was het maar omdat ik op zulke momenten effe die miezerregen vergeet.

Van Westernland naar Adventureland, de meest knusse themazone van het park. Het is hier al bij voorbaat leuk omdat we eindelijk attracties zonder wachttijd opmerken. We werken aan onze conditie bij Swiss Family Treehouse en we rusten vervolgens uit bij het gedateerde poppentheater van The Enchanted Tiki Room. Twee matige ervaringen, maar ze zijn ideaal om tijdelijk aan de drukte te ontsnappen.

Overbuurman Jungle Cruise is daarvoor minder geschikt. We worden tijdens deze vaartocht namelijk bijgestaan door een hysterische Japanse Cast Member die tien minuten lang door haar microfoon brult. Ze heeft het waarschijnlijk over bloeddorstige piranha’s, gevaarlijke nijlpaarden en ze maakt ongetwijfeld een flauw mopje over the backside of water. Ik begrijp er geen woord van, maar deze Disney-klassieker is en blijft legendarisch. Bovendien kreeg deze versie recent een upgrade met projection mapping, waardoor de laatste scène opeens best indrukwekkend geworden is.

Western River Railroad is het lokale alternatief voor de klassieke Disneyland Railroad. We deden deze rondrit tijdens onze vorige bezoeken graag als tussendoortje, maar slaan ‘m deze keer over omdat er zelfs hier een wachtrij staat. Dan schuiven we liever aan voor Pirates of the Caribbean, wellicht Disney’s populairste dark ride aller tijden. De attractie werd in een New Orleans-achtig straatje verstopt, net zoals dat in Anaheim het geval is. Ook qua opbouw en decor zijn de Japanse en de Californische versies goed vergelijkbaar, wat ik als positief ervaar. Het is namelijk bewonderenswaardig dat een dergelijk oude dark ride er zo fraai bij ligt. De animatronics zijn levensecht, de scènes vloeien prachtig in elkaar over en ook de later toegevoegde filmfiguren blenden perfect in het geheel. Pirates of the Caribbean is een sfeervolle dark ride die er zelfs na drieëndertig dienstjaren nog piekfijn bij ligt. Respect!

We belanden opnieuw in themazone World Bazaar. Je weet wel, die nogal gekke overdekte variant op Main Street USA. Een visuele hoogvlieger is het niet, maar op regendagen ga je die overkapping automatisch appreciëren. Vanuit World Bazaar heb je overigens een mooi uitzicht op het iconische Cinderella Castle. Deze Weenie (de term die Disney Imagineers gebruiken om iconische bouwsels aan te duiden) vormt ‘s avonds trouwens het decor voor Once Upon A Time. Dit spektakel omvat video mapping, vuurwerk en twee enorme vlammenwerpers. Bekijk het gerust als de Japanse versie van Disney Dreams, maar besef dat de selectie van filmscènes naar westerse normen niet alledaags is. Bovendien lijkt er in de Europese variant meer schwung te zitten, waardoor mijn persoonlijke voorkeur direct naar onze eigen Disney Dreams gaat.

Hoewel Once Upon A Time me niet helemaal kan overtuigen, geef ik Tokyo Disneyland toch een 10/10 voor het nachtelijke entertainment. Dat is volledig te danken aan Tokyo Disneyland Electrical Parade Dreamlights. Da’s een hele mond vol, maar deze lichtjesparade verdient z’n ellenlange naam in elk opzicht. Net zoals Happiness Is Here, lijkt Dreamlights een haast oneindige aaneenschakeling van Disney-romantiek. Dui-zen-den lampjes schitteren in de duisternis en stiekem krijg ik zelfs een bescheiden krop in de keel. Spektakel van de allerhoogste plank. Om nogmaals te benadrukken dat ik deze avondparade echt fantastisch vind, trakteer ik je nogmaals op de 42 letters die erbij horen: Tokyo Disneyland Electrical Parade Dreamlights. Niet vergeten, hoor.

Terwijl we ons via World Bazaar naar de uitgang begeven, passeren we een reusachtige kerstboom met fonkelende lampjes. Een eindejaarsgevoel op 2 november, dat vind ik bijzonder. Maar net zoals elke Japanner, maak ook ik alvast een selfie en stuur ik een vroeg Kerst-WhatsAppje naar de thuisblijvers. Onderschrift: Prettige feestdagen en groetjes uit Tokyo Disneyland. PS: het is hier fantastisch! Want ja, Tokyo Disneyland blijft een briljant themapark. Dit is niet het mooiste Disney-park en de achtbanen zijn minder spectaculair dan in andere resorts, maar verder valt er niet te klagen. Men heeft een formidabel entertainment-aanbod, ontzettend toegewijde Cast Members en unieke dark rides als Winnie The Pooh en Monsters Inc. Al bij al biedt Tokyo Disneyland dus heel veel waar voor je geld. Zelfs ondanks de drukte konden we optimaal genieten van al het moois dat men te bieden heeft. Dus… wanneer komen we terug?