Tokyo DisneySea

Urayasu, Chiba, Japan

“Een meesterwerk van Disney Imagineering”

Japan is een fantastische reisbestemming. Het land pronkt met wondermooie landschappen, mysterieuze tempels, levendige steden en een ongekend hoog service-niveau. Maar mag ik heel eerlijk zijn? Voor mij persoonlijk zijn dit niet de eerste dingen die ik met Japan associeer. Wanneer ik op een vlucht naar Tokyo zit, is de kans groot dat mijn gedachten afdwalen naar Tokyo Disney Resort. Dit entertainmentcomplex ligt enkele kilometers ten oosten van de Japanse hoofdstad en het trekt jaarlijks zowat dertig miljoen bezoekers. Dit ongelooflijke aantal mensen wordt netjes verdeeld over twee parken: Tokyo Disneyland en Tokyo DisneySea. Die laatstgenoemde wordt vaak beschouwd als ‘s werelds meest perfecte themapark. Benieuwd hoe dat komt? Lees dan zeker verder.

We checken in bij Hilton Tokyo Bay, een officieel partnerhotel van Tokyo Disney Resort. Het hotel ligt op de hoek van een schiereilandje en wordt ingeklemd tussen de Disney-parken en de baai van Tokyo. Knappe uitzichten op de themaparken of de skyline van Tokyo zijn dus gegarandeerd. Bovendien geraak je vanuit dit hotel binnen no-time in de Disney-parken, die je bij voorkeur met de monorail bereikt. De zogenaamde Disney Resort Liner cirkelt in een oneindige lus rond de parken en stopt tevens bij de partnerhotels. Bayside Station is onze halte en we zullen er tijdens de komende dagen vaak passeren. We hebben immers een vierdagenkaart voor Tokyo Disney Resort besteld en die moet renderen. Bijvoorbeeld morgen al, wanneer Tokyo DisneySea op de planning staat.

De volgende ochtend staan we vroeg op. Onmenselijk vroeg, zelfs. Ik ben hier met enkele first timers en ik moet hen ervan overtuigen dat Tokyo DisneySea het waard is om op te staan rond half zeven. Het park opent immers om acht uur ‘s morgens en in Tokyo geldt de ongeschreven regel dat we (net zoals duizenden locals) voor openingstijd aan de poorten moeten staan. Het opstaan vormt ondanks het tijdsverschil gelukkig geen probleem en we komen na een stevig ontbijtbuffet perfect op tijd aan. Klaar voor veertien uur pretparkperfectie.

Klokslag acht uur. Ik vertelde het in m’n reports van 2013 en 2015 al, maar ik zeg het graag opnieuw: Tokyo DisneySea is een zottekot vlak na parkopening. Wanneer de poorten openen, ontstaat er hier een chaos waar een nuchtere Europeaan eigenlijk niks van begrijpt. Japanners beginnen meteen de winkelrekken van souvenirshops te plunderen of ze claimen een zitplaats op de eerste rij van een parkshow. Locals rollen plastic matjes uit, ze kopen een emmer popcorn en ze wachten drieënhalf (!) uur op de start van een spektakel.

Zowat elke andere bezoeker is ‘s ochtends op weg naar Toy Story Mania. Deze dark ride is zo populair dat er dagelijks een heuse stormloop ontstaat. Duizenden proberen een Fastpass te bemachtigen, anderen moeten zich tevreden stellen met een plekje in de standby-wachtrij. Een display geeft al vlug een wachttijd van 160 minuten aan. Pure waanzin natuurlijk. Wij zouden Toy Story Mania uiteindelijk laat op de avond bezoeken, wanneer er maar 80 minuten op de teller staat. We concluderen dat Toy Story Mania een heel amusant concept is, maar het blijft in feite een uitvergroot computerspel. Daar kan zelf het oogstrelende exterieur niks aan veranderen.

De gekte rond Toy Story Mania is overdreven, maar je kan er voordeel uit halen. Terwijl een massa Japanners zich daarop focust, blijft het namelijk lekker kalm bij andere rides. We ontwikkelden tijdens onze vorige bezoeken een heus DisneySea-aanvalsplan dat ook vandaag z’n nut bewijst. We halen ‘s ochtends een Fastpass voor Tower of Terror, we begeven ons vervolgens naar de westelijke parkzijde en we ontdekken daar de ene wachttijdloze topper na de andere. Onze eerste stop is bijvoorbeeld Journey to the Center of the Earth, de attractie die in Mount Prometheus geïntegreerd werd. Deze vulkaan is niet louter het visuele pronkstuk van Tokyo DisneySea, maar bevat tevens een dark ride om je duimen en vingers bij af te likken.

Vergeet alles wat je over pretparkattracties weet. Journey to the Center of the Earth gaat immers verder dan zowat elke andere dark ride ter wereld. Dat begint al bij de wachtruimte, die in een mysterieuze grot geïntegreerd werden. Ik voel mezelf niet meer in een themapark, maar ik lijkt effectief een gevaarlijke tocht naar het middelpunt van de aardbol te ondernemen. Die reis gaat verder in een zogenaamde Terravator, een lift die ons naar het opstapperron vervoert. Ook daar is de uitwerking absurd sterk: een gigantische boormachine lijkt zich vastgewerkt te hebben in het onderaardse gesteente en er ontsnapt regelmatig stoom uit de spelonken.

Nadat we ons vastklikten in een expeditievoertuig, start een behoorlijk duister avontuur. Verwacht jezelf aan een van de beste dark rides van onze planeet, want het is moeilijk om Journey to the Center of the Earth op schoonheidsfouten te betrappen. Daarvoor is deze attractie te perfect uitgewerkt. Het exterieur, de ingang, de wachtruimte, het station, de rit en de krachtige finale… elke factor van deze ride klopt. Staar jezelf dus niet blind op de relatief korte ritduur, want Disney pompte deze ride zo boordevol actie dat indrukwekkend de enige correcte conclusie is.

Themazone Mysterious Island is het kloppende hart van Tokyo DisneySea. Tussen de vulkanische rotsformaties ligt een oogstrelende lagune vol borrelende waterpoelen en futuristische architectuur. Het attractieaanbod wordt gedomineerd door die onderaardse expeditie van daarnet, maar we vinden hier ook 20.000 Leagues Under the Sea. Deze dark ride is minder bekend dan z’n buurman en daar is een reden voor. Zo imposant Journey to the Center of the Earth is, zo kleinschalig oogt 20.000 Leagues Under the Sea. Toch is ook deze attractie – vooral dankzij de uniciteit – een bezoek waard. We nemen met zes personen plaats in een ietwat claustrofobisch duikbootje en we staren door een piepklein raam naar de oceaanbodem. Het is vermakelijk, al is daarmee alles gezegd.

Naast Mysterious Island ligt Mermaid Lagoon, een themagedeelte dat gewijd is aan The Little Mermaid. In de wereld van Ariel vinden we een kleinschalige familieachtbaan (creditmateriaal) en een enorm indoorcomplex vol vrolijke kinderattracties. Als de Plopsa Group of Toverland ooit inspiratie zoeken, raad ik hen aan om hier een kijkje te nemen. Deze kleurrijke onderwaterwereld overtuigt in elk opzicht, al is het voornamelijk op jonge kinderen gericht. Het enige vermaak waarvoor wij in aanmerking komen, is King Triton’s Concert. Omwille van de grote populariteit van deze show, nemen we hier een Fastpass. Wanneer we een uurtje later terugkeren, heb ik daar helaas spijt van. In 2013 zagen we in ditzelfde theater een krachtige performance vol special effects, maar de nieuwe show is matig. Bovendien verdwenen ook de draagbare schermpjes waarop we een Engelse vertaling konden lezen. Al bij al valt King Triton’s Concert dus tegen, maar lange rijen maken duidelijk dat het Japanse publiek er gek op is.

Bovenstaande conclusie is eveneens van toepassing op onze volgende halte: The Magic Lamp Theater. Sla deze voorstelling gerust over als je geen Japans begrijpt, want het is een kinderlijk tafereel zonder hoogtepunt. Spendeer liever wat extra tijd in de zone rondom deze attractie; die zogenaamde Arabian Coast is namelijk oogverblindend mooi. Bekijk het als een soort Agrabah meets Fata Morgana meets Bollywood. Minaretten glimmen onder een herfstzonnetje en palmbomen wuiven in de koele bries. Net zoals elke andere themazone in DisneySea, verdient ook Arabian Coast een staande ovatie.

De grootste en meest indrukwekkende attractie binnen de Arabian Coast is Sindbad’s Storybook Voyage. Ik kan maar moeilijk verkroppen dat deze vaartocht in sommige reisverslagen beschreven wordt als een Arabische variant op It’s a Small World. In realiteit is deze dark ride namelijk veel knapper dan die beroemde Disney-klassieker. Hoewel de bootjes en de herkenbare soundtrack opvallende gelijkenissen zijn, mag je Sindbad’s Storybook Voyage echt niet onderschatten. Deze dark ride duurt verrassend lang en bevat ruim 160 animatronics die met een ongekende souplesse bewegen. Het is dus leuk voor ons (maar tegelijkertijd ook bijzonder jammer) dat Sindbad quasi walk-on is. Sommige andere attracties hebben vandaag ruim 100 minuten wachttijd, maar hier is niemand. Sindbad’s Storybook Voyage is met voorsprong de meest ondergewaardeerde attractie binnen het resort. Als je Tokyo Disney zegt, denkt iedereen aan Pooh’s Hunny Hunt, Journey to the Center of the Earth en Tower of Terror. Velen lijken echter te vergeten dat een van de sterkste dark rides in Arabian Coast staat. Mis ‘m niet!

Geld is geen probleem voor The Oriental Land Company, het bedrijf achter Tokyo Disney Resort. Men investeerde bijvoorbeeld 22 miljoen dollar in een vrij eenvoudige familiattractie als Jasmine’s Flying Carpets. Gewoon… omdat het kan. De nabijgelegen achtbaan werd in 2005 trouwens voor het drievoudige bedrag aangeschaft en nogmaals is de kostprijs schokkender dan de attractie zelf.

Raging Spirits bevindt zich in een mystieke tempelsite in de Mexicaanse jungle. Je herkent de lay-out van deze Intamin wellicht uit Parijs, want de baan is quasi identiek aan onze eigen Indiana Jones. Gelukkig voor de Japanners rijdt het ding soepeler en zijn de zitjes comfortabeler dan in Europa. Op zich is Raging Spirits (mede dankzij het sterk uitgevoerde thema) dus helemaal geen slechte rollercoaster, maar ‘t is evenmin de topper die Tokyo DisneySea verdient. Dit superieure themapark zou best een goeie achtbaan met schitterend thema kunnen gebruiken. Iets in de trend van Expedition Everest of Big Grizzly Runaway Mine Cars, denk ik dan.

Over naar Indiana Jones and the Temple of the Crystal Skull, de publiekslieveling van Lost River Delta. Velen kennen de attractie uit Anaheim, al krijgt de Japanse versie mijn voorkeur. Ik hou van het imposante exterieur, van de grootschalig aangepakte wachtruimte en van de subtiele details. Met een terreinwagen door een vervloekte tempel knallen en daar belaagd worden door skeletten, krioelende insectenkolonies, een tornado, een bloeddorstige slang, een vuurbal en een rollend rotsblok… het is overweldigend. De ervaring klopt van het moment waarop je de tempel betreedt tot je met gierende banden ontsnapt aan de laatste valstrik. Ik concludeer daaruit dat Indiana Jones and the Temple of the Crystal Skull een plek in m’n wereldwijde top vijf verdient. Hij is daar in het charmante gezelschap van Journey to the Center of the Earth, Mystic Manor, de Californische Indiana Jones Adventure en van een dark ride die ik volgende week in Shanghai Disneyland ontdek.

De twee hoofdattracties in Lost River Delta zijn intense belevenissen, maar je kan hier ook inschepen voor een rustige vaartocht door Tokyo DisneySea. Dit park wordt gedomineerd door meren en waterlopen. Op die riviertjes fungeert de DisneySea Transit Steamer Line als een vervoermiddel dat de verscheidene havens met elkaar verbindt. Ik vind het een heerlijke manier om even uit te blazen, want de drukte blijkt begin november een stuk heftiger dan verwacht. Wachttijden voor de grootste publieksfavorieten worden in drie cijfers uitgedrukt en ook voor een snack of een flesje cola moeten we onverbiddelijk aanschuiven. Het prachtige najaarsweer maakt gelukkig veel goed en ook het Fastpass-systeem helpt tijdens zulke dagen een handje.

In m’n portefeuille zitten Fastpass-kaartjes die bisnummers op Journey to the Center of the Earth en Indiana Jones Adventure garanderen, maar we worden ook bij het Hightower Hotel verwacht om onze eerder opgehaalde Fastpass te verzilveren. Dit statige hotelgebouw is de blikvanger van American Waterfront en torent boven een levendig stadsdeel van New York City uit. Van zodra we de lobby betreden, belanden we in het ietwat grimmige sfeertje van Tower of Terror.

Je linkt Tower of Terror misschien onmiddellijk aan Hollywood en The Twilight Zone, maar DisneySea kreeg een andere verhaallijn. We bezoeken vandaag het leegstaande hotel van Harrison Hightower II, een verwaande hotelmagnaat. Toen de man het afgodsbeeld Shiriki Utundu ontvreemdde van een Afrikaanse stam, ging het goed mis. Shiriki Utundu bleek vervloekt en Mr Hightower verdween spoorloos. Het verhaal wordt knap uitgebeeld tijdens de meest overtuigende voorshow in pretparkland. Het special effect dat men hier toont, is zelfs een pure mindfuck. IJzersterke sfeerschepping, maar helaas is de uiteindelijke rit minder intens dan je vanuit Amerika of Parijs gewend bent. De valsequentie duurt korter en voelt bedeesder. Jammer. Het fraaie exterieur en de spanningsopbouw beloven immers een attractie van wereldniveau, waardoor die beperkte thrill een beetje een anticlimax is.

American Waterfront is het meest levendige themagebied van het park. Oldtimers tuffen door de straten, antieke trammetjes schuiven over een stalen viaduct en er speelt een swingende show in het Broadway Music Theatre. Zoals je het in DisneySea verwacht, is het water bovendien nooit veraf. Zo liggen er aan de oever van New York Harbor heel wat schepen voor anker. De meest iconische uit het rijtje is de S.S. Columbia, een machtig passagiersschip dat met z’n stomende schoorstenen klaar lijkt voor onmiddellijk vertrek. Het is wellicht een van de gekste ideeën die Disney-Imagineers ooit uitwerkten: een Titanic-kopie bouwen en daarin een hip restaurant, een cocktailbar en een attractie integreren. De S.S. Columbia is (net zoals vele onderdelen van DisneySea) eerder visueel spektakel dan een noodzaak. Toch zijn het exact deze decadente uitspattingen die DisneySea geen pretpark, maar een plek der superlatieven maken.

Net zoals de vorige keren heb ik de haalbaarheid van een verblijf in Disney’s Hotel Miracosta onderzocht. Het droomballonnetje werd echter op amper twee minuten doorprikt. Twee nachten in dit zuiderse paleis kosten even veel als een week in het Hilton. Reken gerust op een extra nulletje als je een kamer aan de parkzijde wil bemachtigen. Dat is overdreven, dus we scoren ons Venetiaanse pleziertje bij de gondels die door Mediterranean Harbor varen. Het is plezierig om Aziaten Buongiorno te horen roepen en om hen vervolgens O Sole Mio te horen zingen. Als je die bedenkelijke zangkunsten en de gondeltocht wil meemaken, moet je wel een portie geluk hebben. Bij het minste zuchtje wind en tijdens de shows op Mediterranean Lagoon gaat de attractie immers dicht. En dat is ehm… bijna altijd.

Tokyo DisneySea is het meest doordachte themapark ooit gebouwd. Geen rotsblok of dakpan ligt hier zonder reden; over elk element werd minstens twintig keer vergaderd. Het is bijgevolg grappig dat we in DisneySea Aquatopia terugvinden. Aquatopia is immers niets meer dan een potje hersenloze fun in een futuristische omgeving. We klikken ons vast in een gek vaartuig en varen/rijden een GPS-gestuurd rondje over een ondiepe waterplas. That’s it, maar het is geniaal. De aanpalende simulator StormRider vervolledigde tot voor kort het aanbod van themazone Port Discovery, maar wordt momenteel omgebouwd naar een attractie rond Finding Nemo. Meer informatie over Nemo & Friends SeaRider lees je ongetwijfeld in een volgend report over DisneySea.

Niet elk gebied in DisneySea is bombastisch, wel integendeel. Cape Cod is een rustgevende uitloper van American Waterfront en straalt doorgaans een zalige kalmte uit. Op zich is het logisch dat ‘t hier rustig is, want een grote attractie is er niet. Cape Cod is voor Japanners voornamelijk bekend als de thuishaven van Duffy, de teddybeer van Mickey Mouse. Je kan met het beestje op de foto (de wachttijd daarvoor zakt zelden onder het uur) of je kan in een souvenirshop veel geld spenderen aan Duffy-knuffelberen. Geldklopperij vanuit ons standpunt, een big deal voor de aan souvenirs verslaafde Japanners.

Disney-parken met fancy cocktailbars hebben een streepje voor. Tokyo DisneySea heeft met de Teddy Roosevelt Lounge een schitterend exemplaar in huis. Het is heerlijk om hierbinnen even aan de beklemmende parkdrukte te ontsnappen. Terwijl we van onze cocktail genieten, merken we trouwens dat het in Tokyo wel erg vroeg donker wordt. Vanaf vier uur begint het te schemeren en een uurtje later is het pikdonker. Moet ik je nog vertellen dat DisneySea er in de duisternis nog waanzinniger uit ziet dan overdag?

Om acht uur ‘s avonds is het tijd voor Fantasmic. Projecties, tientallen acteurs, vuurwerk, vlammenwerpers en een gigantische draak… DisneySea bespaart nog steeds niet als het over entertainment gaat. Ruim twintig minuten sta ik met m’n mond wijd open van verbazing. Fantasmic brengt ons langs beroemde Disney-scènes en de daarbij horende liedjes. Dat begint lieflijk, maar uiteindelijk komen ook de slechteriken tevoorschijn in een waanzinnige climax. Maleficent zet het wateroppervlak in lichterlaaie en Mount Prometheus barst tegelijkertijd met volle kracht uit. Dat is in DisneySea de normaalste zaak van de wereld, maar ik ben er zelfs na de zoveelste keer nog helemaal ondersteboven van. Fantasmic doet me in Walt Disney World helemaal niks, maar de Japanse versie is en blijft de max.

Ik heb m’n collectie superlatieven opgebruikt. Het is lastig om over DisneySea te schrijven zonder daarbij constant woorden als wow, fantastisch en schitterend gebruiken. De attracties zijn absurd goed, het entertainment is sterk en je loopt de ganse dag in een onbeschrijflijk decor. Is er dan niets negatiefs te melden? Toch wel: wanneer we om half tien de wachtrij voor Toy Story Mania willen betreden, worden we daar helaas weggestuurd. Hetzelfde tafereel bij Tower of Terror, waar men ons vertelt dat de wachtruimtes vroeger afgesloten worden bij drukte. En eerlijk gezegd… da’s jammer en niet helemaal Disney-waardig. Gelukkig is onze gemiste laatste rit slechts een kleine domper op een verder excellente dag.

Veertien uur lang door een themapark lopen, dat is vermoeiend. Onze stappenteller draaide overuren, maar ik zou het meteen opnieuw doen. Tokyo DisneySea is niet enkel het meest oogverblindende themapark op deze planeet; het presenteert ook een handvol rides van wereldniveau. Binnen één dag kan je hier Journey to the Center of the Earth, Indiana Jones Adventure, Tower of Terror, Sindbad’s Storybook Voyage en Fantasmic beleven. Da’s crazy, toch? Reken daarbij het ontzettend toegewijde personeel en de kwalitatief hoogstaande horeca om de conclusie te maken. Het is niet in woorden te beschrijven wat deze plek met mij doet. Ik durf zelfs luidop te zeggen dat er nooit meer een themapark gebouwd gaat worden dat hieraan kan tippen. Daarvoor leunt Tokyo DisneySea simpelweg te dicht tegen de perfectie aan.

Ik stel alweer een vroege wekker in. Morgen gaan we immers opnieuw naar Tokyo Disney Resort. We bezoeken dan het park waar het in 1983 allemaal mee begon: Tokyo Disneyland.

FOTOGALERIJ

TOKYO DISNEY RESORT

MEDITERRANEAN HARBOR

MYSTERIOUS ISLAND

MERMAID LAGOON

ARABIAN COAST

LOST RIVER DELTA

PORT DISCOVERY

AMERICAN WATERFRONT

Bedenkingen? Vragen? Commentaar? Laat gerust een berichtje achter via het invulveld onderaan deze pagina.