Pilanesberg National Park

“Op safari in Zuid-Afrika”

Tijdens een trip naar Phantasialand maak ik minstens één rondje op Black Mamba. Wanneer ik naar Walibi Belgium ga, dan is Tutankhamon’s Egyptische laserduel verplichte kost. En als ik m’n spamfolder mag geloven, heb ik al miljoenen dollars geërfd van verre neven in Kinshasa en Mogadishu. Helaas gingen mijn ervaringen met Afrika geruime tijd niet veel verder dan dit. Tijdens de afgelopen jaren stonden er al heel wat mooie reizen op de agenda, maar Afrika werd daarbij stelselmatig vergeten. Onterecht, hoor ik je denken? Wel, ook ik werd stilaan gewaar dat hier verandering in moest komen. En raad eens… begin november 2021 zet ik voor het eerst voet op het Afrikaanse continent. Tezamen met Nick ga ik op zoek naar de Big Five, we ontdekken een oogstrelende wereldstad, we nippen van heerlijke glaasjes lokale wijn en natuurlijk staat er ook een pretpark op het programma. Ek is baie bly eindelijk in Zuid-Afrika te zijn.

PLAN AFRIKA = PLAN B

Zuid-Afrika is voor duizenden mensen een droombestemming. Het is zo’n reis waar je jaren naar aftelt en waar vele maanden planning aan voorafgaan. Wij gaan echter behoorlijk impulsief en last-minute te werk. Want als ik het zeer oneerbiedig mag uitdrukken, is deze trip naar Zuid-Afrika eigenlijk ons Plan B. We zouden oorspronkelijk immers naar Florida gaan. Onze eerste ritjes op Slinky Dog Dash, VelociCoaster en Rise of the Resistance… ze zouden allemaal tijdens de eerste week van november plaatsvinden.

Toen we begin 2021 onze vliegtickets naar Orlando reserveerden, dachten we dat er tijdens de herfst geen coronavuiltje meer aan de lucht zou zijn. Helaas pakt de realiteit anders uit. Hoewel de Verenigde Staten in november inderdaad hun grenzen heropenen voor Europese toeristen, valt mijn vakantieperiode stomweg een week te vroeg. We moesten de hele boel dus noodgedwongen annuleren, waarna we halsoverkop naar een alternatief zochten. Uiteindelijk boekten we de vliegtickets naar Zuid-Afrika amper twee weken voor afreis. Het is dus al snel 1 november, de dag waarop KLM ons in in zowat elf uur van Schiphol naar het zwoele Johannesburg vliegt.

Buiten Europa reizen is in 2021 lang niet zo vanzelfsprekend als twee jaar geleden. Coronatests en quarantaineperiodes zijn tegenwoordig haast onlosmakelijk aan long-haulvluchten verbonden, en daar heb je tijdens je welverdiende vakantie natuurlijk weinig behoefte aan. Het toerisme boomt momenteel echter in landen waar deze maatregelen soepel zijn. De Verenigde Arabische Emiraten en Mexico laten je bijvoorbeeld zonder veel gedoe binnen, maar ook Zuid-Afrika staat met open armen klaar voor internationale reizigers. Een negatieve coronatest voor vertrek is voldoende om hier verwelkomd te worden, that’s it.

SAFARI VOOR BEGINNERS

We starten onze reis met een van de dingen die je sowieso niet mag missen. De eerste activiteit waar een doorsnee Europese toerist aan denkt bij het begrip Afrika, dat is namelijk een safari. En het toeval wil dat Lonely Planet Zuid-Afrika bestempelt als een van de allerbeste safari-bestemmingen. Het enorme land ligt bezaaid met reservaten en wildparken, al speelt de meeste actie zich in de noordoostelijke landshelft af. Daar, aan de grenzen met Zimbabwe en Mozambique, ligt namelijk Kruger National Park. Iedere mogelijke bron heeft het over een spectaculaire plek vol natuurschoon en wildlife. Volgens velen is Kruger zelfs een niet-te-missen bestemming voor iedereen die naar Zuid-Afrika reist. Toch slaan wij Kruger National Park over. Het domein ligt behoorlijk uit de richting van onze andere bestemmingen en je maakt er bovendien kans op een shotje malaria. Hoewel daar natuurlijk prima middeltjes tegen bestaan, kiezen we tijdens deze last-minute trip liever voor een eenvoudigere safari-bestemming. De eerste dagen in Zuid-Afrika worden daarom doorgebracht in Kruger’s kleine, malariavrije broertje: Pilanesberg National Park.

Pilanesberg ligt op ongeveer tweeënhalf uur autorijden van Johannesburg. Dat is met onze huurwagen overigens een heus plezier. Het stuur zit weliswaar aan de rechterkant, de hendels voor richtingaanwijzers en ruitenwissers werden omgedraaid en je rijdt aan de andere kant van de baan, maar uitdagender wordt het niet. Het is als Belg zelfs confronterend om te merken dat het Zuid-Afrikaanse wegennet er beter bij ligt dan het onze.

Rondom de straten zien we echter vlug dat Europa ver achter ons ligt. Het is voor locals bijvoorbeeld doodgewoon om langs de snelweg te wandelen en zelfs oversteken is heel normaal. Langs de kleinere wegen zie je dan weer tamelijk armoedige dorpjes en ter hoogte van kruispunten probeert men om allerlei kleinigheden te verkopen via het autoraam. We bedanken vriendelijk voor de drankjes, de snacks en de gedroogde schildpadden (echt waar) en we zetten rechtstreeks koers naar Pilanesberg. Daarbij moeten we overigens rond een paar kuddes koeien en geiten manoeuvreren omdat die midden op de autoweg staan, al is dat best hilarisch.

IVORY TREE GAME LODGE

Zuid-Afrika is een land van contrasten. Want hoewel we tijdens het afgelopen uur nog door dorpjes met een krakkemikkige infrastructuur reden, belanden we kort na de middag op een behoorlijk decadente plek. We checken in bij de Ivory Tree Game Lodge, onze verblijfplaats voor de komende twee nachten. Alles wat ik mezelf bij een Afrikaanse lodge kon inbeelden, wordt hier in realiteit omgezet. Drie crewleden staan ons met een brede glimlach op te wachten, er worden frisse welkomstdrankjes aangereikt en de check-in verloopt in alle rust. En of we na de check-in nog even willen aansluiten voor het middagbuffet? Ja tuurlijk, dankjewel. Men draagt gastvrijheid hier duidelijk hoog in het vaandel, maar vooral de setting doet me duizelen. Ivory Tree nestelde zich in een enorm domein vol exotisch groen en werd rechtstreeks tegen de heuvels van Pilanesberg aangebouwd. Er kan gerelaxt worden bij het zwembad, men voorziet drie uitgebreide maaltijden per dag en ui-te-raard bestellen we ook een kleurrijke cocktail aan de bar. Ja, hier kan ik wel aan wennen.

De Executive Suite en de Luxury Suites zien er fantastisch uit, maar wij kiezen voor de Standard Suite. Hoewel dit de meest basic accommodatie is, worden we alsnog in een wereld van luxe ondergedompeld. Deze kamer bevindt zich in een vrijstaand huisje dat haast groter is dan mijn eigen appartement. De slaapkamer is ruim, het hemelbed heeft duizelingwekkende afmetingen en in de badkamer kan je gerust een walsje dansen. Het meest unieke element van die badkamer is overigens de buitendouche. ‘s Avonds onder een heldere sterrenhemel douchen, dat heeft een bepaalde charme. Het feit dat we vanuit de douche en het terras rechtstreeks op de grens van het nationaal park uitkijken, doet me trouwens stiekem dromen van een exclusief ontmoetingsmomentje met een lid van de Big Five. Helaas… blijven dromen.

BIG FIVE

Juist… de Big Five. Daarvoor kwamen we in eerste instantie deze kant op. Want hoewel we Simba en zijn kompanen natuurlijk al tientallen keren gespot hebben in dierentuinen en tijdens de gesimuleerde safari van Disney’s Animal Kingdom, willen we ze toch graag in hun Afrikaanse habitat bewonderen. Ivory Tree Game Lodge helpt ons daar graag bij. Het hotel organiseert namelijk twee game drives per dag en die zijn inbegrepen in je kamerprijs. Beide drives duren ongeveer drie uur en ze starten om 5h30 en om 16h30. Eerste gedachte: auw, die ochtendrit gaat wel erg vroeg van start. Tweede gedachte: cool, ik heb er zin in!

Voor onze eerste game drive moeten we gelukkig niet vreselijk vroeg opstaan. Om vier uur ‘s middags wordt er een afternoon tea georganiseerd, waarna alle hotelgasten plaatsnemen in de safaritrucks. Ivory Tree zorgt voor de indeling en wij belanden bij medepassagiers uit Zuid-Afrika, Engeland en (vanaf dag twee) bij een Vlaams gezin. De sfeer onder de acht inzittenden is gemoedelijk, en dat is mede te danken aan Melany. Melany is tijdens de komende dagen onze driver en ze steelt mijn hart vanaf seconde één. Ze kan urenlang honderduit over het park en zijn dierenbestand vertellen, maar saai wordt het nooit. Melany doet me bij momenten zelfs terugdenken aan de betere skippers van Disney’s Jungle Cruise, wat ik als een reusachtig compliment bedoel. Ze geeft alle mogelijke informatie, maar het blijft allemaal luchtig en humoristisch. We hadden ons werkelijk geen betere driver kunnen inbeelden.

The Big Five is zowat de Heilige Graal van het Afrikaanse dierenrijk. Als je op safari gaat, dan is het min of meer een verplicht nummertje om deze vijf diersoorten te zoeken. We hopen dus van ganser harte dat de leeuw, de neushoorn, de buffel, het luipaard en de olifant voor onze ogen – en voor de lens van onze camera – belanden.

Bizar genoeg is het na amper vijf minuten al feest. Aan onze linkerzijde spotten we meteen een neushoorn, een diersoort waarvan ik nochtans dacht dat die lastig te zien zou zijn. Het tegendeel blijkt waar, want neushoorns spotten we de komende dagen in groten getale. Je vindt in Pilanesberg zowel zwarte als witte neushoorns, al is die tweede soort duidelijk in de meerderheid. Dat geldt overigens ook voor hun totale, wereldwijde populatie.

Het verhaal over de naamgeving van witte en zwarte neushoorns wordt vaak verteld en nog vaker betwist, als we Melany mogen geloven. Er zijn dan ook verschillende denkwijzen. De populairste theorie schrijft de naam ‘white rhino’ toe aan een vertaalfout. In het Afrikaans werden zwarte en witte neushoorns respectievelijk puntlip en wijdlip genoemd, wat op de vorm van hun bek duidde. Engelstaligen interpreteerden ‘wijd’ als het lokale woord voor ‘wit’ en hopla… we spraken voorgoed over witte en zwarte neushoorns, terwijl de dieren qua kleur nauwelijks verschillen.

Hoewel witte en zwarte neushoorns qua uiterlijk geen enorme verschillen vertonen, schijnt er wel een behoorlijk verschil in temperament te bestaan. Black rhinos worden beschouwd als erg gevaarlijk, terwijl hun wijdlip-broertjes wat zachtaardiger zijn. Ze blijven dus rustig verder grazen terwijl Melany met het voertuig nadert. De afgesneden hoorns zijn overigens niet het werk van stropers. Deze worden door Pilanesberg National Park (pijnloos) ingekort, om zo eventuele boze zielen te slim af te zijn.

De Big Five spotten is één ding. Jongen van de Big Five spotten, dat is nog een heel andere discipline. Het duurt gelukkig niet lang voor we in beide reeksen een punt gescoord hebben. ‘Say hello to baby rhino‘, fluistert Melany ons toe.

Ik kan er niks aan doen, maar ik roep misschien een beetje te extatisch Pumbaa, terwijl ik volgende foto maak. De Engelse benaming van deze diersoort ontglipt me op dat moment heel even, al vindt Melany dat geen probleem. Ze verduidelijkt dat het inderdaad om warthogs (wrattenzwijnen) gaat, maar dat tachtig procent van de bezoekers deze beestjes ook gewoon Pumbaa noemt. Disney’s invloed gaat ver.

Het volgende dier dat we bewonderen, is iets minder Disney’esque. Ik hoopte uiteraard een giraf te spotten, maar had niet verwacht dat het in deze toestand zou zijn…

Melany vertelt dat deze half opgevreten giraf er al enkele dagen ligt. Hij werd volgens haar niet neergehaald door een roofdier, maar hij zou het slachtoffer van een blikseminslag zijn. Er hadden wat onweersbuien boven Pilanesberg gewoed en dit was hoogstwaarschijnlijk een gevalletje van wrong place/wrong time. Jammer voor meneer giraf, al zorgt zijn karkas wel voor behoorlijk wat spektakel tijdens onze game drives. Het ding trekt namelijk veel aandacht van hongerige beestjes. Deze bruine hyena (onderdeel van de Smiling Five?) ziet het feestmaal wel zitten.

Maar er zijn kapers op de kust. En tegen deze jakhals kan de hyena misschien nog wel de strijd aangaan, maar…

… ook deze gigant ligt op de loer. Nummer twee van de Big Five is bij deze officieel binnen. Ook van de leeuw had ik verwacht dat hij eerder lastig te spotten was, maar dat blijkt mee te vallen. Sterker nog: we worden de komende dagen ontzettend verwend als het om lion-based actie gaat.

Leeuwen zijn populair. En hoewel het doordeweeks best kalm blijkt in Pilanesberg National Park, zijn er direct veel kijklustigen wanneer er een katachtige gespot wordt. De drivers staan overigens constant in contact met elkaar, waardoor ze een belangrijke ontdekking meteen aan hun collega’s kunnen melden.

Dieren gaan met het leeuwendeel (pun intended) van de aandacht lopen. Toch is het sowieso een plezier om door Pilanesberg National Park te cruisen, want het landschap is fenomenaal. Ooit was dit een van de grootste vulkanen ter wereld, maar inmiddels is die al lang uitgedoofd. Het vulkanische verleden van Pilanesberg blijft echter mooi te zien op Google Earth: het heuvelachtige, cirkelvormige gebied contrasteert namelijk behoorlijk fel met de nagenoeg vlakke gebieden eromheen. Check dat geologische fenomeen zeker zelf eens.

Van Google Earth gaan we opnieuw naar The Lion King. Want hoewel wildebeesten (gnoes) niet tot de Big Five behoren, spelen ze wel een belangrijke rol in onze favoriete Afrikaans geïnspireerde Disney-film. Melany’s Afrikaanse uitspraak van het woord wildebeest is trouwens zo sappig dat we ze liefst achter elke hoek opnieuw spotten.

En als de wildebeesten geïnteresseerd zijn in de 2,2 kilometer lange Hippo Loop, dan volgen we hen natuurlijk graag. Benieuwd wat je van op deze Hippo Loop te zien krijgt? Zoek het vooral niet te ver…

Nijlpaarden worden wel eens bij de Big Five gerekend, maar dat klopt niet. Toch zijn deze dikkertjes erg imposant en tijdens de vooravond zien we ze rustig grazen aan de oevers van de Mankwe Dam. Dit is de grootste waterpartij van Pilanesberg en het is een plek waar altijd wel dieren te zien zijn. Er werd dan ook een fijne spottershut aangelegd en drivers vinden dit de ideale locatie voor een korte break.

Wanneer Melany voorstelt om iets te drinken, zien we dat absoluut zitten. En hoewel we cola of een glaasje water verwachten, mag het voor onze vrolijke chauffeur gerust wat meer zijn. Zuid-Afrikaanse wijntjes, bier, cider, gin-tonic of brandy&cola (het favoriete lokale mixdrankje)… ze heeft het allemaal meegebracht. Het was een zwoele en zweterige dag, dus we kunnen dit fijne verfrissingsmoment erg appreciëren. Die brandy&cola is trouwens verrassend lekker, dus ik raad ‘m aan.

Ligt het aan de brandy of gewoon aan het feit dat de duisternis valt? Geen idee, maar na onze pauze spotten we amper nog dieren. We rijden dus opnieuw richting de lodge, waar de horecamedewerkers ons uitnodigen voor de Boma. Boma is een typisch Afrikaanse aangelegenheid waarbij je onder de sterrenhemel dineert. Ivory Tree organiseert het evenement drie keer per week, waardoor haast elke gast er minstens één keer bij kan zijn. En hoewel het ‘s avonds aardig afkoelt, zorgt een centraal kampvuur voor de ideale omstandigheden. Tijdens de Boma genieten we van braai, het iconische Afrikaanse barbecue-gebeuren. Voor de grote verfijning moet je het allemaal niet doen, maar als vleesliefhebber kan ik het wel smaken. Authentiek Afrika op toeristenformaat, zullen we maar zeggen.

De nachtklok. Het is een begrip dat in België en (vooral) Nederland heel wat opschudding veroorzaakte, maar we zijn er intussen van verlost. In Zuid-Afrika is de nachtklok echter nog steeds van kracht, zelfs ondanks het verwaarloosbare aantal coronagevallen dat er begin november opgetekend wordt. Tussen middernacht en vier uur ‘s ochtends moet je binnenblijven en de horeca sluit in het hele land om 23h00. Doorzakken in de cocktailbar van het hotel, dat zit er dus niet in. Gelukkig waren we dat ook niet van plan, aangezien we al voor dag en dauw opnieuw in de safaritruck verwacht worden. Het is een persoonlijke wake up call van Melany die ons om vijf uur doet beseffen dat we echt geen ochtendmensen zijn. De game drive van gisteren was echter buitengewoon leuk, dus we hijsen ons met plezier uit dat kingsize bed.

Het vroege uur van opstaan werpt zijn vruchten af. Melany krijgt namelijk onmiddellijk een tip dat er veel activiteit is bij de doodgebliksemde giraf. Ze zoeft dus in sneltempo langs een kudde neushoorns en ze laat enkele impala’s voor wat ze zijn, want we moeten asap naar de plek waar het onweer toesloeg. Het wordt al vlug duidelijk waarom.

De eenzame leeuw die gisteren zijn maag vulde, is ondertussen verjaagd. Zijn plaats wordt ingenomen door een troep leeuwen met vijf vrouwtjes en een mannetje. Terwijl we het tafereel aanschouwen, horen we in de verte bovendien een luid gebrul. Blijkbaar is er nog een ander mannetje op komst. Melany aarzelt niet en ze rijdt in de richting van het geluid. We moeten niet lang zoeken om Mufasa* (*elke gelijkenis met bestaande Disney-films berust op louter toeval) te vinden.

Persoonlijke tip om jezelf in te leven bij de volgende foto’s: zoek op Spotify even naar de track This Land van Hans Zimmer… en droom weg.

Het is nog maar zes uur ‘s ochtends, maar zowat elke driver van Pilanesberg heeft reeds postgevat bij dit indrukwekkende schouwspel. Terwijl leeuw nummer twee het karkas van de giraf nadert, is de spanning in elk voertuig te snijden.

En wat gebeurt er wanneer twee machomannetjes elkaar naderen?

Juist… er ontstaat een bescheiden vechtpartijtje tussen Mufasa en Scar* (*elke gelijkenis bla bla bla…)

Nala* en Sarabi* hebben hun eigen gedachten bij het macho-achtige vertoon. En de giraf? Tja, die lag erbij en keek ernaar.

Ik denk dat ik voor vele lezers spreek wanneer ik zeg: het karkas van een giraf werkt niet bepaald als een afrodisiacum. De goesting van deze mannetjesleeuw wordt daarentegen wel aangewakkerd door het lijk van een giraf die al een week in de zon ligt te rotten. Opgelet dus voor de gevoelige kijkertjes, want volgende foto krijgt een KNT-label en een NSFW-waarschuwing.

De hele klus is op dertig seconden geklaard, maar Nala is er blijkbaar wel ondersteboven van. Knap werk, meneer Leeuw.

En ook de toeschouwers geven een goedkeurende blik.

We spenderen heel wat tijd aan de leeuwentroep en dat vinden we allemaal prima. Sterker nog: dankzij het spektakel bij de Pride Lands vergeten we snel dat de rest van deze ochtendlijke drive geen andere Big Fivers oplevert. Terwijl we onderweg zijn naar een van de viewpoints van Pilanesberg, duidt een oplettende Zuid-Afrikaanse medepassagier ons trouwens wel op deze schattigaard, die rustig langs de weg zit. Hij wordt beschreven als een blue-headed lizard, maar de Afrikaanse naam vinden we stiekem veel leuker. Aanschouw hieronder dus de suidelike klipkoggelmander.

Het zogenaamde Lenong Viewpoint is voor Melany opnieuw een uitgelezen locatie om haar hospitality-ervaring boven te halen. Om half acht ‘s ochtends doet ze dat gelukkig niet met sterke drank, maar wel met thee, koffie, warme chocolademelk en een duizelingswekkend uitzicht over Pilanesberg.

Fast forward naar de volgende drive, in de namiddag. Het valt op dat er ‘s namiddags meer activiteit te bespeuren valt, want het is opnieuw een beestige drukte vanjewelste. In de reeks Bambi-achtigen is het vanmiddag zelfs een erg verscheiden feestje.

Het broertje van deze kudu werd tijdens de braai van gisterenavond nog op ons bord geschept, maar ze lijken ons dat (gelukkig) niet kwalijk te nemen.

Spanningsopbouw is belangrijk in een tekst zoals deze. Vraag je jezelf al de hele tijd af of we erin slaagden om de volledige Big Five te spotten? Dan wil ik alvast verklappen dat we opnieuw een stapje dichter in de goede richting gaan. Olifanten hebben een haast even legendarische status als leeuwen en ze zijn bovendien veel gemakkelijker te spotten. Dus ja, tijdens onze vier drives zagen we een mooi aantal olifanten en ze lieten zich met veel plezier fotograferen.

Olifanten spelen ook graag verstoppertje en ze zijn er verrassend sterk in. Kan jij de olifant spotten die zich op onderstaande foto achter de bomen verschuilt? Like dit bericht als je hem gevonden hebt.

Op dag twee hebben er een aantal olifanten postgevat aan de rand van de Mankwe Dam. Ik kan dat alleen maar toejuichen, want het levert een erg fotogenieke situatie op.

De olifant is vrij gemakkelijk te spotten en dat geldt ook voor de zebra. Hoewel dit geen lid van de Big Five is, blijf ik het ontzettend mooie dieren vinden. Zeker wanneer Pilanesberg een picture-perfect backdrop levert, is dit een van die momenten waarop je beseft dat je écht in Afrika bent.

Mijn teller kleintjes van de Big Five krijgt bij deze tevens een boost. De Zuid-Afrikaanse lente is blijkbaar een goede periode om piepjonge wildlife te spotten. De dames in onze truck belonen het uitzicht steevast met ooh’s en aah’s.

Ook tijdens deze derde drive nemen we opnieuw een kijkje bij het giraffenkarkas. En hoewel het dier inmiddels ongeveer volledig opgevreten is, is de leeuwentroep nog steeds ter plaatse. In cominatie met het Golden Hour levert dat enkele waardevolle plaatjes op. Can You Feel The Love Tonight, zegt dat jou iets?

Melany verrijkt dit romantische moment trouwens met een extra weetje. Ze vertelt ons dat een troep uit meerdere mannetjesleeuwen kan bestaan, maar dat de donkerste manen het alfamannetje aanduiden. Dit wil zeggen dat het mannetje met de donkerste manen de vader van alle welpen is. Indien je bedenkt dat de manen van Scar donkerder zijn dan die van Mufasa, zou je plots helemaal anders kunnen nadenken over The Lion King. Komt er nog een vervolgfilm, waarin Simba ontdekt wie zijn echte vader is? Ik ben benieuwd wat Disney ermee doet.

Terwijl jij me vervloekt omdat je vanaf dit moment nooit meer op een normale manier The Lion King kan bekijken, spoel ik door naar de volgende ochtend. We worden nogmaals gewekt op een wansmakelijk vroeg uur, waarna we aan onze vierde en laatste drive beginnen. We worden dus stilaan professionals en we kijken niet meer verbaasd op van elke kleinigheid die er rond het voertuig gebeurt. Olifanten op een meter of drie? Niks bijzonders…

Zebra’s die poseren in de ochtendzon? Dat zijn we al gewend.

Overstekende neushoorns vinden we ondertussen de normaalste zaak van de wereld…

… en zelfs voorbijlopende leeuwen maken ons niet meer bang.

Eén ding waar we wel bang voor zijn: Pilanesberg verlaten zonder een giraf te spotten. Want hoewel we veel visueel vermaak aan onze onfortuinlijke bliksemvriend danken, duurt het tot safari nummer vier voor we een levend exemplaar te zien krijgen. Onderdeel van de Big Five is hij niet, maar iconisch is hij zonder enige twijfel. Ik geef zelfs graag toe dat ik in Pilanesberg veel liever een giraf wilde zien dan een buffel. Spoiler alert: die buffel zou zichzelf inderdaad niet tonen tijdens ons verblijf.

De glimlach van deze giraf maakt gelukkig helemaal goed dat we geen Big Five Bingo scoren.

Het wordt routine om een kijkje te nemen bij het giraffenkarkas, maar daar is sinds vanochtend alle actie uitgedoofd. De leeuwen hebben het terrein verlaten en ze lieten alleen dit hoopje rot vlees over. De bijhorende geur mag je jezelf er gerust bij inbeelden.

Het grootste deel van deze drive wordt gespendeerd aan luipaard-spotting. Of althans… pogingen om dat legendarische roofdier ergens te bewonderen. Er komen hoopgevende berichten vanuit een grasland in het centrum van Pilanesberg en we rijden er behoorlijk lang rond. Maar tevergeefs. Verder dan het volgen van deze pootafdrukken komen we niet. We moeten ons na twaalf uren safari dus tevredenstellen met een Big Three in plaats van een Big Five, maar het park heeft gelukkig nog enkele troostprijzen in petto.

Tijdens de laatste dertig minuten van onze safari maakt Melany plots melding van een heleboel diersoorten die ze normaal zelden tegenkomt. Eentje daarvan is deze (letterlijke) vreemde vogel.

En heb je ooit gehoord van de Afrikaanse Little Five? Het vinden van deze mini-creaturen is nog lastiger dan het behalen van een Big Five, maar dankzij deze panterschildpad hebben we toch een lid kunnen spotten.

Onze allerlaatste catch houdt zichzelf enigszins op de achtergrond, maar is volgens Melany wel erg uniek. Het is slechts de tweede keer dat ze de caracal in het nationale park ziet, en daar mogen we vandaag getuige van zijn. Hij behoort noch tot de Big Five, noch tot de Little Five, maar ik ben alleszins gecharmeerd door zijn schattige blik. Ja, dit is beslist een mooie afsluiter.

Daarstraks vertelde ik reeds dat Zuid-Afrika de vervanger is voor onze geannuleerde reis naar Orlando. En natuurlijk vind ik het nog steeds jammer dat het tripje naar Universal en Walt Disney World alweer voor een aantal maanden uitgesteld werd. Maar wanneer we Pilanesberg en de Ivory Tree Lodge achter ons laten, besef ik wel dat we voor een fantastisch alternatief opteerden. Want wat is beter dan een verblijf in zo’n kolossaal Disney-hotel? Juist… een cottage met een hippe buitendouche. En wat is fijner dan een gesimuleerde safari in Disney’s Animal Kingdom? Juist… de authentieke tours waar Melany ons op trakteerde. Ik beschouw mezelf niet als de grootste dierenliefhebber en ik zou heus geen volledige week op game drive willen gaan, maar van deze drie dagen genoot ik met volle teugen. Ik wil Pilanesberg bijgevolg warm aanbevelen aan iedereen die ooit deze kant op reist. Het park zit boordevol fotogenieke fauna en de vergezichten in deze uitgedoofde vulkaan zijn absoluut prachtig.

Drie dagen lang spookten The Circle Of Life, Hakuna Matata en Can You Feel The Love Tonight door mijn hoofd. The Lion King leverde dan ook een ideale soundtrack voor al het moois dat Pilanesberg te bieden heeft. Op donderdag nemen we echter afscheid van Simba, Pumbaa en de andere Afrikaanse wildlife. Ik hou van nationale parken, maar als Roller Coaster Traveller ben ik natuurlijk nóg meer geïnteresseerd in een ander type park. Vanuit Pilanesberg gaat het dus in rechte lijn naar het bekendste en grootste themapark van het hele continent. I Just Can’t Wait To… visit Gold Reef City.