Ushuaia

“Een stad aan het Einde Van De Wereld”

Ze leerden ons dat we ‘t heel zachtjes moeten doen. Geen kreetjes en geen lachjes. Ze vertelden ook dat je geen tovenaar of fee moet zijn om te kunnen toveren en dat op kusjesdag letterlijk alles mag. Verder ging het van oya lélé en mamasé tot aan eyo en kuma he. Of ik die dames van K3 na zulke uitspraken echt honderd procent vertrouw? Niet echt, nee. Mensen die via de telefoon smoorverliefd worden op een wildvreemde, moet je volgens mij sowieso met een korrel zout nemen. Toch is ‘t lastig om te bewijzen dat die meisjes en hun songwriter een beetje gaga zijn. De dingen waar K3 over zingt, staan immers zelden dicht bij m’n eigen leefwereld. Maar daar kwam recent verandering in. Op maandag 18 februari arriveerde ik immers in Ushuaia. Begin dat aanstekelijke melodietje dus maar te neuriën.

Wanneer we Hanne, Klaasje en Marthe mogen geloven, is Ushuaia een land waar het elke dag feest is, waar nooit oorlog geweest is, waar kinderen nog spelen en waar je alles kan delen. Hoewel ze met die laatste eigenschap gevaarlijk dicht bij communisme komen, zeg ik… Top! Fijn! Klinkt als een leuke plek. Maar laat me meteen een van de tienduizend luchtballonnetjes doorprikken: Ushuaia is geen land, maar wel een stad op het meest zuidelijke puntje van Argentinië. Na een drie uur durende vlucht zet onze piloot rond het middaguur de landing in. Aan de andere kant van het vensterglas zie ik hoe de omgeving drastisch veranderde ten opzichte van daarstraks. We vertrokken vanochtend 2.500 kilometer noordelijker in Buenos Aires, waar het landschap zo plat als een pannenkoek is. Hier in Ushuaia bepalen besneeuwde bergtoppen en dichte bossen echter het uitzicht. Ook qua klimaat moeten we ons aanpassen. In Buenos Aires werd vandaag een hete zomerdag met 33 graden voorspeld, terwijl Ushuaia het met ongeveer 25 graden minder moeten stellen. De turbulente landing doet bovendien vermoeden dat het hier stevig waait, dus ehm… wat doen we hier eigenlijk?

Voor de garantie op goed weer is Ushuaia inderdaad niet de ideale bestemming. Dat hadden we ook niet verwacht. Als je bij Zuid-Amerika onmiddellijk aan schaars geklede sambadanseressen, sombrero’s en zonovergoten stranden denkt, kan ik je vertellen dat er onderin het continent andere regels gelden. We zijn gearriveerd in Patagonië, een regio met harde winters en korte, wisselvallige zomers. Dit gebied strekt zich uit in het zuiden van Argentinië en Chili. Ondanks het allesbehalve tropische weer groeide Patagonië tijdens het afgelopen decennium uit tot een ware toeristenmagneet. Toegegeven… het ligt niet bij de deur. Maar als je de lange trip vanuit Europa waagt, kom je oog in oog met kolossale gletsjers, hemelsblauwe meren en een heleboel bijzondere diersoorten. Dit is dus geen Spaanse strandvakantie of een weekje all-innen aan de Turkse kust. Gelukkig is dat ook helemaal niet hetgeen ik zoek. Laat maar komen.

Onze uitvalsbasis voor het verblijf in Ushuaia is Hotel Lennox, een best wel hip etablissement. Spotgoedkoop is het er niet, maar we krijgen waar voor ons geld. De kamer werd voorzien van heerlijke bedden en een jacuzzi (leuk na een dagje in de Patagonische koude), het ontbijt is prima en ‘s avonds kan je terecht in de Buena Vista Bar voor een cocktail. Alleen al het feit dat die lounge z’n naam deelt met de leukste cocktailbar van Europa-Park verdient een applausje. Qua uitzicht moet die Buena Vista Bar trouwens niet onder doen voor z’n Duitse naamgenoot: het panorama op Ushuaia, de haven en het Beaglekanaal is erg indrukwekkend.

AVENIDA SAN MARTÍN

Ook de locatie van Lennox is top. Dit hotel bevindt zich centraal op de Avenida San Martín, wat de hoofdstraat van Ushuaia genoemd mag worden. Deze boulevard zit vol restaurantjes, souvenirwinkels en boetieks die vooral trekking-benodigdheden of winterkledij verkopen. De sfeer en de bouwstijl van deze Avenida San Martín doen trouwens terugdenken aan die van een skiresort. Dat gevoel wordt bevorderd door de besneeuwde bergtoppen in de achtergrond.

GLACIAR MARTIAL

Ergens in die bergen ligt overigens de Martialgletsjer, onze allereerste kennismaking met de Patagonische natuur. Een bezoek aan Glaciar Martial is een populaire halfdaagse activiteit voor toeristen. Het startpunt van deze wandeling is de zogenaamde Refugio de Montaña, een taverne die net buiten het centrum van Ushuaia ligt. Je kan erheen wandelen, al maakt dat de tocht beduidend langer en zwaarder. Ik zou dan ook aanraden om gewoon een taxi naar de Refugio te nemen (kost een kleine tien euro) en van daaruit te vertrekken.

Dat de ene gletsjer de andere niet is, wordt tijdens deze reis goed merkbaar. Glaciar Martial lijkt bijvoorbeeld in geen enkel opzicht op de indrukwekkende Glaciar Perito Moreno, die we later deze week bezoeken. Glaciar Martial is heus niet zo bijzonder, als ik heel eerlijk ben. Toch moet je deze hike vooral ondernemen omwille van de vergezichten richting Ushuaia. Wanneer je tijdens de beklimming achterom kijkt, zie je ‘t centrum van Ushuaia namelijk steeds kleiner worden.

De wandeling van de Refugio naar het laatste uitkijkpunt is een kleine vier kilometer lang en wij deden er ongeveer anderhalf uur over. Dat is aan een normaal tempo met regelmatige stops voor foto’s. Het finale klimmetje is pittig, maar het loont de moeite om helemaal tot boven te gaan. Het uitzicht is immers indrukwekkend. Van op het hoogste punt krijg je een prachtig uitzicht over Ushuaia en haar omliggende bergketens, de plaatselijke luchthaven en het Beaglekanaal. Aan de overzijde van het Beaglekanaal ligt trouwens Isla Navarino, een erg dunbevolkt eiland dat onderdeel is van Chili.

De terugweg verloopt via hetzelfde pad en is logischerwijs een stuk minder vermoeiend. Wel redelijk intens voor je kuiten, maar kom… we zijn geen pussies, hè. Ongeveer drie uur na ons vertrek staan we opnieuw aan het beginpunt van de trail. In de Refugio de Montaña kunnen we trouwens tot zes uur ‘s avonds terecht kan voor een hapje en een drankje. Fijn, dat hebben we wel verdiend. Hypermodern is het interieur van de Refugio niet, maar de haard brandt hier heerlijk, de chocomelk is lekker en een glazen kast vol taarten staat ons verleidelijk aan te kijken.

BEAGLE CHANNEL

Onze tweede dag in Ushuaia staat in het teken van pinguïns. We gaan een hele dag op pad met Piratour, een reisorganisatie die gespecialiseerd is in boottochten op het Beaglekanaal. Tezamen met onze lieftallige gidsen varen we naar eilanden vol zeeleeuwen, nemen we een selfie bij een iconische vuurtoren en ‘s namiddags bekijken we een pinguïnkolonie van wel erg dichtbij. Heel erg boeiend allemaal. Zo boeiend zelfs dat het een apart report verdient.

PARQUE NACIONAL TIERRA DEL FUEGO

Laat ons hier dus vooral fast-forwarden naar dag drie. Een dag waarop het regent, giet en stormt. Ik ben als Belg natuurlijk wel aan rotweer gewend. Een buitje schrikt me dus heus niet af, maar tijdens deze woensdag blijft de regen echt met bakken uit de hemel vallen. Een héle dag lang. Da’s alles behalve ideaal in een streek waar je eigenlijk voor de wondermooie natuur en outdoor-activiteiten bent. Onze plannen voor vandaag vallen dus letterlijk in het water. We hadden een dagje in het Parque Nacional Tierra del Fuego gepland. Dit natuurpark ligt op een kleine twintig kilometer van Ushuaia en er zouden een aantal erg mooie hikes te vinden zijn. Zowel de Hito XXIV Trail (die langs de oevers van een meer naar de grens met Chili leidt) als de Cerro Guanaco Trail (een bergbeklimming met weidse panorama’s) zien er schitterend uit, maar of we met dit hondenweer echt van zulke wandelingen zouden genieten? Ik betwijfel het ten zeerste. We laten dat doorweekte ploeterwerk dus – weliswaar met pijn in het hart – aan ons voorbij gaan.

TREN DEL FIN DEL MUNDO

De afstand tussen Stabroek en Ushuaia bedraagt een slordige 13.951 kilometer, wat overeenkomt met ongeveer 18.600 ritjes op de Efteling z’n Python. Da’s een heel eind en ik kom hier in de nabije toekomst dus wellicht niet meer. Daarom zoeken we alsnog een alternatief om het Nationale Park van naderbij te bekijken. Dat alternatief vinden we en het heet Tren del Fin del Mundo. Deze treinrit aan het einde van de wereld vertrekt enkele kilometers buiten het stadscentrum en brengt ons naar een eindstation in het park.

Deze trein aan het einde van de wereld krijgt op TripAdvisor gematigde commentaren. De vaakst terugkerende kritiek is het feit dat het allemaal heel pretparkachtig en artificieel over komt. Als je de titel van deze blog in het achterhoofd houdt, weet je gelukkig dat ik weinig problemen heb met zulke dingen.

Aan boord van de Tren del fin del Mundo ontdek je de laatste zeven kilometer van de historische Ferrocarril Austral Fueguino. Het spoor werd begin 19de eeuw gebruikt om gedetineerden en bouwmaterialen te vervoeren tussen de gevangenis in Ushuaia en de werkplek in de bossen. De stad was toendertijd een kolonie voor gevangenen en bleef dat tot 1947. De trein geraakte durende de daarop volgende jaren in verval, maar werd uiteindelijk in 1994 heropend voor toeristische doeleinden. Sindsdien gaat deze populaire attractie drie maal per dag heen en terug tussen Estación Fin del Mundo en het Estación Parque Nacional.

Net zoals dat bij een klassieke trein het geval is, zijn er verschillende reisklassen beschikbaar. Hieronder zie je de standaardklasse, welke nog steeds vrij comfortabel te noemen is (en op zo’n regendag duidelijk ook niet al te druk). Tijdens een van de twee ritten krijgen we zelfs een upgrade naar de betere rijtuigen, waar verwarming en een tafeltje per twee zitplaatsen voorzien is. Een leuk extraatje, maar ik raad je aan om er niet extra voor te betalen. Zo’n enorm verschil in belevenis vormt het namelijk niet.

De heenrit naar het Nationale Park wordt twintig minuutjes onderbroken voor een tussenstop aan Estación La Macarena. Die naam doet vermoeden dat we hier een belachelijk dansje moeten uitvoeren, maar da’s gelukkig niet waar. We stoppen hier echter om een blik te werpen op de gelijknamige waterval en om onze vooraf gemaakte toeristenfoto’s eventueel aan te kopen. Zo pretparkachtig is het geheel inderdaad: vlak voor je aan boord gaat, word je subtiel gedwongen om een foto te maken met een zogezegde bandiet. Niet echt nodig, maar het is verbazend hoeveel toeristen die foto ook effectief aanschaffen.

Aan het eindstation stappen we even uit terwijl de locomotief omgedraaid wordt. Vele medepassagiers wagen het om verder het Nationale Park in te trekken, maar wij keren onmiddellijk met dezelfde trein terug. Wanneer we terug bij het Estación del Fin del Mundo arriveren, kunnen we concluderen dat de TripAdvisor-commentaren deels terecht zijn. Het hele gebeuren wordt commercieel ten volle uitgebuit, waardoor de trein minder authentiek aanvoelt dan hij eigenlijk is. Ook de kostprijs van 1.200 pesos (een dikke 25 euro) is naar Argentijnse normen stevig te noemen. Op een droge dag zou ik de trein dus overslaan en direct voor een wandeling in het park opteren. Maar of dit een platte toeristenval is, zoals sommige stemmen beweren? Neen, ik vind van niet. Tren del Fin del Mundo vertelt een historisch verhaal en zeker tijdens deze regendag is dit een ideale activiteit. De kleinschalige musea van Ushuaia zeiden ons beiden niks en op deze manier konden we alsnog relatief droog genieten van de natuurpracht hier aan ‘t einde van de wereld.

MIRADOR WALLNER

Op donderdag 21 februari mogen we in schoonheid afscheid nemen van de stad, want de hemel is grotendeels opgeklaard. De neerslag van gisteren heeft de Martial Mountains trouwens omgetoverd tot een spierwit sneeuwlandschap, wat Ushuaia nog meer skiresort-vibes meegeeft. We vliegen pas ‘s namiddags verder naar onze volgende Patagonische bestemming, dus we krijgen nog enkele urenom van Ushuaia te genieten. We besluiten om naar het Wallner-uitkijkpunt te wandelen. Dit panoramapunt ligt halverwege tussen de stad en de Martialgletsjer en is onder toeristen niet zo bekend. Het wordt ons vlug duidelijk waar die beperkte populariteit vandaan komt: hoewel Mirador Wallner netjes op Google Maps aangeduid wordt, zijn er weinig concrete aanwijzigingen over de exacte route. Uiteindelijk vind ik al wandelend een tripverslag op internet waarin gezegd wordt dat het startpunt aan Hotel Las Hayas ligt. En inderdaad… op de parking van dit hotel (dat relatief hoog in de bergen ligt) staat een infobord dat de weg naar verschillende kleinschalige uitkijkpunten wijst. Van daaruit kronkelt er een smal, maar erg goed bewegwijzerd pad door het bos.

Mirador Wallner levert niet de meest waanzinnige uitzichten. Zeker wanneer je de hike naar Glaciar Martial al ondernomen hebt, kan je deze wandeling met een gerust geweten overslaan. Toch zullen Nick en ikzelf deze voormiddag niet snel vergeten. We werden tijdens een groot deel van de route namelijk bijgestaan door drie straathonden. Google Maps stuurde ons via een achterbuurt van Ushuaia naar de start van de trail. Daar, ergens in een rustige straat, liepen deze drie rakkers wat doelloos rond. Toen wij passeerden op weg naar Hotel Las Hayas, volgden ze ons voor de volledige drie kilometer naar Mirador Wallner. Ik heb helemaal niks met honden, maar toch maakte dit extraatje die vrij banale wandeling best bijzonder.

We zouden het met die dierenvrienden haast vergeten, maar het ging hier over Mirador Wallner. Hieronder zie je het uitzicht waarop deze plek ons trakteerde. Noem het gerust een soort B-versie van de Glaciar Martial: niks wereldschokkends, maar wel ideaal om enkele vrije uurtjes mee op te vullen.

USHUAIA HEE!

Ushuaia is een nachtclub in Ibiza, een merk van douchegel en een liedje van K3. Maar bovenal is Ushuaia meest zuidelijke stad van onze planeet. En wanneer je naar dat onderste puntje van Argentinië reist, valt er wel wat moois te ontdekken. De sfeer in de straatjes is leuk, de bergen leveren views van de bovenste plank en het nabijgelegen National Park zag er (ondanks ons blitzbezoek) best imposant uit. Toch geef ik eerlijk toe dat Ushuaia geen onvergetelijke indruk op me maakte. Van de vijf bestemmingen die we tijdens deze Argentijnse rondreis aandoen, is dit de plek die me het minste heeft verbaasd. Dat wil niet zeggen dat een trip naar Ushuaia pure tijdsverspilling is, maar voor het ultieme natuurschoon zijn er betere plekken in Patagonië. En gelukkig gaan we daar binnenkort heen.

De meisjes van K3… ik durf er wel eens mee lachen, maar toegegeven: hun liedjes zijn vaak tof en er zit soms grond van waarheid in. Waar krijg je een medaille opgespeld? Bij de politie, natuurlijk. En wat doen we als het binnen regent? Simpel: dan zet je een emmer onder het gat. Niet de meest duurzame oplossing, maar hey… je probleem is wel opgelost. Dus lieve dames, jullie zijn goed bezig. Maar mag ik toch enkele kleine wijzigingen doorvoeren bij Ushuaia? Gewoon om de geloofwaardigheid van dat nummer op te krikken? Want hoewel jullie dicht bij de realiteit waren, zou ik toch eerder gaan voor…

Ga je mee naar een plek waar er elke dag avontuur is? Oh oh oh, wat een mooie droom.