Switch to English version

Parque de Atracciones de Madrid

Madrid, Spanje

“Prima pretpark zonder overbodige poespas”

Rustig flaneren op de Gran Vía, een potje mensen kijken in Parque El Retiro of sangria slurpen op een zonnig plein… Een bezoekje aan Madrid is eigenlijk altijd een goed idee. Er heerst een heerlijk klimaat, er is genoeg te beleven en Madrid lijkt bovendien net iets minder platgelopen door toeristen dan die andere Spaanse grootstad aan de Catalaanse kust. Ik kom hier dus graag, eens te meer omdat Madrid een behoorlijk interessante pretparkbestemming vormt. Sinds 2002 vind je ten zuidoosten van de stad het indrukwekkende Parque Warner, maar ook dichter bij het centrum vind je kicks op achtbaanrails. ¡Vamos al Parque de Atracciones!

Parque de Atracciones is een onderdeel van Casa de Campo, een reusachtig natuurdomein op een boogscheut van Madrid. Ik vertelde in de reisverslagen over Stockholm en Singapore reeds dat ik Djurgården en Sentosa fantastische plekken vind, dus het is fijn om te zien dat ook de Madrilenen zo’n uitgestrekt vrijetijdspark kregen. Coaster junkies schenken hun aandacht natuurlijk vooral aan het plaatselijke pretpark, maar je vindt hier ook waterpartijen, verschillende restaurants, een grote dierentuin en kilometerslange wandel- en fietsroutes. Casa de Campo is eenvoudig bereikbaar met de metro of een taxi, maar het fijnste vervoersmiddel is ongetwijfeld de Teleférico de Madrid. Deze kabelbaan is zowat tweeënhalve kilometer lang en hij verbindt de rozentuin van het stadscentrum met het station van Casa de Campo. De Teleférico is op het moment van publicatie helaas dicht voor grote renovatiewerkzaamheden, maar naar verwachting zal hij in 2027 heropenen.

Goed nieuws voor iedereen die een abonnement van Bobbejaanland bezit: je mag hiermee ook één keer per jaar gratis naar Parque de Atracciones. Je hoeft zelfs geeneens langs de informatiebalie of kassa te passeren, want je jaarkaart uit Lichtaart wordt gewoon gescand aan de draaipoortjes. Het park binnenkomen is dus een fluitje van een cent. En hoewel we van een plek met de naam ‘Parque de Atracciones’ geen hoogstaand thema verwachten, ontplooit er zich achter de ingang toch een behoorlijk indrukwekkend uitzicht. Vooral de gigantische boulevard met fonteinen en watervallen maakt visueel een sterke indruk. Aan het uiteinde van deze laan, die min of meer fungeert als de Main Street van Parque de Atracciones, ligt dan weer een plein met meerdere rides. Blikvangers zijn een (helaas gesloten) monorail met zeppelins en Star Flyer. Deze zweefmolen is met z’n hoogte van 80 meter sowieso imposant, maar men maakte het nog wat sensationeler door de attractie op het hoogste punt van het park te plaatsen. De attractie levert bijgevolg niet alleen prachtige uitzichten op Parque de Atracciones en Casa de Campo, maar we zien in de verte ook de skyline van Madrid.

De zogenaamde Zona de Tranquilidad staat voor kalmte en familiale ervaringen. Bij de hard draaiende Star Flyer werd dat nog niet echt duidelijk, maar het wordt gecompenseerd door een rustgevende vaartocht bij La Jungla. Er zijn in Europa meerdere pretparken die probeerden om het succes van Disney’s legendarische Jungle Cruise te evenaren, al is het aantal geslaagde pogingen op de vingers van één hand te tellen. Ook La Jungla in Parque de Atracciones valt helaas buiten de boot (pun intended). De audio-animatronics bewegen houterig en de scènes werden soms iets te letterlijk gekopieerd uit Disneyland. Als er één attractie in dit park genomineerd mag worden voor een dringende makeover, dan gaat mijn stem naar La Jungla.

De figuurtjes uit het Nickelodeon-universum worden sterk vertegenwoordigd in de pretparken van Parques Reunidos. Net zoals Movie Park Germany heeft ook dit Spaanse park namelijk een kleurrijk kindergebied dat in z’n geheel gewijd is aan characters als SpongeBob, Dora en Rugrats. Het attractieaanbod bestaat onder andere uit een Twist ‘n’ Splash van Mack Rides, een rijschool voor kinderen, meerdere molentjes en een autorondrit. Creditjagers kunnen dan weer terecht bij Padrinos Voladores (een grappige vliegtuigattractie die de benaming achtbaan nauwelijks verdient) en Paw Patrol (een kleinschalige Zamperla-baan). Mag ik trouwens een complimentje geven aan Parque de Atracciones voor deze kinderzone? Nickelodeon Land heeft een mooie selectie attracties, de decoratie oogt fris en er werd ruim voldoende schaduw gecreëerd. Fijn!

We gaan verder in de Zona de Naturaleza, waar weelderig groen en een vleugje exotiek centraal staan. Op het eerste zicht lijkt dit dus een ideale plek om in alle rust te genieten, maar hou je alsnog gereed voor een portie frustratie als je de beide rollercoasters van dit gebied wil bezoeken. Qua capaciteit worden er hier immers geen wonderen verricht en da’s nog een understatement. Zo staat er bijvoorbeeld nauwelijks volk in de wachtruimte van Vértigo, maar onbegrijpelijke operations zorgen ervoor dat we alsnog 20 minuten aanschuiven. Wanneer ik later die middag een blik op de rij werp, schat ik dat de wachttijd al gauw anderhalf uur bedraagt. Of Vértigo dat waard is? Absoluut niet. Dit is een standaard Wild Mouse van Mack en die dingen zijn nu eenmaal niet spectaculair. Als je de baan en z’n kleurenschema herkent, is dat overigens geen toeval: dit is inderdaad de verdwenen tweede helft van Speedy Bob in Bobbejaanland.

Vértigo niet het enige probleemgeval van Parque de Atracciones wanneer we over de capaciteit hebben. Ook bij TNT Tren de la Mina gaat het allemaal afschuwelijk langzaam. Ik herinner me nog goed dat we hier ooit zowat 75 minuten aanschoven, ondanks een relatief korte rij. De operatoren werkten met een ongelooflijke traagheid en de tweede achtbaantrein stond stof te vergaren op de transfertrack. Niet verrassend: die laag stof is in 2025 nog dikker geworden. Ook vandaag draait Tren de la Mina met één trein en er worden regelmatig plaatsen opgeëist door betalende voordringers, dus de gewone rij schuift nauwelijks op. Gelukkig krijgen we er deze keer wel een toffe rit voor in de plaats. De lay-out bevat enkele verrassend pittige bochten en de trein raast er relatief soepel doorheen. Parque de Atracciones werkte Tren de la Mina af met wat simpele rotsen en dat is eigenlijk al meer dan ik van dit park verwachtte. Uitstekende familieachtbaan.

Of het nu over PortAventura, Isla Mágica of Parque Warner gaat… zowat ieder Spaans themapark pronkt met een stevige collectie waterattracties. Het aanbod bestaat doorgaans uit the big three: een rapid river, een boomstammenbaan en een shoot-the-chutes. Parque de Atracciones wijkt niet van dit principe af en biedt dus ruim voldoende manieren om af te koelen. De eyecatcher in dit segment is Los Fiordos, een spillwater die vooral opvalt dankzij het prachtige kasteel aan de ingang. De natheid lijkt ons iets te extreem, dus we besluiten om deze ride te skippen. Toch werpen we van op de oever met plezier een blik op deze geïmproviseerde wet T-shirt contest, maar we worden al vlug gewaar dat de deelnemers ons ideaalbeeld niet benaderen. Jammer.

Even verderop vinden we Los Rapidos, een raftingbaan met twee gezichten. Enerzijds ben ik positief over de knappe integratie in het landschap en ik vind het fijn dat de lifthill aan de start van de rit zit (dit lijkt bij rapid rivers helaas eerder uitzonderlijk). Anderzijds mist Los Rapidos helaas de power die je in dit hete klimaat verwacht. Van hoge golven is er amper sprake en er is bijgevolg een reële kans dat je kurkdroog uitstapt. Ik herinner me dat ik deze attractie tijdens een vorig bezoek met drijfnatte kledij verliet, dus ik vermoed dat de makke ervaring van vandaag een momentopname is. Misschien een pomp die buiten bedrijf was?

De boomstammenbaan, ten slotte, gaat door het leven als El Aserradero. Dat mag vrij vertaald worden naar de zagerij en het thema is dus gelijkaardig aan dat van soortgelijke attracties in andere pretparken. Met het decor verdient Parque de Atracciones overigens geen punten: El Aserradero is oud en dat zie je eraan. Toch doet de ride wat hij hoort te doen, want droog uitstappen is hier geen optie. De beide splashes zijn behoorlijk nat en een slecht afgesteld watervaleffect kan je zelfs letterlijk een koude douche opleveren.

Parque de Atracciones is opgedeeld in vier grote gebieden. Nickelodeon Land is er voor de kleintjes, terwijl de groene Zona de la Naturaleza en Zona Tranquilidad een familiaal karakter hebben. De zogenaamde Zona del Maquinismo is dan weer de thuishaven van de meeste thrillrides. Het aanbod bestaat uit een heleboel flatrides, maar de echte blikvangers zijn natuurlijk de achtbanen. Het meest opvallende exemplaar van Parque de Atracciones is ongetwijfeld Abismo, een SkyLoop van het Duitse Maurer Rides. Het gaat hier gelukkig om een verlengde versie, waardoor Abismo automatisch boeiender oogt dan zijn soortgenoot in het Duitse Skyline Park. Toch moet ik concluderen dat Abismo me niet overtuigt om meer dan één ritje te maken. Ik ben geen fan van de verticale lifthill, ik ben nog minder fan van de trage eerste inversie en de beugel begint gaandeweg onaangenaam strak op m’n middel te drukken. Ik geef toe dat Abismo best soepel is en dat hij veel thrill in een beperkte baanlengte propt, maar het ritverloop is zo onnatuurlijk dat ik er helemaal niet van geniet.

Abismo is, om het zacht uit te drukken, geen capaciteitsmonster. Toch blijft de wachtrij vandaag kort, waarschijnlijk omdat heel wat bezoekers deze achtbaan net iets te extreem vinden. Bij de volgende coaster merken we trouwens exact hetzelfde tafereel op. Sterker nog: het personeel van Tornado staat letterlijk op bezoekers te wachten. We nemen dus snel plaats, om vervolgens te voelen dat Intamin eigenlijk best goeie inverted coasters aflevert. Akkoord… deze gitzwarte coaster levert geen topervaring à la Black Mamba of Nemesis, maar hij laat wel haast elke SLC van Vekoma achter zich. Helaas moet ik daarbij vermelden dat de algemene staat van de baan tamelijk belabberd is. De treinen hebben hun beste tijd gehad, het station ziet er triest uit en Tornado ligt sowieso in een ietwat schraal achterhoekje van het park.

Voorlopig vertelde ik jullie over een aantal rollercoasters die best oké waren, maar een fantastische achtbaan kwam ik nog niet tegen. Gelukkig weet één specifieke achtbaan wel te excelleren en dat is Tarántula. Op het eerste zicht lijkt dit nochtans een standaard spinning coaster van Maurer. Het thema werd summier uitgewerkt en je ziet geen unieke elementen, zoals die bijvoorbeeld bij Phantasialand z’n Winja’s aanwezig zijn. Pas wanneer we plaatsnemen, merken we dat Tarántula een hele stap verder gaat dan de meeste soortgenoten. De baan heeft een mooie tracklengte van 630 meter en de topsnelheid ligt op bijna 70 kilometer per uur. Verder bevat de lay-out een paar verrassend diepe drops en het bochtenwerk brengt ons in een intense spin. Ik moet dus even op m’n positieven komen na deze heftige rit. Als het op spinning coasters van Maurer aan komt, lijkt Tarántula me persoonlijk de heftigste variant in heel Europa.

Onze dag in Parque de Atracciones loopt op zijn einde en we gaan met plezier terug naar de binnenstad voor een aperitiefje. Met een Aperol in de hand besluiten we dat het een fijne middag was, al is het belangrijk om dit park zonder hoge verwachtingen binnen te wandelen. Parque de Atracciones is namelijk een stadspretpark zonder overbodige franjes. Hoogstaand thema vind je hier niet en verwacht alsjeblieft ook geen bijzondere shows of entertainment. Bezoekers krijgen wel een tamelijk ruim attractieaanbod voorgeschoteld, al moet ik daar meteen bij vermelden dat een echte blikvanger ontbreekt. Tarántula is leuk en Abismo blijkt voor de gemiddelde Spanjaard al een intense beleving, maar het zijn geen rides die ik bij de Europese top zou rekenen. Het lijkt me sowieso tijd voor een uitbreiding, want de laatste nieuwe rollercoaster dateert alweer van het jaar 2012. Als het van mij afhangt, mag er hier in de nabije toekomst zeker een toffe wooden coaster of een verfrissende waterachtbaan verschijnen.

We laten Casa de Campo en Parque de Atracciones achter ons. Een dag later zeggen we trouwens ook adiós tegen het stadscentrum. Op zondag rijden we namelijk naar San Martín de la Vega, een plaatsje op ongeveer 25 kilometer van Madrid. Een gemiddelde citytripper heeft hier weinig te zoeken, maar een doorsnee pretparkliefhebber beleeft hier het hoogtepunt van zijn/haar trip naar de Spaanse hoofdstad. Of Parque Warner de verwachtingen kan inlossen? Je leest het in m’n volgende report.