Switch to English version

Six Flags Magic Mountain

Valencia, California, USA

“Achtbanen, achtbanen en nog eens achtbanen”

Welkom in Six Flags Magic Mountain, een plaats die zichzelf dankzij z’n zeventien kilometer achtbaanrails, twintig lifthills en 43 inversies met recht en reden de thrill-hoofdstad van de Amerikaanse westkust mag noemen. Het in 1971 geopende park speelt niet alleen een hoofdrol in de natte dromen van menig coasterfan, maar verschijnt ook in films, videoclips en televisieseries. We kunnen dus wel stellen dat Six Flags Magic Mountain een iconische plek is die je als pretparkliefhebber ooit bezocht moet hebben. Stel je navigatiesysteem alvast in op Santa Clarita, een stad die zowat zestig kilometer ten noordwesten van Los Angeles ligt.

Op het moment van publicatie staan er maar liefst 21 verschillende achtbanen in Six Flags Magic Mountain. Dat zijn, voor alle duidelijkheid, meer rollercoasters dan Walibi Belgium en Walibi Holland tezamen hebben. Veel dus. Eigenlijk zelfs te veel om op een dag te beleven. Tijdens ons bezoek opent Six Flags Magic Mountain de poorten om half elf en om zes uur ‘s avonds is de pret alweer voorbij. Ingewikkelde wiskunde leert me dat we ieder uur drie rollercoasters moeten bedwingen om ze allemaal gedaan te krijgen. Onmogelijk, dat beseffen we meteen. Gelukkig mag ik melden dat Six Flags Magic Mountain tijdens het laagseizoen haast altijd meerdere rides dicht houdt. Bij houten achtbaan Apocalypse, hyper coaster Goliath en een aantal flatrides blijven de deuren vandaag stevig op slot. Dat maakt onze dag al makkelijker.

DE KLASSIEKERS

Six Flags Magic Mountain bestaat al bijna 55 jaar en vertelt bijgevolg een verhaal van oud en nieuw. De inkomzone is een plek die ons vooral aan lang vervlogen tijden herinnert. De geometrische structuur boven de ingang oogt bijvoorbeeld vreselijk ouderwets en ook de gebouwtjes aan het inkomplein kunnen een opknapbeurt gebruiken. Gelukkig zijn er ook elementen die beter bewaard bleven. Om de hoek vinden we immers een prachtige draaimolen uit 1912 en een fotogeniek vijvertje met watervallen, fonteinen en de onvermijdelijke zes vlaggen. In de achtergrond spotten we dan weer twee rollercoasters die ieder op hun eigen manier legendarisch zijn. Ik heb het over de moderne flying coaster Tatsu en een helderwit stuk antiek.

Over dat antieke staal gesproken… Ik begrijp dat het lastig is om een naam te verzinnen voor een achtbaan. Wanneer de carrière van die achtbaan een halve eeuw duurt, kan je er echter regelmatig een nieuwe naam op plakken. Na Great American Revolution, La Revolución en Revolution belandden we uiteindelijk bij de huidige benaming: New Revolution. Het is de op twee na oudste rollercoaster in het huidige Six Flags Magic Mountain en we mogen wel zeggen dat ‘t een gamechanger was. Deze Schwarzkopf-machine was immers de eerste hedendaagse achtbaan met een verticale looping. Wat ik extra bewonderenswaardig vind, is het feit dat men er nog een behoorlijk lange lay-out aan koppelde. De baan bevat een paar diepe drops en langgerekte helix-bochten. De ritervaring van New Revolution is overigens verbazend tof. Ondanks z’n hoge leeftijd blijft de baan relatief soepel en de looping is heerlijk krachtig.

Arrow Dynamics is voor Europeanen geen legendarische naam. De bouwer kreeg op ons continent relatief weinig orders, maar dat is in Amerika anders. Hier in Six Flags staan er zelfs vier Arrow-constructies op en rond de Magische Berg. Al die exemplaren waren in hun eigen tijdsgeest vernieuwend. Gold Rusher dateert bijvoorbeeld uit de periode waarin mijntreinachtbanen nog bij de meest spectaculaire attracties uit de pretparkwereld gerekend werden. Deze familiale coaster uit 1971 stelt tegenwoordig uiteraard niet veel meer voor, maar hij levert wel een leuke terugblik op de beginjaren van Six Flags Magic Mountain. Een kleine twintig jaar later werd Viper een van de meest monumentale achtbanen op de planeet. De baan telt niet minder dan zeven inversies, waarvan er eentje ruim veertig meter boven de oppervlakte zweeft. Ik ondervond tijdens een eerder bezoek dat het comfort bij deze Viper ver te zoeken is, dus we slaan ‘m vandaag zonder spijt over.

De suspended coaster van Arrow is een uitstervend ras. Er zijn er wereldwijd nog vijf actief en Ninja is er een van. Het thema van deze baan beperkt zich tot een Japans getint toegangsportaal en een aanpalende Aziatische fastfoodzaak, die op instorten schijnt te staan. Verder is er helemaal niks ninja-achtigs aan deze Arrow suspended coaster, maar de ritervaring maakt veel goed. De baan is krachtig en snel, de g-krachten zijn duidelijk voelbaar en je swingt heerlijk vlot door de bochten. Voor een 36 jaar oude klassieker doet Ninja het in mijn ogen niet slecht, al vormt de op ‘t eind geplaatste lifthill een beetje een anticlimax.

DE LANCERINGEN

Wanneer je alle rollercoasters van Six Flags Magic Mountain één maal bezoekt, word je in totaal negen keer gelanceerd. Twee van die acceleraties moeten we vandaag echter sowieso missen. De beide tracks van Superman – Escape From Krypton zijn immers al een tijdje standing but not operating. Volgens bepaalde geruchten zou deze achtbaan, die ooit de hoogste en snelste van de planeet was, zelfs nooit meer openen. En eerlijk gezegd… ik zou het geen ramp vinden. De lay-out van deze coasters is wel erg minimalistisch en de lancering was allesbehalve intens. Bovendien maakte het ding een kabaal waar het menselijke oor nauwelijks tegen bestand is.

Het Amerikaanse Premier Rides werd voornamelijk bekend dankzij z’n launched coasters. In Six Flags Magic Mountain mocht de constructeur zelfs twee dergelijke machines leveren en nummer één is Full Throttle. Je wordt hier drie maal gelanceerd en je bereikt daarbij een topsnelheid van ruim 110 kilometer per uur. Prima statistieken, maar helaas gebeurt alles op een ultrakort traject. Het gevolg is een baan die in mijn ogen aanvoelt als Medium Throttle. We vliegen twee keer met volle snelheid in de remmen en de achterwaartse lancering is nuttelozer dan airconditioning op de Noordpool. En er is nog meer slecht nieuws, want het decor van Full Throttle is haast nog teleurstellender dan de rit. De wachtruimte bevindt zich onder een grote partytent en een stalen afdakje fungeert als stationsgebouw. Het ziet eruit als een tijdelijke oplossing, maar weet goed dat deze baan er inmiddels al meer dan tien jaar staat.

De andere lanceerachtbaan van Premier Rides gaat door het leven als West Coast Racers. De attractie is het resultaat van een samenwerking tussen Six Flags en West Coast Customs, een autotuningbedrijf dat bekendheid verwierf dankzij de televisieshow Pimp My Ride. Verwacht van de aankleding vooral geen wonderen, maar West Coast Racers ziet er alvast tien keer aantrekkelijker uit dan die achtbaan uit de voorgaande alinea. Ook qua rit worden we aangenaam verrast: de baan is erg soepel en hij bevat een aantal toffe elementen. De beide tracks van deze racer-achtbaan zijn trouwens verbonden en ze vormen één lang circuit. Hierdoor levert West Coast Racers een soort twee-in-een-ervaring en dat kunnen we wel appreciëren. Alleen jammer dat Premier Rides na al die jaren nog steeds zulke krappe treinen en oncomfortabele beugels gebruikt…

GOED EN KWAAD

Autotuning is een eerder atypisch thema binnen de pretparkwereld. Superhelden en slechteriken, daarentegen, zie je op ontelbare plekken. Marvel is alomtegenwoordig in de Disney-parken, terwijl je in iedere vestiging van Six Flags geconfronteerd wordt met DC Comics. Hier in Magic Mountain vonden ze een thuis in de themagebieden Metropolis en DC Universe. Een opvallende verschijning in deze hoek van het park is The Riddler’s Revenge, een oldskool stand-up coaster van B&M. Hij is 50 meter hoog, ruim 1,3 kilometer lang en telt zes inversies. Jammer maar helaas… overtuigen doet hij niet. Ondanks het indrukwekkende cijfermateriaal is Riddler’s Revenge ruw en de rechtstaande positie is vreselijk. Er zit een soort fietszadel tussen je benen geklemd en dat wordt tijdens elk element pijnlijk voelbaar. Ik begrijp dus waarom de meeste soortgelijke installaties intussen uitgerust werden met klassieke sit-down treinen.

Over naar Batman – The Ride. Jezelf ooit afgevraagd hoe de standaard SLC eruit zou zien als niet Vekoma, maar B&M deze ontwikkeld had? Dan staat hier je antwoord. Deze inverted coaster bundelt veel pit en vijf inversies op een relatief kleine voetafdruk. Six Flags kon het model wellicht met een bulkkorting kopen, want je vind Batman – The Ride tegenwoordig in het merendeel van de parken. Origineel is de ride dus niet, maar ik kan de baan smaken. Batman biedt namelijk een soepele en intense ervaring. Dankzij een prima capaciteit is er van wachttijden bovendien geen sprake, waardoor we meteen een bisnummertje kunnen maken.

Als je 21 rollercoasters in het aanbod hebt, is het moeilijk om origineel te blijven. Op een gegeven moment heb je van ieder achtbaantype immers wel een exemplaar aangekocht. Gelukkig kwam Rocky Mountain Construction in 2018 op de proppen met een tamelijk vernieuwend product: de single rail coaster. Six Flags bestelde het model eerst voor z’n vestigingen in San Antonio en New Jersey, maar ook Six Flags Magic Mountain kreeg in 2022 een versie. Wonder Woman Flight of Courage is dankzij de hoogte van 40 meter en lengte van ruim één kilometer een recordhouder in z’n genre. En hoewel ‘groter’ in vele gevallen ook ‘beter’ betekent, moet ik toegeven dat die regel hier niet geldt. In mijn ogen is Wonder Woman namelijk gewoonweg te intens. De airtime is bij momenten zo heftig dat m’n bovenbenen er pijn van doen. En het bochtenwerk verloopt zo bruut dat de schouderbandjes van mijn beugel zelden zitten waar ze horen te zijn. Flight of Courage is dus een coaster die op de bus naar limietland stapte, maar twee haltes te lang bleef zitten. Eén rit volstaat voor ons.

DE KINDERACHTBANEN

Als je me vraagt welk Californisch pretpark ideaal is voor een dagje uit met de kinderen, is Six Flags Magic Mountain niet de eerste naam die in me opkomt. Net zoals de overige Six Flags-vestigingen richt ook dit park zich immers vooral op thrills. Dat wil echter niet zeggen dat de allerjongsten totaal vergeten worden. Ze kunnen terecht in Bugs Bunny World, een bosrijk en uitgestrekt kindergebied waarin de Looney Tunes een hoofdrol spelen. Je vindt er een uitgebreide selectie molentjes en beginnende achtbaanliefhebbers kunnen er een viertal credits aanvinken. Dat zijn Canyon Blaster, Magic Flyer, Road Runner Express en Speedy Gonzales Hot Rod Racers. De banen werden door vier verschillende bouwers geleverd en ze variëren van stokoud tot relatief modern. Echt bijzonder zijn deze baantjes niet, maar in z’n geheel maakt het themagebied een fijne indruk. Bovendien heerst er vanmiddag een heerlijke rust, dus de kids kunnen zich hier wachttijdloos uitleven.

HET OPVULMATERIAAL

In een pretpark met zoveel achtbanen zou ik lang niet elke credit als een must-do bestempelen. Scream is misschien wel de meest overbodige rollercoaster van Six Flags Magic Mountain. Scream is exact hetgeen ik verwacht bij Six Flags: in essentie is het een goeie achtbaan, maar er werd nul komma nul aandacht besteed aan de decoratie. Ook opvallend zijn de vreselijk trage operations, want er rolt slechts om de vier à vijf minuten een trein richting lifthill. Scream geeft me dus een tamelijk wrang gevoel, terwijl dit in een willekeurig Europees park moeiteloos een topper zou kunnen zijn. Hetzelfde geldt min of meer voor Apocalypse. Deze wooden coaster werd geleverd door GCI en dat is zelden slecht nieuws. De bouwer werd bekend dankzij z’n comfortabele treinen, verrassende lay-outs en fijne airtime. Al die elementen zijn ook bij Apocalypse aanwezig, maar de baan is net iets te gewoontjes om op te vallen binnen het aanbod van Six Flags Magic Mountain. Het park doet blijkbaar wel zijn uiterste best om deze woodie te onderhouden, want tijdens m’n twee recentste bezoeken was Apocalypse telkens gesloten voor renovaties.

Staan er in Six Flags Magic Mountain echt alleen maar achtbanen? Neen, natuurlijk niet. Hoewel de rollercoasters het leeuwendeel van de aandacht opeisen, vindt ook een liefhebber van flatrides hier z’n gading. We zien in dit segment zowel antiek als hypermodern materiaal. Nostalgici kunnen terecht bij een ouderwets schommelschip of een zeldzame Round-Up, terwijl de hedendaagse thrills geleverd worden door Lex Luthor – Drop of Doom (een 120 meter hoge vrijevaltoren) en CraZanity, een reuzenschommel die een maximale hoogte van ruim 50 meter aantikt. En nu we het toch over immens hoge attracties hebben: dankzij Roller Coaster Tycoon ben ik al jaren geïntrigeerd door de 120 meter hoge Sky Tower. Deze rode panoramatoren is een opmerkelijk onderdeel van de skyline en de uitzichten op het park zijn ongetwijfeld briljant. Helaas is het ding al jaren dicht en ik acht de kans klein dat het panoramische platform ooit heropenen zal. Zonde.

Garanties geef ik niet, maar de kans is reëel dat je Six Flags Magic Mountain in zonnige en warme weersomstandigheden bezoekt. Verkoeling vind je dan bij Roaring Rapids (een kletsnatte raftingbaan waarbij de vlotten letterlijk door muren van water varen) of Jet Stream, een terrain log flume die met zijn felgekleurde boten een heerlijke seventies-sfeer uitademt. Wij zien het vandaag niet zitten om nat te worden, maar we genieten wel even van de airconditioning bij Justice League – Battle for Metropolis. Deze interactieve darkride zorgt in meerdere opzichten voor een aangename verrassing. De façade is tamelijk imposant, de wachtruimte is prima gethematiseerd en ook de attractie zelf maakt indruk. Six Flags pakt uit met goeie animatronics, een paar toffe speciale effecten en een vermakelijk schietspel. De schermpassages zijn weliswaar niet overal even vloeiend, maar al bij al ervaren we Battle for Metropolis als een uitstekende familieattractie.

DE STERACHTBANEN

Wat is ‘s werelds meest herkenbare toegangspoort voor een achtbaan? Mag ik bij deze Six Flags Magic Mountain z’n Goliath nomineren? De zeven mastodontale letters vormen een erg herkenbaar uitzicht en de eigenlijke rollercoaster heeft een minstens even indrukwekkende omvang. Deze mega coaster van Giovanola is ruim 70 meter hoog, 1.400 meter lang en de treinen bereiken een topsnelheid van 136 kilometer per uur. Beschouw het gerust als de lokale versie van Silver Star, al is Goliath nog een heel stuk soepeler dan z’n neefje in Europa-Park. De zachtheid van deze baan is inderdaad bewonderenswaardig, maar net daardoor voelt hij ook een beetje tam aan. Nu ja… die conclusie is van toepassing op negentig procent van de lay-out. Goliath zorgt immers voor een ultieme verrassing in de laatste helix, waar de g-krachten plots door het dak gaan. Die afsluitende bocht lijkt haast oneindig te duren, waardoor het er telkens weer grijs wordt voor mijn ogen. Het venijn zit ‘m in de staart, zeggen ze wel eens.

Het aanbod mag dan wel kolossaal zijn, maar ‘t is niet lastig om mijn favoriete rollercoaster van Six Flags Magic Mountain aan te duiden. Dit park is namelijk de thuishaven van Twisted Colossus, een van de meest perfecte achtbanen ter wereld. Het ding werd gebouwd door Rocky Mountain Construction. Een specialiteit van dit bedrijf is het hergebruiken van versleten houten achtbanen. Ze toveren zelfs de meest gehate martelmachines om tot instant publieksfavorieten. Hier in Six Flags werd het trucje toegepast op Colossus, een dubbele witte wooden coaster die tijdens de laatste operationele jaren een weinig memorabele ritervaring voorschotelde. Tegenwoordig is dat gelukkig anders, want z’n opvolger trakteert ons op ruim anderhalve kilometer goddelijk achtbaanvermaak. De beide tracks bevatten een zeer steile first drop, meerdere gekke bochtencombinaties en inversies. Maar wat Twisted Colossus pas echt onderscheidt van andere RMC’s, is het feit dat je de fun meteen in tweevoud beleeft. De blauwe en groene tracks zijn immers aan elkaar gekoppeld, dus iedere passagier racet twee maal. In theorie, althans. Het duellerende aspect is grotendeels afhankelijk van de dispatch-tijden in het station. En hoewel het personeel tijdens ons bezoek keihard werkt, behaalt men het gewenste resultaat heus niet altijd. Een dubbel laadstation en/of een vierde trein zouden in mijn ogen geen overbodige luxe zijn om de ultieme ervaring van Twisted Colossus te garanderen.

Als een willekeurig Europees pretpark uitpakt met een rollercoaster van B&M, dan wordt dat vaak de topattractie van dat park. In Six Flags Magic Mountain liggen de kaarten anders. Drie van de achtbanen die het Zwitserse bedrijf hier neerpootte, zijn naar Amerikaanse normen zelfs eerder standaard te noemen. Alleen de meest recente B&M mag bij de blockbusters gerekend worden. Ik heb het over Tatsu, die een prominente plaats op de heuveltop kreeg. Het is een plezier om wachttijdloos te herontdekken waar B&M flying coasters voor staan: souplesse en intensiteit. Die intensiteit bereikt een hoogtepunt tijdens de zogenaamde Pretzel Loop, een element dat me met een ongekende kracht in m’n zitje perst. Een vriend beschreef het gevoel ooit als ‘een vrachtwagen die over je borstkas rijdt’ en ik begrijp wat hij daarmee bedoelde. Desalniettemin reken ik zo’n ritje Tatsu bij de allerbeste achtbaanervaringen van de Verenigde Staten. De baan is comfortabel en de centrale locatie zorgt voor fantastische uitzichten over Six Flags.

Een weekdag in november blijkt ideaal voor een bezoek aan Six Flags Magic Mountain, want bij de meeste achtbanen wordt de minimale wachttijd geafficheerd. Zelfs voor populaire rides als Twisted Colossus en Wonder Woman staan we minder dan een half uur in de rij. Onze verbazing is dan ook groot wanneer we op de Six Flags-app plots lezen dat er voor X2 ‘s namiddags maar liefst 120 minuten aangeschoven moet worden. Twee volle uren! We stellen ons ritje dus uit tot kort voor sluitingstijd en dat loont. De rij blijkt dan een stuk acceptabeler, maar we ontdekken wel waarom er eerder zo’n lange wachttijden ontstonden. De operations van deze 4th dimension coaster zijn immers om bij te huilen. Het instapproces is gecompliceerd en men heeft blijkbaar problemen met de sensoren van de beugels. Dit leidt ertoe dat er hooguit om de tien minuten een trein vertrekt. Je vraagt jezelf dan af of de ritervaring al dit gedoe waard is… en ik vind van niet. Omwille van de draaibewegingen heb je eigenlijk geen flauw idee waar je heengaat en bovendien is de baan wel erg ruw. X2 bezorgt me bijgevolg meer hoofdpijn dan plezier, wat in mijn ogen niet de bedoeling kan zijn.

Wanneer de avond valt, zijn we uitgecoasterd. Uitgeloopingd. Uitgelanceerd. Uitgeraasd. Doorgaans verlaat ik een pretpark met een beetje tegenzin, maar in Six Flags heb ik er echt wel genoeg van. Dat lijkt me grotendeels de schuld van het tamelijk eenzijdige aanbod. Want hoewel er in dit park ook flatrides, waterattracties en een darkride staan, vulden we de dag toch vooral met achtbaanritten. Sommige van die rollercoasters spelen mee met de wereldtop, maar we beleefden eveneens heel wat matige exemplaren. In zo’n park als Six Flags voelt het soms aan alsof je achtbanen doet om een lijstje af te werken, en dat mag eigenlijk niet de ingesteldheid zijn. Hecht je, net zoals ik, veel belang aan darkrides en rustmomentjes? Dan kan ik je alvast verklappen dat Six Flags Magic Mountain het minst interessante pretpark in de wijde omgeving van Los Angeles is.

Six Flags Magic Mountain maakt zijn legendarische status waar als het op aantallen en statistieken aan komt, al blijft het een behoorlijk zielloze plek. Bij de meeste rides beperkt het thema zich tot een blits naambordje en van sfeervolle themagebieden is er nauwelijks sprake. Bovendien zien we het bordje ‘closed for refurbishment’ net iets te vaak en rekent Six Flags schaamteloos 55 dollar aan voor de slechtste lunch van onze hele reis. De lijst van verbeterpunten is dus redelijk lang, maar ik acht de kans klein dat deze zaken snel aangepakt zullen worden. Misschien moeten we Six Flags tijdens een volgende reis naar L.A. maar ‘ns skippen?