Laguna De Los Tres

“Een van de beroemdste hikes in Patagonië”

Een goedeavond vanuit El Chaltén. We reisden zonet in drieënhalf uur van de imposante gletsjer Perito Moreno naar deze nieuwe bestemming. Aan onze linkerzijde zagen we de oevers van Lago Argentino en Lago Viedma, terwijl er rechts vooral vele vierkante kilometers rotsachtig niemandsland voorbij schoven. Deze streek is duidelijk niet dicht bevolkt, of althans niet door mensen. Wanneer het op wildlife aan komt, kunnen we tijdens deze rit namelijk wel onze ogen uitkijken. Guanaco’s (schattige familieleden van de lama en de alpaca) staan rustig naast de autoweg te grazen, een gordeldier steekt de baan over en ook kleine vosjes trekken zich niks van onze aanwezigheid aan. In combinatie met de zeeleeuwen, de aalscholvers, de condors en de pinguïns van Ushuaia, komt onze Patagonische dierenteller dus op een mooi niveau. Vanaf vandaag komen we echter bij een andere diersoort terecht. Een soort die beschreven kan worden als… hikers.

Wanneer we tijdens de vooravond in El Chaltén arriveren, wordt meteen duidelijk dat dit een andere wereld is. Bienvenidos al Capital Nacional Del Trekking staat er in grote letters op een informatiebord. Je hoeft geen Spaans te spreken om te begrijpen wat men zegt. Eigenlijk staat er zoiets als:

Welkom in een dorp vol urenlange wandelingen, adembenemende vergezichten en pijnlijke kuiten. Welkom in de gemeente waar je overdag de natuur en ‘s avonds de jeugdherberg opzoekt. Welkom in het dorp waar dreadlocks en piercings de normaalste zaak van de wereld zijn. Welkom op de plek waar jogging- en harembroeken de jeans in aantal overtreffen. Welkom op de plaats waar je bij voorkeur al liftend heen reist. Welkom in een dorp waar de trekkersrugzak verkozen wordt boven de reiskoffer. Welkom in El Chaltén.

Ik wil absoluut iemand beledigen, maar ‘t is opvallend dat het gemiddelde publiek van El Chaltén alternatiever is dan op onze andere Argentijnse bestemmingen. Da’s absoluut geen probleem en dat past zelfs goed bij deze plek. Ook het plaatsje zelf heeft namelijk z’n alternatieve kantjes. Sommige gebouwen ogen wat aftands en de plaatselijke supermarkt zou in België eerder een kruidenierszaak genoemd worden. Op de twee hoofdbanen na, is er bovendien geen enkele straat geasfalteerd. Back to basics is misschien sterk uitgedrukt, maar het jaar 2019 lijkt hier op bepaalde vlakken nog niet gearriveerd.

Laat me daar meteen twee belangrijke waarschuwingen aan koppelen voor toekomstige bezoekers. Ten eerste is de term cash only hier eerder regel dan uitzondering. In vele restaurants kan je bijvoorbeeld niet met een kredietkaart afrekenen (en indien dat wel kan, doorgaans enkel met Visa en niet met MasterCard). En hoewel het contradictorisch klinkt, geraak je in El Chaltén eigenlijk heel moeilijk aan cash. Er staan weliswaar twee geldautomaten bij het busstation aan de ingang van het dorp, maar die waren tijdens mijn poging allebei leeg. Als ik de commentaren op internet lees, gebeurt dit helaas regelmatig. Breng dus genoeg cash geld mee om al je aankopen, restaurantbezoekjes en tankbeurten te financieren. Het maakt zelfs niet uit of je Argentijnse pesos, euro’s of Amerikaanse dollars op zak hebt, want grote vreemde munten worden op vele plekken wel geaccepteerd.

Over tanken gesproken… dat is een bijzondere aangelegenheid in Patagonië. En daarom is dat meteen ook het tweede puntje waar ik de aandacht op wil vestigen. Bij de benzinepompen in El Calafate zagen we reeds dat er enorme rijen ontstaan en da’s in El Chaltén niet anders. Het grote verschil is dat de tankstations van El Calafate nog behoorlijk groot waren, terwijl je het hier in ‘t hikersparadijs met één enkel pompje moet doen. Aanschuiven is dus de boodschap en dat duurde in ons geval zowat 45 minuten. Vriendelijke service was daar gelukkig bij inbegrepen, maar je kan hier dus beter niet met haast aankomen. Op internetfora lees je soms horrorverhalen over uitverkochte tankstations in Patagonië, maar daar hebben wij tijdens deze reis (godzijdank) geen last van.

Dat gezegd zijnde, kan ik opnieuw focussen op de schoonheid van El Chaltén. Want geloof me, dit plaatsje ligt er oogstrelend mooi bij. Het is bijna volledig omgeven door bergen en kliffen, met de iconische Mount Fitz Roy als absolute blikvanger. De naam van het dorp is trouwens rechtstreeks afgeleid van die beroemde bergtop: El Chaltén betekent iets als rokende berg, wat verwijst naar de wolken die haast constant rond de 3.400 meter hoge Fitz Roy zweven. Dat de directe omgeving van het dorp zo waanzinnig mooi is, is geen toeval. El Chaltén ligt namelijk middenin Parque Nacional Los Glaciares. Voor zover ik weet, is het vrij uitzonderlijk dat een gemeente binnen de grenzen van een nationaal park ligt. Maar dankzij die unieke locatie is er wel een overvloed aan interessante wandelingen. Vanuit het dorp alleen vertrekken er al een tiental hikes, terwijl er aan het nabijgelegen Lago Del Desierto nog meer routes te vinden zijn. Kortom: El Chaltén heeft z’n bijnaam als de Argentijnse Trekking Capital niet gestolen.

Bovenstaande foto werd gemaakt van op de Mirador De Los Cóndores, een van de kortste hikes in El Chaltén. Vanuit het centrum duurt de klim erheen zowat twintig minuten, maar het uitzicht mag er zijn. Toch reizen al die wandelaars niet de halve wereld over voor zo’n makkelijk te bereiken viewpoint; ze zijn op zoek naar meer avontuur. En als er één wandeling dat avontuur garandeert, is het wel de fameuze hike naar Laguna De Los Tres. Het lijkt wel alsof je niet in El Chaltén geweest bent als je deze wandeling overslaat. Je ziet elke ochtend bijgevolg vele honderden bezoekers naar het noordelijke uiteinde van het dorp lopen, want daar ligt het startpunt van deze wereldberoemde trail. Na een welgekomen nachtrust en een stevig ontbijt volgen we hen. Ook wij zetten op deze zaterdag koers naar Laguna De Los Tres.

Wanneer je de eerste kilometer overleeft, is dit een haalbare trail. Oké, ik geef toe… dat is misschien een beetje kort door de bocht, maar het is een feit dat het begin van de route behoorlijk pittig is. Terwijl El Chaltén achter ons kleiner wordt, overbruggen we tijdens deze eerste kilometer al meteen een aanzienlijk hoogteverschil. Daarna blijft de weg een hele tijd relatief vlak, tot je helemaal aan het einde opnieuw stevig moet klimmen.

Die initiële klim is intens, maar we worden ook meteen getrakteerd op een duizelingwekkend panorama. Aan de Mirador Río de las Vueltas kijken we uit over een rivierbedding die op de mooiste schilderijtjes thuis hoort. Als dit een voorproefje is voor al het natuurschoon dat we vandaag zullen zien, komt het zonder twijfel goed.

De route naar Laguna De Los Tres is tien kilometer lang (een beetje meer zelfs, als we de metingen van Nick z’n Apple Watch mogen geloven) en volgens de informatiebrochures kost het ongeveer vier uur om er te geraken. Handige bordjes houden ons vandaag op de hoogte van de progressie.

Na een kilometer of drie stelt de hike ons voor een hartverscheurende keuze… een splitsing! Beide wegen komen uiteindelijk gewoon opnieuw samen en het verschil in afstand is verwaarloosbaar, al blijft de vraag: gaan we naar links of naar rechts? Enerzijds vind ik de linkerkant – die wij vanavond tijdens de terugtocht nemen – net iets aangenamer. Een deel van die route loopt langs de oever van het prachtige Laguna Capri, wat visueel interessanter is dan het bos waar je via de rechtse route doorheen loopt. Anderzijds passeer je via die rechterkant wel een mirador die (weerom) onbetaalbare uitzichten genereert.

Wij lopen vanochtend dus naar rechts en komen zo bij de Mirador Del Fitz Roy. Dit panoramische uitkijkpunt levert ons voor de allereerste keer onbelemmerde uitzichten op de beroemdste bergtop van Argentinië: Cerro Fitz Roy. Alhoewel… onbelemmerd is misschien niet het correcte woord, want de bewolking blijft momenteel hardnekkig rond die legendarische granieten reus hangen. Dat maakt de naam van El Chaltén natuurlijk helemaal waar, al hoop ik toch dat de wolken straks een beetje wegtrekken.

Wanneer we de mirador bereiken, zijn we nog lang niet op de helft van de trail. Toch lijkt dit voor vele wandelaars de ideale plek om een eerste pit stop in te bouwen. We doen graag mee: we werken onze eerste granolareep naar binnen (we kunnen er maar beter aan wennen, want da’s ons voornaamste lunchproduct voor dit weekend), we maken wat foto’s en we kunnen hier zelfs een toiletbezoekje inlassen. Laguna De Los Tres heeft inderdaad toiletfaciliteiten, maar verwacht daar alsjeblieft niet veel van. Het gaat over een duister, klein hokje met een langwerpig gat in de vloer. Het materiaal van al je collega-wandelaars kijkt je vrolijk aan terwijl je daarbinnen je ding doet. Moet ik nog vertellen dat de geur navenant is?

Zowel Mirador Río de las Vueltas als Mirador del Fitz Roy bekogelden ons met schitterende zichten, maar tussen die twee viewpoints viel er helaas weinig te zien. Gelukkig hebben we het minst boeiende stuk daarmee achter de rug. Vanaf dit punt is Cerro Fitz Roy haast constant in de achtergrond zichtbaar, wat het ene coole fotomoment na het andere oplevert. Op onderstaande foto zelfs met minder bewolking dan zonet.

Als ik straks in een ravijn nabij Laguna De Los Tres glijd, mag je onderstaande selfie gebruiken voor het bidprentje. Graag gedaan.

Onze blik wordt eigenlijk voortdurend naar het bergmassief rondom Cerro Fitz Roy gezogen, maar ook de overige natuur van Parque Nacional Los Glaciares mag er zijn.

Met ruim zes kilometer in onze benen, bereiken we een volgende uitkijkpunt. Ik denk dat het niet officieel als een mirador wordt aangeprezen, maar ik begrijp best waarom vele mede-hikers hier even uitblazen. Granolareep nummer twee dan maar?

Het toeval is me gunstig gezind. Dit schilderachtige riviertje vraagt gewoon om een foto en exact op dat moment trekt de bewolking rondom het bergmassief kortstondig weg. Hartelijk bedankt, lieve weergoden.

We zijn ondertussen ruim over de helft van de route en Mount Fitz Roy wordt bij elke stap een beetje grootser. We beginnen tegelijkertijd te beseffen dat de finale van onze trek behoorlijk zwaar belooft te worden. Sinds de eerste kilometer van de wandeling hebben we immers nauwelijks hoogtemeters gewonnen. Om het uiteindelijke hoogteverschil van 750 meter te overbruggen, is er dus een heftige slotklim nodig.

Voor de geïnteresseerden: aan de rechterkant van volgende foto zie je een glimp van Glaciar Piedras Blancas, een van de vele gletsjers die het nationale park z’n naam bezorgden. We gaan er vandaag niet heen (we vrezen dat deze gletsjer het niet haalt bij dat wondermooie exemplaar van gisteren), maar het is op zich makkelijk te combineren met een bezoek aan Laguna De Los Tres.

Laguna De Los Tres… daar moeten we nog steeds heen. Aan de voet van het gebergte ligt overigens Poincenot, een kampeersite voor de meest doorgewinterde hikers. In alle eerlijkheid: ik ben zelf geen kampeerliefhebber. Ik hou weliswaar van kilometerslange hikes en daar mag gerust wat avontuur bij, maar ‘s avonds is een comfortabel bed en een private badkamer stiekem echt wel een must. Diegenen die in Poincenot overnachten, hebben echter een groot voordeel: zij kunnen de zonsopgang bij Laguna De Los Tres meemaken. Dat schijnt een prachtig tafereel te zijn en wanneer je vanuit El Chaltén vertrekt, is het praktisch gezien onmogelijk om vroeg genoeg ter plaatse te geraken. Maar goed… het is die kampeerders gegund na zo’n ijskoude nacht in een tent.

Hoe dichter we bij het eindpunt komen, hoe spectaculairder de uitzichten zijn. Dit fantastische houten bruggetje was zonder twijfel een van de mooiste onderdelen van de hele trail. Niet geschikt voor mensen met evenwichtsproblemen en het helpt ook om eerst te checken of er geen tegenliggers onderweg zijn.

Gelukkig moeten wij alvast niet zo’n mega rugzak meezeulen…

Enkele tientallen meters verder ligt er nog een schattig bruggetje en de waarschuwing op het infobord is duidelijk. Waarom er hier slechts één persoon per keer mag oversteken? Ga op het middelpunt staan en je weet vlug waarom. De term trampoline lijkt hier bijna meer op z’n plaats dan brug. Maar hey… leuk was het absoluut.

Wanneer je dit schattige stroompje met (drinkbaar!) gletsjerwater oversteekt, is het tijd om jezelf mentaal voor te bereiden op la grande finale. We zijn hier negen kilometer ver en het startpunt van de laatste klim ligt letterlijk om de hoek. Dat startpunt is voorzien van een paar picknickbanken, een toilet dat er visueel/olfactorisch minstens even apetijtelijk bij ligt als het vorige exemplaar…

… en een waarschuwingsbord dat er geen doekjes om windt. Tijdens de laatste kilometer stijgen we maar liefst 400 meter en volgens het nationale park zouden we daar ongeveer een uur mee zoet zijn. Klinkt tamelijk intens.

De klim vindt volledig plaats op rotsachtig terrein. Op de volgende foto zie je dat het begin heus wel meevalt, maar de intensiteit zit ‘m voornamelijk in de haarspeldbochten die tegen de flank van de rechtse berg gedrapeerd liggen.

En of het steil wordt? Noem dat gerust een understatement.

Tijdens zo’n steile klim is het altijd fijn om even uit te blazen. El Chaltén ligt overigens uiterst rechts (wellicht zelfs naast de foto) achter de heuvels, dus je kan zien dat we een behoorlijk grote afstand achter de rug hebben.

Terwijl de resterende meters langzaam wegtikken, belanden we plotseling in een winters landschap. Het heeft gisterenavond stevig geregend in het dorp, maar in de bergen valt die neerslag uiteraard in een andere vorm. We hebben vandaag overigens al drie borden gespot die afraden om de klim bij sneeuw en ijs te ondernemen, maar goed… onze voorgangers hebben een paadje vrij gemaakt.

De lagune ligt achter deze helling. Wanneer we hier – in een steeds dikker wordende sneeuwlaag – omhoog kruipen, staan we officieel aan het eindpunt van de trail. Die laatste tientallen meters zien er kinderspel uit, al maakt de sneeuw dit heuveltje alsnog verraderlijk glad. Het is dus handen- en voetenwerk om boven te geraken, maar na zo’n wandeling voel je dat eigenlijk nauwelijks. Je hebt immers een duidelijk doel voor ogen en dat doel heet…

… Laguna De Los Tres. Dit kobaltblauwe meer ligt ingesloten tussen de hoogste toppen van het gebergte, met Fitz Roy als absolute blikvanger. Je moet de wolken weliswaar even wegdenken, maar het is sowieso erg indrukwekkend om dit tafereel te zien na zo’n inspannende wandeling.

Ik vertelde het al: Laguna De Los Tres is zowat de Koninginnenhike van El Chaltén. De kans dat je hierboven op je eentje van het panorama kan genieten, lijkt me dus klein. Tijdens het hoogseizoen, althans.

Als je me vraagt of deze trail z’n sterrenstatus bevestigt, mag ik volmondig ja antwoorden. De eindbestemming is zonder twijfel knap, maar ik genoot ook van het pad dat hierheen leidde. Indien we dat eentonige gedeelte tussen kilometerpaaltjes 2 en 4 effe negeren, is er immers altijd wel wat moois te bewonderen.

Wanneer er enkele zonnestralen door het wolkendek schijnen, wordt de blauwe kleur van de lagune nog wat surrealistischer. Dat verdient een selfie voor het thuisfront, toch?

Ik wil niet beginnen zeuren, maar één ding moet me van het hart. Ik had Laguna De Los Tres en het Fitz Roy-massief misschien liever zonder die recente sneeuwval gezien. Zeker vanuit fotografisch standpunt had ik het contrast tussen de donkere bergen, de lichte hemel en dat blauwe meer ten zeerste geapprecieerd. Misschien is dit zo’n typisch geval van ‘het gras is altijd groener aan de overkant’ en dromen vele andere hikers dan weer van onze weersomstandigheden, maar goed… het is een persoonlijk gevoel. Begrijp me trouwens niet verkeerd: ook dit witte winterlandschap maakt indruk, maar die zomerse plaatjes op Google lijken stiekem zelfs nóg cooler.

Langs de andere kant ben ik al lang tevreden dat we de trail zonder een drupje regen of sneeuw konden afwerken. Het weer in Patagonië is nog onvoorspelbaarder dan de storingen bij Big Thunder Mountain, dus dat is heel wat.

Trouwens… als je de enorme omvang van de Laguna wil inschatten, mag je in de achtergrond van volgende foto naar de kleine zwarte puntjes (lees: hikers) aan de oever zoeken. Als je daarentegen wil zien hoe een 28-jarige Belgische pretparkfan er uit ziet na een loodzware klim, krijg je in de voorgrond het antwoord.

Het is omwille van de gladde sneeuwlaag niet evident om af te dalen naar de oever van Laguna De Los Tres, maar moeilijk gaat ook. Ik raak er vlug het ijskoude water aan en bewonder nadien de minstens even imposante Laguna Sucia, die enkele tientallen meters verderop ligt. Ook dit meer is knalblauw en het wordt gevoed door de Rio Blanco gletsjer, rechts op de foto. Hoewel Laguna Sucia qua naambekendheid zwaar onder doet voor z’n buurman, is ook dit een ware schoonheid.

Na zowat drie kwartier foto’s maken, knabbelen en dromerig rondkijken, zetten we de terugweg in. De sneeuw is op dat moment duidelijk aan het smelten, al vind ik de vestimentaire keuze van onderstaande dame wel erg optimistisch. Werd getekend door iemand die drie lagen en een paar handschoenen draagt.

Go to the left ’cause El Chaltén ain’t right.

Wilde je Glaciar Piedras Blancas nogmaals vanuit de verte spotten? Dan kan dat op de terugweg.

Zoals ik daarstraks beloofd had: op het lusvormige tussenstukje wandelen we terug langs Laguna Capri. Qua kleur oogt dit meer minder buitenaards dan die lagune hoog in de bergen, maar lelijk zou ik Laguna Capri ook weer niet noemen. Integendeel zelfs. Op het bijhorende strandje wil ik wel aan een cocktail slurpen. Had ik al verteld dat de Patagonische natuur vele andere reisbestemmingen schaamtelijk doet verbleken? Neen? Hou je dan klaar, want daar kan voor gezorgd worden.

Wanneer we de Río De Las Vueltas opnieuw zien, weten we dat El Chaltén binnen handbereik ligt. Het was een schitterende dag met een overvloed aan onbetaalbare uitzichten. Na het idyllische Ushuaia en de robuuste Glaciar Perito Moreno, heeft ook El Chaltén indruk gemaakt. Ik mag dus langzaamaan concluderen dat – hier komt ie – de Patagonische natuur vele andere reisbestemmingen schaamtelijk doet verbleken.

Na tweeëntwintig kilometer en ruim zeven uur wandelen mag ik officieel zeggen dat ik Laguna De Los Tres gezien heb. Het was een spectaculaire dag, maar het is ook tof om opnieuw in Hotel Poincenot te arriveren. Dat hotel is gelukkig comfortabeler dan de gelijknamige kampeerplek en dat maakt me blij. We moeten onze voeten wat rust gunnen, om morgen opnieuw kilometers te vreten. Loma del Pliegue Tumbado is de exotisch klinkende naam van onze volgende hike. Qua statistieken moet die niet onder doen voor Laguna De Los Tres, dus er wacht ons alweer een intense klim. Tot morgen!