Switch to English version

Kings Island

Mason, Ohio, USA

“Zoveel meer dan het kleine broertje van Cedar Point”

Na een tweedaags verblijf in Sandusky beginnen we aan een roadtrip door de Amerikaanse Midwest. Onze eerstvolgende bestemming is Cincinnati in het uiterste zuidwesten van de staat Ohio. Maar terwijl de skyline in de verte verschijnt, beginnen we te beseffen dat we bitter weinig over deze stad weten. Een korte blik op Google brengt daar gelukkig verandering in. Een snelcursus Cincinnati leert ons dat er jaarlijks een belangrijk tennistoernooi plaatsvindt en dat zowel Steven Spielberg als Doris Day er geboren werden. Nog verrassender is het feit dat talkshowhost Jerry Springer zichzelf ooit burgemeester van Cincinnati mocht noemen, al is dat niet onze hoofdreden om hier een nachtje te blijven. We zijn hier echter wel om ‘s werelds langste houten achtbaan te beleven en om een lichtblauwe kopie van de Eiffeltoren te beklimmen. Voor beide zaken zijn we aan het goede adres in Kings Island.

Er was eens… Coney Island. Niet de strandwijk in New York, maar wel het amusementspark nabij Cincinnati. Coney Island bestond sinds 1886 en zag er op foto’s behoorlijk charmant uit, mede dankzij een prachtige ligging aan de oever van de Ohio River. Die locatie was helaas ook de achilleshiel van Coney Island, want het domein lag in overstromingsgebied. Toen het park in 1964 voor de zoveelste keer blank kwam te staan, begon het toenmalige management na te denken over oplossingen op de langere termijn. Een van de voorstellen luidde om het hele park te verhuizen naar een meer waterbestendige locatie. En hoewel er aanvankelijk tegenkanting was door meerdere bestuursleden, werd het plan bij de start van de jaren ’70 toch goedgekeurd. Een geschikte locatie vond men langs Interstate 71 in de stad Mason, een 35-tal kilometer ten noordoosten van Cincinnati. En de naam voor het nieuwe park? Die verwijst zowel naar de plaatselijke Kings Mills-gemeenschap als naar het verleden als Coney Island. Kings Island dus.

INTERNATIONAL STREET

Ruim vijftig jaar later mogen we besluiten dat de verhuizing van Coney Island het begin van een succesverhaal was. Kings Island groeide uit tot een van Amerika’s toonaangevende achtbaanbestemmingen en trekt jaarlijks bijna 3,5 miljoen bezoekers. Die bezoekers scannen hun kaartjes of abonnementen weliswaar onder een van de lelijkste toegangspoorten die ik ooit in een pretpark zag, maar daarachter wordt het uitzicht aangenamer. Kings Island verwelkomt ons in International Street, een groots opgezette hoofdstraat met een reusachtige waterpartij, tientallen fonteinen en een resem Europees geïnspireerde eetgelegenheden. Achter de gevels vinden we hier bijvoorbeeld een pizzeria, een Frans bakkerijtje en een sehr gemütliche Biergarten. De ontwerpers kozen weliswaar voor een hele hoop platte clichés, maar qua sfeer doet International Street het meer dan uitstekend.

Het hoogtepunt van International Street is letterlijk en figuurlijk de Eiffel Tower. Het gevaarte is bijna 100 meter hoog en staat als een soort Disney-kasteel aan het einde van de hoofdstraat te pronken. De toren fungeert niet louter als een visuele blikvanger, maar je kan als bezoeker ook met de lift naar boven. Je belandt dan op een panoramaplatform dat zich zowat 80 meter hoger bevindt. Wondermooie uitzichten zijn gegarandeerd en voor fotografen is deze Amerikaanse Eiffeltoren bijgevolg een must-do. Neem daarna zeker ook eens een kijkje bij de Grand Carousel, die net naast de Eiffel Tower staat. Deze prachtige draaimolen bestaat sinds 1926 en behoort tot de originele attracties die mee verhuisden vanuit Coney Island.

Van 1992 tot 2002 was Phantom Theater een vaste waarde in het attractieaanbod van Kings Island. In 2026 maakt deze darkride zijn comeback onder de naam Phantom Theater – Opening Nightmare. In de attractie zullen passagiers plaatsnemen in een rijdende theaterloge, om vervolgens een rondrit te maken door een duistere setting met special effects. Het klinkt in mijn oren allemaal veelbelovend, bovenal omdat Kings Island hiermee voor een originele verhaallijn kiest. Phantom Theater 2.0 verrijst trouwens op de locatie waar tijdens de afgelopen decennia meerdere darkride-concepten te vinden waren. Wij zijn in 2025 nog net op tijd om afscheid te nemen van Boo Blasters on Boo Hill, een interactieve darkride met laserpistolen en tweedimensionale blacklight-decors. Het Omnimover-ritsysteem van Boo Blasters is uitstekend, maar de decors blijken naar de huidige normen toch echt een tikkeltje te simpel. Ik ben dus blij dat men hier in 2026 iets nieuws neerzet.

PLANET SNOOPY & CAMP SNOOPY

Net zoals Knott’s Berry Farm en Cedar Point heeft Kings Island een gigantische zone waarin Snoopy en de Peanuts centraal staan. Je vindt er souvenirwinkels vol (redelijk dure) merchandising, een leuk gedecoreerde boomstammenbaan, meerdere molens en een schattige monorail met kleine vliegtuigjes. Daarnaast bevat de Snoopy-zone maar liefst vier rollercoasters die geschikt zijn voor de hele familie. The Great Pumpkin Coaster is het kleinste exemplaar. De lay-out is een doodeenvoudig ovaal en de maximale hoogte bedraagt – hou je vast – tweeënhalve meter. Dit kleuterspeeltuig slaan we dus over, maar de nabijgelegen Woodstock Express verdient wel een bezoek. Dit is een helderblauw geschilderde, ruim vijftig jaar oude familieachtbaan van Philadelphia Toboggan Coasters. Hoewel het cijfermateriaal niet bepaald veelbelovend is, ervaren we hier wel het authentieke gevoel van een woodie. Woodstock Express doet me dankzij de gelijkaardige lay-out trouwens nostalgisch terugdenken aan Pegasus in de Efteling.

Achtbanen nummer drie en vier werden geleverd door onze Nederlandse vrienden van Vekoma. En hoewel ze broederlijk naast elkaar staan, liggen ze qua ervaring mijlenver uit elkaar. Woodstock’s Air Rail is een Suspended Family Coaster waarvan de lay-out nagenoeg identiek is aan die van Vekoma’s klassieke Junior Coaster. Helaas bevestigt deze baan alle clichés die vroeger over Vekoma bestonden. We worden immers met heel wat gerammel geconfronteerd en de zware schouderbeugels helpen niet om de rit aangenamer te maken. De in 2024 geopende Snoopy’s Soap Box Racers is daarentegen buitengewoon comfortabel. Dit is een Family Boomerang met kleurrijke voertuigen en een summier, doch schattig uitgewerkt thema. Op mij hebben zulke Family Boomerangs steeds een licht misselijkmakend effect, maar ik vind het wel een uitstekende uitbreiding voor deze zone.

RIVERTOWN

Het wordt tijd voor wat meer actie, toch? Daarvoor zijn we aan het goede adres in Rivertown, waar drie van Kings Islands beroemdste achtbanen te vinden zijn. Het meest in het oog springende lid van dit trio is de bordeaux-rode Diamondback. Deze hyper coaster van Bolliger & Mabillard opende in 2009 en het was toen de hoogste rollercoaster in het hele park. Hoewel dat record inmiddels werd afgesnoept door een collega, blijft Diamondback een imposant apparaat. De lifthill torent 70 meter boven Rivertown uit en de afsluitende splash oogt wel erg fotogeniek. Diamondback heeft z’n looks dus mee en ook qua rit worden we verwend. Net zoals het merendeel van B&M’s hyper coasters is ie niet extreem intens, maar toch genereren de heuvels een flinke portie floater airtime. Voorts biedt Diamondback fijn bochtenwerk en ik kan letterlijk geen slecht woord schrijven over de soepelheid. Topkwaliteit uit Zwitserland.

Er werd vroeger wel eens gezegd dat je in Amerikaanse pretparken geen theming vindt, tenzij je voor Disney of Universal kiest. Dat beeld is tegenwoordig gelukkig achterhaald. Zelfs een thrill-park als Kings Island heeft al enkele mooie dingen neergezet. Dit was bijvoorbeeld jarenlang de thuishaven van een indoor Giant Top Spin met overdonderende decoratie en ook de aankomende darkride ziet er veelbelovend uit. Toen men in 2017 Mystic Timbers presenteerde, werd eveneens duidelijk dat dit niet zomaar een achtbaan zou worden. IMAscore mocht een mysterieuze soundtrack componeren en men bedacht een achtergrondverhaal rond Miami River Lumber, een verlaten houthakkersbedrijfje. Voor de eigenlijke ride schakelde men dan weer de genieën van GCI in, die hier een van de allerbeste banen uit hun portfolio afleverden. Mystic Timbers start met een fantastische first drop, gevolgd door een pijlsnelle lay-out vol airtime en laterale g-krachten. De locatie levert daarenboven een mooie meerwaarde, want een groot deel van de baan slingert door een dichtbegroeid bos. Aangezien hier ‘s avonds bijna geen verlichting te zien is, beleven we bij Mystic Timbers een van de meest onvergetelijke night rides ooit.

Ook The Beast werd legendarisch omwille van de ritten in complete duisternis. Maar dat is absoluut niet de enige eigenschap die deze ride onderscheidt van de rest. Dankzij de totale tracklengte van 2.244 meter behaalt deze baan immers een notering in de wereldwijde top drie van langste rollercoasters. Het is dus een gigant, maar toch blijkt The Beast nagenoeg onzichtbaar voor parkbezoekers. Zelfs vanaf het panoramaplatform van de Eiffel Tower zie je eigenlijk niet veel meer dan de twee lifthills. Na een wachttijd van ongeveer 30 minuten laten we ons dus volledig verrassen.

We ontdekken in The Beast een rollercoaster met twee gezichten. Eerlijk gezegd: na de first drop gebeuren er geen al te spectaculaire dingen. De trein behaalt weliswaar een stevige topsnelheid, maar dit eerste stuk van de lay-out bestaat uit zeer wijde bochten, zachte dalingen en baangedeelten die wielrenners als vals plat zouden categoriseren. Achter lifthill nummer twee ligt echter een van de heftigste achtbaangedeeltes die ik ooit beleefde. Een lange afdaling leidt hier immers naar een haast eindeloze, buitengewoon intense helix. We vliegen er met een rotvaart doorheen en krijgen onderweg behoorlijk wat turbulentie te verduren. In de slotrem moeten we dus even bekomen van het brute geweld, maar ik kan dat wel waarderen bij een woodie uit het jaar 1979. The Beast is een icoon en ik vind het een eer om deze baan eindelijk aan m’n achtbaanteller te kunnen toevoegen.

CONEY MALL

The Beast draagt al bijna een halve eeuw dezelfde naam. Even verderop staat er dan weer een rollercoaster die tijdens een loopbaan van twintig jaar al drie verschillende namen kreeg. Het ding opende in 2005 als Italian Job – Stunt Track, wat drie jaar later veranderde in Backlot Stunt Coaster. Tegenwoordig spreken we daarentegen over Queen City Stunt Coaster, verwijzend naar de koosnaam van Cincinnati. Deze gelanceerde achtbaan van Premier Rides simuleert bijgevolg een wilde rit door de stad. Het begint met een goeie acceleratie en een opwaartse helix die zo heftig is dat er kortstondig een grijze waas voor onze ogen verschijnt. Daarna wordt Queen City Stunt Coaster plots veel tammer en helaas zien we tijdens de rit ook heel wat vergane glorie. Oorspronkelijk werd deze rollercoaster opgesmukt met meerdere geluids-, water-, licht- en vuureffecten, maar daar blijft anno 2025 niets meer van over. We houden dus een tamelijk wrang gevoel over aan deze achtbaan, ondanks de prima hardware.

Haast ieder Amerikaans pretpark heeft wel een gebied dat een soort buurtkermis tracht uit te beelden. In Kings Island is dat Coney Mall, een zone die een eerbetoon brengt aan het verleden als Coney Island. De brede boulevard wordt omzoomd door standjes met behendigheidsspellen en fastfoodlocaties. Je vindt er natuurlijk ook een aantal attracties, waarvan sommige zelfs een verleden hebben in het originele Coney Island. Je bent hier aan het goede adres voor ritjes op de ouderwetse Scrambler, zweefmolen Zephyr of de antieke oldtimerbaan. Indien je het allemaal wat moderner en sensationeler verkiest, kan je er trouwens ook terecht voor een zweefvlucht met de 92 meter hoge WindSeeker. Deze Star Flyer-achtige ride is, net zoals de tweelingbroer in Cedar Point, vooral een plaatje na zonsondergang.

Met 5.730 meter houten achtbaanrails mag Kings Island zichzelf kronen tot the wooden coaster capital of the world. Het record is natuurlijk voor een groot deel aan de aanwezigheid van The Beast te danken, maar ook The Racer doet een duit in het zakje. De out-and-back-lay-out van deze dubbele houten achtbaan loopt grotendeels parallel aan Coney Mall en dat zorgt voor een oogstrelende backdrop. Racer moet het overigens niet enkel van z’n looks hebben; ook de rit weet ons op aangename wijze te verrassen. Deze antieke witte woodie genereert meer airtime dan we verwachtten en hoewel de baan er al sinds 1972 staat, bollen de treinen nog steeds relatief soepel. Kortom… The Racer is een zeer genietbare rollercoaster met een hoge herhalingswaarde.

AREA 72

Als het van de pretparkgroep achter Kings Island afhangt, zijn twee B&M hyper coasters automatisch beter dan één B&M hyper coaster. Kings Island mag zich bijgevolg, net zoals Carowinds en Canada’s Wonderland, de trotse eigenaar van een dubbele portie torenhoog B&M-plezier noemen. Enkele honderden meters van Diamondback verrees in 2020 namelijk Orion, een helderblauwe kolos met een hoogte van maar liefst 90 meter. Wanneer we ook de topsnelheid van 146 kilometer per uur vermelden, zou je vermoeden dat deze baan moeiteloos de oudere Diamondback overtreft. Maar… de realiteit blijkt anders. Laat me vooropstellen dat Orion een voortreffelijke rollercoaster is, maar eigenlijk had ik er meer van verwacht. Ten eerste is dat te wijten aan de nogal kale locatie. Omwille van het ontbreken van near-misses is het snelheidsgevoel namelijk niet optimaal. Ten tweede voelt de lay-out enigszins incompleet aan. Hoewel het raar lijkt om een 1.620 meter lange coaster ‘te kort’ te noemen, is het aantal elementen gewoonweg erg beperkt. De treinen hebben genoeg vaart om een langer circuit af te leggen, dus Kings Island had er makkelijk enkele extra bochten of airtime-heuvels aan kunnen plakken. In zijn huidige vorm vind ik Orion dus vermakelijk, maar niet briljant.

We staan ondertussen in Area 72, een zone die vormgegeven werd als een geheime basis voor ruimteonderzoek. In het geval van Orion is dat thema vrij minimaal aanwezig, maar bij de aanpalende Flight of Fear werd er meer werk in de aankleding gestoken. In de wachtruimte spotten we bijvoorbeeld een gigantische UFO en het station baadt eveneens in een geheimzinnig ruimtesfeertje. Ondanks deze prima opbouw behaalt Flight of Fear helaas een dikke onvoldoende voor de uiteindelijke ritervaring. Niet alleen omdat de baan zich in een ongethematiseerde hal bevindt, maar ook omdat we na de rit allebei een aspirientje kunnen gebruiken. De trein beukt immers op een vreselijk ruwe wijze door een bochtige lay-out met vier heftige inversies. Het is dus moeilijk te begrijpen waarom Flight of Fear bij de populairste attracties van Kings Island hoort. De wachttijden schommelen hier namelijk een hele dag lang tussen 45 en 90 minuten.

ADVENTURE PORT

Het proces verloopt traag, maar Kings Island probeert duidelijk een overstap te maken van pretpark naar themapark. Recentelijk gaf men nog een make-over aan het noordoostelijke parkgedeelte, dat in 2023 heropende onder de naam Adventure Port. Bekijk het gerust als de Tropical Americas van Kings Island. We houden er halt voor onze lunch en dat blijkt alvast een uitstekende keuze. Restaurant Enrique’s Cantina serveert immers de lekkerste burrito die we ooit in een pretpark voorgeschoteld kregen. Aangezien we die burrito vervolgens ook ín onze maag willen houden, passen we vriendelijk voor een ritje op een van de twee flatrides in Adventure Port. Dat zijn de origineel gedecoreerde theekopjesmolen Cargo Loco en Sol Spin, een eigentijdse Enterprise-variant van Zamperla.

De headliner binnen deze zone is Adventure Express. Dit is een van de vele Arrow mijntreinachtbanen in de Verenigde Staten, maar in mijn ogen is het wel een van de leukste exemplaren. We ontdekken hier een originele en onvoorspelbare lay-out, al is het vooral de aankleding die me overtuigt. Het station ligt er bijvoorbeeld prachtig bij en aan het begin van de rit zit er een leuk effect waarbij onze trein op de verkeerde rail belandt. Ook verderop zien we nog een paar fijne staaltjes theming, onder meer op de tweede lifthill. Deze werd in z’n geheel overdekt en simuleert een eeuwenoude, vervloekte tempel. Het Indiana Jones-gehalte ligt dus behoorlijk hoog bij Adventure Express…

ACTION ZONE

De puike decoratie van Adventure Port staat in schril contrast met de verschijningsvorm van de aangrenzende Action Zone. Het vele beton geeft een kille uitstraling en het merendeel van de attracties heeft nul komma nul theming. Voor thrillseekers is het echter onmogelijk om dit parkgedeelte te vermijden, want er valt veel sensatie te rapen. We vinden er een Giant Frisbee van Huss, een bijna 100 meter (!) hoge vrijevaltoren van Intamin en de laatste overgebleven Invertigo in de Verenigde Staten. Dit is een inverted-versie van Vekoma’s Boomerang, net zoals de versies in Parc Bagatelle en het Italiaanse Movieland. Ik loop altijd in een wijde boog om klassieke Boomerangs heen en deze variant kan me evenmin overtuigen om een ritje te maken.

Action Zone is het paradijs voor liefhebbers van inverted en suspended coasters. Er staan hier namelijk drie achtbanen waarbij de treinen onder de rails hangen. Het oudste exemplaar van dit trio is The Bat, een suspended coaster uit de fabriek van Arrow Dynamics. Het ding werd in 1993 in het noordelijke puntje van Kings Island gebouwd. Ik heb geen idee hoe de situatie er in de beginjaren uitzag, maar tegenwoordig is dit een vreselijk afgelegen locatie. Aangezien ook het naambord niet bepaald opvallend is, ga ik er dus van uit dat tal van dagjesbezoekers geeneens van het bestaan van The Bat afweten. Da’s jammer, want hierdoor missen ze een rollercoaster vol power. Ondanks zijn respectabele leeftijd levert The Bat namelijk een intense rit die uitstekend gebruikmaakt van de schommelende voertuigen. Het topmoment is de verbazend diepe eerste afdaling, maar ook de daaropvolgende bochtencombinaties creëren een zeer solide thrill. Een minpuntje: omwille van de constant hoge snelheid lijkt de rit letterlijk in een oogwenk voorbij.

De fameuze Son of Beast was ooit een icoon van Kings Island, maar z’n carrière duurde nog geen tien jaar. Het ding werd in 2009 afgebroken en enkele jaren later gebruikte men de vrijgekomen lap grond voor de bouw van Banshee. In dit geval spreken we niet over een reusachtige houten achtbaan, maar wel over een recordbrekende inverted coaster. Tot op vandaag geldt Banshee als de langste achtbaan in z’n categorie en hij staat ook op een gedeelde eerste plek als het over ‘meeste inversies op een inverted coaster’ gaat. Als bezoeker krijg je hier bijgevolg een waterdichte garantie op een adembenemende rit. De grootste sterkte van Banshee is het originele baanverloop. De flow en de volgorde van de elementen verschillen namelijk drastisch ten opzichte van andere B&M inverted coasters. Jammer genoeg moeten we vaststellen dat Banshee ook afwijkt van de standaardcapaciteit. Algemeen gezien geeft Kings Island ons weinig redenen om te klagen over de attractiecapaciteit, maar bij deze populaire inverted coaster gaat het allemaal vreselijk traag. We moeten ons dus tevredenstellen met één rondje Banshee, want de wachttijd loopt aardig op.

We bezoeken Kings Island middenin het zomerseizoen. Daardoor profiteren we van ruime openingstijden en een evenement met de naam Grand Carnivale. Deze zomerse versie van Mardi Gras brengt extra decoraties naar International Street, terwijl we bij diverse kramen aangepaste snacks en drankjes kunnen bestellen. Rond valavond presenteert men bovendien de Spectacle of Color Parade. En hoewel het voor zich spreekt dat je hier geen Disney-waardige parade mag verwachten, worden we aangenaam verrast door de schaal van het geheel. Kings Island trommelde een heleboel dansers op en de wagens zien er best prima uit. En er is nog meer avondentertainment: om 22.00 uur presenteert men een drone-, laser- en vuurwerkshow die het best te zien is vanaf de Main Street. De drone-figuren blijken minder verbluffend dan die van Disneyland Paris, maar als totaalspektakel kunnen we er niks op aanmerken. Mooie afsluiter van een mooie dag!

Uiteindelijk brengen we anderhalve dag door in Kings Island. We doen dat onder wisselende weersomstandigheden: op dag één wordt het 37 graden Celsius en smelten we haast weg op de wandelpaden, terwijl we op dag twee regelmatig regen- en onweersbuien over ons heen krijgen. Het lijkt geen ideale toestand om een pretpark te ontdekken, maar eigenlijk hoeven we niet te klagen. Dankzij het gekke weer blijft de drukte binnen de perken, waardoor we met gemak alle grote rollercoasters kunnen aanvinken. Enkele van die rollercoasters maakten trouwens een onvergetelijke indruk, in de beste zin van het woord. Van blikvangers als The Beast en Banshee had ik niets minder verwacht, maar ook banen als Mystic Timbers, The Racer en Adventure Express wisten me op een of andere manier te imponeren. Wanneer we het zomerse entertainment en de avondshow daarbij optellen, blijkt dus gauw dat Kings Island echt wel een topbestemming is. Iets in mij had een soort light-versie van Cedar Point verwacht, maar we kregen veel meer dan dat.

Cincinnati is de stad van Doris Day, de stad van Steven Spielberg en de stad van Jerry Springer, maar het is zeker ook de stad van Kings Island. Dus als je ooit een pretpark-roadtrip door de Midwest plant, dan is dit een verplichte stop. Heb jij Kings Island al kunnen bezoeken? En wat is jouw favoriete ride in de overweldigende line-up van dit park? Schrijf gerust een berichtje in het invulveld onderaan deze pagina.