Switch to English version

Bobbejaanland

Lichtaart, België

“Uitgebreide collectie attracties, maar het onderhoud is niet altijd even sterk”

Mijn thuisstad Antwerpen heeft sinds 2017 z’n eigen themapark. We spreken daarbij niet over een vestiging van Disneyland, Universal Studios of Six Flags. Neen, we moesten ons tevredenstellen met Comics Station, dat tegenwoordig bekendstaat als Plopsa Station. Het park, dat zichzelf in de kelders van het Centraal Station bevindt, heeft voor volwassenen helaas weinig te bieden. Met z’n kleinschalige attracties en molentjes is Plopsa Station voornamelijk gericht op kinderen tot een jaar of twaalf. Als een Antwerpenaar meer sensatie wil, zoekt hij dat dus beter op een andere plek. Veertig kilometer verderop kan dat bijvoorbeeld in een pretpark met acht rollercoasters, verscheidene waterrides en een uitgebreide collectie familieattracties. Welkom in Bobbejaanland.

Bobbejaanland is in Vlaanderen bekend en berucht. Bekend omdat het park in 1961 gesticht werd door de legendarische Bobbejaan Schoepen en omdat haast iedere Vlaamse schoolgroep of jeugdvereniging hier wel eens belandde tijdens een zomeruitstap. Onder pretparkliefhebbers was het park tijdens de afgelopen vijftien jaar dan weer berucht als een plek met achterstallig onderhoud en matige uitbreidingen. Ook ik herinner me Bobbejaanland als een park met zwaktes, maar moet tegelijkertijd toegeven dat die mening gebaseerd is op bezoekjes die ruim vijf jaar geleden plaatsvonden. In 2024 is het dus de hoogste tijd om nogmaals naar de Kempen te rijden en daar Het Plezantste Land te herontdekken.

MYSTERY BAY

Bobbejaanland is, zoals zovele andere pretparken, opgebouwd rondom een centraal meer. Het gros van de attracties bevindt zich aan de zuidelijke oever van dat meer, dus het lijkt erop dat heel wat bezoekers hun dag daar beginnen. Wij starten echter aan de noordkant van het water. We lopen door een korte galerij, om vervolgens meteen een populair attractieduo te zien. Dat duo bestaat uit Wild Water Slide en Bob Express, respectievelijk een log flume en een powered coaster van Mack Rides. Wild Water Slide is met z’n 44 operationele jaren een van de oudste attracties van Bobbejaanland, al blijft hij (zeker tijdens warme dagen) een trouw publiek aanspreken. Toch moeten we toegeven dat er in Europa heel wat betere boomstammenbanen te vinden zijn. De twee afdalingen zijn allesbehalve spectaculair en het geheel ziet er nogal aftands uit. Vooral het uiterlijk van de rotsformaties kan anno 2024 echt niet meer door de beugel. Een grondige renovatie dringt zich dus op.

In het jaar 2000 drapeerde men de tracks van Bob Express rondom de vaargeul van Wild Water Slide. Het resultaat mag gezien worden, want de interactie tussen beide attracties is erg fijn. Bovendien verraste Bob Express me in positieve zin. Het stationsgebouw straalt een zekere grootsheid uit en de rit bewijst dat powered coasters niet noodzakelijk sloom moeten zijn. Er zit immers behoorlijk wat tempo in deze machine, wat zeker tijdens de helix-bochten leuke g-krachten oplevert. ‘k Wil niet beweren dat Bob Express de sensatie van je leven is, maar onderschat dit schattig ogende treintje vooral niet.

Het is altijd bijzonder om tripverslagen te lezen van Amerikanen of Aziaten die pretparken in onze regio bezoeken. Ik herinner me trouwens nog goed wat Amerikanen ooit over El Paso Special te zeggen hadden: ze noemden dit de meest politiek incorrecte darkride aller tijden. En inderdaad, je kan hier schaamteloos op Mexicanen knallen. Zoiets ligt in de Verenigde Staten wellicht gevoeliger dan bij ons en Bobbejaanland plant voorlopig dus geen anti-racistische aanpassingen. Da’s enigszins jammer; deze interactieve rondrit zou een update immers goed kunnen gebruiken. De belichting is sfeerloos, de scènes ogen oubollig en de poppen lijken (misschien onbedoeld) uit een antiek spookhuis geplukt.

Over darkrides gesproken… De grootste nieuwigheid sinds m’n vorige bezoek is Terra Magma, al moeten we de term ‘nieuwigheid’ met een korreltje zout nemen. Deze ride hergebruikt namelijk het ritsysteem en het gebouw van Indiana River, de indoor boomstammenbaan die tot 2022 bij de blikvangers van Bobbejaanland gerekend werd. Tegenwoordig is de attractie gehuld in een mysterieus vulkaanthema en het exterieur werd aanzienlijk geplust. De ingang is imposanter en rondom Terra Magma ontstond het nieuwe themagebied Mystery Bay. M’n allereerste indrukken zijn dus uitstekend, maar de wachtruimte en het station gingen er helaas nauwelijks op vooruit. De eigenlijke rit zou ik tevens als een teleurstelling bestempelen, want de intieme sfeer van vroeger ging helemaal verloren. Terra Magma gaat over een vulkaan die op uitbarsten staat, maar dat verhaal wordt verteld door middel van vrij kale en sfeerloze scenes. Ik wil niet beweren dat Indiana River een darkride van wereldniveau was (de gezegende leeftijd begon door te schemeren), maar ik vond de theming van deze voorganger wel doeltreffender.

KINDERLAND

Even verderop vinden we Oki Doki. Deze Junior Coaster was onderdeel van een mega-expansie in 2004 en bracht meer actie naar de achterzijde van het park. De baan is soepel, net lang genoeg en de first drop levert beduidend meer punch dan je verwacht. Het is dus een erg fijn ding, al is er ook slecht nieuws: Oki Doki heeft nul komma nul decoratie. De vormgeving van de trein doet vermoeden dat men een circusthema wilde, maar dat kwam er uiteindelijk niet. Er staan een hoop afzichtelijke geluidsschermen naast de rails en het station is doodeenvoudig. Da’s jammer, want tezamen met Kinderland had Oki Doki een prachtig circusgebied kunnen vormen. Dat nabijgelegen speelparadijs straalt overigens ook vergane glorie uit. De felle kleuren van de voorgevel vervaagden door weer en wind, terwijl we binnenin meer gesloten dan geopende attracties zien. 

DESPERADO CITY

Wanneer we vanuit Kinderland in zuidelijke richting lopen, belanden we in een uitgestrekt Far West-gebied. Een van de belangrijkste attracties in deze zone is Dream Catcher, een suspended coaster van Vekoma. Vroeger hadden we jaarlijks een familieuitstap naar Bobbejaanland en toen werd deze achtbaan altijd beschreven als de vliegtuigskes. Dream Catcher heette in die tijd nog Air Race en z’n vrolijk gekleurde vliegtuigjes waren inderdaad erg herkenbaar. De huidige versie past qua thema weliswaar beter in Bobbejaanland, maar evenaart de iconische status van zijn voorganger niet. Het pikzwarte kleurschema oogt een beetje triest en van de lay-out wordt een mens evenmin vrolijk. Dream Catcher is namelijk een monotone opeenvolging van flauwe dalingen en helix-bochten. Dat zorgt voor een saaie rit, die bovendien tamelijk ruw is. Misschien ben ik wel te kritisch, want de doorsnee bezoeker vindt deze rollercoaster blijkbaar fantastisch. Dream Catcher heeft daardoor vaak behoorlijk lange wachtrijen.

Desperado City vormt het kloppende hart van Bobbejaanland. Je ervaart hier nog de gezellige sfeer van weleer en Parques Reunidos doet duidelijk z’n uiterste best om dit parkgedeelte in topconditie te houden. Helaas is de eyecatcher van dat cowboydorp geen hippe houten rollercoaster of een leuke mijntreinachtbaan. We moeten ons daarentegen tevreden stellen met Speedy Bob (een standaard Wild Mouse) en een raftingbaan. De zogenaamde El Rio kon in ‘t verleden pronken met maar liefst drie unieke elementen: een reuzenrad dat de boten omhoog takelde, een metershoge glijbaan en een indrukwekkende draaikolk. Tegenwoordig blijft enkel die draaikolk over en dat is meteen het enige noemenswaardige onderdeel van El Rio. Verder is dit een saai kabbelend beekje met wat Mexicaanse ornamenten. Voor een goede rapid river kan je alleszins beter naar de Efteling of Walibi Belgium reizen.

ADVENTURE VALLEY

Het cowboydorp staat er al sinds mensenheugenis, maar de meeste andere themagebieden van Bobbejaanland kwamen er pas tijdens de afgelopen vijftien jaar. Toch zie je dat de transformatie naar themapark een werk van lange adem is. Oudere attracties werden inmiddels wel ingedeeld bij de nieuwe zones, maar hun decoratie blijft doorgaans beperkt. Je ziet dit bijvoorbeeld bij bootjesglijbaan Big Bang (die bij Desperado City gerekend wordt) en bij het Reuzenrad, dat in Adventure Valley staat. Als ik heel eerlijk ben, vind ik het eigenlijk geen ramp dat dit rad z’n oorspronkelijke uiterlijk behield. De attractie is al ruim vijftig jaar een parkicoon en het wit-rode kleurenschema levert een mooie terugblik naar het Bobbejaanland van weleer. Bovendien doet het reuzenrad nog steeds wat het hoort te doen: inzittenden een rustgevende blik op het park en de wijde omgeving gunnen. 

Adventure Valley is een jungle-achtige zone centraal in het park. We ontdekken hier een van de ‘slimme’ ideeën van Bobbejaanland: laat ons een kletsnatte waterattractie indoor plaatsen, zodat gasten er ook bij regenachtig weer in kunnen. Was dit de filosofie toen men Banana Battle bedacht? Geen idee, maar ik vind de toegevoegde waarde van deze splash battle beperkt. Hij ziet er goedkoop uit en de akoestiek in zo’n hal is ook vreselijk. Toch is Banana Battle niet noodzakelijk de meest waardeloze attractie van Adventure Valley, want er zijn twee geduchte concurrenten. Dat zijn King Kong (een groots aangekondigde ride die zelfs kleuters als saai bestempelen) en Forbidden Caves. Toegegeven… met deze attractie heeft Bobbejaanland bewezen dat ze wel degelijk kunnen thematiseren. De wachtruimte oogt namelijk erg knap en de sfeer zit goed. De ritervaring van deze immersive tunnel viel me vijf jaar geleden echter lelijk tegen. Forbidden Caves blijft in 2024 gesloten, dus ik hoop uit de grond van m’n hart dat men momenteel aan verbeteringen werkt.

De hoofdreden om Adventure Valley te bezoeken, dat is Revolution. Zeker nu. In 2024 presenteert Bobbejaanland immers geen nieuwe attractie, maar men pakt wel uit met ‘t feit dat er een miljoen euro in deze 35 jaar oude indoor coaster gepompt werd. Het geld ging naar een fijn gethematiseerde wachtruimte, nieuwe lichteffecten in het station en een opgefriste versie van de eigenlijke rit. Nadat Bobbejaanland enkele keren probeerde om Revolution te moderniseren met een jungle-achtig thema of VR-brillen, lijkt men eindelijk te beseffen dat de originele ervaring veel waardevoller was. De sterkte van deze baan is immers niet de thrill of de lay-out (dat is en blijft een eeuwige bocht naar links), maar wel de unieke sfeer. Revolution levert tegenwoordig bijgevolg de beste ritten sinds lange tijd, en ook het grote publiek schijnt dat te beseffen. Ondanks de relatief hoge capaciteit moeten we vanmiddag namelijk een 40-tal minuten aanschuiven voor deze klassieker.

Adventure Valley heeft nog een tweede rollercoaster in de aanbieding. En nogmaals moeten we rekening houden met een behoorlijk lange wachttijd, want ook Naga Bay is een populair ding. Dit is een draaiende achtbaan, geleverd door Maurer Rides. Hij is qua type dus identiek aan Winja’s in Phantasialand en Tarántula in Parque de Atracciones, al voelt deze Vlaamse versie veel braver aan. Het veelvuldige gebruik van remsecties resulteert in een gecontroleerde ervaring, maar dat stoort me eigenlijk niet. Naga Bay is dankzij z’n soepelheid en de vlotte draaibewegingen immers een uitstekende familieachtbaan. Alleen jammer dat men het avontuurlijke thema niet wat verder uitgewerkt heeft, want het ziet er allemaal nogal steriel uit.

LAND OF LEGENDS

Verwar Land of Legends vooral niet met het gelijknamige themapark in Turkije, maar bekijk het als de plek waar Bobbejaanland z’n grootste thrills verzamelt. Het is trouwens simpel om de drie attracties van Land of Legends te rangschikken volgens kwaliteit. Als je de leukste ervaring tot ‘t einde wil bewaren, is dit de regel: ga van rechts naar links. De uiterst rechtse poort leid je namelijk naar Typhoon, de minst interessante ride van het trio. Deze Gerstlauer verving in 2004 de geliefde Looping Star. Fans treurden, maar het grote publiek vond Typhoon meteen geweldig. De baan ziet er dankzij z’n beyond-vertical drop en de vier inversies best imposant uit. Toch kan ik geen seconde van een ritje op dit gedrocht genieten. De beugels zitten ongemakkelijk, de verticale lifthill is oncomfortabel, de baan heeft rare g-krachten en helemaal soepel rijdt het ding ook niet. Bovendien kan een recente schilderbeurt niet verdoezelen dat Typhoon themaloos door het leven gaat.

De tweede poort levert gelukkig een opmerkelijk leukere ervaring. Dit is de ingang van Sledge Hammer, een zogenaamde Giant Frisbee. Zoals de naam doet vermoeden, is alles aan deze attractie gróóts. Er kunnen 50 personen plaatsnemen, de topsnelheid bedraagt 100 kilometer per uur en je bereikt een hoogte van bijna 45 meter. Zulke draaiende, zwaaiende flatrides zijn over het algemeen niet mijn ding, maar voor Sledge Hammer maak ik een uitzondering. Deze attractie is omwille van z’n korte ritduur namelijk veel minder misselijkmakend dan hij er uit ziet.

Land of Legends’ derde en laatste ride is Fury, een in 2019 geopende Triple Launch Coaster van Gerstlauer. Dat is inderdaad de constructeur die ons met Typhoon opzadelde, dus dat belooft weinig goeds. Gelukkig heeft deze Duitse bouwer tijdens de afgelopen decennia een mooie vooruitgang gemaakt, want alle pijnpunten van Typhoon werden netjes opgelost. De verticale lifthill werd vervangen door een pittige acceleratie en de krappe elementen maakten plaats voor heerlijk gestroomlijnde, ruime inversies. Bovendien mag de extreme soepelheid van Fury niet onvermeld blijven en men scoort eveneens punten met het treinontwerp. Dat ligt grotendeels aan de comfortabele heupbeugels, maar ook aan een uniek gimmick: een stemming aan boord. In de beugel werden knoppen geïntegreerd die passagiers de keuze geven tussen een voor- en een achterwaartse rit. De meerderheid van de stemmen bepaalt hoe de trein het traject zal afleggen. Geen nood voor zij die afgeschrikt worden door achterwaartse inversies: er is in het station een aparte wachtrij die sowieso een voorwaartse rit garandeert. Wij kiezen alvast voor die zekerheid en beleven vervolgens een topachtbaan. Dankzij z’n soepele verloop, de comfortabele zitjes en de krachtige inversies behoort Fury tot de allerbeste thrill-achtbanen die Gerstlauer afleverde.

Bobbejaanland, het Plezantste Land. Het is een slogan waar Kim Jong-un jaloers op mag zijn. Maar is die slogan ook juist? Daar valt natuurlijk over te twisten. Ik moet toegeven dat Bobbejaanland afgelopen zomer geen slechte indruk maakte op mij. Ik kende dit ooit als een park met beperkt onderhoud waar een hitlijst uit de jaren negentig door de speakers klonk. Die muziek werd intussen gelukkig vervangen door leukere soundtracks en grote delen van ‘t park liggen er goed bij. Toch zijn er uitzonderingen. De hal van Banana Battle blijft bijvoorbeeld een identiteitsloos allegaartje. Verder staat het onkruid naast Speedy Bob letterlijk een meter hoog en bij Terra Magma werd in mijn ogen niet het volle potentieel benut. Zulke dingen zijn jammer, maar ik vermoed dat de doorsnee gast er weinig last van ondervindt.

Vanuit het standpunt van de occasionele pretparkbezoeker is Bobbejaanland eigenlijk een prima plek. Er staan een hele hoop achtbanen (dankzij Fury zelfs een heuse topper), veel water rides, voldoende kinderattracties en de sfeer in ‘t park is best oké. Bobbejaanland presteert niet op het niveau van Europa-Park of de Efteling, maar dat hoeft ook helemaal niet.