Springbrook National Park

Dorrigo National Park

“Twee prachtige natuurparken tussen Brisbane en Sydney”

Goh zeg, hoe moet ik hier nu aan beginnen? Ik weet best dat de inleiding altijd het moeilijkste deel is om neer te pennen, maar deze keer zit ik echt met de handen in het haar. Hoe schrijf je in godsnaam een intro over natuurgebieden? Negentig procent van mijn schrijfsels gaat over themaparken, achtbanen en spetterende waterattracties. Bijzonder leuk om te doen, eens te meer omdat je na zovele jaren echt wel wat over die bewuste materie weet. En wat weet ik over slingerplanten? Over varens? Over Arecaceae? Over Phaeoceros laevis? Vier vragen, één simpel antwoord: niets. Ik ga dit report dus niet tot een literair meesterwerk van vierhonderd bladzijden (Fifty Shades of Green, anyone?) uitbouwen. Daar zit niemand op te wachten. Ik neem jullie echter graag op m’n geheel eigen manier mee naar de twee National Parks die we op onze route tussen Gold Coast en Sydney een bezoekje brengen. En die Glenn-manier om Australische natuurpracht te beschrijven, die focust op de drie wondermooie watervallen die we te zien krijgen.

Yes, dat heb je goed gelezen: watervallen! Waarom ik exact watervallen als de rode draad wil gebruiken in dit report? Het antwoord is simpel: omdat die dingen nog iet of wat bij m’n primaire bezigheid aansluiten. Quasi elk pretpark heeft immers watervallen die in alle sierlijkheid of vol brute kracht neerklateren. Vaar eronderdoor in een Amerikaanse raftingbaan en je wordt doorweekt, kijk ernaar in Shanghai Disneyland en je bent betoverd. Samson, Plop en Mega Mindy openden zelfs een pretpark aan de voet van een waterval, dus de link met mijn eigen leefwereld is groot. Voor alle duidelijkheid wil ik wel vermelden dat de drie komende watervallen van een totaal andere orde zijn. Ze worden niet uitgeschakeld na parksluiting om 18:00 uur en ze zijn evenmin eigendom van Studio100. Neen echt, dit zijn natuurlijke schoonheden van het allerhoogste plankje. Let’s go!

Het is maandagnamiddag, een uurtje of drie. Vanochtend ontdekten we nog een zonovergoten Sea World, nu staan we reeds tussen de mistige groene heuvels van Springbrook National Park. Het contrast kan nauwelijks groter zijn: van de hippe toeristenscène in Surfers Paradise naar de ongerepte regenwouden van het hinterland. En dat overigens allemaal na hooguit een uurtje autorijden! Springbrook National Park beslaat een gigantische oppervlakte aan de grens tussen de staten Queensland en New South Wales. Volgens toeristengidsen heb je meerdere dagen nodig om het park en al haar schatten te ontdekken, maar wij hebben ehm… hooguit een uurtje of twee? Michaël en ik hebben straks nog een drie uur durende rit voor de boeg, dus we besluiten om een blitsbezoek te brengen aan de belangrijkste highlight die Springbrook te bieden heeft: het wondertje dat zichzelf Natural Bridge noemt.

Michaël zal me gelijk geven als ik zeg dat onze waterval-bingo enkele dagen geleden al met een valse noot van start ging. Tijdens ons bezoek aan Mount Coot-Tha (je weet wel, dat panoramische uitzichtpunt in Brisbane) bezochten we ook de plaatselijke JC Slaughter Falls. De spanning was groot, want het wandelpad erheen werd steeds smaller en exotischer. De anticlimax kon helaas amper groter zijn: toen we uiteindelijk aan het uitkijkpunt van de waterval arriveerden, zagen we hoe een klein miezerig straaltje van de imposante rotsformatie af druppelde.

Het gemis van neerklaterend water wordt vandaag echter ruimschoots gecompenseerd dankzij de wondermooie Natural Bridge. Laat vooral de foto’s spreken, maar weet dat dit wondertje haast te mooi is om waar te zijn. Het tafereel lijkt immers door een dromerige tuinontwerper bedacht: van bovenaf zie je een enorme watermassa in een bodemloze put verdwijnen. Wanneer je langs de rotsen afdaalt, merk je echter dat die waterval uitkomt in een onderaardse grot, van waaruit de rivier opnieuw door een dicht regenwoud begint te stromen. Deze Natural Bridge vormt overigens niet enkel overdag een wondermooi schouwspel, maar gaat na zonsondergang nog een stapje verder. Wanneer het donker wordt, heb je immers de kans om een kolonie gloeiwormen te zien oplichten in de grot. Kan zoveel sprookjesachtige perfectie door Moeder Natuur herself ontwikkeld zijn? Of moet ik op zoek naar de Disney-Imagineer die dit Adventureland-achtige ding bedacht? Daar ga ik een nachtje over slapen…

De volgende ochtend. We sliepen in Coffs Harbour, een middelgroot kuststadje dat ergens centraal tussen Sydney en Brisbane ligt. Coffs Harbour is verantwoordelijk voor de eerste indrukken die we van New South Wales krijgen en doet dat met… The Big Banana. Ja inderdaad, een simpele banaan is zowat dé toeristische trekpleister van dit plaatsje. Het afschuwelijke ding is onderdeel van The Big Things of Australia, een hele reeks dergelijke tourist traps die verspreid over het gehele land liggen. Gelukkig zijn we niet in Coffs Harbour voor een oversized banaan en voor ons plaatselijke hotel moesten we het al evenmin doen. We verbleven afgelopen nacht in het Opal Cove Resort, een familiehotel met eigen strand. Dat klinkt cool, maar het complex is hopeloos verouderd en – wat veel erger is – de cocktailbar sluit al om halftien ‘s avonds. Tja, wat moet je dan? Flipperkasten onveilig maken in de gameroom?  Skinnydippen in de Stille Oceaan? Neen, we opteerden gisteren voor een avondje vroeg naar bed. Dat doet deugd tijdens een volgeplande reis en bovendien kunnen we daardoor de volgende ochtend al vroeg op pad. Het doel: de volgende waterval-credits. Twee exemplaren staan er vandaag op het programma en we vinden ze beiden op een uurtje rijden van Coffs Harbour.

Het verlengde paasweekend is vandaag eindelijk ten einde en New South Wales vertrekt opnieuw naar school of naar het bureau. Leuk voor ons, want daardoor moeten we Dorrigo National Park met slechts een handvol toeristen delen. Het blijft bovendien goede nieuwsjes regenen – that’s why they call it a rainforest, honey – want het is daarenboven prachtig nazomerweer. Of we veel van de strakblauwe hemel gaan merken wanneer we straks onder het exotische bladerdek duiken? Hoogstwaarschijnlijk niet. Toch levert het op de Skywalk alvast enkele leuke plaatjes op. Dit verhoogde wandelpad ligt direct aan de ingang van het park en creëert een waanzinnig panoramisch beeld dat op zo’n heldere dag zelfs tot aan de kustlijn reikt. Een mooi begin.

Watervallen… daar draaide dit report om, toch? Wees gerust… je wordt niet teleurgesteld. De twee mooiste watervallen van Dorrigo National Park liggen immers op de zogenaamde Wonga Walk, de populairste hike hier. Reken een dikke twee uur om de ruim zes kilometer lange wandeling in alle rust te voltooien. Daarbij heb ik overigens ook de tijd ingecalculeerd die je nodig gaat hebben om de waanzinnig knappe watervallen te fotograferen. De eerste op onze route is de Crystal Shower Falls en deze schoonheid heeft haar feeërieke naam niet gestolen.

Het water valt hier van op een exotisch begroeide klif in een zacht golvende waterpoel. Verwacht geen kolkende watermassa’s, maar laat je betoveren door de lieflijkheid van het geheel. De meest opvallende eigenschap van deze Crystal Shower Falls is de holle rots erachter. We kunnen dus helemaal rondom de waterval lopen en we wanen ons (mede dankzij de heerlijke rust) in een paradijs dat duizenden mijlen van de bewoonde wereld lijkt te staan. Het enige element dat op menselijke aanwezigheid duidt, is een hangbrug die ons op de meest onbetaalbare uitzichten trakteert. Net zoals ik het gisteren bij Natural Bridge ervoer, lijkt ook dit natuurfenomeen dus rechtstreeks uit een avontuurlijke themazone in Disney of Universal geplukt. Wow!

Wanneer we onze tocht voortzetten, verdwijnen we steeds dieper in dat beklijvende regenwoud. We bukken om niet in een web van slingerende lianen vast te lopen en we spotten regelmatig overstekende salamanders. Het is een jungle-ervaring om U tegen te zeggen, iets wat door waterval-credit nummer drie met glans bevestigd wordt. Deze keer geen sprookjesachtige naam à la Crystal Shower Falls, maar eerder eentje die aan een willekeurig red light district doet terugdenken. Maar wat een zekere Tristania op de Walletjes voor vijftig euro doet, dat is niet te vergelijken met de wondermooie Tristania Falls. Ook deze rotsige waterval werd trouwens van een solide hangbrug voorzien om toeristen te helpen bij hun foto- en selfiejacht. Mijn enige probleem bij de Tristania Falls is echter die Limburger die het noodzakelijk vond om op quasi elke foto te poseren. Maar goed…

En ziezo, daar is het dan. Een report over watervallen en natuurpracht. Nooit gedacht dat ik zoveel woorden zou kunnen spenderen aan water en bomen, maar deze Australische nationale parken zijn nu eenmaal pure eyecandy. Zowat elk land ter wereld heeft uiteraard z’n beroemde natuurreservaten, maar hier Down Under is de diversiteit en de omvang ronduit indrukwekkend. En diversiteit, dat is exact waar we tijdens deze trip naar op zoek zijn. Van pretparken in zonnige toeristenoorden en natuurpracht in het binnenland tot aan heilige stenen in de absurd grote Outback en wereldsteden aan de kust… Australië biedt werkelijk alle benodigde elementen om een adembenemende reis samen te stellen. Nadat we week één voornamelijk gevuld hebben met rollercoasters en regenwouden, gooien we vanaf vanavond het roer om. We hopen immers over enkele uren de eerste glimp op te vangen van het beroemde Opera House en de al even iconische Harbour Bridge. Wanneer we kort na de middag in Dorrigo vertrekken, mag de GPS dus ein-de-lijk ingesteld worden op de bestemming waar ik stiekem het felst naar uit kijk. Beste meneer P. Sherman, we komen eraan!

‘Navigatie actief, doel invoeren alstublieft’. Pullman Sydney Hyde Park. ‘Route wordt berekend. U bereikt uw bestemming over zes uur en vijftien minuten’.