Switch to English version

Wild Waves

Federal Way, Washington, USA

“Verdienen inwoners van Seattle echt geen beter pretpark dan dit?”

Interstate 5 is een belangrijke snelweg in het westen van de Verenigde Staten. Hij loopt parallel aan de kustlijn en overbrugt 2.222 kilometer tussen de Mexicaanse en Canadese grens. Een roadtrip over de I-5 brengt je langs meerdere belangrijke steden… én langs een aantal themaparken. In het uiterste zuiden zijn er SeaWorld San Diego en Legoland California, terwijl I-5 ter hoogte van Anaheim rakelings langs het wereldberoemde Disneyland Resort scheert. Verderop brengt deze autosnelweg ons langs Knott’s Berry Farm, Six Flags Magic Mountain en een aantal kleinschalige familieparkjes in Oregon. Het meest noordelijke lid van de spreekwoordelijke I-5 Theme Park Club ligt dan weer in de staat Washington. Op een boogscheut van grootstad Seattle vinden we daar namelijk Wild Waves.

Wild Waves Theme & Water Park is een van de weinige achtbaanbestemmingen in de Pacific Northwest. En zoals de volledige naam van het park reeds doet vermoeden, komen ook waterratten er aan hun trekken. Aangezien ons bezoek op een bloedhete zomerdag plaatsvindt, hoeft het niet te verbazen dat het waterparadijs bijzonder populair is. We arriveren kort na het middaguur en op dat tijdstip zitten de zwembaden reeds overvol en moet er bij de glijbanen lang aangeschoven worden. De drukte is immens en een vrije zitplaats blijkt haast onvindbaar. We vinden het een tamelijk onaangenaam tafereel, vooral omdat men in dit waterpark nauwelijks schaduwplekken creëerde. Na een kort wandelingetje besluiten we bijgevolg vlug dat we niet al te veel tijd in deze zone willen spenderen. Het aangrenzende pretparkgedeelte kan gelukkig in rustigere omstandigheden ontdekt worden.

Duizenden bezoekers worden opeengepakt rondom het golfslagbad, maar het ‘droge’ pretparkgedeelte moeten we vandaag met hooguit een paar honderd medebezoekers delen. Toch wil dit niet zeggen dat we geen rekening moeten houden met wachttijden. Wild Waves breekt namelijk geen capaciteitsrecords en dat is nog een zwaar understatement. Wanneer we aansluiten in de rij voor Wild Thing, valt ons meteen op dat er bij deze multi-looper van Arrow Dynamics slechts één trein aanwezig is. Het personeel werkt bovendien aan een slakkentempo, waardoor we uiteindelijk een 25-tal minuten geduld moeten oefenen. Vervolgens beleven we een rollercoaster die aan alle Arrow-clichés voldoet. De karretjes bieden weinig beenruimte, het bochtenwerk is lomp en bij de start van de eerste kurkentrekker knallen onze hoofden bruut tegen de beugels. Wild Thing is dus niet bepaald een geweldige rollercoaster, maar ik vind ‘m wel verrassend fotogeniek. Het lijkt erop dat de baan recentelijk opnieuw geverfd werd, want de felle kleuren stralen prachtig in de zomerzon.

De onmiddellijke omgeving van Wild Thing mag beschreven worden als Betonnejaanland. De coaster grenst aan een ongezellig asfaltplein en weerom is er een nijpend tekort aan schaduw. We hebben gelukkig weinig redenen om hier lang te blijven hangen, want we vinden er alleen een ongethematiseerde Disk’o van Zamperla. Vroeger stonden er trouwens nog meer attracties op dit kermisachtige plein en Wild Waves doet geen moeite om dat te verstoppen. De zogenaamde Ring of Fire (een Giant Loop van Larson International) verdween in 2020, maar de fundamenten en de stalen hekjes van de wachtruimte werden nooit weggehaald. Heb je altijd al eens in de rij willen staan voor een attractie die er niet is? Dan kan dat hier!

Op de satellietbeelden van Google Maps is duidelijk te zien dat Wild Waves uit twee verschillende gedeeltes bestaat. De zuidwestelijke parkhelft (met onder andere het waterpark, Wild Thing en de Disk’o) is kaal, terwijl de noordoostelijke kant van het park in een bos gebouwd werd. Het spreekt voor zich dat dit tweede gebied vele malen gezelliger is en het doet ons tevens deugd om ein-de-lijk een moment aan de brandende zon te ontsnappen. Verder treffen we onder het bladerdek een leuke mix van kinder- en familieattracties. We spotten bijvoorbeeld een ruim honderd jaar oude carrousel, een haast even antiek aandoend reuzenrad, een Rockin’ Tug en een molen met op en neer springende kangoeroes. Ideale uitbreiding voor de Walibi-parken, toch?

Het lijkt erop dat Wild Waves dikke vriendjes is met Zamperla. Het park koos immers heel wat attracties uit de standaardcatalogus van deze Italiaanse bouwer, inclusief twee achtbanen. We hebben het dan over een piepkleine powered coaster met de toepasselijke naam Kiddie Coaster en Klondike Gold Rusher. Laatstgenoemde wordt door de mensen van Zamperla beschreven als een Zig Zag Coaster, maar niemand maakt er een probleem van als je het ding gewoon een Wild Mouse noemt. De kenmerkende haarspeldbochten, plotse drops en vierpersoonskarretjes komen namelijk wel erg bekend voor. Ook de ervaring voelt gelijkaardig, al merk je dat Zamperla’s versie iets minder kwalitatief is dan die van Mack Rides. De karretjes zijn wat krapper ontworpen en het aanhaken op de kettinglift gebeurt met een tamelijk pijnlijke knal.

In 2025 is Wild Waves Theme & Water Park amper 102 dagen voor het publiek geopend. Met zo’n kalender zou je denken dat er ruim voldoende tijd is voor winteronderhoud, maar toch komen we bij meerdere attracties voor een gesloten deur te staan. Tijdens ons bezoek heerst er doodse stilte bij Timber Axe (een over de kop draaiende schommelattractie) en Gambler (een origineel gethematiseerde Wipeout). Toch is het vooral de sluiting van waterattractie Lumberjack Falls die me verbaast. Ter herinnering: we bezoeken het park in augustus bij een gevoelstemperatuur van ongeveer 35 graden Celsius. Deze fijn gedecoreerde shoot-the-chute zou vandaag ongetwijfeld een publieksfavoriet zijn, maar toch kiest dit park ervoor om de ride dicht te houden. Het kurkdroge bassin bevestigt trouwens dat Lumberjack Falls niet gewoon met een storing kampt, maar dat deze attractie al (minstens) weken buiten gebruik is. Onbegrijpelijk.

Misschien hoeven we nog niet te klagen. Tijdens ons bezoek aan Wild Waves zijn alle rollercoasters namelijk operationeel, en dat is volgens sommige blogs en vlogs best een uitzonderlijke situatie. De vierde en laatste credit die we van dit park tegoed hebben is Timberhawk – Ride of Prey, een in 2003 geopende wooden coaster. Het ding werd gebouwd door S&S Worldwide, een constructeur die relatief weinig ervaring heeft met houten achtbanen. Hierdoor liggen onze verwachtingen laag, maar ik moet toegeven dat de rit zeker niet slecht is. We worden aangenaam verrast door de prima first drop, de soepelheid en de lengte van de lay-out. Verder scoort de baan pluspunten met z’n locatie: Timberhawk staat op de top van een heuvel en wordt omringd door weelderig groen. Toch wil ik daaraan toevoegen dat Timberhawk geen grote thrills genereert en dus als een familieachtbaan beschouwd moet worden. En we moeten aardig wat geduld hebben om die familieachtbaan aan onze teller toe te voegen. De operators van Timberhawk zijn namelijk traag en ongeïnteresseerd, waardoor er slechts om de tien minuten een trein vertrekt. Needless to say… de wachttijd loopt aardig op.

Aan draaiende en zwaaiende flatrides is er geen gebrek in Wild Waves. De heuvel van Timberhawk vormt tevens de thuishaven van een ouderwetse Scrambler en een klassiek piratenschip. We hebben weinig interesse in deze standaardattracties en we willen evenmin plaatsnemen in Hang Glider, een Zamperla-molen met Volare-achtige ligplaatsen. Verder staan er hier een 26 meter hoge Space Shot van S&S (die, net zoals de miniatuurversies in Silver Dollar City en Holiday World, een verbazend heftig ritprogramma heeft) en Soaring Eagle. Met deze zipline kunnen we over het waterpark en het centrale meer zweven. Het ziet er cool uit en passagiers kunnen van een tof panoramisch uitzicht genieten, maar hou er rekening mee dat een ritje niet gratis is. Reserveringen voor Soaring Eagle kunnen gemaakt worden in Wild Wave’s grootste souvenirwinkel en anno 2025 moet je daar vijf dollar per persoon voor neertellen, bovenop de reguliere entreeprijs.

Ons bezoek aan Wild Waves duurt uiteindelijk een uurtje of vier en da’s meer dan genoeg. Want ik moet er eerlijk in zijn: dit park maakt geen fantastische indruk. Het lijkt aanvankelijk fijn dat Wild Waves zichzelf in de markt kan zetten met een waterpark én een attractiepark, maar eigenlijk presteren beide onderdelen ondermaats. Het waterparadijs blijkt sfeerloos en barst tijdens een warme dag totaal uit z’n voegen, terwijl het pretparkgedeelte duidelijk nood heeft aan een headliner. Wild Thing en Timberhawk zijn niet heel bijzonder en verder ontdekken we vooral standaard kiddie- en flatrides. Daarnaast is het triest dat we middenin het hoogseizoen met drie gesloten attracties geconfronteerd worden. Tot slot merken we een duidelijk gebrek aan motivatie bij een meerderheid van de personeelsleden. Ik wil ze heus niet allemaal over dezelfde kam scheren, maar het aantal glimlachende medewerkers is helaas op de vingers van één hand te tellen.

Wild Waves ligt in een regio waar relatief weinig pretparkvermaak te vinden is. De dichtstbijzijnde themaparken van enige omvang zijn het Canadese Playland (op ongeveer 260 kilometer) en Silverwood Theme Park in de staat Idaho, dat ruim 500 kilometer verderop ligt. Het is deze schaarste die ervoor zorgt dat Wild Waves, ondanks zijn opvallende mankementen, bezoekers blijft trekken. Ik kan de inwoners van Washington State eigenlijk alleen maar toewensen dat er in de omgeving een beter themapark opent, of dat Wild Waves ooit overgekocht wordt door een eigenaar met meer ambitie. Tot die tijd moet ik helaas concluderen dat het meest noordelijke pretpark langs Interstate 5 een tamelijk tegenvallende ervaring biedt.